Argentinië presenteert zich als een land vol tegenstrijdigheden: Buenos Aires, met zijn blik gericht op het oude continent, Europa; het binnenland, gericht naar zichzelf in volle ontplooiing. Wat drijft mensen om een nieuw land te bevolken? Dit boek probeert de voetsporen te volgen van de goudzoekers in Patagonië. Patagonië, het einde van de wereld, het begin van een nieuw leven. Voor vele Europeanen is dit een totaal onbekende streek, hoewel de geschiedenis verbonden is met die van Europa.
De taal is het voornaamste instrument waarmee de mens weigert de wereld te accepteren zoals ze is.
Wij hebben het vermogen, de behoefte, de wereld te loochenen of te 'ontzeggen', ons een andere voorstelling te maken, haar anders te beschrijven.
George Steiner
Hoe vaak zeggen we niet : woorden schieten me tekort. Meestal is dat om emoties uit te drukken. Emoties van spijt, dank, verdriet, plezier, liefde... Juist dan komen echte woorden. Woorden in tranen, in een schaterlach, in een omhelzing. En dat zijn Echte Woorden voor mij.
Voor Pascal Paepen zijn zakendoen en economie altijd al een tweede natuur geweest. In Londen, diep in het financiële hart van de City, voelt hij zich dan ook thuis.
The Crosse Keys is een pub gevestigd in een voormalige bank die zaken deed met China. Binnenin gaat het er druk en luid aan toe en Paepen lacht wanneer hij onze verwonderde blikken ziet. "Dit is waarschijnlijk een van de goedkoopste adresjes in deze buurt. Het moederbedrijf JD Wetherspoon is beursgenoteerd, maar deze pub houdt de prijzen voor gerechten bewust laag. Hier maken ze geen winst op het eten, maar enkel op de sloten bier." Toen enkele jaren geleden KBC een Britse bank overnam die juist hierin was gespecialiseerd, greep Paepen snel de kans om zijn koffers te pakken en naar Londen te verhuizen. Voordien was hij zeven jaar lang trader in de marktenzaal van Brussel.
Ook een kopje koffie?
11-01-2007
De mens is verstand
Het woord "mens" (man in het engels) komt van het sanscriet: man, dat verstand wil zeggen. Als we begrijpen hoe het verstand, de hersenen werken, kunnen we misschien de "mens" en zijn mogelijkheden doorgronden. Als we het menselijke "verstand" analizeren, kunnen we misschien ook het verleden van de "mens" verstaan, net zoals zijn heden en zijn toekomst. De mens als lichaam is geen "wezen" het is een reiziger. We zijn steeds in verandering, onderweg, opweg naar anders zijn. We evolueren soms naar beter soms naar slechter. Maar we zijn steeds in beweging. Beneden ons hebben we de natuur, boven ons hebben we de cosmos. De mens zit er midden in, hij is niet het centrum, hij staan er gewoon midden in, op weg naar beneden of op weg naar boven. De mens is op reis naar zijn twee eeuwigheden. Ene is de natuur, de andere is het overstijgende. Sommigen noemen het God, anderen noemen het De Energie, laat mij het ons Doel noemen. De mens zit dus juist tussen deze twee eindeloosheden in.
We staan er niet alleen tussen, we zijn ook een deel van deze twee. Een deel zowel van de natuur als een deel van het Overstijgende. Daarom zijn we steeds in dualiteit. Deze twee krachten trekken ons ofwel omhoog ofwel omlaag. We zijn een deel van hen, maar we "zijn" niet hen. We moeten nog ergens naartoe, net zoals een reiziger zijn laatste trein moet halen, of moet inchecken en de file voor ons eindeloos is. Als we daarna eindelijk rustig in de trein zitten, of op onze vlucht zitten en de handbage opgeborgen is, keert onze rust even terug, maar niet voor lang. Daarna komen er vertragingen, andere reizigers stappen op, de wagon loopt vol. Er is geen ruimte. We willen er weer uit, maar er zijn teveel drempels.
We kijken soms slinks naar de pasagiers in eerste classe. Die zitten heerlijk breed, mogen eerst op en af het vliegtuig. Zij hebben ruimte, krijgen meer aandacht, meer keuzes in de films. Misschien hebben ze wel beter stewards ? En eigenlijk kunnen we allemaal eerste classe vliegen of reizen, zelfs eerste classe leven. Rustig en met ruimte. Meer keuzes of liever minder keuzes nodig, omdat we tevreden zijn en we minder valse verlangens koesteren. Eerste classe maak je in je hoofd, in je eigen hart. Gewoon het centrum vinden van onszelf om zo de rust en de ruimte in ons te vinden. Leven is nu eenmaal reizen, probeer dat dus te doen met classe. Verlangens zorgen voor stress, iets willen geeft ons een drang die ons onrustig maakt. We moeten niet wachten tot de anderen ons de rust geven, een betere service geven, wij zelf moeten aan onszelf een betere service geven. Zodat we heerlijk zalig eerste classe kunnen reizen al is het in een huifkar.
Producten van Peyeche, de moeite waard om eens een kijkje te nemen.
Over mijzelf
Ik ben Rein Remaut
Ik ben een vrouw en woon in Buenos Aires (Argentinie) en mijn beroep is levensgenietster.
Ik ben geboren op 04/02/1960 en ben nu dus 65 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven, lezen, zwemmen, mediteren, observeren, zoeken.
Deze site ben ik begonnen om in discussie te gaan over waar we naartoe wandelen, waar het leven ons brengen kan. Discussieren is niet echt het juiste woord, een koffieklappeke houden, wat tetteren, gedachten wisselen. Ik hoor heel graag iets van jullie. B
Ik ben Rein Remaut
