Vandaag is er gelukkig niets speciaals gebeurd. Een gewone dag van het gewone leven in een ongewone stad, want dat is Antwerpen toch wel! Een paar keer met de hond gaan wandelen en op de Meir, bij de fontein Lange Wapper, heb ik even stilgestaan om de hond te laten genieten van het bruisende fonteinwater. Er is altijd wel een Japanner of Chinees met het fototoestel in aanslag om de capriolen van Chiara vast te leggen. Met een kletsnatte hond naar de kantkloswinkel gegaan om een kaartje met daarop de kathedraal in kant, te kopen. Mijn familie is dol op die mooie kaartjes. De mevrouw in de winkel keek zuinig naar mijn nat huisdier, maar Chiara gedroeg zich voorbeeldig en bleef netjes op de mat zitten. Ik zou naar het bosgrondje kunnen gaan, maar het weer is niet je dat en ik vind het rondslenteren in het oude stadscentrum van de stad aan de stroom best gezellig. Afgelopen zondag was het Monumentendag, het zonnetje scheen en samen met een vriendin heb ik een paar mooie interieurs gezien. Het thema was wonen en ja, we hebben prachtige woningen mogen bekijken; van binnen en van buiten. Sinds ik mijn woning heb verkocht en in een mobilehome woon, heb ik het soms best moeilijk. De hang naar een "gewoon nestje" blijft, maar de vrijheid die het leven in de Moby biedt, is zo aantrekkelijk, dat ik er nog niet toe kan komen mijn vrijbuitersleventje op te geven. Bovendien heb ik veel meer vrije tijd. Een huis onderhouden vraagt veel tijd en energie. Maar ja, een huis is ook een statussymbool, hè? Op astrologisch vlak is een mens dan in het dierenriemteken van de Steenbok aanbeland. De behoefte aan respect, aan zekerheid en degelijkheid. Streng voor zichzelf en voor anderen. Eindelijk, eindelijk is een mens aangekomen in het teken Steenbok; dat geef je toch niet zo gauw op! In Ram begint een mens aan het avontuur dat "leven" heet; in Stier beseft hij dat er gewerkt moet worden voor het dagelijks broodje (en de rest); in Tweelingen leert hij dat iedere mens anders in elkaar steekt; in Kreeft ervaart hij emoties, zeker familiale emoties; in Leeuw wordt hij een persoonlijkheid die graag de lakens uitdeelt; in Maagd wordt hij weer nederig en beseft hij dat het leven geven en nemen is; in Weegschaal tracht hij met een partner op te trekken; in Schorpioen verbijt hij zijn tranen omdat alles niet gaat zoals hij wil; in Boogschutter ziet hij eindelijk in dat het leven een groot raadsel is en in Steenbok is hij zover dat hij zich "settelt", er zich bij neerlegt dat het leven geen "lolletje" is en daar zit ie dan. Hij onderhoudt het gazon en zij doet de was en de plas. Ben je alleen achtergebleven, wel dan doe je het allemaal alleen... Het verlangen naar verandering onderdrukt men vanwege de omgeving, de buren, de familie, om de goede naam te behouden. Het teken Waterman = vrijheid, gelijkheid, broederschap, tja, dat zijn mooie woorden. Maar zou jij de deur van je mooie villa openzetten om je "broeder" binnen te laten? In principe moeten wij allemaal, hier in ons landje onze bezittingen delen met de broeders en zusters die het met minder moeten stellen. Ik vraag mij af of onze ministers dat ook doen? Zetten zij hun voordeur wijd open? Eten zij er een boterham minder om? Hebben zij angst voor een piepklein pensioen dat dikwijls veel kleiner is dan de som die een "broeder of zuster" ontvangt? Er zijn grote zielen die vrijwillig afstand doen van hun teveel. Je schijnt er gelukkiger mee te worden. Bij mij was het "het lot" dat mij heeft gedwongen de materiële wereld grotendeels achter mij te laten. Schoorvoetend ben ik het teken Waterman binnengegaan; het moest! De beloningen zijn o.a. de momenten in het bosje, als de ochtendnevels zich door de sparren boren en de vijver tot een sprookjesvijver omtoveren. Ik ben in die stralen gaan staan en heb er mijn handen aan gewarmd, in de hoop dat de warmte tot in mijn hart zou komen en.... het lukte. Grootse ogenblikken in de energie van de vrije Waterman; diezelfde grootse ogenblikken wanneer ik met een kletsnatte hond door de straten van Antwerpen dwaal. Gelukkig, tot het heimwee naar het vroegere leven toeslaat. In de energie van het volgende en laatste dierenriemteken, dat van de ootmoedige Vissen moet een mens alles loslaten; zijn aardse bezittingen, zijn familie, zijn ideeën, zijn hond, zijn bosgrondje, zijn zonnestralen, zijn verleden, zijn heimwee. In het teken van de Vissen gaat de mens terug op in de kosmische energie. Hij wordt een stofje in de ochtendnevel. Nee, laat mij dan voorlopig nog maar even strompelen in het teken Waterman; het zal wel wennen zeker?
Hier ben ik dan weer met een nieuwe mijmering. Wel een tijdje geleden dat ik nog in de gelegenheid was om met mijn blogje bezig te zijn. Maar ja, er gebeurt van alles. Ik ben ondertussen verhuisd met de Moby naar een mooi stukje bosgrond. Het is een zeer romantische plek. Er is een vijver waarin kleine kikkertjes dartelen en enkele waterlelies zorgen voor mooie schilderachtige plaatjes. Jammer genoeg bloeien ze niet, maar wellicht komt dat nog. Om de Moby op de grond te krijgen kwam er wel heel wat zwoegen en vloeken aan te pas. Enkele boompjes moesten het veld ruimen en met pijn in het hart zag ik ook een paar rhododendronstruiken tegen de vlakte gaan. Gelukkig zijn er genoeg bomen en struiken over en ik verheug me al volgende zomer wanneer de rgododendrons in bloei zullen staan. Enkele struiken hebben een tweede bloei. Mooi paars. Achter het bos beginnen de velden. Er stond mooi, mals, goud koren en er was een modderig aardappelveld. De boeren hebben er ondertussen hard gewerkt, want het koren is gedorst en de aardappelen zijn gerooid. Daarna heeft het er enkele dagen behoorlijk naar mest gestonken, maar nu liggen de velden er mooi geploegd en ge-egd bij. Klaar voor de volgende oogst. Wat is onze moeder aarde toch geduldig om iedere keer weer haar vruchtbare grond aan te bieden aan die altijd hongerige en hebberige mens! Het leven op het grondje is een totaal ander leven dan mijn leventje in Antwerpen. Zo zit ik heel alleen in de natuur te mijmeren aan een vijver en wip, zo wandel ik over de Meir in een multiculturele bevolking. Ik vind beide werelden boeiend, maar de rust en stilte in het bosje zijn weldoend. Antwerpen is zo druk; het verkeer is overweldigend; iedereen heeft haast en de ambulances en politiewagens laten de hele dag hun schrijnende sirenes loeien. Tja, ik woon vlak bij een ziekenhuis en dan kun je niets anders verwachten. In een grootstad gebeuren er alle dagen ongelukken. Ach, in het bosje is er ook een ongeluk gebeurd. In het oude, vermolmde hek had zich een heel klein vogeltje een nestje gemaakt. Toen we op een dag aankwamen met het lawaai van ronkende motoren, een blaffende hond en kwetterende mensen, vloog het diertje angstig weg. We onderzochten voorzichtig het nestje en we zagen drie, kleine gele bekjes die wijdopengesperd op voedsel zaten te wachten. Na een paar dagen was het nestje leeg. We zagen het moedertje af en toe nog wel eens heen en weer fladderen. Heeft ze haar kinderen verhuisd? Is er iets anders gebeurd? We weten het niet. Feit is dat het nestje op een gegeven moment leeg was. Zou een vogelmoeder net als een kattenmoeder haar jongen in hun nek grijpen om ze naar een veiliger plek te brengen? Ik heb daar nog nooit van gehoord, dus ik vrees dat onze komst ongewild een klein drama heeft veroorzaakt. Tja....het leven heeft harde kanten zowel voor de mens als het dier. Ik heb het daar moeilijk mee en ik zou heel graag willen dat ik er iets aan kon veranderen. Maar ik moet toegeven: ik ben een kleine mens; ik heb geen macht om nare zaken om te buigen naar mooi, en de "grote mensen" met macht blijken alleen maar aan de buitenkant aardig te zijn. "God is met ons", roept Bush iedere keer uit. Ik vraag me af of die man ´s nachts kan slapen. Hij heeft wel wat meer op zijn geweten dan een leeg vogelnestje.... Maar ja, het is zijn lot, en zijn leven, misschien wil hij het ook allemaal anders. Wat schreef Shakespear ook al weer? "Het leven is een schouwtoneel en ieder speelt zijn rol."
Dit is natuurlijk een idiote titel voor een mijmering, maar zo voelt het aan nu mijn boek "De oude man" vorm en kleur heeft gekregen. Het was een heel speciale ervaring om mijn roman voor de eerste keer in mijn handen te kunnen vasthouden. Eindelijk, na zoveel jaren, is het zover: er is een boek te koop dat ik geschreven heb. Als heel jong meisje droomde ik daar al van! Maar ja, dat jong meisje werd verliefd, trouwde en kreeg nogal vlug een aantal kinderen. Ik nam mijn taak als echtgenote en moeder zeer serieus op. Het moest allemaal perfect in orde zijn. Huis proper, kinderen proper, echtgenoot entertainen en niet onbelangrijk,een familiaal en sociaal vangnet dat een mens ook proper hoort te onderhouden... Veel verhuisd wegens de werkzaamheden van het gezinshoofd, geprobeerd zelf een carrière op te bouwen om wat meer centjes in de huishoudkas te krijgen en eindelijk zo rond de 40 jaar wat tijd krijgen om ´s avonds met een vriendin één keer in de 14 dagen naar een cursus te gaan. De vriendin was in aanraking gekomen met iemand die haar horoscoop was komen uitleggen en ze had het zo prachtig gevonden dat ze mij voorstelde om samen een cursus astrologie te gaan volgen. Ik vond alles best: een cursus bloemschikken, potten bakken, koken of borduren was voor mij ook goed geweest. Als ik er maar eens een avondje "uit" kon zijn! Het werd dus astrologie en na een paar lessen nogal lacherig en schaapachtig zitten zitten, begon ik er lol in te krijgen. Ik geloofde er totaal niet in, maar langzamerhand begon ik te ontdekken dat één en ander wel klopte. Ik begon de mensen rondom mij beter te observeren, herkende bepaalde karaktertrekken van de dierenriemtekens en begon mezelf ook beter te kennen en....te waarderen. Ik ontdekte mijn sterke punten (de zwakke punten waren al dikwijls onder mijn neus gewreven!), en ik kreeg stilaan meer respect voor mijn eigen zijn. Ik had tijdens mijn turbulente jeugd en jonge-vrouw-jaren, een groot minderwaardigheidcomplex ontwikkeld en begon in te zien dat dat helemaal niet nodig was. Kortom, ik bloeide open, zeker ook door de vriendschap van de medeleerlingen en oh, hoe zalig, met de mannelijke leerlingen kon ik gewoon praten zonder dat er een zoekende hand op mijn dijen werd gelegd of in mijn bloesje verdween... Na enkele jaren stond ik zelf voor de klas en gaf ik mijn astrologische kennis door; ik gaf voordrachten en maakte horoscopen. Kortom, ik was geheel onverwacht een astrologe geworden. Rare wending van het lot. Van het één kwam wel het ander; ik maakte kennis met de Tarotkaarten; ik kreeg kontakt met mijn "gidsen"; het paranormale slokte mij op en mijn drang tot schrijven werd naar de achtergrond gedrongen. Ik was zo gelukkig dat ik niet inzag dat mijn echtgenoot niet meer gelukkig was en ja, natuurlijk, er kwam een scheiding van. Ik viel in een diep zwart gat en al mijn ativiteiten waren op slag verdwenen. Een tweede partner hielp me weer op de been. Hij is trouwens de hoofdfiguur in mijn roman "De oude man", maar ik werd nooit meer dezelfde levensluchtige, zotte, dolle griet van vroeger. De oude man is overleden. Zijn leven was heel boeiend en ik heb boeiende dingen met hem meegemaakt en nu eindelijk, 12 jaar na zijn dood, heb ik een deel van dit boeiende leven op papier gezet. Door dit boek is hij weer een klein beetje levend geworden en ik heb het gevoel dat ik eindelijk mijn jeugddroom heb waargemaakt. Ik heb mijn ei gelegd en ik voel me er ongelooflijk goed bij. Ik heb al verscheidene reacties gekregen; men vindt het boek goed, mooi, spannend zelfs. Mijn oudste dochter had maar één opmerking: "Mamma, ik had zin in meer, ik wilde dat je boek uitgebreider was; ik blijf op mijn honger zitten!" Wel, als dat geen mooi compliment is!
Hallo seniorenblogland, Mijn eerste roman is onlangs verschenen bij www.boekscout.nl. Ik ben apentrots en hierbij schrijf ik het begin van mijn boek "De oude man". Van de uitgeverij mag ik 3 bladzijden aan de openbaarheid prijs geven; dus mag U nog een stukje verwachten en dan hoop ik dat ik Uw interesse voor mijn werkje heb gewekt. U kunt het bij boekscout bestellen of bij mij, dus mailen maar.......: -D
Hoofdstuk 1.
13 Oktober 1988. Antwerpen.
Een oude man staat voor het venster van zijn woning. Ongeduldig tokkelt hij met zijn vingers tegen het glas. Hij verwacht bezoek. Bij iedere tram die schuin tegenover zijn deur stopt, kijkt hij nauwlettend naar alle personen die inenuitstappen. Hij is een stipte man en het aangekondigde bezoek is al ruim 20 minuten te laat. Ze had aan de telefoon gezegd dat ze met de trein van 13u30 zou komen en dan ongeveer om 14uur bij hem zou kunnen zijn. Ze zou toch nog wel komen? Vrouwen zijn wispelturige wezens. Dat weet hij uit ervaring, want in zijn lang en bewogen leven speelden vrouwen een grote rol. Hij kon niet leven zonder een vrouw om lief te hebben en hij kan het nog niet. Daarom heeft hij onlangs een contactadvertentie geplaatst. Er kwamen wel enkele reacties, maar zijn hoge leeftijd wordt een steeds groter obstakel. Deze vrouw heeft naar zijn leeftijd niet gevraagd......maar ze komt wel te laat en dat ergert hem. In de jaren die voor hem liggen zal ze nog dikwijls te laat komen en het zal hem blijven ergeren, maar dat weet hij nu nog niet.
Een niet onaardige vrouw haast zich door de stad. Ze is te laat en ze weet het. Ze had natuurlijk een trein vroeger moeten nemen, maar ja, ze had vanmorgen haar bezoek aan die oude, onbekende man nog willen afbellen. Op het laatste nippertje heeft ze besloten dat ze dat toch niet kon doen. De man heeft zich waarschijnlijk al heel de week verheugd op haar komst. Hij had haar gezegd dat hij wist wat eenzaamheid betekende. In feite heeft het geen nut om naar deze afspraak te gaan. Maar hij had er zo op aangedrongen dat ze zou komen. Zeker toen ze op zijn vraag van welke muziek ze hield, ze haar pas ontloken liefde voor de muziek van Wagner opbiechtte. Ze heeft altijd gedacht dat ze niet muzikaal aangelegd is. Ze is een boekenwurm. Altijd geweest. Ze herinnert zich nog hoe dedirecteur van het weeshuis waar ze de eerste jaren van haar leven verbleef, haar op schoot tilde. Zij op de ene knie, en zijn zoontje, die haar speelkameraadje was, op de andere knie. Zo las hij hen voor uit mooie, grote boeken. Ze ruikt nog de fijne geur die uit de boeken opsteeg. Waarschijnlijk heeft de directeur van het weeshuis haar de liefde voor boeken bijgebracht. Marion houdt ook van de stilte. Haar man niet. Voor hem begint de dag met het aanzetten van de radio en meestal valt hij ´s avonds in slaap terwijl hij nog naar de muziek luistert. Hij houdt vooral van Amerikaanse songs. Sommige nummers kan ze wel waarderen, maar meestal vindt ze het maar lawaai. Ze heeft dikwijls gedacht dat er iets aan haar oren mankeerde, want die deden zo pijn van binnen bij het geschetter van de trompetten of bij het einde van zo´n song. Dan doen de zanger of zangeres en het orkest hun best om zoveel mogelijk decibels te produceren. Soms was er wel eens een brokje klassieke muziek in haar leven gekomen. Dan luisterde ze en was er een onbestemd verlangen om daar meer van te weten te komen. Maar ze werd er door omgeving om uitgelachen. En zoals met zoveel andere verlangens verborg ze ook dit verlangen. Ze legde het voorzichtig op debodem van haar ziel.
Met een paar vriendinnen was ze onlangs toevallig naar de opera gegaan. Wagner´s vijf uur durende Parsifal. Ze heeft lang niet alles begrepen, maar de muziek en het thema hadden haar diep beroerd. Haar vriendinnen hadden geklaagd over het lange stilzitten, maar Marion heeft van iedere minuut en iedere noot genoten. De stem aan de telefoon had wel jeugdig en vrolijk geklonken. Heel energiek ook. Gek eigenlijk, want hij had verteld dat hij meer dan vijftig jaar getrouwd was geweest en dat hij nu al een aantal jaren weduwnaar was. Dan moet hij minstens rond de zeventig zijn! Zelf is ze ook zo jong niet meer. Begin vijftig. Tot voor enkele maanden heeft ze daar niet bij stilgestaan. Als je gelukkig en gezond bent en druk bezig, denk je daar zo niet aan.
Na een tijdje afwezig te zijn geweest, ach ja, een mens heeft het af en toe te druk om z´n blogboek bij te houden, wil ik vanavond toch even mijn vreugde met mijn blogvrienden delen. Sinds enkele dagen staat mijn boek(je) : "De oude man" te koop op www.boekscout.nl. Het boek ziet er mooi uit. De buitenkant, kaft, in profesionele kringen wordt dit "de cover", genoemd, heb ik zelf geschilderd in een ijverige, artistieke bui (dat overvalt me soms). En nu maar hopen dat veel er veel mensen plezier aan beleven. Het plezier van het lezen. Zelf heb ik heel mijn leven heel veel boeken verslonden en het geeft een prettig gevoel om nu eindelijk eens terug te kunnen doen. En natuurlijk, ook ik heb een ego dat gestreeld wil worden (bij tijd en wijle toch!), dus ik hoop ook dat het boek in goed aarde valt.. Het kan net zo goed zijn dat het uitgeven van mijn boek een flop wordt en mijn ego voor de zoveelste keer gekwetst wordt. Dat zal ik dan maar rustig afwachten. Op dit ogenblik ben ik er erg blij mee..... De eerste bestellingen druppelen binnen en de volgende dagen/weken zullen best wel spannend worden/zijn. Ik houd U wel op de hoogte van het wel en wee van mijn schrijfstersdebuut in dit blogje. De Moby staat nog steeds in het groen van Linkeroever en het is hier echt gezellig. Mijn kleinzoon Jano is voor een paar dagen op bezoek. We hebben uren lang gewandeld (Jano op de fiets) en de hond en ik te poot. Met het gevolg dat zowel hond als Oma vanavond niet meer uit de voeten kunnen! Over enkele minuten ga ik met Jano "mens erger je niet" spelen. Dat is voor het moment zijn liefste spelletje. En ook voor mij is de titel van dat spelletje van toepassing. Ik denk erover om die spreuk boven mijn bed te hangen.
Het moest er van komen; het feest op de camping begint naar zijn einde toe te gaan. Dinsdag word ik uit het Paradijs verdreven. De reden waarom ik verjaagd word, is me niet helemaal duidelijk. Het woord reglement, duikt steeds weer op en gedane beloften worden niet meer herinnerd. Mijn buurtjes hier op de camping vinden het spijtig dat ik moet vertrekken. Ze begrijpen er ook niets van! Heel veel mensen mogen er 6 maanden blijven en ik moet weg na één maand. Nieuwe reglementen, en daar moet ik het mee doen. "U staat op de weg." Ik ga kijken en zie mijn wielen op het groene gras staan. "Vanwege de brandveiligheid. Er moet een meter vrij zijn tussen U en Uw buurman." Ik haal het lintmeter boven en meet aan voor-en achterkant meer dan een meter. Ik zie wel dat de koorden van buurman´s zonnetent eigenlijk op "mijn" terein staan en dat auto van de andere buur op ongeveer een halve meter ipv een meter tussen ons twee kampen staat te rusten. Nou ja, enfin, begrijpen wie kan begrijpen.... Normaal moest ik op 2e Pinksterdag de camping verlaten met mijn staart tussen mijn poten, maar via een "lange arm" heb ik toch toestemming gekregen het Pinksterweekend te blijven staan. Gelukkig maar, want in mijn enthousiasme en om mijn vakantie-geluk met familieleden te delen, had ik mijn zuster en haar echtgenoot uitgenodigd. Deze mensen wonen ten zuiden van Rotterdam, in de gemeente Kethel/Schiedam en we hebben de laatste jaren met ons drietjes heel veel gefietst en gewandeld in die prachtige, landelijke omgeving. Ik was dus blij om aan hun de mooie kant van Antwerpen Linkeroever te laten zien. De weergoden waren met ons, want het regende niet en af en toe liet een flauw zonnetje het Scheldewater schitteren en werd de skyline van Antwerpen Rechteroever helder belicht. We wandelden een heel eind langs de Schelde, over de grote, groene ligweide en langs de jachthaven met zijn vele grote en kleine plezierboten. En natuurlijk, hoe kan het anders, genoten we van een terrasje aan de Wandeldijk waar 's avonds nog een gezellige jaarmarkt was. En ´s avonds voor het slapen gaan hebben we urenlang gebabbeld over de grote en kleine gebeurtenissen in ons leven. Levens die zo verschillend zijn en ieder op zijn beurt boeiend. Zij, een gezellig keuvelend, lang getrouwd echtpaar en ik de rebelse, gescheiden vrouw. Zij in een keurige flat op de negende verdieping van een flatgebouw, ik in een rijdend huisje, dat van her naar der wordt gestuurd. Eerst stond ik met de Moby op de kaaien in de buurt van het museum "Antwerpen miniatuur". De gemeente Antwerpen die jarenlang een gedoogbeleid had gevoerd omtrent de mobilhome-wereld, stond op een gegeven op zijn achterse poten en dreef iedereen van de kaaien met verkeersborden waar niemand iets van snapte, maar weg moesten we. Enfin, ik belandde hier en daar in het Vlaamse land, maar ondervind dat er iedere keer een kink in de kabel komt en ik weer het hazenpad moet kiezen. Zo ook nu weer, maar ik laat het niet aan mijn hart komen. De vrijheid is toch erg leuk. En ik ontmoet op deze manier heel veel mensen met allerlei andere achtergronden en iedereen heeft zo zijn belevenissen te vertellen. Mijn twee naaste buurtjes/echtparen hier op de camping hebben me al uitgenodigd om veel bij hen op bezoek te komen. "Je wordt wel door "de reglementen" weggejaagd, maar ze kunnen ons niet verbieden jou en je hond hier op ons plekje uit te nodigen! In plaats van blij te zijn dat ze zo´n nette dame met zo´n mooie mobilehome op hun camping hebben, komt er misschien weer zo´n tentje met luidruchtige (soms dronkenlui) naast ons staan. Dat doet me denken aan een voorval van enkele dagen geleden. Ik liep samen met de hond naar de toiletten/douches en kwam voorbij ruziënde mensen. Nou ja, dat gebeurt overal, niet leuk, maar ja, het is een menselijk gebeuren. Maar wat niet dikwijls gebeurt, enfin, toch niet in mijn leven, is, dat één van de ruziënde mannen een revolver richtte op een duidelijk bange man. In een flits besloot ik om niets of niemand gezien te hebben en liep ik uiterlijk rustig verder tot om de hoek waar de toiletten zijn. Ik riep de schoonmaker van dienst en vertelde hem mijn wedervaren en hij beloofde mij om het aan de receptie te melden. Ik vond het een nare ervaring en die avond en nacht, ik was alleen, heb ik écht niet goed geslapen. Je ziet alle dagen geweld op de televisie en je leest het in de krant, maar als het zo dichtbij je komt, is dat een schokkend iets. Het is een beeld dat ik nooit meer zal vergeten. Het is op mijn netvlies gebrand. Ook de angst op het gezicht van de bedreigde man zal ik niet vlug vergeten. Het leven hier op de camping gaat zijn gewone gang. Het is er vredig en stil. De vakantiegangers genieten van de natuur, de zon (als die al schijnt), ze doen een barbecuetje, rijden het gras af rond hun tent of caravan en lezen uitgebreid hun krantje of ze doen lange of korte schoonheidsslaapjes. Natuurlijk zou ik liever nog dat beloofde maandje blijven staan, maar aan de andere kant..... Misschien heeft het één met het ander te maken?
Het feest van het kamperen op de linkeroever van Antwerpen gaat maar door. De zon is af en toe wel even verdwenen. Een weldoende regen maakt de dorre grasweiden rond de camping weer fris groen. De lente met al zijn geuren en kleuren wordt er nog mooier door. Alleen is het ´s avonds nog stiller geworden. De mensen blijven in hun camper, mobilehome of tent en het geroezemoes van feestvierende en van barbecuesmullende mensen is niet meer te horen. Wel is er afgelopen weekend juist naast de wieken van de molen een nieuwe club geopend. Het schijnt dat het lidgeld 2500 Euro is en dat geeft de clubleden blijkbaar de toelating om tot diep in de nacht een enorm kabaal te maken! Soms begrijpt een mens de hersenkronkels niet die de leden van het gemeentebestuur het besluit lieten nemen om toestemming te geven een oase van rust aan de Scheldeboord, te doen verstoren door een oorverdovend lawaai van muziek, knetterende auto´s en schreeuwende mensen.... Ik kan er met mijn pet niet bij! Tijdens de dagen en het week-end voorafgaandelijk aan de opening, werd er koortsachtig gewerkt. Het getimmer en geklop was nog redelijk, maar de graafmachines, daar kon een mens niet naast luisteren. Er verscheen een zwembad, een parking, een verhoogd terras en tot slot kleurige parasols. In een minimum van tijd was de klus geklaard en dan moet je weten dat bij mij om de hoek, in het centrum van Antwerpen, enkele tunnels en trappen er nog even desolaat en onafgemaakt bijliggen als verleden zomer. Begrijpe wie begrijpen kan! OK. Ik zit een beetje te zeuren. Maar het viel vandaag dan ook allemaal een beetje tegen. In het Provinciehuis uren staan, lees moeten, aanschuiven voor een nieuwe electronische identiteitskaart, die ons allemaal wordt aangesmeerd! De computer was namelijk uitgevallen, en toen ik eindelijk thuis kwam stond ik tot mijn enkels in het water. De slang van de wasmachine was gesprongen. En maar dweilen, jongens. Met rugpijn terug naar de Moby, niet meer te voet, daar had ik de energie niet meer voor, maar met het openbaar vervoer. Tja, en degenen die regelmatig van het openbaar vervoer gebruik maken, weten dat dit gebruik doorgaans een grote portie ergernis met zich meebrengt.... Ik denk dat ik te voet vlugger op de camping was geraakt. Ondanks alles vind ik het nog steeds een feest om hier zo in het groen te kunnen bivakkeren... Het regent gestaag, maar zachtjes, de parasols op het verhoogde terras onder de wieken van de molen, staan ingeklapt, ze zien er verlept uit. Er heerst stilte. Het zwembad ligt er verlaten bij. Moet ik nu hopen op de terugkeer van de zon of dat het nog even blijft regenen? Ik weet het ècht niet.
Het zomert nog altijd op Antwerpen linkeroever en over geheel België. De weergoden zijn ons gunstig gestemd! De rust hier is nog niet verstoord; alleen de tromroffelende man op de kaaien aan de overkant laat zich af en toe eens horen. Vreemde man eigenlijk, die met het tromgeroffel. Ik heb hem verschillende malen bezig gezien toen ik met de Moby voor enkele weken op de kaaien stond, alvorens door boze politiemensen te worden weggejaagd. Men heeft me destijds ook enkele boetes toegezonden, maar tot nu toe heb ik ze niet betaald en word ik er ook niet aan herinnerd. Ach ja, die agenten deden ook alleen maar hun job! Het gemeentebestuur wist niet precies raad met de parkerende mobilehomes en ze weet het nog niet.....iedereen heeft een ander verhaal. Ik vraag me af welk verhaal de tromroffelende man over het Scheldewater wil laten klinken. Het is in ieder geval heftig en ritmisch, vast en zeker een liefdesverhaal. Een vreemde man alleszins om op die manier bezig te zijn. Maar ja, ze noemen mij ook een vreemde vrouw, een "rare", schreef één van mijn seniorenblogvrienden. En vertrouwde hij me toe: "ik ben een beetje bang van astrologen en kaartlegsters!" Die angst voor het onbekende is normaal. In de middeleeuwen werden mensen zoals ik op de brandstapel gezet. Weg ermee! Vooral de machtshebbers en de kerkdienaars waren zeer ijverig met "de heksen" te martelen en te doden. Ik begrijp volkomen waarom, hoor! Als een mens zich begint te verdiepen in de zogenaamde paranormale zaken, wordt hij slimmer. Hij wordt als het ware wakker uit een diepe hypnotische slaap die door de machtshebbers over de kleine mens is uitgesproken.. Zo heeft hij niet in de gaten dat hij zich uit de naad werkt om kerk en staat nog rijker en machtiger te maken! Tegenwoordig mag een mens een autootje hebben en af en toe op vakantie gaan, maar de luxueuze boot op de oceaan is voor hen! Evenals de kastelen, de kaviaar, de champagne en de diamanten. De angst voor de paranormaal begaafde mensen wordt er nog steeds ingestampt en toch, U zult het vreemd vinden, ook de hogere klasse vindt af en toe de weg naar een astroloog of kaartlegster... Ik liep vanmorgen langs de vele boten in de jachthaven. Tjokvol is dat haventje. Ik begon mij af te vragen waarom er maar zo weinig mensen waren die met hun boot het ruime sop kozen. Zo´n boot kopen en onderhouden is een dure grap. Ook het liggeld is niet voor de poes! Ach ja, dacht ik toen, achter iedere boot zit een verhaal. Van mensen, van hun handel en wandel, hun doen en laten. Wie weet wat een ontroerende en spannende verhalen er achter iedere mast steken. Een klein vonkje van mijn eens zo grote ambitie om journaliste te worden, deed zich gevoelen. Graag zou ik willen uitzoeken wie de eigenaars zijn en waarom ze op zo´n mooie dagen niet op hun boot zitten te genieten. Maar ik doe het lekker niet. Vandaag geniet ik van mijn vrijheid, van de zon, en van mijn zwemmende Chiara (hij plonste toch wel ineens tussen de boten en de eenden het jachthavenwater in). Voorlopig heb ik van mijn clienteel genoeg verhalen gehoord en mijn eigen levensverhaal, mensen, ik heb er mijn handen aan vol! Straks koop ik een trommel en laat mijn verhaal ook over de Schelde roffelen, maar nee, ik neem in gedachten liever een duif en laat ze in stilte wegvliegen. Ik ga eens zien of ik een witte vredesduif kan vinden...ergens moet hij op me wachten. Niet?
De laatste keer schreef ik in mijn mijmeringen dat er weer zo veel gebeurd was. Eén van die gebeurtenissen is dat ik de lugubere parking heb verlaten. Vraag me niet waarom. De reden kan ik U niet vertellen, maar soms is de werkelijkheid nog èchter dan in de grootste fantasie.
Holderdebolder gingen we op pad om een nieuwe stek te zoeken.
Voorlopig staat de Moby voor 2 maanden op de linkeroever in Antwerpen. Het is gelukkig prachtig weer. De zon schijnt vrolijk over het Scheldewater waarin Chiara zwemt als ware ze een vis. Ze wordt maar niet moe om de stokken die ik in het water gooi, driftig achterna te zwemmen en weer voor mijn voeten te leggen. Aan haar smekende ogen die om nog, nog, bedelen, kan ik niet weerstaan. Zo houdt ze me wel een tijdje bezig.
Ik luier, geniet van de zon en de aanstormende zomer, die veel te vroeg ons land binnenvalt.
Het groen in de bomen zie je groeien terwijl je ernaar kijkt en de kaarsjes in de kastanjebomen geuren, geuren .. Een mens wordt er dronken van!
Het is hier heel rustig. Af en toe stoomt een boot met veel lawaai voorbij en staat er iemand op de kaaien aan de overkant op een trom te roffelen. Verkeer is hier maar weinig.
Merels, kraaien en eksters komen de broodkruimels voor mijn Mobydeur oppikken, soms voor de neus van een paar brutale eenden die zich aan land wagen. De beestenbende maakt dan ook lawaai, maar dat klinkt me als muziek in de oren!
Ik ben al een paar keer naar het centrum van Antwerpen gewandeld. Ik doe er juist drie kwartier over. De kathedraal begeleidt mijn stappen met ieder kwartier van zich te laten horen. Het is goed om zo langs de Scheldeboord te kuieren in de vroege ochtend. Aan de overkant ligt Antwerpen nog in ochtendnevels te sluimeren, denk ik, totdat ik uit de voetgangerstunnel stap en zie dat er wel degelijk al leven in de brouwerij is.
Chiara trippelt mee en trekt me als eerste de lift van de St.Annatunnel in. Tot ongenoegen soms van de fietsers die ze brutaal voorsteekt. De hond vindt het blijkbaar prachtig om door de tunnel te lopen. Ze heeft wel de vervelende gewoonte om regelmatig in de tunnel haar grote boodschap te doen. Dan moet ik in de weer met wc-papier en plastiek zakjes. Ik stel me dan zo voor dat ergens, in het bureau met de camerabewaking van de tunnel, mensen zitten te ginnegappen om mijn onhandig gestuntel.
In Antwerpen aangekomen, op de Vaartplaats, trekt Chiara me ook weer als eerste buiten, maar voor de rest loopt ze heel netjes naast me en is zeer gehoorzaam.
Ik vind het een aangename verandering en ik ben nieuwsgierig waar ik straks terechtkom met mijn Moby, want dit liedje is te mooi om waar te zijn. Totale vrijheid, de Schelde in al zijn pracht, het silhouet van Antwerpen, de kathedraal met zijn uurwerk van goudschittering en zijn beierende klanken die samen met het golvende water naar me toe deinen, de kastanjebomen in volle bloei, merels en eenden voor mijn deur, Chiara´s snuit terwijl ze zwemt, met natte snorharen waardoor ze op een otter lijkt, zon, veel zon en stilte, veel stilte. Kan een mens nog meer verlangen?
Het is al weer een tijdje geleden dat ik nog toevoegde aan mijn blog. Maar ja, er gebeurt ook weer zo veel!
Ten eerste ben ik bezig met de taaie voorbereidingen van mijn boek: De oude man. Schrijven is een toffe bezigheid en toen ik hoorde dat er een uitgeverij bereid was om het boek uit te geven, was ik natuurlijk heel opgetogen en tevreden. Zoals aan alle dingen zijn er aan het uitgeven van een boek ook negatieve kanten, zoals o.a. de typefouten opsnorren en wegwerken.
Ik schrok me een bult toen ik mijn schrijfsels in de door de uitgeverij gemailde format had "geplakt". Het krioelde van de rode streepjes die mij er op wezen dat er een fout was!
Na uren zwoegen verdwenen stilaan de "rode lichtjes" en verschenen en grijze en groene onderlijningen. Nu mocht ik zelf kiezen of ik die ook wilde laten verdwijnen. Deze onderlijningen gaven geen fouten aan, maar wezen op eventuele verkeerde zinswendingen, enfin, hetgeen de zoekmachine "verkeerde zinswijzingen" vond. Nu moest ik brainstormen of ik de zin wilde veranderen of dat ik "toevoegen" moest aanstippen. Dat gaf mij toch wel een heleboel kopzorgen....
Ondertussen was het Pasen geworden, met alle familiale, maar toch wel aangename verplichtingen. Ook al wil een mens zich creatief bezig houden, je blijft moeder, grootmoeder, vriendin en familielid. Dan blijft de laptop dus gesloten en houden we ons bezig met familie en het paasgebeuren.
De tweede week van het paasverlof, zijn we weer naar onze boer Jan in Dalfsen gereisd.
Op zijn groot boerenerf stond ons huis op wielen veilig, en vlak bij een prachtig bosgebied.
We waren verleden jaar in November ook al bij boer Jan geweest. Toen was het bos doordrongen van een kruidige paddenstoelengeur, plukten we pollen donkergroen mos en raapten we herfstbladeren en dennenappels op om tot mooie kunststukjes te verwerken.
Nu hing er een sprookjesachtige lentestemming tussen het nieuwe, tere groen. In November was het er doodstil; nu kwinkeleerden de vogels dat het een lieve lust was!
Op de boerderij was het ook duidelijk dat er een nieuwe lente was gekomen. Er stonden veel pasgeboren kalfjes in de stal en op een ochtend vroeg werd ik door Brigitte gewekt met de vraag of ik een kalfje geboren wilde zien worden. Natuurlijk wilde ik dat. Haastig scoot ik mijn kleren aan en rende naar de koeienstal. De hoefjes van het kalfje staken al uit het moederlijf toen ik aankwam. Moeder koe gaf geen kik. Haar vriendinnen stonden rond haar en keken toe.
Later legde boer Jan mij uit dat "het kudde-gevoel" heel belangrijk is voor een ontspannen bevalling.
Op school leer je dat een koe een kuddebeest is en je slikt dat als zoete koek; iets begrepen van wat dat kudde-gevoel inhoudt, heb ik nu van boer Jan geleerd!
Even later kwam het kalfje dampend en vlot uit het moederlijf. Moeder koe mocht haar kind schoonlikken en ging even later alsof er niets gebeurd was met haar zusters de wei in.
Het kalf ging naar een box. Daar heb ik het als stadsmens wel even moeilijk mee gehad!
Met meer respect dan vroeger drink ik nu mijn beker melk.
Boer Jan legde mij uit dat het kalfje speciale voeding kreeg; de melk die eigenlijk voor hem bestemd was, gaat naar de mens.Tja.
Het was een mooi, groot kalf. De ogen van boer Jan schitterden toen hij zei: "Ik ben vandaag een gelukkige boer! Het is een prachtbeestje en de bevalling is goed verlopen.En ook moeder koe stelt het goed!"
Voor we weer naar Antwerpen vertrokken, ben ik nog even de "kinderkamer" binnengegaan om afscheid van het diertje te nemen. Het stond parmantig op zijn ranke pootjes en slobberde met veel genoegen van het brouwsel dat aan zijn boxje hing. Ik hoop dat het een mooi koeienleven tegemoet gaat!
In ieder geval is boer Jan een man met een hart voor zijn dieren, dat zie je zo!
Als we wegrijden plagen we hem: "Zorg goed voor je 50 vrouwen, hè!"
Hij blijft ons nog lang nawuiven, want ja, zo´n leven op een afgelegen boerderij kan wel eens stil zijn!
Zover ik begrepen heb hebben zijn kinderen geen zin om de boerenstiel van hun vader voort te zetten. Zij studeren, zitten achter de computer en dromen van een andere toekomst.
In mijn stadstuin van vijf meter op zeven bloeit deze dagen het nieuwe leven in de vorm van een gele narcis. Door de wind wiegt hij zacht heen en weer. Het lijkt een lieve groet, keer op keer. De lente doet goed! In mijn stadstuin van vijf meter op zeven probeer ik ondanks alles, verder te leven, alsof er niets aan de hand is!
In mijn living van vijf meter op zeven staar ik deze dagen naar het beven van een land onder oorlogsgeweld! Mijn tévé braakt gruwelbeelden uit; spuwt ze ruw en brutaal in mijn leven... Ik zit verwezen. Raketten scheren rakelings langs mijn wezen. Clusterbommen tintelen op mijn huid. Een weerloos mens tussen machtshebbers gekneld.
In mijn stadstuin van vijf meter op zeven geeft de gele bloem kleur aan mijn leven. Een vlam van hoop in dit dom bestaan waarin mensen doden om geld en macht. Niets geleerd van het verleden.... Pasen wordt verwacht. Een nieuwe lente, een nieuw geluid, liefst vrede.... In mijn stadstuin heb ik stil gebeden: Laat alstublieft in Irak de narcis der vrede ontstaan!
Mijmeringen over één jaar bloggen bij SeniorenNet.be
Hallo lieve bloggers en blogsters,
Volgende week dinsdag, 27 maart a.s. is het precies een jaar geleden dat ik de bloggerswereld indook! En ik heb het me niet betreurd. Het is een leuke bezigheid en de groetjes die we onderling uitwisselen zijn hartverwarmend. In de eerste plaats wil ik hierbij nog eens alle mensen bedanken die mijn blogje bezocht hebben en mij soms mooie complimenten gaven! Dat gaf de moed om door te gaan. Volgende week verwacht ik ook de 5000ste bezoeker en ik denk dat dit best een sukses mag zijn. Het doet me plezier dat de blogsters en bloggers mijn schrijfsels graag lezen en waarderen. Door dit actief bezig zijn met op de computer te schrijven, heb ik een manuscript van een boek dat ik in verloren, maar mooie uurtjes geschreven heb, voltooid, en naar een uitgever gezonden. En laat het nu uitgegeven worden! Ik ben ècht blij dat het manuscript "mooi en boeiend" is bevonden en in boekvorm wordt gegoten. Het boek draagt de titel: De oude man. In "De oude man" wordt grotendeels het levenspad beschreven van een man wiens leven sterk wordt beïnvloed door de 2 wereldoorlogen. Liefde, lust, sexualiteit, oorlogen, verdriet en pijn, spelen zich af tegen de achtergrond van 2 grote havensteden, nl. Antwerpen en Rotterdam. Ach, liefde, lust, pijn en verdriet, het zijn zaken waar iedere mens mee wordt geconfronteerd, maar zij brengen de oude man aan het einde van zijn leven in een onverwachte crisis. Niets in het felbewogen leven van deze man bracht hem van zijn stuk. Hij bleef overeind met een grenzenloze taaiheid. In Antwerpen geboren als kind van duitse, hoogbeschaafde joden, ziet hij zijn familie uitgemoord worden, ziet hij het door zijn vader gestichte en door hem grootgemaakte bedrijf in puin vallen. In de eerste wereldoorlog vluchten zijn ouders naar Rotterdam. In de tweede wereldoorlog vlucht hij zelf als volwassen man met vrouw en kind naar Amerika. Zijn grootste liefde echter, namelijk zijn liefde voor de kathedraal van Antwerpen, en voor gans Antwerpen, drijft hem terug naar zijn geboorteland. In de laatste 7 jaar van zijn bewogen leven, beleeft hij een mooie romance met een vrouw die zich bezig houdt met astrologie en andere paranormale activiteiten. Zij boeit hem mateloos totdat hij ontdekt dat...
Tja, het frappante einde, ga ik hier niet verklappen, hè!
De uitgeverij heeft mij verzocht om hen een aantal E-mail-adressen toe te sturen naar wie zij een E-mail mogen sturen waarin "De oude man" gepromoot wordt. Deze E-mail is louter en alleen op te vatten als reclame voor hun uitgeverij en mijn boek wordt in het zonnetje gezet. Het is zeker geen aankoop-verplichting!
Ik zou het prettig vinden moesten er onder mijn blogvriendinnen en blogvrienden enkelen zijn die mij hun E-mail-adres zouden willen doorgeven. Daarvoor alvast mijn beste dank.
Tot slot wens ik hierbij aan iedereen een prettig week-end. Ik zit in mijn studioke in Antwerpen te schrijven en niet op mijn lugubere parking in de Moby en..... nu ga ik een paar boekwinkels bezoeken om mijn boek te promoten! Leuk!
Hoe wijzer een mens wordt, des te zwijgzamer wordt hij. Het gekibbel en geroddel verstomt. Men heeft uiteindelijk begrepen dat vrede en harmonie slechts worden bereikt door tolerantie en begrip voor elkanders anders zijn. Na het dierenriemteken van de wijsgeworden Boogschutter kan de mens in de energie van het volgende teken komen, het tiende teken van de sterke Steenbok. Vermaard om de onbuigzaamheid, de degelijkheid, het plichtsbesef, de ambitie om een nuttig lid van de maatschappij te worden. Hier wordt de mens eindelijk een beetje volwassen. Er is begrepen dat het leven geen "lolletje" is en dat, wanneer men iets wil bereiken in het leven, kinderachtige fratsen en zielig-doen overboord dienen te worden geworpen. Een gevoel van eenzaamheid breekt door. Weinig mensen kunnen nog maar volgen. Vrienden worden zeldzamer, want men wordt als saai en degelijk beschouwd. Het teken Steenbok is een teken van inwijding. De berg naar Mens worden is beklommen. Op ranke pootjes staat daar het dier de Steenbok, op eenzame hoogte, de grote kudde blijft achter in de vallei waar het goed grazen is, waar het gouden kalf kan worden aanbeden. Het principe van de Steenbok is onafscheidelijk verbonden met de begrippen degelijkheid, vasthoudendheid, stiptheid, correctheid. Kortom, men vindt daar een streven naar volmaaktheid. Om door die en met die volmaakte eigenschappen de berg te beklimmen tot aan de hoogste, soms onbereikbare top. Een alpinist heeft hoogstwaarschijnlijk een grote dosis avontuurlijkheid in zijn karakter (Boogschutter!), maar zonder de hierboven omschreven eigenschappen zou hij binnen de kortste keren in een ravijn storten. Het avontuurlijke moet samengebundeld worden met de kundigheid van het dier de steenbok zoals het met zijn talenten kan overleven in zijn natuurlijke omgeving: de hoge en gevaarlijke bergen. Dit dier is trouwens niet voor niets als symbool gekozen voor het dierenriemteken Steenbok, juist zoals alle andere astrologische figuren voor hun specifieke eigenschappen gekozen zijn, zoals bijv. de Ram en de Stier en de Schorpioen. Het menselijk gedrag wordt min of meer vergeleken met de uitingsmogelijkheden van deze dieren. Het verschil tussen de mens en het dier is dat de mens de uitingsmogelijkheden heeft van èn de schorpioen èn de leeuw èn de steenbok om er maar enkele te noemen en dat het dier daar niet toe in staat is. Zoals een kameleon bliksemsnel kan veranderen van kleur, al naargelang zijn omgeving, kan de mens bliksemsnel veranderen in zijn gedragspatroon. Krijgt een mens in een bepaalde situatie zijn prooi (lees zin) niet, dan kan hij gaan brullen als een leeuw, gaan stampvoeten als een stier en....achter onze rug om een behoorlijke steek onder water geven (schorpioen). Daarbij kan hij tegelijkertijd het liefste snoetje trekken van de reine maagd en de charmes ten toon stellen van de harmoniezoekende weegschaal. Om de berg van het leven te beklimmen, om triomfantelijk boven op de top te mogen staan zwaaien met de overwinnaarsvlag, gesymboliseerd (meestal) door een sjieke villa, een dikke auto, een borst overladen door eretekens, en met minstens een welgevulde (ministers)-portefeuille in de begerige hand, hanteert de ambtitieuze mens doorgaans ijverig de eigenschappen van het stug-omhoog klimmend steenbokje. Voorzichtig, diplomatisch, iedereen opzijduwend, uitgekiend tot op de milimeter, benut dit dier met zijn behendige, dunne pootjes iedere richel, iedere oneffenheid van de te beklimmen berg. Geen tijd om nog te spelen in het Tweelingen-principe of om met "de Boogschutters en Stieren" te genieten van de goede dingen des levens. En.....hij hangt weer, maar nu aan de status, de verplichtingen, de zorgen, aan de wetten, en uiteindelijk aan de machtshebbers die hem naar hun hand hebben kunnen zetten!
In mijn mijmeringen over de Tarotkaart nummer 12 die als titel "de gehangene" draagt, ben ik blijven "hangen" bij het Weegschaal-principe dat onafwendbaar wordt opgevolgd door het zeer intens voelende teken van de Schorpioen. In het teken Weegschaal is de mens overtuigd van zijn gelijk: zo moet de vrede, de harmonie en de schoonheid eruit zien en zo moet een mens dus leven. In het teken Weegschaal gaat de mens met schade en schande ontdekken dat het heel moeilijk is om de eigen vrede te vinden te bewaren, want wat blijkt nu? Soms, of eerlijk gezegd "meestal" heeft de medemens een andere kijk op de dingen en andere idealen over schoonheid, harmonie en vrede. De innerlijke vrede en harmonie in jezelf kan dus eigenlijk alleen maar gevonden worden door "het botsend" contact met de andere mens. Keer op keer wordt het Weegschaal-principe teleurgesteld in zijn vrede-brengende missie. Integendeel, het brengt meermaals twist teweeg! De bemoeienissen van Weegschaal worden niet op prijs gesteld. De andere mens beleeft immers vrede en harmonie op een heel andere wijze. "Dat kan niet zijn", zegt het Weegschaal-principe. "Luister nu eens even goed naar mijn woorden. Ik wil geen ruzie maken, maar ik vind toch dat....." en de discussie is op gang! Het achtste teken, het geduchte teken van de vechtlustige, moedige Schorpioen verschijnt ten tonele. Scherpe woorden en scherpe wapens worden in het strijdtoneel geworpen. Ieder wil zijn gelijk halen. In één klap wordt soms een heel bouwwerk van goede bedoelingen vernietigd en vriendschappen gaan roemloos ten onder! Aan beide kanten lopen de emoties hoog op. Het achtste teken is de draak met duizend koppen. Iedere kop sist en blaast, verschroeit de tegenstander. Het achtste teken is dan ook verbonden met de dood. Met het einde. Het teken Schorpioen is in onze horoscoop geplaatst om te verschroeien hetgeen de mens in de weg staat. Hetgeen hem hindert. Hetgeen belemmert. Met de kracht van het dierenriem teken de Ram vecht de mens zich een weg door het leven. Open en eerlijk, naïef, en stoot daarbij soms zijn kop. Denk aan de stormrammen uit vroeger tijden waarmee men bij weerstand de stadspoorten openbeukten. Met de kracht van het teken Schorpioen gaat de mens een stapje verder. Hier is geen naïviteit meer te bespeuren. Bij tegenwerking worden we sluw, slinks, wraakzuchtig en jaloers. Het is de scherpschutter van de dierenriem. Judas die Christus verloochent voor 20 zilverlingen en zich daarna uit wanhoop en spijt van het leven berooft. Op het schilderij van Leonardo Da Vinci: "Het Laatste Avondmaal", zit Judas als enige persoon in de schaduw. Eén hand omklemt de geldbuidel, de andere hand stoot het zoutvat om. Tussen haakjes, zout zuivert! En toch is ook de Judasfiguur noodzakelijk in het Christusverhaal! Zonder Judas´ tussenkomst zou "De Verrijzenis" niet kunnen plaatsvinden.In het dagelijk bestaan heeft de energie van het teken Schorpioen wel degelijk een zeer waardevolle functie. Het is als het mes van de chirurg die het kankergezwel wegsnijdt, waardoor de gezonde cellen weer kunnen ademen. Zoals na een fikse onweersbui de atmosfeer weer gezuiverd is! Ook in ons leven verschijnt af en toe een soort "Judasfiguur". Pijnlijk, zulke ontmoetingen, maar door de pijn heen kunnen we leren, groeien en tot meer bewustzijn komen. We herrijzen ook op een zekere manier... De mens haalt opgelucht adem. Schorpioen zuivert en geneest. Een nieuw begin is mogelijk. Na de strijd, na de woordenwisseling, na het conflict, kan weer worden gepraat, gecommuniceerd, maar dan wel op een hoger niveau. Het niveau van de Boogschutter, want dit teken volgt het teken Schorpioen op in de dierenriem. Het negende teken van de dierenriem is verbonden met wijsheid, met verkregen inzichten. Op de tekening van het symbool Boogschutter staat doorgaans een centauer afgebeeld. Half mens, half paard. De mens die zijn lagere instincten tracht de teugels aan te doen, te beteugelen. Boogschutter is halfweg in die opdracht. In het teken Boogschutter leert de mens zwijgen over zijn opvattingen en het is daarom dat zo veel "Boogschuttertypes" grote praats hebben! Tegenstrijdig? Jazeker. Totdat begrepen wordt dat woorden losgebroken paarden zijn die nooit meer in de stal kunnen terugkeren. Spreken is zilver; zwijgen goud!
In deel 2 van de gehangene was ik ge-eindigd met te schrijven dat we weer terug bij kaart 12, "de gehangene" waren aangekomen! Men ziet de lichtkrans rond zijn hoofd. Men ziet de serene uitdrukking op zijn gelaat. De gehangene heeft zijn vrede, rust en harmonie bereikt. Hij berust erin dat niet alles gaat zoals hij wil en dat niet iedereen hetzelfde behoeft te denken over het leven, de liefde, de politiek, de religies en alle ander grote vraagstukken van het bestaan hier op aarde. Deze berusting geeft hem rust en hij laat zich gewillig hangen in zijn bepaalde situatie. Nu zult U waarschijnlijk zeggen: "hé daar, Marijcke Cauwe, hier klopt iets niet! Het teken Weegschaal, het teken van de vrede, is het zevende teken van de dierenriem en ineens in grote sprongen bent U bij nummer 12 belandt. Hoe zit het met de dierenriemtekens tussen de cijfers 7 en 12? Slaat U die zo maar over? Ach lieve mensen, ik wou dat dat kon! Wat zou het leven dan gemakkelijk zijn! Maar U weet toch dat wij mensen ongelooflijk eigenwijs(Ram) zijn; ongelooflijk koppig(Stier); ongelooflijk dualistisch(Tweelingen); ongelooflijk over-emotioneel(Kreeft); ongelooflijk hoogmoedig(Leeuw); en ongelooflijk kritisch(Maagd)! De werking van de dierenriem is volmaakt; de mens, helaas, kan de energieën van de dierenriem nog niet aan! De volgende 6 dierenriemtekens stuwen de mens naar deze volmaaktheid; als hij wil.... En kijk hoe mooi de dierenriemtekens en de Tarotkaarten samenwerken: na kaart 12 "de gehangene" volgt kaart 13 en wie staat op kaart 13 afgebeeld? Juist, de man met de zeis, Pietje de dood! En welk dierenriemteken volgt het teken Weegschaal op? Inderdaad het teken Schorpioen dat verbonden is met dood, transformatie en wederopstanding.... De man met de zeis komt verschillende malen op zijn wit paard in ons leven voorbij; verschillende malen in ons leven worden we de grond ingeboord en moeten we de kracht vinden om weer op te staan. Zodra er een zekere rust in ons leven is gekomen, komt dat gevreesd heerschap voorbij en snijdt het touw door waarmee we aan de boom hangen. Met een harde plof komen we weer terug in de realiteit en worden we voortgestuwd, naar verdere ervaringen, naar verdere groei. Willen of niet, vooruit.... Personen met een zeer sterke wil, verzetten zich tegen deze transformatie. Hoe sterker de wil, des te meer verzet tegen de stuwende krachten die de mens in nieuwe situaties voert. Iedere ziekte is een verzet, zelfs een klein griepje laat zien dat er eens in de binnenkamers van het hart gekeken moet worden en er wellicht grote schoonmaak moet worden gehouden. Bij ziekte krijgt een mens de tijd om stil te staan bij de dingen en eens goed na te denken.... Stel, een relatie eindigt. Een persoon waar je je sterk mee verbonden voelt, heeft ineens geen interesse meer voor jou! Dat is een klap voor het ego! Dat kan een geliefde zijn, maar ook een kind, een ouder, een vriend of vriendin, je baas, je collega, enz. Vooral bij een geliefde die het bij jou niet meer ziet zitten, kan dit gebeuren mensen zo hard kwetsen dat ze nog liever onder de trein springen dan verder te leven... Door de energie die door het dierenriemteken van de Schorpioen naar de aarde vloeit, wordt een mens gekwetst in het diepste van zijn gevoelens en kwetst hij op zijn manier eveneens zijn medemens. Soms bewust, soms onbewust! Soms is een mens zo gekwetst dat hij op wraak zint, tja, dat zal niet goed aflopen, niet voor degene op wie de wraakoefening gericht is, maar nog minder voor de mens die vol wrok en haat loopt en zijn schorpioenensteken op de medemens loslaat. Het is de bedoeling dat een mens van verdriet en tegenslagen inzichten krijgt, wijsheid krijgt, tot bezinning komt en zich zal afvragen: waar is het verkeerd gegaan? waar moet ik iets veranderen? hoe kan ik mijn wrok laten verdwijnen en weer rust krijgen? Door zich deze vragen te stellen schuifelt voorzichtig het volgende dierenriemteken, dat van de enthousiaste Boogschutter stilletjes de binnenkamers binnen. Het groeiproces is begonnen. In zijn enthousiasme kan de mens in de Boogschutter-fase wel eens overdrijven en luidruchtig worden en heel betweterig doen. Zijn pas ontdekte wijsheid wil ie letterlijk van de daken schreeuwen....maar de bedoeling is goed; haat en wrok verdwijnen en het glimpje wijsheid dat in de binnenkamers is ontstoken, laat hem vergeven wat hem is aangedaan. Het begin van de Liefde met een hoofdletter..... Het dierenriemteken Boogschutter heeft als symbool een mens die op een paard zit en daarmee vergroeid is. Hij is nog steeds een dier, levend met instincten van een dier, maar het mens-zijn steekt de kop op, het intellect overwint der lagere instincten. Zijn pijl is naar de hemel gericht. De Boogschutter is een ware hemelbestormer. En met zijn opgedane kennis gaat hij de mensheid opvoeden, in een heerlijk enthousiasme.
Er is het één en ander aan de hand op onze leuke SeniorenNet.be/blog in verband met het project levensdromen. Ik wil me niet mengen in de hatelijke toestanden, tussen de verschrikkelijke verwijten die heen en weer vliegen, maar ik zou er wel gebruik van willen maken om MIJN levensdroom meer ruchtbaarheid te geven via mijn blogje. Mijn levensdroom heeft niets te maken met hebberigheid, valsheid, egoïsme en wat voor vieze woorden er nog aan vuil kunnen worden gemaakt! Mijn droom heeft te maken met ons allemaal en wel met onze gezondheidszorg. Ik houd in mijn droom een pleidooi om de kloof tussen de exacte wetenschappers (de artsen bijv.), en de paranormale genezers te dichten. Eigenaardig dat zeer egoïstisch-getinte dromen zoals het verkrijgen van een of ander voorwerp, of het verlangen om de lotto te winnen, het glorierijk winnen van mijn droom. Eigenaardig dat over de honderd mensen mijn droom lezen en er slechts een tiental hun stem geven! Is iedereen in België dan lichamelijk en geestelijk zo gezond? Hoe kan het dan dat de ziekenhuizen en de psychiatrische instellingen zo bomvol zitten met zieke mensen? Is het dan niet waar dat bijna iedere geneesheer overwerkt is door een te groot aantal patiënten? Heb ik het dan verkeerd gehoord dat je urenlang in de wachtzaal van de doktoren moet wachten? Dat je soms wekenlang op een bepaalde afspraak moet wachten alvorens je aan de beurt bent met je pijnen? Is het niet waar dat het zelfmoordcijfer in België één van de hoogste ter wereld is? En dan nog niet te spreken van de zelfmoordpogingen! En raar, als ik praat met mensen, en zeker met senioren, is iedereen steen en been aan het klagen over zijn gezondheid! Ik begrijp hier niets van! Een hondertal mensen lezen de droom over een betere gezondheidszorg en slechts 9 mensen geven hun stem, nogmaals hier begrijp ik niets van. Ik weet dat heel veel mensen paranormale personen bezoeken om advies te krijgen omtrent hun gezondheid, omtrent hun psychologische problemen. Ze zijn bij geweest, vanaf de nederige toiletdame tot aan de hooghartige politieker en niet allen bij mij....ook bij mijn collega´s.... Verder besef ik dat er zich charlatans bevinden tussen de zogenaamde paranormale genezers, maar die charlatans vind je in alle beroepen, ook tussen de bakkers, de advocaten, de bankdirecteuren, de schrijnwerkers, de pedicures en de kappers, om maar een paar beroepen op te sommen! Een paranormaal begaafde mens die onder begeleiding van een officiële arts zijn talenten zou kunnen aanwenden, zou dat geen enorme vooruitgang kunnen brengen in de gezondheidssector? Ik heb het genoegen gehad om 2 maal een juist advies te kunnen geven, op astrologische basiskennis, aan een erkende arts die bij bepaalde ziektesymptomen met zijn handen in het haar zat! Hij bezat die open geest om mij te aanhoren en zag het welzijn van zijn patiënt in. Samen vonden wij de oplossing en konden de zieke mens helpen en daar gaat het toch om!? Daarom, ga naar mijn levensdroom, lees hem en als U achter het idée staat, geef dan Uw stem en vertel deze droom aan zoveel mogelijk mensen opdat ook zij zouden kunnen stemmen op hun gezondheidszorg van de toekomst! Warme dank voor Uw moeite! SeniorenNet.be/blogs/levensdromen/handen ineenslaan - bij OVERIGE (volgende 20!).
Het griepvirus had mij in zijn greep. Ik, de sterke, dynamische en optimistische vrouw lag als een stuk wrakhout in mijn Moby en niets interesseerde mij nog. Bovendien goot het alle dagen. Het verbaast me nog dat het dak van mijn mobilehome niet is bezweken onder al die regen-en windvlagen. De onophoudelijke regenbuien striemden mijn kleine venstertje, mijn klein uitzicht op de wereld van de lugubere parking. Af en toe scheerde er eens een eenzame meeuw voorbij om een lekker hapje uit de overvolle container te pikken. Op mijn goede dagen werk ik geduldig mee om die container vol te krijgen. In ruil voor mijn standplaats, een zwijgende overeenkomst tussen de uitbaters van de evenementenhal en ik. In mijn jongere jaren heb ik in een asiel gewerkt, heb ik strond geraapt en hondenkotten uitgemest, in overall en lieslaarzen gekleed. Daar liep ik dan, ik met mijn grote dromen van een beroemde schrijfster te worden, of een beroemde actrice of een vermaarde journaliste. Met de centjes die ik in dat asiel verdiende kon ik mijn gezin ´s avonds een warme maaltijd voorzetten en daar was ik heus wel trots op. Trots op mijn carrière was ik echter helemaal niet. Enfin, er is een spreuk van Leonardo da Vinci die als volgt luidt: de mens hoort te weten dat slechte tijden en goede tijden elkaar afwisselen en alleen die mens verdient achting die ook de slechte tijden in berusting aanvaardt! Daar hield ik mij dan ook maar aan vast en na enkele jaren had ik de leiding over het asiel en hoefde ik mijn lieslaarzen niet meer aan te trekken. Tegelijkertijd kreeg ik de bevoegdheid om samen met de dierenarts te beslissen over dood en leven van de aan mijn zorgen toevertrouwde dieren. En dat viel niet mee! Het asiel was in die tijd door mijn toedoen, vol, te vol! Overvol! Ik kon het moeilijk over mijn hart verkrijgen een dier ter dood te veroordelen. En dan nog wel een doorgaans onschuldig dier.... Op een dag was een dobberman binnengebracht. Een prachtige hond. Hij zou gebeten hebben.. Stokstijf stond het dier midden in zijn kooi. Hij plaste niet, hij kakte niet, hij at niet, hij dronk niet! Dat is verschrikkelijk om aan te zien. Kleine pekineesjes doen dat ook. Als ze worden binnengebracht kruipen ze in het meegebrachte nest en komen er niet meer uit. Na enkele dagen liggen ze dood. Als hoofdverantwoordelijke van het asiel werd "het gevaarlijke beest" aan mijn zorgen toevertrouwd. Iedere dag schoof ik haastig en schuw een pot voedsel en een pot vers water naar binnen. Knip van de deur, deur open op een kier, potten eruit en potten erin en opgelucht verdergaan met het werk omdat er niet naar mij gebeten was! Tussen haakjes, er zijn wel wat littekens op mijn handen en armen....maar die zijn van andere sukkelaars! Na een dag of vijf kwam de dierenarts, een vrouwelijke dierenarts en zij had het er net zo moeilijk mee als ik, dus, veel honden werden er niet gedood tijdens ons bewind. We waren het er wel over eens; dit dier moest uit zijn lijden worden verlost! Een hond met de reputatie van "een bijter" te zijn, kun je moeilijk aan andere mensen toevertrouwen. En het was wel een heel grote hond met een blik in zijn ogen.... Om kort te gaan, we spraken af, ik zou hem bij zijn halsketting pakken en naar de afraastering van zijn kot trachten te trekken; de dierenarts zou dan door de opening van de afraastering haar dodelijke spuit in zijn prachtig hondenlijf duwen. Ik vergaarde al mijn moed bijeen, ging het kot binnen en nam hem bij de halsketting. Het dier volgde mij als een lammetje en, voor we het beseften deed het dodelijk gif zijn werk. De volgende ochtend gaf ik mijn ontslag..... Er dienden zich betere tijden aan; er dienden zich weer moeilijke tijden aan. Mijn leven verloopt in een golfslag. Eb en vloed. Ik heb armoede gekend, ik heb rijkdom gekend en nu zit ik in het midden daarvan en geloof mij, dat is de beste plaats voor....mij! Het leven heeft mij weer in zo´n situatie geplaatst dat ik heel nederig werk doe, maar, ik ben wel ondertussen een seniorendame die met tram 7 rijdt als U begrijpt wat ik bedoel. Ik vul dus een container met bergen sigarettenpeuken die ik verzamel met ze letterlijk uit de rubberen matten te peuteren en met veel verve zwier ik lege frisdrankblikjes en lege waterflesjes in de altijd overvolle container die in een hoekje op de lugubere parking staat. Ik veeg, ik dweil, ik wring mij in alle bochten om onder bepaalde toestellen te kruipen, want de sportende jeugd vindt het blijkbaar prettig om het lege colablikje zo ver mogelijk onder het toestel te kieperen. Hond Chiara vindt het prachtig, rent als een bezetene achter de lege flessen aan en zo amuseren we ons kostelijk....als het mooi weer is en het griepvirus mij niet te grazen neemt! En soms bekruipt mij het gevoel: tja, waar zijn je grote dromen naar toe? Ok, ik heb toneel gespeeld, zelfs in de buurt van Yvonne Lex, Anton Peters, Senne Rouffaer en Jeanine Bisschops uit Thuis. Ik was begonnen als souffleuse en begon kleine rolletjes te krijgen totdat er een kink in de kabel kwam. Ik heb een diploma van journaliste behaald in een schriftelijke cursus en ik ben even als zodanig aan het werk geweest en ja, ik heb veel geschreven, vooral horoscopen uitgeschreven en ja, ik heb een kleine naam in de wereld van het paranormale en ja, ik heb 4 kinderen grootgebracht (en ze niet klein gekregen!), en ja, ik was echtgenote en huisvrouw en ergens een duizendpoot. Tot er weer die spreekwoordelijke kink in de kabel kwam. Dus doe ik eigenlijk weer heel nederig werk en ik denk aan Leonardo da Vinci en hoop op betere tijden.
Ik ben Cauwe Marijcke
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is dichteres, schrijfster, astrologe, medium.
Ik ben geboren op 10/06/1936 en ben nu dus 87 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: astrologie beoefenen, met de tarotkaarten bezig zijn, lezen en studeren vooral over de kunst en psychologie, wandelen met de hond, veel in de natuur zijn en natuurlijk....interesse hebben en tijd maken voor mijn 4 kinderen, 4 schoonkinderen en 4 kleinkind.
Ik zou het prettig vinden om met gelijkgestemde zielen in kontakt te komen via dit modern medium.
Verder schrijf ik graag, maak ik af en toe een gedichtje en zou dat graag met mijn toekomstige blogvriendinnen en blogvrienden delen.
Vandaag is er gelukkig niets speciaals gebeurd. Een gewone dag van het gewone leven in een ongewone stad, want dat is Antwerpen toch wel! Een paar keer met de hond gaan wandelen en op de Meir, bij de fontein Lange Wapper, heb ik even stilgestaan om de hond te laten genieten van het bruisende fonteinwater. Er is altijd wel een Japanner of Chinees met het fototoestel in aanslag om de capriolen van Chiara vast te leggen. Met een kletsnatte hond naar de kantkloswinkel gegaan om een kaartje met daarop de kathedraal in kant, te kopen. Mijn familie is dol op die mooie kaartjes. De mevrouw in de winkel keek zuinig naar mijn nat huisdier, maar Chiara gedroeg zich voorbeeldig en bleef netjes op de mat zitten. 
In deel 2 van de gehangene was ik ge-eindigd met te schrijven dat we weer terug bij kaart 12, "de gehangene" waren aangekomen!
Het griepvirus had mij in zijn greep. Ik, de sterke, dynamische en optimistische vrouw lag als een stuk wrakhout in mijn Moby en niets interesseerde mij nog. Bovendien goot het alle dagen. Het verbaast me nog dat het dak van mijn mobilehome niet is bezweken onder al die regen-en windvlagen. De onophoudelijke regenbuien striemden mijn kleine venstertje, mijn klein uitzicht op de wereld van de lugubere parking. Af en toe scheerde er eens een eenzame meeuw voorbij om een lekker hapje uit de overvolle container te pikken. Op mijn goede dagen werk ik geduldig mee om die container vol te krijgen. In ruil voor mijn standplaats, een zwijgende overeenkomst tussen de uitbaters van de evenementenhal en ik. In mijn jongere jaren heb ik in een asiel gewerkt, heb ik strond geraapt en hondenkotten uitgemest, in overall en lieslaarzen gekleed. Daar liep ik dan, ik met mijn grote dromen van een beroemde schrijfster te worden, of een beroemde actrice of een vermaarde journaliste. Met de centjes die ik in dat asiel verdiende kon ik mijn gezin ´s avonds een warme maaltijd voorzetten en daar was ik heus wel trots op. Trots op mijn carrière was ik echter helemaal niet. Enfin, er is een spreuk van Leonardo da Vinci die als volgt luidt: de mens hoort te weten dat slechte tijden en goede tijden elkaar afwisselen en alleen die mens verdient achting die ook de slechte tijden in berusting aanvaardt! Daar hield ik mij dan ook maar aan vast en na enkele jaren had ik de leiding over het asiel en hoefde ik mijn lieslaarzen niet meer aan te trekken. Tegelijkertijd kreeg ik de bevoegdheid om samen met de dierenarts te beslissen over dood en leven van de aan mijn zorgen toevertrouwde dieren. En dat viel niet mee! Het asiel was in die tijd door mijn toedoen, vol, te vol! Overvol! Ik kon het moeilijk over mijn hart verkrijgen een dier ter dood te veroordelen. En dan nog wel een doorgaans onschuldig dier.... Op een dag was een dobberman binnengebracht. Een prachtige hond. Hij zou gebeten hebben.. Stokstijf stond het dier midden in zijn kooi. Hij plaste niet, hij kakte niet, hij at niet, hij dronk niet! Dat is verschrikkelijk om aan te zien. Kleine pekineesjes doen dat ook. Als ze worden binnengebracht kruipen ze in het meegebrachte nest en komen er niet meer uit. Na enkele dagen liggen ze dood. Als hoofdverantwoordelijke van het asiel werd "het gevaarlijke beest" aan mijn zorgen toevertrouwd. Iedere dag schoof ik haastig en schuw een pot voedsel en een pot vers water naar binnen. Knip van de deur, deur open op een kier, potten eruit en potten erin en opgelucht verdergaan met het werk omdat er niet naar mij gebeten was! Tussen haakjes, er zijn wel wat littekens op mijn handen en armen....maar die zijn van andere sukkelaars! Na een dag of vijf kwam de dierenarts, een vrouwelijke dierenarts en zij had het er net zo moeilijk mee als ik, dus, veel honden werden er niet gedood tijdens ons bewind. We waren het er wel over eens; dit dier moest uit zijn lijden worden verlost! Een hond met de reputatie van "een bijter" te zijn, kun je moeilijk aan andere mensen toevertrouwen. En het was wel een heel grote hond met een blik in zijn ogen.... Om kort te gaan, we spraken af, ik zou hem bij zijn halsketting pakken en naar de afraastering van zijn kot trachten te trekken; de dierenarts zou dan door de opening van de afraastering haar dodelijke spuit in zijn prachtig hondenlijf duwen. Ik vergaarde al mijn moed bijeen, ging het kot binnen en nam hem bij de halsketting. Het dier volgde mij als een lammetje en, voor we het beseften deed het dodelijk gif zijn werk. De volgende ochtend gaf ik mijn ontslag..... Er dienden zich betere tijden aan; er dienden zich weer moeilijke tijden aan. Mijn leven verloopt in een golfslag. Eb en vloed. Ik heb armoede gekend, ik heb rijkdom gekend en nu zit ik in het midden daarvan en geloof mij, dat is de beste plaats voor....mij! Het leven heeft mij weer in zo´n situatie geplaatst dat ik heel nederig werk doe, maar, ik ben wel ondertussen een seniorendame die met tram 7 rijdt als U begrijpt wat ik bedoel. Ik vul dus een container met bergen sigarettenpeuken die ik verzamel met ze letterlijk uit de rubberen matten te peuteren en met veel verve zwier ik lege frisdrankblikjes en lege waterflesjes in de altijd overvolle container die in een hoekje op de lugubere parking staat. Ik veeg, ik dweil, ik wring mij in alle bochten om onder bepaalde toestellen te kruipen, want de sportende jeugd vindt het blijkbaar prettig om het lege colablikje zo ver mogelijk onder het toestel te kieperen. Hond Chiara vindt het prachtig, rent als een bezetene achter de lege flessen aan en zo amuseren we ons kostelijk....als het mooi weer is en het griepvirus mij niet te grazen neemt! En soms bekruipt mij het gevoel: tja, waar zijn je grote dromen naar toe? Ok, ik heb toneel gespeeld, zelfs in de buurt van Yvonne Lex, Anton Peters, Senne Rouffaer en Jeanine Bisschops uit Thuis. Ik was begonnen als souffleuse en begon kleine rolletjes te krijgen totdat er een kink in de kabel kwam. Ik heb een diploma van journaliste behaald in een schriftelijke cursus en ik ben even als zodanig aan het werk geweest en ja, ik heb veel geschreven, vooral horoscopen uitgeschreven en ja, ik heb een kleine naam in de wereld van het paranormale en ja, ik heb 4 kinderen grootgebracht (en ze niet klein gekregen!), en ja, ik was echtgenote en huisvrouw en ergens een duizendpoot. Tot er weer die spreekwoordelijke kink in de kabel kwam. Dus doe ik eigenlijk weer heel nederig werk en ik denk aan Leonardo da Vinci en hoop op betere tijden.
Ik ben Cauwe Marijcke
