Vandaag streek het Een-programma "Duizend zonnen" neer in het Rivierenhof in Deurne. Elke week in een andere provincie en deze keer zo dichtbij dat ik dat toch wel eens gezien wilde hebben. Je kon de weg naar dit evenement volgen via de kleurrijke ballonnen die de bezoekers op hun terugweg aan hun fiets, kinderwagen of in de hand hadden. Op het terrein kon je schaken, petanquen, op het springkasteel van Kaatje spelen. Giovanni gaf kookdemonstraties met asperges, citroenkruid, abricozen, tarwe en een vinaigretti met vliersiroop, koffie en een likeur op basis verschillende vruchten. Je kon er ook proeven van zijn recepten en het resultaat van zijn kookkunst kon ik wel waarderen. Op het grote podium werd intussen alles klaargezet voor een optreden van Gene Thomas. In de verschillende eetstandjes kon je genieten van slaatjes, snoep, ijs, koffie, oesters, chianti en de klassieke hamburgers. De toeristische dienst van de stad Antwerpen greep dit evenement natuurlijk ook aan om haar zomerprogrammatie (vb van het openluchttheater in het Rivierenhof) voor te stellen. Vanmorgen zal de crew die dit evenement moest klaarzetten wel even bedenkelijk naar de regenwolken gekeken hebben maar gelukkig klaarde de hemel al snel op. Het was niet echt warm maar toch mooi weer. Het Rivierenhof is iets waar wij blij mogen mee zijn. Dit park van 150 hectaren geeft aan heel wat inwoners talrijke mogelijkheden tot recreatie varierend van de speeltuin, het sprookjeshuis, de minigolf, de sportterreinen, het kasteel met het mooie buitenterras met zicht op de prachtige vijver en de talrijke activiteiten die er doorgaan. Wie het nut van de provincie in twijfel trekt, heeft waarschijnlijk nooit aan de provinciale domeinen gedacht en de vreugde die zij bieden aan iedereen.
Zaterdagavond werden wij verwacht op een benefietavond ten voordele van een tehuis in Burkina Fasso waar jonge meisjes de kans krijgen om te studeren en op te groeien. In dat land bestaat er namelijk geen gratis onderwijs en daarom gaan veel kinderen er niet naar school. De zusters hebben nu een tehuis opgericht waar jonge meisjes in de leeftijd van 6 tot 18 jaar kunnen verblijven en naar school gaan. Per meisje hebben zij daarvoor 200 euro per jaar nodig en daarvoor doen zij dus beroep op vrijgevige zielen uit het rijke westen. Vanavond had men dankzij de sponsoring van de paters een heuse west-vleteren avond georganiseerd. Je kon er proeven van deze trappist in de verschillende sterkten (een verfrissend bier van 6° der rondborstige bruine van 8° en de grand cru onder de bieren van 12 °) Ook een cake gemaakt met west-vleteren kon je er uitproberen. Die smaakt meer naar een soort notenbrood maar was wel erg lekker. De stemming zat er natuurlijk door dat lekkere vocht meteen in. De vakantieplannen kwamen ter sprake en de drukke agenda's werden naast elkaar gelegd "want deze zomer moeten wij toch eens samen barbecuen" Intussen vallen hier alle programma's van de zomerfestivals en wijkfeesten binnen met een bedenking als je al die activiteiten zou willen bijwonen dan heb je tijd tekort. En nu maar hopen op mooi zomerweer zodat al die organisatoren niet met een uitgeregend feest geconfronteerd worden.
Enkele dagen geleden dook het sterrenmeisje voor het eerst op in de media. Het zou om een uit de hand gelopen tatto-sessie gaan. Bedoeling was dat er drie kleine sterretjes zouden getatoeeerd werden net boven de wenkbrauw van het meisje, het werden er 56. Volgens haar uitleg omdat zij in slaap zou gevallen zijn. Nu vind ik dat een zeer vreemde verklaring. Volgens mij is een tattoo-sessie juist erg pijnlijk en lijkt het mij heel vreemd dat je tijdens het zetten van een tattoo in slaap zou kunnen sukkelen. Ik ga er meer en meer van uit dat het om een commerciele stunt gaat en dat bleek ook toen gisteren MNM als de schuldige werd aangeduid. Intussen is het al mogelijk om je eigen gelaat te customizen met allerlei sterretjes via een nieuwe site (die al eind april werd geregistreerd ?!?) Zelfs in het parlement werden er al vragen gesteld over de invoering van een bedenktijd voor het zetten van tattoo's. Mijn bedenking bij dat alles is dat je eigen kind maar thuis komt met een tattoo na een nachtelijk feestje. Ik heb het gelukkig nog niet meegemaakt en ik ga er van uit dat mijn zonen dat niet meteen van plan zijn. Ik zou het dan toch ook beter vinden voor de gemoedsrust van de ouders dat er nu een bedenktijd wordt ingevoerd zodat impulsbeslissing tot het zetten van een tattoo niet meer mogelijk is.
Wij hebben onlangs een nieuwe spelconsole aangekocht. En het grote verschil met de bestaande spelcomputers is dat er met deze ook wat fysieke inspanning wordt gevraagd. Zo kan je ons nu zien bowlen, golven, tennissen, boxen en baseballen. Met de spelblokje in de hand zie je ons de gekste toeren uithalen om toch maar een strike, een spare of een birdy te kunnen scoren. Het leuke ervan is ook dat je het zowel alleen als met twee, drie of vier spelers kan doen. Regelmatig sneuvelen er hier persoonlijke of groepsrecords en dat alleen is al een stimulans om meer en beter te spelen. Wij hebben de deelnemers elk een persoonlijk accent gegeven zodat je zonder probleem Jan, Lut, Mirco en Jonathan herkent. Binnenkort als wij nog eens de grens oversteken kopen wij de extra tools zodat het nog meer lijkt dat je tennis speelt e.d. Er zijn nog heel wat andere spelletjes buiten het sportpakket dus wij weten nu alvast wat vragen de volgende feestelijke gelegenheden. Vraagje dat ik er toch bij stel : ik heb last van een tenniselleboog en een voetballersknie. Kan je van een spel ook sportletsels krijgen ?
Vandaag kregen wij een verontrustend telefoontje van de werkgever waar onze jongste zoon Mirco werkt. Mirco had een arbeidsongeval gehad, was naar het ziekenhuis gebracht en er verzorgd maar mocht meteen naar huis. Hij zou naar huis gebracht worden en mocht twee dagen recupereren. Bij zijn thuiskomst bleek het allemaal nogal mee te vallen. Hij was aan het schuren met een bandschuurmachine en die machine had zijn T-shirt meegetrokken en daardoor ook een stuk vel van zijn buik. Zijn medewerker had niet meteen een oplossing gevonden voor dat probleem maar aangezien het toch vrij pijnlijk was hadden zij de chef erbij gehaald en waren zij er gezamenlijk toch in geslaagd om Mirco te bevrijden door de bandschuurmachine gedeeltelijk te demonteren. In het ziekenhuis had de spoedarts gezegd dat hij dankbaar mocht zijn voor zulke stevige buikspieren waardoor erger was voorkomen. Het is dus al bij al nog vrij goed afgelopen. Mirco wilde zelfs meteen terug aan het werk maar daar stak zijn werkgever een stokje voor. Dat wordt voor onze jongste 1,5 extra verlof en vooral dat zich rustig houden is al een hele opdracht....
Vandaag hadden wij afgesproken bij Paul en Greet in Oosthoven (Oud-Turnhout). Alle brussen waren uitgenodigd (dat zijn de broers en zussen) en die waren allemaal aanwezig.In de familie noemen zij die ook de warme kant en de koude kant (dat zijn de schoonzussen en schoonbroers) waren er op twee na. Paul is een fervente tuinier en kweekt allerlei groenten en fruit in zijn moestuin en dus toonde hij fier als een gieter hoe goed alles groeide. Hij liet ons ook proeven van een nieuwe soort braambes die er uit zag als een framboos en superlekker smaakte. De aspergesoogst had hij net afgesloten en nu liet hij de planten verder doorgroeien om aan te sterken. Hij heeft ook veel soorten rozen in zijn tuin die een heerlijke geur verspreiden. Een kiwiplant die hij naast de veranda plante leidde hij listig via een opening in de muur naar binnen zodat hij er ook binnen van kant genieten. Greet weet al dat lekkers tot heerlijke gerechten om te toveren. Haar groentensoepje was verrukkelijk en de koude schotels met rosbief en gerookte zalm waren om duimen en vingers van af te likken. Zij bakken ook hun eigen bruin en rozijnenbrood. Daarbij werd nog een lekker rood en wit wijntje geschonken dat ter gelegenheid van 150 jaar Oud-Turnhout dit jaar wordt verkocht. Als dessert had zij dan nog maar rijstpap en chocolademousse gemaakt. Zo'n uitstap is dus altijd een aanslag op al je dieetvoornemens maar wie zou zo'n eetfestijn willen missen ? Wat zo'n ontmoeting ook tof maakt is dat er altijd gesprekstof te over is : de actualiteit in binnen en buitenland, de kinderen, de kleinkinderen, de individuele gezondheid enz enz. Rond 4 uur trokken wij huiswaarts met een tevreden gevoel. Volgende afspraak : moederdag 15 augustus.
Hoe kan je zoveel mogelijk geld halen uit een olifant ?
De afgelopen maanden stond in onze zoo alles in het teken van de geboorte van een jong olifantje. Reeds maanden op voorhand hadden de verzorgers post gevat om toch maar niet de geboorte van het jaar te missen. Toen de kleine deugniet dan toch was geboren moesten wij vernemen dat de zoo het ultieme moment had gemist en dat er geen beelden beschikbaar waren. De jonge spruit werd ingeschreven in het bevolkingsregister van de stad. Elke sinjoor kreeg een geboortekaartje in de bus en op 15 juni werd er een babyborrel gegeven op het Astridplein. De zoo had alles uit de kast gehaald dat maar met Kai-Mook kon geassocieerd worden. Tassen met zijn naam , T-shirts, bier naar haar genoemd enz enz. En dan plots blijken er toch beelden te bestaan van de geboorte. Dus heeft de zoo die dan maar gebrand op een CD en die wordt nu ook weer te koop aangeboden. Het begint er meer en meer op te gelijken dat de marketingafdeling van de zoo de ene stunt na de andere wil doen. Wat mogen wij nu nog verwachten ? Bij een gewone baby kan je nog vieren dat hij de eerste keer zijn of haar hoofdje opricht, dat hij kan kruipen, zitten en de eerste stapjes zetten. Dat heeft echter weinig zin voor onze kleine slurf want dat kon hij binnen enkele minuten. Heeft er iemand nog ideën voor onze marketeers van de zoo ? Zij willen dit jaar nog veel geld verdienen aan hun nieuwe aanwinst.....
Vandaag kondigde Een aan dat er in het voorjaar van 2011 (eindelijk ?) de comedyserie "De Kampioenen" stopt. Deze serie zal dan 21 jaar hebben gelopen op onze nationale zender, een record dat niet snel zal verbroken worden. Onze oudste zoon Jonathan heeft zijn hele leven nooit anders geweten dan dat 'die voetbalstampers' op de buis kwamen Eerst een aantal nieuwe afleveringen en dan tot in den treure herhalingen. Er verdwenen hoofdfiguren zoals de cafebaas en de garagist en er werd geprobeerd om nieuwe figuren te introduceren zoals de restaurantuitbater en de antiquair. Het publiek lustte er in ieder geval pap van want de kijkcijfers bleven hoog, ook al werd elke aflevering wel al voor de derde of vierde keer herhaald. Blijkbaar hebben mensen behoefte aan zulke vorm van amusement na hun drukke werkdag. In de zomer was het eenvoudig voor de programmatie om deze serie nog maar eens uit te zenden. Er waren tenslotte afleveringen genoeg. En zelfs toen de serie op video uitkwam was het een groot succes. Toen vorig jaar sprake was van een film rond de Kampioenen werden de eerste barstjes zichtbaar in het concept. Er was discussie over het script en uiteindelijk werd het hele plan van tafel geveegd. Nu kondigt Een dus het einde aan van een tijdperk. Het is nu aan de scenaristen om een even sterke opvolger te creëren.
Vandaag op de radio gehoord dat Sabam een brief had verzonden naar alle onthaalouders dat zij in het vervolg moesten betalen indien zij muziek wilden spelen in de ruimte van de kinderen. Hoe zij dat in hemelsnaam gaan nagaan met het beperkt aantal inspecteurs lijkt mij een onhaalbare taak. De kindjes mogen wel gratis naar klassieke muziek luisteren maar of zij zo maar wensen af te zien van Samson, Plop en K3 lijkt mij toch niet evident. Wenste één van de bobo's van Sabam de toekomstige generatie een culturele toekomst toe ? In de namiddag kwam er al een nieuwe versie. Alleen de grote opvanginitiatieven genri POI (prive opvanginitiatief) en crèches zullen in de toekomst moeten betalen. Als het vandaag 1 april zou geweest zijn, ik zou gedacht hebben dat dit verhaal de aprilvis zou geweest zijn....
Vandaag moest ik onder het mes. Vermits ik al weken pijn had aan de linkerknie en zelfs een injectie met cortisone geen baat bracht, had de orthopedist besloten tot een kijkoperatie. Dat moest gebeuren onder volledige narcose en dat schrok mij toch wat af. Vanmorgen meldde ik mij al om 7 uur in het dagziekenhuis. Nadat de verpleegster mij had klaargemaakt voor de ingreep (ontharing, ontsmetting en een grote zwarte pijl naar de knie - zij zouden zich eens kunnen vergissen van knie - werd ik naar de operatiekamer gereden. Daar moest ik nog even wachten en het was daar erg fris. Naar verluid zou dat altijd zo zijn maar het was echt wel koud. Daarna heb ik niets meer gemerkt, behalve dat ik wakker werd en naar mijn kamer werd gebracht. Daar heb ik nog enkele uren geslapen, kwam de arts nog even langs met de melding dat mijn meniscus inderdaad was gescheurd en hij de losse stukjes had verwijderd en moest ik nog even wachten tot de laatste baxter was leeggelopen. Om drie uur was ik al terug thuis. Nu zal ik mij maar enkele dagen rustig houden maar de pijn in mijn knie is al veel verminderd dus dat is toch al een goed teken.
Ik had onlangs een prijs gewonnen bij een wedstrijd in Gazet van Antwerpen. Ik mocht gratis een fotoalbum aanmaken. Vanmiddag had ik even tijd dus ik zou dat wel even snel doen. Dat viel dus even tegen... Ik wilde een fotoalbum maken over ons huis en zijn bewoners doorheen de verschillende seizoenen. Dus eerst de juiste foto's geselecteerd en verzenden naar de server van de firma. Daarna de teksten ingebracht en de lay-out aangepast. Bleek dat er wel wat foto's nog niet in de juiste volgorde stonden. De bedoeling was immers de seizoenen te volgen en dan moeten de foto's van de winter niet voor die van de lente komen en die van pasen niet na Halloween. Uiteindelijk is het toch gelukt al was er even paniek toen ik door een verkeerde toets in te drukken ineens alles kwijt was. Gelukkig kon ik door terug in te loggen op de site van de firma mijn album terug 'opvissen' Nu ben ik echt benieuwd naar het resultaat. Normaal moet het voor het einde van de week in de bus steken. Ik had ook nog een bon voor 30 gratis foto's en die heb ik dan maar gebruikt om een aantal foto's van ons mama tijdens de vakanties in Nieuwpoort, in Vossemeren en tijdens de uitstap naar de serres van het koninklijk paleis en de familiereunie samen te laten afdrukken. Zo kan ons mama aan haar medebewoners eindelijk eens iets laten zien (en vertellen) over haar vakanties en uitstappen. Vermits ik morgen onder het mes moet voor die kijkoperatie weet ik niet of de volgende dagen nog bijdragen op mijn blog zal kunnen zetten. Dat wordt even afwachten hoe alles verloopt.
Reeds jaren kwam ik voorbij een winkel in het Wijnegems shopping center en zag er reclame voor een geëmailleerde plaat waarop je je familienaam en eventueel je huisnummer kon laten zetten. Verschillende keren vroeg ik het formulier om een bestelling te plaatsen maar telkens stelde ik het weer uit. Tot ik begin deze week de knoop doorhakte : ik gaf de bestelling door voor jan en lut verhelst jonathan en mirco. Ik moest die bestelling meteen betalen (wellicht hadden ze slechte ervaringen met vorige bestellingen) en dan maar afwachten op het telefoontje dat het order klaar was. Tot mijn grote verbazing belde Cosy House al vandaag. Dus ik meteen in de auto gesprongen en naar Wijnegem gereden. Het is echt mooi geworden en nu maar hopen dat Jan snel tijd vindt om het op te hangen. Nu hoef ik nooit meer van bezoekers te horen dat zij blij waren dat er aan ons huis nog een ander kunstwerk hangt (indertijd gemaakt door Cecile Vernieuwe) met de tekst Huize Poesjenel want dat zij het anders niet zouden gevonden hebben. Nu hangen onze voornamen en familienaam duidelijk aan de gevel, dus geen vergissing meer mogelijk. Huize Poesjenel heeft eindelijk bewoners gekregen.
Enkele keren per jaar ga ik met ons mama naar de seniorenmatine in De Mol in Lier. Vandaag was het de laatste voorstelling van het seizoen in het teken van Lier Feest. Op het programma stond Edelweiss, een accordeongroep. De coordinatrice van het cultureel centrum nodigde het publiek uit om mee te neuriën of te lalala-en als wij de liedjes kenden. Helaas was dat in het eerste gedeelte nauwelijks het geval. Het waren wel leuke walsjes maar ons totaal onbekend. De muzikanten speelden met uitgestreken gezichten en aangezien er geen presentator was evolueerde het optreden daardoor al gauw tot een musicaal decor te vergelijken met een straatorgel maar waar je onmogelijk lang geboeid kunt naar zitten kijken. De mensen begonnen ongemakkelijk op hun stoel te schuiven, gingen aan de bar hun pauzedranken al afhalen of vielen prompt in slaap. Tijdens de pauze werd een boeket bloemen geschonken aan de oudste aanwezige (98 jaar oud) Na de pauze slaagde het orkest er gelukkig in om wat meer bekende deuntjes te spelen maar toen wij wilden meezingen bleek dat die teksten toch ver in ons geheugen zitten zodat wij ons meestal moestenbeperken tot enkele zinnen gevolgd door lalala. Maar wij hebben er wel heel veel plezier aan beleefd. Ooit al eens de vogeltjesdans gedanst op je stoel ? Tegen het einde van de voorstelling hadden wij allemaal kramp van het lachen. Als die groep nog eens een voorstelling geeft mogen zij zij wat mij betreft aankondigen als humor met een snuifje muziek. Wedden dat zij zo nog heel populair worden ?
Ik ben al een aantal maanden actief op Facebook en ik vind dat een prima manier om op de hoogte te blijven waar je vrienden, kennissen en familie mee bezig zijn. Onlangs nodigde ik iemand uit onze straat uit om vriendin te worden. Nadat zij hier was op ingegaan, toch maar even geinformeerd (haar familienaam klonk mij bekend in de oren) of zij niemand in Boechout kende met dezelfde naam. Als kind heb ik namelijk ook in deze gemeente gewoond. Ik vertelde van mijn leuke jeugdherinneringen aan de boer die enkele huizen verder woonde en die wij in de zomerperiode gingen helpen om aardappelen te poten of te rooien. Ook Bles hun paard vertroetelden wij met de afgevallen appelen en peren uit onze boomgaard. Wat bleek nu ? Marleen was de dochter van die boer, weliswaar een nakomertje dus wij hadden dat niet meer vernomen nadat wij verhuisd waren naar een andere woonst in Boechout. En nu ontmoetten wij elkaar terug via Facebook en wonen ruwweg 500 meter van elkaar. Ik had de afgelopen jaren al dikwijls bewonderend naar de versiering aan haar huis gekeken want zij weet het seizoensthema (vb Halloween) prachtig op haar gevel uit te beelden. Mijn man en ik hebben in de jaren 80 twee keer in de states gewoond en ook toen was ik vol bewondering voor de mooie versieringen van de huizen (vb ter gelegenheid van kerstmis) Ons huis dat wij kochten had iets amerikaans (met het vele hout dat erin verwerkt is) en ook ik volg de seizoenen in de versiering ervan. Ik begin Facebook steeds leuker te vinden....
Ik heb al enkele maanden problemen met mijn linkerknie en consulteerde daarom eerst de huisarts en die verwees mij naar de orthopedist. Eerst heeft hij geprobeerd om het vocht dat zich in de knie had opgehoopt te verwijderen en daarna een cortisonespuit toe te dienen maar dat gaf helaas niet het gewenste resultaat. Uit een MRI onderzoek bleek dat een stuk van de meniscus was 'verdwenen'. De geneesheer die het onderzoek had geinterpreteerd vroeg zich zelfs af of ik al een menisectomie had ondergaan. Nu zou ik mij zoiets wel herinneren maar toch maar even te rade gegaan bij ons mama voor bevestiging. De orthopedist gaat nu maandag 15 juni via een kijkoperatie op zoek naar dat ontbrekende stukje meniscus en hopelijk kan hij zo ontdekken waarom die knie zo pijnlijk is. De ingreep gebeurt onder volledige narcose maar in het dagziekenhuis dus als alles normaal verloopt mag ik dezelfde avond nog naar huis. Dan wordt het even behelpen met krukken tot de draadjes er na een tiental dagen verwijderd worden. Laat ons dus hopen dat na die ingreep de pijn zoniet weg dan toch sterk verminderd zal zijn. In afwachting van de ingreep moest ik een aantal onderzoeken ondergaan of de recente resultaten binnenbrengen. Als chronische pijnpatiënt is dat voor mij al meer een formaliteit. Een hartonderzoek werd nog vorig jaar uitgevoerd, een bloedonderzoek dat kon er dinsdagmorgen nog wel even bij in de planning. Vandaag mag ik het resultaat van dat bloedonderzoek gaan afhalen bij de huisarts en dan breng ik alles naar Sint Augustinus zodat de anaethesist die informatie al eens kan doornemen voor maandag. Veiligheidshalve zal ik toch maar een kopie van die documenten nemen, ik heb op dat gebied al eerder ondervonden dat zulke documenten wel eens verloren geraken.
Mijn schoonzusje wees mij op een nieuw initiatief van een professor om de ontwikkelingslanden te helpen. Het is zo simpel maar tegelijk ook geniaal gevonden. Om de hongersnood uit de wereld te helpen, ga je de lokale bevolking hebben om kleine tuinen aan te leggen zodat zij in hun eigen voedingsbehoeften kunnen zorgen. Grond is er genoeg en met weinig middelen kan de grond er bouwrijp gemaakt worden. Alleen de zaden van exotische vruchten zijn op de lokale markt heel duur. Daarom wordt gevraagd om zaden te verzamelen en op te sturen. Het gaat hier om zaden van meloenen, aubergines, avocado's en paprika's. Je spoelt de zaden even af en laat zij op een bord drogen. Dan stuur je ze in een omslag op naar
Prof. Dr. Willem VAN COTTHEM Beeweg 36 BE-9080 ZAFFELARE Belgium Tel. +32 9 356 86 16 e-mail : willem.vancotthem@gmail.com
Het lijkt misschien maar een druppel op een hete plaat maar het kost nauwelijks iets en het kan die mensen daar flink vooruit helpen. Er zijn al heel wat projecten gestart dus hoe meer mensen zaden willen sturen hoe beter.
Op Vitaya zag ik een aflevering in hun boeiende adoptieserie. Het eerste gezin koos bewust voor open adoptie. De adoptiemoeder had ooit zelf een dochtertje afgestaan en wenste ,nu bleek dat zij geen kinderen meer kon krijgen, dat zij een andere soort contact kon opbouwen met de afstandsmoeder dan hoe het destijds bij haar was geweest. Bij een open adoptie kiest de afstandmoeder zelf in welk gezin haar kindje terecht komt en houdt zij nadien nog contact met dat gezin. Een heel gedurfde formule want het houdt ook zijn risico's in. Wat ga je doen als er belangrijke beslissingen over het kind worden genomen naar schoolkeuze, religie en relatie. Kunnen zulke onderwerpen rustig met elkaar overlegd worden of zal toch altijd iemand het onderspit moeten delven. Dit gezin heeft twee zoontjes geadopteerd volgens deze formule. Tussen de twee adopties slaagde de adoptiemoeder er ook nog in om haar natuurlijke dochter op te sporen en er opnieuw contact mee te leggen. De beide afstandsmoeders en de adoptieouders van het dochtertje maken intussen ook integraal deel uit van het netwerk van het gezin. Ik zie het hier in Vlaanderen nog niet meteen voor mogelijk. Hier zal men dan eerder voor pleegzorg kiezen en niet voor adoptie. Zo blijft er intens contact mogelijk tussen kind en natuurlijke ouders en vervullen de pleegouders meer een (tijdelijke) verzorgende rol. In een tweede verhaal kwam een jongen van dertien aan bod die na het overlijden van zijn beide ouders een tijdlang voor zijn jongere broertjes en zusjes had gezorgd. Nadat zij in verschillende gezinnen waren geadopteerd bleef hij ietwat verweesd achter. Hij werd toch nog geadopteerd door een echtpaar dat elkaar pas wat later had leren kennen en die wel een kinderwens hadden maar waarbij een baby niet echt meer paste. Zij wisten na enkele kennismakingsdagen snel het hart van deze jongen te veroveren. Zij zorgen er ook voor dat er terug contact werd opgenomen met de gezinnen waar zijn broers en zussen werden geadopteerd en dat ze elkaar minstens eens per jaar konden zien. De jongen bleek in een latere fase toch nog wel psychologische bijstand nodig te hebben (hij had door het vervullen van de vaderrol toch te snel moeten opgroeien) maar het verliep steeds beter in zijn nieuw gezin. In een laatste gezin waren er niet minder dan 17 adoptiekinderen. De mama was een sociaal assistente en als zij kinderen ontmoette die weinig kans maakten op individuele adoptie dan had zij maar besloten om ze zelf te adopteren. Zo waren zij tot de grote familie gegroeid waar ieder lid zijn eigen taak had en dat werd via een tabel strikt geregeld. De jongste in het gezin was nu 4, de oudste 22. Het gezin telde zowel blanke, zwarte als spaanse (hispanic) kinderen en werd daarom ook niet overal aanvaard. Maar zij waren wel goed opgenomen in hun kerkgemeenschap en dat gaf hen veel steun. Toch blijf ik zulke grote gezinnen van adoptiekinderen moeilijk vinden, in hoeverre kan er nog individuele aandacht gaan naar de kinderen. Zij zullen wel goed verzorgd worden en allicht gelukkiger dan wanner zij in een home waren gebleven maar het blijft een heel grote groep waar de moeder voor moet zorgen.
Verkiezingen voor een nieuwe wereld en daarna terug naar de middeleeuwen
Vanmorgen werden wij allemaal (en dit voor de eerste keer allemaal in ons gezin) in het kieshokje verwacht om onze stem te geven. Ik had al lang mijn keuze bepaald, wat mijn echtgenoot zijn keuze is is mij onbekend. Hij geeft wel eens een hint maar maakt dit toch niet bekend. Ook wat onze twee zonen betreft geen idee van hun kiesintenties. In de namiddag zullen wij wel vernemen hoe de kiezer de teerlingen weer heeft geschud en of de voorspellingen zijn uitgekomen. Daarna zijn wij een kijkje gaan nemen naar De Quaye Werelt. Ter hoogte van de Sterckxhof in Deurne werd de wereld zoals zij er vermoedelijk uitzag in 1477 heropgebouwd. Het leek net of je liep rond in een filmdecor. Het is een bijeenkomst van gelijkgezinden die in hun vrije tijd de middeleeuwen opnieuw creëren en dat doen met veel gevoel voor precisie en aandacht voor details. Zowel de tenten, de waren die aangeboden worden, de kleding, de laarzen alles wordt zo realistisch mogelijk nagemaakt. In de namiddag is er zelfs een echte veldslag met bulderende kanonnen,onstuimige zwaardvechters en piekeniers en meedogenloze zwaarvechters. Kinderen beleven er een droom in het echt. Je kan er helmen, zwaarden en kleding kopen en dan moet je die trotste gezichtjes zien. Echt schattig ! Misschien zou het een idee zijn voor onze huidige politici om op deze manier te bepalen wie er in de toekomst aan de macht komt.
Vandaag heb ik een koekjesdoos gekocht van het merk Desobry. Waarom zult U zich afvragen ? Omdat de tekening die op deze doos was afgedrukt heel vertrouwd was. Zij toont een afbeelding van de koninklijke galerijen Sint Hubertus in Brussel. En wel specifiek één van de gangen waarin het bekende Taverne du Passage gevestigd is waar ik dikwijls met mijn tante Hélène een koffietje heb gedronken. Zij had samen met haar echtgenoot Emile een appartement gehuurd in deze galerij net tegenover dat café. Het werd verhuurd voor een spotprijs maar je engageerde je wel als huurder om het helemaal terug op te knappen in de authentieke stijl van vroeger. En daar hebben zij inderdaad hun uiterste best voor gedaan. De stijlmeubelen werden met zorg uitgekozen, de kleuren van de verf op bestelling gemengd. Er werden gordijnenroedes opgehangen waaraan prachtige gordijnen en overgordijnen werden gehangen. In dat appartement werd de ganse familie ééns per jaar uitgenodigd voor een etentje. Emile verdween dan naar de keuken want hij kon prima koken en Hélène zorgde voor de versiering van de tafels en het onthaal van de gasten. Het merkwaardige was dat zij dat appartement alleen gebruikten als pied-à-terre in Brussel want zij woonden eigenlijk in Lier maar gingen vaak uit in het Brusselse. Dan was het natuurlijk eens zo handig als je daar nog een tweede woonst bezat. Ik keek altijd mijn ogen uit aan de prachtige etalages van de gallerij. Een juwelier, de handtassenwinkel van Delvaux, een pralinezaak met prachtige chocolade creaties, een oud boekenantiquariaat, een winkel met echte santons (provencaalse poppen) het was een genot om in deze eerste winkelgalerij op het europees continent te flaneren. Meestal speelde er nog een violist mooie sonates ter verstrooiing van het kuierende clienteel. Ook heel wat toeristen hadden deze mooie plaats al gauw ontdekt. Wij als kinderen vonden het dan extra leuk om doodleuk aan de deur van onze tante te bellen en het appartement binnen te gaan. Moest je de toeristen dan zien kijken... Mijn tante Hélène is al 8 jaar geleden overleden. Zij werd amper 61 en haar man verkoos om haar ziekte (zij leed aan kanker) niet bekend te maken aan de famile en haar ook niet te laten behandelen maar haar de laatste jaren van haar leven extra te vertroetelen. Zo vernamen wij pas enkele dagen voor haar dood hoe ernstig haar ziekte was. Mijn suikertante had tot haar groot verdriet geen kinderen en samen met Emilie ging zij heel vaak naar Engeland op vakantie. Daarvan bracht zij altijd mooie cadeautjes mee voor de kinderen en kleinkinderen van haar zussen. Zo kreeg onze Jonathan ooit een prachtige broek en hemd van Marks en Spencer (dat toen nog niet in België gekend was) Ooit organiseerden zij voor hun 25ste huwelijksverjaardag een feest waarbij alle gasten verkleed als figuranten van de 19de eeuw werden uitgenodigd. Jan en ik gingen toen als pater en moeder overste en wij hadden onze auto enkele straten verder geparkeerd en liepen dan in onze kledij naar de galerij. Wij werden onderweg verschillende keren gefotografeerd door diverse toeristen. Die koekjesdoos riep bij mij dus zoveel mooie herinneringen op dat ik ze meteen heb gekocht. Ik geef haar een ereplaats in huis. Wat zou mijn tante fier zijn geweest dat haar appartement op een koekjesdoos werd afgedrukt.
Gisteren verschillende keren geconfronteerd geweest met de wens dat oudere mensen nog wensen serieus genomen te worden en niet willen (maar vaak toch worden) gepamperd terwijl zij hun eigen beslissingen willen (en nog kunnen) nemen. Een eerste voorbeeld was de buurvrouw van ons mama in het RVT. Emma is een fiere dame die altijd prima haar plan heeft kunnen trekken. Woonde nog zelfstandig en had een kleine wagen wat haar actieradius verhoogde. Toen zij begin van het jaar plots in het ziekenhuis terecht kwam, verloor zij meteen ook het grootste gedeelte van haar autonomie. Haar broer (laat ons hopen met de beste bedoelingen) zorgde ervoor dat zij naar de RVT kon verhuizen. Nu Emma daar al twee maanden verblijft en volledig hersteld eigenlijk nog veel te vitaal is om al permanent daar te verblijven, onstaan er ernstige problemen. Emma wil terug naar haar huisje maar dat blijkt niet meer mogelijk. Broerlief heeft haar huis al leeggemaakt zodat het kan verkocht worden en heeft haar autootje al verkocht. Emma heeft weliswaar nog een appartementje dat zij verhuurt maar waarvan zij dan eerst de lieve huurders moet opzeggen wat haar ook moeilijk valt. Het gevolg is dat Emma nu geplaagd wordt door nachtmerries en zich steeds slechter voelt in de RVT. Hopelijk vind zij nog een alternatieve oplossing door vb een opname in een serviceflat waar zij terug meer zelf mag en kan doen en daardoor terug haar eigenwaarde kan vinden. 's Avonds in Koppen XL werd aandacht besteed aan de firma waar bijna alleen senioren werken. Na een toffe carriere in de industrie met vaak grote verantwoordelijkheden (naar personeel, omzetcijfers en deathlines) werken zij nu nog enkele uren per dag voor een kleine firma die naalden produceert. Door hun jarenlange ervaring kunnen zij de moeilijkste opdrachten tot een goed einde brengen. Voor de senioren is het werken een leuke aanvulling op hun pensioen (in de USA kan dat zonder problemen) en behouden zij zo hun eigenwaarde. Het oudste personeelslid is liefst 93 jaar oud. Hoewel zij dus allen maar een beperkt aantal uren presteren is de firma winstgevend en stijgt haar omzetcijfer elk jaar. Nu wij ook in ons land geconfronteerd worden met een sterke toename van het aantal gepensioneerden (de babyboomers gaan de volgende 10 jaren allen op pensioen) zal dat ook voor ons land een uitdaging worden. Niet iedereen is er gelukkig mee om achter de geraniums te verdwijnen. Zinvol vrijwilligerswerk of het begeleiden van de jongere generaties om ervaring te delen (consultancyfuncties) kan zeker zinvol zijn en zal veel psychische problemen voorkomen. Je bent nooit te oud om te leren....
Ik ben janssens lutgarde, en gebruik soms ook wel de schuilnaam poesjenel .
Ik ben een vrouw en woon in mortsel (belgie) en mijn beroep is huisvrouw .
Ik ben geboren op 04/02/1956 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: toneel, tuinieren, muziek.
Ik ben moeder van twee volwassen adoptiezonen (1 vlaams en 1 roemeens)en een pleegdochter (frans-algerijns) In ons multicultureelgezin kenden wij daardoor de nodige problemen. Ook professioneel ging het niet altijd zo vlot.
Vandaag streek het Een-programma "Duizend zonnen" neer in het Rivierenhof in Deurne. Elke week in een andere provincie en deze keer zo dichtbij dat ik dat toch wel eens gezien wilde hebben.
Wij hebben onlangs een nieuwe spelconsole aangekocht. En het grote verschil met de bestaande spelcomputers is dat er met deze ook wat fysieke inspanning wordt gevraagd.
Vandaag kregen wij een verontrustend telefoontje van de werkgever waar onze jongste zoon Mirco werkt. Mirco had een arbeidsongeval gehad, was naar het ziekenhuis gebracht en er verzorgd maar mocht meteen naar huis. Hij zou naar huis gebracht worden en mocht twee dagen recupereren. 
Vandaag hadden wij afgesproken bij Paul en Greet in Oosthoven (Oud-Turnhout).
De afgelopen maanden stond in onze zoo alles in het teken van de geboorte van een jong olifantje. Reeds maanden op voorhand hadden de verzorgers post gevat om toch maar niet de geboorte van het jaar te missen. Toen de kleine deugniet dan toch was geboren moesten wij vernemen dat de zoo het ultieme moment had gemist en dat er geen beelden beschikbaar waren. De jonge spruit werd ingeschreven in het bevolkingsregister van de stad.
Vandaag kondigde Een aan dat er in het voorjaar van 2011 (eindelijk ?) de comedyserie "De Kampioenen" stopt. Deze serie zal dan 21 jaar hebben gelopen op onze nationale zender, een record dat niet snel zal verbroken worden.
Vandaag op de radio gehoord dat Sabam een brief had verzonden naar alle onthaalouders dat zij in het vervolg moesten betalen indien zij muziek wilden spelen in de ruimte van de kinderen. Hoe zij dat in hemelsnaam gaan nagaan met het beperkt aantal inspecteurs lijkt mij een onhaalbare taak. De kindjes mogen wel gratis naar klassieke muziek luisteren maar of zij zo maar wensen af te zien van Samson, Plop en K3 lijkt mij toch niet evident. Wenste één van de bobo's van Sabam de toekomstige generatie een culturele toekomst toe ?
Ik had onlangs een prijs gewonnen bij een wedstrijd in Gazet van Antwerpen.
Enkele keren per jaar ga ik met ons mama naar de seniorenmatine in De Mol in Lier. Vandaag was het de laatste voorstelling van het seizoen in het teken van Lier Feest. Op het programma stond Edelweiss, een accordeongroep. De coordinatrice van het cultureel centrum nodigde het publiek uit om mee te neuriën of te lalala-en als wij de liedjes kenden. Helaas was dat in het eerste gedeelte nauwelijks het geval. Het waren wel leuke walsjes maar ons totaal onbekend. De muzikanten speelden met uitgestreken gezichten en aangezien er geen presentator was evolueerde het optreden daardoor al gauw tot een musicaal decor te vergelijken met een straatorgel maar waar je onmogelijk lang geboeid kunt naar zitten kijken. De mensen begonnen ongemakkelijk op hun stoel te schuiven, gingen aan de bar hun pauzedranken al afhalen of vielen prompt in slaap. Tijdens de pauze werd een boeket bloemen geschonken aan de oudste aanwezige (98 jaar oud) Na de pauze slaagde het orkest er gelukkig in om wat meer bekende deuntjes te spelen maar toen wij wilden meezingen bleek dat die teksten toch ver in ons geheugen zitten zodat wij ons meestal moestenbeperken tot enkele zinnen gevolgd door lalala. Maar wij hebben er wel heel veel plezier aan beleefd. Ooit al eens de vogeltjesdans gedanst op je stoel ? Tegen het einde van de voorstelling hadden wij allemaal kramp van het lachen. Als die groep nog eens een voorstelling geeft mogen zij zij wat mij betreft aankondigen als humor met een snuifje muziek. Wedden dat zij zo nog heel populair worden ?
Ik ben al een aantal maanden actief op Facebook en ik vind dat een prima manier om op de hoogte te blijven waar je vrienden, kennissen en familie mee bezig zijn. Onlangs nodigde ik iemand uit onze straat uit om vriendin te worden. Nadat zij hier was op ingegaan, toch maar even geinformeerd (haar familienaam klonk mij bekend in de oren) of zij niemand in Boechout kende met dezelfde naam. Als kind heb ik namelijk ook in deze gemeente gewoond. Ik vertelde van mijn leuke jeugdherinneringen aan de boer die enkele huizen verder woonde en die wij in de zomerperiode gingen helpen om aardappelen te poten of te rooien. Ook Bles hun paard vertroetelden wij met de afgevallen appelen en peren uit onze boomgaard. Wat bleek nu ? Marleen was de dochter van die boer, weliswaar een nakomertje dus wij hadden dat niet meer vernomen nadat wij verhuisd waren naar een andere woonst in Boechout. En nu ontmoetten wij elkaar terug via Facebook en wonen ruwweg 500 meter van elkaar. Ik had de afgelopen jaren al dikwijls bewonderend naar de versiering aan haar huis gekeken want zij weet het seizoensthema (vb Halloween) prachtig op haar gevel uit te beelden. Mijn man en ik hebben in de jaren 80 twee keer in de states gewoond en ook toen was ik vol bewondering voor de mooie versieringen van de huizen (vb ter gelegenheid van kerstmis) 
Mijn schoonzusje wees mij op een nieuw initiatief van een professor om de ontwikkelingslanden te helpen. Het is zo simpel maar tegelijk ook geniaal gevonden. Om de hongersnood uit de wereld te helpen, ga je de lokale bevolking hebben om kleine tuinen aan te leggen zodat zij in hun eigen voedingsbehoeften kunnen zorgen. Grond is er genoeg en met weinig middelen kan de grond er bouwrijp gemaakt worden. Alleen de zaden van exotische vruchten zijn op de lokale markt heel duur. Daarom wordt gevraagd om zaden te verzamelen en op te sturen. Het gaat hier om zaden van meloenen, aubergines, avocado's en paprika's. Je spoelt de zaden even af en laat zij op een bord drogen. 
Vanmorgen werden wij allemaal (en dit voor de eerste keer allemaal in ons gezin) in het kieshokje verwacht om onze stem te geven. Ik had al lang mijn keuze bepaald, wat mijn echtgenoot zijn keuze is is mij onbekend. Hij geeft wel eens een hint maar maakt dit toch niet bekend. Ook wat onze twee zonen betreft geen idee van hun kiesintenties. In de namiddag zullen wij wel vernemen hoe de kiezer de teerlingen weer heeft geschud en of de voorspellingen zijn uitgekomen. 
Vandaag heb ik een koekjesdoos gekocht van het merk Desobry. Waarom zult U zich afvragen ? Omdat de tekening die op deze doos was afgedrukt heel vertrouwd was. Zij toont een afbeelding van de koninklijke galerijen Sint Hubertus in Brussel. En wel specifiek één van de gangen waarin het bekende Taverne du Passage gevestigd is waar ik dikwijls met mijn tante Hélène een koffietje heb gedronken. Zij had samen met haar echtgenoot Emile een appartement gehuurd in deze galerij net tegenover dat café. Het werd verhuurd voor een spotprijs maar je engageerde je wel als huurder om het helemaal terug op te knappen in de authentieke stijl van vroeger. En daar hebben zij inderdaad hun uiterste best voor gedaan. De stijlmeubelen werden met zorg uitgekozen, de kleuren van de verf op bestelling gemengd. Er werden gordijnenroedes opgehangen waaraan prachtige gordijnen en overgordijnen werden gehangen. In dat appartement werd de ganse familie ééns per jaar uitgenodigd voor een etentje. Emile verdween dan naar de keuken want hij kon prima koken en Hélène zorgde voor de versiering van de tafels en het onthaal van de gasten.
Gisteren verschillende keren geconfronteerd geweest met de wens dat oudere mensen nog wensen serieus genomen te worden en niet willen (maar vaak toch worden) gepamperd terwijl zij hun eigen beslissingen willen (en nog kunnen) nemen. 
Ik ben janssens lutgarde, en gebruik soms ook wel de schuilnaam poesjenel .