We zijn allemaal op zoek naar iets, we geven het ook allemaal een andere naam. Als je dat nader bekijkt, kom je tot rare vaststellingen. Het lijkt ons allemaal zo verschillend, zo ingewikkeld. En daarom zetten we ons ertegen af, blijven we gewoon gezellig in ons hoekje zitten: huisje tuintje kindjes partner en blazen we de rest op. Dat werkt meestal wel tot op een zekere hoogte. Als alles blijft draaien zoals wij dat willen, loopt alles goed en hebben we niet meer nodig. Af en toe een aanvaring op je werk of met de rest van je familie, zoals ouders, broers of zussen. Af en toe eens een baaldag en het is weer gefixed, denken we meestal. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

We nestelen ons in onze cocoon en alles verloopt smoothy. Elke dag is weer een dag zoals er 7 in de week zijn, met af en toe een rustdag. Dan komen we op adem en vliegen er daarna weer in, sluiten onze ogen en halen eens diep adem. De rekeningen blijven betaalbaar, de kindjes gaan naar school, het werk is haalbaar, de stress is tolereerbaar. Alles is onder controle. Iets wat ons een enorme macht geeft. We kunnen alles zelf controleren, we zijn baas over ons eigen leven!  Meer moet dat niet zijn, waarom zouden we dieper zoeken?

Toch gebeurt het vaak genoeg dat de hemel op ons hoofd valt. Een bliksem en daarna stapelen de donderwolken zich rond onze cocoon. Misschien draait het werk vierkant of worden de kinderen ernstig ziek, een partner valt weg. Je grondvesten daveren, je funda-menten begeven. Je bent ten einde raad. De onweerswolken nemen je huis in beslag, de bliksem zindert om je oren. Een enorme krachtige energie verstikt je begrijpen en je doen. Iedereen kijkt je vragend aan en in hun onwetendheid slaan ze de nagel op de kop met hun opmerkingen, terwijl jij als een blinde verwoed de spijkers op laag water blijft zoeken. Je wil terug naar je controletoren, freakerig terug de macht van je eigen leven in handen nemen. Maar de cirkel is niet sluitend, je draait rond als een tol in een neerwaarts spiraal dat steeds vlugger en vlugger draait en de twijgen die je ziet om je vast te grijpen, glijden tussen je vingers door. Na een tijdje ben je te moe om er zelfs nog naar te grijpen. Je bent ongelukkig en een ongelukkig mens is een zeer actieve en energetische geest. Steeds weer ga je op zoek naar oorzaken om je nog meer ongelukkig te maken, op zoek naar reasons, met het zwaard van de kritiek alle twijgen voor jezelf neerhalend, omdat er om je heen misschien toch wel een reden zou zijn om gelukkig te zijn. Je cocoon is verscheurd, het ligt aan diggelen aan je voeten. De controle ben je kwijt.

Toch blijft er ergens in je achterhoofd een stemmetje dat je toefluistert dat er meer is dan alleen het ongelukkig zijn. Je voelt dat je leven niet alleen dit kan zijn. Maar waar moet je naartoe? Welke weg moet je zoeken, je hebt geen levenskompas, geen map waarom de straatnamen staan, een wegwijzer waar duidelijk opstaat waar je naartoe moet. Je begint te zoeken, je begint te twijfelen. Als je na een tijdje ontdaan op een richel even kan pauzeren, even rondom je heen kan kijken, begin je de nieuwe omgeving waar je in terecht bent gekomen te observeren. Je bent een vreemdeling voor jezelf. Beslissingen kan je niet meer nemen, die worden voor jouw genomen. Ze stelen je zelfbeheersing, je zelfcontrole. Je eigen gedachten zijn als een lichte nevel die de gedachten van anderen ontsluieren maar ze niet verduisteren. Je kan niet meer vechten, lijkt het, je raakt in paniek. Je zinnen worden een licht gefluister, onhoorbaar voor hen waarvoor ze bestemd zijn. Je blik dwaalt af en je zoekt vertwijfeld naar dingen uit je veilige verleden. Je probeert verstomd te leven, blind en doof. Je voelt dat je waarheid je ontglipt. Je voelt dat het de waarheid van anderen is die stilaan jouw leven overneemt. In momenten zie je het helder voor je : je leven was een leugen. Maar toch wil je terug naar dat leugenleventje. Het was veilig, warm, zonder grote zorgen. Je had niet zoveel vraagtekens. Maar was dat wel zo, is dat wel zo?

De bliksem die uit de storm van je nieuwe leven in je hoofd flitsen, dwingt je om oprecht te zijn, dwingt je terug recht te staan en jezelf in handen te nemen. De donderslagen in je overhoop gehaalde leven zijn niets anders dan het geluid waarmee de poort van je nieuwe levensweg wordt geopend. Je bent afgedwaald, verdwaald bevind je je op een benevelde bergpas, vol gevaarlijke dogma's en onomstootbare waarleugens. De bergpas van je cocoonleventje is begrensd met rotsblokken van andermans ideeën, lawines van hoe het zou moeten en beterweterij die je in een moment van zwakte gelijk geeft. En toch wil je terug op dat pad, je wil terug, omdat het een effen pad leek, gelijk en gepolijst met al de waarheden als koeien in de groene weide, met alleen maar even je eigen hersenspinsels die als lichte nevels verdwijnen als de zon met al zijn sociale waarheid doorbreekt en jouw sleurwegje verwarmt met hun dagelijkse leugens van het ik-zijn. Je wil terug, op je richeltje steek je je handen uit naar die pas, je verleden, zo kalm en rustig leek het, waarom zou je het andere pad kiezen, dat gepaard gaat met donderslagen en bliksem, waarom niet gewoon de geplaveide straat aflopen die door anderen reeds voor je is geëffend?

Waarom de onzin van je "ik-zijn" kiezen als je zo lichtzinnig de andere ik kan zijn?