Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Al weer een tijdje dat ik mijn blog niet heb aangevuld al zitten bepaalde mensen te wachten. Ik denk dan vooral aan de onbekenden die me een mailtje hebben gestuurd omdat ze even op mijn blog zijn voorbijgekomen en me als hun favoriet hebben toegevoegd waarvoor dank! Ik weet niet of dat bij sommigen van u ook zo vergaat, maar wenskaarten blijven hier soms bij me liggen, een week, een maand, een jaar ... herinneringen die blauwdruk worden maar af en toe weer tot leven komen en uitnodigen terug contact op te nemen met deze of gene. En zo loop ik haast dagelijks aan een grotere kaart voorbij, ooit geschonken door een ex-psychiatrisch patiënt waarvoor ik toen blijkbaar veel heb betekend, getuige de inhoud van de kaart. De keerzijde verrast me zelfs nu nog. Het is een boodschap van Huub Oosterhuis, maar ineens zo persoonlijk gericht dat deze kaart nog jaren in mijn kast zal staan.
Geluk is als je voor elkaar een beetje transparant wordt.
Bij het lezen van de roman Tropenzomer heb ik even moeten onderbreken om dit met jullie te delen.
Door dingen mee te maken waar je niet tegen bestand bent, besef je de waarde van alles, en doordat je de waarde beseft kun je vervolgens je talent benutten om waarden om te zetten in keuzen.
Hoevelen dorsten niet naar erkenning, gezelschap ... maar we hebben geen tijd, te gehaast.
Waarom moeten we 'vreemdeling' blijven voor mekaar, omdat we niet hetzelfde diploma hebben?
Ik was naakt ... door kwaadsprekers werd ik in mijn hemd gezet.
Ik was oud en je hebt mij door geld en goed af te troggelen, uitgekleed voor ik dood was.
Ik was ziek - soms niet eens naar het lichaam - maar naar de geest, zenuwachtig en angstig.
Ik was depressief en je liet me links liggen.
Ik was gevangen in mijn ouderdom, in mijn werkloosheid, je liet me wegkwijnen ...
Dit zijn ook vandaag nog altijd onze eindexamenvragen. We kunnen elkaar en onszelf elke dag punten geven in doodgewone dingen, in heel kleine maar o zo groot voor een ander en we zullen er beiden gelukkig om zijn indien dit examen slaagt.
Het zijn gewoon heel duidelijke vragen maar de antwoorden komen soms heel traag.
Ergens tijdens al die jaren van zijn ziekte moet hij hebben bedacht wat hij met God wilde aanvangen. Want God ontkennen betekende dat je, op een minimale basis, toch rekening met hem moest houden.
Gedachten aan het geloof van de Grieken zullen even zijn opgekomen, aan duistere, door schrijvers vermoede rivieren in een andere wereld; verwachtingen van haast superwijze gelovigen van de Nijl die broden, scheepjes en talismans klaarlegden ...
Zou een mensenleven niet meer moeten zijn dan dat?
'Twee weken geleden ben ik voor het eerst naar de begrafenis van een man van mijn leeftijd geweest. Ik kende hem niet zo goed, maar we werkten op hetzelfde kantoor, spraken zo nu en dan met elkaar, en onze kinderen waren van dezelfde leeftijd. Op een weekeinde is hijj plotseling overleden. We zijn met een heel stel naar de begrafenis geweest, en we dachten allemaal: 'Dat had ik net zo goed kunnen wezen.' Dat was twee weken geleden. Op het kantoor hebben ze hem al vervangen. Ik heb gehoord dat zijn vrouw naar een andere staat gaat verhuizen en bij haar ouders gaat wonen. Twee weken geleden werkte hij nog geen twintig meter bij me vandaan, en nu is het alsof hij nooit heeft bestaan. Het is net een steen die in een vijver valt. Een paar seconden maakt hij kringen op het water, en daarna ziet het water er weer net zo uit als daarvoor, maar de steen is er niet meer. Ik heb sindsdien geen oog meer dichtgedaan. Ik moet er steeds aan denken dat het mij ook zou kunnen gebeuren, dat het op een dag met mij zal gebeuren, en dat ik dan een paar dagen later vergeten zal zijn alsof ik nooit bestaan heb. Zou een mensenleven niet meer moeten zijn dat dat?' "
De overgang van een warme en lange nazomer naar een bruuske overgang met eerste meldingen van winterse toestanden doen ook bloemen die nog in volle bloei staan verdriet.
Haast is een van de grootste dwalingen van deze tijd. Haast is in het laatste decennium van de 20ste eeuw verworden tot een statussymbool. Wie geen haast heeft, stelt niets voor; is maatschappelijk niet belangrijk. Niet alleen zakenlieden hebben haast, maar ook kinderen rennen uit school naar vriendjes, sportclubs, muzieklessen en ander sociale bezigheden.
De overheid heeft haast bijna tot beleid verheven. Onder het mom van emancipatie moet iedere volwassene aan het arbeidsproces deelnemen. Man, vrouw, gehandicapte, allochtoon, opa en oma; als het aan de overheid ligt moet iedereen aan de slag, en het liefst zo snel mogelijk.
Er is zo een maatschappij gecreëerd waarin het niet meer mogelijk is om met één werkende per gezin financieel een huishouden te kunnen runnen. Wie een koophuis of een huurhuis wil kunnen bewonen moet wel een dubbel inkomen hebben. Bovendien is door de overheid, met onder andere het motto 'een slimme meid is op haar toekomst voorbereid', een sociaal beeld geschapen dat een moeder die gewoon voor haar kinderen wil zorgen eigenlijk maar een kneusje is. Om over de huisman maar helemaal te zwijgen.
Bovendien heeft de doorgevoerde arbeidstijdverkorting niet geleid tot meer rust op de werkvloer. Het feitelijke gevolg is dat werkenden in kortere tijd dezelfde arbeid moeten verrichten, of zelfs meer. Want steeds verder doorgevoerde efficiëntie bij de overheid en in het bedrijfsleven heeft de druk op de werknemers flink verhoogd.
Ja, het is weer eens vijf voor twaalf, letterlijk en figuurlijk, in eigen leven of voor ontwikkelingshulp maar deze keer wel om in de kookpotten te roeren. Een deftig blogbericht zit er dus weer eens niet in. Geniet dan maar van de foto!
Tijdens de eucharistieviering viel me vandaag het evenwicht op.
Het strenge in de lijn van Jezus. Volgen betekent volgen. Punt uit. En zo hoort het eigenlijk ook. De navolging van Jezus is radicaal. De Mensenzoon heeft niets waar Hij zijn hoofd op kan laten rusten.
In de lijn van het evangelie van vorige zondag... Als je je vader en moeder meer bemint dan Mij, ben je Mij niet waardig. Al moet dit evangelie wel goed gelezen worden. Want wie Jezus inderdaad tot en met bemint - dus meer dan zijn vader en zijn moeder - zal ook een immens respect voor vader en moeder hebben. Zeg maar : voor elke medemens ! En misschien nog ruimer : voor elk medeschepsel : plant en boom en dier ! Dus het ene sluit het andere niet uit !
Maar dan tegelijk die heerlijk eerste lezing vandaag !
Vrienden die ooit in het Oosten op reis waren, vertelden me dat je bij de aankoop van het een of ander ginder moet sjacheren : bedingen op de prijs ! Anders betaal je veel te veel voor een product.
Hier gaat Abraham sjacheren met God. Met de Heer. Met JHWH. Met Adonai. Je moet maar durven. Maar het leuke is : het lukt ! Als mensen bij God voor anderen ten beste spreken : dan lukt het ! Dan luistert God. Dan is er een korting op de normale prijs van dik 80 procent ! Van 50 naar 45, 40, 30, 20, 10 rechtvaardigen die zouden moeten gevonden worden.
En meteen vloeien de beide lezingen samen : de strenge eis om Jezus te volgen (in het licht van het zondagsevangelie) én de eerste lezing vandaag. Wie Jezus volgt en ten voeten uit bemint, MOET ook en KAN NIET ANDERS dan andere mensen beminnen. En wie andere mensen bemint spreekt voor hen ten beste.
In deze tijd van het jaar : de studenten, die examens moeten afleggen. Maar ook meer : vrienden die in de knoei zitten... Mensen die op ons gebed rekenen.
Een kaarsje branden voor ... kan een gebed zijn. Zomaar heel kort zeggen: "God, Gij zijt toch onze Vader : zorg eens voor... !" Het hoeft allemaal niet zo lang te duren. Maar gewoon God aanspreken en zeggen wat ons op het hart ligt. Dat maakt vaak het verschil.
Ik doe dat vaak. Voor mensen. Voor anderen. Voor mezelf soms ook. Maar vooral voor anderen. Zo van : "God, Kerel, zorg eens voor ... !" En weet je : meestal helpt het !
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
