Dwalen in een stad is als een reis rond de wereld. De massa slorpt me op, elke buur op het voetpad spreekt zijn eigen taal, ik kijk en observeer en blijf onzichtbaar op de zijlijn staan. Auto's zoeven om me heen, koppeltjes en mama's met kinderen parreren me op de stoep. Muziek weerklinkt uit de koptelefoons van voorbijgangers, uit de trekzak van een verloren gelopen artiest op de hoek van de straat. De scharenslijper fluit scherp bot vangend op het lemmet. Een terrasje lonkt.

De zon brandt. De wind huist elders. De parels op de pint op een tafeltje voor me weerspiegelen zweetdruppels op een zomerse huid. Zitten en genieten, bruinen, ogen sluiten. De nerveuze massa schuift voorbij. Het leven gaat verder, elders. Het mijne staat stil in een oeverloze spiegelende rivier, uitnodigend lonkend naar elke goede zwemmer. De ober brengt mijn natje en een hete trilling trekt door me heen. Koffie, heerlijk zwart, bitter en zoet tegelijk. Een buur leest de krant, slecht nieuws, kijk liever om je heen. Lachende vriendinnen tetteren over onbenulligheden, heerlijk. Waarschijnlijk goed nieuws. Een koppeltje staat lieflijk in elkaars ogen te kijken te dromen van een leven, een leven samen eindigend in oud worden, hoop. Spelende kinderen met scherpe stemmetjes sprokkelen een droom samen. Het terras is even mijn wereld. Bomen die me geschiedenis vertellen. Een plein dat leeft ergens verdwenen op een stadsplan.

"Ik zal je eens mijn waarheid vertellen, en het is beter dat je nu aandachtig luistert, nee je krijgt er geen woord tussen…" verhit gaat ze verder. Hij luistert schijnbaar. Ik hoor hem zijn strategie uitdenken. Ze is mooi, je zou voor minder stratego spelen. De verscholen bommen huizen in haar woorden, hij flirt er gokkend doorheen op zoek naar de admiraal. De waarheid vertellen is een uitdaging. Voor mij te breekbaar. Je kan beter een paar sluiers ophangen, die sierlijk in de wind van je relatie dwarrelen. Gedrappeerde zijde tussen de zweem van waarheid en verborgen talenten.

Ze is wel eerlijk, ze zei: "mijn waarheid". Raar dat een frivole dame deze wijsheid hanteert. Waarschijnlijk is het daarom dat hij haar de moeite waard vindt. Zij is de waarde in zijn heit . Hij is de moeder in haar porseleinenkast. Slurpend aan mijn koffietje zie ik dat ze verder gaat, ze is niet te stoppen. Hij denkt, mijmert, waarschijnlijk over de laatste nacht samen. De tango van gisteren. Hun latijnse lust sluipt tussen hun ogen in. Ze geeft toe, glimlacht gewonnen. Hij overhandigt haar in een handkus haar trofee.

De waarheid zegeviert weer niet, hij ligt al lang vergeten op de keien van het plein. Wie geeft er ook om. Het zijn de woorden van ons lichaam die voor ons spreken, welke taal we ook brabbelen. De zweem in zijn ogen, de slinkse blik naar het kortgerokte serveusje breekt weer even de leugen. Hij is terug zichzelf en zij heeft dat juist gemist, haar trofee pronkend bekijkend.
De waarheid vertellen is een kunst, een kunstgreep. Het is beter dat we ze achterhalen en stilletjes voor onszelf houden, daar schuilt juist haar kracht in. Een uitgesproken waarheid is breekbaar, fragiel voor elke misbruiker. Stille waarheid is als informatie, als kennis. En zoals men zegt: kennis is macht en stilte is kracht.

Mijn mooie ober ontvangt en ik neem afscheid.