Vandaag geraakte bekend dat verschillende grootwarenhuizen erover denken om niet langer meer een papieren versie van hun reclamefolders te verdelen. Zogezegd om milieuredenen (minder papierverbruik) maar eigenlijk om puur economische redenen. Het is namelijk een stuk goedkoper. Makro bood al de keuzemogelijkheid voor zijn cliënteel om alleen nog de digitale copie te ontvangen. Maar ook Carrefour en Delhaize willen het nu uitproberen. In praktijk zal je dus alleen nog een folder kunnen krijgen wanneer je er bewust voor kiest en wellicht ook de portkosten ervan wil betalen. Wij hebben al jarenlang een sticker op onze brievenbus met de melding geen ongeadresseerd drukwerk en hebben nooit het gevoel gehad om belangrijke aanbiedingen te missen. Wij kregen inderdaad van Lidl en Makro de digitale versie in onze bus. Ook de nieuwsbrieven van culturele centra, CM en allerlei verenigingen lazen wij op de computer. Groot voordeel : eens gelezen waren zij met een druk op de knop verdwenen. Dus ook geen geloop meer naar het containerpark om al die kleurrijke brochures weg te brengen. Zou dit nu ook betekenen dat de papieren versie van de kranten op termijn in de verdrukking gaat komen ?Wij lezen inderdaad in de week de krant op de computer al surfend langs de verschillende nieuwssites. Een papieren versie komt hier alleen nog in het weekend binnen. Het gebruiksgemak van een krant als je onderweg bent met de trein, de bus of de tram zal die evolutie nog even tegenhouden. Ik zie de mensen daar nog niet zo snel van afstappen.
Deze week verschillende keren geconfronteerd met het onheil dat onbevestigde geruchten kunnen uithalen. De adoptiedienst Horizon op wiens deskundige bemiddeling wij destijds een beroep deden om onze jongste zoon Mirco te adopteren, kreeg een goed jaar geleden een golf van kritiek. Zij zorgden ervoor dat honderden chinese meisjes een lieve thuis vonden in Vlaanderen. In de media werd het verhaal gebracht dat sommige chinese babies niet vrijwillig waren afgestaan, maar door de overheid weggenomen bij de natuurlijke ouders omdat zij ondanks de strikte geboortebeperkingsmaatregelen toch een tweede kind hadden gekregen. Nu intussen is gebleken dat er nooit één van die babies in Vlaanderen werd geadopteerd is het onheil al geschied. De goede naam van deze adoptieorganisatie is besmeurd. Zij moesten door alle problemen intussen zelfs hun organisatie opdoeken terwijl hen persoonlijk niets kan verweten worden. Toen ik gisterenavond naar de herdenkingsdienst van Michael Jackson keek bekroop mij hetzelfde gevoel. Welk beeld kregen wij van deze wereldster de laatste jaren via de media. Terwijl hij intussen toch in het Guiness Book of Records is opgenomen als meest genereuze schenker aan allerlei goede werken. In onze gemeente werd er ooit een postbode ten onrechte beschuldigd van diefstal. Enkele maanden later werd de ware schuldige opgepakt maar nog jaren moest hij door het leven met zijn bijnaam de postbode met de lange vingers. In onze maatschappij beschouwen wij zulke verhalen als 'collateral damage' (mensen die meedelen in de brokken maar er niets aan kunnen doen) maar het blijft een zeer pijnlijk fenomeen.
Op 2 juli werd een lieve baby geboren in California. Helemaal geen bijzonder verhaal behalve als je meer details kent. Jan leerde enkele jaren geleden een amerikaanse vrouw kennen die nu in Vlaanderen woont. Deze vrouw had ooit haar dochter afgestaan voor adoptie. Daarna was zij twee keer gehuwd maar had helaas geen kinderen meer op de wereld gezet. Na lang zoeken was zij er in geslaagd om die dochter terug op te sporen en zij houdt er nu een druk wekelijks contact mee via é-mail en skype. Groot was de vreugde toen bekend raakte dat die dochter zwanger was. Zo konden die vrienden dan toch nog het geluk ervaren om grootouders te worden. De eerste foto's van de kleine prinses worden nu al vol trots aan alle vrienden en kennissen getoond. Van een bijzondere geboorte gesproken !
De afgelopen week kregen zowel Jonathan als Mirco hun rapporten. Voor Jonathan was het (voorlopig ?) de laatste keer want hij haalde zijn diploma. Dat mocht uiteraard gevierd worden en dus trok hij met zijn allerliefste Thalia voor drie dagen naar Parijs, de stad van de liefde. Het was voor hen een toffe kennismaking met deze stad en zij hebben zowat alle toeristische plaatsen bezocht.Een flinke domper op dat plezier werd echter gezet toen bleek dat Jonathan bij zijn thuiskomst een mail had ontvangen dat hij ontslagen was op zijn werk omdat hij onwettig afwezig was geweest het afgelopen weekend. Het blijft natuurlijk het woord van de ene partij ten opzichte van de andere maar Jonathan blijft erbij dat hij al maanden op voorhand dat weekend had vrij gevraagd en ook had gekregen (helaas bestaat daar geen schriftelijk bewijs van) en dat er dus geen reden was voor ergernis. Het was dus even slikken want daar ging het voornemen om een vakantiejob te doen bij dezelfde werkgever nadat hij al enkele maanden er als weekendkracht had gewerkt. Maar hij is zich meteen opnieuw gaan inschrijven bij de VDAB en wij zullen nu maar afwachten zeker ? Ook Thalia was met vlag en wimpel geslaagd dus die kan nu ook gaan aftellen. Nog één jaar te gaan en dan is zij een gediplomeerde kapster. Mirco had net voor het einde van het jaar nog een klein arbeidsongeval gehad en kon daardoor niet deelnemen aan het praktijkexamen. Hij slaagde dus wel maar moet dat praktijkexamen op 31 augustus nog even afleggen. Wij kunnen dus nu aan de vakantie beginnen. Wij gaan eind juli voor enkele dagen naar Disneyland dankzij de wedstrijd van de Disneystickers bij Carrefour en wij maken enkele uitstappen naar de Kust. Wij plannen die dagen zo in dat wij (jan en ik) aan de erfgoedwandelingen kunnen deelnemen en dat onze jongeren dan gewoon een toffe dag aan zee kunnen doorbrengen. Jonathan en Thalia hebben trouwens ook nog eigen vakantieplannen in de loop van augustus.
De afgelopen week stond in het teken van verschillende sterfgevallen. Eerst kwam er het bericht van de plotse dood van Karel Van Miert, een mooie dood midden in zijn boomgaard vol zelfdzame fruitbomen waaraan hij de laatste tien jaar zijn hart had verpand. Je zou er voor tekenen om zo uit het leven te mogen stappen. Natuurlijk was hij veel te jong en zal hij gemist worden door zijn talrijke familieleden en vrienden. Maar hij wist zijn leven te beëindigen in schoonheid. Daarna de aangekondigde dood van actrice Farah Fawcett. Ster uit Love story en Charlies Angels. Wie had er geen poster van deze film of serie aan zijn kamermuur hangen ? Haar knipperlichtrelatie met tegenspeler Ryan O'Neal, die nog van plan was om met haar te huwen op haar sterfbed. Of hem dat nog gelukt is is mij tot op heden niet bekend. Zij hadden ook een zoon en Ryan heeft haar tot op het einde verzorgd en geholpen. Dan gisterennamiddag rond 4 uur het nieuws van het zelfgekozen einde van Yasmine. Onderschatte zangeres, rolmodel en voorvechter in de holebiwereld. Al waren er al geruchten dat zij de breuk met haar levenspartner Mariane Dupont eind april van dit jaar zeer moeilijk verteerde toch had zij onlangs nog in Story gereageerd dat zij zich er wel doorheen zou slaan. Niet dus, en iedereen in de Vlaamse showbizzwereld is in shock. Tenslotte vannacht de dood van King of Pop Michael Jackson. Hij bereidde een wereldtournée voor waarnaar zijn talrijke fans aftelden. Maar hij zal dus nooit meer optreden. Zijn sterfdatum wordt één van die data waar je later aan terugdenkt met de woorden : ik was dat of dat aan het doen toen ik het nieuws vernam. In amerika is hij gestorven op de 25ste juni bij ons raakte het nieuws pas bekend op de 26ste. De biografen hebben dus werk voor de boeg. Wie brengt het snelst de ultieme biografie van deze overledenen op de markt en weet uit de dood van deze mensen het meest geld te verdienen. Het is zoals het spreekwoord zegt : De ene zijn dood is de andere zijn brood.
Kodak stopt einde van dit jaar met de productie van Ektachrome
Een klein berichtje in een hoek van de krant maar eigenlijk de aankondiging van het einde van een tijdperk. Na 73 jaar stopt Kodak met de productie van Ektochrome. Het gekende rolletje film dat je op je fototoestel plaatste en waarbij je moest zorgen dat de starttape goed was ingevoegd in je camera want anders draaide de film niet goed door en bleek na al je creativiteit dat er geen enkele foto opstond. Iets wat mij ooit wel eens is overkomen. Het opkomen van de digitale fotografie heeft dus blijkbaar zo'n vlucht genomen dat het niet meer commercieel rendabel is om nog langer gewone fotorolletjes te produceren. Iedereen loopt tegenwoordig met een digitaal cameraatje rond of heeft er één geintegreerd in zijn mobieltje. Dat deze evolutie ook zijn nadelen heeft, bleek al vaker uit het feit dat van werkelijk alle situaties meteen beelden opduiken op internet of beschikbaar zijn voor de media. Wat niet altijd zo leuk is voor vb BV's, politici of royalties. Je bent nergens meer veilig voor compromitterende foto's. Het statige en bijzondere van de foto is er ook wel mee verloren gegaan. Werd er in de eerste jaren echt geposeerd voor een foto ter gelegenheid van huwelijk, geboorte of communie dan worden er nu tientallen foto's genomen, die vervolgens gefotoshopt en verwerkt worden tot cadeautjes of allerlei hebbedingen (vb T-shirts, sleutelhangers, onderleggers muismatten enz) Een klein artikel in de krant maar het einde van een tijdperk.
Hoe kan je je baby vergeten af te zetten bij de onthaalmoeder ?
Ik denk dat elke persoon die vandaag het bericht hoorde van het dramatisch incident over de vader die zijn dochtertje vergat af te zetten bij de onthaalmoeder en het kindje in de auto achterliet, niet onbewogen laat. Hoe kan iemand zo verstrooid zijn dat zo iets kan gebeuren ? Had die man zoveel stress dat zulke routinezaak totaal uit de hand liep ? Het zal voor hemzelf ook voor altijd een vraag blijven en hij zou er wellicht alles voor over hebben om de tijd terug te draaien. Ik denk dat het verschrikkelijk moet zijn om dan verder te moeten met je leven en je relatie. Nu moet ik toegeven dat ik telkens ik zo'n een verhaal hoor toch ook moet terugdenken aan het moment dat mij bijna hetzelfde overkwam. Ik verbleef op dat ogenblik in the states waar mijn echtgenoot als ex-patriate aan het werk was. Omdat ik er niet mocht werken trok ik er vaak samen met mijn oudste zoon op uit om vb naar de winkel te gaan. Zo ook een bepaalde dag en onderweg viel onze Jonathan in slaap. Dus denk je : ach, ik laat hem even in de auto slapen en doe snel die boodschappen. Dat bespaart een hoop werk van buggy uit de auto halen, kind erin, boodschappen doen met een jengelende peuter enz enz. Toen ik terug aan de auto kwam, had een bezorgde (?!?) voorbijganger al bijna de politie gebeld omdat er een kind alleen in de auto was achtergebleven. Nu is het wel zo dat de temperatuur daar in een auto snel kan oplopen (wat ik in ons eigen landje nog nooit had meegemaakt) en was er inderdaad wellicht een kans geweest dat er met hem iets zou gebeurd zijn. Ik zou het mezelf nooit vergeven hebben maar op zulk moment besef je dat je eigenlijk door het oog van de naald bent gekropen.
Omdat wij gehoord hadden dat de film Soeur Sourire niet zo aansloeg bij het belgisch publiek en hij daardoor niet lang meer in de zalen zou te zien zijn, snel gezocht naar een zaal waar het nog wel kon. Dat bleek enkel nog Utopolis te zijn in Mechelen. Dat deze film geen commercieel succes is, ligt wellicht alleen aan het feit dat de jongeren weinig voeling hebben met deze figuur. Het is een prachtige film met schitterende acteurprestaties van Cecile de France als Soeur Sourire, Jan Decleir als haar vader, Filip Peeters als haar manager en Chris Lomme als moeder overste. Het verhaal van Jeanne Declerc (echte naam van Soeur Sourire) is ook dieptragisch. Zij schrijft met Dominique een wereldhit. Zij scoort beter dan Elvis Presley en The Beatles en als enige belg slaagt zij erin om nr 1 te worden op de amerikaanse top 100. De kloosterorde waar zij toe behoorde moet er heel veel geld aan verdiend hebben. Maar als zij beslist om uit te treden komt de belastingsdienst bij haar aankloppen voor de taksen op de royalties. Ik doe hierbij een warme oproep aan iedereen om deze (miskende) film nog te gaan zien.
Vandaag streek het Een-programma "Duizend zonnen" neer in het Rivierenhof in Deurne. Elke week in een andere provincie en deze keer zo dichtbij dat ik dat toch wel eens gezien wilde hebben. Je kon de weg naar dit evenement volgen via de kleurrijke ballonnen die de bezoekers op hun terugweg aan hun fiets, kinderwagen of in de hand hadden. Op het terrein kon je schaken, petanquen, op het springkasteel van Kaatje spelen. Giovanni gaf kookdemonstraties met asperges, citroenkruid, abricozen, tarwe en een vinaigretti met vliersiroop, koffie en een likeur op basis verschillende vruchten. Je kon er ook proeven van zijn recepten en het resultaat van zijn kookkunst kon ik wel waarderen. Op het grote podium werd intussen alles klaargezet voor een optreden van Gene Thomas. In de verschillende eetstandjes kon je genieten van slaatjes, snoep, ijs, koffie, oesters, chianti en de klassieke hamburgers. De toeristische dienst van de stad Antwerpen greep dit evenement natuurlijk ook aan om haar zomerprogrammatie (vb van het openluchttheater in het Rivierenhof) voor te stellen. Vanmorgen zal de crew die dit evenement moest klaarzetten wel even bedenkelijk naar de regenwolken gekeken hebben maar gelukkig klaarde de hemel al snel op. Het was niet echt warm maar toch mooi weer. Het Rivierenhof is iets waar wij blij mogen mee zijn. Dit park van 150 hectaren geeft aan heel wat inwoners talrijke mogelijkheden tot recreatie varierend van de speeltuin, het sprookjeshuis, de minigolf, de sportterreinen, het kasteel met het mooie buitenterras met zicht op de prachtige vijver en de talrijke activiteiten die er doorgaan. Wie het nut van de provincie in twijfel trekt, heeft waarschijnlijk nooit aan de provinciale domeinen gedacht en de vreugde die zij bieden aan iedereen.
Zaterdagavond werden wij verwacht op een benefietavond ten voordele van een tehuis in Burkina Fasso waar jonge meisjes de kans krijgen om te studeren en op te groeien. In dat land bestaat er namelijk geen gratis onderwijs en daarom gaan veel kinderen er niet naar school. De zusters hebben nu een tehuis opgericht waar jonge meisjes in de leeftijd van 6 tot 18 jaar kunnen verblijven en naar school gaan. Per meisje hebben zij daarvoor 200 euro per jaar nodig en daarvoor doen zij dus beroep op vrijgevige zielen uit het rijke westen. Vanavond had men dankzij de sponsoring van de paters een heuse west-vleteren avond georganiseerd. Je kon er proeven van deze trappist in de verschillende sterkten (een verfrissend bier van 6° der rondborstige bruine van 8° en de grand cru onder de bieren van 12 °) Ook een cake gemaakt met west-vleteren kon je er uitproberen. Die smaakt meer naar een soort notenbrood maar was wel erg lekker. De stemming zat er natuurlijk door dat lekkere vocht meteen in. De vakantieplannen kwamen ter sprake en de drukke agenda's werden naast elkaar gelegd "want deze zomer moeten wij toch eens samen barbecuen" Intussen vallen hier alle programma's van de zomerfestivals en wijkfeesten binnen met een bedenking als je al die activiteiten zou willen bijwonen dan heb je tijd tekort. En nu maar hopen op mooi zomerweer zodat al die organisatoren niet met een uitgeregend feest geconfronteerd worden.
Enkele dagen geleden dook het sterrenmeisje voor het eerst op in de media. Het zou om een uit de hand gelopen tatto-sessie gaan. Bedoeling was dat er drie kleine sterretjes zouden getatoeeerd werden net boven de wenkbrauw van het meisje, het werden er 56. Volgens haar uitleg omdat zij in slaap zou gevallen zijn. Nu vind ik dat een zeer vreemde verklaring. Volgens mij is een tattoo-sessie juist erg pijnlijk en lijkt het mij heel vreemd dat je tijdens het zetten van een tattoo in slaap zou kunnen sukkelen. Ik ga er meer en meer van uit dat het om een commerciele stunt gaat en dat bleek ook toen gisteren MNM als de schuldige werd aangeduid. Intussen is het al mogelijk om je eigen gelaat te customizen met allerlei sterretjes via een nieuwe site (die al eind april werd geregistreerd ?!?) Zelfs in het parlement werden er al vragen gesteld over de invoering van een bedenktijd voor het zetten van tattoo's. Mijn bedenking bij dat alles is dat je eigen kind maar thuis komt met een tattoo na een nachtelijk feestje. Ik heb het gelukkig nog niet meegemaakt en ik ga er van uit dat mijn zonen dat niet meteen van plan zijn. Ik zou het dan toch ook beter vinden voor de gemoedsrust van de ouders dat er nu een bedenktijd wordt ingevoerd zodat impulsbeslissing tot het zetten van een tattoo niet meer mogelijk is.
Wij hebben onlangs een nieuwe spelconsole aangekocht. En het grote verschil met de bestaande spelcomputers is dat er met deze ook wat fysieke inspanning wordt gevraagd. Zo kan je ons nu zien bowlen, golven, tennissen, boxen en baseballen. Met de spelblokje in de hand zie je ons de gekste toeren uithalen om toch maar een strike, een spare of een birdy te kunnen scoren. Het leuke ervan is ook dat je het zowel alleen als met twee, drie of vier spelers kan doen. Regelmatig sneuvelen er hier persoonlijke of groepsrecords en dat alleen is al een stimulans om meer en beter te spelen. Wij hebben de deelnemers elk een persoonlijk accent gegeven zodat je zonder probleem Jan, Lut, Mirco en Jonathan herkent. Binnenkort als wij nog eens de grens oversteken kopen wij de extra tools zodat het nog meer lijkt dat je tennis speelt e.d. Er zijn nog heel wat andere spelletjes buiten het sportpakket dus wij weten nu alvast wat vragen de volgende feestelijke gelegenheden. Vraagje dat ik er toch bij stel : ik heb last van een tenniselleboog en een voetballersknie. Kan je van een spel ook sportletsels krijgen ?
Vandaag kregen wij een verontrustend telefoontje van de werkgever waar onze jongste zoon Mirco werkt. Mirco had een arbeidsongeval gehad, was naar het ziekenhuis gebracht en er verzorgd maar mocht meteen naar huis. Hij zou naar huis gebracht worden en mocht twee dagen recupereren. Bij zijn thuiskomst bleek het allemaal nogal mee te vallen. Hij was aan het schuren met een bandschuurmachine en die machine had zijn T-shirt meegetrokken en daardoor ook een stuk vel van zijn buik. Zijn medewerker had niet meteen een oplossing gevonden voor dat probleem maar aangezien het toch vrij pijnlijk was hadden zij de chef erbij gehaald en waren zij er gezamenlijk toch in geslaagd om Mirco te bevrijden door de bandschuurmachine gedeeltelijk te demonteren. In het ziekenhuis had de spoedarts gezegd dat hij dankbaar mocht zijn voor zulke stevige buikspieren waardoor erger was voorkomen. Het is dus al bij al nog vrij goed afgelopen. Mirco wilde zelfs meteen terug aan het werk maar daar stak zijn werkgever een stokje voor. Dat wordt voor onze jongste 1,5 extra verlof en vooral dat zich rustig houden is al een hele opdracht....
Vandaag hadden wij afgesproken bij Paul en Greet in Oosthoven (Oud-Turnhout). Alle brussen waren uitgenodigd (dat zijn de broers en zussen) en die waren allemaal aanwezig.In de familie noemen zij die ook de warme kant en de koude kant (dat zijn de schoonzussen en schoonbroers) waren er op twee na. Paul is een fervente tuinier en kweekt allerlei groenten en fruit in zijn moestuin en dus toonde hij fier als een gieter hoe goed alles groeide. Hij liet ons ook proeven van een nieuwe soort braambes die er uit zag als een framboos en superlekker smaakte. De aspergesoogst had hij net afgesloten en nu liet hij de planten verder doorgroeien om aan te sterken. Hij heeft ook veel soorten rozen in zijn tuin die een heerlijke geur verspreiden. Een kiwiplant die hij naast de veranda plante leidde hij listig via een opening in de muur naar binnen zodat hij er ook binnen van kant genieten. Greet weet al dat lekkers tot heerlijke gerechten om te toveren. Haar groentensoepje was verrukkelijk en de koude schotels met rosbief en gerookte zalm waren om duimen en vingers van af te likken. Zij bakken ook hun eigen bruin en rozijnenbrood. Daarbij werd nog een lekker rood en wit wijntje geschonken dat ter gelegenheid van 150 jaar Oud-Turnhout dit jaar wordt verkocht. Als dessert had zij dan nog maar rijstpap en chocolademousse gemaakt. Zo'n uitstap is dus altijd een aanslag op al je dieetvoornemens maar wie zou zo'n eetfestijn willen missen ? Wat zo'n ontmoeting ook tof maakt is dat er altijd gesprekstof te over is : de actualiteit in binnen en buitenland, de kinderen, de kleinkinderen, de individuele gezondheid enz enz. Rond 4 uur trokken wij huiswaarts met een tevreden gevoel. Volgende afspraak : moederdag 15 augustus.
Hoe kan je zoveel mogelijk geld halen uit een olifant ?
De afgelopen maanden stond in onze zoo alles in het teken van de geboorte van een jong olifantje. Reeds maanden op voorhand hadden de verzorgers post gevat om toch maar niet de geboorte van het jaar te missen. Toen de kleine deugniet dan toch was geboren moesten wij vernemen dat de zoo het ultieme moment had gemist en dat er geen beelden beschikbaar waren. De jonge spruit werd ingeschreven in het bevolkingsregister van de stad. Elke sinjoor kreeg een geboortekaartje in de bus en op 15 juni werd er een babyborrel gegeven op het Astridplein. De zoo had alles uit de kast gehaald dat maar met Kai-Mook kon geassocieerd worden. Tassen met zijn naam , T-shirts, bier naar haar genoemd enz enz. En dan plots blijken er toch beelden te bestaan van de geboorte. Dus heeft de zoo die dan maar gebrand op een CD en die wordt nu ook weer te koop aangeboden. Het begint er meer en meer op te gelijken dat de marketingafdeling van de zoo de ene stunt na de andere wil doen. Wat mogen wij nu nog verwachten ? Bij een gewone baby kan je nog vieren dat hij de eerste keer zijn of haar hoofdje opricht, dat hij kan kruipen, zitten en de eerste stapjes zetten. Dat heeft echter weinig zin voor onze kleine slurf want dat kon hij binnen enkele minuten. Heeft er iemand nog ideën voor onze marketeers van de zoo ? Zij willen dit jaar nog veel geld verdienen aan hun nieuwe aanwinst.....
Vandaag kondigde Een aan dat er in het voorjaar van 2011 (eindelijk ?) de comedyserie "De Kampioenen" stopt. Deze serie zal dan 21 jaar hebben gelopen op onze nationale zender, een record dat niet snel zal verbroken worden. Onze oudste zoon Jonathan heeft zijn hele leven nooit anders geweten dan dat 'die voetbalstampers' op de buis kwamen Eerst een aantal nieuwe afleveringen en dan tot in den treure herhalingen. Er verdwenen hoofdfiguren zoals de cafebaas en de garagist en er werd geprobeerd om nieuwe figuren te introduceren zoals de restaurantuitbater en de antiquair. Het publiek lustte er in ieder geval pap van want de kijkcijfers bleven hoog, ook al werd elke aflevering wel al voor de derde of vierde keer herhaald. Blijkbaar hebben mensen behoefte aan zulke vorm van amusement na hun drukke werkdag. In de zomer was het eenvoudig voor de programmatie om deze serie nog maar eens uit te zenden. Er waren tenslotte afleveringen genoeg. En zelfs toen de serie op video uitkwam was het een groot succes. Toen vorig jaar sprake was van een film rond de Kampioenen werden de eerste barstjes zichtbaar in het concept. Er was discussie over het script en uiteindelijk werd het hele plan van tafel geveegd. Nu kondigt Een dus het einde aan van een tijdperk. Het is nu aan de scenaristen om een even sterke opvolger te creëren.
Vandaag op de radio gehoord dat Sabam een brief had verzonden naar alle onthaalouders dat zij in het vervolg moesten betalen indien zij muziek wilden spelen in de ruimte van de kinderen. Hoe zij dat in hemelsnaam gaan nagaan met het beperkt aantal inspecteurs lijkt mij een onhaalbare taak. De kindjes mogen wel gratis naar klassieke muziek luisteren maar of zij zo maar wensen af te zien van Samson, Plop en K3 lijkt mij toch niet evident. Wenste één van de bobo's van Sabam de toekomstige generatie een culturele toekomst toe ? In de namiddag kwam er al een nieuwe versie. Alleen de grote opvanginitiatieven genri POI (prive opvanginitiatief) en crèches zullen in de toekomst moeten betalen. Als het vandaag 1 april zou geweest zijn, ik zou gedacht hebben dat dit verhaal de aprilvis zou geweest zijn....
Vandaag moest ik onder het mes. Vermits ik al weken pijn had aan de linkerknie en zelfs een injectie met cortisone geen baat bracht, had de orthopedist besloten tot een kijkoperatie. Dat moest gebeuren onder volledige narcose en dat schrok mij toch wat af. Vanmorgen meldde ik mij al om 7 uur in het dagziekenhuis. Nadat de verpleegster mij had klaargemaakt voor de ingreep (ontharing, ontsmetting en een grote zwarte pijl naar de knie - zij zouden zich eens kunnen vergissen van knie - werd ik naar de operatiekamer gereden. Daar moest ik nog even wachten en het was daar erg fris. Naar verluid zou dat altijd zo zijn maar het was echt wel koud. Daarna heb ik niets meer gemerkt, behalve dat ik wakker werd en naar mijn kamer werd gebracht. Daar heb ik nog enkele uren geslapen, kwam de arts nog even langs met de melding dat mijn meniscus inderdaad was gescheurd en hij de losse stukjes had verwijderd en moest ik nog even wachten tot de laatste baxter was leeggelopen. Om drie uur was ik al terug thuis. Nu zal ik mij maar enkele dagen rustig houden maar de pijn in mijn knie is al veel verminderd dus dat is toch al een goed teken.
Ik had onlangs een prijs gewonnen bij een wedstrijd in Gazet van Antwerpen. Ik mocht gratis een fotoalbum aanmaken. Vanmiddag had ik even tijd dus ik zou dat wel even snel doen. Dat viel dus even tegen... Ik wilde een fotoalbum maken over ons huis en zijn bewoners doorheen de verschillende seizoenen. Dus eerst de juiste foto's geselecteerd en verzenden naar de server van de firma. Daarna de teksten ingebracht en de lay-out aangepast. Bleek dat er wel wat foto's nog niet in de juiste volgorde stonden. De bedoeling was immers de seizoenen te volgen en dan moeten de foto's van de winter niet voor die van de lente komen en die van pasen niet na Halloween. Uiteindelijk is het toch gelukt al was er even paniek toen ik door een verkeerde toets in te drukken ineens alles kwijt was. Gelukkig kon ik door terug in te loggen op de site van de firma mijn album terug 'opvissen' Nu ben ik echt benieuwd naar het resultaat. Normaal moet het voor het einde van de week in de bus steken. Ik had ook nog een bon voor 30 gratis foto's en die heb ik dan maar gebruikt om een aantal foto's van ons mama tijdens de vakanties in Nieuwpoort, in Vossemeren en tijdens de uitstap naar de serres van het koninklijk paleis en de familiereunie samen te laten afdrukken. Zo kan ons mama aan haar medebewoners eindelijk eens iets laten zien (en vertellen) over haar vakanties en uitstappen. Vermits ik morgen onder het mes moet voor die kijkoperatie weet ik niet of de volgende dagen nog bijdragen op mijn blog zal kunnen zetten. Dat wordt even afwachten hoe alles verloopt.
Reeds jaren kwam ik voorbij een winkel in het Wijnegems shopping center en zag er reclame voor een geëmailleerde plaat waarop je je familienaam en eventueel je huisnummer kon laten zetten. Verschillende keren vroeg ik het formulier om een bestelling te plaatsen maar telkens stelde ik het weer uit. Tot ik begin deze week de knoop doorhakte : ik gaf de bestelling door voor jan en lut verhelst jonathan en mirco. Ik moest die bestelling meteen betalen (wellicht hadden ze slechte ervaringen met vorige bestellingen) en dan maar afwachten op het telefoontje dat het order klaar was. Tot mijn grote verbazing belde Cosy House al vandaag. Dus ik meteen in de auto gesprongen en naar Wijnegem gereden. Het is echt mooi geworden en nu maar hopen dat Jan snel tijd vindt om het op te hangen. Nu hoef ik nooit meer van bezoekers te horen dat zij blij waren dat er aan ons huis nog een ander kunstwerk hangt (indertijd gemaakt door Cecile Vernieuwe) met de tekst Huize Poesjenel want dat zij het anders niet zouden gevonden hebben. Nu hangen onze voornamen en familienaam duidelijk aan de gevel, dus geen vergissing meer mogelijk. Huize Poesjenel heeft eindelijk bewoners gekregen.
Ik ben janssens lutgarde, en gebruik soms ook wel de schuilnaam poesjenel .
Ik ben een vrouw en woon in mortsel (belgie) en mijn beroep is huisvrouw .
Ik ben geboren op 04/02/1956 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: toneel, tuinieren, muziek.
Ik ben moeder van twee volwassen adoptiezonen (1 vlaams en 1 roemeens)en een pleegdochter (frans-algerijns) In ons multicultureelgezin kenden wij daardoor de nodige problemen. Ook professioneel ging het niet altijd zo vlot.
Een klein berichtje in een hoek van de krant maar eigenlijk de aankondiging van het einde van een tijdperk. Na 73 jaar stopt Kodak met de productie van Ektochrome. Het gekende rolletje film dat je op je fototoestel plaatste en waarbij je moest zorgen dat de starttape goed was ingevoegd in je camera want anders draaide de film niet goed door en bleek na al je creativiteit dat er geen enkele foto opstond. Iets wat mij ooit wel eens is overkomen.
Ik denk dat elke persoon die vandaag het bericht hoorde van het dramatisch incident over de vader die zijn dochtertje vergat af te zetten bij de onthaalmoeder en het kindje in de auto achterliet, niet onbewogen laat.
Omdat wij gehoord hadden dat de film Soeur Sourire niet zo aansloeg bij het belgisch publiek en hij daardoor niet lang meer in de zalen zou te zien zijn, snel gezocht naar een zaal waar het nog wel kon. Dat bleek enkel nog Utopolis te zijn in Mechelen.
Vandaag streek het Een-programma "Duizend zonnen" neer in het Rivierenhof in Deurne. Elke week in een andere provincie en deze keer zo dichtbij dat ik dat toch wel eens gezien wilde hebben.
Wij hebben onlangs een nieuwe spelconsole aangekocht. En het grote verschil met de bestaande spelcomputers is dat er met deze ook wat fysieke inspanning wordt gevraagd.
Vandaag kregen wij een verontrustend telefoontje van de werkgever waar onze jongste zoon Mirco werkt. Mirco had een arbeidsongeval gehad, was naar het ziekenhuis gebracht en er verzorgd maar mocht meteen naar huis. Hij zou naar huis gebracht worden en mocht twee dagen recupereren. 
Vandaag hadden wij afgesproken bij Paul en Greet in Oosthoven (Oud-Turnhout).
De afgelopen maanden stond in onze zoo alles in het teken van de geboorte van een jong olifantje. Reeds maanden op voorhand hadden de verzorgers post gevat om toch maar niet de geboorte van het jaar te missen. Toen de kleine deugniet dan toch was geboren moesten wij vernemen dat de zoo het ultieme moment had gemist en dat er geen beelden beschikbaar waren. De jonge spruit werd ingeschreven in het bevolkingsregister van de stad.
Vandaag kondigde Een aan dat er in het voorjaar van 2011 (eindelijk ?) de comedyserie "De Kampioenen" stopt. Deze serie zal dan 21 jaar hebben gelopen op onze nationale zender, een record dat niet snel zal verbroken worden.
Vandaag op de radio gehoord dat Sabam een brief had verzonden naar alle onthaalouders dat zij in het vervolg moesten betalen indien zij muziek wilden spelen in de ruimte van de kinderen. Hoe zij dat in hemelsnaam gaan nagaan met het beperkt aantal inspecteurs lijkt mij een onhaalbare taak. De kindjes mogen wel gratis naar klassieke muziek luisteren maar of zij zo maar wensen af te zien van Samson, Plop en K3 lijkt mij toch niet evident. Wenste één van de bobo's van Sabam de toekomstige generatie een culturele toekomst toe ?
Ik had onlangs een prijs gewonnen bij een wedstrijd in Gazet van Antwerpen.
Ik ben janssens lutgarde, en gebruik soms ook wel de schuilnaam poesjenel .
