Wat ik hier vertel is niets nieuws. Eigenlijk is er niets nieuws. Alles was of is er al sinds het begin. Sinds Aleph, sinds A. De A van aap... en zo begon alles. In  het begin wisten we ook alles. Het bewustzijn van de aarde was heel groot. Ook het bewustzijn van iedereen op aarde, alles op aarde. Alleen zijn wij het vergeten. We hebben ons laten verleiden door de slang en hebben van de boom der kennis gegeten. Daardoor, zo wordt beweerd door de Tolteken, zijn we vergeten wat we wisten en moeten we nu alles terug herontdekken, met vallen en opstaan. De Hermeneutieken komen in de volgende zin, een beetje dichter bij de waarheid :xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

       Het woord is de moord van het ding zelf.

Kant schrijft ergens: er is een duif die vliegt in de lucht. Ze is moe en denkt bijzichzelf:

-ach was er maar geen lucht, dan was ik er vlugger

Plots verdween de lucht

De duif valt neer

De duif is dood....

Hierin zien we het grote probleem van ons denken. Het materialiseert zich doorheen de vibraties van onze woorden en gedachten en voor we het weten zitten we in de problemen die we zelf bedacht hebben. Maar het wegdenken van het "denken" op zich is geen oplossing. De duif dacht de lucht weg en ze viel dood. Hierin zitten twee problemen verborgen: het ene, zoals ik al zei: DENKEN.

Het andere staat er rechtevenredig tegenover: WEGDENKEN

De lucht is voor de duif een probleem, dus denkt ze de lucht weg. Zonder lucht xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />kan ze spijtig genoeg niet leven. Als ons denken een probleem is, is het niet de bedoeling dat we het wegdenken. Zonder denken kunnen we echt niet leven. De stroom van gedachten is inert aan ons zelf. Zo ook stellen de hermeneutieken dat taal vaak een probleem is, toch is de oplossing niet om de taal op te heffen. 

Hermeneutieken proberen langs de taal heen een oplossing te vinden, de waarheid te achterhalen. Zij spelen met de taal, zoeken een betere vorm, zoeken de kunst tot communiceren op om zo dichter bij de waarheid te komen.  De taal kan steeds veranderen, of dit ons dichter bij de waarheid brengt is nog maar de vraag. Hoe verder misschien als we het willen uitdrukken in de taal die we heden spreken. 

Alles komt voort uit het materialiseren van het oeridee uit het niets. Wat wil zeggen dat alles met elkaar verbonden is en alles komt uit het niets. Alles in het leven heeft iets te zien met alles. De samenhang is compleet en perfect. We zien dit ook in het butterfly effect. Als we iets willen veranderen, veranderen er andere dingen mee. Zoals de Hermeneutieken zeggen: “al wat van boven zit, zit beneden.” Naargeland de invalshoek of het gezichtspunt. We verwoorden die invalshoek ook in onze taal, onze orale uitdrukking over een situatie of over ons leven. Plato leert ons dat alles wat zich manifesteert in de materiele wereld, een kopij is van onze ideëen. In het universum vinden we alleen maar vibraties: ideêen die vibreren, gedachten, golven tussen verschillende krachten, uitwisseling van trillingen. Een positief idée vibreert zeer hoog, haar kleuren zijn licht en vrolijk. Het negatieve idée daarentegen, is donker en vibreert lag. We vinden rondom ons een spel van licht en kleur, donker en vrolijk, hoge en lage tonen. Zij vibreren samen, golven in en over elkaar en geven hierdoor een densiteit aan onze atmosfeer en materialiseren zo wat wij denken. De hoge en lage tonen bespelen ons lichaam als een instrument om zo de symphonie van ons leven te spelen.

Om tot een materialisatie te komen, hebben de vibraties of golven , tegengolven nodig. Zijn interactueren, zij heffen elkaar op of versterken elkaar. Positief heft negatief nodig om een neutrale materialisatie te bereiken. Alle dingen bestaan uit jing en jang, pool en tegenpool, wit en zwart, enkel dan kan er een grijze zone gerealiseerd worden. Zo ook heeft men Vader-Zoon (of Ouder-Kind), Man-Vrouw.

Er is in heel het universum een wet van ritme. Alles vloeit en komt terug, een golfbeweging met een bepaald strak gereglementeerd ritme. Als men over vibratie spreekt, spreekt men over ritme. Het ritme zorgt mee voor harmonie of desharmonie, in alles werkt het rimte in: onze geest, ons lichaam, onze gedachten, ons hart, en uiteindelijk ook onze woorden.

Het ritme van onze woorden geven ritme en klank, zelfs kleur, aan onze wereld rondom ons, en zo raken de golven van onze woorden onze medemensen. Het is belangrijk dat we de herkomst van onze taal kennen om ons harmonieuzer uit te drukken en onszelf en onze omgeving te kleuren in een harmonieus ritme. Woorden zijn niet zomaar woorden, niet alleen de betekenis is van belang, ook hoe het door ons de ruimte wordt ingestuurd, hoe wij met de uitstoot van lucht de vibratie rondom ons beinvloeden. Kritiek bijvoorbeeld, die in een zachte stem wordt uitgebracht, zal ons hart dieper beroeren en positief kleuren, kritiek die naar ons geroepen wordt, raakt ons hard en brengt ons levensritme uit balans.

En nu….tijd voor koffie!