Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Toen ik "nog jong en mooi"was startte ik met een soort dagboek. Niet het dagboek met te delen geheimen of waar ik al dan niet mijn beste looptijden in noteerde; neen het was eerder een dik geruit schrift, omgeven door een mooie lederen kaft waar ik korte bezinningsteksten in neerschreef of de korte inhoud van bepaalde bezinningsweekends die ik toen af en toen volgde. En zo werden er n.a.v. deze ontmoetingen nogal wat bladwijzertjes uitgedeeld - toen erg in de mode - met een fraaie tekening en tekst, en met vaak op de achterkant een bemoedigend woordje van deze of gene gast. Het was ook de tijd van menig trouwpartij, te zien aan de uitnodigingen die in dit boek steken, en de bedankingskaartjes, want toen was het gewoon dat je werd uitgenodigd voor zowel receptie als avondfeest. M.a.w. het was gewoon dat er getrouwd werd. Het was een dure tijd want de huwelijken volgden elkaar snel op en collega's waren er bij de vleet, maar niemand werd uitgesloten.
Het was in die tijd dat ik begon met een aparte bladzijde in dat dagboek met bovenaan: "KERSTMIS 19.." waaronder de namen werden genoteerd aan wie ik een kerstwens had verstuurd. Er naast was er plaats voorzien om aan te kruisen wie en wanneer iets had teruggestuurd. Soms met een bijzondere vermelding, een opkikkertje a.h.w. En telkens waren er ook mensen die na jaren afwezigheid zich plots weer lieten horen. Ik schrijf inderdaad "Kerstmis", want de kaarten moesten zeker aankomen op Kerstdag. Pas zo was en is deze wens nog zinvol en vooral ook op tijd. Op de duur weden niet enkel de data bijgehouden maar werden sommige kaarten bij dit jaar bewaard tussen de andere bladzijden, omdat ze uit ofwel India kwamen of van een paar goede vrienden afkomstig waren, of gewoon omdat ze een heel specifieke boodschap bevatten die nu nog levengevend is. Nog andere kaarten waren zo mooi dat ze niet in een doos mochten belanden. Het zijn tastbare herinneringen die plots een heel verhaal oproepen uit vervlogen tijden, een verhaal tussen twee mensen.
Nu ik zo door dit boek aan het bladeren ben zie ik hoe intens sommige contacten waren en besef ik ook dat we 'toen we jong en mooi waren' blijkbaar veel konden betekenen voor elkaar; zeg maar de wereld wilden verbeteren., en dit op een authentieke manier.
Meteen de vraag zoals ik het daarnet nog hoorde op de radio: "WAAR ZIJN ZE DIE MENSEN?" Ja, waar zijn ze? Zijn ze gehuwd, werden ze priester, hebben ze kinderen en hoeveel, wat voor werk doen ze .. leven ze überhaupt nog? Ze schreven een laatste wens aan me, en ik aan hen en geen één van beiden besefte dat dit voorlopig de laatste wens was.
JA, WAAR ZIJN JULLIE? DANK VOOR JULLE VRIENDSHAP, VOOR DIE VOETAFDRUK DIE JE TOT OP HEDEN HEBT ACHTERGELATEN ....
Eens zal er VREDE zijn over de gehele aarde in alle harten, eens zal het blijvend Kerstdag zijn.
Daarom mogen we nooit op ons 'menselijk feest' van Kerstmis het transcendente overslaan. Op een goed christelijk feest moet er iets te vertellen zijn: het kerstverhaal. Er moet iets te zien zijn: het kind in de kribbe. Er mag ook gegeten worden en er moet een affectieve verbondenheid heersen.
Kerstmis is het feest van eenheid tussen God en mens.
Het is soms vreemd hoe goed een mens zich kan voelen, gewoon blij zijn dat er zulke eenvoudige en mooie dingen bestaan in het leven. Het enige wat je moet doen is er actief naar zoeken.
GEDULD EN MOED , MAAR OOK LIEFDE ZIJN DE SLEUTEL TOT ALLES.
Ik ben vast niet de eerste man die uitsluitend verliefd wordt op een gezicht, een woord, een stem.. Ik moet me terugtrekken uit deze fantasiewereld en haar en hem vergeten. NEEN, ik ben niet verliefd, houd ik mezelf voor, ik heb alleen zo lang gedroomd tot dat ik verliefd werd op het idee van liefde.
Hoevelen van ons lopen niet rond met een storm van emoties vanbinnen? En is het niet zo dat onderdrukte gevoelens van iedereen een dichter maken, zelfs van ongeletterden?!
Zeer vele jaren heb ik geleefd zonder mijn vriend te zien. We waren door contineneten van elkaar gescheiden. We hadden alleen maar brieven. En soms hebbben geliefden alleen maar brieven nodig. De betere weg om elkaar echt te leren kennen, niet gejaagd via een mail. Brieven die onderweg zijn naar elkaar, teken van wachten, verwachten, uitzien en verlangen om dat kleinood dan in jouw handen te koesteren, maar vooral te weten dat op die manier de band werkt versterkt. Een brief, het enige tastbare van een duurzaame relatie die je tegen het hart kan drukken, herlezen, bewaren ...
Geen enkele hindernis is namelijk groot genoeg om de gevoelens van geliefden gescheiden te houden.
Tot slot: 'vroeger' was het heel gewoon in de omgang over 'mijn vriend' te spreken. Vandaag helaas moet uitgelegd worden wat dit woord betekent, want wie het woord 'mijn vriend' in de mond neemt wordt er algauw scheef aangekeken, en zo moet je dus de gesprekspartner vandag duidelijk op voorhand zeggen dat het gaat om iemand die je nauw aan het hart ligt, voordat die gaat denken dat je er een banale relatie op nahoudt, zeker als je als alleengaande door het leven gaat.
Ja, zozeer zijn we afgegelden in deze maatschappij. Misschien moeten we maar wat meer brieven schrijven, of in deze tijd wat gemeende kerstkaarten sturen!
maar zonder foto! Zij tellen ten volle mee op al onze parochies in al onze wijken maar blijven liever naamloos ...
De kansarmen van bij ons: ze missen de intellectuele bagage ze missen de noodzakelijke handigheid ze kregen de kans niet zich te ontwikkelen ze kwamen (door de crisis) zonder werk ze sukkelen met hun gezondheid ze raakten verslaafd de relatie liep stuk ze vluchten voor erger ...
Elk mensenleven is goud waard. Zij mogen, anno 2009, rekenen op menselijke nabijheid en ondersteuning ... Heel wat voorzieningen vanwege de overheid willen voor hen het ergste voorkomen ...
Toch gebeurt het dat de door armoede getroffen mensen de weg niet vinden ... Mochten er dan altijd mensen zijn als u die hen opvangen luisteren naar hen onmiddellijke ondersteuning bieden en hen op weg helpen ...
.Je kan op elk moment van de dag op SeniorenNet aanwezig zijn, maar het volstaat nooit om die ander werkelijk te bereiken indien je geen boodschap brengt die de ander echt aanspreekt. Slechts zo worden echte contacten gemaakt.
ADVENT .... Wat sinds mensenheugenis voor de christenen de mooiste tijd werd in voorbereiding op de koms tvan Christus in de menswording van Jezus, wordt helaas heden ten dage voor heel velen onder ons DE LANGSTE VOORBEREIDINGSTIJD OP ZEER EENZAME DAGEN, door ons via de media en de reclame aangepraat omdat we in deze periode MOETEN voorbereid zijn op dure gedekte tafels, met heel veel pakjes onder de kertboom; het best nog in een nieuwe aangeaste outfit, allemaal overgoten door melige kerstmuziek die door de luidsprekers knalt, kerstmarkten waar je naar toe wordt gelokt, en dit elke dag opnieuw. Je kunt er gewoon niet onderuit of u moet zich een tijd lang terugtrekken in de woestijn. Deze dagen wakkeren bij zeer velen , zeker nu de dagen kort zijn en de nachten koud en lang, het gevoel van het alleen-zijn en de eenzaamheid aan. En alhoewel velen jaar op jaar dit aanklagen en blijkbaar hetzelfde ervaren, hebben we er nog altijd geen lessen uit getrokken.
Het kan pas echt adventstijd zijn, wanneer we het Kertgeberuren terug in het centrum plaatsen.
Wanneer een gesluierd meisje Naser in het voorbijgaan een briefje voor de voeten werpt, krijgt zijn leven plotseling kleur. Dit briefje, een liefdesverklaring, is het symbool van hoop en tevens het begin van een levensgevaarlijk spel. Als gevolg van liefde is een indrukwekkende roman, sensueel, ontroerend en hartverscheurend, over jonge mensen en hun verlangen naar liefde en vrijheid in een van de meest gesloten en repressieve landen ter wereld.
Een boek als geen ander. Of het nu nauw aansluit of niet bij de film "Eyes wide open" waar ik even over schreef laat ik in het midden al komt de beleving dicht in de buurt, en toch ook hier gaat het om liefde die moet wijken voor alle wetten. Het is om het met de woorden van Kristien Hemmerechts te zeggen 'een striemende aanklacht tegen onrecht'. En we bevinden ons onverwacht in oorlogsgebieden van vandaag waar liefde het moet halen van oorlog, mishandeling .... Een boek dat me ten zeerste heeft aangegrepen, sensueel maar ook met de bedenking hoe gelukkig wij mogen zijn te wonen in een vrij land ...
Nu de Sint weer veilig en wel in zijn thuisland is moest ik in de voorbije periode terugdenken aan de tijd toen ik de hulpsint jaar na jaar mocht helpen aankleden, na er eerst te voor hebben gezorgd dat hij over vers gewassen kledij beschikte, want na een jaar weet men niet hoe die mantel en zo er mag uitzien, afhankelijk wie alles had opgeborgen. Zelf wist ik wel als enige zijn staf liggen. Het was ook een ganse onderneming die mens ongezien naar een smalle archiefkamer te loodsen zodat andere collegae hem zeker niet zouden hebben herkend. Er mocht maar eens een kind plotseling de verkeerde gang binnenstappen of het belgerinkel horen toen we nog bezig waren hem deftig aan te kleden. Ja, ik heb die lieve man, zowel de collega/vriend als die heilige man heel graag geholpen en bijgestaan, er zeker ook goed op voorhand voor gezorgd dat er voldoende snoep, koeken, speculoos en mandarijnen was voor zovele mensen.
De mooiste momenten waren de bezoeken die deze lieve Sint bracht aan de zieken op leeftijd waar hij echt alles van zichzelf gaf, 'leeggegeven' zoals hij het telkens zegde wanneer zo een drukke dag achter de rug was.
Wanneer hij er vandaag op terugkijkt zegt hij dan, naast de vele leuke, soms hilarische momenten bij het aankleden, graag het volgende en neem het van me aan; want daarom hoeft een mens niet te wachten op de Sint.:
"Zoveel geven aan anderen is energie om verder te doen met de goeie dingen van het leven ..."
Het kan inderdaad helemaal anders dan wat je gisteren kon lezen m.b.t. 'vrienden?'. Je moet er gewoon voor openstaan. Je voorbereiden op de komst van een vriend, ook mentaal. Wie mensen wil ontvangen zorgt toch ook dat alles in gereedheid is gebracht. Als de komst van de Sint al zo lang wordt voorbereid, al dan niet met de schoentjes, de wortel, het pintje bier voor de piet, hoe meer dan mogen wij uitzien naar een vriend als hij naar ons toekomt. Want inderdaad dan weet je dat je toch nog echte vrienden hebt die zelf langskomen, al dan niet door de regen, hagel en wind.
DAAROM Ontspannen genieten van je gezelschap. Elkaar fijne dingen vertellen. Open staan voor elkaar. Is dat eigenlijk niet verschrikkelijk belangrijk voor jezelf, en voor die anderen? We komen zo zelden aan elkaar toe, we raken zo uitzonderlijk zelden aan de kern van de ander. We hebben geen tijd. Dat is de grote boosdoener. Geen tijd om te luisteren, geen tijd voor het goede woord, geen tijd voor troost, voor waardering, voor dankbaarheid, voor bemoediging.
Waarom zouden we een alledaagse dag niet tot één grote lunchpauze maken? Samen pauzeren tussen drukte en druk. SAMEN PRATEN.
Een echte vriend is diegene die me een paar uren over en weer rijdt om samen naar de film te gaan zien. Ja, ik heb nog een goede vriend!
Voor Cécile, dit bijzonder tussendoortje; PROFICIAT!
Ergens komt een kind vandaan, van ver, van buiten, zonder naam. Het is nog niemand, spreekt geen woord, heeft van de dood nog niet gehoord, het huilt nog van geboortepijn en weet nog niet wie het ooit zal zijn...
Ergens moet een kind toch heen, het gaat zijn eigen weg alleen en zoekt of in de wildernis een bron van levend water is en luistert of een woord bestaat waarin zijn toekomst open gaat...
Niemand weet wat leven is, alleen dat het gegeven is van vuilnisbelt tot gouden troon, aan vluchteling of koningszoon. Wie leeft die maakt zijn eigen lied en wie niet leeft verstaat het niet...
Dan roepen mensen: jij, woon hier bij ons, woon hier bij mij. De wereld wordt een huis voor jou en liefde maakt een mens van jou. Dan geven wij elkaar een naam. Kind van mensen ben jij nu voortaan.
Hij wreef in zijn ogen. Wie kon hij eigenlijk vertrouwen? Echte vrienden had hij niet. Die had hij nooit willen hebben. Of misschien had hij hen allen tot vriend willen hebben, maar dan op een veilige afstanad. Of had hij ze niet kunnen maken, dat wist hij nu niet meer zo zeker. En zo waren de jaren verstreken. Zovvel liefde nog te geven. Er veel te weinig gekregen. En toch waren honderden voor even, soms heel intens, in zijn wereld binnengestapt. Hij zag het nu toen hij de honderden brieven zag liggen. Of was hij in hun wereld binnengestapt? Was zijn liefde misschien enkel en alleen maar eigenliefde geweest, waar anderen hem enkel maar vonden toen ze zelf alleen waren, misschien heel even eenzaam? Neen, echte vrienden had hij niet. Niemand zou op zijn begrafenis zijn ...
N.a.v. enkele berichten rond al dan niet terecht misbruik van kinderen, kreeg ik dit mooie antwoord. De ingelaste foto is dan ook heel passend.
Wat betreft de schoonheid van jonge mensen. Jammer dat in eigen kringen de esthetische en ethische grenzen soms zodanig vervagen dat ze omslaan in hun tegendeel. Laten wij alvast blijven opkomen voor wat esthetisch en ethisch genietbaar blijft, voor wat in vrede en dankbaarheid genoten kan worden en laten we meteen waakzaam blijven om elke normvervaging moedig de rug toe te keren.
MARIA als een 'blauwe' draad doorheen dit blog, de rode draad die destijds letterlijk rond een knoop van je vest werd bevestigd na een bedevaart te Dadizele; de draad die ook doorheen mijn leven loopt ... De draad waar ik me aan optrek doorheen de seizoenen van het jaar, van mijn leven!
En zo ontmoeten we nog eens Maria, deze keer t.g.v. het feest van
MARIA ONBEVLEKT ONTVANGEN
Foto komt deze keer uit India waar Maria in talrijke vormen wordt afgebeeld, dit allemaal in één en dezelfde kerk.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
