Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
"Na moeilijke beslissingen kreeg ik met een depressie af te rekenen. Mijn kwetsbaarheid voor spanningen was er wellicht mee oorzaak van. Ik maakte mezelf verwijten, sliep slecht, had geen energie meer en was hopeloos en angstig. Gelukkig kon ik altijd rekenen op vrienden en kennissen. Hun vertrouwen in mijn herstel heeft me enorm gesteund. Ook mijn geloof heeft mij in de moeilijke periode geholpen. Mijn taken neem ik terug op, zij het met minder gedrevenheid, want laatstste heeft me ten slotte de das om gedaan. Een dokter adviseerde me mijn rugzak te ledigen en me te ontdoen van alle overtollige ballast. Hij volgde mijn gezondheidstoestand nauwlettend. Hij maakte me duidelijk dat het genezingsproces langer kon duren dan ik het zelf verwachtte. Hij verlangde niets anders dan ik weer mocht GENIETEN!".
Uit deze woestijntocht ben ik een nieuw mens geworden.
Beste,
Dit kon mijn verhaal zijn en het is het ook voor het grootste deel. Alléén merk ik dat ik niet de enige ben die doorheen een gelijkaardige hel ben gegaan, want bovenstaande heeft een ander achtergelaten in zijn boodschap. Pas vandaag laat ik dit fragment aan jullie over, bewust van de draagkracht van elke zin en emotie en aangevuld met en persoonlijke toets. Alléén het woord depressie kende ik sinds jaar en dag, maar wat het met een mens doet: daar had ik geen idee van. Het verandert gewoon je hele leven!
Wanneer je nu terug gaat in mijn blogarchief zal je misschien een beter inzicht krijgen en zal je de teksten op een andere manier gaan lezen.
p.s. Of dit nu erg is of niet zal er weinig aan doen; maar het is wel zo dat ik helemaal niet bewust was van deze toestand tot anderen er me attent op maakten dat ik wellicht het moeilijkste al achter de rug had en dit alles had ik in mijn ééntje doorgemaakt. De uiterlijke symptomen waren er wel, maar daar stond ikzelf niet bij stil. Ik heb het woord alleen maar gelezen op de nota's van de dokter en toen wist ook ik "hoe diep ik was gegaan" - dixit die begeleider.
Ja, waarvoor zou ik een moord willen doen of een nacht willen opblijven of alle tv-programma's zelf vroeger gaan bekijken?! Ja, JUIST ... voor salondansen en ijsdans . Wie nodigt me uit om het ooit eens live mee te maken?
Op 1 december is het Wereld-Aids-Dag. Het moment om eens stil te staan, bij alle doden, bij alle mensen die lijden onder de ziekte. Daarom de oproep om een kaarsje te doen branden. Bij elke kaars die gaat branden schenkt het Amerikaanse farmaceutische bedrijf Bristol-Meyers Squibb 1 dollar aan het National Aids Fund in de VS. Op het moment van mijn bezoek waren er al 64685 kaarsjes gaan branden. Het is nu aan jullie bezoekers om dit aantal nog een heel stuk de hoogte in te jagen. Stuur deze foto dan ook maar door!...
In de sporen van Paus Johannes-Paulus II. Ook toen werden de ontmoetingen via de media sterk bekritiseerd en met argwaan gevolgd. Later en nog bij leven werden de vele verzoeningspogingen, en niet enkel in Turkijke, met veel diplomatiek overleg in dank aanvaard, en dit wereldwijd!
Ik tracht steeds de andere te overtuigen van mijn overtuiging, niet van mijn gelijk. Jan Hoet
Ik denk dat dit het ook is wat ons als christen-gelovigen ontbreekt verder te getuigen van ons geloof als inspiratiebron. Of merken we stilaan een kentering wanneer men de opkomst ziet van de duizenden die te Brussel tesamen waren voor 'KOM en ZIE' t.g.v. " Brussel-Allerheiligen".
Ik moet hier nog eens uitgbreid op terug komen, maar ik kan in elk geval achter de gedachte staan. Misschien een aanleiding voor u er ook even bij stil te staan.
... Wanneer ik dit neerschrijf is dat nog min nog meer een teken van tevredenheid. Vaak heb ik met deze woorden de deur achter me dicht getrokken eens de werkdag ten einde liep, nog even achterom kijkend of alles op orde lag om morgen met een nieuwe taak te beginnen of ze verder af te maken. Wanneer je zo de sleutel kunt omdraaien, ook al was de dag soms moeilijk, dan ben je een gelukkig mens.
Dat "wat moest gedaan worden" kan dan gaan van een beroepsactiviteit tot de dingen in en om je woning die je jezelf voorgenomen hebt tot een goed einde te brengen, en dan kan dat soms niets méér zijn dan de geplande boodschappen. Het kan ook gewoon gaan om voorbereidingen die je wil treffen voor een bezoek dat je niet direct had verwacht maar waar je ergens had op gehoopt, en dus maar het nodige hebt gedaan; soms een bron van energie om juist nog dat plekje op te ruimen, het toilet nog eens extra onder handen nemen ... uiteindelijk omwille van de ander. Tiens, val ik nu in herhaling over wat ik hieronder schreef over 'voor een ander'?!
Ja, het zijn de anderen die je die energie geven, zeker wanneer het om je ouders of goede vrienden gaat. Die vorm van tevredenheid geeft ook meteen een rust.
Het is deze rust die ik deze namiddag mocht ervaren, door eens niks te doen dan gewoon te mogen genieten van mijn ouders die op de koffie waren, ook al was het deze keer noodgedwongen, want tussen twee ziekenhuisbezoeken door was het een gelegenheid eindelijk eens tijd voor hen om hier tot rust en op verhaal te komen, zonder meer! Maar misschien heeft het koekje het wel gedaan, niet het "werkmanskoekje" zoals vader het soms noemt wanneer hij het smalend over speculoos heeft.
Eigenlijk bijzonder dat we met ons allen echt genoten hebben van dit doordeweekse samenzijn en dan nog in een sfeer van "straks moeten opgenomen worden voor een ingreep". In plaats van ons druk te maken of bezorgd te zijn om de goede afloop - al zal ik niet zeggen dat er verborgen angst zal zijn geweest - is deze namiiddag een haast gezegende tijd geweest, zo doodgewoon en toch zo gelukkigmakend; zo vol van tevredenheid, en dat kon ik aflezen zowel bij mijn ouders als bij mezelf.
Anders zou ik hier ook niet rustig zitten te bloggen. Was het door het mooie weer, de vooronderzoeken die zeer goede resultaten lieten zien ..Wie zal het zegggen?! Of was het gewoon omdat ieder op zijn manier "GEDAAN HAD WAT MOEST GEDAAN WORDEN".
Pa had nog de laatste raadgevingen gekregen voor de tijd dat moeder in het ziekenhuis zou zijn, en dan zag ik ze opstappen en dit te voet, richting ziekenhuis, genietend van de lentetemperaturen! Ja, wandelend, en dit voor de eerste maal in mijn leven dat ik zie dat ze de wagen op de parking achtrgelaten hadden, toch zo een km. van de deur.
Ik heb de deur met tevredenheid achter me dicht getrokken en nu blijft alleen de hoop en de wens dat alles goed mag verlopen en dat ma mensen zal vinden in die korte tijd waarin " zij zich zal afzonderen" (zoals ze zegde) die haar nabij zullen zijn!
Genoeg gepreekt voor vandaag, maar zelfs nu ben ik blij dat ik gedaan heb wat gedaan moest worden! Vrede aan allen!
p.s. Of heeft al die rust ook te maken met eens NIET voor de pc te zitten, noch te bloggen?!
Dat is MIJN wens vandaag aan elk van u, en dit uit het diepst van mijn hart, want dat is het toch wat we alle willen: dat het DE ANDER goed gaat, heel goed zelfs!
Deze wens gaat deze avond heel speciaal uit aan mijn moeder die werd opgenomen voor een kleine ingreep!
STERKTE, MA! en dank voor de rustige namiddag bij een kopje koffie.
Het klinkt uit de reclamewereld, maar dan kan inderdaad een koekje het verschil maken, een beetje geluk!
"Respect en daaraan evenzeer waardering gekoppeld zijn woorden, zinsneden die zelfs leiders van bepaalde culturen niet meer kennen, het is bij hen eveneens zo vervaagd (door de "vluchtigheid") van de tijd ...
Jawel, wegvluchten van waarden en normen en het herbenoemen als "geen tijd", "ben effe weg", "stop met zeuren" ...
Hemel en aarde samenbrengen kan een mens niet ...
Vergeet in je spelling het woord : NOOIT ...
Het bestaat niet; wat je ook overkomt is er altijd ne kapstok, hoe scheef ie ook hangt, om je eraan op te trekken, het zijn waarden uit het verleden en vrienden die ons daaraan herinneren .."
Deze bedenking heb ik gehoord op TV zo een paar weken terug en ik weet niet of ik er goed aan doe deze mee te geven. Persoonlijk denk ik dat het leven toch heel wat meer is dan wat een Nederlandse 'filosoof' vertelde aan kijkend Nederland :
Het leven is :
KUT, KERK, KAPITAAL.
MEER IS ER NIET!
Maar omdat ook ik niet heiliger ben dan de paus en ook maar een mens ben laat ik de bedenking voor wat ze waard is!
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
