Maar ons excuus is dan wel: dat wordt van me verwacht. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Al is het door onze ouders, al is het door onze partner, door onze opvoeders, enz. Het wordt door anderen van ons verwacht en dan vindt onze ego het ook maar best om het zo te doen. Meestal is dat ook wel het eenvoudigste, denken we. Op korte termijn heb je misschien wel gelijk. Je hoort niemand zeuren en je kan gewoon verder met "je leven". Maar daar ga je dan wel de mist in, want je gaat niet verder met "jouw leven" je gaat verder met het leven van anderen, met je ego, niet met jezelf. Wat van je verwacht wordt, is gegraveerd in je ego van een beetje na je geboorte. Je leven zit gekneld in de tang van "wat er van je verwacht wordt". En op langere termijn knelt dan het schoentje niet meer, vroeg of laat zal de leest uitgelebberd zijn en schop je die schoen zo ver je kan of sla je meestal je enkels om, zodat je steeds weer op je gezicht valt. Je ego roept en tiert en houdt je in het gareel. Dat gaat zolang jouw controle je in het gareel houdt. Als je die controle verliest, lig je languit op de vloer. In crisissituaties kan je alleen terugvallen op jezelf, niet op anderen, zo ook niet op je ego. Als je dus valt, ergens in je leven uit de bocht vliegt, kan je alleen terugvallen op jezelf als je jezelf ook echt kent. Maar meestal ben je jezelf onderweg kwijtgeraakt of is je ik zo zwijgzaam geworden dat je hem niet meer hoort of verstaat. En dan sta je alleen. Op het kruispunt van je zoektocht of de ondergang volgen van je ego. Niet bij iedereen valt die ondergang van ego zo hard tegen. Er zijn mensen die tot aan hun laatste adem hun ego blijven volgen. Het lijkt dan ook dat deze mensen tijdens hun leven helemaal geen problemen hebben gehad. Alles leek voor hen gemakkelijk en ze volgenden ook maar gewoon de weg van de rest. Maar is dat wel zo. Wij laten ook niet altijd blijken dat we problemen hebben, al woedt er een orkaan in ons. Voor de collega's, vrienden, iets verdere familie, zijn we heel goed bezig.

-          "Zeg dat is lang geleden, je ziet er een beetje bleek uit, hoe gaat het ermee?"

Ons geijkte antwoord: …… ja vul zelf maar in:

 "Heel goed! Ja een beetje zon nodig he, maar wat wil je met die regen hier ook altijd."

Terwijl we met één voet in de afgrond staan, is het uitstekend met ons, geen vuiltje aan de lucht. Dus waarom zouden wij dan de problemen of het moeilijkere leven van anderen kunnen zien. We mogen ons niet blindstaren op wat anderen ons willen vertellen of tonen. En eigenlijk is het ook niet belangrijk dat we weten dat anderen een moeilijk leven hebben of niet. Het gaat om ons eigen leven, daar hebben we onze handen al vol aan.