KROKUSSEN,PASSIEDAUW EN EEN RODE BALLON. Aan de bosrand fleuren de kale struiken -nu nog begroeid met pinnige bramen- helemaal op. De vijverrand krijgt langzaam een strik vol sneeuwklokjes waarlangs een ekster wandelt, fier zelfbewust in haar wit en zwart. In de schaduwen van de hazelaars lijken een stel jonge eekhoorns tikkertje te spelen. Lenaerts laat op papier insecten dansen bij een bijenhotel, het zijn de vliegen. Krokussen tussen rijm en dauw houden hun kelk nog even goed gesloten In het sprietig gras en wachten ze op de eerste nieuwe zon om te ontpoppen. Krokussen, passiedauw en een rode ballon. Het is een stille morgen. Het dorp slaapt nog als op het perron een trein langzaam binnen rijdt. Een meisje -eenzaam verzonken in mijmeringen- blijft zitten op de bank terwijl reizigers uit en in stappen. Detrein trekt zich weer op gang, knarsende metaalklanken blijven hangen terwijl de laatste wagon verdwijnt. De trein is lijkt een slang, schichtige snelheid die door velden schiet van a naar b. Blinkende sporen in de ochtendzon laten haar raden waarheen de tijd heen rolt zonder weerstand en haar meesleept in gedachten. Rechtover het kleine stationnetje huilen minnende katten als een vondeling onder de ramen. In het grasperk -langs boorden vol ijzer en afval- zoeken orchideeën een eerste bloei, buigen koninklijk op hun hoge stengels. Krokussen, passiedauw en een rode ballon. In de nestwarmte denkt ze hoe de morgen weemoed in zich meedraagt, de middag werkelijkheid uitstraalt en de avond restjes moed bij elkaar schraapt. De dag ontwaakt nu in taal van sluimer nevels, de zon ontsluiert. Door het slaapkamerraam ziet ze hoe in de morgenzon de spitse takken opvallend gestrekt staan. Ogen en oren herkennen elkaar soms niet, eigenaardig feit. De grote stilte van een nieuwe morgen laat alweer van zich horen. In een klein schriftje leest ze hoe voor zoveel maal zoveel lente is in uren van komen en gaan.Tussen schaduw en passiedauw een mijlpaal van genegenheid en grenzen. Gegraveerd in de harde kaft de gloeidaad, de macht van woorden in het geheugen. Tussen de plooien van de lakens laat ze een rivier ontspringen tussen denkbeeldige hemels en sterren. Ze sijpelt door de steenlagen van haar ware liefde en zet alle filters uit. Krokussen, passiedauw en een rode ballon. De morgen is nog jong. Ik nip aan een tweede tas koffie en ik vang door het raam de laatste glimp op van een morgenster waarin de hoop zit dat de dag zijn doen in de goede richting zal sturen. De “rosse” slaapt nog en merkt niets op hoe boodschappers van ingewikkelde processen en malafide praktijken tot leven lijken te komen in de bibliotheekkast. Het licht lengt, de vogels laten zich horen in het park verderop. Wilgen willen bloeien en het groen van hun lancetvormig blad zit nog in het bot. Ik lurk aan mij sigaar en vertel mezelf hoe mooi het is al die vormen van nieuw leven. Daar moet ik aankloppen om de symboliek van de dingen en de dagen aan vast te knopen en mij taai te houden onder elk gesternte. In een poging een ochtendvruchtje door barensweeën te loodsen denk ik hoe de rook van woorden soms even je adem beneemt. Krokussen, passiedauw en een rode ballon. Het is nog stil in mijn wereldstad. Langs de kantlijn van het blad waar ik mijn liefde voor jou heb ingeschreven in woorden die je altijd zullen omvatten teken ik een hartje. Ik zit vast in de eenzame gedachte van het gemis en noem het tot herhaling een “ergernisgemis” van ochtenden met ongewenst perfecte stilte. Mijn begrip voor jou, gedeeld met allen die de stilte roemen en ik hun de zwijgzaamheid der dagen geef in ruil voor betere stonden. Gemis valt echter naast de lijnen want ware liefde wint altijd. Ik stop een lieflijk verhaal in een rode ballon, vertrouw op de zachte wind en laat hem weg zweven naar jou toe. Eenvoudige woorden zijn het, als een zon die hopelijk stralen van liefde laten schijnen op je zachte gelaat.
