Voor informatie en het aankopen van boeken zie "aankopen boek" bij mijn favorieten.

We gaan verder met het vijfde deel van 'Moord aan de balie'.

3

26 april, Lier, politiekantoor.

Het nieuws over de moord op advocaat John Claes was voorpaginanieuws in zowat alle kranten. Sommigen haalden ook al verdachte zaken aan die de advocaat had behandeld en stelden onomwonden dat de moordenaar in één van deze zaken te vinden zou zijn.

“Het gissen naar de moordenaar is begonnen”, zei Paul.

“En dat zal niet meer stoppen tot we de echte moordenaars gevonden hebben”, antwoordde Bruno.

“Dan stel ik voor dat we daar zo snel mogelijk werk van maken”, zei Frans Peeters, die ondertussen ook binnengekomen was. “Wat staat er op het programma vandaag?”

“Ik wil op het advocatenkantoor van Claes eens gaan horen of ze de laatste tijd geen bedreigingen hebben ontvangen. Of misschien hebben ze daar wel een vermoeden wie de moord kan gepleegd hebben”, zei Somers. “En ik zou ook willen weten met welke zaken John Claes bezig was. Misschien vinden we daar wel de oplossing.”

“We moeten wel opletten dat we hier geen procedurefouten maken”, zei de hoofdcommissaris.

“Wat bedoel je?”

“Je kunt niet zomaar bij een advocaat binnenvallen. Zij hebben beroepsgeheim.”

“Ik mag toch wel een paar vragen stellen zeker? Ze moeten niet antwoorden als ze niet willen, hé.”

“Ja, dat is waar. Ik zal ondertussen met onderzoeksrechter Willy Janssen eens bekijken hoe we de dossiers kunnen raadplegen. Wie er daarbij aanwezig moet zijn”, besloot Peeters.

Somers en De Winter vertrokken naar het advocatenkantoor van John Claes, dat gelegen was aan de Britselei in Antwerpen. Onderweg namen ze contact op om te vragen of er aan het kantoor parkeergelegenheid was. Er waren blijkbaar enkele plaatsen voorbehouden voor klanten. Ze namen de autostrade in Wommelgem en reden zo via de ring van Antwerpen naar de Leien. Paul parkeerde de Golf naast een BMW 7. Ze meldden zich aan bij de blonde receptioniste en vroegen of ze iemand konden spreken die hen wat inlichtingen kon geven over de gang van zaken op het kantoor. De rondborstige blondine pleegde enkele telefoontjes en er verscheen een man in driedelig maatpak die hen vroeg om mee te komen. In zijn kantoor stelde hij zich voor als Bram Van Cleemput, de zakenvennoot van John Claes.

“Dus jullie beheren dit advocatenkantoor met twee?” begon De Winter.

“Klopt. Vroeger was John de enige eigenaar en werkte ik hier als advocaatmedewerker. Drie jaar geleden stelde hij mij voor om medevennoot te worden”, antwoordde Van Cleemput.

“Dus jij weet perfect welke zaken hier in behandeling zijn?” vroeg Somers.

“Ik ben op de hoogte van alle lopende zaken.”

“Kan je ons zeggen over welke zaken het zoal gaat?” probeerde Paul.

“Meestal gaat het om strafrecht, meer kan ik jullie niet zeggen. Beroepsgeheim.”

“Maar we moeten toch kunnen nagaan of de zaken waar jullie aan werken geen verband houden met de moord op je collega”, stelde Bruno.

“Dan zal je dat moeten aanlopen zoals het hoort. Met een bevelschrift en met de aanwezigheid van de juiste personen”, antwoordde de advocaat.

“Daar wordt druk aan gewerkt”, zei de commissaris. “Maar kan je ons niet ‘off the record’ zeggen of je misschien enig verband ziet met een of andere zaak? Zie jij iemand in staat om Claes te vermoorden?”

“Neen, ik zie niet onmiddellijk een moordenaar in onze directe omgeving.”

“Had hij op persoonlijk vlak met iemand problemen?” vroeg Paul.

“Hij had de laatste tijd blijkbaar wel wat problemen thuis, heb ik gehoord”, zei de vennoot.

“Ja, daar hebben we ook al van gehoord, maar we gaan er niet van uit dat zijn vrouw hem vermoord heeft”, zei hoofdinspecteur De Winter.

“Jij ziet dus niet echt een verdachte in de zaken die jullie behartigen?” vroeg Somers.

“Meneer, wij hebben alleen maar verdachten hier. Als er vijf mensen binnenkomen zijn dat vijf potentiële verdachten. Anders kom je niet naar een advocaat, hé”, antwoordde Van Cleemput.

Somers nam zijn BlackBerry en liet Van Cleemput de foto van de man in Hotel Felix zien. Hij zei dat hij hem niet kende. Bruno liet zijn kaartje achter voor het geval de advocaat zich nog iets belangrijks zou herinneren.

16-06-2014 om 19:17 geschreven door Ludo Geluykens

Voor informatie en het aankopen van boeken zie "aankopen boek" bij mijn favorieten.

We gaan verder met het vierde deel van 'Moord aan de balie'.

De commissaris zag dat de hotelmanager de foto van hun verdachte had doorgemaild en hij zette deze foto dan ook direct door naar een collega op het politiekantoor. Hij belde de agent op en vroeg om te kijken of het systeem de man herkende.

John Claes woonde in de Nieuwpoortstraat. Via de Mechelsestraat en Lisperstraat reed Paul naar de Voetbalstraat. Na vijf minuten parkeerde hij de Golf voor de deur van de woning van de advocaat. Mevrouw Claes verwachtte hen. Ze stelde zich voor als Hilde Van Oudenhoven. Ze gingen door de hal naar de zithoek. Het appartement van Claes besloeg de gehele verdieping. Op de andere verdiepingen waren dit twee verschillende appartementen. Er was een heel grote living met een aparte zithoek. De meubels in de woonkamer waren van zwaar eikenhout. De zithoek was gemaakt in dezelfde stijl als de meubelen van de living. Er was ook een grote open keuken waarin in het midden van de ruimte een kookeiland was voorzien. Ze woonden al zes jaar in dit appartement en waren tien jaar getrouwd. Ze hadden geen kinderen.

“Waarom was je man gisteren in Hotel Felix gaan slapen?” vroeg De Winter.

“Dat weet ik niet”, antwoordde ze.

“Mevrouw, we gaan hier geen spelletjes spelen hé. Je man gaat niet zomaar in een hotel logeren op vijf minuten van zijn appartement, als er niets aan de hand is. De waarheid graag, dat kan ons allemaal een boel tijd besparen”, bitste Somers.

“We hadden ruzie”, gaf mevrouw Claes ten slotte toe.

“En over wat ging die ruzie?” vroeg Paul.

“Over van alles.”

“Kan het iets preciezer?” vroeg Bruno.

“Over mijn moeder”, zei Hilde.

“Ja, en wat is het probleem juist?”

“Hij wilde niet dat mijn moeder hier zou komen inwonen”, antwoordde mevrouw Claes.

“Was het de eerste keer dat hij ergens anders ging slapen?” vroeg Paul.

“Ja.”

“Was het de eerste keer dat jullie ruzie hadden over je moeder?” vroeg Bruno.

“Neen.”

“Had je man vijanden?”

“Meneer, John is, euh, was advocaat hé. Dan kom je wel eens met mensen in aanraking die geen verlies kunnen verdragen.”

“Kan je enkele namen noemen?”

“Dan zal je eens in zijn dossiers moeten kijken, denk ik.”

“Dat zullen we zeker doen”, antwoordde De Winter. “Waar was jij gisterenavond?”

“Denk je dat ik mijn man vermoord heb?” vroeg de verontwaardigde echtgenote.

“Wij denken niets, wij gaan alleen maar alle pistes na”, gromde De Winter.

“Ik was hier thuis.”

“Alleen?”

“Ja, wat dacht je anders, met mijn minnaar?”

“Heb je die dan?” foeterde Somers.

De Winter voelde dat het uit de hand begon te lopen en rondde het gesprek af. Hij vroeg nog wel het telefoonnummer van haar moeder.

“We komen later nog wel eens terug”, besloot hij. “Voorlopig hebben we genoeg informatie.”

In de auto belde ze naar de hoofdcommissaris. Ze vertelden hem dat zij ook niet echt een goed gevoel hadden bij de ondervraging van mevrouw Claes.

“Ik denk dat ze iets verzwijgt”, zei Bruno. “En dat fabeltje van haar moeder, daar geloof ik ook al niet veel van.”

“Dat kan je wel checken bij die moeder”, antwoordde Frans Peeters.

“Ja, dat zullen we zeker doen.”

“Wat kan ik aan procureur De Backer melden? Hij wil straks een persconferentie geven”, zei de hoofdcommissaris.

“In deze omstandigheden zou ik niet te veel zeggen. Trouwens we weten ook nog niet veel. Vraag hem om een persbericht uit te sturen met de melding dat advocaat John Claes vannacht dood is aangetroffen in een hotel in Lier. Het onderzoek loopt. Meer zou ik nog niet zeggen”, besloot Bruno.

“Ik zal het hem voorstellen”, zei Peeters.

“Hebben de collega’s in het systeem nog geen match gevonden met de foto van onze verdachte?” vroeg Somers.

“Voorlopig niet, maar ze blijven zoeken”, antwoordde de hoofdcommissaris.

“Dat ziet er dan alweer niet goed uit, maar ik had er eigenlijk ook niets van verwacht. Het zou wat te gemakkelijk geweest zijn hé”, stelde Bruno.

“Nog even afwachten”, zei Peeters. “Misschien vinden ze toch nog iets.”

“Oké, chef. Tot later.”

Paul belde de moeder van Hilde Van Oudenhoven. Ze bevestigde dat er wel eens over gesproken was om bij haar dochter te gaan wonen, maar dat John daar problemen mee had.

“Je ziet het hé Polle, als je trouwt moet je goede afspraken maken. Geen schoonmoeder in huis. Zeg het maar tegen Betty”, lachte Bruno.

“Daarvoor is het nu te laat, dat had je vroeger moeten zeggen.”

“Gaan we nog iets drinken in De Solsleutel?”

“Neen, ik heb nog te veel werk met het trouwfeest”, antwoordde Paul.

“Dat is toch pas volgende zaterdag”, lachte Bruno.

“Ha, ha, ha. Trouwens, ben jij al helemaal klaar? Ik hoorde vorige week van Betty dat je nieuwe pak nog niet af was.”

“Aha, de vrouwtjes zijn weer aan het kletsen geweest. Morgenavond is mijn kostuum klaar, helemaal op maat gemaakt”, zei Bruno

“Ik zal het tegen Betty zeggen”, lachte Paul.

Hij zette zijn chef thuis voor de deur af.

31-05-2014 om 18:15 geschreven door Ludo Geluykens

Voor informatie en het aankopen van boeken zie "aankopen boek" bij mijn favorieten.

We gaan verder met het derde deel van 'Moord aan de balie'.

De receptioniste kon hen wel meer inlichtingen geven. John Claes had gisterenavond ingecheckt. Hij had een kamer gevraagd voor twee dagen. Vanmorgen hadden ze hem niet gezien bij het ontbijt.

“Waarom heeft hij een kamer genomen? Hij woont hier toch in de buurt”, zei Paul.

“Het is niet onze gewoonte om aan de klanten te vragen waarom ze een kamer nemen”, antwoordde Brigitte.

“Ja, ja, dat begrijpen we wel. Het was ook maar een vraag. Je weet nooit dat de man iets had gezegd hé”, gromde de commissaris.

“Hoe laat heeft hij ingecheckt?” vroeg Paul.

“Zeven uur.”

Ze lieten de receptioniste aan de balie achter en gingen terug naar de plaats delict. Er was veel volk in kamer eenentwintig, de mannen van de technische recherche, de wetsdokter en de hotelmanager waren nog allemaal aan het werk. Bruno riep Rik Pauwels, de wetsdokter naar buiten.

“Al een idee van het uur van overlijden, Rik?”

“Ik schat tussen tien en twaalf gisterenavond.”

“Doodsoorzaak?”

“Vermoedelijk een slag op het hoofd en daarna de keel overgesneden.”

“Wanneer heb je de definitieve resultaten?”

“Ik stuur ze zo snel mogelijk door, wellicht vanavond of anders zeker morgenvroeg.”

“Bedankt, Rik”, besloot de commissaris en hij liet de wetsdokter terug zijn werk doen.

Hoofdinspecteur De Winter had ondertussen Louis De Coninck, de man van de technische recherche, naar de gang geroepen.

“Kan je ons al iets vertellen, Louis?”

“Het blijkt geen roofmoord te zijn. Zijn bankkaarten en tweehonderd euro cash geld zitten nog in zijn portefeuille. Dat laten ze gewoonlijk niet zitten.”

“Heb je een idee waarmee hij vermoord is?”

“Een hard voorwerp, maar we vinden niets terug.”

“En heb je een mes of iets dergelijks gevonden?”

“Voorlopig niet. Het ziet ernaar uit dat de moordenaar alles netjes heeft meegenomen.”

“Morgen de definitieve resultaten? Of ben je vroeger klaar?”

“We doen ons best. Je ziet het verslag wel verschijnen, zodra het klaar is.”

“Bedankt, Louis”, besloot De Winter.

Ondertussen was Stefaan Faes, de hotelmanager, bij hen komen staan. Hij was nog behoorlijk onder de indruk. Hoe kon zoiets gebeuren in ‘zijn’ hotel?

“Kunnen we de opnames van de beveiligingscamera’s eens bekijken?” vroeg Somers.

“Natuurlijk, kom maar mee naar mijn kantoor.”

Ze begonnen met de beelden van de parking. Ze zagen dat advocaat John Claes om vijf voor zeven zijn auto parkeerde in de parking. Nadien kwamen nog enkele wagens de parking binnen gereden. Het was onmogelijk om vanuit deze beelden een mogelijke dader aan te duiden. Nu schakelde de hotelmanager over naar de beelden van de hotelbar. Om half negen zagen ze John Claes de bar binnenkomen. Hij zette zich aan een tafeltje, bestelde iets bij de serveerster. Die bracht hem een trappist. Bruno herkende het glas. Het was een Westmalle. Na een kwartier kreeg hij gezelschap van een man die zich kennelijk aan hem voorstelde. Er volgde een handdruk en de man zette zich bij aan het tafeltje. Ook hij bestelde iets bij de serveerster, die hem vervolgens een glas water bracht. De twee bleven een uur in gesprek waarbij de man zo nu en dan iets noteerde in zijn iPhone. Rond half tien verliet John Claes de bar. De andere man dronk nog een water en omstreeks kwart voor tien verliet ook hij de hotelbar.

“Kunnen we zien waar ze naartoe gaan?” vroeg De Winter.

“Neen, in de gangen staan geen camera’s. Privacy van de klanten hé”, antwoordde Stefaan Faes.

“Kunnen we dan nog eens terug naar de beelden van de parking? Ik wil weten of deze man terug naar buiten is gegaan”, vroeg Somers.

Op de beelden van de parking was de man niet meer terug te vinden. Dus moest hij via een andere weg het hotel verlaten hebben. De hotelmanager schakelde over naar de beelden van de hoofdingang aan de receptie. Op deze beelden zagen ze dat de man, die een uur bij John Claes aan een tafel had gezeten om kwart na tien het hotel had verlaten.

“Ik denk dat we een verdachte hebben”, stelde commissaris Somers. “Kan je ons de beelden van deze man meegeven? Dan zullen wij hem eens door de molen draaien.”

De manager zette de beelden op een usb-stick.

“Ik zal de beelden van de parking en de andere camera’s er ook opzetten, die komen misschien nog van pas voor jullie”, zei de hotelmanager.

“Bedankt. Wil je me het duidelijkste beeld van de man ook doormailen?” vroeg Bruno. “Dan kan ik hem naar de specialisten doorzetten, dan hebben we sneller resultaat.”

“Dat zal ik dadelijk doen”, antwoordde Stefaan.

De speurders keerden met de lift terug naar de parkeergarage. Net op het ogenblik dat Bruno in de Golf wilde stappen, trilde zijn BlackBerry. Het was hoofdcommissaris Peeters.

“Ik ben net buiten bij mevrouw Claes. Volgens mij zat er een haar in de boter bij de familie Claes. Ik heb bewust niet verder gevraagd, omdat jullie daar toch nog naartoe zouden gaan. En jij leidt het onderzoek, dus het is aan jou om dat uit te zoeken.”

“We zullen er dadelijk naartoe rijden, we zijn hier voorlopig klaar”, antwoordde Somers.

“Ik heb het adres doorgemaild naar je BlackBerry, houden jullie mij op de hoogte?” besloot Peeters.

“Dat zullen we doen, chef.”

14-05-2014 om 09:29 geschreven door Ludo Geluykens

Voor informatie en het aankopen van boeken zie "aankopen boek" bij mijn favorieten.

We gaan verder met het tweede hoofdstuk van 'Moord aan de balie'.

2

25 april, Lier, politiekantoor.

Het was de hele morgen al druk geweest op het politiekantoor aan het Paradeplein. Door het slechte weer waren er enkele ongevallen gebeurd en één ervan, op de ring rond Lier, was nogal ernstig.

Commissaris Bruno Somers en hoofdinspecteur Paul De Winter hadden in opdracht van hoofdcommissaris Frans Peeters een oud dossier doorgenomen. Een collega van Peeters had hierover inlichtingen gevraagd omdat hij dacht dat dit verband zou kunnen hebben met een dossier waar hij nu aan werkte.

“Het zou kunnen dat één van deze kerels betrokken is bij zijn zaak, maar hij moet eerst maar eens controleren of de daders van dit dossier al vrij zijn. Volgens mij hebben ze nogal zware gevangenisstraffen gehad”, stelde Somers.

“Dat moet hij dan zelf maar uitzoeken”, antwoordde Peeters. “Ik stuur hem deze informatie door en dan bekijkt hij het maar.”

“Amaai, zo kordaat”, zei De Winter.

“Ieder zijn job, hé Paul, volgens mij hebben wij voorlopig werk genoeg”, antwoordde de hoofdcommissaris.

“En dat zal nog niet beteren, denk ik”, zei Martine Verhaegen de managementassistente van Peeters. “Ik heb juist telefoon gekregen van Hotel Felix op het Zimmerplein. Ze hebben een man gevonden op één van hun kamers. Dood.”

“Vermoord?” vroeg Bruno.

“Volgens de hotelmanager lag hij in een plas bloed”, antwoord-de Martine.

“We zijn al weg”, zei Paul.

Ze passeerden nog langs Roger Wuytack, de planton, en vroegen hem om de collega’s van de technische recherche en de wetsdokter te verwittigen.

“Kunnen we daar eigenlijk parkeren?” vroeg Paul.

“Volgens mij is er een parking onder het hotel”, repliceerde Somers.

De Winter parkeerde de Golf op een van de parkeerplaatsen van het personeel. Met de lift bereikten ze de hal van het hotel. Ze legitimeerden zich aan de receptie en de receptioniste belde de hotelmanager op die onmiddellijk via de trap naar hen toe kwam.

“Stefaan Faes, hotelmanager.”

“Commissaris Bruno Somers en hoofdinspecteur Paul De Winter.”

“Volgen jullie?”

De hotelkamer was afgesloten. De manager had zijn voorzorgen genomen om te voorkomen dat iedereen even een kijkje kwam nemen.

“Wie heeft het lijk ontdekt?” vroeg Paul.

Marleen Van Rompuy, de schoonmaakster”, antwoordde de hotelmanager.

“Is zij nog aanwezig?”

“Ja, ze is in de keuken. Ze was nogal onder de indruk van het voorval.”

“Vraag je haar om niet weg te gaan? We willen haar dadelijk enkele vragen stellen”, zei Somers.

Nadat de speurders hun latex handschoenen en hun witte pakken hadden aangetrokken betraden ze de plaats delict. Ze zagen het slachtoffer liggen, voor het bed, badend in een plas bloed. Zijn gezicht was niet herkenbaar door het vele bloed. Stefaan Faes, de hotelmanager, was ondertussen terug en meldde dat de schoonmaakster op hen wachtte in de keuken.

“Heb je de naam van het slachtoffer?” vroeg commissaris Somers.

“Ja. Volgens de gegevens die hij invulde op de hotelfiche, zou het John Claes zijn”, antwoordde Stefaan.

“John Claes? De advocaat?” vroeg Somers.

“Dat weet ik niet.”

De Winter had ondertussen de identiteitspapieren gevonden in de jas van het slachtoffer. Het was inderdaad de bekende advocaat John Claes.

“Jonge, jonge, dat gaat nieuws worden”, zuchtte Somers.

“Zouden we al niet eerst eens onze chef verwittigen?” vroeg De Winter.

“Dat lijkt mij een goed idee, Polle”, antwoordde Bruno. “Wanneer het nieuws bekend is, zal hij al wel snel vragen krijgen van hogerhand.”

Ze belden de hoofdcommissaris op. Peeters schrok nogal van het nieuws, John Claes was dan ook een zeer bekende advocaat. Frans Peeters zou zelf het droevige nieuws aan de vrouw van de advocaat gaan melden.

Beneden aan de trap hoorden ze de stemmen van wetsdokter Rik Pauwels en Louis De Coninck van de technische recherche. Ze vertelden hen wat er gebeurd was en wie het slachtoffer was. De specialisten konden aan het werk. Bruno en Paul gingen op weg naar de keuken om met de schoonmaakster te spreken. Marleen Van Rompuy zat lijkbleek op een stoel, voor een open venster, zodat ze wat frisse lucht kon inademen.

“Wanneer heb je hem gevonden?” vroeg De Winter.

“Juist na de middag. Ik deed de deur open en zag hem liggen. Ik ben dan in paniek naar beneden gelopen om Brigitte te verwit-tigen.”

“Brigitte?” vroeg Bruno. “Wie is Brigitte?”

“De receptioniste.”

“Heb je iemand gezien in de kamer of op de gang?” vroeg Somers.

“Neen.”

03-05-2014 om 17:39 geschreven door Ludo Geluykens

Voor informatie en het aankopen van boeken zie "aankopen boek" bij mijn favorieten.

We gaan verder met het eerste hoofdstuk van 'Moord aan de balie'.

1

25 april, Lier, Zimmerplein.

Het was een donderdag zoals alle anderen voor Marleen Van Rompuy. Zij was sinds twee jaar werkzaam als schoonmaakster in Hotel Felix op het Zimmerplein in Lier. Het regende al vanaf dat ze uit bed gekomen was. Hierdoor waren de kinderen ook al niet in een te beste stemming. Nadat ze de meisjes had afgezet aan het Sint-Gummaruscollege was ze nog net op tijd gearriveerd op het werk. Ze mocht haar auto, een oude Ford Fiesta, in de ondergrondse parking van het hotel parkeren. De directie had hier vijf plaatsen voorzien voor het personeel. De lift bracht haar naar de receptie, waar Brigitte Hofmans verantwoordelijk was voor het onthaal van de klanten en ook moest controleren of het personeel op tijd begon. Een knipoog van Brigitte volstond om Marleen duidelijk te maken dat ze nog net op tijd was. Ze kleedde zich om en begon aan de ronde van de kamers. Zoals gewoonlijk begon de schoonmaakster met de kamers van de benedenverdieping. Hier logeerden de gasten die maar één nacht bleven. De gasten waren al allemaal uitgecheckt. De lijst, die na het ontbijt was ingevuld, lag op haar kar. Ze kon de kamers dus van voorafaan klaarmaken voor de nieuwe bewoners. Tegen twaalf uur was ze klaar met de tien kamers op het gelijkvloers. Het was de gewoonte dat alle personeelsleden samen de lunchten in de keuken van het hotel. De manager vond dat dit de sfeer onder de werknemers ten goede kwam, een paar broodjes en wat beleg moest de directie er maar voor over hebben. Er waren vandaag geen gasten voor het middagmaal. De meeste toeristen lunchten in een van de tavernes op het Zimmerplein of op de Grote Markt. Na de middag begon Marleen aan de eerste verdieping waar de gasten meerdere nachten verbleven. Op deze verdieping moest ze wat voorzichtiger zijn want sommige gasten durfden nog wel eens op de kamer blijven en dan werden ze natuurlijk niet graag gestoord. Ze klopte op de deur van kamer eenentwintig. Geen reactie. Ze nam haar sleutel en opende de deur. Ze schrok zich te pletter toen ze een man op de grond zag liggen met zijn hoofd in een grote plas bloed. Gillend liep ze trap af en strandde in de armen van Brigitte die ter hulp snelde.

“Wat is er gebeurd?” vroeg de receptioniste.

“Er ligt een man op de grond in een plas bloed op kamer eenentwintig”, stamelde de schoonmaakster.

Brigitte verwittigde onmiddellijk de hotelmanager.

25-04-2014 om 16:13 geschreven door Ludo Geluykens

De gemeente Ranst en uitgeverij Leesgenot nodigen u uit op de voorstelling van

“Moord aan de balie”

De nieuwe politiethriller van Ludo Geluykens

Programma

• 18.45 uur : deuren
• 19.00 uur : verwelkoming
• Meester Kris Luyckx, advocaat aan de balie van Antwerpen, leidt het boek in.
• Mogelijkheid tot aankopen van boek (€ 19,90)
• Aansluitend bieden wij u graag een drankje aan en signeert de auteur zijn nieuwste boek.

Op woensdag 23 april 2014 om 19.00 uur

In de bibliotheek van Ranst.

Gasthuisstraat 17 2520 Ranst

ludogeluykens@skynet.be / 0478 450 150

17-01-2014 om 00:00 geschreven door Ludo Geluykens

Voor de persberichten en recensies van "Losgeld voor een kind" zie bij mijn favorieten.

Voor het aankopen van boeken zie "aankopen boek" bij mijn favorieten.

We gaan verder met het zevende hoofdstuk van Losgeld voor een kind .

“Gaan we hier in Lier snel iets eten?”

De vraag van Sonja haalde hem terug uit zijn droom.

“Zeg het maar, ik heb tijd”, antwoordde hij.

“Hier in de omgeving zal het nogal druk zijn, misschien kunnen we beter tot aan de Pizza Hut rijden”, stelde zij voor.

Ze wandelden terug over de markt naar de auto en reden naar de Carrefour, waar de Pizzahut ook gevestigd was. De commissaris vond nog een plaatsje op de parking vlak voor het restaurant. Op zaterdag staat de grote parking hier de hele dag vol met auto’s van gezinnen die hun wekelijkse inkopen komen doen in het grootwarenhuis.

Nadat ze door een meisje in opleiding naar hun plaats waren begeleid, bestelden ze elk een driegangenmenu.

Wanneer de dienster de soep voor Sonja had gebracht ging Bruno naar de saladbar om zijn voorgerecht samen te stellen. Het viel de commissaris op hoe sommige mensen er in slagen om op het kleine bordje voor het voorgerecht meer aardappelen en groenten te scheppen dan dat hij op een groot bord zou krijgen.

“Opscheppers”, dacht hij terwijl hij terug naar hun tafeltje liep.

Na de saladbar en de pizza namen ze nog een koffie en  nadien passeerden ze langs de kassa om te betalen.

De rest van de dag bracht de commissaris door met een boek in de tuin. Het verhaal van zijn boek bracht zijn gedachten weer bij het verdwenen meisje, Lotte.

“Waar zou ze nu zijn? Heeft iemand haar meegenomen? Is ze gewoon zelf gevlucht?”

Een hele resem vragen passeerde in zijn hoofd.

Zondagmorgen, wanneer Bruno terug kwam van de bakker, zag hij dat de straat achter hun huis afgesloten was voor het verkeer. Dat betekende dat er straks weer een vinkenzetting was. Ranst is een van de weinige gemeenten waar men nog met de vinken speelt, zoals men dat in de volksmond zegt.

Na het ontbijt ging hij een kijkje nemen bij de vinkeniers.

Er waren vijftig vinken die hun beste beentje voorzetten om zoveel mogelijk liedjes te zingen. Bruno liet zich door een van de vinkeniers het reglement uitleggen. De vinken moeten hun liedje helemaal uitzingen. Dat wil zeggen dat je op het einde duidelijk ‘suskewiet’ moet horen en dan mag er een streepje op de lat gezet worden. Wanneer het liedje niet eindigt op ‘suskewiet’ telt het niet.

“Sommige vinken eindigen hun liedje op ‘suskewrr’, of iets gelijkaardigs”, vertelde de vinkenier. “Dat noemen wij dan een Waal, dat zijn vinken die niet goed zijn om aan de prijskampen mee te doen.”

“Allee, dus bij de vinken is er ook een strijd tussen Walen en Vlamingen”, lachte Bruno.

“In feite is het hier nog erger”, lachte de man. “Hier mogen de Walen zelfs niet mee doen.”

De winnaar van vandaag zou vijfhonderdzesentwintig liedjes zingen.

Na de lunch hadden Bruno en Sonja afgesproken om samen met Tim en Els naar de film te gaan. Ze kozen voor de film van het derde boek van Stieg Larsson.

Zoals steeds was het zondagmiddag zeer druk in Metropolis. Heel wat Nederlanders hadden alweer de weg naar Antwerpen gevonden. Gelukkig hadden ze online hun plaatsen reeds gereserveerd. De spannende film duurde bijna drie uur. Omdat er geen plaats meer was in het café aan de cinema, besloten ze om in De Pluymhoeve nog iets te gaan drinken.

Ze waren al op de ring van Antwerpen toen de telefoon van de commissaris rinkelde.

“Met Somers, goedemiddag.”

“Bruno, Peeters hier. Ik hoor dat je in de auto zit, wanneer kan je me terugbellen?”

“Binnen tien minuten ben ik thuis”, antwoordde Bruno.

“Oké, bel me dan maar terug.”

Bruno duwde de telefoon uit.

“Dat ziet er niet goed uit”, zei hij. “Als hij het zo aan de telefoon niet wil zeggen, zal het wel serieus zijn.”

Tien minuten later parkeerde Somers de auto op de oprit in Ranst. Hij controleerde nog eens zijn berichten op de BlackBerry maar daar had Peeters niets achtergelaten. Dus belde hij de hoofdcommissaris terug op.

“Ben je alleen nu?” vroeg Frans.

“Ja”, antwoordde Bruno. “Wat is het probleem?”

“Vorige nacht heeft er een man zelfmoord gepleegd in het Centraal Station van Antwerpen. De man woonde in Vremde. Bij de controle van zijn appartement vanmiddag is daar het lichaam van een meisje gevonden.”

“Lotte Claesens?” vroeg Somers.

“Waarschijnlijk”, antwoordde Peeters. “Ik heb onderzoeksrech-ter Willy Janssens, de wetsdokter en de technische recherche al verwittigd. Die zijn al ter plaatse. Veel meer kan ik niet vertellen: dat is alles wat ik momenteel weet.”

“Ik bel de Polle en we gaan ter plaatse”, zei de commissaris. “Heb jij het adres?”

“Lindelei in Vremde, het nummer heb ik niet.”

“Oké, bedankt. Ik hou je op de hoogte.”

Somers belde De Winter op, die op bezoek was bij de moeder van Betty.

“Kan Betty je afzetten in Vremde?”

“Ja hoor, geen probleem.”

“Dan zien we elkaar daar binnen een kwartiertje”, besloot de commissaris.

Paul stond al te wachten voor de deur van het appartement in de Lindelei toen Bruno aankwam.

“Hoe wist jij waar het juist was?” vroeg de commissaris.

“De politiewagens stonden hier al en de oprit van het appartementsgebouw was al afgezet met politielint”, antwoordde De Winter.

Ze vroegen aan de collega’s, die buiten de nieuwsgierigen op afstand hielden, waar ze juist moesten zijn. Het appartement waar het meisje gevonden was, bevond zich op de eerste verdieping, boven de garage. Voor de deur stond iemand van de technische recherche.

03-10-2013 om 10:13 geschreven door Ludo Geluykens

Voor de persberichten en recensies van "Losgeld voor een kind" zie bij mijn favorieten.

Voor het aankopen van boeken zie "aankopen boek" bij mijn favorieten.

We gaan verder met het zesde hoofdstuk van Losgeld voor een kind .

6

27 september, Ranst.

Het laatste weekend van september wilden Bruno en Sonja nog eens profiteren van een weekendje zonder stress. Zaterdag stond de markt in Lier op het programma en voor zondag hadden ze samen met de kinderen gekozen voor een film in Metropolis in Antwerpen. Het weer zat mee: weervrouw Sabine had gisteren een zonnig weekend voorspeld met temperaturen tot 25 graden. Meer moest dat niet zijn, vonden de commissaris en zijn vrouwtje. Voor zijn looprondje van vanmorgen had Bruno gekozen voor een vetloop, een lange duurloop op een redelijke snelheid. Hij was om half zeven al uit bed geglipt en in alle stilte vertrokken. Het was nog lekker koel en er hing een lichte ochtendnevel boven de weiden en tussen de velden. Wanneer hij de eerste boerderijen passeerde, kwam het water hem in de mond. De reuk van vers gebakken spek hing rond de hoeve. “Dat zou me wel smaken”, dacht de commissaris. Hij maalde zijn kilometers af tussen de nog slapende dieren in de wei. De paarden, de koeien, de schapen, allen lagen ze nog rustig te genieten van hun nachtrust wanneer Somers ze passeerde. Na anderhalf uur zat zijn loopsessie erop. Een kwartiertje later, na een snelle deugddoende douche en een scheerbeurt, zat hij samen met Sonja buiten op het terras in een lekker ochtend- zonnetje te ontbijten. De weekendeditie van de Gazet van Antwerpen was ondertussen ook al gearriveerd en verdeeld. Het sportgedeelte voor Bruno en voor Sonja het speciale deel, met de specifieke tips voor het weekend en de meer vrouwelijke items.

Rond elf uur vertrokken ze naar de markt in Lier. Bruno parkeerde de Mercedes op het Paradeplein voor het politiekantoor. Het parkeerprobleem was nog steeds groot in Lier, maar de commissaris had natuurlijk het voordeel dat hij op de voorbehouden plaatsen voor de politie kon parkeren. Het politiekantoor was gelegen op loopafstand van het centrum. Er heerste een gezellige drukte op de markt en nadat ze de nodige levenswaren hadden aangekocht - Bruno was verzot op de lekkere jonge kaas van één van de marktkramers -, strandden ze op het terras met zicht op het stadhuis. Met een frisse drieëndertiger in de hand dwaalden de gedachten van de commissaris terug naar de mooie momenten die hij hier enkele jaren geleden had meegemaakt. Zijn favoriete voetbalploeg S.K. Lierse had toen de titel behaald in de tweede afdeling. De promotie naar eerste klasse was toen nogal hevig gevierd op de Grote Markt. In zijn verbeelding zag hij terug de spelers op het balkon van het stadhuis staan terwijl een uitgelaten menigte van supporters en andere Lierenaars hun vedetten toejuichten. Hij herinnerde zich ook nog dat er overal bier in overvloed te verkrijgen was. Die nacht had Sonja hem in bed moeten helpen.

26-07-2013 om 12:56 geschreven door Ludo Geluykens

Voor de persberichten en recensies van "Losgeld voor een kind" zie bij mijn favorieten.

Voor het aankopen van boeken zie "aankopen boek" bij mijn favorieten.

We gaan verder met het vijfde hoofdstuk van Losgeld voor een kind .

5

 26 september, omgeving van Lier.

Het was Frank die contact zocht met zijn kompaan in Vremde. Ze hadden afgesproken om elkaar nooit bij de echte naam te noemen om het de politie niet te gemakkelijk te maken. Aangezien de man van Vremde een Pool was noemde de andere hem Waldek. En Waldek noemde zijn compagnon dan maar Frank, zoals in de VRT-soap ‘Thuis’.

“Waldek, alles in orde daar?”

“Jawel Frank, ze is rustig nu.”

“Ik ga dadelijk bellen en die Ongena zeggen wat we willen.”

“Oké, bel je me nadien nog terug?”

“Als er niets speciaals is niet. Zo weinig mogelijk contact. Normaal gezien bellen we dan maandag terug.”

“Oké, tot maandag.”

Frank installeerde zich aan tafel met zijn gsm, waarop hij een stemvervormer had aangesloten, en toetste de nummers in.

“Met Raymond Ongena.”

“Meneer Ongena, wij hebben uw dochter Lotte. Wij willen tegen maandag vijfhonderdduizend euro in cash geld: briefjes van honderd. De plaats van overhandiging hoor je maandag. Geen politie of je dochter gaat eraan en dan mag je je geld in je reet steken! Ik herhaal geen politie!”

Raymond wilde vele vragen stellen, maar hij hoorde een klik. Gesprek afgelopen.

De General Manager van Meubelen Ongena begon te beven en te schokken. Hoe konden de ontvoerders weten dat Lotte zijn dochter was? Hoe kon hij tijdens het weekend aan vijfhonderdduizend euro geraken? Hij moest toch de politie verwittigen, niet? Wie zat hierachter?

Hij belde met Veerle om haar op de hoogte te brengen van het telefoontje.

Veerle zat te huilen en te roepen aan de telefoon.

“Wat gaan die mannen met haar doen? We gaan ons Lotte nooit meer terug zien! Heb je het geld al? Heb je al naar de politie gebeld?”

Raymond liet ze maar razen. Hij wist ook niet wat er moest gebeuren. Hij kon niet meer logisch denken.

“Ik zal eerst met de politie bellen”, zei hij. “Daarna zullen we verder zien.”

Hij belde de politie en werd onmiddellijk doorverbonden met hoofdcommissaris Frans Peeters.

Er werd nogal wat gediscussieerd over het al dan niet betalen van losgeld. Peeters wilde er niet van weten. Ongena wilde absoluut het geld overhandigen. Lotte was hem meer waard dan dat geld.

Er werd een compromis bereikt.

Raymond zou op zoek gaan naar het geld. Peeters zou ondertussen alles nog eens bekijken en maandag zouden ze dan samen beslissen wat er moest gebeuren en hoe er verder gehandeld kon worden. De politie zou ondertussen niet meer ‘zichtbaar’ in de Hagenbroeksesteenweg verschijnen. Dat risico wilde de hoofdcommissaris niet meer lopen.

Ongena belde naar zijn financiële manager Michel Bosmans.

“Michel, ik moet tegen maandag vijfhonderdduizend euro hebben. Cash, in briefjes van honderd.”

“Maar Raymond, dat kan niet. Er is nergens nog een bank open. Maandagmorgen kan ik wel proberen. Waarom moet dit nu tijdens het weekend?”

“Stel geen vragen, ik heb geen antwoorden. Zorg dat je het geld bijeen krijgt. Bel de bankdirecteuren maar op. Zet de banken maar het mes op de keel. Geen geld, dan ook geen klant Ongena meer.”

Michel wilde nog reageren maar aan de andere kant lag de hoorn al terug op de haak.

Michel Bosmans wist wat hij moest doen tijdens het weekend. Geld zoeken.

24-06-2013 om 15:04 geschreven door Ludo Geluykens

Voor de persberichten en recensies van "Losgeld voor een kind" zie bij mijn favorieten.

Voor het aankopen van boeken zie "aankopen boek" bij mijn favorieten.

We gaan verder met het vierde hoofdstuk van Losgeld voor een kind .

4

26 september, Mechelen.

Raymond Ongena, de tweeënvijftigjarige General Manager van Meubelen Ongena, gevestigd in het Industriepark Noord in Mechelen, zat aan zijn gigantisch antiek eiken bureau. Hij overschouwde de gebouwen van de meubelfabriek die hij zelf had opgericht. ‘In feite heb ik niet slecht geboerd’, sprak hij in zichzelf. Zijn gedachten gingen al naar het weekend. Hij zou zaterdag gaan golfen met de Director van de ING-bank van Lier, zijn woonplaats. Zondag zouden zijn schoonouders op bezoek komen. Niet zo’n prettig vooruitzicht, maar ja. Deze bezoekjes beschouwde hij als verplichtingen zoals hij er wel meerdere had op zijn werk.

Vanmiddag had hij nog een bespreking met zijn financiële manager Michel Bosmans. Bosmans was één van zijn eerste medewerkers en hij had zich opgewerkt tot zijn rechterhand. Nog enkele financiële acties afronden en het weekend kon beginnen.

Het rinkelen van zijn telefoon bracht hem terug in de wereld van vandaag.

“Ongena!”, sprak hij nors in de hoorn van het toestel.

“Raymond, Veerle hier, ons Lotte is al van gisterenavond vermist. Ik kan het niet meer aan. Kan je niet tot hier komen?” vroeg de moeder van Lotte huilend.

“Wat! En dat kom je me nu pas vertellen? Waarom heb je me gisterenavond dan niet gebeld?” bulderde Raymond.

“Omdat je tegenwoordig toch geen tijd meer hebt voor ons”, snikte Veerle.

“Ik kom onmiddellijk.” Hij gooide de hoorn terug op het telefoontoestel, riep naar Michel dat hun meeting naar maandag verplaatst werd en vertrok.

Veerle was een van zijn eerste echte veroveringen geweest tijdens zijn huwelijk met zijn eerste vrouw. Lotte was een ‘ongelukje’ uit die relatie. Toen zijn toenmalige vrouw Marina Van Campenhout hiervan had gehoord, had ze onmiddellijk het ouderlijk dak verlaten met de kinderen, Tom en Sara. Het kostte hem nog altijd maandelijks een bom geld aan alimentatie. Maar dat behoorde tot zijn ‘way of life’, zoals hij dat onbezonnen noemde.

Na twintig minuten stond hij op de stoep bij Veerle in de Hagenbroeksesteenweg.

Veerle legde hem uit dat Lotte al sinds gisterenavond weg was en dat ze nog niets hadden vernomen. Er waren al wel enkele tips binnengekomen maar de onderzoeksrechter had er niet veel hoop op dat er iets ‘bruikbaars’ tussen zou zitten.

“Kan ik dan geen privéopsporingsdienst inschakelen?” vroeg hij.

“Laat de politie en de mensen van Child Focus maar hun werk doen”, antwoordde Veerle.

“En wat gaan die vandaag nog allemaal doen?” wilde Raymond weten.

“Binnen tien minuten is Rudy Mertens terug hier. Hij is naar een vergadering met de onderzoeksrechter”, zuchtte de moeder van Lotte.

Rudy had niet echt nieuwe gegevens bij. Er waren een paar tips binnengekomen maar zoals gewoonlijk dacht iedereen dat ze de gezochte persoon ergens gezien hebben. Er waren er zelfs bij die haar gezien hadden in de Ardennen, vertelde Rudy.

“Maar dat kan toch”, gromde Raymond. “Iemand ontvoert ze en neemt ze mee naar zijn buitenverblijf in de Ardennen.”

“Ja, dat zou kunnen”, antwoordde de consulent van Child Focus. “Maar ze hadden haar gisterenmiddag om vier uur daar gezien en volgens mijn gegevens zat Lotte toen op school.”

Er was niet veel meer te vertellen. Het was nog steeds bang afwachten. Met de tijd verdween ook de hoop op een goede afloop.

24-05-2013 om 10:09 geschreven door Ludo Geluykens

Voor de persberichten en recensies van "Losgeld voor een kind" zie bij mijn favorieten.

Voor het aankopen van boeken zie "aankopen boek" bij mijn favorieten.

We gaan verder met het derde hoofdstuk van Losgeld voor een kind .

3

 26 september, Lier, politiekantoor.

Het ging er vrolijk aan toe op het politiekantoor aan het Paradeplein in Lier. Commissaris Bruno Somers en hoofd-inspecteur Paul De Winter zaten rustig te keuvelen aan het bureau van Martine Verhaegen, de assistente van hoofdcommissaris Frans Peeters. Ook Roger Wuytack, de planton, was mee aangeschoven om de laatste dag van de week in te zetten met een kopje koffie.

“Waar zit onze chef eigenlijk?” vroeg Paul. Het was inderdaad niet de gewoonte van Peeters om als laatste te arriveren.

“Die zal denken dat het al weekend is zeker”, lachte Bruno. “Of heeft hij een dag verlof?”

“Neen, niet dat ik weet”, antwoordde Martine.

“En aangezien hij alles tegen jou verteld zal dat dus niet zijn”, zei Paul. “We zullen toch maar aan de slag gaan zeker? Chef of geen chef.”

De speurders zochten hun werkplek op en startten de computers. Het nakijken van de mail was tegenwoordig het eerste dat op de dagelijkse to-do lijst stond. Er waren geen dringende opdrachten binnengekomen tijdens de nacht.

“Bruno! Kom eens naar mijn kantoor”, riep Frans Peeters die juist binnengekomen was. “En breng je gsm mee.”

“Ook goedemorgen”, zei commissaris Somers met de glimlach op zijn gezicht. Hij zag dat de hoofdcommissaris niet echt in een opgewekte bui verkeerde.

“Ja, ja. ‘t Is al goed. Ik heb het begrepen”, ging Peeters verder. “Het was een zware nacht. Ik ben bijna de ganse nacht bezig geweest met een onrustwekkende verdwijning. Vandaar.”

“Wat was er dan aan de hand?” wilde Bruno weten.

Frans vertelde hem het ganse verhaal van de verdwijning van Lotte Claesens.

“En is ze nog steeds niet teruggevonden?”

“Neen. Dat ziet er niet goed uit. We zullen maar afwachten en blijven hopen op een happy-end”, zuchtte Peeters. “Kom binnen een uurtje maar terug met Paul, daartegen heb ik denkelijk al wel nieuws van de onderzoeksrechter. Maar ik had je eigenlijk geroepen om je dit te geven.” Hij legde een BlackBerry op tafel. “Ik heb er twee mogen bestellen en deze zijn gisteren binnengekomen. Eén voor jou en één voor mij.”

“Ola, we gaan tegenwoordig mee met de tijd. Wat een vooruit-gang”, lachte Somers.

“Ja, ja. Ze doen hun best. Nu de lonen nog wat aanpassen en dan hebben we geen reden meer om te klagen”, antwoordde Peeters.

“Die petitie voor de aanpassing van de lonen wil ik zeker mee ondertekenen.”

“Dat dacht ik al”, zei de hoofdcommissaris. “Maar ja, dat zal niet voor vandaag zijn. Ga jij de simkaart van je gsm even in de BlackBerry steken? Dan kan je je oude gsm hier laten. Ik moet die terug binnenbrengen.”

Bruno stak de simkaart van het oude toestel in het nieuwe en startte zijn nieuw speelgoed op.

“Normaal gezien zou alles in orde moeten zijn”, sprak Peeters. “Je zou je mailtjes nu ook op je BlackBerry moeten krijgen.”

“Ik zal dat eens allemaal gaan uittesten”, zei Bruno en hij verdween uit het kantoor van Peeters.

Hoofdinspecteur Paul De Winter had zo zijn mening over het nieuwe toestel van zijn chef.

“Konden ze voor mij nu ook niet zoiets bestellen?” vroeg hij.

“Dat zal niet hé, Polle”, antwoordde Bruno. “Het verschil in rang moet op alle vlakken zichtbaar zijn.”

“Ja, ja, straks brengen ze voor mij nog een telex”, gromde Paul.

“Breng ze niet op gedachten”, lachte de commissaris.

Na een uurtje gingen de speurders naar het kantoor van Peeters voor de stand van zaken in het dossier van Lotte.

De hoofdcommissaris had in feite niets nieuws meer te vertellen. De onderzoeksrechter had de affichecampagne opge-start en de affiches waren nu ook effectief uitgehangen. Het nieuws van de onrustwekkende verdwijning van de twaalfjarige Lotte was ondertussen ook al op radio en televisie geweest.

Het was nu afwachten tot de tips binnenkwamen waarmee de onderzoeksrechter dan aan de slag kon gaan.

“Blijf voor de rest van de dag maar stand-by, hier op kantoor”, zei Peeters. “Voorlopig kunnen we niet veel meer doen dan wachten.”

Toen ze op de terugweg naar hun werkplek voorbij het kantoor van Martine gingen, riep deze Bruno binnen.

“Wat is er allemaal aan de hand?” vroeg ze.

Somers vertelde haar het verhaal van de verdwijning.

“Dat moet zowat het ergste zijn wat je als ouder kan meemaken”, zei de assistente.

“Je mag daar allemaal niet aan denken, want dan kan je gewoon niet meer normaal leven”, beaamde Bruno de opmerking van Martine.

Nu ze toch binnen moesten blijven, gebruikten Somers en De Winter hun tijd voor het opschonen van hun dossiers. Door de opvolging van de ‘dringende zaken’ was het de gewoonte geworden om de afgewerkte dossiers gewoon op elkaar in de kast te leggen. Niet echt praktisch wanneer je ze vroeg of laat weer eens moest inkijken.

Toen de hoofdcommissaris in de late namiddag kwam melden dat er in de zaak Lotte Claesens niet echt bruikbare tips binnenkwamen, besloten de speurders om er vroegtijdig de brui aan te geven voor deze week.

Bruno beloofde Frans dat hij regelmatig op zijn BlackBerry zou kijken om desgevallend hulp te kunnen bieden bij de opsporing van het verdwenen meisje.

“Zie je nu hoe plezant dat het is om zo’n nieuwe hoogtechnologische middelen ter beschikking te hebben?” zei de commissaris tegen Paul.

“Hum, hum”, was alles wat uit De Winter zijn mond kwam.

“Zullen we nog iets gaan drinken in De Solsleutel?” stelde Somers voor.

“Neen, ik heb Betty beloofd om vandaag op tijd thuis te zijn, we moeten nog weg straks”, antwoordde Paul.

“Sinds je met Betty samenwoont, is je dorst geweldig afgenomen vind ik”, lachte Bruno. “Het begint redelijk serieus te worden hé, Polle. Wanneer gaan jullie trouwen?”

“Ha, ha, ha”, grijnsde De Winter. “Maar eigenlijk heb je wel gelijk. Wij voelen ons beiden goed in deze relatie. Het is eigenlijk de eerste keer dat ik zo’n goed gevoel heb.”

“Tijd om aan kindjes te beginnen, vriend”, gierde Bruno.

“Martine, je kansen zijn nu voorgoed verdwenen. Je hebt de trein gemist”, proestte Somers het uit.

“Er zullen nog wel treinen komen zeker?” antwoordde Martine met een lach. Ze wist dat dit de beste manier was om dit gesprek te beëindigen.

“Vergeet er dan niet op te springen hé. Want daar komt het op aan. Je moet er durven opspringen”, bulderde de commissaris nu.

De speurders verlieten het politiekantoor op weg naar huis, het weekend tegemoet.

“Hopelijk wordt het geen werkweekend”, zuchtte Bruno. “Ik hoop dat het meisje snel gevonden wordt.”

04-05-2013 om 14:21 geschreven door Ludo Geluykens