Leidse formatie die midden jaren '70 het Nederlandse antwoord is op de Engelse glamgolf, aangevoerd door Slade, The Sweet en Mud. Dankzij een ijzersterk imago (oogverblindende kleding en opvallende kapsels) en pakkende singles heeft de band in Nederland en België veel succes. Na het wegebben van de glitterrage gaan de muzikanten verder als het productiebedrijf Cat Music.

1973 Geertjan Hessing, Erwin van Prehn, Aart Mol en Cees Bergman besluiten kort voor een zomervakantie in Spanje tot het oprichten van een groep. De muzikanten kennen elkaar reeds enkele jaren uit de muziekwereld van Leiden. Vanaf het begin is het motto: 'wat er ook gebeurt, we blijven bij elkaar'. Het verblijf aan de stranden van Lloret de Mar wordt gebruikt om plannen te smeden, waarbij vooral het succes van Mud, The Sweet en Slade als lichtend voorbeeld dient. In september wordt de groep gecompleteerd met toestenist Michael Eschauzier. In de eerste single worden de ervaringen aan het Spaanse strand verwerkt. De titel verwijst naar de aanmoediging van de vakantievriendinnen die hoorden van de wilde plannen: (We hope you're gonna) Hit The Big Time, die opgenomen wordt met producer Jaap Eggermont (ex-Golden Earrings). De band doet nog dat jaar de eerste optredens, als voorprogramma van Golden Earring. Het is Earring-zanger Barry Hay die de bandnaam bedenkt, terwijl kunstenaar Wim T. Schippers het logo
voor zijn rekening neemt. De band modelleert zich naar de Britse voorbeelden: opvallend piekhaar en matje in de nek, glimjasjes, strakke kruippakjes en torenhoge plateauzolen.

1974 In februari komt de eerste single Hit The Big Time uit. Toetsenist Michael Eschauzier besluit de band te verlaten. Hij wordt in mei vervangen door Elmer Veerhoff. Hit The Big Time bereikt de 28ste positie in de Veronica top 40. Catapult treedt veel op in Nederland, België en Duitsland. De tweede single Let Your Hair Hang Down wordt een groot succes, het nummer haalt de 5de plaats in de top 40, nadat het Treiterschijf is geweest bij Radio Noordzee. Op de golven van dit succes wordt de single ook uitgebracht in Oostenrijk, Zwitserland, Engeland en Duitsland. In augustus en september worden met Jaap Eggermont in de studio van Phonogram en Frans Peters opnamen gemaakt voor de debuut-LP. Het jaar wordt afgesloten met een top 10-succes met het Catapult op het lijf geschreven Teeny Bopper Band.

1975 In januari 1975 komt het debuutalbum Catapult uit. De plaat wordt door Muziekkrant Oor ongenadig afgekraakt, maar wordt - desondanks - een bescheiden succes. Toch is Catapult ook dit jaar een groep die het van de singles moet hebben: Seven Eleven en The Stealer.

1976 De nieuwe single Remember September wordt nog wel troetelschijf bij Hilversum 3, maar dat kan niet verhullen dat het langzaam maar zeker minder wordt met de glambands. Nieuwe rages dienen zich aan en dat ondervindt ook Catapult. Er verschijnen nog wel singles, die steeds minder succes hebben in de hitparades, en later dat jaar nog de verzamel-LP Catapult. De inspiratie om zich nog in te spannen voor het zieltogende Catapult wordt kleiner, als de groep langzamerhand steeds meer materiaal schrijft en inspeelt voor andere artiesten en groepen. Zo profiteren vanaf 1976 onder meer André Hazes, Patricia Paay, Rita Hovink, Barry Hughes, André van Duin, Imca Marina, Lia Velasco en Liberation Of Man van het hitgevoelige materiaal dat de muzikanten aanleveren. Het toepasselijk getitelde Here We Go is in november de laatste single van Catapult die de top 40 weet te halen.

1977 Terwijl de media en platenkopers het laten afweten, de single Disco Njet - Wodka Da flopt, is Catapult op het podium nog wel een succes. Ook in het buitenland, zo wordt er in mei opgetreden in Oost-Duitsland, waar zelfs tv-opnamen worden gemaakt.

1978 Nieuwe singles floppen opnieuw, maar Catapult begeleidt dit jaar wel de drie Haagse zusjes The Internationals bij het Nationale Songfestival.

1979 Vanwege gebrek aan succes heft Catapult zich op. In het Feest-paleis in Beervelde (België) wordt op 23 december het laatste optreden gedaan.

1980 Het credo 'wat er ook gebeurt, we blijven bij elkaar' blijft gehandhaafd. De muzikanten richten Cat Music op, een studio en productiebedrijf waar men artiesten begeleidt en songs aanlevert. Om de - negatieve - associatie met Catapult te voorkomen voeren de muzikanten vanaf die tijd hun eigen werk uit in velerlei vermommingen, zoals The Surfers (Windsurfin'), Snoopy (No Time For Tango), The Monotones (Mono), Master Genius (Let's Break), De Videokids (Woodpeckers From Space, met zang van Peter Slaghuis), Rubberen Robbie (De Nederlandse Sterre Die Strale Overal), Holland (Aanvallen!), Ome Henk en Irene Moors & De Smurfen (No Limits). Zo blijft Catapult, zij het meer achter de schermen, ook in de jaren '80 en '90 een stempel op de polderpop drukken. Het glitterpak wordt af en toe nog eens uit de kast getrokken om in Leiden of omgeving een reünie-optreden te doen.

Adolphus (Dolf) Brouwers (Utrecht, 31 augustus 1912 – Den Haag, 23 september 1997) was een Nederlands operazanger en komiek. Hij werd op zestigjarige leeftijd ontdekt door Wim T. Schippers en groeide als Sjef van Oekel uit tot hoofdrolspeler in een televisieshow van Schippers en in een reeks stripverhalen, getekend door Theo van den Boogaard.

Brouwers werd geboren te Utrecht en groeide op in Den Haag. Op zijn twaalfde werd hij timmermansknecht in Scheveningen, maar op zijn veertiende werd hij kappersknecht. Tot de klanten van Brouwers, die in de kapsalon graag operetteliederen zong, behoorden Prins Hendrik, en de directeur van het Scalatheater in Den Haag. Toen de laatste Brouwers hoorde zingen, vroeg hij hem voor het operettekoor van het theater. Bij het koor ontmoette Brouwers zijn vrouw Greet. Na de Tweede Wereldoorlog werd hij opnieuw kapper en later reisleider. In de jaren vijftig schreef hij met tekstdichter Jack Bess liedjes onder het pseudoniem D. Goldstein, evenwel zonder succes. Toch was Dolf Brouwers vlak na de oorlog vaak op de radio te horen met het bekende lied "Eens zal de Betuwe in bloei weer staan".

In 1972 werd Brouwers ontdekt door Wim T. Schippers. Schippers zocht voor de Fred Hachéshow iemand voor een bijrolletje als de patatbakker 'S. van Oekel' uit het Belgische plaatsje Reet. (De naam had Schippers in België op een bedrijf in auto-accessoires zien staan.) Hoofdrolspeler Harry Touw dacht meteen aan Brouwers, die hij kende van de Haagse Artiesten Club. Brouwers gaf zijn personage de voornaam 'Sjefke' en kreeg vervolgens van Schippers verschillende bijrollen in het programma. In de volgende programmareeks, Barend is weer bezig, met IJf Blokker als 'Barend Servet' werd Brouwers' rol, nu als 'Sjef van Oekel', al belangrijker. Brouwers introduceerde een geheel eigen taalgebruik, vol Schippersvondsten als 'reeds', 'pardon reeds', 'dat ben ik dus' en 'ik word niet goed'. Op 9 april 1973 werkte Brouwers als Sjef van Oekel, directeur van Radio Stereo Petat, mee aan een eenmalige uitzending van klassieke muziek door het Comité Nederland Muziek vanaf het sportvissersschip MV De Morgenster, als persiflage op de een week eerder aan de grond gelopen zeezender Radio Veronica.

Af en toe barstte hij in de shows ook in zingen uit, wat Brouwers heel goed kon als ex-operettezanger, maar hier dik aanzette en met opzet net niet op toon. Nationaal bekend werd hij met het lied "Vette Jus" (1973), dat hij vanachter een volgeladen tafel zong, waarna hij tenslotte ter aarde stortte te midden van de borden en schotels. Uit hetzelfde jaar dateert "Juliana onze vorstin", een tekst van Schippers en Gied Jaspars; volgens de hoestekst van de single geschreven 'N.a.v. het 25-jarig jubileum van H.M. de Koningin'.
Tenslotte kreeg hij in het seizoen 1974-1975 zijn eigen televisieprogramma: Van Oekels Discohoek.

Populairste televisiepersoonlijkheid
Nadat Van Oekel tijdens de Kerstuitzending in de fietstas van zijn sidekick ir. Evert van der Pik (Jaap Bar) had gekotst, begon Henk van der Meyden een actie tegen het programma. De lezers van het tijdschrift Muziek Expres verkozen Sjef van Oekel echter tot populairste televisiepersoonlijkheid van 1974. In het seizoen 1978 was Brouwers tien afleveringen te zien als de verlopen nachtclubeigenaar 'Waldo van Dungen' in Het Is Weer Zo Laat (Waldolala). In 1979 nam hij een single op met Herman Brood (Nooit Meer Terug Naar Die Rotschool), en in 1980 volgde de carnavalskraker Oei Oei Dat Was Lekker. In 1981 speelde Brouwers in de serie De lachende scheerkwast, opnieuw geschreven door Wim T. Schippers. In 1984 speelde hij nog een bijrol in de serie Op zoek naar Yolanda.

Inmiddels was hij bezig afscheid te nemen van zijn personage. Onder zijn eigen naam werd hij in 1983 "parlementáár verslaggever van de Vara" in het VARA-radioprogramma Paviljoen Drie van Felix Meurders, en in 1985 nam hij onder zijn eigen naam de single Oh, Wat Is Het Toch Fijn Om Gelukkig Te Zijn op, die net geen hit werd.
Met de show "De ondergang van de Onan" (waarmee een passagiersschip werd bedoeld waarop alle personages (in een zogenaamd toneelstuk) nog eens in allerlei idiote situaties ten tonele verschenen) werd het tijdperk Van Oekel zo'n beetje afgesloten.

In de negende aflevering van Kinderen voor Kinderen in 1988 figureerde Brouwers tijdens het lied "Sneu" als een vader die tot grote schaamte van zijn dochter in een bulderend gelach uitbarstte op een voor hem zeer typerende wijze.

In 1995 deed Brouwers nog een serie korte interviews voor de tv met bekende Nederlanders, die hij meenam ergens op een buitenlocatie om in de van hem bekende stijl met deze mensen te spreken (zoals met de operettezanger Marco Bakker: "ik heb in uw kleedkamer bij uw kostuum ook zo'n rijzweepje zien staan, is dat nou voor SM... of zoiets?")

In 1995 reikte burgemeester Wim Deetman aan Brouwers de Gouden Speld van de stad Den Haag uit. In datzelfde jaar overleed Brouwers' echtgenote.
Brouwers zelf overleed twee jaar later op 85-jarige leeftijd in zijn woning te Den Haag.

Op 3 oktober 2004 vond de première plaats van de voorstelling Dolf Brouwers, Ben Ik Dat? geschreven door Rob van Dalen, met Manou Kersting als Dolf Brouwers, Marieke van Leeuwen als zijn vrouw Greet, Clous van Mechelen als zichzelf, en Johnny Kraaykamp jr. als Wim T. Schippers. De regie was van Guusje Eijbers.

Taalverrijking
Ook is Dolf Brouwers verantwoordelijk voor diverse hedendaags gangbare uitspraken in de Nederlandse taal. Verreweg de bekendste daarvan zijn "Als het ware ...", "Maar ik kwam van rechts", "Dat ben ik dus" en "Pardon ... Reeds!".

Strip
Vanaf 1976 verscheen de succesvolle strip Sjef van Oekel in het tijdschrift Nieuwe Revu en in stripalbums. Het scenario was van Wim T. Schippers en de tekeningen waren van Theo van den Boogaard. De strips werden goed verkocht en er verschenen vertalingen in Frankrijk (waar de hoofdpersoon Léon van Oukel heette, later: Léon la Terreur), Duitsland (Julius Patzenhofer), Denemarken en Spanje. Brouwers ontving echter niets van het met de strip verdiende geld, hoewel hij wel werd afgebeeld. Bovendien wenste hij niet langer vloekend of in pornografische situaties in beeld te worden gebracht. In 1989 spande hij een rechtszaak aan. In 1991 besliste de rechter dat Brouwers niet langer mocht worden afgebeeld in ‘obscene of pornografische scènes’. Over de financiële vergoeding bereikten Schippers en Brouwers in 1992 een schikking, waardoor het hoger beroep geen doorgang hoefde te vinden.

1978 Doe Maar wordt opgericht door Ernst Jansz en bassist Piet Dekker, die samen actief waren in de Slumberland Band en als begeleiders van Boudewijn de Groot op diens elpee Waar Ik Woon En Wie Ik Ben. Drummer is dan nog Carel Copier en het repertoire bestaat uit een mengeling van Nederlandstalige punk, rock'n'roll, calypso en ook al een flinke dosis reggae en ska.

1979  Opname van de eerste elpee voor Telstar, het label van schlagerkoning Johnny Hoes. Op de hoes van de plaat pronkt bassist Piet Dekker als potloodventer met zijn geslachtsdeel, al verhult een slim geplaatste sticker veel. De single Ik Zou Het Willen Doen haalt de tipparade en de groep is regelmatig te zien in het clubcircuit.

1980 Piet Dekker verlaat de band en wordt tijdelijk vervangen door Joost Belinfante totdat Henny Vrienten diens plaats inneemt. Ook Vrienten heeft al een behoorlijke staat van dienst. Hij heeft eind jaren zestig deel uitgemaakt van Les Cruches. In 1977 maakt hij als Paul Santos een solo-elpee en als componist levert hij met evenveel gemak werk aan voor de Twee Pinten als voor Sammy America's Gasphetti. Ernst Jansz kent Vrienten nog van een tournee met Boudewijn de Groot. Bij Doe Maar geeft Vrienten een impuls aan het songmateriaal op het tweede album in de vorm van drie door hem geschreven nummers waarvoor drie eerder geplande skanummers opzij worden gezet: Wegwerpaansteker van Joost Belinfante, Man O Man van Ernst Jansz (dat later op de B-kant van De Bom verschijnt) en het instrumentale titelnummer Skunk (een samentrekking van de termen punk en ska).

1981  De single Sinds 1 Dag Of 2 van het album van Skunk wordt pas opgepikt wanneer op advies van de toonaangevende DJ Frits Spits de titel van de eerste single wordt veranderd in 32 Jaar. De muziekpers neemt Doe Maar nauwelijks serieus. Het jongere poppubliek doet dat wel, ondanks dat de teksten regelmatig over typische dertigersproblemen gaan. Henny Vrienten maakt van een aantal nummers van het Doris Day album een eigen dub-variant op Doe De Dub. Drummer Copier maakt in november plaats voor de jeugdige René van Collum (zoon van filmprogrammamaker Simon van Collem).

1982  De grote doorbraak volgt met de singles Doris Day en Is Dit Alles? beide van het album Doris Day En Andere Stukken. Doe Maar ontketent een rage die slechts vergelijkbaar is met The Beatles in hun hoogtijdagen, compleet met flauwvallende meisjes, platina albums en een gigantische verkoop van allerlei prullaria. Binnen enkele maanden ziet het halve land fosforgroen en zuurstokroze. De single De Bom schiet binnen de kortste keren naar de eerste plaats van de hitparade. René van Collum past niet zo goed bij de andere, veel oudere bandleden en wordt op zijn beurt vervangen door Jan Pijnenburg. Als die kort na zijn toetreden tot de band een auto-ongeluk krijgt neemt Van Collum nog een half jaar lang voor hem waar. Doe Maar ontvangt de Zilveren Harp. Jansz, Hendriks en Belinfante maken deel uit van de eenmalige supergroep De Orde (ook samen met Bram Vermeulen).

1983  Release van de elpee 4Us, in muzikaal opzicht het meest gewaagde (en geslaagde) werkstuk van de groep. De mix van reggae en ska is inmiddels een volstrekt eigen geluid geworden. Oosterse invloeden en dub-effecten zorgen voor het nodige avontuur. Door titels als Je Loopt Je Lul Achterna en Heroïne Godverdomme maakt het album bij de ouders van de veelal jonge fans vaak heftige reacties los. Dit generatieconflict wordt door de band treffend verwoord in de nummer-1 hit Pa. Ondertussen neemt de Doe Maar-rage zulke vormen aan dat de band een publiciteitsstop afkondigt en het aantal optredens minimaliseert. Het effect is echter averechts: de roddelpers blijft de meest onzinnige verhalen publiceren. De fans kunnen zich, in afwachting van nieuw materiaal, laven aan de live-dubbelaar Lijf Aan Lijf, waarop zij vooral zelf te horen zijn. Van Ernst Jansz verschijnt de debuutroman Gideons Droom.

1984 In de winter van ‘83/’84 wijdt Henny Vrienten zich aan het maken van een solo-album, Geen Ballade. De single Als Je Wint, een duet met Herman Brood, is in februari een hit. Het solo-album wordt, in tegenstelling tot het groepsmateriaal, wel door de muziekpers geprezen. Ondertussen verlopen de opnamen voor een nieuw Doe Maar-album moeizaam. Halverwege besluiten de bandleden ermee op te houden. De single Macho laat horen waarom: de creatieve pijp is leeg. De band geeft op 14 april twee emotionele afscheidsconcerten in de Maaspoort in ‘s-Hertogenbosch, die live door de televisie worden uitgezonden. Daarna gaat ieder zijns weegs. Het dubbelalbum Het Complete Overzicht houdt aan het eind van ’84 nog even de herinnering levend.

1985 - 1990 Ernst Jansz duikt samen met Jan Hendriks op in The Midnight Hour en Rienne Va Plus. Vrienten, Belinfante en Pijnenburg spelen enkele jaren met o.a. Fay Lovsky, Jakob Klaasse en Jan de Hont bekende filmthema's in The Magnificent Seven. Vrienten ontwikkelt zich tot een gevierd componist van filmmuziek (o.a. In De Schaduw Van De Overwinning, De Prooi, Spoorloos). Verder zijn zowel Vrienten, Jansz als Hendriks actief als producer.

1991 In 1991 leidt het verschijnen van de compilatie De Beste Van Doe Maar tot een heuse Doe Maar-revival en verschijnt Sinds 1 Dag Of 2 (32 Jaar) opnieuw in de hitlijsten.

1992 Slechts een zaal vol genodigden is er getuige van dat tijdens een reünie van CCC Inc., eind ‘92 in de Amsterdamse Melkweg, de Nederlandse fab four weer op het podium staat om nog één keer Joost Belinfante’s klassieker Nederwiet te spelen.

1994 Het Doe Maar-oeuvre blijft in de jaren negentig onverminderd populair. Op dansavonden in het clubcircuit komen regelmatig liedjes als Sinds Een Dag Of 2 en Smoorverliefd voorbij. Het Complete Hitoverzicht staat enkele maanden lang in de albumlijst.

1996 De behoefte aan nieuw materiaal van Doe Maar kan worden gestild met een dubbel-cd van het afscheidsconcert in de Maaspoort in Den Bosch. Van dit concert verschijnt ook een videoband. Een reünie zit er echter niet in, zo vertellen de bandleden telkens in interviews. Wel zingt Henny samen met Herman Brood weer eens 32 jaar (ter gelegenheid van Hermans verjaardag in 50 jaar omgedoopt) de hitparade in.

1999 Op 2 november maakt Doe Maar tijdens een persconferentie in het Nationaal Pop Instituut bekend weer bij elkaar te komen. Heel Nederland is in rep en roer. Elke krant en elke (Nederlandse en Vlaamse) televisiezender besteedt er aandacht aan en de Doe Maar-hits zijn overal te horen. De band kondigt twee concerten in Ahoy aan (het worden er zestien) plus een nieuw album dat voor april 2000 staat gepland. De reünie wordt gesponsord door telefoonbedrijf Dutchtone, iets waar de bandleden vroeger altijd mordicus tegen waren.

2000  Via platenmaatschappij V2 verschijnt een compilatie-cd waarop de artiesten Postmen (met Def Rhymz), Bløf, Skik, Rowwen Hèze, Trijntje Oosterhuis, Caesar, Prodigal Sons, Grof Geschut, Daryll-Ann, Abel, Heideroosjes, Marcel de Groot, Bob Fosko en Osdorp Posse bijdragen leveren. Als voorloper van het album Klaar verschijnen tegelijkertijd twee singles, Watje en Als Niet Als. Het boek Doe Maar Het Virus - Het Boek verschijnt. Het is zonder medewerking van de band geschreven door Oor-journalist en voormalig winnaar van de pop-persprijs Tom Engelshoven. Watje berijkt de Top 10 in de hitparade. en op de dag van het eerste Ahoy' optreden ontvangt de band een platina plaat voor het album Klaar. De PTT geeft een Doe Maar postzegel uit. Supermarktketen Dirk van den Broek biedt tijdens een op=op actie de eerste vier albums van Doe Maar voor 14,95 aan. Dit schiet menig muziekwinkel in het verkeerde keelgat, maar platenmaatschappij RAM zegt er niks tegen te kunnen doen. Het live album Hees Van Ahoy verschijnt.
Het Popinstituut heeft de primeur. Op haar website is het van de live-cd afkomstige nummer Belle Helène te downloaden voordat het album in de winkels ligt. Aan het eind van het jaar blijken de concerten in Ahoy' de bestbezochte van 2000 te zijn. In totaal 173.634 mensen waren bij de reünie-optredens aanwezig.

2005 In november wordt officieel bevestigd dat er een musical komt over de band Doe Maar. Bandleden Henny Vrienten, Ernst Jansz en Jan Hendriks zijn dat met theaterproducent V&V van Albert Verlinde overeengekomen. De muzikanten zullen niet zelf op het podium staan, hun rol wordt ingenomen door acteurs en vocalisten waaronder Lenette van Dongen en Kim-Lian. Volgens V&V wordt de voorstelling in de sfeer van de Abba-musical Mamma Mia gemaakt.

2006 Tekenaar Barbara Stok maakt een stripversie van Is Dit Alles? De strip maakt onderdeel uit van Strips In Stereo, een boek en cd met veertien stripversies van veertien Nederlandstalige liedjes. De uitgave wordt in maart in Paradiso gepresenteerd aan de vooravond van de Boekenweek 2006.

2007 Leden van Doe Maar zijn op 28 januari aanwezig tijdens première in Tilburg van de musical Doe Maar. De recensies zijn zeer lovend en de musical is in mei de grote winnaar tijdens de uitreiking van de John Kraaijkamp Musical Awards 2007 met naast de publieksprijs ook prijzen voor Daniël Boissevain, Annick Boer, Pieter van de Waterbeemd en Jan Elbertse. Het is 25 jaar geleden dat Doe Maar voor het eerst een nummer 1 hit scoorde met De Bom. Ter gelegenheid hiervan brengt platenmaatschappij CNR op 5 februari het nummer opnieuw uit in een gelimiteerde oplage op zowel cd als roze vinyl. Daarnaast worden alle nummers van Doe Maar voor het eerst samen in één box verzameld onder de titel Echt Alles.

2008 Doe Maar treedt 10 en 12 juli op in de Rotterdamse Kuip. Het is de eerste keer dat de band een stadionconcert geeft.

1966  De Band Zonder Naam (BZN) wordt opgericht met in de gelederen bassist Jan Tuyp, zanger Jan Veerman en gitarist/tekstschrijver Cees Tol naar aanleiding van een eerste optreden in het Volendamse jeugdhonk Pius X. BZN '66 zoals de band eerst heet, begint als Shadows-achtige groep voor feesten. De eerste paar singles worden bescheiden successen maar wanneer BZN begin jaren '70 overstapt van harmony-pop naar hardrock, breekt de band door.

1974  Zanger Jan Veerman verlaat de band en wordt vervangen door Jan Keizer (voorheen in de Q-Tips) die tot dan de drummer van de band was.

1976 Niet tevreden met de ingeslagen muzikale weg roept BZN de hulp in van producers Cor Aaftink en Roy Beltman, die ervoor zorgen dat de band een enorme koerswijziging ondergaat. De sound wordt omgebogen van hardrock naar gezellig meedeinbare volkspop. Het meest in het oog springende element is daarbij het zangduo Jan Keizer en de 17-jarige visverkoopster Annie Schilder, nadat de latere Eurovisiesongfestival-deelneemster Maribelle (Marietje Kwakman, ook bekend van Marietje & Het Volendams Operakoor) de band al na een paar maanden heeft verlaten. Met hun dubbele vocalen zingen zij de Franstalige single Mon Amour in september naar de hoogste positie in de hitlijsten (100.000 verkochte exemplaren). De ommekeer zorgt ervoor dat twee decennia lang alle door BZN uitgebrachte singles scoren en alle jaarlijks uitgebrachte albums minimaal goud behalen. Componist en gitarist Thomas Tol zorgt ervoor dat de herkenbare eigen sound gehandhaafd blijft, zelfs op de Kerstplaten die de groep uitbrengt.

1984 Annie Schilder verlaat BZN om meer tijd te kunnen besteden aan haar gezin. Een jaar later start ze een solo-carrière die vrij succesvol wordt. In de persoon van de zangeres Carola Smit van de band Friends wordt een vervangster gevonden en het succes gecontinueerd.

1987  Op tweede Paasdag wordt Carola getroffen door een hersenbloeding en komt het voortbestaan van BZN in gevaar. Gelukkig verloopt haar revalidatie voorspoedig en na slechts vijf maanden zingt ze de elpee Visions in, die binnen twee en een halve maand platina wordt. Op 17 oktober staat ze alweer op het podium in Groningen.

1988 In respectievelijk februari en mei verlaat het schrijversduo Thomas en Cees Tol de groep, moe van het vele optreden. Vervangers worden gevonden in Dirk van der Horst (ex-Dizzy Man's Band, ex-Next One) op gitaar en toetsenist Dick Plat (ex-Canyon). Wederom weet BZN deze tegenvaller boven te komen, het album Endless Dream wordt net als zijn voorganger binnen tweeënhalve maand platina.

1989 De gebroeders Tol blijven productief en komen aan het eind van het jaar met een album waarvan de single Eleni een grote hit wordt. De succesvolle BZN-afsplitsing is echter geen commerciële bedreiging.

1990  Na het album Horizon waaraan bijna de hele band meeschrijft, kan BZN een totaal aantal van maar liefst vijf miljoen verkochte platen achter zijn naam schrijven.

1991  Na een tournee door Zuid-Afrika verschijnt het jubileum-album Congratulations waarmee BZN zijn vijfentwintigjarig bestaan viert. In Volendam geeft de band op het Europaplein een gratis toegankelijk concert dat live op televisie wordt uitgezonden.

1993 Halverwege het jaar verschijnt het verzamelalbum Gold dat wederom uiterst succesvol is. Een belangrijke bijdrage aan het succes zijn de jaarlijkse tv-specials waarmee de band zijn nieuwe albums presenteert. Nadat de band deze specials veertien jaar bij de NCRV heeft laten produceren, sluit BZN aan het eind van het jaar een exclusief contract af met de TROS, zich daarmee verzekerend van een goed geoliede promotiemachine.

1996 Na de jaarlijkse releases van nieuwe studio-albums volgens het bekende stramien, verschijnt het album Symphonic Night, een live-plaat opgenomen ter gelegenheid van het dertigjarige bestaan in het Bredase Chassé Theater met medewerking van het Eindhovense koor De Toonkunst, het Groot Gala Orkest onder leiding van Harry van Hoof en het kinderkoor De Zangertjes Van Volendam. De plaat wordt het beste verkochte BZN-album in jaren en vormt de perfecte sprinkplank voor het debuterende elfjarige zangertje Jantje Smit. Niet lang daarna komt hij op de eerste positie in de hitparade binnen met zijn door BZN geschreven solo-single Ik Zing Dit Lied Voor Jou Alleen. Dit werd al snel geparodieerd door Ome Henk, waarachter de leden van Catapult zich verschuilen.

1997 In april krijgt zanger Jan Keizer een koninklijke onderscheiding. De groep ontvangt dit jaar tevens een Gouden Palm voor hun eigen repertoire en de liedjes die ze voor derden schrijven. Voor de promotiefilm voor hun nieuwste album reist de groep af naar Maleisië. Polygram brengt de BZN-video Serenade Around The Fire uit. Middels Pearls verschijnt later in het jaar een cd van de Volendammers. Er wordt een aantal singles van het album getrokken die het aardig doen in de hitparade. Met Rhythm Of My Heart wordt opnieuw een video uitgebracht.

1998 Na de uitstekende verkoopresultaten van A Symphonic Night ligt een tweede editie voor de hand. Tijdens twee optredens in theater De Flint in Amersfoort (op 19 en 20 juni) worden hiervoor opnamen gemaakt. BZN wordt dit keer bijgestaan door het Symphonic Night Orchestra en het Volendams Opera Koor, beiden onder leiding van Paul Natte. De plaat komt in oktober uit en wordt goud. Verder verschijnt de budget line verzamel-cd El Cordobes. Oud-leden van BZN komen in de zomer van ’98 bij elkaar voor een optreden onder de naam BZN 66. Het optreden trekt echter weinig belangstelling.

1999 Jan Keizer, Jack Veerman en Jan Tuijp schrijven het liedje Coming Home waarmee zangeres Tamara in maart meedoet aan het Nationale Songfestival. Reünie-band BZN 66 speelt eind maart opnieuw, ditmaal voor een uitverkochte St. Jozef in Volendam. Het succes is mede te danken aan de aanwezigheid van Annie Schilder. De reguliere BZN ligt stil als Jan Keizer vier maanden moet herstellen van een open hartoperatie waarbij vier bypasses worden aangebracht. Het werk aan zijn langverwachte solo-album, waarop hij Franstalige chansons vertolkt, komt daardoor stil te liggen. Het BZN-album The Best Days Of My Life komt wel gewoon op de markt, hoewel de verkoop door een verminderde beschikbaarheid voor promotie een tikkeltje tegenvalt. Jantje Smit en BZN-producer Roy Beltman ontvangen voor hun werk een Gouden Harp.

2000 Jan Keizer is hersteld en BZN toert weer door het land. BZN ontvangt een speciale Lif Time Award voor de verkoop van meer dan 4,5 miljoen geluidsdragers. Jan Keizer brengt een Franstalige soloplaat uit.

2001 Naar aanleiding van hun bijdrage aan de nationale en internationale popmuziek ontvangt BZN in februari de Edison Oeuvre Prijs. In februari verschijnt Out Of The Blue, het dertigste studio-album van BZN. De opbrengsten van de single Where The Nightingales Sing (een aangepaste versie van het nummer When The Churchbells Still Ring) gaan naar de Stichting Slachtoffers Nieuwjaarsbrand Volendam. In april veilen ze voor hetzelfde doel persoonlijke eigendommen als muziekinstrumenten en een schilderij van Jan Keijzer. In het TV-programma BZN Ontmoet ontvangt de groep in de zomer vijf weken lang artiesten uit binnen- en buitenland op het zeilschip De Willem Barentz.

2002 De opbrengst van de single Will There Be A Time komt ten goede aan Golf Van Californië, een project van het Wereld Natuur Fonds voor het behoud van de walvis. Het nummer is afkomstig van het album Tequila Sunset dat eind september verschijnt. Vanaf september zendt de TROS zes nieuwe, in Malaga opgenomen afleveringen uit van het tv-programma BZN Ontmoet. Jaap Kwakman verlaat Jen Rog. Later in zijn carrière is hij onder meer actief in begeleidingsbands voor o.a. Sita, Jan Smit, Lange Frans & Baas B., Twarres en Leoni Jansen.

2003 Gitarist Dirk van der Horst moet wegens een ernstige ziekte stoppen met de band. Zijn plaats wordt ingenomen door John Meijer (ex-Drukwerk, ex-Next One). Op het album Leef Je Leven, dat eind september verschijnt, zingt BZN voor het eerst in het Nederlands.

2004 In navolging van artiesten als Patty Brard, Frans Bauer en René Froger wordt ook voor BZN een reality soap voorbereid. In mei maakt de band bekend toch af te zien het tv-programma, volgens Jan Keizer omdat het technisch niet haalbaar blijkt te zijn en ook niet is te betalen. Het besluit zorgt ervoor dat de uitbreng van het nieuwe album vertraging op loopt. Keizer is wel te zien als jurylid in enkele afleveringen van Een Ster In 40 Dagen, een talentenshow waarin wordt gezocht naar een nieuwe vertolker van het Nederlandse levenslied. Na een lang ziekbed overlijdt Dirk van der Horst op 22 september in een Alkmaars ziekenhuis. Van Jan Keizer verschijnt in oktober de cd Going Back In Time 3 met daarop bewerkingen van o.a. Ring Of Fire, On The Wings Of A Nightingale, Rhinestone Cowboy en The Most Beautiful Girl In The World.

2005 BZN vertrekt in januari weer naar Zuid-Afrika voor een tv-special met optredens in Johannesburg en Kaapstad. De uitzending is in februari. In dezelfde maand verschijnt het veertigste album Die Mooie Tijd met daarop Nederlandstalige liedjes geschreven door Jan Keizer en Jan Tuijp. Eind februari verschijnt hetalbum van BZN. Die Mooie Tijd, geproduceerd door Roy Beltman en BZN, is de tweede Nederlandstalige cd van de groep. Het veertigjarig bestaan van BZN wordt onder meer gevierd met de uitgave van een cd-box met daarop de A-kanten van de 54 singles van de band die de Top 40 hebben gehaald. De box komt uit in oktober uit in verschillende versies waaronder een luxe uitgave met dvd. Ook verschijnt een box met daarin alle reguliere albums die BZN ooit heeft uitgebracht, verzamelalbums uitgezonderd, maar wel met veel bonusmateriaal. De boxset BZN Moments In Time: The Essential NEGRAM Collection komt uit bij Pseudonym Records. De box belicht de periode 1966-1977 en bestaat uit twee cd's en een DVD. Onder de
zeldzame opnamen onder meer de jingle die BZN ooit maakte voor diskjockey Tom Collins, een vertolking van Gilbert Bécaud's L'Important C'est La Rose plus de niet eerder op plaat verkrijgbare Engelse versie van BZN's grootste hit Mon Amour. Mon Amour verschijnt ook opnieuw op CD-single. Het eerste BZN-album The Bastard uit 1971 komt in een oplage van 100 exemplaren opnieuw uit, op zowel zwart als blauw vinyl. In november zendt de TROS een feestelijk jubileumfeest uit waar echter oudbandleden als Annie Schilder ontbreken.

2006 - 2007 Woensdag 15 februari 2006 maakt BZN op een persconferentie in hotel Spaander te Volendam bekend te gaan stoppen. In het najaar start de groep de afscheidstournee The Final Tour die loopt tot juni 2007. Tijdens de tournee wordt de band gevolgd door de Tros voor de dertiendelige reality soap Adieu BZN. Jacques Hetsen, samen met Dick de Boer manager van BZN, overlijdt op 4 mei 2007 op 61jarige leeftijd aan een hersenbloeding. Eind mei verschijnt een set postzegels die bestaat uit een speciaal ontworpen boekje met daarin een hitoverzicht, foto's en postzegels van de individuele bandleden en de hele band samen. Op 16 juni treedt de groep voor het laatst op, in Ahoy' Rotterdam. Het optreden wordt rechtstreeks uitgezonden door de Tros. De kijkdichtheid van het programma is 1.613.000. Een paar dagen later ligt het door Peter Visser samengestelde afscheidsboek BZN Tot Ziens! in de winkel met daarin verschillende columns van de bandleden. Deze columns verschenen eerder in het Noordhollands Dagblad.
In november verschijnt Jan Keizers soloalbum Geef Mij Je Lach.

1974 Bots ziet het licht als afstudeerproject van zanger en tekstschrijver Hans Sanders. Deze vormingswerker aan de Sociale Academie te Eindhoven speelde in jaren zestig enkele jaren in Peter & zijn Rockets en daarna in Dirty Underwear. Hij laat Peter Koelewijn enkele zelfgeschreven nummers van zijn band De Zuid Nederlandse Fanfare horen. Koelewijn is enthousiast en vraagt hem een heel album vol te schrijven.

1975  Onder de bandnaam Bots neemt Sanders in het voorjaar met een stel muzikanten, engineer Janfred Arendsen en producer Peter Koelewijn een album op in de Phonogram Studio in Hilversum. Het resultaat Van Kwaad Tot Erger plaatst Bots meteen in de voorhoede van musici die opereren in het politiek/artistieke strijdperk. Bots zien de mensen op en achter geëngageerde manifestaties graag komen. Ook is Bots, door toedoen van de singles Het Lied Van De Werkende Jeugd em De Man, op televisie te zien. Het album zorgt er voor dat Bots vaak op het podium staat. Ook België toont belangstelling.

1976 Interesse toont ook de DDR. Uit de Internet-biografie van Hans Sanders: 'Tijdens het Festival van het Politieke Lied in Oost-Berlijn draagt de groep het lied 'Zeven dagen lang' op aan de zanger/dichter Wolf Biermann, die dan al tien jaar onder een optreed-verbod gebukt gaat. Het wordt hen niet in dank afgenomen door festival en autoriteiten.' Het nummer Zeven Dagen Lang staat op het in wederom in Hilversum opgenomen album Voor God En Vaderland. Opnieuw treedt Peter Koelewijn als co-producer aan. Zeven Dagen Lang reikt tot de plaats 23 in de hitparade. Tot de thema's van Voor God En Vaderland behoren het Dolle Mina-feminisme, racisme, solidariteit en militarisme. De muziek bevat folk- en popinvloeden.

1977 De link naar Biermann staat geen terugkeer naar het Berlijnse festival in de weg. Bots knoopt er een DDR-tournee aan vast. Sanders zet voor het project Zing In Je Moerstaal het gedicht Rond van Bert Schierbeek op muziek.

1978 Album nummer drie heet Wie Zwijgt Stemt Toe en is eveneens met Koelewijn in Hilversum opgenomen. De Bots-bezetting ondergaat een ingrijpende bezettingswijziging. Sanders en Bongaerts gaan nu de strijd aan met hulp van saxofonist en fluitist Piet Engel en de ritmesectie Peter de Vries (bas) en Frans Meijer (drums). De single Popmuzikant strandt in de tipparade. In samenwerking met leden van de Eindhovense toneelgroep Proloog maakt Bots de musical Barst.

1979 Later werkt Bots met Proloog in Bots Rood Show. Deze muzikale theaterproduktie, goed voor 140.000 gulden overheidssubsidie, staat te encyclopedie als weinig geslaagd, te sjabloon-achtig en pretentieus. De produktie wordt na ongeveer 25 voorstellingen van de weg gehaald. Bots treedt ook op West-Duitsland. Een concert met Nederlandstalige liedjes (!) op het Frankfurtse 'Rock gegen Rechts'-festival opent de deur naar de Duitse markt. Die opening is welkom, want de band is toe aan een nieuwe uitdaging. Bots wordt gevraagd om in het Duits te gaan zingen.

1980  Eerst wordt in de Wisseloord Studio in Hilversum met vaste producer Peter Koelewijn de elpee Je Voelt Pas Nattigheid Als Je Droog Komt Te Staan opgenomen. In de herfst komt de eerste Duitstalige cd uit. Aufstehn bevat verduitste versies van o.a. Zeven Dagen Lang en Ali. Voor de vertalingen staat o.a. de in die tijd bekende undercover-auteur Gunther Wallraff garant. De promotie wordt grondig aangepakt: per vliegtuig bezoekt de band een hoop Westduitse radio-stations.

1981 Ook in Duitsland frequenteren de Brabanders geëngageerde muziekmanifestaties. Het vele toeren legt Bots geen windeieren. Van de tweede Duitstalige elpee Entrustung en diens voorganger Aufstehn worden gezamenlijk meer dan 400.000 stuks verkocht. Het succes kent ook een keerzijde. De enorme werkstress en meningsverschillen vergen hun tol. Bots kent de nodige personeelswisselingen in deze jaren. In deze tijd maken o.a. Broer Bogaart (drums), de teruggekeerde Noudt Jansen (bas) en Kees Buenen (zang, piano, gitaar) deel uit van Bots.

1983 In Rosmalen wordt het derde Duitstalige album Schon Krank opgenomen. Ook nu draagt Wallraff bij aan de teksten. De band is niet van de podia te slaan. In West-Berlijn speelt Bots op het festival Kunstler Fur Den Frieden voor een half miljoen mensen.

1985 Van 1985 tot en met 1988 is Sjoerd van Bommel drummer in Bots.

1986 De release van het wederom Duitstalige Lass Die Sterne Stehen mondt niet uit in veel kassa-handelingen.

1988 Tot midden 1988 is de band veelvuldig in Duitsland te zien.

1990  Op het Free Records Label Free verschijnt in mei het Nederlandstalige album Paradijs, geproduceerd door Sanders en toetsenist/zanger Kees Buenen. Bots treedt in de loop der jaren incidenteel op in Eindhoven, waar Hans Sanders van het bij onze oosterburen verdiende geld een horeca-etablissement heeft gekocht.

1997 Ter gelegenheid van het kampioenschap van voetbalclub PSV bouwt Eindhovenaar Sanders zijn klassieker Zeven Dagen Lang voor de PSV Carnavalsclub om tot Zeven Jaren Lang.

2000 Het nieuwe album Zeven Dagen Lang komt uit.

2001 Bots speelt nog steeds live. De bezetting tijdens het Folkwoods Festival in augustus bestaat naast Sanders en Buenen uit George Koenraad (drums/zang), Erik van Donkersgoed (gitaar/zang) en Anton Wannemakers (basgitaar).
 
2004 Ter gelegenheid van het dertigjarig bestaan werkt Bots aan een jubileum-dvd.

2005  In januari komt de nieuwe single Je Voelt Pas Nattigheid Als Je Droog Komt Te Staan uit. Bots staat die maand ook zeven avonden in Ahoy' tijdens De Vrienden van Amstel Live. Botsproeven is het eerste album na veertien jaar. Op de cd steekt gastmuzikant Ali B. de klassieker Zeven Dagen Lang in een modern jasje.

2007 Na een lang ziekbed overlijdt zanger/gitarist Hans Sanders op 3 november op 61jarige leeftijd.

1955 Op 17 april wordt Rob Bolland geboren in Port Elizabeth, Zuid-Afrika.

1956 Op 5 augustus volgt broertje Ferdi.

1966 Hun oudere broer Ton leert ze gitaarspelen; zelf maken ze zich de banjo, bas, piano, mondharp en drums eigen. Het jonge talent wordt al snel ontdekt. Als ze respectievelijk elf en tien jaar zijn krijgen Rob en Ferdi een platencontract aangeboden. De wet die kinderarbeid verbiedt gooit echter roet in het eten.

1969 Na een jaar in West-Duitsland te hebben gewoond vestigen de Bollands zich in Den Haag. Met broer Ton beginnen ze de rockband The Swingkickers.

1971 Rob en Ferdi beginnen een duo onder de naam Bolland & Bolland. Ton maakt een aantal singles onder de naam George Riley. Ze sturen een tape met eigen werk naar platenmaatschappij Negram en krijgen een contract aangeboden.

1972 De Bollands spelen hun eerste single Summer Of '71 in het televisieprogramma Voor De Vuist Weg van Willem Duys en het nummer wordt een hit. Twee maanden later volgt de nog grotere hit Wait For The Sun.

1974  In november doet het duo mee aan het World Popular Song Festival in Tokio. Ze bereiken de finale en krijgen een prijs voor hun compositie.

1975 In het voorjaar nemen ze samen met producer Hans van Hemert en arrangeur Harry van Hoof het album Bolland & Bolland op.

1976 De gebroeders Bolland worden tweede bij de Nationale Finale van het Eurovisie Songfestival met het door Hans van Hemert gecomponeerde liedje Souvenir.

1978 Het duo produceert voor het eerst zelf een eigen single Spaceman, dat een top twintig hit wordt. Vanaf dit moment zullen Bolland & Bolland zich steeds meer gaan toeleggen op het componeren voor en produceren van andere artiesten.

1979 Op 1 april tekenen Bolland & Bolland een contract waarmee ze een onafhankelijke productie-eenheid worden binnen platenmaatschappij Bovema/Negram. Sandra Reemer, inmiddels de vriendin van Rob, doet onder de naam Xandra mee aan het Eurovisie Songfestival met een compositie van de gebroeders Bolland, Colorado. De tekst is van Gerard Cox.

1981 Het album The Domino Theory vestigt de naam van Bolland & Bolland in het buitenland, mede dankzij het hitje In The Army Now. In Nederland blijft het nummer overigens in de tipparade steken.

1982 Rob Bolland brengt de solo-single Liverpool Eyes uit.

1985 Samen met de Weense zanger Falco schrijven en produceren de gebroeders Bolland de single Rock Me Amadeus. Het nummer speelt slim in op het succes van speelfilm Amadeus, over het leven van de klassieke componist Wolfgang Amadeus Mozart. De single doet niets in eigen land maar bereikt de eerste plaats in zowel de Amerikaanse als Engelse hitlijsten. Het duo krijgt voor het eerst de Exportprijs.

1986 In Nederland wordt de volgende Falco/Bollands-single Jeanny een nummer een hit, waarna Rock Me Amadeus alsnog de hitparade bestijgt. Status Quo scoort een internationale hit met In The Army Now, een nummer dat Bolland & Bolland vijf jaar eerder schreven. Het duo krijgt voor de tweede keer de Exportprijs (voor het hele repertoire).

1987  De broers ontvangen voor het derde achtereenvolgende jaar de Exportprijs (voor In The Army Now in de uitvoering van Status Quo).

1988 Samantha Fox heeft een grote hit in meerdere Europese landen met het Bolland & Bolland-nummer Love House. De gebroeders Bolland krijgen voor de vierde keer de Conamus Exportprijs als bestverkopende Nederlanders over de landsgrenzen, en vestigen daarmee een record.

1989  Bolland & Bolland brengen voor het eerst sinds jaren weer eens een single onder eigen naam uit, The Wall Came Tumbling Down, dat begin '90 in de hitparade belandt. Opnieuw krijgen de broers van Conamus de Exportprijs.

1991 Er verschijnen twee platen van de broers: Dream Factory en The Bolland Project. Op het laatstgenoemde album doen vele gasten mee, waaronder Suzi Quatro en Colin Bluntstone

1995 De plaat Pure verschijnt.

1997 Bolland & Bolland spelen slim in op de rage van jongens- en meidengroepen met het lanceren van B.E.D. (Welles verliefd geweest), Wow! (Keer op keer) en O Die 3 (Jongens). Het zijn typische producers-acts: het duo selecteert de zangers- en zangeressen en produceert de liedjes. De drie projecten zijn succesvol: ze halen allemaal de hitparade. Tussen de bedrijven door produceren ze ook enkele nummers voor Gerard Joling en zijn ze veelvuldig in de media te bewonderen.

1998 Bolland & Bolland laten een andere kant zien met het schrijven en produceren van Daniella’s Daze (100% Jesus), een Alanis Morrisette-achtige rock-act. Ook schrijft het duo drie nummers voor de plaat Smoke On The Water Rock 'n' Rap Extravaganza van Ian Gillan & Ray Slijngaard. Tevens leveren de broers enkele nummers aan voor de soundtrack van de Nederlandse jeugdfilm Abeltje.

1999 Bolland & Bolland tekenen voor de productie van het debuutalbum van David Vermeulen, de zoon van Hans (Sandy Coast, Rainbow Train).

2000 In Oostenrijk wordt de single Rock Me Amadeus door het publiek gekozen tot Plaat Van De Eeuw. De broers spelen zichzelf in een film over Falco. Ze tekenen ook voor de soundtrack. Bolland & Bolland bedenken de groep Follow That Dream voor de televisieserie Alles Voor De Band op de commerciële zender RTL4. Ex-Dolly Dots-zangeres Patty Zomers verzorgt de restyling van bandleden. De single Follow That Dream behaalt de 13e plaats in de Top 40. Voor de film Babs schrijven de broers twaalf nummers. Rob speelt ook nog een rol in deze muzikale komedie. Naar aanleiding van de Duitse musical Falco Meets Amadeus benadert Joop van den Ende de gebroeders Bolland voor de musical 3 Musketiers. Rob en Ferdi Bolland schrijven in tweeëneenhalf jaar 80 liedjes waarvan er uiteindelijk 23 in de musical terechtkomen. De arrangementen zijn van de Amerikaanse componist en dirigent Paul Bogaev.

2001 - 2002 De broers werken steeds meer afzonderlijk en geleidelijk aan ontstaat er een breuk. Ferdi Bolland gaat samenwerken met zijn vrouw en is onder meer verantwoordelijk voor de arrangementen van de liedjes in de musicalfilm Ja Zuster Nee Zuster. Rob Bolland manifesteert zich ondermeer als kunstschilder.

2003 3 Musketiers gaat op 30 maart in het Luxor Theater te Rotterdam in première. In de cast zitten onder meer Pia Douwes en Henk Poort. Het script is geschreven André Breedland. In oktober exposeert Rob Bolland zijn schilderijen in De Brood Galerie te Amsterdam.

2004 De gebroeders Bolland zijn weer gezamenlijk in het openbaar te zien, ondermeer in juni als gasten in het komische tv-programma Weltevreden Op 10 en later in het jaar bij Popquiz a Go Go.

2005 Rob Bolland zingt twee liedjes tijdens de Haagse Beatnach op Parkpop: In The Army Now en Amadeus.

Bob Scholte (Amsterdam, 21 februari 1902 - Amsterdam, 3 november 1983) was een Joods-Nederlandse zanger.

Scholte werd ontdekt door Jules Monasch, die hem in contact bracht met Bram Godschalk. Na zijn lagere schooltijd werd besloten dat Scholte voorzanger zou worden in een synagoge. Hij heeft om deze reden enige tijd lessen gevolgd op het Joods Seminarium, echter voorzanger is hij nooit geworden.

Zijn eigenlijke artiestenloopbaan begon toen hij in 1916 van Nap de la Mar een kinderrol aangeboden in de operette De Marskramer; als klein kind heeft hij vele optredens gedaan in het Tip-Top Theater in de Jodenbreestraat.

In 1931 trad Scholte in dienst van de AVRO. Bij het orkest van Kovacs Lajos kreeg hij nationale bekendheid met de liedjes Oh Monah, Goedenacht en welterusten, Een huis met een tuintje en We gaan naar Rome. Hij was regelmatig medewerker aan de Bonte Dinsdagavondtrein.

In de Tweede Wereldoorlog overleefde Bob als enige van zijn gezin en overige familie het concentratiekamp Auschwitz.

Na de oorlog hervatte Scholte zijn loopbaan met hoofdzakelijk Joodse liederen. Ook was hij, net zoals Sylvain Poons medewerker aan het in die tijd zeer gewaardeerde programma van Wim Ibo Waar blijft de tijd.

Een van de vele onderscheidingen die Bob Scholte kreeg uitgereikt was de Gouden Harp (1966).

Andreas Gerardus (André) Hazes (Amsterdam, 30 juni 1951 - Woerden, 23 september 2004) was een Nederlandse zanger die vanaf de late jaren 1970 populair was met zijn eigentijdse vorm van het levenslied. Tot zijn grootste hits behoren: Eenzame kerst (1976), Een beetje verliefd (1981), Ik meen 't (1985) en Wij houden van Oranje (1988). Hij bracht minstens 300 verschillende nummers uit, op 36 albums (exclusief compilatie-albums).[1]
Ook begaf hij zich - zij het kortstondig - in de gemeentepolitiek (2002).

Eerste stappen
André Hazes werd geboren in de Gerard Doustraat te Amsterdam, en bracht zijn jeugd door in de volkswijk De Pijp. Vanaf jonge leeftijd hield hij van muziek - vooral van blues en rock-'n-roll. Op achtjarige leeftijd zag hij een optreden van BB King. De basis voor een grote liefde voor blues was gelegd.

Zijn zangtalent werd op 5 mei 1959 ontdekt door Johnny Kraaykamp sr., toen André op de Albert Cuypmarkt stond te zingen, omdat hij geld wou verdienen voor een cadeau voor zijn moeder. Hierna werd hij door Kraaykamp als kindsterretje gelanceerd in het televisieprogramma AVRO's weekendshow. Er werd een single (Droomschip) uitgebracht maar de kleine Hazes brak niet door.

In 1976 werd Hazes voor de tweede keer ontdekt; deze keer door Willy Alberti. Nadat hij eerder aan de kost was gekomen als fabrieksarbeider, lichtmatroos, boekbinder, bloemenbesteller, fietsenmaker, schoorsteenveger, slagersknecht, bouwvakker, grondwerker, sloper, diskjockey, marktkoopman en kelner, werkte Hazes op dat moment als barkeeper. Zingen beschouwde hij als hobby. Door bemiddeling van Alberti verscheen er een single van het liedje Eenzame Kerst, dat Hazes samen met zijn neef Tonny le Roy schreef. De plaat werd prompt een grote hit. De opvolgers Mamma en De Vlieger waren bescheiden successen.

Gewoon André
Platenmaatschappij Philips had grote plannen met Hazes. Hazes kon zich in die plannen niet vinden en werd weer fulltime barkeeper. Zo pachtte hij korte tijd een café in het Utrechtse dorp Schalkwijk. In 1980 kreeg hij bij platenmaatschappij EMI de kans om muziek op te nemen waar hij zelf achter stond. Onder leiding van producer Tim Griek werd de single 'n Vriend opgenomen. Het nummer werd een succes en de carrière van Hazes als eigentijdse levenspopartiest was begonnen. Een jaar later groeide hij met de single Een beetje verliefd en het bijbehorende album Gewoon André in korte tijd uit tot een superster. Hij maakte de reputatie in de jaren die volgden waar door een grote reeks hitsingles, discotheekoptredens en Ahoy'-gala's. In 1984 had hij bij de VARA korte tijd een eigen televisieserie: het overigens niet bijster populaire Zoals u wenst mevrouw. Vanaf 1988 scoorde hij regelmatig hits met lofzangen op het Nederlandse nationale voetbalelftal.

In februari 1988 kwam Tim Griek om het leven bij een verkeersongeval. Hazes droeg het album Liefde, leven, geven aan hem op.

In 1989 was Hazes 10 jaar aan zijn platenmaatschappij EMI verbonden. Hij mocht als dank kiezen uit of een zeilboot of het opnemen van een plaat naar eigen smaak. Het resultaat, het album Dit is wat ik wil, is een blues- en rock-'n-rollplaat waarop gevestigde namen als Kaz Lux, Herman Brood en Jan Akkerman gastrollen vervullen.

Zij gelooft in mij
In de loop van de jaren negentig consolideerde Hazes zijn succes onder leiding van zijn nieuwe producers Jacques Verburgt en John van de Ven ("Sjaak en Sjon"). Hij kwam daarnaast steeds vaker in het nieuws vanwege de funeste invloed die zijn levenswijze op zijn gezondheid had; Hazes werd een paar keer in het ziekenhuis opgenomen. Met name onder roddeljournalisten werd het steeds populairder om Hazes als een drankorgel af te schilderen. Zelf gaf hij te kennen dat hij zich wel eens ergerde aan vertegenwoordigers van de pers die, na een avond op Hazes' kosten te hebben gefeest, stomdronken de door Hazes bekostigde bus inklauterden, om de volgende dag honend te berichten hoeveel bier Hazes die avond weer op had.

In 1999 kende de carrière van Hazes de zoveelste opleving door zijn rol als altijd-gewoon-gebleven artiest in een reclamespotje voor knakworstjes en door een daar sterk op gelijkende documentaire van John Appel, getiteld Zij gelooft in mij. De film liet Hazes zien als een constant door onzekerheid geplaagde artiest die in tijden van spanning een grote belasting voor zijn omgeving vormde. De huwelijksperikelen die hiervan het gevolg waren, doken regelmatig op in de roddelpers, waarin Hazes nu behalve als drankorgel ook als slechte echtgenoot werd afgeschilderd.

Op 9 juni 2001 werd de eerste website van Hazes opgezet. Le Plas Digitaal werd een interactieve site met speciaal geschoten foto's van Hazes in zijn stamkroeg de Plashoeve in Vinkeveen. De opening werd daar ook gehouden (door Edwin Evers) en er was zelfs een mogelijkheid om met Hazes te chatten. Ondanks het succes van de site, was de zanger minder digitaal te noemen.

In 2002 maakte Hazes een korte politieke carrière door: hij verwierf dat jaar een gemeenteraadszetel in de gemeente De Ronde Venen voor de partij Ronde Venen Belang. Constante kritiek van andere fracties leidde ertoe dat Hazes in juni 2002 vlak voor aanvang van een vergadering mentaal instortte. Enige dagen later stelde hij zijn zetel ter beschikking.

In 2003 leidden Hazes' relatieproblemen tot het uitstellen van zijn geplande concertreeks in Ahoy'. In hetzelfde jaar vierde hij wel zijn zilveren jubileum in de Arena in Amsterdam.

Sinds mei 2004 had Hazes last van zijn gehoor. Hij hoorde een permanente ruis in zijn oor en kon zichzelf niet meer horen spreken. Vanwege deze problemen moest hij een aantal concerten afzeggen. Op dinsdag 21 september werd Hazes met hoge koorts en benauwdheid opgenomen in het ziekenhuis Hofpoort te Woerden. Twee dagen later (op 23 september 2004) overleed hij in datzelfde ziekenhuis na twee hartinfarcten en een hartstilstand.

Hazes is drie keer getrouwd geweest. De laatste maal met Rachel Hazes en had twee dochters, waaronder (Roxeanne Hazes) en twee zonen, onder wie Dré junior.

Afscheid
Op 27 september woonden ongeveer 48.000 mensen een afscheidsceremonie voor de zanger bij in de Amsterdam ArenA. Hazes had op die plek zijn afscheidsconcert willen geven. Het eerbetoon werd uitgezonden door de TROS en VTM en trok ongeveer 6 miljoen kijkers, waarvan 1 miljoen uit Vlaanderen.

In aanwezigheid van Hazes' nabestaanden en met zijn kist op de middenstip van het voetbalveld leidde Ajax-stadionspeaker Wim Bohnenn een ceremonie die bestond uit toespraken en optredens van Nederlandse artiesten. Trijntje Oosterhuis, op 17 september bevallen van een zoon, zong het lied dat Hazes ooit aan zijn zoontje Melvin opdroeg: Kleine jongen. Guus Meeuwis zong Geef mij je angst. René Froger deed zijn aandeel met Hazes' emotionele Bloed, Zweet, en Tranen. Paul de Leeuw hield een emotionele toespraak die hij beëindigde met een stukje zang van het nummer Droomland een duet van hem en Hazes. De band Hollywood Boulevard, jarenlang Hazes' vaste begeleiders bij concerten, loste een belofte in die bandleider Jan Buis aan Hazes had gedaan: ze speelden Still got the blues van Gary Moore. Tot de sprekers behoorden: burgemeester Job Cohen van de gemeente Amsterdam, Hazes' idool Johan Cruijff, producers Sjaak en Sjon, schoonvader Jan van Galen en Hazes' zoon Dré jr.

De afscheidsceremonie werd afgesloten door een rondgang van de kist door de Amsterdam ArenA, begeleid door Xander de Buisonjé, die het nummer Zij gelooft in mij bracht. André Hazes verliet de Arena door een erehaag van Ajax supporters van de F-side die Bengaals vuur ontstaken.

De single Zij gelooft in mij werd op 29 september opnieuw uitgebracht en leverde Hazes al in de voorverkoop zijn vijfde nummer 1-hit op. Het is echter wel zijn eerste nummer 1-hit in de Nederlandse Top 40. Eerder stonden Eenzame Kerst, Diep In Mijn Hart, Ik Meen 't en Wij Houden Van Oranje bovenaan in de Nationale Hitparade.

Op 23 september 2005 werd een deel van zijn as met tien vuurpijlen de lucht in geschoten op het strand van Hoek van Holland, dit conform de wens van de zanger. Deze gebeurtenis werd opnieuw live uitgezonden door de TROS. Op dezelfde dag werd ook zijn standbeeld onthuld in de Pijp, Amsterdam.

Na zijn dood
Na de dood van Hazes scoorde hij postuum grote hits in de Nederlandse hitparades. Nadat Zij gelooft in mij op nummer 1 terecht, werden ook Vaag en stil en Wij houden van Oranje top 3 hits. In het voorjaar van 2007 scoort Hazes opnieuw een nummer 1-hit. Het duet Blijf bij mij met Gerard Joling kwam op nummer 3 binnen in de Nederlandse Top 40 en bleef daarna maar liefst 11 weken op nummer 1 staan.

In oktober 2007 kwam RTL met het tv-programma In duet met Hazes, waarin bekende Nederlanders samen met de overleden volkszanger een liedje zongen. Deze 14 duetten verschijnen dan op de cd Samen met Dré, die op 5 november uitkwam. De eerste single van het album wordt Bedankt mijn vriend, waarop Hazes met zijn zoon Dré Junior zingt. De tweede single is het opnieuw uitgebrachte Wees zuinig op mijn meissie, die hij samen met zijn dochter Roxeanne zingt.

De eerste Nederlandse beatband, tussen 1963 en 1966 zeer populair dankzij een wervelende show en hits zoals Dracula, Ik Heb Genoeg Van Jou en Sloppin' In Las Vegas.

1963 ZZ alias Bob Bouber (pseudoniem van Boris Blom) richt de band eind 1962 op. 'Hij koos uit een aantal orkesten de beste mannen,' zo heet het in promotiemateriaal uit 1964. De gebroeders De Hont komen uit The Apron Strings (met Rob de Nijs als zanger), De Groot speelt in Los Sylvains en Otting in The Heralds. Bouber, kleinzoon van volkstoneelspelers Herman en Aaf Bouber, is wat je noemt een duizendpoot. Voordat hij de band opricht is hij toneelkapper, keeper bij het A-elftal van DWS, toneelspeler en tegen wil en dank is hij een tijdje directeur van de eerste Nederlandse cabaretopleiding. Op 4 augustus 1963 vindt het eerste officiële optreden plaats in het Scheveningse Kurhaus, als voorprogramma in de Chubby Checker-show. Omdat er al een Jan in de band zit maakt Jan Otting gebruik van de naam Ador Otting.

1964 Met de debuutsingle Dracula breekt de band meteen nationaal door, dankzij een optreden in Willem Duys' televisieprogramma Voor De Vuist Weg. Muzikaal oriënteert de band zich vanaf het begin op de nieuwe muziek uit Liverpool en Londen. De tekst van Dracula steekt met kop en schouder uit boven wat er in die vroegste jaren van de beatexplosie uit Engeland komt. ('Het hoofdgerecht van kraakbeensnippers klaargestoofd in keldervocht, licht-geroosterd door de adem van een monsterlijk gedrocht.') De theaterachtergrond van Bouber bepaalt in belangrijke mate de presentatie van de band. Inspiratie voor de live-act doet de band onder meer op bij de Engelse Screaming Lord Sutch en Johnny Halliday.

1965 ZZ en de Maskers moet in veel opzichten worden beschouwd als pionier van de Nederlandse popcultuur. De bandleden introduceren in Nederland de nieuwe, gewaagde langhaarmode. Al in de vroege jaren werken zij met een lichtshow. Gitarist Jan de Hont maakt als eerste Nederlandse gitarist gebruik van feedback (op plaat te horen in Three's A Crowd). In juni 1965 tijdens een van de tournees door Engeland ziet de band een optreden van The Who in The Marquee. Onder de indruk van de muziek en het imago laten zij de broer van de organist, kapper Kees Otting, overkomen. Nog tijdens de tournee krijgen de bandleden een kort modkapsel, dit tot teleurstelling en verwarring van de honderden trouwe fans die de band op Schiphol welkom heten. Immers heeft Bouber zich in de publiciteit herhaaldelijk opgeworpen als beschermheer van de langharige jeugd. 1965 is het topjaar voor De Maskers. In het begin van het jaar hebben zij hun grootste hit met Ik Heb Genoeg Van Jou. Verder nemen zij twee singles op met twistkoning
Chubby Checker (Slopping In Las Vegas en Baby Baby Balla Balla). De eerste langspeler van ZZ en de Maskers krijgt een Edison. Op het persoonlijke vlak botert het echter niet tussen de wat oudere Bob Bouber (geboren op 6 september 1935) en de rest van de band. De act van De Maskers alleen komt steeds losser te staan van de optredens als begeleiders van ZZ. In de loop van het jaar verlaat Bouber de groep en werpt hij zich op een nieuw project: Het. In oktober hebben De Maskers zonder ZZ een hit met een ruige uitvoering van Vince Taylors Brand New Cadillac.

1966 Na de twee 'popart'-singles Three's A Crowd en Brand New Cadillac concentreren De Maskers zich op het spelen van rhythm & blues.

1967 Met de komst van drummer Frans Smit in 1967 maakt de band opnieuw een ommezwaai: onder invloed van groepen zoals The Nice leggen De Maskers zich toe op wat later 'progressieve rock' zou gaan heten. Het publiek verwacht echter nog steeds Dracula of Shadows-achtige deuntjes zoals La Comparsa, en het succes blijft uit.

1969 Jan de Hont verlaat de band in 1969. In dat jaar neemt de band nogmaals een single op met Chubby Checker (For You For Me For You). De nieuwe vaste zanger wordt Johnny Kendall (Johan Donkerkaat), waarmee de band nog enkele jaren blijft spelen als nachtcluborkest.

1973 - 2002 De Maskers vallen uit elkaar. Gitarist Jan de Hont blijft een sleutelfiguur in de Nederlandse popmuziek. Hij doet studiowerk voor onder andere The Cats. Tussen 1973 en 1980 begeleidt hij Freek de Jonge en Bram Vermeulen en later zit hij in Vermeulens band De Toekomst. In 1985 komen de Maskers weer bij elkaar om op te treden op nostalgische jaren zestig-festivals. De band brengt in eigen beheer de LP You Only Live Twice uit. In 1986 zit De Hont in The Magnificent Seven. In de loop der jaren maakt hij verschillende platen met Jan Rot. In 1997 neemt De Hont met Boudewijn de Groot de cd Een Nieuwe Herfst op en begeleidt hij zijn generatiegenoot op een succesvolle tournee. Bob Bouber blijft tot in de jaren zeventig actief in de populaire muziek. Behalve zijn bemoeienissen met Het (dat later overgaat in Pocomania), maakt hij nog een aantal soloplaten. Zijn grootste hit is Voor Niets, dat in 1976 een derde plaats haalt. Onmiddellijk na zijn tijd met De Maskers herneemt Bouber zijn theater- en
showactiviteiten, als regisseur, impresario en acteur. Dat laatste onder andere in de televisieserie De Dynastie der Kleine Luyden. Sinds halverwege jaren zeventig heeft hij samen met zijn echtgenote een dans-impresariaat in Amsterdam. In de jaren tachtig komen De Maskers bij elkaar voor een reünie. Naast Ad en Jan de Hont bestaat de groep dan uit Ador Otting, Erik Mooijman en Frans Hendriks (later vervangen door Hennie Haagsma). De groep maakt in 1986 het album You Only Live Twice en de single Dreamlover. In 2002 touren Jan en Hans de Hont en Jaap de Groot door Nederland om hun album De Maskers On Tour te promoten.
 

2004 Ron Bijtelaar speelde als basgitarist/gitarist in The Hunters, Blue Diamonds, Gingerale en thans bij ZZ & de Maskers . Bijtelaar heeft nu een autobiografie geschreven waarin hij terugkijkt op zijn muzikale loopbaan. In het boek - 'Ik heb ze NOOIT meer teruggezien'

Will Tura, pseudoniem van Arthur Blanckaert (Veurne, 2 augustus 1940) is een Belgische zanger, muzikant, liedjesschrijver en ridder.

Will Tura scoorde zijn eerste hit in 1963 met Eenzaam zonder jou. Vele hits volgden, van kleinkunst en chanson tot vrolijke Nederlandse pop van "Sinatra-achtige dingen" tot gospel, rock-'n-roll en country en zelfs een streepje rap.

In 1984, maakte hij een tribuutalbum aan Elvis Presley en in 1992 maakte hij het West-Vlaams rapnummer "Moa vent toch". Hetzelfde jaar bracht hij zijn eerste Tura in Symfonie waar hij zong met een symfonieorkest.

In 1990 brachten verschillende Vlaamse rockartiesten het album Turalura uit, met allemaal covers van Tura-songs.

In 1993 zong Will Tura het lied "Hoop doet leven" op de begrafenis van Koning Boudewijn. In 2001 werd hij door Koning Albert II geridderd.

Wil Tura bleef componeren en albums uitbrengen. Zijn concerten trokken na al die jaren nog steeds volle zalen. In 2002 maakte Tura zijn "mooiste droom" waar, hij nam in Londen een album op met de London Philharmonic Orchestra. Alle nummers waren door Tura zelf gecomponeerd.

In 2005 vierden de Vlaamse media uitgebreid de 65ste verjaardag van Will Tura, onder andere met de cd Viva Tura.

In 2007 viert Tura zijn vijftigjarige carrière. Hij doet dat met twee symfonische concerten met het Vlaams Radio Orkest in Vorst Nationaal. In 2006 was het album "Dank U, Vlaanderen" al verschenen, waarop hij een aantal van zijn bekende nummers en andere Vlaamse klassiekers opnieuw opneemt met het VRO.

Medio 2007 raakte bekend dat Will Tura de gouden erepenning van het Vlaams Parlement voor het genre lichte Vlaamse muziek krijgt toegewezen

Will Tura heeft een cameo in het Suske en Wiskealbum "De Krimson-crisis" waarin hij een van de Bekende Vlamingen is die meevecht tegen Krimson.
In 2005 werd hij genomineerd voor de titel De Grootste Belg, maar eindigde op nr. 46 buiten de officiële nominatielijst.
Zijn nummer "Ik mis je zo" won in 2007 de wedstrijd Zo is er maar één op één. Het lied werd gebracht door Udo.

Petrus Antonius Laurentius 'Pierre' Kartner (Elst (Gelderland), 11 april 1935) is een Nederlandse zanger, componist en producer van amusementsliedjes. Hij was de grote man achter het succes van talloze artiesten in het levensliedgenre. Hij woont in Breda.

Pierre Kartner won zijn eerste talentenjacht toen hij acht jaar oud was. Zijn grote doorbraak kwam onder de naam Vader Abraham met het Smurfenlied in het Schlagerfestival. Dit lied ging over de blauwe stripfiguren, de smurfen. Wereldwijd verkocht hij van het Smurfenlied meer dan 25 miljoen platen. Ruim 250 artiesten coverden zijn hit 'Het kleine café aan de haven'. Een andere bekende hit was 'Wij zijn de Wuppies'. Over de Wuppies heeft Kartner nog de nodige rechtszaken gevoerd. Albert Heijn en Johan Vlemmix die rond het WK van 2006 een Wuppie actie en Wuppie lied hadden werden voor de rechter gedaagd. Ook Ome Henk kreeg het te verduren met zijn parodie "Vader Asobram en de Wuppies - Hee ouwe lul". Kartner berekende zelf dat ongeveer 2 miljard mensen hem ondertussen moeten kennen[1].

Jonge jaren
Kartner is geboren op het station van Elst, als zoon van de stationschef. Hij werkte in een chocoladefabriek als chocoladegieter in Hoboken (Antwerpen), een baan waarmee hij zo weinig verdiende, dat hij soms chocolade morste op zijn overall om er thuis hagelslag van te maken voor zijn zoontje. Verder werkte hij als banketbakker en had een patatkraam.

In de jaren zestig deed Kartner ervaring op als artiest in het trio The Lettersets. Na het uiteenvallen van die groep was Pierre een tijdje plugger voor platenmaatschappij Negram. Vervolgens werkte hij vanaf omstreeks 1967 voor die maatschappij als producer.

Onder namen als Pierre, Lord Wanhoop, The Headlines, The Lettersets, Het Rood-Wit-Blauw Trio, De Aardmannetjes, Los Vastos, Pierre en zijn Pietjes, Nol en Marie, De Uilen en Duo X (samen met Annie de Reuver) produceerde hij talloze platen voor het Dureco- en Elf Provinciën-label waarop hij vaak zelf de zang verzorgde. Ook probeerde hij artiesten als Willemien, Joke en Ben en De Kermisklanten aan een doorbraak te helpen. Het leverde enkele bescheiden succesjes op, maar de grote klapper maakte hij pas in 1970 toen de door hem ontdekte Corry en de Rekels wekenlang in de hoogste regionen van de hitlijst stonden met zijn compositie Huilen is voor jou te laat. Het plaatje bleef jarenlang de best verkochte Nederlandse single tot Marco Borsato het verkoopsucces in 1994 overtrof met Dromen zijn bedrog.

Na het succes van Huilen is voor jou te laat lijkt elke plaat waarmee Pierre zich als producer, tekstschrijver of componist bemoeit onvermijdelijk tot succes te leiden. In de loop van de jaren zeventig was hij de man achter onder meer Ben Cramer (De clown), Jacques Herb (Manuela) en Wilma (Zou het erg zijn lieve opa). Kartner schreef ook de Nederlandse inzending voor het Eurovisie Songfestival van 1973, De oude muzikant, gezongen door Ben Cramer.

"Vader Abraham"
Met de carnavalskraker Vader Abraham had zeven zonen werd intussen ook de figuur 'Vader Abraham' geboren. Bij het eerste televisieoptreden bestond de in de haast bij elkaar geroepen groep van 'Zeven zonen' nog uit vijf mannen en twee (verklede) vrouwen. Hierna werd de groep Vader Abraham En Zijn Goede Zonen gedoopt en vanaf dat moment begeleidden Ad Nijkamp, Ben van Dongen, Bram Stukje en Hans Lauwe Pierre Kartner. Ze scoren een reeks van top 10-hits als Pootje Baaien, Jij En Ik Blijven Bestaan, Vader Abraham Had 7 Zonen, Olleke Bolleke en Uche Uche Uche. De groep viel door financiële perikelen rond 1973 uiteen, waarna Ad Nijkamp als enige 'Goede zoon' overbleef en het management rond Pierre Kartner op zich nam. Op dat moment stond ook De Vader Abraham Show o.a. in het Rotterdamse Ahoy. Daarin traden o.a. Jacques Herb, De Kermisklanten, Ben Cramer, De Gebroeders Brouwer, Mieke en Het Vader Abraham Showorkest op.

Kartner had ook solo-hits als Vader Abraham met o.a. Het kleine café aan de haven en Het smurfenlied. Beide liederen waren internationaal succesvol. Het kleine café aan de haven geldt tegenwoordig onder de titel The Red Rose Café internationaal als een evergreen.

Vanaf de late jaren tachtig werd Kartners succes minder vanzelfsprekend. Hoewel zijn successen uit de jaren zeventig hem tot een graag geziene gast in het Nederlandse schnabbelcircuit maken, lukte het hem niet meer om grote hits te scoren. Kartner wijt dit in de eerste plaats aan de onwil van gevestigde media om aandacht aan zijn werk te besteden. In dit verband wijst hij er graag op dat hij bijvoorbeeld in Mexico veel serieuzer wordt genomen. Daar kreeg hij in 1983 de staatsprijs voor de populairste artiest in Mexico toegekend.

Rechts
Ook in de jaren '70 bleek overigens al dat Kartner bij een bepaald deel van de smaakmakers op tv en pers niet erg geliefd was, namelijk toen hij uitspraken deed over de hoge Nederlandse belastingen. Kartner werd als een 'rechtse' artiest gezien en dat was in de gepolariseerde jaren zeventig al snel aanleiding tot kritiek binnen de over het algemeen 'linkse' kleinkunstwereld. Zo kwam op 16 februari 2002 de single "Wimmetje gaat, Pimmetje komt" uit waarin Kartner samen met Pim Fortuyn een duet zingt. Het werd een bescheiden hit en kwam tot positie 88 in de Single Top 100.

Andere single-weetjes
In 1992 verscheen er een single van de 7 Sons met de titel Vater Abraham Ist Tot, een parodie op James Brown Is Dead van L.A. Style;
In 2004 verscheen Kartner in een door HP/De Tijd georganiseerde verkiezing van de 'ergste Nederlander'. Hij kwam op een gedeelde tiende plaats samen met Harry Mulisch;
In 2005 bracht Vader Abraham zijn Smurfenlied opnieuw uit in België, samen met de groep Dynamite. Het nummer werd een succes en kwam tot de dertiende plaats in de Belgische hitparade;
In 2007 schreef en zong hij (als bekende inwoner van Breda) het lied Breda jij bent de mijne, ik blijf de jouwe, speciaal voor de opening van de Haven (Breda) op 30 juni en 1 juli 2007 in Breda Centrum.

"Nog drie jaar"
Op 26 mei 2007 liet Kartner via het Vlaamse Het Laatste Nieuws weten dat hij nog drie jaar, dus tot zijn vijfenzeventigste zal blijven zingen: "Ik heb veel gegeven, maar ik besef dat ik toch eens wat meer thuis zou moeten zijn. Voor mijn vrouw".

Tienerzangeres die op 15-jarige leeftijd het Cabaret der Onbekenden wint, in korte tijd een aantal hits scoort en op haar twintigste haar carrière opgeeft voor haar gezin. In de jaren '80 scoort ze nog een hitje maar maakt geen echte come-back.

1947 Trea van der Schoot wordt geboren in Eindhoven. Als kleuter van vijf verrast ze haar ouders met Olga Lowina-imitaties vanuit de wc omdat het daar het beste galmt.

1955 Van der Schoot wil zangeres worden, mede omdat haar vriendin Annelies een grammofoonplaatje heeft gemaakt en razend populair is bij de jongens.

1960 De dertienjarige Van der Schoot neemt regelmatig deel aan talentenjachten en verzamelt in snel tempo een reeks prijsbekers.

1962 Net van school behaalt Van der Schoot de vierde plaats op de talentenjacht Cabaret der Onbekenden, waarbij Annelies haar begeleidt op gitaar.

1963 In het Carlton behaalt Van der Schoot de finaleplaats in het Cabaret der Onbekenden met haar vertolking van Fiesta Braziliana. Ze krijgt een platencontract aangeboden door Phonogram. De zestienjarige zangeres brengt haar eerste plaatje uit, Cassanova Bacciami, een vrolijk deuntje van Duitse origine. Haar eerste singles verkopen goed en Van der Schoot maakt haar tv-debuut in het AVRO-programma Rooster. De derde single Parel Van De Zuidzee bereikt de hitparade en de pers spreekt over een groot talent in de lijn van Corry Brokken en Anneke Grönloh.

1964 De single Niemand Zal Mijn Tranen Zien wordt opgemerkt door Caterina Valente die besluit de jonge zangeres een handje te helpen. Van der Schoot vertrekt naar Berlijn om onder leiding van Valente's echtgenoot Eric von Aro haar eerste Duitstalige plaat op te nemen. Het VARA-orkest The Ramblers stellen Van der Schoot aan als vaste vocaliste in de wekelijkse radio-uitzendingen van The Ramblers Hitparade. Impresario Lou van Rees neemt de zangeres op in zijn ploeg voor het Knokke-festival. Het meisjesteam bestaande uit Willeke Alberti, Ilonka Biluska, Rita Hovink, Shirley Zweerus en Van der Schoot bereikt de eerste plaats. Door haar toenemende populariteit in Duitsland en de onoverkomelijke uitspraakproblemen met haar naam, verandert Van der Schoot haar achternaam in Dobbs, naar een overleden clown uit de circusfamilie van Valente. Dobbs vertrekt naar de Deutsche Schlagerfestspiele in Baden-Baden, vergezeld van Rob de Nijs. De samenwerking resulteert in een aantal duetten in het Duits en Nederlands maar de
belangstelling daarvoor is minder dan voor Dobbs’ soloplaten. In oktober is Dobbs een van de hoofdpersonen in TV-Magazine, een serie tienershows van de VARA. Deze mini-musicals spelen zich steeds af op de redactie van een tijdschrift en rondom een bepaald thema. Eind van het jaar is de zangeres voor het eerst te gast op het Grand Gala du Disque.

1965 Dobbs blijft haar internationale repertoire uitbouwen. Haar versies van The Wedding en You've Lost That Loving Feeling weten concurrenten als Julie Rogers en Cilla Black op een afstand te houden. In het voorjaar komt Dobbs uit in de Nederlandse voorronde voor het Eurovisie Songfestival met het liedje Ploem Ploem Jenka geschreven door Pieter Goemans. Het liedje wordt niet gekozen voor de Europese finale, maar ontketent wel een rage en wordt een tophit. Het debuutalbum De Songwereld Van Dobbs verschijnt.

1966 Dobbs weet zich in de populariteitspolls staande te houden tussen de opkomende beatgroepen en de Britse bands. De singles Marmer, Staal En Steen Vergaan en Love's Just A Broken Heart verschijnen. Dobbs krijgt haar eigen VARA TV-show Licht Op Trea en treedt op in de Caterina Valente-show en de Rob de Nijs Show.

1967 Dobbs trouwt met orkestleider/pianist Harry van Hoof en reist af naar het songfestival in Sopot (Polen) waar de internationale pers haar naar aanleiding van het Cole Porter-liedje It's Allright With Me uitroept tot de ster van het festival.

1968 Dobbs is een aantal malen gastpresentatrice van het TV-programma Tien Tien en wordt door René Sleeswijk naar voren geschoven als de leading lady van de Sleeswijk Revue. Ze brengt een tour de chant met nummers in diverse talen en speelt scènes uit de musical Calamity Jane. In een poging het tiener-publiek vast te houden verschijnt de single Was Jij Maar In Lutjebroek Gebleven. Daarna besluit de zangeres een punt te zetten achter haar carrière om zich te wijden aan haar gezin.

1970 In de jaren '70 kampt Trea Dobbs met een aantal tegenslagen in haar privéleven waar vooral de sensatiebladen gretig op ingaan. Na een ontwenningskuur wordt ze bedrijfsleidster van een kledingboetiek in Maarheeze.

1981 Dobbs pakt de draad weer op. De single Laat 't Niet Verder Meer Gaan verschijnt.

1982 De single Morgen Dan Gaat 't Weer Beter verschijnt.

1986 Dobbs maakt een voorzichtige comeback in de hitlijsten met de single Een Kus Van U, Meneer.

1994 Er verschijnt een compilatie-album van Trea Dobbs. Ze treedt nog regelmatig op en plant met haar nieuwe levenspartner Hans Mortèl een nieuwe comeback.

1997 Het nieuwe album van Dobbs gaat Ik Wil Alles Voor Je Doen heten.

2003 In een aflevering van de tv-serie Single Luck van Tonko Dop vertelt Dobbs over haar hit Ploem Ploem Jenka uit 1965 dat ze het nog steeds de domste tekst vindt die ze ooit heeft gezongen.

Jean-Baptiste Thielemans (Brussel, 29 april 1922), beter bekend als Toots Thielemans, is een Belgisch jazzmuzikant. Hij is in 2001 door Koning Albert II tot baron verheven.

Thielemans speelde al vanaf zijn derde jaar accordeon. Op zijn 17e ontdekte hij de mondharmonica; daarnaast speelt hij gitaar. Zijn bijnaam Toots is afkomstig van de muzikanten Toots Mondello en Toots Caramata. In 1951 maakte hij als gitarist deel uit van de begeleidingsband van Bobbejaan Schoepen. In 1952 emigreerde hij naar de Verenigde Staten, waar hij in de band van Charlie Parker en het kwintet van George Shearing speelde.

Thielemans werd tijdens de Duitse bezetting gegrepen door de jazz, en wordt door velen als een van de grootste jazzmusici gezien. Hij heeft samengewerkt met onder anderen Benny Goodman, Ella Fitzgerald, Quincy Jones, Bill Evans, Jaco Pastorius, Pat Metheny, Billy Joel en Paul Simon.

Zijn mondharmonica speelt een belangrijke rol in de filmmuziek van Midnight Cowboy (1969), Turks Fruit (1973) en van de Zweedse animatiefilm Dunderklumpen (1974). Daarnaast is zijn spel sfeerbepalend voor de leader van de politieseries Baantjer en Witse. In 1991 leverde hij een niet onaanzienlijke bijdrage aan het eerste soloalbum van Laura Fygi, Introducing.

Zijn nummer voor mondharmonica Bluesette (1962) is honderden malen gecoverd door vele muzikanten. Thielemans pleegt het daarom schertsend zijn "social-security number" te noemen.

Op 4 oktober 2006 werd bekendgemaakt dat de jazzlegende oververmoeid is en daarom, op doktersbevel, de laatste 6 concerten van zijn tournee door Nederland liet annuleren. In het voorjaar van 2007 treedt hij echter weer enkele malen op.

In 2005 werd hij genomineerd voor de titel van De Grootste Belg. Hij eindigde op nr. 20 in de Vlaamse versie en op nr. 44 in de Waalse versie.

Op 8 juni 2003 werd Toots gehuldigd in Sint-Amands, met het benoemen van de Toots Thielemans Boulevard, het eerste muziekstraatje van de SIM-route (Schelde Internationale Muziekstroom).

Het legendarische accordeontrio The Three Jacksons, geliefd bij twee generaties accordeonliefhebbers, wacht een hernieuwde belangstelling. De op cd's overgezette muziek van de Rotterdamse helden, die triomfen vierden over heel de wereld, wordt weer volop op braderieën en sportfestiviteiten gedraaid. Het is een tweede jeugd voor Piet van Gorp, de enige van het trio die nog leeft. In hun 30-jarige carrière maakten Piet Koopmans, Harry van der Velde en de nu 86-jarige Piet van Gorp de overstap mee van de broze schellak 78-toerenplaat naar vinyl. Stapten van mono over naar stereo en zagen de geboorte van de single ofwel 45-toerenplaat, de EP en de LP. Koopmans zorgde voor de improvisatie, Van der Velde voor de ritmische akkoorden, Van Gorp voor de melodie. Ze gingen in zee met Decca, Philips en Phonogram en verkochten miljoenen platen. Van Gorp en de zijnen konden evenwel niet bogen op rijen 'goud' aan de muur. "Nee," beaamt Van Gorp, vader van de net zo beroemde Corrie. "In onze tijd was alles anders, geen videoclips. Ach, leuke herinneringen genoeg. Kijk, dit gouden horloge ontving elk van ons van Philips." Een aan een halskettinkje bevestigd miniscuul gouden schijfje met de tekst 'P. Jackson; 1 millioen' doet Van Gorp vrolijk opmerken: "Toch een gouden schijf, een kleine. Ik draag het altijd op mijn hart." In de muziekkamer - Van Gorp had 21 lesklanten -, waar The Three Jacksons je vanaf een poster vriendelijk toelachen, herinneren trofeeën aan hun vroegere succes. Bij een 78-toerenplaat licht Van Gorp toe: "Bij Decea, een tweejarig contract, drie 78- toerenplaten gemaakt.

De eerste in 1947: 'Aanhet strand stil en verlaten' meteen een grote hit." De Jacksons ontvingen ook elk een zilveren tulp, 'wegens 25 jaar (1945-1970) harmonische samenwerking met N.V. Phonogram' plus ieder een pick-up met radio. In de huiskamer pronkt een recentere trofee:   een collage 'The Story-Of The 3 Jacksons", uitgereikt voor de ruim 500.000 in Nederland in 1993 verkochte exemplaren van de cd 'In opera- en operetteland'. Van Gorp pakt spontaan zijn bas en gaat zitten ("ik speel niet staand, 22 kilo is te zwaar"). Dan speelt de laatste der Mohikanen met zijn zelf ontwikkelde tweestemmige techniek een populaire medley met als toegift een musettewals."lk speel ook graag musette, componeer zelfs muziek. Mijn nummer 'lnspiratie' is door Johnny Meyer op de plaat gezet. Ik speel op een Franse accordeon; de Galanti's - ook goed, hoor - heb ik weggedaan. Deze Maugein, al 35 jaar mijn huisaccordeon, is voor musette het best. Galanti leverde ons pegels op, reclame voor de fabrikant Baldini in Cattolica. Ik ben daar eens veertien dagen geweest, ik wist waardoor de tongen verbonden aan de knoppen slecht werkten. Leuk toch, dat een doodgewone jongen uit Crooswijk toen de Galanti van een kinderziekte afgeholpen heeft?"

Zeelui

Waarom traden The Three Jacksons destijds in zeekapiteinsoutfit op? "Accordeonmuziek hoort bij zeelui. De naam is gekozen vanwege onze bewondering voor de Amerikaanse bokser Joe Jackson. Waren we met de boksers Bep van Klaveren, Luc van Dam, Theo Huizenaar in het Kralingse Bos in Rotterdam aan het sporten, dan was Jackson het gesprek van de dag." Op de vraag of hij ooit spijt heeft gehad van zijn artiestenbestaan, barst Van Gorp in lachen uit: "Nooit. Ook al was optreden in het begin een ramp in een volgepropte oude Skoda, die constant onderweg met water moest worden bijgevuld. Gelukkig zorgde Jack, de man van Annie de Reuver, toen directeur van Philips, voor een voorschot. Konden we elk apart een auto kopen. We hadden plezier in het vak, wel oerdruk, praten met platenbazen, halve dag foto's maken voor een platenhoes. We traden soms vier keer per dag op, overal, in een half verbrande fabriekshal, maar ook in de Rivièrahal van Diergaarde Blijdorp. Het in 1940 gestarte accordeontrio speelde - ook in de oorlog! - met een rode, witte en blauwe accordeon, waarvan de balg, net als de emblemen op de petten van de muzikanten, de nationale driekleur had. "Lef, hè; we hadden toen een shownummer, waarin Harry ook sax blies. Doordat Harry, die tapdanste bij The Willards, het ons geleerd had, kwamen we accordeonspelend en tapdansend het toneel op, met een prachtig begeleidingsorkest erbij. Wel jammer, dat we door die keiharde muziek al die jaren alle drie doof zijn geworden. Onze eerste grote buitenlandse reis in 1947 was naar voormalig Nederlands Indië; dë Kilima Hawaiians gingen mee. Drie maanden op toernee, optreden bij legervoorposten bij 52 graden hitte, soms vier keer per dag een schoon kostuum. Met een cordon soldaten reden we in tanks overal heen. Op het laatst had Harry buikloop, ik eczeem en Piet malaria; hij kon pas veertien dagen later naar Nederland terug. "We traden op in Scandinavië, Canada en Israël. En in Amerika, in New York en Las Vegas, in de zalen waar Frank Sinatra altijd stond te croonen. Vermoeiende vliegreizen, 36 uur naar Nieuw Zeeland, Australië, Canada, kisten vol platen mee voor de emigranten. In deze tijd zouden we als The Three Jacksons miljonair geworden zijn. De bedragen, die artiesten nu verdienen, lijken wel telefoonnummers." Volgt een opsomming van collega's die in dezelfde avondvoorstelling als Van Gorp optraden. "In Amerika was Jan Blazer mijn slapie. We werkten met mensen als Willy Alberti, Mieke Telkamp, Tony Eyk en Ria Valk samen. Accordeonist Jaap Valkhof heeft veel Piet Koopmans, die met zijn gezondheid tobde, vervangen. Johhny Meyer, echt een virtuoos op de knopaccordeon, heeft toen hij in Rotterdam optrad elf dagen bij me gelogeerd. Zó'n man; nam geen blad voor de mond. Zijn reactie toen ik wat liedjes speelde vergeet ik nooit. Kolere, man, je hebt het in je klauwen, een absoluut gehoor, speelt tweestemmig als geen ander, maar verdomt het gewoon te oefenen. Stommeling! Sindsdien ben ik een perfectionist," lacht Van Gorp. De internationale bekendheid van The Three Jacksons kreeg door de opkomst van The Beatles een grote knauw. Van Gorp: "Door hun succes doken er overal gitaarbandjes op. Leuke muziek, hoor, alleen jammer dat toen in Nederland de accordeon minder geliefd was. Dat onze muziek nu op cd's staat, is echt tof. Ik zie nu wel eens een accordeonist in een popband spelen, hoor heel goede accordeonisten op straat spelen. Een goed teken! De accordeon verdient alle respect."

Nederlandstalig duo dat in de jaren vijftig en zestig talloze hits scoort. De carnavalskraker Oh Wat Ben Je Mooi (1956) en het naar het Eurovisie Songfestival uitgezonden nummer Katinka (1962) zijn daarvan de bekendste.

1943  Huug Kok en Theo Rekkers ontmoeten elkaar wanneer ze in Bremen te werk worden gesteld in een munitiefabriek. Ze grijpen hun kans om te ontsnappen als ze in de gelegenheid worden gesteld om in Nederland kostuums uit te zoeken voor hun cabaretprogramma. Ze keren niet naar Duitsland terug maar duiken onder.

1945 Kok en Rekkers zoeken elkaar na de oorlog meteen weer op en formeren samen De Spelbrekers.

1956 Met de carnavalskraker Oh Wat Ben Je Mooi zingen De Spelbrekers zich naar een vijfde plaats in de hitparade.

1962 Beroemd worden De Spelbrekers met het nummer Katinka (geschreven door Gerrit den Braber onder het pseudoniem Henny Hamhuis). Het duo wint er het Nationale Songfestival met ruime voorsprong mee en vertegenwoordigt Nederland op het Eurovisie Songfestival. Hoewel De Spelbrekers in Luxemburg dertiende (en laatste !) worden, zonder een enkel punt te behalen, is hun naam in Nederland voorgoed gevestigd.

1975 De Spelbrekers stoppen met het maken van platen en optreden om, met succes, hun eigen managementbureau op te zetten. Zij verzorgen de begeleiding van onder andere Andre van Duin, Jan Blazer, Ben Cramer, Saskia en Serge en Joke Bruijs.

In de tweede helft van de jaren '60 zeer succesvolle beatgroep uit Zoeterwoude, een klein dorp onder de rook van Leiden, waarvan de negroïde stem van Theo van Es het groepsgeluid voorziet van een opvallende dosis soul. The Shoes scoren tussen 1966 en 1975 vijftien grote hits.

1962 - 1965 Zanger Theo van Es sluit zich aan bij Wim van Huis en de Leidse tweeling Jan en Henk Versteegen die al vanaf 1959 onder de namen The Rocking Friends en The White Shoes opereren. Na twee singles wordt de naam ingekort tot The Shoes. Gesteund door Radio Veronica, weten The Shoes zich snel een weg te banen naar de top.

1966 De groep komt onder contract bij platenmaatschappij Polydor. De debuutsingle maakt direct veel indruk. Standing And Staring staat twaalf weken in de Top 40.

1967 The Shoes zijn razend populair. In februari staat de tweede single Na Na Na twaalf weken in de Top 40. In mei volgt het nummer Peace And Privacy. In oktober scoren The Shoes opnieuw een hit met Farewell In The Rain.

1968 In commercieel opzicht blijkt dit opnieuw een succesvol jaar. De twee singles No Money For Roses en Man's Life doen het goed. Knaller wordt Don't You Cry For A Girl die de top vijf bereikt. In dit jaar verschijnt ook de debuutelpee met als titel Wie The Shoes Past. Tussendoor maken The Shoes een gratis verkrijgbaar reclamesingletje voor oliemaatschappij Esso, getiteld Tank Esso Mix/He Spoiled The Days.

1969 Ondanks de hoge productiviteit van The Shoes, lijkt het succes te stagneren. Vier singles halen weliswaar de Top 40, maar blijven steken in de onderste regionen: Emptyness/End Of The Line, That Tender Looking Angel, Happiness Is In This Beat en Daylight. De platenmaatschappij brengt alvast een Greatest Hits-verzamelaar uit.

1970 De langspeler Let The Shoes Shine levert drie singles op, waaronder de melodramatische meezinger Osaka. Het wordt een grote hit.

1971 Tot ieders grote teleurstelling verlaat zanger Theo van Es de band om een nieuwe muzikale uitdaging aan te gaan: zijn groep Teddy Lane. De resterende leden vinden in Jim ten Boske een nieuwe toetsenist en gaan verder onder de naam Double You. Beide bands maken een aantal plaatjes, die echter allemaal floppen.

1973 De meningsverschillen worden bijgelegd en aan het eind van het jaar is de heroprichting van The Shoes een feit. De compilatie The Best verschijnt. Ondertussen tekent de band een nieuw platencontract bij Negram/Bovema.

1974 De elpee Make Up Your Make-Up verschijnt. Er worden drie singles van het album getrokken die redelijk scoren: Face To Face, Up and Down en Make Up Your Make-Up. De bandleden hebben hun gedateerde beatimage omgeruild voor een hippe glamrock-variant en presenteren zich als heuse glitterboys.

1975 In februari komt de single The Hour Comes Nigh, onbetwist een van de hoogtepunten in het oeuvre van The Shoes, niet verder dan de tipparade.

1976 De band valt opnieuw uit elkaar. Theo van Es stort als Theo Vaness op de disco en tekent een contract bij een Franse platenmaatschappij.

1978 Het discoalbum Back to Music van Theo Vaness verschijnt, waarvan het titelnummer in de zomer in de tipparade belandt. In de Europese en Amerikaanse discotheken is de plaat echter een populaire `floorfiller'.

1979 Theo Vaness lanceert zijn tweede elpee Bad Bad Boy waarvan de in mei uitgebrachte single As Long As It's Love in Nederland niet meer dan een bescheiden hitje wordt. In Amerika is de elpee echter een enorm succes en belandt het album op de eerste plaats in de disco charts. Vaness krijgt het aanbod voor een uitgebreide tournee door de States, maar haakt op het laatste moment wegens heimwee af. Het momentum van het Amerikaanse succes vervliegt al snel.

1980 Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Na een succesvol reünieconcert tijdens de Haagse Beatnach besluiten The Shoes weer samen op te treden. The Shoes spelen daarna regelmatig op nostalgische jaren zestig-feesten.

1995 The Shoes hebben bij hun in november uitgekomen comebackplaat Do It de verleiding niet kunnen weerstaan er een eigentijds sausje over te gooien. In de praktijk betekent dit echter dat de plaat klinkt alsof de tijd halverwege de jaren zeventig stil is blijven staan en dus precies biedt wat de fans van vroeger willen. Zanger Theo van Es treedt nog regelmatig solo op en figureert ook in diverse coverbands. Eenmaal per jaar komen The Shoes bijeen om op te treden tijdens het Leidse volksfeest Drie Oktober.

2005 Theo van Es zingt tijdens de Haagse Beatnach op Parkpop live de Shoes-hit Na Na Na.

Haagse popband rond het laconiek erotische stemgeluid van zangeres Mariska Veres en de aanstekelijke popliedjes van gitarist/componist Robbie van Leeuwen. Verwerft in 1970 wereldfaam met Venus, dat uitgroeit tot een echte pop classic. Scoort in Nederland en omstreken nog diverse andere hits. Geldt als een typische singles-act, maar hun albums hebben de tand des tijds verrassend goed doorstaan.

1967 Na de Motions verlaten te hebben recruteert Robbie van Leeuwen uit de Haagse scene een aantal musici die onder de naam Shocking Blue gaan opereren. Zanger is dan Fred de Wilde (ex-Hu & The Hilltops). Platenmaatschappij Polydor brengt de debuutsingle Love Is In The Air uit.

1968 De Wilde wordt na de tweede single (en bescheiden hit) Lucy Brown Is Back In Town en het debuutalbum Shocking Blue vervangen door Mariska Veres (dochter van de Hongaarse violist Lajos Veres). Ze heeft de nodige ervaring na enkele solo singles en enkele bandjes (Danny And His Favourites, Bumble Bees). Zij wordt ontdekt op het Loosdrechtse Jazz Festival en is het voor het eerst te horen op de hit Send Me A Postcard.

1969 Na de hit Long And Lonesome Road is Venus de single die de groep wereldfaam bezorgt. Het is een instant classic, geïnspireerd door The Banjo Song van The Big Three uit 1963. Voor Shocking Blue breken drukke tijden aan. Na de zomer treedt de groep nog slechts incidenteel op in Nederland (ondermeer tijdens de eerste editie van Pinkpop). Venus raast door Europa en steekt ook landen daarbuiten aan. De opvolger Mighty Joe is de eerste nummer één hit voor de groep in Nederland.

1970  Venus komt onder de aandacht van directeur Jerry Ross van het nieuwe Amerikaanse platenlabel Colossus, die het meteen uitbrengt. Met succes, in februari 1970 haalt de single de eerste plaats van de Amerikaanse hitparade. Later dat jaar herhaalt Ross dit succes met de George Baker Selection (21ste plaats met Little Green Bag) en de Tee Set (5e plaats met Ma Belle Amie). Venus is de eerste Nederlandse plaat die de top van de Amerikaanse hitparade haalt. Het nummer zal daarna nog tweemaal op die plek terugkeren (als onderdeel van de Stars On 45 medley en in de versie van Banarama). Het succes wordt in Nederland met gejuich ontvangen. Meteen beklimt de single opnieuw de hitladder. De leden van de groep worden benoemd tot ereburgers van de stad Den Haag. Een lange Europese- en Amerikaanse tournee volgen. Never Marry A Railroad Man bereikt de eerste plaats in Nederland en nummer 3 in Japan. Ook de ballad Hello Darkness haalt de top tien. Tussen de bedrijven door weet Shocking Blue met At Home en
Scorpio's Dance ook nog prima albums af te leveren.

1971 Uitdagend gekleed in leren hot pants zingt Mariska Shocking You de Top 10 in. Shocking Blue treedt op tijdens het tweede Pinkpop Festival. Henk Smitskamp (ex-Sandy Coast) vervangt Klaasje van der Wal, die het leven on the road niet meer aan kan. Tweede gitarist Leo van de Ketterij maakt ook nog korte tijd deel uit van de groep. Tournees door Israël en Japan volgen. Een aanbod om in Zuid-Afrika te spelen slaat de groep af. Blossom Lady haalt de 2e plaats in de Top-40. Ook Out Of Sight, Out Of Mind is een grote hit. Verder succes in de Verenigde Staten blijft echter uit.

1972 Inkpot scoort in Europa bijna even hoog als Venus. Wereldtournee met optredens in Europa, Indonesië, Philipijnen en Japan. De AVRO-Televisie maakt een TV-special over deze tournee. Daarna gaat het langzaam bergafwaarts. Rock In The Sea en Eve And The Apple halen de Top-10 niet meer.

1973 Oh Lord wordt de laatste hit voor Shocking Blue; Let Me Carry Your Bag is de eerste plaat in 5 jaar die de hitparade niet haalt. Robbie van Leeuwen treedt niet meer met de groep op, maar blijft achter de schermen aktief. Hij wordt vervangen door Martin van Wijk. Het begin van het einde.

1974 Als ook This America geen hit wordt kondigt Shocking Blue op 1 juni aan ermee te stoppen. De getekende contracten worden nog nagekomen, onder meer met de single Gonna Sing My Song. Mariska Veres start een solo carriere. Robbie van Leeuwen begint met een nieuwe groep: Galaxy Lin, waarin niet de gitaar maar de elektische mandoline gitaar centraal staat. Als dat project na één hit (Long Hot Summer) en twee slecht verkopende elpees op de klippen loopt richt hij de studioformatie Mistral op, die redelijk succesvol is met synthi-pop avant la lettre. Cor van der Beek en Henk Smitskamp treden toe tot Livin' Blues en scoren een Top-10 hit met Boogie Woogie Woman. Leo van de Ketterij duikt later op in het gospelcircuit en is actief als componist.

1979 Shocking Blue wordt weer opgericht, mèt Veres en Van Leeuwen, en is in 1980 één van de succes-acts tijdens de Haagse Beatnach.

1985 Tweede reünie. Daarna zullen er met regelmaat groepen optreden onder de naam Shocking Blue, vaak met alleen Mariska als origineel lid. Platen onder die naam belanden allemaal in de uitverkoopbakken.

1986 Tussen 1983 en 1996 woont Robbie van Leeuwen in Luxemburg en houdt hij zich nauwelijks met muziek bezig. Als Bananarama in 1986 met hun versie van Venus opnieuw de eerste plaats van de Amerikaanse hitparade haalt is zijn kostje definitief gekocht. Het oeuvre van Shocking Blue blijft sowieso in de belangstelling staan. Zo covert de later immens populaire Amerikaanse grungeband Nirvana in 1988 op haar debuutsingle Shocking Blue's Love Buzz.

1993 Mariska Veres trekt de aandacht als jazz-zangeres met haar groep The Shocking Jazz Quintet.

1994 Mariska Veres treedt weer op met een reïncarnatie van Shocking Blue, echter zonder verdere originele leden (Van der Beek is inmiddels overleden en Van der Wal heeft de popmuziek de rug toegekeerd). Robbie van Leeuwen produceert hun single Body And Soul. De muzikanten op de plaat zijn André van Geldorp (gitaar), Bert Meulink (bas), Michael Eschauzier (toetsen) en Gerben de Bruijn (drums).
 
1999 De bezetting van Shocking Blue bestaat dit jaar uit Veres, haar levenspartner André van Geldorp, Michel Schreuder, Michael Eschauzier en Paul Heppener.

2002 Shocking Blue is op 15 februari ondermeer samen met The Buffoons live te zien op een sixties festival in Hotel Zuidbroek te Groningen.

2005 Samen met The Fortunes treedt Mariska Veres met Shocking Blue van 14 februari tot en met 25 februari op in acht Nederlandse theaters. Tijdens de Haagse Beatnach op Parkpop is onder meer Mariska Veres te zien met een uitvoering van de hit Venus.

2006 In augustus is Mariska Veres speciale gast tijdens enkele optredens van Margriet Eshuijs. Op zaterdag 2 december overlijdt de zangeres op 59jarige leeftijd aan kanker.

2007 Tijdens de achttiende editie van de Haagse Koninginnenach op 29 april wordt zangeres Mariska Veres geëerd door diverse bands die een nummer spelen van Shocking Blue.

Nederlandstalig zangduo uit Weert, dat jaren lang zoetsappige hits weet te scoren. Ze zijn vooral succesvol in zuidelijk Nederland en België

1954 De zusjes Mieke en Selma 'Zus' Jansen beginnen de Selvera's.

1956  De eerste single die ze voor CNR opnemen wordt meteen een hit. Twee Reebruine Ogen bereikt de vierde plaats van de top 40 in september.

1957 De Postkoets bereikt de derde plaats in de top 40.

1958 Ze nemen de eerste Duitstalige single op: Die Gelbe Kutsche/Gute Nacht. Later zullen ze, behalve in het Duits, ook in het Engels en Limburgs opnemen. De Postkoets bereikt inmiddels de gouden status.

1959 Zowel Sleighride In Alaska (april) als Zeg Kleine Ree (december) bereiken de hoogste regionen van de hitlijsten.

1960 De Postkoets haalt uiteindelijk platina, wat in die tijd gelijk stond aan het verkopen van tweehonderdduizend exemplaren. Dit was nog nooit vertoond in de geschiedenis van de Nederlandse popmuziek. Johnny Kraaykamp zingt mee op de single Het Lied Is Uit/ Blijf Bij Mij, en ze bereiken de vijfde plaats in de top 40 met het lied Baciare.

1961 De Selvera's bereiken de zeventiende plaats met Dank Je Voor Die Bloemen, en stappen over van CNR naar Artone. CNR ziet de kans schoon om een laatste EP uit te brengen met daarop verkorte versies van hun grootste hits, getiteld Platina Selvera's (later bekend onder de naam Songfestival).

1963 Na twee jaar lang geen hits meer gescoord te hebben houdt Mieke het voor gezien, en begint onder de naam Mieke Bos aan een eigen carrière. Ze maakt één single en speelt in verschillende musicals en televisieseries. Haar plaats wordt ingenomen door Jenny Donker. Ook Greetje Mona zingt enige tijd bij de Selvera's. Zij maakt ook onder haar eigen naam enkele singles.

1964 Er worden vijf singles uitgebracht, allen afkomstig van het album Rode Rozen. Alleen de single Huil Niet Om De Liefde wordt in oktober een bescheiden hit.

1965 Het verzamelalbum Successen verschijnt, in de jaren die erop volgen wordt nog twee maal zonder succes een single uitgebracht. Later, te weten in 1970, 1980 en 1982, verschijnen er nog drie verzamelalbums.

2000 Mieke Jansen overlijdt in haar woonplaats Amstelveen op 63-jarige leeftijd.

Rudi Carrell, artiestennaam van Rudolf Wijbrand Kesselaar, (Alkmaar, 19 december 1934 – Bremen, 7 juli 2006) was een Nederlands entertainer, zanger, showmaster, filmproducent en acteur. Als tv-persoonlijkheid werd hij voornamelijk in Duitsland zeer populair. Hij woonde sinds 1974 in Syke, een plaats ten zuiden van Bremen.

De vader en de grootvader van Carrell waren beiden werkzaam in de showbusiness. Zijn vader gebruikte daarbij de naam André Carrell. Op 17 oktober 1953 verving de jonge Rudolf zijn vader tijdens een feestavond voor ambtenaren in Arnhem, waarna hij werd opgenomen in diens gezelschap. Daarmee deed Carrell zijn intrede in de showbusiness. In 1955 trad hij voor de AVRO wekelijks op in het radioprogramma "De bonte dinsdagavondtrein" en in 1959 brak hij ook op de televisie door met de "Rudi Carrell Show". Hij werd nationaal bekend toen hij met het liedje "Wat een geluk" meedeed aan het Eurovisie Songfestival van 1960. Het liedje was in Nederland wél populair, maar werd op het festival voorlaatste: alleen dat van Luxemburg eindigde nog achter hem. Hij had er prompt grappen over: Ik werd tweede... van onder af!, en Brigitte Bardot heeft ook maar twee punten!. Andere liedjes waarmee hij in Nederland populair werd waren "Een ballonnetje", "Een muis in een molen", De hoogste tijd en Samen een straatje om. Zijn optreden
als bewoner van een "onbewoond eiland" met het aapje 'Vrijdag' en Esther Ofarim als zeemeermin is legendarisch. Met deze show won Carrell in 1964 de Zilveren Roos van Montreux. Eén jaar eerder, dus in 1963, had hij ook al de Nipkowschijf van de Nederlandse tv-critici mogen ontvangen.

De Duitse carrière van Carrell begon in 1965, toen Radio Bremen interesse toonde voor zijn werk. Na het radiowerk begon hij daar al snel met de televisieshow "Am laufenden Band", de Duitse versie van Eén van de acht. In de jaren zeventig werd de Rudi Carrell Show in Duitsland uitgebracht.
Carrell maakte in Duitsland ook een aantal speelfilms, zij het niet allemaal met evenveel succes: "Wenn die tollen Tanten kommen", "Tante Trude aus Buxtehude" en in 1971 "Rudi, benimm dich". Rudi Carrell had als persoonlijk adviseur de Nederlander Dick Harris, die de show ook regisseerde.

In 1971 en 1972 speelde Carrell in de shows van Bobbejaan Schoepen in Bobbejaanland (België), een toenmalige trekpleister voor (inter)nationale variété-artiesten. Carrell werd diens buur en vriend (later deden ze ook duetten in de tv-shows van Carrell, 1974). Na zijn verblijf in België keerde Carrell terug naar Duitsland, waar hij ook succes oogstte als zanger. Zo had hij in 1975 veel succes met het lied Wann wird's mal wieder richtig Sommer?: een vertaling van het lied 't Is weer voorbij die mooie zomer, dat in Nederland in 1973 voor Gerard Cox een hit was.

In februari 1987 ontstond er een rel rond Carrell. In zijn "Rudis Tagesshow" presenteerde hij een filmpje waarin een menigte vrouwen te zien was die damesslipjes gooiden naar de Iraanse ayatollah Khomeiny. Dit filmpje werd wereldnieuws, en in Teheran werd met woedende betogingen gereageerd. In Nederland werd dit fragment pas twee jaar later op de televisie uitgezonden, en in het programma Farce Majeure ook nog eens geparodieerd. Een andere, wat kleinere, rel ontstond in 2002, toen Carrell een grap maakte over de homoseksualiteit van de burgemeester van Berlijn en de door Carrell gesuggereerde onmogelijkheid die dat impliceerde om moskeeën te bezoeken.

Sinds 1996 produceerde hij voor RTL de show 7 Tage, 7 Köpfe, waarin hij zelf ook te zien was. Sinds eind 2002 trad Carrell niet meer voor de camera op, maar op de achtergrond was hij nog steeds actief. In 2005 werd er echter bij Carrell, naar eigen zeggen een kettingroker, terminale longkanker vastgesteld. Hierdoor kreeg hij onder meer moeite met praten. Zijn afscheid van de Duitse televisie, op 30 december 2005 (7 Tage, 7 Köpfe), vond dan ook plaats zonder dat hij een woord zei.

Rudi Carrell overleed uiteindelijk ook aan de gevolgen van die longkanker. Hij werd 71 jaar oud.

Onderscheidingen
In 2000 kreeg Carell de penning van verdienste van de stad Alkmaar.

Carrell werd in 2001 in Nederland onderscheiden tot Ridder in de Orde van de Nederlandse Leeuw, dit vanwege zijn verdiensten voor de Nederlands-Duitse betrekkingen. In Duitsland kreeg hij al in 1985 om dezelfde reden het Bundesverdienstkreuz.

De Duitse deelstaat Nedersaksen reikte in 2005 de Münchhausenprijs, een prijs bedoeld voor personen of organisaties die de fantasie levendig houden, uit aan Carrell.

Op 2 februari 2006 kreeg Carrell de Goldene Kamera uitgereikt voor zijn gehele oeuvre. Deze uitreiking was tevens zijn emotionele afscheid van het Duitse televisiepubliek.

Werken
Gib mir mein Fahrrad wieder, Wenen/München/Zürich/Innsbruck 1979
M'n fiets terug, Amsterdam 1980

Literatuur
Ingo Schiweck (Red.), "Laß dich überraschen ..." Niederländische Unterhaltungskünstler in Deutschland nach 1945, Münster 2005
Susanne Schult, Rudi Carrell. Das Image eines Stars in der Geschichte des deutschen Fernsehens, Osnabrück 2000

Enkele opmerkelijke citaten
"Ik heb bewezen dat de Duitsers humor hebben."
"Ik geloof niet in het leven na de dood. Als ik dood ben, is het gewoon over. Mijn leven was opwindend genoeg.".

Trivia
Op 6 juli 2007 werd in Alkmaar een borstbeeld van Carrell onthuld door zijn dochter Annemieke. Het beeld, gemaakt door Carsten Eggers, staat aan de Heul, daar waar de voormalige schouwburg Het Gulden Vlies stond en waar Carrell voor het eerst optrad.

Hilversumse zangeres met een dramatisch timbre, vooral bekend door het enkele jaren voor haar dood verschenen Laat Me Alleen.

1944 Op 3 maart wordt Rita Hovink geboren in Hilversum.

1958 Hovink wil toneelspeelster worden.

1959 Ze doet mee aan een talentenjacht van Max van Praag in Loosdrecht. Haar optreden is een succes. Ze besluit daarop zangeres te worden. Haar eerste optreden is in de Herman van Keeken-show.

1960 - 1963 Hovink zit in de Jonge Flierefluiters en de Leather Jackets. Als ze solo gaat, werkt ze met verschillende orkesten. Daarnaast treedt ze veel op voor Amerikaanse militairen in Duitsland. De Hilversumse ontwikkelt zich langzaam aan tot zangeres van formaat.

1964 Ze maakt deel uit van het Nederlandse team bij het Knokke Festival. Ze winnen de eerste prijs. Hovinks debuutsingle Yeah Yeah Yeah verschijnt. Haar derde single, Die Eerste Zoen, wordt een hit.

1965 - 1972 Rita Hovink zingt zowel in het Engels als in het Nederlands. Na wat singles, verschijnt haar debuutalbum Love Me Or Leave Me. Ze heeft een eigen show op televisie. Verder maakt ze grote indruk in de NCRV-televisieserie Goeie Ouwe Koffergrammafoon, vooral omdat zij dan net hersteld is van een ernstig auto-ongeluk.

1973 Het album From Rita, With Love verschijnt. Op die plaat staan alle Engelstalige succesnummers van de zangeres.

1976 De single Ay Dolores staat zes weken in de hitlijsten en behaalt de eenentwintigste plaats. Laat Me Alleen komt tot nummer 29, maar zal een evergreen blijken te zijn. De muziek is van het Italiaanse nummer Pazza Idea van Patty Pravo ('74), de tekst is van Gerrit den Braber. Het album Een Rondje Van Rita verschijnt.

1977 Ook Antonio gaat de hitparades in. De single komt tot nummer 26. Opvolger Draai Je Om behaalt slechts een tipnotering.

1978 Hovink is ernstig ziek. Ze ondergaat een aantal zware operaties. De single Wek Me Voordat Je Gaat blijft steken in de tipparde. Het album Ik Wil Vrouw Zijn komt uit.

1979 De zangeres overlijdt op 7 september op 35-jarige leeftijd. Er verschijnt een compilatie met haar beste liedjes.

1981 Polydor brengt de single Laat Me Alleen opnieuw uit.

1986 De verzamelaar Laat Me Alleen wordt uitgebracht.

1999 In de door de luisteraars van Radio 2 gekozen Top 50 allertijden van Nederlandstalige hits eindigt Rita Hovink's Laat Me Alleen op de dertiende plaats.