Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Wilt u de dagelijkse gedachte (tijdelijk) niet ontvangen, klik dan op deze link. U kunt zich later altijd weer aanmelden.
Geachte blogger, Ik wil u bovenstaande "Dagelijkse Gedachte" aanbevelen die je dagelijks in je mailbox kan ontvangen. Vitaminen die je kan vinden naast de gedachten op seniorennet en evenzeer op Bond Zonder Naam.
In de unieke hoeken van mijn gedachten vind ik de zoekgeraakte verlangens van vroeger die ondertussen vervuld moesten zijn. Naast die verlangens vind ik mijn dromen, mooie dromen en de nachtmerries tesaam. Constructies van waarheden die ik nooit heb beleefd .Achter mijn dromen liggen de beloftes gemaakt door de vertrouwelingen jaar voor jaar.
Centraal geplaatst zie ik mijn heden in niets gelijkend op wat ik weer vond. Nader beschouwd kan ik toch echter spreken van een geslaagde nu. Nooit verwacht, maar des te meer gewenst .
"Samen-zijn" niet omdat het moet, ook niet omdat je elkaar regelmatig ziet of juist niet ziet, of zo geheel gelijkend zijn aan de ander of juist elkaars tegenpool ... Maar mogen samenzijn omdat je ernaar verlangt en er intens van geniet, telkens nieuw zijn voor elkaar! Dan is het SAMEN-ZIJN telkens een FEEST!
Dat wens ik u iedereen, want uit dit feest kun je weer energie putten voor morgen, voor jezelf en niet in het minst voor de ander wie die ook ander moge zijn!
Misschien zeker in deze kerstperiode een gedachte om even bij stil te staan,in de hoop dat niet één mens vanavond moet gaan slapen in eenzaamheid!
Je zit hier alleen Geen mens om je heen. En de angst overheerst als je denkt aan wie je bent en wie je ooit zult zijn.
En niemand die ziet jouw pijn en verdriet. En geen mens kan jou geven een doel in jouw leven. Oh eenzaamheid.
Je schreeuwt naar een vriend die jou echt begrijpt. Verlangt naar een God die jouw ziel bevrijdt. En in jouw donkere nacht klinkt een stem heel zacht.....
Je bent een wonder. Je bent bijzonder. Je bent een parel in Gods hand. Hij geeft de liefde waarnaar jij verlangt. Door al jouw tranen heen, laat Hij jou nooit alleen. Geef Hem de ruimte in je pijn. Hij wil als een vader voor je zijn. Je bent een Parel.
Hierbij heb ik een paar links geplaatst over de grote oorlog die sommigen onder u wellihct zullen interesseren. Ik heb deze zelf doorgekregen van een blog-vriend. Wel de moeite om eens een kijkje te nemen en dan stil te staan hoe zo een gruwel mogelijk was en nog altijd is. Vooral de foto's van de loopgraven hebben me sterk geraakt daar mijn eigen grootvader er vier lange jaren heft gestaan met het geweer gericht naar "de vijand" terwijl een makker naast zich dood neerviel! Uit respect voor zoveel leed kan ik dit bericht ook niet groter maken. En "Geniet ervan" is deze keer ook helemaal niet op zijn plaats ...
Beste, Ook al is Sint-Maarten voorbij en zit Sinterklaas ondertussen veilig in Spanje, nog wil ik graag even terug naar 11 november met de tekst van Flanders Fields die ik mocht kopiëren van een blogvriend.
11/11 weeral zolang geleden nog steeds in gedachten bij zovele mensen hier een vertaling van Flanders Fields van John McCrae(1872-1918)als hulde voor hen die voor ons sneuvelden
In Vlaanderens velden bloeien de klaprozen Tussen de kruisen, rij aan rij, die onze plek aangeven; en in de lucht vliegen leeuweriken, nog steeds dapper zingend, ook al hoor je ze nauwelijks temidden het kanongebulder aan de grond.
Wij zijn de doden. Enkele dagen geleden leefden we nog, voelden de dauw, zagen de zon ondergaan beminden en werden bemind en nu liggen we in Vlaanderens velden.
Neem ons gevecht met de vijand weer op: Tot u gooien wij, met falende hand, de toorts; aan u om haar hoog te houden. Als je breekt met ons die sterven zullen wij niet slapen, ook al bloeien de klaprozen in Vlaanderens velden. ..
Al weer een tijdje dat ik mijn blog niet heb aangevuld al zitten bepaalde mensen te wachten. Ik denk dan vooral aan de onbekenden die me een mailtje hebben gestuurd omdat ze even op mijn blog zijn voorbijgekomen en me als hun favoriet hebben toegevoegd waarvoor dank! Ik weet niet of dat bij sommigen van u ook zo vergaat, maar wenskaarten blijven hier soms bij me liggen, een week, een maand, een jaar ... herinneringen die blauwdruk worden maar af en toe weer tot leven komen en uitnodigen terug contact op te nemen met deze of gene. En zo loop ik haast dagelijks aan een grotere kaart voorbij, ooit geschonken door een ex-psychiatrisch patiënt waarvoor ik toen blijkbaar veel heb betekend, getuige de inhoud van de kaart. De keerzijde verrast me zelfs nu nog. Het is een boodschap van Huub Oosterhuis, maar ineens zo persoonlijk gericht dat deze kaart nog jaren in mijn kast zal staan.
Geluk is als je voor elkaar een beetje transparant wordt.
Bij het lezen van de roman Tropenzomer heb ik even moeten onderbreken om dit met jullie te delen.
Door dingen mee te maken waar je niet tegen bestand bent, besef je de waarde van alles, en doordat je de waarde beseft kun je vervolgens je talent benutten om waarden om te zetten in keuzen.
Hoevelen dorsten niet naar erkenning, gezelschap ... maar we hebben geen tijd, te gehaast.
Waarom moeten we 'vreemdeling' blijven voor mekaar, omdat we niet hetzelfde diploma hebben?
Ik was naakt ... door kwaadsprekers werd ik in mijn hemd gezet.
Ik was oud en je hebt mij door geld en goed af te troggelen, uitgekleed voor ik dood was.
Ik was ziek - soms niet eens naar het lichaam - maar naar de geest, zenuwachtig en angstig.
Ik was depressief en je liet me links liggen.
Ik was gevangen in mijn ouderdom, in mijn werkloosheid, je liet me wegkwijnen ...
Dit zijn ook vandaag nog altijd onze eindexamenvragen. We kunnen elkaar en onszelf elke dag punten geven in doodgewone dingen, in heel kleine maar o zo groot voor een ander en we zullen er beiden gelukkig om zijn indien dit examen slaagt.
Het zijn gewoon heel duidelijke vragen maar de antwoorden komen soms heel traag.
Ergens tijdens al die jaren van zijn ziekte moet hij hebben bedacht wat hij met God wilde aanvangen. Want God ontkennen betekende dat je, op een minimale basis, toch rekening met hem moest houden.
Gedachten aan het geloof van de Grieken zullen even zijn opgekomen, aan duistere, door schrijvers vermoede rivieren in een andere wereld; verwachtingen van haast superwijze gelovigen van de Nijl die broden, scheepjes en talismans klaarlegden ...
Zou een mensenleven niet meer moeten zijn dan dat?
'Twee weken geleden ben ik voor het eerst naar de begrafenis van een man van mijn leeftijd geweest. Ik kende hem niet zo goed, maar we werkten op hetzelfde kantoor, spraken zo nu en dan met elkaar, en onze kinderen waren van dezelfde leeftijd. Op een weekeinde is hijj plotseling overleden. We zijn met een heel stel naar de begrafenis geweest, en we dachten allemaal: 'Dat had ik net zo goed kunnen wezen.' Dat was twee weken geleden. Op het kantoor hebben ze hem al vervangen. Ik heb gehoord dat zijn vrouw naar een andere staat gaat verhuizen en bij haar ouders gaat wonen. Twee weken geleden werkte hij nog geen twintig meter bij me vandaan, en nu is het alsof hij nooit heeft bestaan. Het is net een steen die in een vijver valt. Een paar seconden maakt hij kringen op het water, en daarna ziet het water er weer net zo uit als daarvoor, maar de steen is er niet meer. Ik heb sindsdien geen oog meer dichtgedaan. Ik moet er steeds aan denken dat het mij ook zou kunnen gebeuren, dat het op een dag met mij zal gebeuren, en dat ik dan een paar dagen later vergeten zal zijn alsof ik nooit bestaan heb. Zou een mensenleven niet meer moeten zijn dat dat?' "
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
