|
Lang geleden in een ander leven, heb ik België verlaten. Ik trok naar Argentinië en liet alles van mijn vorige leven achter me. Ik begon opnieuw. Dit deed ik met vallen en opstaan, om nu te zeggen dat ik volledig rechtopsta. Dit proces ging niet vanzelf, er zijn herinneringen die aan je blijven kleven. Herinneringen die aan materiele dingen kleven. Hier een stukje uit mijn dagboek van een paar jaar geleden:
Van de ene op de andere dag beroofd te zijn van al je dagelijkse voorwerpen is net of je iets geamputeerd hebt. Toen ik langzaam uit mijn verdoving ontwaakte, begon ik terug de draad van mijn leven op te nemen. Ik begon ook gewone dagdagelijkse dingen te missen. Ik stond soms als een verdwaalde te zoeken achter een kast waar dit of dat in lag, de kast was er niet en al de voorwerpen die er altijd in geborgen lagen waren ook buiten mijn bereik.
Op een namiddag stond ik als een verwaarloosde kat te janken in het midden van de keuken omdat ik zin had om een heerlijk tasje koffie uit mijn alesie tasje dat mijn zus mij eens gegeven had. Wat later was het stralend weer en wou ik dolgraag mijn blauwe T-shirt dragen die zo comfortabel was in de zomer. Als een gek doorzocht ik mijn twee plastieken zakjes die ik mee had genomen van thuis en die mijn hele hebben en houden herbergden, maar geen blauwe tshirt te vinden. Ik zocht soms radeloos naar mijn handige mooie bic waar ik heel der dagen mee geschreven had, radeloos in de lucht en om me heen graaiend want ik wist waar ik hem gelaten had maar ik was niet meer thuis. Mijn basketters waar ik bijna 3 jaar mee gelopen had en die me als gegoten zaten waren onbereikbaar voor mij.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Als ik mijn ogen sloot kwam heel de living waar ik meer dan 20 jaar in had vertoefd me voor de geest en verdween dadelijk weer in de vlammen van mijn herinneringen.
Niet dat het me dagelijks bezighoudt. Ik hou er ook van om gewoon opnieuw te beginnen. Een nieuw nestje te bouwen samen met mijn nieuwe levensgezel, maar soms is het alsof ik gewoon maar iets nodig heb en het daar is omdat het daar al die jaren geweest is en ik met een schok tot het besef kom dat het weg is. Net zoals een amputatie moet voelen denk ik.
Dan denk ik weer : wat zijn materiele dingen, waarom houden we eraan vast en betekenen ze dan zoveel in ons leven ?
Op een avond van onze internationale bijeenkomsten hier in Buenos Aires, sprak ik met een russisch meisje, Katie. Ik vroeg hoe het met haar was.
Zij is hier alleen, is 22 jaar en werkt als lerares Engels in een school voor een horde 10 jarigen. Haar familie is verdeeld over Belarusia, zeg nooit wit-rusland want dan stijgert ze, en Canada. Zij krijgt geen visa om haar familie te bezoeken in Canada en dat stemt haar vaak triest. Ik bewonder haar moed om het alleen te wagen in een land zo ver weg van haar cultuur en haar roots, afgesneden van haar zus, moeder en haar beste vriendin.
- Geweldig !- was haar antwoord- Ik heb een tafel ! zei ze haast zingend met een twinkeling in haar ogen alsof ze een nieuw vriendje had.
Mijn spaans is wel beter maar soms twijfel ik nog of ik alles wel goed begrijp zoals het bedoeld is.
- een tafel ? -was dan ook mijn twijfelend antwoord op zoek naar bevestiging of ik het goed begrepen had.
- Yep een tafel, una mesa!
In een flits begreep ik wat ze ermee wou bedoelen. Ze kwam hier in Argentinie toe net zoals ik met niets. Een paar kleren, een droom en een hoop aan wensen. Na twee jaar hard werken en zuinig leven heeft ze nu een klein appartementje kunnen huren zodat ze het marginale hotel kon verlaten waar ze een kamer deelde en heeft ze eindelijk haar meubilair van matras en twee stoelen kunnen uitbreiden met een tafel.
- ik ben bijna heel de week niet buiten geweest, dadelijk na het werk haastte ik mij huiswaarts. Heel der dagen zat ik aan mijn tafel lessen voor te bereiden, brieven te schrijven, te eten of gewoon te genieten. Elke morgen spring ik uit mij bed om aan de tafel mijn koffie te kunnen nuttigen. Als ik naar de keuken moet of zelfs naar het toilet streel ik even de tafel en hou ze liefdevol in het oog tot ik de kamer uit ben. Haaa wie moet er nu nog een vrijer hebben als je zo tevreden kan zijn met een tafel!
Ik begreep haar heel goed. We nemen te vaak alles aan als vanzelfsprekend in de normale westerse consumptiemaatschappij. Steeds moeten we hoger en hoger grijpen om ons weer tevreden te kunnen voelen naargelang de goederen zich ophopen rondom ons. Maar is het niet zalig om zo gelukkig te kunnen zijn met elke aankoop van meubilair of ander goed omdat dat onze opoffering vertegenwoordigd , onze onafhankelijkheid symboliseert en onze vrijheid inkleurt.
Een gewone tafel wordt het symbool van onze droom : ik heb het gehaald! Ik kan het en het leven is mooi als je van een mooie tafel kan eten. Heerlijk gewoon.
- ik voel me zo immens rijk- zei Katie en trakteerde me een biertje.
Vorige week, nu 4 jaar geleden na dit voorval, heb ik ze terug ontmoet. Ze woont achter de hoek en is een maand geleden getrouwd. Ze ziet er nog altijd stralend gelukkig uit. Het voorval met de tafel was ze nog niet vergeten, maar ze schrok dat ik het nog wist.
|
Ik ben Rein Remaut
