(Foto van de Luiksche gefusileerden van de Chartreuse naar de begraafplaats))"Héléne ,ik kan niet",aantwoorde ze met tranen in de oogen"Ze dringen mij voorwaarden op die ik niet aannemen kan. ik heb een heilige verbintenis aan gegaan, die ik tot den dood toe zal houden." Toch had ze nog hoop,dat het vonnis niet zou uitgevoerd worden.Ze zei tot haar zuster, dat omlangs een meisje van 27 ook ter dood veroordeeld was geworden,maar genade kreeg."Ik ben er slechts drie en twintig en heb alle rechten te mogen hopen."Gabrielle droeg haar zuster nog boodschappen op, onderandere de huur van haar kamer te betalen.Den 30" liep het gerucht,dat zij naar Duitschland gevoerd was.Haar zuster vernam dit, maar haar vreugde was van korten duur.Weldra vernam ze , dat Gabrielle nog in de gevangenis van Sint-Gilles was.Den 31" kon Géléne met veel moeite haar nog eens bezoeken. In de gang van de gevangenis ontmoette ze een bewaker, dien ze kende en er nu doodelijk bleek uit zag."Hebt gij voetstappen voor uw zuster gedaan?" vroeg zij"Ja een verzoek om genade."(Héléne had voor haar zuster geteekend samen met Gabrielle's meter)."Belooft ge mij 't geheim te bewaren.?" vroeg den bewaker."'t Is voor morgen ochtend. Gabrielle wordt gefusilleerd."Om drie uur zag Héléne haar zuster, Gaby was vroolijk, maar zag de ontsteltenis van haar zuster. Héléne vond de moed de waarheid te zeggen."Gaby,'t is voor morgen ochtend", fluisterde ze.De veroordeelde werd rood, dan bleek, maardaarop weer kalm."Ik verwachte het", zei ze."Louise de Bettignes (een medeveroordeelde) en de anderen zijn naar Duitschland vertrokken en ik ben hier."En Gabrielle trooste zelve haar zuster.Na het onderhoud moesten ze voor altijd scheiden.'tWas een aangrijpend tooneel.Toen Héléne't gebouw verliet, reed den auto aan,met de rechters, die het vonnis kwamen bekend maken.Den laatsten nacht werd Gabrielle door een Duitsch soldaat bewaakt.Zij borduurde tot een uur  en vertelde hem van haar jeugd.Die soldaat was een ongeloovige; de veroordeelde betoogde hem, dat er een God was.Dan schreef ze tot half drie. Daarna wilde ze wat rusten en vroeg aan den Duitscher om haar om half vijf te wekken.Ze sliep zoo rustig, dat de soldaat haar pas om vijf uur wakker maakte.Gabrielle vroeg hem dan een blad klimop te halen, wat hij deed.Zoo naderde het laatste oogenblik.Daar ze geen schaar bezat, verzocht zij den bewaker met zijn zakmes een lok van haar haren af te snijden.Hij deed het eerbiedig. ze voegde er het blad klomop bij, een luchifer-doosje, een broche en de brieven."Voor mijn zuster",zei ze.Aan den Duitschen en aalmoezenier wilde ze niet biechten.Wordt vervolgd op(6)