Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Als je op de rug lift, zie je de dingen anders ... helaas zorgt deze zomer er voor dat we niet te veel naar de hemel kunnen staren vanuit een luie zetel of op het strand. En toch als je op vakantie bent verandert je blik of zou het zo moeten zijn! Maar ik ben dan één van die mensen die niet zomaar die knop kan omdraaien en hier ligt een echte uitdaging in, nog meer met dit regenweer. Of moet ik daarvoor nog eens naar India of naar echte ontmoetingen met andere mensen? Misschien ligt in laatste nog het beste antwoord, nu we eens weg zijn van vergaderingen en agenda's. Is het niet de uitgerekende tijd om die persoon te bezoeken die ons al zo lang heeft uitgenodigd; ik denk he t wel hé. Is het niet, blogvrienden? Ja, sommige vakantiegangers gaan weg en nemen alles mee: hun zorgen, hun gewoontes, hun hele hebben en houden. Ze verplaatsen (soms letterlijk) hun huis. Ze gaan ergens naartoe om dezelfde stress te beleven. Dat is geen vakantie, da tis 'werken op een andere plek'. Ze zijn niet veranderd als ze thuiskomen. Andere vakantiegangers duiken onder in de beschermende anonimiteit: ze ontmoeten eigenlijk niemand.Let op, dit is geen verwijt want ik weet ondertussen hoevelen ook lijden in deze tijd waar juist verlof nog eens eenzaamheid zwaarder maken kan, meer tijd om te tobben of verwijderd te worden van een geliefde. Maarten, tegen wie zeg je het!? Ze verplaatsen alleen hun zelfde 'eenzaamheid'. Ze zijn niet veranderd als ze thuiskomen. Het is dus van het grootste belang uit ons kot te komen, anderen uit te nodigen, naar anderen toe te gaan, elkaar te ONTMOETEN en voor deze keer mag het woord MOETEN; pas zo kan je open staan voor de gastvrijheid, het gratuite, het onverwachte en onvoorziene; voor nieuwe mensen en dingen. In deze dingen ontmoeten we God. Het latste heb ik wél ondervonden in de blogcontacten maar ben daarom nog niet echt buiten geweest, misschien wel een aanleiding, een hint. Dan kom je zelfs in je huis anders thuis. Deze tijd is dan een gezegende tijd voor ontmoetingen, meer tijd voor familie en vrienden, en dit eens niet via mail of chat! Zo ontdek je niet zelden dat familie en vrienden anders zijn dan je dacht. Het doen even achterwege laten en zoals in de zondagslezing laatst: Maria heeft het beste deel gekozen. Ik wens sterkte aan hen die het vandaag even moeilijk hebben, dat ze een lusiterend oor mogen vinden en even mogen echt genieten. X en Yen Z zullen wel weten aan wie ik deze boodschap richt. En nu maar uit die anonimiteit treden als opgave, anders blijf je maar turen en triest zijn om dit regenweer! Dus nu samen pc-afzetten en echt leven en morgen terug als veranderd nieuw mens!
Beste mensen, Ja, er is meer! Dat was de gedachte die verder in me werkte wanneer ik de tekst gisteren hier afsloot, de gedachte over die bijzondere verbondenheid. Eigenlijk was hij pas afgesloten of het was alsof ze me hierboven gevolgd hadden, achter mijn rug aan het meelezen waren. Het DENKEN AAN van gisteren en het ZORGEN VOOR kreeg dan ineens een versterkte dimensie, want toen ik de laatste regels nog eens herlas over de hoop 'voor een beter leven te vinden' ging op dat moment de telefoon over en nog dezelfde avond stond die zoekende voor de deur, na al die tijd! Dat is dus HOOP: er vast op vertrouwen DAT ER ¨MEER IS, ondanks dat ik nog geschreven had of we soms niet te véél denken aan. Ja, er is meer voor ons weggelegd dan we kunnen vermoeden en wensen en voor mogelijk achten! Maar nog sterker werd me dit alles wanneer ik nog denkend aan de telefoon en de ontmoeting van straks de telefoon voor een tweede keer overgaat. "Hier LOURDES"! Even stilte en dan een vriendin-ms-patiënte die ik al meer dan 25 jaar ken, elkar ontmoet te Lourdes, ik als brancardier - maar dat hebben jullie al eerder gelezen - zij, als zieke, die ook nu weer was meegereids met een ziekenbedevaart, DENKEND aan mij en aan mijn verjaardag straks! Ik wist niet eens dat ze weg was, nog minder dat een vriend-priester er ook is en me van daaruit groet! Beide mensen die ik bijna nooit kan ontmoeten, maar de verbondenheid, het denken-aan blijft. En bljkbaar komt de essentei van het leven pas op plaatsen als Kevelaer en Lourdes echt naar boven, daar waar de hemel de aarde raakt en er een blijvende verbondenheid blijft bestaan. Het zijn die beide gebeurtenissen -binnen dezelfde avond - , en dit in aansluiting met de meditatie van gisteren rond zorgen en denken, versterkt door wat ik van een paar mensen via mail rond dit 'thema' als aanvulling kreeg -al mag het zo niet genoemd worden- waarom ik nog meer overtuigd ben dan wat ik al gisteren schreef en zoals een vrouw me mailde: God schrijft recht langs kromme wegen! Wat me in deze dagen is overkomen, kan niets anders zijn dan een vervulling van een hoop, een wens die zich vandaag an mij aanvbiedt ook al heb ik er dagen,weken, jaren niet aan durven denken hoe alles zou aflopen. Vandaag weet ik dat weer een beetje beter. Misschien, en ergens ben ik er ook zeker van, komt het uit de kracht die ik van elk van jullie kreeg. Ik denk dat bloggers een vitale rol kunnen spelen in het leven van de ander. Ja, de puzzel valt dan inees in elkaar. Lieve mensen, er is inderdaad meer in dit alledaagse leven! Hartelelijke maar vooral dankbare groet in zorgzame verbondenheid.
Beste mensen, ik sta al een heel poosje stil bij dit citaat ... Ik zou daar heel veel over kunnen schrijven, over de twee polen, het "denken aan" en het "zorgen voor", en hoe langer ik daarover nadacht, des te duidelijker het me werd dat dit niet zomaar een gezegde is; het is veeleer de samenvatting van een leven van echte (niet-zo-jonge) senioren hier in blogland die een leven lang lief en leed hebben gedeeld, zorgend voor de partner, of voor de zieke ouders. Het constant begaan zijn om ... woordeloos, maar zo fundamenteel zoals het in het Evengelie staat, zolas wij ook anderen mogen opbeuren met een woord als:
"IK ZAL ER ZIJN VOOR U!"
Dat éne woord, dat een ander zin geeft en de kracht om voort te doen. Ooit schreef ik dit evangeliewoord aan het einde van een lange brief ... Ik wist niet wat voor impact precies dat woord op deze persoon had, en dit duizenden km. van hier! Beste mensen, elke dag opnieuw en telkens meer en beter besef ik dat wij allen die eenvoudige taak hebben er te zijn voor elkaar. Misschien denken wij soms ook eens teveel aan een ander en is onze aandacht niet verdiend naar die ander, en toch moeten wij ons vooral dan herpakken!
Maar zoals ik een tijd geleden geschreven heb over die schilder: eens je iemand in je hart en huis hebt binnengelaten, ook met zijn nefaste gevolgen, dan nog zullen we blijven denken aan die persoon en in stilte en hoopvol zorgen dat hij straks toch goed terecht komt. In die zin schreef ik hier al de voorbije dagen over dat zorgen voor. Ik denk dat dit alleen maar kan wanneer we gelovend aanwezig zijn, want er is een band ontstaan, die hoger en verder reikt dan het direct aanraakbare, eventueel lichamelijke. Doorheen het zorgen voor en denken aan is er een VERBONDENHEID gegroeid die moeilijk is uit te legggen, zoals een dame me gisteren nog vertelde. Dat geldt evenzeer in blogland; allen zijn we zomaar gestart, maar voor mensen met voelhorens komt vanuit de verte (die we God mogen noemen) een verbondenheid in het DENKEN AAN en zo het ZORGEN VOOR, zij het op afstand en virtueel.
Deze keer heb ik de titel niet verzonnen, maar voor de meesten, dus ook voor mezelf , geldt dat men al lang niet meer kijkt naar de titel van een blog. Het was dan ook wanneer ik het blog van Rozemarijn zag getiteld dat ik wist hier terug aansluiting te vinden met mijn eigen blog. Dus danke "Roos"! De verbondenheid die voortvloeit uit het bloggen met dat doel geeft me meer rust dan alle oppervlakkige mailings en chatcontacten.
Goeie avond en dank voor het "denken aan"! ... zeker straks op mijn verjaardag! (hint)
Al doende kom je er wel achter wat naastenliefde is. Doen dus! Niet de theorie maar de praktijk... Waar heb ik dat hier nog ten overvloede neergeschreven? Een overweging en een vraag aan mezelf en aan jou:
WIL IK ME TOT NAASTE MAKEN VAN DE CONCRETE MENS IN NOOD DIE IK ONTMOET?
Ja, de engel is terug van weggeweest, zie maar even lager. Ik hoop dat hij zich nu even stil houdt zodat hij zich kan tonen aan andere bloggers. In elk geval kan je het bericht lezen op het blog van Lya. Dit was ik haar toch ergens verplicht of hoe een engel soms ook voor wat meerwerk kan zorgen ... zolang hij maar voor JOU zorgt. http://bloggen.be/catootje/ en dan terugkomen naar mij hé. Bij deze wil ik wel eens zeggen dat mijn hersens soms niet meewillen wat plakken en knippen betreft en helemaal niet wat codes betreft, maar daar heb ik een reddende engel voor in o.a. de persoon van Nicole, Katrien ... Ja, ook ik ben een mens met beperkingen.
Aansluitend bij wat ik gisteren schreef ligt hier een toepasselijk tekst die best toen als intro kon gebruikt worden, maar kan even goed vandaag en ook morgen. De tekst komt uit een boekje dat ik 30 jaar terug gekocht heb, getiteld BRONNEN, van Valeer Deschacht.
Ieder mens heeft nood aan een reisgezel, een wapenbroeder, een goede herder. Zo was Jezus van Nazareth. Hij was zelden alleen. Velen waren naar hem aangetrokken als naar iemand die voortdurend naar elke blijdschap en verdriet luistert. Wie van hem weggaat kan het leven weer aan.
Geloven is geen drukkend plichtsbesef, wel een fundamenteel vertrouwen in de sfeer van: je mag, je mag er zijn. Ondanks alle kronkels in je verleden: JE BENT AANVAARD, je hoeft niet vergeefs mens te zijn.
Ja, dat was de bedoeling - vandaar de lege stoel - en wat ik me inderdaad ook had voorgenomen, maar ook al kan je dan even het bloggen stilleggen, dan zijn er ineens mails die me bereiken via het gastenboek; mails en complimenten die me zo ter harte gaan waar, bij het lezen ervan, mijn mond haast openviel en het ineens stil werd in en om me (in de positieve zin), zeg maar aangegrepen werd dat het ergens mijn verantwoordelijkheid is zo vlug en zo goed mogelijk in te spelen op de (onuitgesproken) vragen van bepaalde bloggers. Komt dit een beetje verwarrend over, kan zijn maar wanneer het de voorbije dagen bleek dat mensen mij al maanden volgen zonder te reageren en dan ineens hun diepste erkentelijkheid uitspreken, zelfs rechtreeks op hun blog, dan kan ik alleen maar ZEER ZEER DANKBAAR zijn, en voor hen die het hen aangaat wil ik dan ook een stuk verantwoordelijkheid opnemen nu ik heb gemerkt dat ik hier een tweede roeping mag leven geven.Naast die dankbaarheid in deze is er echter een vreemd gevoel van dit gewoon mogen doen en dan eigenlijk verrast te zijn door deze reacties, aanmoedigingen, waarderingen. Ja, het bracht wat meditatie met zich mee over eigen gaven.
Van één van die lezers in stilte kreeg ik aangenaam compliment, en bij het surfen op haar blog vond ik een link naar een ander blog en daar vond ik iets wat zo toepasselijk is voor velen onder u. Met haar toestemming heb ik het gekopieerd en naar die mensen gemaild waarvan i weet dat ze een schouderklopje kunnen gebruiken. Vandaag mag ik het ook op mijn blog plaatsen. Het resultaat van geloven in elk-ander? Ik denk het wel. In elk geval dank aan Lya voor de "engelenbijdrage"! De engel is spijtig genoeg op reis zoals je ziet, maar wellicht weer voor een goed doel. Nog meer dank voor mensen die me weten te waarderen in wat ik hier probeer in blogland, maar vooral laten wij voor elkaar een engel zijn, want om deze af te sluiten haal ik nog een citaat uit een andere mail:
HOE MOOI IS DE GENADE ALS DE LIEFDE OVERWINT!
Dit engeltje wil je troosten. En zegt BETERSCHAP, LIEVE MEDEMENS .Dat is mijn grootste wens. Wonderen bestaan niet, alleen als men er echt in kan geloven. En dat kan dit meisje je heus niet beloven. Maar troost is een gift, heel snel gegeven. En kan belangrijk zijn in ieders leven. Een kus, een schouderklop, of alleen: Ik ben er voor je zeg als je me nodig hebt, ik ben er in een tel.Ja, lieve mensen, dat kan tegenwoordig heel erg snel. Dank zei een kastje dat computer heet. En je hoopt dan dat je niemand vergeet. Sterkte en oprechte gevoelens tijdens het lijden. We willen je allemaal met een reactie verblijden. Maar soms is er lijden alleen, Zeg me, en ik ga naar je blog of bloggen heen. Wetend wat pijn en alleen zijn is, 1 teken is genoeg, ook al is het `s morgens vroeg.Dat zou helemaal fijn zijn. Dan duurt de dag niet zo vreselijk lang. En tuurt men niet stilletjes met hoop achter het gordijn. Dus lieve mensen bereik zoveel mogelijk mensen waarvan je weet: Die heeft het nodig. Bedankt. Kopieer dit, nu je toestemming krijgt. Het is voor het goede doel!
zet jij op? Of heb je ondertussen al leren leven zonder masker en mag je ook voor anderen zijn wie je echt bent?! Of willen anderen gewoon niet hebben dat je bent wie je zijt en kun je dat masker maar afnemen eens thuis binnen je muren?
Ben je ook rechtgeveerd? Ben je ook opgesprongen en heb je nog lang nadien mee geaplaudiseerd voor onze sportpersoonlijkheid, Tom Boonen wanneer hij weer adembenemend over de meet kwam?! Een mens denkt altijd dat hij het niet meer haalt en toch, spanning verzekerd. Mooi toch; wat kan geluk toch in een klein hoekje liggen! Ook temidden dagelijkse beslommeringen. Neen, vele dingen die gelukkig maken liggen zomaar voor en naast je zoals een blogvriendin volgend citaat naast haar naam plaatst:
WIL JE DE LIEFDE VAN JE LEVEN ONTMOETEN? KIJK DAN NU IN DE SPIEGEL!
waarmee ik gisteren besloot was geen les in moraal. Misschien moet ik nog eens duidelijk maken voor zij die me nog niet (zo) goed kennen, dat alles wat ik hier af en toe achterlaat gebaseerd is op een doorleefd geloof in God, ook met vallen,opstaan en falen. Maar het zijn dus niet zomaar spirituele levenswaarden, al mogen ze ook zo gelezen worden. Terugkerend op de vraag van gisteren WAT WIJ ALS TEKEN van onze liefde kunnen achterlaten, heeft uiteindelijk te maken met het geloof dat wij van God komen en weer bij Hem terugkeren. Wie met deze ingesteldheid leeft geeft zichzelf onbewust weg aan anderen in liefde. Deze liefde raakt de ander ook al zijn we er niet altijd van bewust - heb ik hier zelfs al mogen ondervinden via heet bloggen - op hun kwetsbare plek om hen zo door Gods liefde te laten genezen en te veranderen. Wanneer wij er dan over nadenken wat wij de mensen als nalatenschap willen geven, wat wij met ons leven uiteindelijk tot uiting willen brengen, dan zullen wij niet meer constant bezig blijven met onze ziekte en onze eenzaamheid, dan zal het geheim van ons leven ons duidelijk worden. Namelijk dat we sterfelijke mensen zijn, die op hun korte weg in deze wereld sporen willen achterlaten van een liefde die de mensen na ons de weg wijzen naar de diemensie van de goddelijke liefde. Het is deze goddelijke liefde die ons eigen leven, vandaag en nu al, verandert en dit leven een oneindige betekenis geeft!
IN IEDER VAN ONS leeft het verlangen naar liefde, naar échte liefde. Ik wens hier dan nog eens een wens uit te spreken, in het algemeen, maar ook in het bijzonder aan een paar mensen hier: "Durf lief te hebben en bemind te worden. Laat je betoveren door de liefde, laat je door haar vertrouwd maken met het geheim van een diepere liefde, die de vervulling is van je ware verlangen, meer dan een sporadisch gevoel, een lust, maar laat je beminnen!" Misschien moeten velen, meer dan vroeger, liefde te leren, een liefde die niet vermengd is met claims, maar een liefde die stroomt en de mens betovert, die jou het leven op een nieuwe manier laat proeven. Ik hoop dat de liefde niet verkilt maar enorem zal toenemen. Het was dan ook heuglijk nieuws via de media te vernemen dat jonge mensen terug zoeken naar die echte waarden van liefde, vriendschap en solidariteit. Jong of oud, laat ons betoverd worden door dat onverwachte. Pas zo zullen wij sporen achterlaten van liefde. Want er blijft aan het einde van ons leven maar die ene vraag:
"Wat hebben wij als teken van onze liefde achtergelaten"?
maanden terug plaatste ik wat fotokes die blijkbaar sommigen dermate aanspraken dat ik er een afzonderlijk blog voor heb gemaakt; nu plaats ik hier terug een paar dingen als ontspanning, als antwoord op een uitdrukkelijke vraag en ook te lezen tussen de regels bij sommige nieuwe bezoekers. Alleen de vraag welke uit de honderden achter te laten, art, real, zwart-wit? Even ontspannen na 11 juli.
Wanneer het gebeurt dat we een geschenk geven aan een ander, dan beperkt zich dat niet tot die éne ander, maar de ontvanger deelt meestal in de vreugde samen met anderen, gewoonlijk in familie- of vriendenkring; bij een verjaardagsfeest. De vreugde valt eigenlijk vooral te beurt aan de gever zelf; zo heb ik het toch altijd ervaren en nog een grotere vreugde is het wanneer ik er de nodige tijd kon voor uittrekken en precies dat geschenk kon uitkiezen dat die ander zo graag wou ontvangen en toch als een verrassing aankwam. Neen, het gaat niet om wat men geeft, maar hoe. Het schenken kan doorheen de tijd ook wijzigen van louter materiële dingen tot het wellicht meer belangrijke waarden van het leven zelf, namelijk het schenken van aandacht, het goed luisteren naar een ander, proberen gevoelens en behoeften te begrijpen. Zo is het soms een vreugde, zelfs via dit medium, gever en ontvanger te zijn. Het wordt een beetje zelfscholing ook in het bewust geven in respect. Nog méér dan vroeger vriendelijkheid en mededogen schenken, geven van onze tijd-zeker nu het voor velen verlof is-, maar misschien nog het meest voor allen die nu ziek zijn. Dat wij onze energie mogen gebruken als gave, onze woorden als een geschenk bij elke ontmoeting. Ook deze woorden zijn opnieuw een moment van hartelijke ontmoeting vol van dankbaarheid om wat ik van zovelen mocht ontvangen in een geschenk, een mail, een kaart, even uw aandacht voor mij, uw attentie. Genegen,
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
