Goede vrienden,

Ik zal nu even heel bewust alle mails sluiten, de vele boterbriefjes laten liggen voor wat ze zijn - al zijn het de graantjes van de komende oogst in blogland - en even proberen samen te vatten hoe ik hier beland ben en hoe mijn weg hier verder ging.

Ik zat op een avond naar het tv-nieuws te kijken op "één" (Belgische zender-noot), en zag daar dat Pascal Vyncke in de schijnwerper werd gezet door de manier waarop hij zijn oma aan het comuputeren hielp. Meteen volgde een korte mededeling van de site: "SeniorenNet" genoemd. Ik veerde uit mijn zetel recht - het wereldnieuws achter me latend -, spoedde me naar mijn bureau , en na even Googelen  kwam ik op de startpagina terecht. Ik vulde zomaar een naam in zonder daar veel bij na te denken en zie, het bloggen was begonnen ... vrij aarzelend zoals je leest in eerste bericht, maar wie had toen kunnen denken dat voor mij een grote en neiuwe wereld zou opengaan, zelfs een nieuwe roeping misschien ?!

03-05-2005xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

welkom en toch even afwachten

goeie vrienden van vroeger, mensen van gisteren, toevallige voorbijganger, dit is een eerste welkom op voor mij een nieuw medium, en dus even afwachten wat het brengt ... in elk geval een brug zo nu af en toe van mij naar u en hopenlijk wederzijds! van harte 03-05-2005 om 00:00 geschreven door maarten   0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)

» Reageer (0

Dat van "zo nu af en toe" is ondertussen een fulltimejob geworden en geeft me heel veel voldoening, maar zoals jullie me ondertussen kennen is het een "geven en ontvangen", zomaar, gratis, belangeloos, voor niets. Waar ik eerst ging kijken in mijn dagboeken en -boekjes om iets achter te laten (waar ik nog altijd moet aan beginnen!), was het leven van een paar gekwetste mensen me genoeg om zelf daar iets over neer te pennen en zo mijn eigen verhaal te doen of bedenkingen achter te laten over hoe alles beter kan.  De titel van dit blog moet al langer in mezelf liggen, is eigenlijk MIJ! ... maar wanneer ik aan het inloggen was bij die eerste keer, dan lag er een boek open met de titel "Liefde en vriendschap". Ja, dat was het  en zo zal het wellicht blijven. Even later kwamen de reacties wat meer foto's te plaatsen, en omdat ik daar van kindsbeen af van hou zoals van postkaarten, werd dat een bijkomend genoegen, zelfs een aansporing een ander blog te openen met enkel en alleen foto's.

Gaandeweg verliet ik mijn eigen leven; en een bericht op tv of in de krant, iets gehoord op het werk, gegrepen door ziekte en eenzaamheid van mensen dichtbij en veraf, werden van toen af aan geleidelijk dagelijkse bijdragen, maar telkens werd alles gekleurd door liefde, vriendschap, genegenheid; en hoe langer hoe meer gevoed door een persoonlijk geloof dat ik ook wou delen.

Over laatste wil ik kort zijn, maar wat ik doe via bloggen hoorde ik tijdens een telefoongesprek toen de persoon in kwestie het woord "GELOOFSCOMMUNICATIE" gebrukte. Hij was er zich op dat moment niet van bewust, maar voor mij was dat onder meer het antwoord naar het waarom.
 
Het was dus niet echt bewust, maar mensen reageerden op deze berichtjes; vonden er zelfs moed in, en voegden me toe als "vriend" of "favoriet" in hun eigen blogstekje. Anderen vonden een weg die ze langer waren verloren, ontplooiden een eigen hobby. Was dit alles door mijn taal, wie zal het zeggen? In elk geval ben ik dankbaar wanneer ik hier en daar een lichtpunt en soms een klankbord mocht zijn. Maar dit gevoel is wederkerig, want mijn bloggen wordt opgebouwd door hints van liefdevolle attente mensen, die het beste met me voor hebben. En zo blijft er een kring van geven en ontvangen ... "in éénheid", zoals een blogbezoeker me af en toe mailt. Ja, naast het bloggen zijn er de vele mailcontacten gegroeid met een oprecht bericht, een grap, een aansporing, een delen van , met, een zorgen voor... zoveel.

Een vriendenkring groeide verder uit, zelfs van over de grenzen, want ik wist niet eens dat SeniorenNet in Nederland geestdriftig werd gevolgd. Ik was aanvankelijk gewoon maar aan het schrijven, voor mezelf, omdat ik altijd graag heb geschreven ... tot op ik een dag een mail kreeg van een bekende om me te feliciteren met mijn plaats in de top 20. Ik wist niet eens van dat bestaan af , en de teller stond toen al op 2222 wanneer ik bericht werd hoe die tellers e.d. werken.  Het gaat echt niet om cijfers, maar om MENSEN. Het is door die vele mensen, ondertussen goede bekenden, of geïnteresserde bezoekers, dat het hier vol ligt met boterbriefjes, mails te beantwoorden, nog een pps te bekijken, een gedachte te bewerken of zelf uitschrijven! Schrijven is ook schrappen en herbeginnen  én corrigeren (al was het maar voor mezelf!) of even wachten en rusten om er geen sleur in te krijgen. Het mag géén MOETEN worden; laatste wil ik aan anderen meegeven. Beter even stil vallen om met mer plezier en zin verder te gaan.
 
Het mooie van al dit bloggen is voor mij in elk geval dat ik anders, beter,  nog "volwassener" geworden ben; opener misschien?! Alhoewel  ik toch niet alles te grabbel wil gooien. Tijdens het bloggen ben ik me heel bewust van wat er om me heen gebeurt, dat het om mensen gaat en dat het in elk geval véél zinvoller is dan op welke site dan ook te surfen! Het gaat na een tijd om mensen die je wilt helpen dragen in lijden en smart, een steun of soulmate zijn; ook af en toe terug komen naar hun blog met een gemeende groet. Bloggen is een huisbezoek brengen!
Het mooste compliment dat ik kon krijgen is dat een paar mensen hierdoor een weg tot elkander hebben gevonden, voor nog anderen een weg naar de Ander!

Deze bedenkingen wilde ik even kwijt. Ik zou hier heel graag en aantal mensen willen noemen en danken, maar anderen vallen dan misschiuen uit de boot. In elk geval ga ik door met heel veel dankbaarheid in LIEFDE EN VRIENDSCHAP, en ik wens van ganser harte alle opstartende bloggers veel succes toe, en voor de anderen een aangename verderzetting tot voldoening van jezelf en van de anderen!

Heel hartleijk,
Maarten