Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Deze stuur ik heel in het bijzonder aan twee mensen die ik hier leerde kennen, maar is ondertussen ook een eigen bevraging. Daar gaat "ie" zoals ze in Nederland zeggen. Trouwens bij deze, wie had verwacht zoveel Nederlanders aan te treffen in blogland!
Mensen die niet in harmonie kunnen leven met de mensen die voor hen waardevol zijn, moeten eens kijken naar de inspanningen die zij zich getroosten. Is de verzorging die zij geven wel juist, verwachten zij dat de relatie in de koude winter hetzelfde is als in de lente of de oogsttijd? Ze kunnen beter plannen en vernieuwen voor de nieuwe lente wanneer de tijd er rijp voor is, hoe pijnlijk soms ook.
ALLEEN
Daar sta je dan, heel alleen.
Geen mens wil meer van je weten.
Verloren kijk je om je heen,
Geen gelach, alleen maar geween.
Je had het niet verwacht,
op handen werd jij gedragen.
Het kwam zo onverwacht
koud zijn nu je dagen.
Trots steeg je naar de top,
hoe diep ben je nu gevallen.
Die mooie dagen zijn nu op,
nu wijzen ze met z'n allen.
Hoe raar kan het gaan in het leven,
hoe groot het succes ook lijkt.
Vaak duurt geluk maar even,
waarbij het je tijdelijk verrijkt.
Als je eenmaal bent gevallen,
dan raapt geen mens je meer op.
Dan vertrappen ze je met z'n allen,
en reizen ze zelf naar de top.
Hoe goed je ook doet voor de mensen,
hoe groot ook jouw hart,
al dat ze doen is verwensen
en jij zit dan met de smart.
Ach je wist dat het zou komen,
maar waarom toch zo vlug.
Nog eventjes dromen,
had jij het maar terug.
Daar sta je dan, alleen en verslagen,
vertrapt als een schurftige hond.
Zoveel nog te vragen,
maar ze snoeren je mond.
Al je vrienden verdwenen,
eenzaam bleef je achter met smart.
Ze trapten je op je tenen,
op je ziel en op je hart.
Hoe hoger de berg,
hoe dieper het dal.
Het gaat door been en door merg
de gil van jouw val.
Je gaat nu je eigen weg,
Waar ga je heen?
Ik zie je verdwijnen achter de heg,
Daar ga je dan, alleen!
jepico
Kijk, geachte lezer, deze vond ik zo toepasselijk voor velen en in verschillende omstandigheden dat ik deze vraag graag deel met jullie ... in de haast neergepend bij het lezen van één of andere brochure en pas nu teruggevonden. Ik zal de vraag dan maar tot mijn vraag maken ... Wie het schoentje past, trekke het aan!
Laat mij, o lezer, laat u o lezeres,- maar alleen aan u die zwijgen kunnen - een groot geheim toevertrouwen en beloof mij het niet te zullen verraden, er nooit een woord van te reppen.
In het bijzonder aan een chatvriendin en andere mensen die zich hier kunnen herkennen; drie jaar terug voor mij ook een bevrijding. Naar Anselm Grün:
De WARMTE van de liefde heft alle verkramptheid op. Wie ervaart dat hij - juist als hij zich vastklampt - wordt geaccepteerd en gekoesterd, overwint alle benauwenis. Klamp je dus niet vast aan je angst, maar ga er dwars doorheen. Dan zul je op de bodem van je hart de tedere liefde voelen die jou accepteert met je angst en heel het kwellende en bedreigende karakter van jouw angst opnheft. Ook JOUW ANGS MAG ER ZIJN! MAAR ze wordt aangeraakt door Gods liefde, die haar verandert en opheft, een God die meer is dan "een iets", maar LIEFDE. Dat is toch zo, soulmate?
JA, dat is het al vraagt het moed en vertrouwen; volharden maar!
Geloof maakt nieuwe mensen? Soms denkt men dat geloof als een hoed is die je op of af kunt zetten: als je de hoed afzet, blijf je dezelfde mens. Hoeden zijn een kwestie van smaak, dus zou je ook kunnen zeggen dat geloof een kwestie van smaak is. maar er is veel meer dan dat. Als je de hoed van het geloof afzet, wordt je als mens anders. Als je het geloof wegneemt, zul je niet alleen een ongelovig mens hebben, een mens min geloof, maar een ander mens. We komen uit een tijd die zijn geheimen had; vele van die geheimen zijn prijs gegeven en soms ook maar goed en toch al is de onzichtbare kant vervlakt en lijkt er iets fundamenteels uit de mens te zijn verdwenen, moet ik dat even relativeren wanneer ik deze avond voor de mis een massa wagens zag staan, zelfs in rijen naast elkaar geparkeerd. Al gauw vroeg de éne aan de andere trouwe kerkganger of er speciale viering was. En daar raken we de kern, want dat onzichtbare liet zich vertalen in een vorm van religiositeit die alle tijden overstijgt: niets anders dan de figuur van Sint-Christoffel, die een wegwijzer is naar Christus. Want inderdaad na deze misviering werden wagens, auto's, moto's, brommers, fietsen allerhande, gewijd. Is dat dan nog van deze tijd? Ja, meer dan ooit, want mensen beseffen dat ze aan elkaar gegeven zijn, ook in het verkeer; dat ze hun vervoermiddel hebben gekregen dankzij de inspanning van talrijke generaties. Op deze manier kan men familiebanden onderhouden, kan vlug een bezoek gebracht worden aan een zieke, kan per fiets de natuur in zijn volle glorie aanbeden worden. En te zien aan de opkomst en de diversiteit van aanwezigen werd het me ineens duidelijk dat je de hoed van het geloof inderdaad niet zomaar opzet. Ik zag zelfs een mindervalide in een self-made-wagentje! Ja, als weggebruiler kregen wij ook de vrantwoordelijkheid voor elk-ander!Dat de Heer alle weggebruikers mag zegenen op de weg naar een ander, het werk of gezin! Het heeft mijn geloof en vertrouwen weer maar eens versterkt! Laat ons ook dankbaar zijn dat we in onze landen al die moderne middelen mogen gebruiken als een gave en genade.
Ik heb oorlog gekend Ik ben één geworden met de oorlog Ik heb geroken en gevoeld, Zelfs de dood gekoesterd Mijn ziel is verziekt.
Ik heb oorlog gekend Ik ben één geworden met de oorlog Gekust en gewalst met geweerschoten Krijsen en schreeuwen aangemoedigd.
Nu hoor ik dat je opnieuw wil starten Opnieuw oorlog!
Sorry, maar ..., Hoeveel keer Moet ik sterven Voor je weet dat Ik een dode ben? Zie je niet dat maden Reeds uiit mijn mond komen Als ik naar jou probeer te wandelen ...
"Fata Mondiale" of wat wat afdelingen binnen een technische school kunnen verwezenlijken rond de problemen rond Afrika en dan nog in een uniek samenwerking tussen de afdelingen "Schilderwerken en decoratie" en "Industriële wetenschappen". Bovenstaande tekst is maar én voorbeeld dat me ook aan inhoud heeft getroffen want inderdaad : "HOEVEEL KEER OPNIEUW OORLOG?"
Zo werden vier wenskaarten gemaakt, een boodschap van hoop, solidariteit en optimisme.
U wellicht ook al opgevallen en er u nog meer aan gestoord dan wenselijk is, maar met de intrede van de pc is een volledige mentaliteitswijziging in gang gezet. Geruisloze tikmachines worden voor een prikje verkocht, achterhaald door de pc (waar zovelen soms een hekel aan hebben wanneer dat ding niet werkt op ons bevel, maar dit voor een andere keer) ... Dus ik die dacht dat ik te laat geboren was. Maar kinderen kunnen er wel al aardig mee overweg. Kinderen leren vlug. POEP, KUT en LUL bewijzen de kunde van het toestel. Zou het een verschil gemaakt hebben indien ik geruisloos had getypt? Neen, dit is geen tikken meer, geen ruk meer aan de wagen na het belletje. De machine doet het in je plaats, geeft een electronisch seintje en zoeft geruisloos naar een volgende regel. En de kinderen gaan verder in hun eigen taal, de pc-taal, een combinatie van wat je op dat moment te binnen schiet aan letters en tekens met die verstande dat ABN niet langer is toegelaten en dan vind je in elke alinea ook wel FUCK U. Sorry, geacht publiek.
af van hoe je iets zegt en tegen wie, want telkens opnieuw betrappen we er ons wel eens op dat achter elke zin die een mens uitspreekt een ander soms wel zoekt naar een niet bestaand verhaal! Kunnen we dan echt niet luisteren naar wat die mens echt te zeggen heeft zonder te zoeken naar wat sensatie?!
Torenbouw: Hier hebben ze elk hun eigen betonnen doosje en tijdens de zomer en het weekend een badlaken als hun teritorium. Naast of op elkaar, ze zijn eraan gewend zich als sardientjes in een blik te gedragen. Bij regenweer; métro, boulot, dodo. Bij zonneschijn; paraderen, recreëren, masturberen. Nu de vakantie voor de deur staat, eens anders uit de hoek komen.
Op een dinsdag, bij ons marktdag, had ik onverwacht vrij en werd ik meegenomen door een vriendin. Tussen een rek met oude kleding, want die zijn nu zo in trek op vandaag, zag ik een korte vooroorlogse jas hangen van soepel bruin bont en met brede schouders. "Trek deze eens aan", zei mijn vriendin, die zal je fantastisch staan". Maar hij had iets wat aan een ander deed denken. Ik voelde me er ongelukkig in. Maar op dat moment riep de verkooptster dat deze me precies heel goed stond. Mismoedig liet ik mijn armen langs mijn lichaam hangen en keek ik in de spiegel. "Ja, als je er zo gaat bij staan, zei ze, wordt het natuurlijk nooit wat." "Dan maar nooit wat" reageerde ik kortaf, en we liepen verder tot de vriendin me bij de arm nam en zei:"Het maakt veel verschil hoe je zo'n jas draagt ... GELSAGEN OF MET TROTS".
"ALS JE WILT DAT DE MENSEN AARDIG TEGEN JE ZIJN, MOET JE AARDIG TEGEN HEN ZIJN". ... Leerde me mijn moeder ons, en zo leerde zij de eerste kiemen te leggen van wat vriendschap in het leven kan zijn en worden.
Mensen "uit den vreemde" kijken op diezelfde manier als mijn moeder deed toen. Ze leerde niet om "uit te kijken voor vreemden". Voor hen bestaat er niet zoiets als een vreemde (weeral moet ik denken aan de onbekenden die ik overal heb ontmoet in India en waardoor ik die reis tot drie maal toe heb herhaald, want telkens uitgenodigd door "vreemden". "Een vreemde" is voor hen alleen maar iemand die ze nog niet kennen. Die vreemden leren dat ALS je mensen die je niet kent HARTELIJK, RESPECTVOL, en VRIJGEVIG behandelt, de kans veel groter is dat zij jou op hun beurt goed zullen behandelen. Meer dan deze wijsheid heb ik dat aan de lijve mogen ervaren ... en dat blijft tot op vandaag duren, zij het in een andere vorm, maar de contacten via brief, kaart of mail zullen blijven. Het zijn zelfs de eersten die me vragen naar mijn thuissituatie wanneer ik al te lang niets meer van me liet horen. Elke brief of mail opent dan steevast met de vraag naar de gezondheid van mijn ouders, zus en broers. En al die mails etc. komen van die "vreemden" die mij inderdaad blijvend goed behandelen, zij het op afstand maar wel diep in hart, geest en gebed. ... Vreemden, waar heb ik nog over gehad?!
Ook daaraan moest ik denken toen ik het boek doornam. Linda, bedankt voor de inspiratie! Moeder, dank voor je wijze woorden!
Aansluitend bij de boekentip die ik hieronder meegaf kan ik niet anders om toch een paar citaten mee te geven, niet enkel en alleen als smaakmaker maar vooral omdat deze gedachten zo nauw aansluiten aan wat ik in eerdere dagen probeerde mee te geven. Je ziet waar het om mensen gaat ligt alles zo dicht bij elkaar. Ik moest ook spontaan denken aan de levenswijze die ik mocht ervaren toen ik in India mee-leefde met de armere bevolking. Ik weet nu dat een blogvriend blij zal zijn terug iets terug te vinden over India waar ik mijn hart voor een deel verloor, maar vandaag gaat het toch maar weer uiteindlijk weer eens over leven en geluk, LIEFDE, pas mogelijk in relatie.
"Leven in harmonie met de mensen om ons heen is een bron van vreugde; wil het ons goed gaan, dan hebben we allemaal een zekere mate van intimiteit en harmonie met familieleden en vrienden nodig". Hoe tegenstrijdig met wat die verloren zoon en vader meemaken de voorbije dagen waar intimiteit moet gekocht worden en harmonie wellicht onbereikbaar is tenzij er mensen zijn die de hand uitsteken.
en... denkend aan India: " Ik verbaasde me over deze mensen, over de vreugde die ze schepten in het GEVEN ZONDER ER IETS VOOR TERUG TE VERWACHTEN; over hun vriendelijkheid jegens vreemdelingen terwijl zij gebukt gaan onder zware lasten, en over hun levenslust. Als mens uit de'beschaafde wereld' beschik ik over meer materiële goederen en diensten dan zij ooit zouden hebben. Ik hoefde de ontberengen waarmee zij dagelijks te kampen hadden niet het hoofd te bieden, en ik kon redelijk veilig overal heen reizen waar ik wilde (wat voor ons o zo vanzelfsprekend is, zelfs de mogeliijkheid te reizen, meer dan eens per jaar voor velen hier). Vergeleken met hen leidde ik een zeer luxe en bevoorrecht leven, (want ze zagen altijd wel ergens dat ik geld aan het wisselen was of het uitgeven voor niet alledaagse behoeften). Maar vergeleken met mij en alle andere mensen in mijn omgeving straalden zij zoveel levensgeluk uit. Waarom waren zij zo vol blijdschap? Wat maakte dat zij zo gastvrij waren ondanks hun materiële tekorten?" Integendeel bij mijn afreis kreeg ik nog van allerhande dingen toegestopt, recht van hun muur gehaald, het kostbaarste eerst dat ze al lang koesterden.! En die levensvreugde, beste ... Ik weet het nog, ik was al drie weken terug aan het werk toen her en der een secretaresse me vroeg waarom ik er zo stralend uitzag. Ik heb maar één antwoord, hun geluk ondanks al hun miserie had bezit van me genomen. Ik wens jullie allen dat beetje geluk en die intense vreugde in relatie met mensen en in kleine dingen.
Beste, gisteren niet kunnen langskomen wat niet belet dat de gedachte me blijft achtervolgen hoe het toch mogelijk is in deze moderne wereld, in dit landje wat ons lijkt alles te kunnen bieden, er toch mensen uit de boot vallen en toevlucht moeten zoeken in een leven waar ze niet echt zelf hebben voor gekozen. NEEN! Het is niet hun schuld, toch niet over die paar mensen waar ik het recent over had, en evenmin over een jongere waar ik maanden terug aandacht heb geprobeerd te geven en te vragen. Het beste wat ik toen kon doen was LUISTEREN, uren lang naar een lijdensverhaal van niet-gewenst-zijn, ronddolend en toch telkens met de hoop ergens een anker uit te kunnen gooien.
"Mijn God, blijf ons nabij in ons zoeken naar evenwicht tussen nabijheid en afstand. Leer ons steeds meer naar U terug te keren. Verfijn ons aanvoelen. Laat uw Geest ons begeleiden, zodat ons gelaat open en helder wordt, aanspreekbaar voor anderen, in het bijzonder VOOR HEN DI E TROOST ZOEKEN OMDAT ZE DE BAND VAN HET LEVEN NIET WILLEN VERLIEZEN. Laat ons met een open blik kijken in onze straat, bij onze familie, op ons werk, tijdens onze engagementen. LAAT ONS STEEDS OPNIEUW BESEFFEN DAT EEN ANDER KUNNEN TROOSTEN EEN ECHTE GENADE IS".
Beste blogvriend, Een leven vol mislukkingen aan de buitenkant kan binnen diep en rijk zijn. Een uitwendig geslaagd leven kan povertjes en ontstellend arm zijn van binnen. In he t leven gaat het eigenlijk alleen maar om HET HART, om LIEFDE en TOEWIJDING en ECHTE WARMTE. Maar naast deze mooie gedachten die je soms echt kunt ontmoeten in deze deemoedige mensen kunnen we er niet naast kijken dat we de verdomde plicht hebben een leven dat zowel vanbinnen als vanbuiten gekwets is en zo pover op te richten en dat SAMEN in vertrouwen door in de eerste plaats te zorgen voor WARME NABIJHEID, ons vertrouwen, hun vertrouwen waardig! Moge dit aan aanzet ziijn om er een vruchtbare week van te maken in het besef hoe goed we het hebben. Maarten
Er zijn niet zoveel bedrijven meer waar nog wordt stiil gestaan bij de patroonheilige of de beschermfiguur van de instelling waar men werkt, als er in deze postmoderne wereld wel nog zulke figuren te vinden zijn, laat staan er een paar uren tot een dag wordt voor uitgetrokken. En toch hebben bepaalde figuren een grotere aantrekkingskracht om het wat oneerbiedig te zeggen. Maar wanneer het gaat om het Heilig Hart kan zelfs menig bedrijfsleider daar niet langer omheen. Zo heb ik zelf talrijke jaren het Heilig-Hartfeest mogen helpen voorbereiden (er moest toch gezorgd worden voor een receptie - want men kwam maar naar de mis als er ook een receptie volgde; er werd gezorgd voor een gelegenheidskoor - ook al een kans om terug te leren zingen-, maar het verzorgen van een Eucharistieviering was toch wel hét moment ook al kon niet iedereen aanwezig zijn, maar dan werd wel gezorgd dat deze kon uitgezonden worden via radiodistributie. Er was telkens dat dubbelgevoel van "moeten 'ze' dat nog wel doen" en het feit dat er toch zovelen mogelijk aanwezig waren al kan ik niet ontkennen dat vooral de receptie een aanzienlijke toeloop kende, maar is dit niet juist het eigene van een FEEST, eens kunnen samen zijn rond wat ons bindt op de werkvloer. Er zijn ook nog zo weinig mensen beschkbaar om dat feest mee te maken want elk jaar moet er met minder mensen gepresteerd worden op de werkvloer en dan kan men het niet kwalijk nemen dat het werk gewoon verder moet gaan ook al betreuren velen dat ze de Mis niet kunnen bijwonen. Laat ons hopen dat bedrijven, scholen, ziekenhuizen toch nog ergens een tijdstip vinden om ééns per jaar dankbaar te zijn in geloof en vertrouwen. Want ook al roept men soms naar de afschaffingvan dit feest, ook elk jaar opnieuw tegen de datum van het feest gaan stemmen op dit feest zeker nooit af te schaffen, want "het is het enige wat we nog hebben" klinkt het dan ... uit vele monden want het gaat in het diepste van elke werknemer om het HART!
Men heeft me een boek aan de hand gedaan en ik ben pas een paar bladzijden verder of er zijn al overal aantekeningen gemaakt. Inderdaad zijn nogal veel bloggers-zinzoekers op zoek en waarom zouden we ook dit medium niet gebruiken om dieper in te gaan op spirituele waarden, al liggen die niet zo direct bij mijn persoonlijke levenswijze, maar dat weten jullie onderhand al langer.Ik heb in elk geval ontdekt dat we via deze weg er echt kunnen en mogen zijn voor elkaar.
Misschien moet je gewoon eens naar de bib lopen en er de eerste pagina lezen en je zal versteld staan dat het misschien iets voor jou is, met dank aan een blogbezoeker die me deze tip doormailde.
ONTMOETING IN DE HIMALAYA BILL AMDAMS SBN 90 225 2815 4 2000
Een persoonlijke spirituele odyssee ..Vijf Levenslessen die een gids zijn voor ieder die de kwaliteit van zijn leven wil verbeteren, problemen het hoofd wil bieden, uit wil zoeken wat echt belangrijk is, en hoe in harmonie te leven met de anderen. met bijlage meditatietips.
Ja, ongelooflijk maar waar, de teller slaat zomaar over op 25.000! Zonder ambitie gestart op 23.05.2005 zag ik toen bij anderen een onmogelijk getal wanneer ik tellers zag van boven de 10.000, laat staan 20.000; maar dag na dag - soms met vallen en opstaan, en denkend aan opgeven - vooral mede dank zij de positieve of toch opbouwende commentaren van mensen die ondertussen blogVRIENDEN geworden zijn, ook van mensen die zich herkennen en me verder willen zien groeien in deze, staat hier aan de linkerzijde het mooie getal 25.000. In verkiezingstijd zou men zeggen: "Dat moet je verdienen". Ik hoop dat ik jullie vertrouwen waard was en dat ik in al die tijd er even mocht zijn voor deze of gene. Ik merk dat ik in al die tijd ook geëvolueerd ben van een blog dat eerder op mezelf en mijn werk- en leefsituatie was gericht naar een wereld waar ik zoveel mogelijk er probeer te zijn voor anderen, gedragen op het thema van liefde, vriendschap en geloof, ook al zal elk blog een stuk eigenliefde in zich dragen, maar ik denk dat dit bij de meesten zo is, elk naar zijn gaven en talenten. DANK aan degenen die ik hier leeerde kennen, maar eveneens dank aan die mensen die vanuit onverwachte hoek en soms anoniem bij me binnenliepen. Misschien deed dit nog het meeste deugd! Van harte, Maarten
Waar mensen mensen zijn die elkaar verstaan Waar liefde liefde is daarheen wil ik gaan Waar het eeuwig vrede is waar de zon schijnt Waar een nieuwe wereld is die niet meer verdwijnt.......
Er zijn zo vele mensen die verlangen naar troost. Ze willen gehoord en gezien worden op de eenzame weg die ze gaan. Ze hunkeren met heel hun wezen naar nabijheid. Doen daarvoor soms de meest onmogelijke dingen zoals hun lichaam verkopen voor wat geld. Ik denk hier nu heel concreet aan een jongen van zestien, verlaten door ouders en familie, die uit noodzaak naar Nederland is getrokken en straks naar Canada, wetende dat zijn mooi lichaam geld waard is voor deze fotosessies maar dat hij zo nodig heeft om te overleven. Eigenlijk het trieste einde van een iemand die nooit echte liefdvolle nabijheid heeft gekend ... pijnlijk zo een mensen niet te kunnen tegenhouden. Wat kunnen wij dan als christen doen? Soms heel weinig, zelfs niets. Mensen die zich zo eenzaam voelen ervaren afstand en creëren op zich dan weer afstand naar anderen toe, voelen zich niet begrepen in hun isolement, een isolement dat in dit geval alleen maar zal versterkt worden. Ik las eerder dat "vroeger een kaarsje branden bij een Mariabeeld voor sommigen echt een troost als ondersteuning van hun gebed was. Maar waar zijn de kruisbeelden en Mariabeelden die ons verwijzen naar de Heer en Maria", vraagt Anita Galle zich terecht af. Hoe dan nabij kunnen zijn? Wat maakt ons bang echt nabij te zijn? De angst waarover ik gisteren en voorbije dagen al had misschien? Waarom zijn onze contacten niet directer, spontaner, met een echte openheid op de ander of hebben we geleerd eigenliefde boven de liefde tot een ander te verheffen? Want nabijheid en liefde kunnen heel dicht bij elkaar gaan liggen en dan rijst naast het dankbare om troostend elkaar nabij te zijn ook het risico van de kwetsbaarheid. Misschien nog het meest onze eigen hunker naar troost en nabijheid. Alléén al door deze woorden neer te pennen afgestraft te worden omdat ik onbewust beland in het hoofdthema doorheen alles "vriendschap en liefde als sleutel", heel sterk mee-denkend aan die jonge mens, ook aan die schilder waarover ik het gisteren had. Ik weet dat je niet onophoudelijk en door iedereen kunt laten raken. Daarom zijn deze woorden dan ook zo mooi tot slot: "Laat ons ECHT durven bidden voor die mensen tot onze Vader in het verborgene, en die Vader in het verborgene zal ons gebed aanhoren".
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
