Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
omdat ik nu even wat minder tijd heb en ik weet dat er toch sommigen zijn die dankbaar gebruik willen maken van bepaalde foto's. Laatste heb ik gemerkt op menig blog.
we zijn hier maar op doortocht, en het is enkel door ons leven te leven, dat het ons lukt de eindstreep op een waardige manier te halen , wij hebben een bol wol meegekregen maar de sjaal moeten wij zelf breien
Een koolmeesje vroeg aan een duif: Weet jij hoeveel een sneeuwvlok weegt? Zo goed als niets, antwoordde de duif. Het koolmeesje lachte. Ik zat gisteren op een dennentak toen het begon te sneeuwen. Geen sneeuwstorm, maar een zachte sneeuwbui, mooi als een droom. Omdat ik niets beters te doen had, telde ik de sneeuwvlokken die op mijn tak vielen. Na een tijdje was ik bij 3 751 952. Toen viel de 3 751 953ste op mijn tak, met een gewicht van zo goed als niets, en toch brak de tak af. Het koolmeesje vloog weg. De duif dacht na. Hij was al eeuwenlang, sinds de tijd van Noach om precies te zijn, een expert in vrede. Misschien is er ook slechts één mens nodig om de weegschaal te doen omslaan en de hele wereld in vrede te laten leven, dacht hij.
Heb je er ooit al bij stil gestaan wat je eigenlijk ten diepste van anderen verlangt tegenover jezelf?
Meestal is de vraag nogal zelfbetrokken en klinkt ze dan: Wat verlang IK ? Of nog: de vraag wordt niet gesteld want in onze wereld begint de zin met : IK verlang ...
Dit is de vraag die op tafel ligt en nog even zal nazinderen, want zo had ik het nog niet eerder gezien.
Volgens Peter Schmidt is dat niets anders dan de concrete invulling van de zaligsprekingen, hier en nu.
Ik beperk me hier voornamelijk tot de zieke medemens ;gewoon een paar eigen bedenkingen.
Zou het niet kunnen zijn dat men je wil laten delen in de kennis en kunde van een ander die je zo een gelukkiger mens maakt.
Zou het niet kunnen zijn dat het antwoord ligt waar je als zieke met zachte handen en zachte woorden benaderd wordt,
dat men medelijden en begrip voor je situatie opbrengt,
dat je lijdend mensenhart met schroom en respect wordt benaderd zonder vele waaromvragen omwille van de intimiteit?
Zou het ook niet kunnen dat méér dan deze lichamelijke genezing er een woord valt van geestelijke opbeuren;
dat men het ook kan verdragen dat ik klaag wanneer het leed bitter smaakt of ik in herhalingen verval.
Mag er dan een mens aan mijn ziekbed staan met een zuiver hart en vol liefde, die me hoop en verzorging biedt en me zo innerlijke vrede brengt.
Mag ik bij iemand thuiskomen die echt naar me luistert. Mag ik genegenheid en meeleven voelen en me zo een beetje bemind weten om weer anderen te kunnen en te mogen beminnen , ook al word ik in mijn ziek-zijn (nog) niet begrepen.
Mag ik mezelf zijn, ook met mijn gebreken, desnoods met mijn slecht karakter, mijn liefde die soms eigenliefde is.
Eigenlijk gaat het om het geluk als grote drijfveer van elk mens, want wanneer de afwezigheid van dat alles wat ik hierboven aanhaalde er echt zou zijn,dan pas word ik een ongelukkig mens.
Gelukkig daarom wanneer je beseft dat je fundamenteel arm bent, want alleen zo kan je krijgen. Dat krijgen is een geschenk en vormt dus een band tussen de gever en de ontvanger. M.a.w. omdat het geschenk gratis is, datgene wat ik van de ander dus heb verlangd en gekregen, ontstaat er zoiets als een liefdesband.
En dan kan je niets anders dan dat geschenk te delen, wat je met vreugde zal doen. Je zal er zich nu zelfs toe verplicht voelen want dat is het begin van alle solidariteit,de invulling van de zaligsprekingen hier en nu Wie zo wil leven beweegt zich op de weg van de liefde en zal het geluk ervaren in zijn hart! Ik weet dat dit geen gemakkelijke weg is, maar ook ik probeer het telkens opnieuw met vallen en opstaan ... en laat me eerlijk zijn tegenover mezelf: met God als dragende kracht!
Dank voor u mee-lezen en mee-denken; dan is ook bloggen geen verloren tijd geweest, maar misschien een weg elkaar nog beter te leren kennen.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
