Ik was 20 jaar, 'k was blij met mijn leven,ik dacht veel tijd te hebben, 'k wist nog maar weinig af van't leven, 'k wist nog niet dat't leven door onze vingers wegglipt, als fijn zand? Ik was 30 jaar, en alle tijd werd in beslag genomen door de kinders,ons huis,mijn echtgenote, het werk, de dagen vlogen zonder profiteren voorbij,een koers tegen den tijd. Ik was nog 40 jaar; ik vond geen tijd voor de kinderen,alle dagen te zien opgroeien, ik zocht een beetje uitstel maar 't huishouden,,boodschappen, de tijd gaat snel,waar brengt die tijd mij? Gisteren was ik 50 jaar; de kinderen waren weg,hun eigen leven gaan leiden, en ik werd grootvader, ik trachte te vertragen,mijn tijd nog zelf te beleven, een nieuwe leven......maar nog steeds 't werk aan huis, rapper moe ,het leven duwde mij verder, de morgen hing al aan den avond. op zestig jaar leef ik mijn leven, neem voor alles tijd en voldoening, want morgen blijft onzeker; ik spreek over de tijd die ik niet zag voorbij gaan, over het leven zonder veel omkijken omdat dat leven dat er nu is, las ik een pauze in voor de kleine dingen die ik vroeger vergeten was, mooi was die tijd, die je kon zien, maar wel voobij.
Nu weet ik dat mijn tijd slechts uitstel was, de tijd beleven "mij gegeven", dus voor mijn leven mij verwelkt,aan mij ontsnapt, gaat mijn blik ,naar dat eenige " mijn leven" want gisteren, ik was nog 20 jaar en weet wat dit betekend?
(Met de groetjes van ploef)
|