Overal beginnen ze te feesten , maar wij kunnen niet overal te gelijk zijn ; Vandaag is in Venetie het .vieren losgebarsten , honderden en honderden lopen versierd verkleed door de Dogenstad , van de Rialtobrug langs de straatjes naar het St Marco plein . Langs het Dogen paleis , flaneren de prachtig gemaskerde en geklede dames en heren rond en leven in hun denkbeeld , een droom voor de fotograven die hun kannonen afvuren op de verbluffende creaties. . . . .
De laatste dagen was de tijd aan de computer min . had even een afspraak in het ziekenhuis voor een spoedingreep .een in wendige bloeding , maar Peter is terug om de draad terug op te nemen .daarom hangen wij zo wat aan de slappe kant . aan de slappe kant van inspiratie zowat als hetweer de ene dag verwachten we wat naar een winters romantisch tafereel met sneeuw , en dan is het weer zo een mistig vuil snertweer de andere dag één zonnestraal die dan u dan weer naar buiten lokt om te zien naar de goud geel en blauwe crocussen die de tuin moeten omtoveren dan hoort het zachte tsjirpend frazelen van de vogeltjes , die de romantiek nog opvoeren naar Valentin overal verschijnen de rode en gouden hartjes , als of het maar één maal per jaar valentin is ? ? ? ? lief zijn voor mekaar , mekaar eens knuffelen , een bloemetje schenken . . . . dat moest men meer doen . . . . honderd keer dan zou de zon veel meer schijnen , al is het dan niet buiten , dan toch in de harten . . . .
Gisteren was het een klein roodborstje en van daag steekt het sneeuwklokje zijn kopje boven en laat haar mooiste kleedje zien ; wonderen zijn er iedere dag. . ondanks alles . . ..
Een dag zo als al de andere zou het geweest zijn als het blanke sneeuwtapijt niet besmeurt zou zijn geweest door de onwezenlijke berichten van de onmenselijke gebeurtenissen , bekentenissen die ieder nomaal denkend mens met verafschuwen ondergaat , waar is het" des mensen grens " van handelen ? waar is onze grens van verstaan ? Waar de grens van begrijpen . . . . . en
.. . . eens zal gerechtigheid geschieden , maar wat met het leed , verdriet van zij die leven nu in die wereld van angstig afwachten . . . laten wij in stilte ons kaarsje van begrip en meevoelen aansteken als steun voor zij die nu ondergaan . . . . .
Door nevel toverd " De Vorst " prins van koning winter met zijn kouden zucht en toverstok ons beelden van een ijsdroom , aan ieder blad tekend hij een zilveren kantje . . . .
van doode takken maakt hij een vervroren vuur
van gras en twijgen een hangende symphonie . . ..
Wonderen die onze beste smeden ,of schilders steeds hebben getracht te benaderen maar nooit hebben berijkt ............ mens . . . . . het is de wereld der cristallen , de diamanten voor de kijkende genieter .
De laatste dagen was de tijd aan de computer min . had even een afspraak in het ziekenhuis voor een spoedingreep .een in wendige bloeding , maar Peter is terug om de draad terug op te nemen .daarom hangen wij zo wat aan de slappe kant . aan de slappe kant van inspiratie zowat als hetweer de ene dag verwachten we wat naar een winters romantisch tafereel met sneeuw , en dan is het weer zo een mistig vuil snertweer de andere dag één zonnestraal die dan u dan weer naar buiten lokt om te zien naar de goud geel en blauwe crocussen die de tuin moeten omtoveren dan hoort het zachte tsjirpend frazelen van de vogeltjes , die de romantiek nog opvoeren naar Valentin overal verschijnen de rode en gouden hartjes , als of het maar één maal per jaar valentin is ? ? ? ? lief zijn voor mekaar , mekaar eens knuffelen , een bloemetje schenken . . . . dat moest men meer doen . . . . honderd keer dan zou de zon veel meer schijnen , al is het dan niet buiten , dan toch in de harten . . . .
Gisteren was het een klein roodborstje en 
We gaan eens 
