Onder de titel ‘Koeler hoofd’ las men dat Zyban oververhittingverschijnselen zou uitstellen.
Men laat na om te beschrijven wat er gebeurt … na het uitstellen van de oververhitting.

Zyban is een amfetamine en BigPharma slaagde erin om de stof buiten de opiumwetgeving te houden.
Van alle amfetamines is bekend (cfr.XTC) dat ze tot een zeer hoge oververhitting van de lichaamstemperatuur kunnen leiden.

Van alle amfetamines is ook bekend hoe er meer sterfgevallen en zelfmoorden mee gebeuren.
In een vorige nieuwsbrief en in mijn boek komt het zelfmoordverhaal ermee met een schrijnend voorbeeld heel uitgebreid aan bod.
Omdat de amfetamines, net als de andere psychotica het zenuwstelsel verwoesten en daardoor een verminderde controle veroorzaken op het gedrag en een veranderde perceptie op de realiteit , worden ze niet alleen gebruikt als doping, maar ook als antidepressiva.

Nu net omdat Zyban berucht raakte omwille van de zelfmoorden ermee en men de commercie errond niet wil laten opdrogen, verscheen in België dezelfde stof in de handel onder een andere naam : Wellbutrin.

En nog veel beter presteerde een ander farmabedrijf met de lancering van Champix, een cocaïnestof met als indicatie : eveneens het controleverlies op het rookgedrag.

Immers, dosis per dosis castreren psychotica neuronen, waardoor dosis per dosis een (therapeutisch?) controleverlies optreedt.
Door de goede ‘connecties’ met FDA kwam net als Zyban, ook Champix niet onder een opiumwetgeving.

Minder bekend in de officiële geneeskunde is het feit dat in november 2007 bij FDA op 1 week tijd maar liefst 55 zelfmoorden met Champix gemeld werden.
Net als andere negatieve informatie over geneesmiddelen wordt dat soort info (medisch) vakkundig verborgen gehouden.

Terwijl men anders wel promoot hoe men sporters heimelijk en hypocriet kan drogeren tot ze dan ‘onverklaarbaar’ zullen doodvallen aan een “aangeboren hartziekte”, want het zal natuurlijk niet door de oververhitting komen, want die kan men, zoals aangetoond, ‘uitstellen’, ter wille van het schijnheilig dopingverhaal.

Het is bekend dat de media een verbond hebben met de farmaceutische industrie om alleen maar heel positief nieuws over die handel te verspreiden.
Maar laat het alstublieft toch niet zo erg opvallen.

Gedragsdokters gedragen zich al als farmahoeren, nu ook de media nog?

Deze komt uit het arrest nr224,Rep.Nr.2004/7081 van het Hof van Beroep te Antwerpen, zitting van 16/12/2004 (Jeugdkamer)……
”Dat mag aangenomen worden dat de toegediende Rilatine verbetering brengt in de leermoeilijkheden en het kind beter presteert op school ;
Dat tot dusver niet bewezen is dat rilatine schadelijk is voor de jongen;dat het geneesmiddel immers door een neuropsychiater is voorgeschreven en op grond van overgelegde artikelen niet kan besloten worden dat dit geneesmiddel schadelijk is……”
Een rechter in een Hof van Beroep die oordeelt dat het instellen van een toxicomanie met een verdovend middel (KB.31.12.1930) niet schadelijk is voor een kind.
Terwijl uit het dossier is gebleken dat de neuropsychiater het voorschrift heeft opgesteld zonder rekening te houden met de conclusies van de voorafgaande onderzoeken van het multidisciplinaire team en het middel voorschreef na een eenvoudige vraag van de moeder van het kind.

Maar wanneer een renner met gelijkaardige doping zijn prestaties wil verbeteren dan oordeelt een ander Hof van Beroep daar helemaal anders over.
We herinneren ons nog de boete van 250.000 Euro die toen werd uitgesproken.
Na Cassatie moet nu binnenkort een ander Hof een nieuwe beslissing nemen.

Het drogeren duurt onverminderd voort.
Momenteel vermomt men amfetamine door de stof te binden aan een aminozuur.
Deze vermomde stof veroorzaakte als antihypertensivum al zodanige ongevallen, dat ze in onbruik geraakte.

Nu blijkt dit plots goed genoeg om kinderen mee te drogeren.
In de VS kwam Vyvanse (Estulic in Europa), weliswaar onder een opiumwetgeving, toch  in de handel voor gebruik bij kinderen.
Allemaal omdat de klassieke ADHD-medicatie al een beetje een kwalijk imago heeft gekregen.
Niet getreurd evenwel … the show must go on.

Amfetaminedoping is sympathiek : bij renners en bij kinderen.

Hoorden wij laatst niet een universiteitsprofessor op TV verklaren, dat de kwaliteit van ons onderwijs momenteel zo hoog is, dat wij om dat peil te kunnen hoog houden wel verplicht zijn om de kinderen met amfetamine of cocaïne chronisch te drogeren.

Frank VDB is daarbij alleen maar een ‘voortrekker’.

En de Overheden … alleen maar ‘Pilatussen’, zie het aangehaalde arrest van een Hof van Beroep.
Een dwangmatig dociel gemaakte nieuwe generatie jeugd is het kiesvee dat moet garant staan voor veilige democratische verkiezingen in de toekomst.

Dit mag dan ook iets kosten aan kapotgemaakte zenuwtelsels, maar daar zijn dan andere dokters voor.

02-03-2008

Verklaring Megablunder

Wijs gerust met de vinger naar leerkrachten, schooldirecties, CLB's, en vooral naar de jonge moedertjes die elkaar opjutten over het nieuwe leerpilletje. Daarna overdonderen ze hun huisdokters met de vraag naar rilatinevoorschrift, want "het CLB heeft gezegd dat mijn zoontje Rilatine moet hebben"... Deze gang van zaken is écht gebeurd einde jaren '90!...

02-03-2008 om 21:42 geschreven door sien

Meer en meer wordt het medisch handelen dat de psychiatrie bedrijft in vraag gesteld.
Noteer de blunders die open en bloot tevoorschijn komen in assisenzaken.

De burger onthoudt dat een psychiatrisch deskundig oordeel of verslag niet op medische gronden steunt, maar de stellingen moet ondersteunen van deze of gene opdrachtgevende partij.

Gevolg is anders wel dat opdrachtgevende partijen de onderzochte personen op een eenvoudig verzoek daarbij ‘medisch ziek’ kunnen verklaren.
Handig dus, maar om andere dan puur medische redenenen.
Een psychische aandoening is recht evenredig aan de tolerantie van de omgeving tegenover een andere persoon.

Eens op die manier gek en ziek verklaard, dan geldt de basisverklaring voor het psychiatrische handelen uit 1920: de exterminatie van levensonwaardige wezens ("Vernichtung Lebensunwerten Lebens").
Dit is een gevaarlijke ontwikkeling in het medisch gebeuren, waar men meestal wetenschappelijk probeert tewerk te gaan.

Al meer dan tien jaar is de psychiatrie nu aan het dealen gegaan van cocaïne en amfetamineproducten.
En ook daar steunt men op het oordeel of op de opdrachten van ‘multidisciplinaire teams’, die eigenlijk alleen maar op een pedagogisch comfort uit zijn.

Medische tests, labonderzoeken komen er niet aan te pas, alleen een (subjectief?) oordeel van de omgeving van de patiënt volstaat om het instellen van een toxicomanie bij kinderen te verantwoorden.

Na al die jaren blijkt nu dat het chronisch gebruik van hoge doseringen psychotica voor gevolg heeft dat corrigerend met antipsychotica moet bijgepast worden.
Want omwille van een pervers geldgewin heeft men het werkingsmechanisme van de gebruikte psychotica als onbekend verklaard, terwijl nog voor de periode dat men psychiaters als dealers wou aanstellen, men aan de universiteiten aanleerde dat precies omwille van dat werkingsmechanisme er voor die stoffen geen therapeutische indicatie kon bestaan.

Intussen worden de leerstoelen aan de universiteiten betaald door de farmaceutische industrie en leert men er nu de fabeltjes die de industrie heeft uitgevonden.
Zo maakt men onder meer studenten wijs dat de dopaminetekorten bij de zieke kindjes voortaan ook kunnen geregulariseerd worden door selectief serotonine of selectief noradrenaline toe te voegen.
Het grappige daarbij is dan nog dat iedereen zoiets gelooft, want men moet dit kennen voor het examen bij de prof die uiteindelijk door de industrie wordt betaald.

Niemand van de studenten die het aandurft om aan die prof te vragen, waarom men geen dopaminetekorten meet.
Zoals men wel metingen uitvoert bij suikerzieken om te weten hoeveel insuline men moet toedienen.

Psychiaters leren het toverend vermogen om met de natte vinger en op aangeven van de omgeving voor waar te verklaren dat de patientjes tekorten hebben aan stoffetjes of toch minstens serieuze chemische onevenwichten, die men eigenlijk ook niet kan aantonen.

Maar psychiaters kunnen hypnotiseren en in het stellen van de diagnose waarmee men harddrugs kan dealen, zijn ze in staat om daarenboven ook zichzelf te hypnotiseren.
In die hypnotische toestand verklaart men een kind of een patiënt dan ziek, op gezag van de medische kracht die uitgaat van het hypnotiserend vermogen van zichzelf.

In Amsterdam hoorde ik dat aan die universiteit (VU) gesteld wordt dat Strattera (met dezelfde chemische metaboliet als Prozac) geen antidepressivum zou zijn.
De bovennatuurlijke kracht van het zichzelf… kunnen hypnotiseren.

In die trance tovert men dan ook echt.

Eenzelfde actieve metaboliet – chemische stof aan amfetamine verwant – kan men selectief serotonine laten verhogen wanneer die stof uit een doosje komt met ‘Prozac’ erop, maar ook selectief noradrenaline toevoegen wanneer verpakt in een doosje met ‘Strattera’ erop, en dat allemaal met de bedoeling om de dopaminetekorten bij de kindertjes te genezen.

Klein detail daarbij is dat diezelfde actieve metaboliet bij de kindertjes veel hoger wordt gedoseerd en ook zeven keer zo duur wordt verkocht.
Maar toveren kost geld.
Als psychotica patiënten echt dwangmatig psychotisch moeten maken kan men meteen niet hoog genoeg doseren.

Kennis hoeft niet meer, medische kennis nog veel minder: men heeft die geneeskunde dan ook evidence based medicine genoemd.
En bij wie zouden harddrugs eigenlijk niet werken?
Vooral als men ziek is aan tekorten aan cocaïne of amfetamine.

Prerogatieven van een arts gebruiken, om zonder een echte medisch verantwoorde kennis diagnoses te stellen waarbij men kinderen een toxicomanie kan aansmeren om het pedagogisch comfort van anderen af te kopen.

De echte geneeskunde bekijkt die kwakzalvers daarom met een stijgend wantrouwen.
Want uiteindelijk is er zelfs niemand van de geleerde zenuwspecialisten die een ziekte kan noemen die men kan behandelen door het zenuwstelsel chronisch en irreversibel met harddrugs te verwoesten.

Welvarende farmaceutische bedrijven voerden de gedragstovenaars mee naar een heel ver land, want je acht het echt niet voor mogelijk…
Heel ver achter de grote rivieren en te midden van heel dichte wouden leven nog primitieve volkeren, wars van elke vorm van beschaving en daar tooide men de gedragstovenaars met de lianen van de waardigheid en de tovenarij.
In dat land van de Boeloeboeloes en de Wadawadas leerde men ze op welke manier ze gezeten voor een blancovoorschriftbriefje vooraf de armen hoog in de lucht strekkende, de nu al 2000-jaar oude en bij ons al vergeten toverformule uitspreken: het krachtige “Dominus vobiscum”.

En meteen weten de chemische harddrugs in de pillendoosjes dat ze ontbrekende stoffetjes moeten toevoegen en meteen ook chemische onevenwichten moeten corrigeren.

Die tovercultuur van de Boeloeboleoes en de Wadawadas is intussen in onze moderne medische maatschappij goed ingeburgerd.
Grootste probleem daarbij is nu : HOE VERKLAREN WIJ DEZE MEGABLUNDER?
Geven wij de schuld aan de kwakzalverij van de eigen collega’s psychiaters?
Of wijzen wij met de vinger naar de ouders of de schooldirecties, die artsen smeekten om de kinderen chronisch dwangmatig psychotisch en dociel te maken?

Ook de Overheid heeft boter op het hoofd.

Omwille van het beloofde dwangmatig dociel maken van de nieuwe generatie kwam de Overheid met belastingsgeld over de brug, met het oog op toekomstige veilige verkiezingen als het kiesvee uiteindelijk dwangmatig dociel kon gemaakt worden.

Vandaar … de situatie naar het publiek en de Overheid toe is redelijk pijnlijk geworden.

Men kan natuurlijk blijven zenuwstelsels massaal vernietigen, maar ooit zullen mensen begrijpen dat het ook om hun eigen kinderen kan gaan.
En zelfs… de ziekte is voortaan erfelijk geworden.
Ouders krijgen het nu van de kinderen en het “Dominus vobiscum” uitspreken over een pillenhandel van harddrugs bij volwassenen krijgt al de dimensies van een heuse volwaardige medische discipline aan de universiteiten.

Maar de echte geneeskunde zal dan het imago opgekleefd krijgen van de kwakzalvers die selectief stoffetjes die doping zijn willen aanwenden om de tekorten van helemaal andere stoffetjes te compenseren, en te stom zijn om gewoon die stoffetjes die tekort zouden zijn als een geneesmiddel te gaan toevoegen, na dosering van de tekorten.

Dopamine bestaat als geneesmiddel, maar toch verkiest de psychiatrie om zeer hoog te doseren met cocaïne en met amfetamineproducten.
Omdat doping hoog doseren dwangmatig dociel maakt en omdat … men … anders wel … toch …. ‘dopaminetekorten zou moeten aantonen’.
Want zijn die tekorten er eigenlijk wel?

Zo zielig hoe men nu probeert om toch nog onder de paraplu van de echte geneeskunde te blijven gedijen.
Zonder al teveel gezichtsverlies, dan wel.
Echte geneesheren huiveren om begrijpelijke redenen bij de gedachte om de schaduw van die kwakzalverij over zich heen te krijgen.

Hoelang blijft deze psychiatrie nog de echte geneeskunde met hun lianen van de waardigheid en de tovenarij bezoedelen?

Een verschijnsel dat ook al een naam heeft gekregen : evidence based medicine.
Of hoe je het geblunder van een zwaargewicht neuropsychiater op een elegante manier slim ogend kan doen schijnen.

Ach, en waarom zouden ze in proefdierenland nou toch zoveel miljoenen ratten voor de menselijke medische wetenschap er door draaien.
Als het, hoewel 't alle twee zoogdieren zijn, toch geen zinnig resultaat kan opleveren, wegens te grote verschillen?
Vreemd dan, al die proeven op ratten.

Verder dacht ik dat het verschil tussen weinig amfetamine en een grote partij hierin verschilt, dat je voor het laatste vrij lang naar de gevangenis moet.
Een verschil tussen amfetamine en amfetamine is me nog nooit opgevallen.

Het verschil tussen winterwortels en amfetamine wel.
De eerste kan je ongebreideld in grote doseringen nemen en er zit ook geen bijsluiter bij.
Van het tweede val je zo dood, in hoge dosering, dat je zelfs niet meer de bijsluiter kan nalezen waarom het fout ging.

Dat is dan een verschil, dat zonder wetenschappelijk onderzoek volkomen duidelijk is.
Truus

In de klassen worden kinderen gedrogeerd met harddrugs omdat ze ziek zouden zijn aan stoffetjestekorten, tekorten die niemand kan aantonen.

De geneeskunde en de industrie misleiden de maatschappij door te stellen dat het harddrugsgebruik in de klassen veilig is omdat niemand weet hoe die stoffen werken.
Maar toen de ziekte (ADHD) werd uitgevonden zijn de symptomen ervan nu net zo opgesteld precies omdat men de werking ervan heel goed kende.
Alleen bleek het werkingsmechanisme niet commercieel bruikbaar om op de bijsluiter af te drukken.
 
Cocaïne- en amfetaminestoffen vernietigen dosis per dosis het zenuwstelsel.
Dat zenuwstelsel is zo vitaal dat elke chemische aanval om de bouwstenen ervan te vernietigen, uitmondt in een gevarenreflex (fight or flight).
Het systeem reageert dan met de gekende adrenalinestoten, waarmee men de dopingeffecten verklaart.

Het zijn nu precies die opstoten van de gevarenreflex die door de wetenschap zo bejubeld en bestudeerd worden in de behandeling van de erge ziekte.
Want met harddrugs behaalt men successen en het publiek is er gelukkig mee.

De oorzaak van die gevarenreflex verzwijgt men wijselijk, niemand vernietigt graag het zenuwstelsel van patiënten voor het pedagogisch comfort van anderen.

Het chronisch vernietigen van neuronen heeft tot gevolg dat een andere perceptie op de realiteit ontstaat (ook therapeutisch handig), maar … dat een controleverlies ontstaat over het gedrag.

Dat laatste was natuurlijk mooi meegenomen voor de uitvinders van de ziekte, want het controleverlies beschouwde men als nog meer symptomen van de ziekte, waardoor nog meer medicatie moest gegeven worden.

Bovendien toont men daarmee ook het bestaan van de aandoening aan.
Een commercieel perpetuum mobile, zeg maar.

Het document van het college ter beoordeling van geneesmiddelen noteert in de laatste herziening (Concerta) van 7 juli 2005(4.4/6.1/6.5) ( goedkeuring van de vergunning 21 november 2002), als bijwerking …”dat behandeling ermee vaak de symptomen van ADHD verergert”.

Bemerk hoe andere cocaïne-en amfetaminestoffen de laatste tijd in de handel komen om ook een controleverlies te doen ontstaan op bijvoorbeeld rookgedrag (Champix, Zyban, Wellbutrin).

Geneeskunde en industrie verzwijgen schroomvol dat onlangs op een week tijd bij FDA maar liefst 55 zelfmoorden werden gemeld bij gebruik van die andere cocaïnestof: Champix.

Rilatine en Concerta zijn ook cocaïnestoffen.

Het chronisch vernietigen van neuronen heeft natuurlijk een prijs en de hoge doseringen die toegepast worden, veroorzaken het gekende en beoogde (dwangmatig) psychotisch gedrag.
De uiteindelijke bedoeling is om niet alleen maar gewoon te drogeren, men doseert tot de psychotische nevenwerkingen ontstaan.
Vandaar dan in een later stadium het toedienen van antipsychotica als Risperdal of Dipiperon, die men omwille van dit verhaal als ADHD-medicatie voorstelt, zogezegd tegen de karakterstoornissen eigen aan de ziekte.

En weerom: hier verzwijgt men wijselijk dat deze stoffen antipsychotica zijn, omdat men eigenlijk de lucratieve psychotica veel te hoog doseerde om patiënten dwangmatig dociel te kunnen maken.

Hoe komt het anders dat men Strattera in doseringen van 60mg aanbiedt, waar de actieve metaboliet ervan nu net dezelfde is als die van Prozac, terwijl Prozac ‘maar’ in doseringen van 20 mg verkrijgbaar is.

Trouwens, op 5 januari 2005 stuurde Rudy Demotte,Minister van Volksgezondheid, een omzendbrief nr 453 naar alle huisartsen, pediaters, psychiaters en kinderpsychiaters met een waarschuwing in verband met het gebruik van SSRI’s en SNRI’s.

De waarschuwing komt erop neer dat op basis van de beschikbare gegevens, er een signaal is voor een verhoging van zelfmoordgedrag, met inbegrip van zelfmoordpogingen en zelfmoordgedachten en/of hiermee samenhangend gedrag als zelfpijniging, vijandelijkheid en labiliteit in de gemoedstoestand bij kinderen en adolescenten die behandeld worden met SSRI’s en SNRI’s.

Een jaar later liet dezelfde Overheid de Prozacstof Strattera toe om toegediend te worden aan kinderen in veel hogere doseringen dan Prozac zelf.
Het kan verkeren.
Net als Prozac is Strattera een amfetamineachtige, waar men de kleinere affiniteit op de neuronen compenseert door meer milligrammen te geven dan echte amfetamines, die men aan 5 of 10 mg per keer toedient.

Het is schuldig verzuim als geen maatregelen worden genomen om die waanzin in de scholen te stoppen.
Doping in de klassen kan gewoon niet, zelfs niet als dokters legaal (maar dan zonder kennis erover,’evidence based…’) dealen, zelfs niet als ze de kinderen psychotisch dociel maken voor een pedagogisch of welk ander comfort dan ook.

Kinderen die echt ziek zijn en met stoffen onder een opiumwetgeving behandeld worden, moeten van de andere kinderen afgezonderd worden of thuis blijven, want zoals uit de huidige cijfers blijkt, is zoiets heel erg besmettelijk, zelfs epidemisch en kunnen sommige psychiatrische ziekenhuizen de opnamen van verslaafden en karaktergestoorden door het gebruik van die harddrugs amper nog aan.
De laatste 4 jaar is het aantal behandelde ADHD-patiënten die in de psychiatrie werden opgenomen verzesvoudigd.

Ook de centra voor bijzondere jeugdzorg kreunen onder de toevloed maar dokters behandelen psychotisch gemaakte kinderen met nog meer psychotica en vanzelfsprekend ook met heel dure antipsychotica.
En laat ons dan nog zedig zwijgen over het dealen van die stoffen op de speelplaatsen.
Iedereen is daarvan op de hoogte, alleen ... de Overheid niet.

Op welke basis trouwens laat een Overheid toe dat onderwijs wordt gegeven in klassen waar gedrogeerde kinderen samen lessen volgen met niet gedrogeerde kinderen?
Op basis van gelijke kansen?

Net op het moment dat Rilatine in de media komt ....verdwijnt mijn website voor bijna 8 uren.

Big Brother?
Of puur toeval?

Veel erger is dit:

Op 6 december 2007 verklaarde ik ook een en ander op deze blog.
Had men deze moeder uit Nijvel niet behandeld met de noodzakelijke antidepressiva dan had ze misschien al gans Marokko uitgemoord.
Zo redeneren Overheid en geneeskunde momenteel.

Patiënten met harddrugs hoger doseren dan normaal, tot men de “schadelijke” nevenwerkingen bereikt, om de patiënten ermee te kunnen blijven pamperen totterdood.

Het lukt warempel.

Men doseert tot ‘onbehandelbaren’ een psychotisch gedrag vertonen en bijgevolg dwangmatig dociel zijn geworden.
Het dwangmatig dociel maken, is voortaan een nieuwe pedagogische norm.
En die norm bereik je alleen maar door het zenuwstelsel zodanig te verwoesten dat een controleverlies ontstaat over wat men als een onbehandelbaar gedrag beschouwt.

Begin 2005 waarschuwde de Europese gemeenschap en de verschillende regeringen de medische wereld ervoor om geen SSRI’s te gebruiken bij jongeren omwille onder meer van de gekende risico’s op zelfmoorden.
SSRI’s zijn chemisch verwant aan de amfetamines.
Die dringende waarschuwing werd heel snel ingeslikt toen bleek dat de actieve metaboliet van Strattera precies dezelfde is als de actieve metaboliet van Prozac.
In dat geval zou Strattera eigenlijk moeten verboden worden.
Commercieel was zoiets ondenkbaar.

Vandaar …de reactie liet niet lang op zich wachten.
Prompt verklaarden FDA en EMEA dat van alle SSRI’s alleen Prozac niet gevaarlijk zou zijn voor de jeugd.
Terwijl ook Prozac net als de rest even chemisch verwant is aan amfetamine.

Wat meer is: aan de jeugd doseert men in Strattera dezelfde actieve metaboliet als Prozac tot zelfs driekeer zo hoog ineens.
Het gebruik (en misbruik) van Prozac is daar alleen maar klein bier bij.

Nu los van het gevaar op zelfmoordgedrag en echte zelfmoorden, kan men de vraag stellen waarom de Overheid toelaat dat het bedrijf eenzelfde actieve stof tot zeven keer zo duur laat verkopen.
Het gezond verstand is natuurlijk zoek als je ziek zijt, maar hoe ziek is de Overheid dan wel?

Of moet vermeden worden dat bekend raakt dat men bij kinderen harddrugs in zeer hoge doseringen dealt om ze dwangmatig dociel te maken.
Waarom maakte men het werkingsmechanisme van die harddrugs plots onbekend wanneer men ermee het ras van een nieuwe generatie wou veredelen?

Medische wetenschap en Overheden investeren miljarden in pseudowetenschappelijk onderzoek dat zou moeten aantonen hoe heilzaam de ontstane gevarenreflex wel is, die ontstaat wanneer men met massieve doseringen harddrugs het zenuwstelsel gaat verwoesten.
Het is nu net die gevarenreflex (de gekende adrenalinestoten), die zo gegeerd wordt zowel bij de dealers als de gebruikers.
Is er nu waarlijk geen enkele onderzoeker die zich afvraagt waarom het zenuwstelsel zo hevig op gevaar reageert wanneer het fundamenteel wordt aangevallen?
Zijn al die onderzoekers dan verplicht om het werkingsmechanisme van de harddrugs als onbekend te blijven promoten?
Terwijl men dat werkingsmechanisme wel kende, toen voor het gebruik ervan nog geen therapeutische indicaties werden uitgevonden.

Toen ongeveer twintig jaar geleden de regelgeving op het functioneren van FDA werd versoepeld, pleegde de farmaceutische industrie een staatsgreep op dat overheidsorgaan.
Nieuwe ontdekte moleculen kwamen vlotter in de handel, maar vooral… nieuwe stoffen, die bij een vroegere regelgeving onder een opiumwetgeving zouden gerangschikt worden, konden voortaan vlotjes op de markt, zelfs als niet eens giftige producten.
Ik verwijs hierbij naar de nieuwe phenylalkylamines en de piperidinebenzylaatesters die sindsdien als wondermedicatie kleine bedrijfjes omtoverden tot megaindustrieën.

De actieve metaboliet van Trazolan (mCPP) werd in 2006 onder een opiumwetgeving geplaatst, nadat bleek dat het illegale milieu de stof als een cocaïnevervanger beschikbaar stelde.
Maar legaal door dokters gedeald, hoeft de stof niet eens in de vergifkast bewaard te worden.

Zyban is chemisch erg verwant aan wat men pruimt met QAT, maar dezelfde QAT die illegaal uit Jemen wordt ingevoerd valt bij ons onder een opiumwetgeving.
Zyban hoeft natuurlijk niet in de vergifkast bewaard te worden, al zijn het aantal zelfmoorden ermee intussen al legendarisch geworden.
Champix is eveneens een cocaïnevervanger en onlangs kwamen bij FDA op 1 week tijd maar liefst 55 zelfmoordmeldingen ermee binnen.
Ook Champix hoeft helemaal niet in een vergifkast bewaard te worden en hoeft niet eens eigenhandig door de dokter worden voorgeschreven.

De SSRI’s (nieuwe antidepressiva) zijn als phenylpropylamines chemisch erg aan de amfetamines (phenylethylamines) verwant en zouden onder de vroegere FDA –regelgeving onder een opiumwetgeving gekomen zijn.
Nu dus niet, maar de stoffen die theoretisch nog een kleinere affiniteit hebben om de neuronen te verwoesten ( phenylbutylamines- Silomat)), worden een voor een uit de handel gehaald omwille van de dodelijke ongevallen ermee.
De SSRI’s zijn alleen nog veilig omdat er gigantische winsten mee gemaakt worden.

Zie ook :  https://ssristories.org 

Mike Hammer op zijn best : “Trust me, I know what I’m doing”.
Alleen … al die stoffen zijn veilig denken de dokters: het werkingsmechanisme is immers onbekend.
I know what I’m doing.

Maar de show gaat door.
Bij Balans kan men de volgende geruststellende berichten lezen.
Teneur van het verhaal: ‘Vertrouw de nieuwe generatie volledig aan ons toe, wij verzorgen ze totterdood’.

Zou er een andere dan een commerciële reden bestaan, waarom de industrie en de geneeskunde blijven vermijden om Strattera een vermomde Prozac te noemen?

Men heeft de dokters alvast al goed liggen gehad.
Die geloven nu allemaal dat dezelfde phenylpropylamine in een doosje met een etiket Strattera erop een SNRI zou zijn, terwijl dezelfde phenylpropylamine met Prozac erop een SSRI heet te zijn.
Van tovenarij gesproken.
En wat meer is… in het ene geval gaat men selectief noradrenaline vrijmaken en in het andere selectief serotonine (wat een etiket allemaal niet vermag), bij patiënten die aan ADHD lijden en daardoor zogezegd sukkelen met … dopaminetekorten.
En wat nog meer is … inplaats van die patiënten met dopamine te behandelen, verkiest men om ze psychotisch te maken door psychotica (harddrugs) zodanig hoog te doseren tot ze uiteindelijk blijvend onder psychiatrisch toezicht moeten blijven.
De magie van de psychiatrie.
Want om echt zeker te zijn dat de patiënten wel dopaminetekorten hebben, dient men doping toe en kijkt of die doping werkt.
En omdat doping altijd werkt, zijn er ook altijd dopaminetekorten.
Zo simpel is dat.
Vraag is natuurlijk waarom men bij diabetici wel tekorten meet als men insuline wil toedienen.
Terwijl methylphenidaat strenger gereglementeerd en dus gevaarlijker is dan insuline.
Maar zoiets zal dan ook wel weer een van de vele vergissingen van de Overheid zijn, zeker?