Vandaag bracht de post het rapport van onze Mirco. Over heel de lijn schitterend en dat doet zo'n deugd. Als je weet wat voor problemen hij vorig jaar heeft doorgemaakt en wat een moeilijke periode dat voor het hele gezin was dan geeft dit zo veel vreugde. Toen hij vanavond thuis kwam van zijn werk, zag ik zelf hoe hij ervan genoot dat zijn leerkrachten nu zo tevreden over hem zijn. Het is natuurlijk een sterke stimulans om op die ingeslagen weg voort te gaan. Ook onze oudste zoon Jonathan lijkt nu de juiste weg gevonden te hebben. Hij mag zaterdag een dag gaan proefdraaien op een bedrijf en als dat meevalt heeft hij in ieder geval al voor enkele maanden (tot juni) een studentenjob vast. Wanneer hij dan eind juni afstudeert kan hij die dan misschien uitbouwen naar een echte full time baan. In deze tijden van crisis een hele uitdaging maar hij is echt gemotiveerd. Vandaag ook mijn mama nog eens bezocht in haar nieuwe woonst. De animatrices waren net bezig om alles te versieren in het teken van pasen en de versierde paaseieren die ik als cadeautje bij had kwamen dus uitstekend van pas. Jan was gaan luchen met een oud-collega en dan worden er natuurlijk altijd toffe herinneringen opgehaald. Kortom voor iedereen een heel leuke dag. De zon scheen, iedereen tevreden en leuke toekomstvooruitzichten.
Ik werk af en toe mee mee aan internet-enquêtes en vandaag kreeg ik enkele vragen voorgeschoteld over de crisis. Of de crisis mijn leven al veranderd had ? Dan ga je natuurlijk ook eens even nadenken en ik moet toegeven : ik heb dat inderdaad al gedaan. Zo nemen wij dit jaar deel aan de plantenruilbeurs in onze stad ipv zoals vroeger ons bij het begin van de lente eens flink te laten gaan in het tuincentrum. Voor verjaardagen vragen mijn man en ik nu cultuurcheques of bongobonnen zodat wij er toch nog eens op uit kunnen trekken zonder dat het ons pijn doet en bovendien : ons huis staat al vol doordat wij in enkele jaren drie huizen hebben helpen leegmaken (mijn ouders, mijn schoonmoeder en mijn schoonzus) En zoals het dan gaat : je houdt toch altijd een aantal zaken om emotionele redenen.... Ik breng af en toe een bezoekje aan de kringloopwinkel waar ik al heel wat spotgoedkope dingen heb gevonden voor ons terras en tuin oa een mooie tuintafel. Wat die crisis betreft : vorige week had ik een kort gesprek met onze bankier. Hij moest toegeven dat pensioensparen dit jaar al 25 % waardeverlies heeft geleden en ook hij heeft geen glazen bol of dit het voorlopige eindpunt is. Wij hebben beslist er toch mee door te gaan. Het blijft fiscaal nog steeds interessant en als de deelbewijzen nu goedkoop zijn kan je er ook meer verwerven en als zij dan ooit terug in waarde toenemen is dat toch nog gunstig. Maar het geeft je wel een machteloos gevoel. Het geld nu opnemen wordt immers zwaar fiscaal gestraft en je hebt helemaal geen invloed op die waardevermindering.... Als je dan op de radio hoort dat er nog steeds hoge bonussen worden betaald aan de top van sommige banken dan heb je zin om eens flink te vloeken.... Maar wij hebben een troost. De crisis is een mondiaal fenomeen. En wij hebben het geluk dat ons huis al afbetaald is terwijl jonge gezinnen waarvan een van beiden of allebei nu hun werk verliezen er veel slechter voor staan.
Een trieste verjaardag maar met warme herinneringen
Maandag zal mijn papa 10 jaar overleden zijn. Ongelooflijk hoe snel die jaren intussen zijn voorbijgevlogen. Toch mis ik hem nog elke dag. Wat zou ik er veel voor geven om nog eens met hem te kunnen praten. Vooral vorig jaar toen alles zo moeilijk liep, wat had ik hem toen graag om raad en steun gevraagd. Ons mama heeft toen ook wel steun geboden maar ik had nu eenmaal een heel sterke band met onze papa. Ik ben vandaag naar de begraafplaats gereden en heb het familiegraf (waarin naast papa, ook zijn broer, vader en moeder liggen) opgekuist en er nieuwe bloemen op gezet. Morgen zondag gaan wij met mama en mijn broer en zus even langs het graf om een kaarsje te branden. Hopelijk is het mooi weer en kan ons mama ook mee met de rolstoel. Ik kan echt genieten van die bezoekjes aan papa's graf. Het lijkt dan wel of hij me daar kan horen en meeleeft met alles wat in ons gezin gebeurt. Toch was het destijds beter dat er een einde kwam aan zijn ziekte. Hij leed aan parkinson en zijn lichaam was echt moegestreden. Ook mentaal kreeg hij het steeds moeilijker (waarschijnlijk een bijwerking van de medicatie die hij nam) Elk jaar rond zijn sterfdag maak ik een herinneringsmis met mooie teksten en liedjes. Mijn nonkel (die wij Heeroom noemen) gaat dan voor in deze viering. Een mooie traditie. Nadien komen wij dan samen voor een gezellig samenzijn. . Dit jaar gaan wij naar de parochiekerk De Verrezen Heer die vlak naast ons mama's nieuwe thuis is gelegen. Afgelopen week verhuisde ons mama namelijk naar de gloednieuwe RV.T. De Veldekens in Berchem (Antwerpen). Zij had negen jaar in een serviceflat gewoond in Zoersel maar zij heeft steeds meer verzorging nodig en dus was de verhuis naar een RVT onvermijdelijk geworden. Maar het bevalt er haar prima. Zij heeft al meteen enkele medebewoners leren kennen en is heel tevreden. Zij is ook teruggekeerd naar haar roots (Antwerpen) na lange tijd op den buiten of in de Kempen te hebben gewoond. Morgen komt ook haar broer voor de eerste keer op bezoek in haar nieuwe residentie en daar kijkt zij erg naar uit. Haar beste vriendin woont nu ook vlakbij en kan nu wat vaker binnenspringen. Onze papa zou tevreden zijn dat zijn vrouwke toch nog gelukkige jaren heeft gekend en hopelijk nog zal kennen.
Vandaag wordt de twintigste verjaardag gevierd van het ontstaan van WWW (world wide web) De initiatiefnemers (waaronder een belg) zullen wel nooit gedacht hebben toen zij een manier zochten waarmee wetenschappers informatie met elkaar konden uitwisselen dat dit aan de basis zou liggen van een wereldwijd netwerk met nu al meer dan 100 miljoen websites. Bijna drie kwart van de belgen maakt er dagelijks van gebruik prive of professioneel. Leuke toepassingen zijn skype en Facebook. Je kan op die manier contact houden met vrienden en kennissen over heel de wereld. In onze familie zitten een aantal leden ver van huis. Marian en haar gezin wonen voor twee jaar in Oregon, (USA) Peter en zijn gezin voor altijd in Gdansk (Polen) en Bert en Monina zijn geimmigreerd naar Sydney (Australie) Dankzij facebook en skype blijven wij toch op de hoogte van kleine en grote anecdotes. Als de kinderen en kleinkinderen op vakantie gaan of op erasmusproject vertrekken sturen ze regelmatig een mailtje naar de familie zodat die mee kan genieten van hun ervaringen en reisverhalen. Voor mij blijft het de vooruitgang van de laatste eeuw en ook seniorennet is er een prachtig voorbeeld van.
Wij hebben ons aangesloten bij Similes. Dinsdagavond organiseerden zij een gespreksavond over : Hoe kunnen wij nu al maatregelen nemen om de toekomst van onze patienten te verzekeren ? Er waren heel wat belangstellenden opgedaagd. De regionale coordinator leidde het gespreksthema in. Jammer vond ik dat je geen idee had van de problematiek van de andere deelnemers, al kon je dat geleidelijk aan wel gaan vermoeden door de reactie en bijdrage in het gesprek van de aanwezigen.Een ouder echtpaar maakte zich vooral bezorgd hoe zij nu al maatregelen konden nemen om de verdere begeleiding en verzorging van hun zoon te kunnen voortzetten als zij er niet meer zouden zijn (het waren flukse tachtigers !) Voor ons lijkt dat nu nog een ver van ons bedshow. Onze zoon is amper 17 en heeft na een recente opname in de psychiatrie wel de diagnose gekregen dat hij levenslang psychiatrische bijstand zal nodig hebben en dat beschermd wonen nodig zal zijn. Maar dit jaar gaat alles voorlopig nog goed. Hij gaat graag naar school (deeltijds onderwijs) en ook zijn werk (als assistent-klusjesman ) doet hij met veel plezier. Ook volgend jaar kan hij nog een jaar verder studeren. Hij heeft een startbaanovereenkomst gekregen die loopt tot 31/03/2010. Wij hebben wel een interessante brochure aangekocht over tijdelijke bewindvoering. Hij wordt eind mei 18 en daar maken wij ons toch wat ongerust over. Niet dat er veel geld op zijn spaarboekje staat maar wij hebben in het verleden al ondervonden dat hij heel beïnvloedbaar is door derden en daarom zouden wij hem graag willen beschermen. Hij is namelijk in staat om zich borg te stellen voor anderen zonder stil te staan bij de financiele gevolgen. Ook willen wij graag te weten komen in hoeverre wij als ouders zolang hij bij ons blijft wonen hiervoor kunnen aangesproken worden. Wij gaan daarom nog eens contact opnemen met het justitiehuis in Antwerpen voor een eerste gratis consult.
Onze jongste zoon kwam vrijdagavond overstuur naar huis . Hij had zich vrijdagavond in de poolhall in Antwerpen aangeboden (waar hij notabene al meerder keren is gaan spelen. ) Wat bleek : hem werd de toegang geweigerd omdat hij een joggingbroek droeg Onze zoon is op zijn vijf jaar uit Roemenië geadopteerd en heeft de belgische nationaliteit . Hij heeft wel net zo'n donker haar en donkere ogen als de meeste allochtonen. Zou het geen verdoken vorm van racisme zijn dat hem nu plots de toegang wordt geweigerd ? Het is algemeen geweten dat veel allochtonen een jogging dragen. Ik heb veel zin om ter plaatse de zaak eens te gaan onderzoeken en eventueel klacht neer te leggen bij het centrum voor anti-racisme bestrijding.
Vandaag deelgenomen aan een winterwandeling in Malle. Een tof initiatief van de lokale VVV. Onder leiding van een gids voerde een wandeling van 7 km langs al het moois van Westmalle. Onderweg gaven figuren een extra couleur locale. Zo hoorden wij de meid van de pastoor (van haar kregen wij ook een lekker kopje westmalse soep) , de kasteelvrouw (die ons een glaasje Westmals bier en een roggeboterham met pastrami aanbood) en de pastoor (van hem kregen wij een lekkere citroenjenever) De sfeer zat er dus al gauw in en ook het prachtige lenteweer maakte de wandeling extra leuk. Nu onze kinderen al wat groter zijn, gaan wij zo iets zeker nog doen. Wandelend of fietsend, maar vooral genietend van de mooie natuur.
Deze zomer een roemeense vakantiegast in ons gezin ?
Op het forum van Libelle las ik dat een organisatie nog vakantieplaatsen zoekt voor roemeense kinderen. De kleuters komen in het voorjaar en de schoolkinderen van 24 juli tot 20 augustus. Onze jongste zoon is geadopteerd uit Roemenië dus lijkt het mij wel leuk om eens wat meer informatie in te winnen over dit initiatief. Jarenlang kwam onze pleegdochter Salima uit Frankrijk op vakantie. (van haar 2,5 tot haar 17) Wij hebben er nog altijd een fijn contact mee. Begin februari is zij nog twee weken op bezoek geweest. Vraag is of de taal geen probleem kan vormen. Wij hebben nog wel een roemeens zakwoordenboekje van toen wij onze Mirco zijn gaan afhalen. Maar het is een heel moeilijke taal. Als je ze geschreven ziet herken je veel franse woorden (vb gara du nord ) maar de gesproken taal is zeer moeilijk te begrijpen. Anderzijds zou het voor onze Mirco wel leuk zijn om zijn 'moedertaal' terug te horen en misschien terug een basis te verwerven zodat hij later als hij op rootsreis gaat zich toch al een beetje uit de slag kan trekken....
Ik heb ons gezin ingeschreven voor het winterwandelfestijn van de gemeente Malle op 8 maart a.s. (inschrijvingen zijn nu wel al afgesloten) Ik had de aankondiging daarvan meegenomen van het vakantiesalon in Antwerpen. Het was vooral de extra zin : "van peggers en molenaars, van edelen en armen die mijn aandacht trok" Bedoeling is dat wij onder leiding van een gids een wandeling van ongeveer 7 km gaan maken en zo kennis maken met wat er allemaal leeft en beweegt in het dorp en om kennis te maken met de bewoners. Die bewoners zorgen voor animatie en presenteren onderweg plaatselijke lekkernijen. Hopelijk wordt het zondag a.s. dus mooi wandelweer ! De Antwerpse Kempen doen deze dagen extra hun best om in de kijker te lopen... De succesvolle serie van "Van vlees en bloed" trekt nu veel extra toeristen naar hun streek.
Vandaag met mijn petekind Reinhilde naar de show van Disney on Ice geweest in de Lottoarena in Antwerpen. Daar kan ik echt van genieten. Je kan alleen maar bewondering hebben voor de prachtige costumes en decors maar ook het ijsdansen zelf is de moeite waard. Je herkent het vakmanschap van Disney in de zin voor perfectie (de dansers lippen synchroon met de nederlandse tekst), geen enkele danser is ook maar een tel te laat, de benodigdheden liggen exact op het juiste moment klaar en de show begint en eindigt perfect op tijd.Dat moet ook want er zijn niet minder dan drie voorstellingen vandaag gepland. De merchandising machine draait perfect en vele (klein)kinderen gaan dan ook nog met een extra disney-pakketje naar huis. Bij het buitengaan krijg je van de hoofdsponsors nog een zak met leuke dingen. Het loopt allemaal zo perfect dat het haast griezelig is... Ik heb in het verleden al Disneyland in Parijs en Disneyland-Epcot in Florida bezocht, het blijft een unieke ervaring. Volgend jaar hoop ik ook het oudste park in Californie te bezoeken. Wij zouden graag de US 66 afrijden en zijn dan in de buurt (les excuses sont fait pour s'en servir...)
Volgens de weerman zou er dit weekend al een beetje lente in de lucht hangen met temperaturen tot 12 graden. Ik heb vanmiddag dan maar de voortuin al aangepakt. De bloembollen steken hun kopje al boven en ik heb er nog sleutelbloemen en viooltjes bijgeplant. Het was een mooi gezicht alleen dat kleine streepje zon ontbrak nog. In de achtertuin is er sinds deze winter veel meer licht Wij lieten de grote esdoorns naast ons huis knotten en een kersenboom die veel te dicht bij de muur stond vellen. Ook de buren lieten enkele bomen in hun tuin uitdoen en zo komt er opeens veel meer licht in onze tuin. Dat wordt genieten tijdens de lente en zomer op ons terrasje... Zondag ga ik met mijn petekind Reinhilde naar Disney on Ice in de Lotto-arena in Antwerpen. In onze familie is het de gewoonte dat de meter een bijzondere belangstellingsdag geeft aan hun metekind en volgende zondag is het dus mijn beurt. Reinhilde (18) zit al in het tweede jaar geneeskunde. Zij droomt ervan om ooit kinderarts te worden. Zij heeft dus weinig vrije tijd en dan is het altijd leuk om eens een dagje met mijn metekind op te trekken.
Vandaag een nieuwe RVT bezocht want wij zijn nog steeds op zoek naar een plaatsje voor ons mama. Het onthaal was erg vriendelijk. Wij kregen een goed beeld van het gebouw de verschillende typen kamers, de animatie, de maaltijden en de verzorging. Het centrum is nog maar van november 2008 open en dus splinternieuw. De kamers zijn ruim en mooi afgewerkt. Wij hebben dan ook geen moment getwijfeld en één van de laatste vrije kamers gereserveerd. Volgende week kan ons mama al verhuizen naar residentie De Vennekens in Berchem. Het grote voordeel is dat ik nu maar 10 minuten van ons mama meer woon wat zeker perspectieven biedt naar de toekomst. Even langslopen behoort dan wél tot de mogelijkheden, naar Zoersel rijden moest telkens gepland worden. En nu maar hopen dat zij het er snel zal kunnen gewoon worden. 's Middags zijn wij in haar flatje alles al gaan inpakken. Dat gaf toch even een raar gevoel want ons mama heeft daar toch 9 jaar met veel plezier verbleven. Mama was erg tevreden toen wij haar het goede nieuws konden brengen. De omgeving is haar bekend, zij deed nog stage in instituut Bunge als verpleegster. Iedereen dus tevreden en klaar voor een nieuwe start...
Gisteren mijn schoonzusje opgezocht in Leuven. Zij is net geopereerd van borstkanker. Zij koos voor een amputatie met onmiddellijke reconstructie. Een zware ingreep die liefst 8 uur duurde maar zij was na één week toch al voldoende hersteld dat zij hoopte maandag al naar huis te kunnen en na de paasvakantie haar job te kunnen hernemen. Van karakter gesproken ! Helaas is zij al de vierde in ons gezin die door deze aandoening wordt getroffen. Jan's jongste zus, mijn zus, mijn moeder en nu zij. Ook in onze straat zijn er al twee buurvrouwen ziek geworden. Spijtig genoeg hebben zowel Jan's zus als één van de buurvrouwen het niet overleefd. De statistieken van 1 op 8 vrouwen worden daardoor helaas maar al te sterk bewezen. Ikzelf laat elk jaar een mammografie doen en hoop dat de resultaten gunstig blijven. Ik ben dan ook een groot voorstander dat vrouwen zich regelmatig laten screenen. Een tijdig ontdekte vorm van borstkanker geeft nog steeds goede perspectieven op herstel.
Het is inderdaad van november 2007 geleden dat ik nog iets aan mijn blog toevoegde. Dat had ook zijn redenen.
2008 was kort samengevat voor mij (en ons gezin) een rampjaar. Mijn tijdelijk contract bij VAB werd niet verlengd (eind februari), onze jongste zoon had het erg moeilijk, ik werd zelf ziek en kreeg de diagnose van lupus en heb op dit ogenblik nog steeds veel pijn in mijn handen. Ik ga twee keer per week naar de massage en neem pijnstillers in afwachting van een betere behandeling.
Onze jongste zoon ging dus nog maar eens door een heel moeilijke periode en werd twee keer opgenomen : in De Grote Robijn in Antwerpen ter observatie en in Pathways in Tienen (een centrum voor jongeren met psycho-sociale problemen en drugsproblematiek) Maar sinds begin januari is hij terug thuis en volgt opnieuw deeltijds leren. Hij volgt twee dagen les in het KTA in Deurne en werkt drie dagen als lasser. Tot hiertoe gaat het vlot dus duimen dat dit zo blijft.... Volgens het verslag dat wij van Pathways kregen zal hij altijd wel een vorm van psychiatrisch begeleiding nodig hebben en zal hij alleen beschermd kunnen wonen.
Onze oudste zoon (21) heeft sinds de lente van 2008 een nieuwe vriendin en hoopt in juni af te studeren (tweede kansonderwijs). Hij gaat meer en meer zijn eigen weg. Hotel mama zorgt nog alleen voor de logistieke ondersteuning.
Begin februari stond onze franse pleegdochter (19) (die van haar tweede tot haar zeventiende elk jaar tijdens de schoolvakanties in ons gezin verbleef via de Vreugdezaaiers) na twee jaar plots voor de deur. Haar vriend had het uitgemaakt en ze wou een periode van bezinning in ons gezin doorbrengen. Zij had wel een aanbieding voor werk bij Novotel vanaf 2 maart. Wij hebben haar zo goed mogelijk opgevangen en zij heeft uiteindelijk toch besloten om terug naar Parijs te keren om de relatie met haar vriend een nieuwe kans te geven en het contract met Novotel toch te tekenen. Het contract loopt tot eind juni en daarna horen wij wel weer van haar...
Mijn moeder is op korte tijd sterk achteruit gegeaan en kon niet langer in haar serviceflat in Zoersel blijven omdat zij te veel zorgen nodig heeft Na een ziekenhuisopname in Sint Augustinus in Wilrijk is zij vorige vrijdag overgebracht naar de de Hoge Beuken in Hoboken in afwachting dat er een plaatsje vrijkomt in een RVT. Wij hadden ons mama tijdig aangemeld in verschillende RVT's in het Antwerpse. Blijkt dat in die centra sprake is van een actief en passief lijst en dat wanneer je dringend een oplossing nodig hebt (vb na een ziekenhuisopname) er helemaal geen garantie is dat er snel plaats is.....
Begin februari is in Brasschaat een centrum gestart dat ouders van adoptiekinderen hulp en nazorg gaat bieden. Iets wat broodnodig was want wat wij de afgelopen jaren aan problemen hebben gekend met onze jongste zoon daar kunnen wij intussen een boek over schrijven.
Hij werd in 1996 geadopteerd uit Roemenië toen hij 5,5 jaar. Hij woog maar 12 kg en was 98 cm groot. Hij was chronisch verkouden en het virus had zich een weg gezocht in zijn tenger lichaampje zodat hij bijna niet meer kon lopen. Een kordate aanpak van een vrouwelijke pediater in het UZA heeft hem wel fysich genezen. Maar de jaren van emotionele verwaarlozing zouden in de volgende jaren hun tol eissen. Een kinderpsychiater had er ons voor gewaarschuwd... Na de medische problemen volgden de problemen met onderwijs en ontwikkeling. Verschillende scholen, begeleiding door gespecialiseerd centra voor opvoedingsproblemen, problemen met de politie en drugs, het passeerde allemaal de revue in ons gezin. Dit koste ons veel geld en veel stress. Mijn man werd bovendien op 52 jarige leeftijd op brugpensioen bij Siemens in Herentals. Hij vond gelukkig een nieuw engagement als vrijwilliger in Digipolis en op Fort IV.
Is het dan te verwonderen dat na al die jaren een crisis moest volgen ? Wij zijn 2009 met goede moed begonnen en al zijn de problemen met ons mama, mijn gezondheid en onze kinderen nog niet echt van de baan, wij proberen toch al wat licht aan het einde van onze tunnel te zien....
Ik las vandaag een gedicht van Piek
OUDERLIEFDE
Wij hebben ons ouderschap over deze kinderen Anders in moeten vullen dat we gedacht hebben.
Wij hebben heel wat grenzen moet verleggen En we hebben heel wat grenzen moeten trekken.
Maar de stille aanhouder wint.
En wij plukken de vruchten Van ons onverwoestbaar doorgaan.
Prachtkinderen hebben wij Die het nooit makkelijk zullen krijgen
En het niet alleen kunnen redden
Maar die wél hebben mogen proeven van de onvoorwaardelijkheid van onze ouderliefde.
Laat ik het hier maar even bij houden voor vandaag.
Ik kondigde het enkele maanden geleden al aan. In onze familie is er op dit ogenblik een echte babyboom en ook in het gezinnetje van de oudste zoon van de oudste zoon ging de ooievaar langs komen. Gisteren kregen wij dan ook het heuglijk bericht dat Gerben Verhelst was geboren, een flinke zoon van 49 cm en net geen 3 kg zwaar. Grote vreugde natuurlijk in onze familie. De familienaam Verhelst wordt weeral een generatie verder gezet. Nu mogen wij hopen dat er nog wel enkele Verhelstjes zullen geboren worden in de toekomst want er zijn nog heel wat mannelijke Verhelsten die nog aan een nageslacht moeten beginnen maar de geboorte van de stamhouder is toch altijd iets zeer bijzonder. Volgend jaar is de ooievaar alvast uitgenodigd in drie jonge gezinnen maar omdat het hier gaat over kinderen van de vrouwelijke kant van de familie of dochters van de mannelijke kant zitten er voorlopig geen Verhelstjes meer tussen. Mijn man heeft er alvast een flinke kluif aan om alle gegevens in te loggen in het familieboek. Mijn schoonouders hadden dit nog moeten kunnen meemaken. Mijn schoonvader is reeds overleden in 1971 en mijn schoonmoeder overleed 5 jaar geleden op 90 jarige leeftijd. Zij zouden nu inmiddels 6 kinderen, 18 kleinkinderen en 15 achterkleinkinderen ( en drie onderweg) rijk zijn. Samen met de respectievelijke schoonzonen en schoondochters (dat noemen zij hier de koude kant) een hele groep om die rond de tafel te krijgen bij het jaarlijkse Kerstfeest. Jan's broer Karel zal er een hele opdracht aan hebben dit jaar. Toch blijft het een heel leuke traditie en kijkt iedereen er elk jaar weer naar uit. Elke familie maakt ook een overzicht van de belangrijkste punten van het afgelopen jaar in hun gezin en al die informatie samen vormt na al die jaren een heel archief dat vooral de door de jongere generatie graag terug wordt gelezen.
Vandaag naar de nieuwe vlaamse film Ben X gaan kijken. Nick Balthazar is er in geslaagd om de problematiek rond autisme en het asperger syndroom op een heel menselijke, ontroerende en fijne manier in beeld te brengen. Het hoofdpersonage opvoeren in een videospel is een schitterend idee en zorgt voor een flitsend tempo in de film. De secondanten spelen ook op een uitzonderlijk hoog niveau Marijke Pinoy kan zich in de moeder van Ben prachtig inleven. Haar zoektocht naar een juiste diagnose van Ben's probleem is heel herkenbaar. De vader gespeeld door Pol Goossen is ontroerend in zijn onmacht om de problemen van zijn zoon te kunnen oplossen. Jacob Beks in de rol van de vakleraar van Ben is zeer menselijk en kwetsbaar. Chapeau dus voor regisseur en crew voor deze Vlaamse film die terecht al voor de release in eigen land een prijs in Canada wegkaapte. Ben X is nu geselecteerd als inzending voor de oscar van de beste buitenlandse film en het zou mij niet verwonderen dat hij ook daar goed gaat scoren.Kortom een echte aanrader en zeker de moeite waard om te gaan kijken.
Hoe een ex-werkgever weldra terug een werkgever wordt...
Ik vermelde al in mijn blog dat ik sinds augustus werk gevonden had bij VAB-VTB in Zwijndrecht op de pechcentrale. Een leuke job met veel afwisseling en met toffe collega's en veel aandacht voor opleiding en coaching. Dat is blijkbaar ook KBC niet onopgemerkt gebleven want na vergelijkend onderzoek kwamen zij tot de conclusie dat hun dochterfirma heel goed scoorde als callcenter, dat hun personeel zo tevreden is dat er weinig verloop is en dat hun expertise door hun 7 dagen op 7 en 24 uur per dag service uitzonderlijk is. Gevolg : zij beslisten een nieuw bedrijf op te richten waarin VAB en KBC elke 50 % van de aandelen hebben en waarin (bijna) alle call center activiteiten worden ondergebracht. maw VAB neemt voortaan de telefoon op voor KBC ! Dat nieuwe bedrijf komt bovendien in Zwijndrecht. Er komen twee verdiepingen bij boven de bestaande garage en er worden alvast 50 nieuwe personeelsleden aangeworven vanaf januari 2008. Men kiest ervoor om nieuwe mensen aan te werven, de bestaande vaste personeelsleden van de verschillende callcenters die over heel België verspreid waren krijgen een andere functie binnen de groep KBC. De schaalvergroting van VAB zal aanvankelijk wel wat praktische problemen bieden. Zo zullen er bureaucontainers op de parking worden geplaatst om al dat extra personeel tijdelijk onder te brengen in afwachting van de afwerking van de nieuwbouw voorzien voor het voorjaar 2009. En nu maar hopen dat ik binnen die nieuwe firma ook mijn kansen ga krijgen....
Hoe een uitgeweken mortselaar zijn nichtjes terugvond
Mijn man is een fervent familiedeskundige en kreeg enkele maanden geleden het verzoek van een uitgeweken mortselaar om zijn uit het oog verloren nichtjes op te sporen in Vlaanderen. Jan stuurde enkele mailtjes en slaagde er inderdaad in die nichtjes (inmiddels flukse zeventigers) op te sporen ook al was één van hen intussen verhuisd naar Tielt in West Vlaanderen. Marcel kwam deze week naar Vlaanderen en wij organiseerden een etentje om alle partijen rond de tafel te krijgen. Het was een ontroerende namiddag waarin veel bijgepraat werd. Soms kan je van je dorp de wereld maken.
Ik begon deze blog ooit met de bedoeling om mijn wedervaren neer te pennen hoe een 50 + zich voelt bij het zoeken naar werk. Ik beschreef mijn tewerkstelling als interim bij KBC en hoe ik hoopte op termijn toch nog een vaste job te kunnen vinden.
Sinds eind augustus is mij dat inderdaad gelukt. Ik werk nu bij VAB-VTB in Zwijndrecht op de pechverhelpingscentrale binnenland. Ik hoop er na drie maanden een vast contract te krijgen als deeltijdse werknemer. De ene week werk ik van 8 tot 12 en de volgende week van 16 tot 20 uur. Het is een heel afwisselende job want elke cliënt is verschillend en wenst natuurlijk zo snel mogelijk geholpen te worden. Het levert dagelijks wel een anecdote op voor de huisgenoten. Of wat te denken van de onfortuinlijke cliënt wiens vrouw vorige week door een kleine aanrijding de passagiersdeur doet blokkeren en die het deze week presteert om de andere voordeur te blokkeren door een aanrijding met de kusttram.... Veel cliënten rijden tegenwoordig met een leasingwagen of een wagen waarvoor zij bijstand krijgen via hun constructeur. Dat maakt het er niet eenvoudiger op om uit te maken welke bijstand zij kunnen genieten en tegen welke voorwaarden. Ik heb leuke collega's en dat maakt dat ik er mij al wat thuis begin te voelen. Duimen nu maar dat na de proefperiode ik dat felgewenste vast contract mag ondertekenen. De eerste evaluaties waren toch gunstig dus wij zijn optimistisch....
Onze gezinsvakantie zit er weer op. Wij verbleven twee weken in Blankenberge en ondanks het feit dat iedereen in het binnenland kloeg over het slechte juliweer was het weer daar wél goed. Het heeft wel enkele keren geregend maar nooit lang. De wind waait de regenwolken daar snel weg. Eén nacht beleefden wij een echte storm. Ons appartement lag op de negende verdieping aan de dijk dus dat gaf wel een schitterend schouwspel. Helaas met schade aan één van de tenten van het zomercircus dat in juli en augustus zijn tenten had opgetrokken aan de Pier. Na jaren naar Duitsland en Frankrijk op vakantie te zijn geweest was dit bezoek aan onze belgische kust een echte herontdekking. Blankenberge biedt veel animatie aan zijn vakantiegangers. Tien om te zien, zomeraperitief, modeshow met de kandidaten voor Miss Belgian Beauty, parkconcerten, Klankenberge, vuurwerk, drie keer per week markt. Alle dagen is er wel iets te doen. Wij bezochten ook Earth Explorer in Oostende, het centrum dat onder impuls van ex-astronaut Dirk Frimout aandacht schenkt aan aarde, vuur, lucht en water. Zo kan jij een tornado doorstaan, een aardbeving meemaken en meevliegen als astronaut. Onze tienerkinderen vonden het een echte ontdekking. De kusttram voert je naar alle attracties en een pluskaart combineert dan de tramrit met de attractie. De trams rijden er elke tien minuten en zitten meestal goed vol. Bovendien zijn er in Blankenberge talrijke winkelstraten dus je vervelen hoeft niet zelfs als het geen echt strandweer is.
Ik ben janssens lutgarde, en gebruik soms ook wel de schuilnaam poesjenel .
Ik ben een vrouw en woon in mortsel (belgie) en mijn beroep is huisvrouw .
Ik ben geboren op 04/02/1956 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: toneel, tuinieren, muziek.
Ik ben moeder van twee volwassen adoptiezonen (1 vlaams en 1 roemeens)en een pleegdochter (frans-algerijns) In ons multicultureelgezin kenden wij daardoor de nodige problemen. Ook professioneel ging het niet altijd zo vlot.
Als je weet wat voor problemen hij vorig jaar heeft doorgemaakt en wat een moeilijke periode dat voor het hele gezin was dan geeft dit zo veel vreugde.
Ik ben janssens lutgarde, en gebruik soms ook wel de schuilnaam poesjenel .