(Foto Baron de Broqueville in gesprek met Koning Albert)Het bezoek aan zieken wordt beperkt,veel parochianen kunnen in drie jaar hun Paschen niet houden en veel zieken sterven zonder de H Sakramenten. Toch krijgen de bewoners van een naburig gehucht gedurende enkele weken toestemming, om te komen de de mis bij tewonen, maarze moeten op rij komen en gaan, onder geleide van soldaten.Arbeiders moeten werken; wieweigert wordt opgesloten. Te Wevelgem in een fabriek was de gevangenis voor de weigerden. Ze leden er veel honger. Anderen gaan dan naar een tuchtkamp, van waar ze ondermijnd terugkeren. Een van hen, die men acht uur in her koud water liet tot aan het middel, kon het ouderlijk huis niet meer bereiken, hij sterft onderweg en stamelt nog tot zijn gezellen:" Zeg.....aan.....moeder.....dat ik sterf.....maar.....het.....eind.....geweigerd.....heb.....te.....werken?" Huiszoekingen altijd maar voort,van in 1915 vooral men speurt naar draadlooze telegraaf, naar ontsnapte gevangenen, maar men komt de identiteitskaarten nazien, en met de foto kijken of ieder in huis is,of men niet teveel levensmiddelen heeft,zoodat men haastig het teveel weg stoppen moest, ergens op zolder of in de steenkool.Zekeren avond,toen we juist ter ruste wilden gaan, komen zes Pruisen onverwacht binnen , sluiten ons in de eetzaal op, en doorzoeken de gebouwen van beneden tot boven.De zieke zusters die reeds te bed liggen, moeten opstaan, en pas na een hevige woordwisseling, staat men toe,te blijven liggen, maar toch moet ze het schandelijk bezoek dulden. Als de Pruisen klaar zijn, worden ze wat tammer en vragen ze een kop koffie, maar blijven nog een uur bij ons, want hun orders schrijven dat tijdperk voor."En zeggen, bekent een van hen, datmen ons zulke karweitjes op elk uur van den nacht oplegt, bij grijsaards en kinderen, die wij uit hun bed moeten laten opstaan. De oorlog is toch treurig?" Een ander maal, wordt er rond middernacht geweldig gebeld en met geweerkolven op de deur geslagen. Wat is er nu weer? O heel eenvoudig:de plaatskommandant, die stapel dronken is, en het verblijf der zusters komt onderzoeken, omringd door soldaten bajonet op 't geweer.Terwijl we ons haastig aankleeden , parlementeert onze knecht met die ellendelingen en hij slaagt er in, ze mee te krijgen naar de keuken. Na een uur van onschrijfelijken angst, als we de kommandant hooren huilen en tieren, vertrekt de bende, en komen wij er met de vrees af.En welke ontvoeringen nog?Zekeren dag hooren wij een geweldige ontploffing, die ons bij het avondeten omver doen vallen en de gansche streek schokt, zoodat men het te Kortrijk voelde. Op het kerkhof is een munitiekelder in de lucht gevlogen.De kruisen en monumenten liggen verbrijzeld, de dooden uit hun graf geslingerd,, een detachement soldaten,die naar de loopgraven marcheerde, werd neergemaaid en bloedkleeft aan de boomen langs de weg. Onze daken worden afgerukt en 268 ruiten zijn gebroken.Een ander maal is het een granaatfabriek, midden in Komen, die springt: ieder meent , dat zijn laatste uur geslagen is.wordt vervolgd op 6
|