DE MAAGD. De ondertussen wat vervallen herberg met wit gekalkte muren, aangehaakte bloembakken waar violetjes hun prachtige kleuren tentoonstelden en de scheefgezakte terrastafeltjes rechtgehouden door samengevouwen bierviltjes aan de oevers van de Leie boden mij een ideale rustplaats aan. Langsheen het oeverpad flitsten de pseudo beroeprenners voorbij in hun fel gekleurde wielertruien, krom gebogen over het stuur zonder ooit een wedstrijd te winnen. De zonnestralen zorgden voor het spiegelende effect op hun kaalgeschoren hoofden, gebruinde kopjes beschermd door een modieuze fietshelm. Aandacht voor mijn terraslocatie hadden ze niet. Apatisch reden ze café De Maagd voorbij. Niet dat het een Vestaalse nog onbevlekte schoonheid betrof, het was enkel een uithangbord. Terwijl ik de door mij bestelde wijn liet ontsnappen uit de fles, nam mijn bijna al-ziend oog een koppeltje wandelaars op. Het bejaarde duo slenterde in slow motion tempo voorbij. De man, klein van gestalte met nog weinig tekenen van woekerende hoofdkaalheid had zich uitgedost in een maatpak, waarvan ik vermoed dat hij niet meer wist het ooit gekocht te hebben in een obscuur klein naaiwinkeltje in één of andere hoofdstad, tijdens een daguitstap. Een kostuum, met glitterende afborduring uit de tijd toen het woord city trip nog moest geboren worden. Het hemd zorgde voor het juiste accent. De felblauwe kleur paste als gegoten bij het muizengrijze drie-delige geheel. Zijn wandelstok, zijn glimmende schoenen en veelkleurige das maakten het plaatje kompleet. Doorheen haar rond brilletje hield zijn vrouw -dat ze dat was ging ik toch van uit- hem kortbij. Haar rijzige gestalte bood hem een vaste arm aan. De met bloemen getekende jurk leek weggeplukt uit een stilleven. De schoenen aangepast aan de activiteit, dus no high heels en een handtas die enkel gevuld was met het hoogst nodige. Het hoofdknikje beschouwde ik als een goeie namiddag gewenst. Halt houdend nabij het water hoorde ik de man zeggen : ...te zuiver water bevat geen vis.. Meteen was het ook duidelijk waarom er geen vislijnen een contourlijn tekenden, vast gepland in de graszoden met op houten bakjes zittende immer zwijgende vissers. Het rustige -soort vertedering- opwekkende tafereel werd plots verstoord door een overvliegend sportvliegtuigje. Uit de met de vinger wijzende piloot meende ik te moeten besluiten dat De Maagd hier een plaatselijke attractie moest zijn. Zijn passagier staarde dan ook met zekere verbouwereerde blik naar beneden. Met het verstommende motorlawaai aan het einder, was ook het bejaarde koppel verdwenen. Ik realiseerde me dat ik hier helemaal alleen zat. Met mijn gedachten, en een fles wijn die ik waarschijnlijk té veel had betaald. De half volle fles zou straks wel de weg naar de afvoerbuis vinden, ikzelf de weg naar huis. De waard van De Maagd keek me na, en gaf me bij wijze van afscheid deze woorden mee...Heb een liefdevol leven, geniet van de kleine dingen en zorg voor je geliefde. Mijn glimlach bij deze zin zal hij nooit begrijpen, denk ik.
ARDEENSE HOOGTES, BELCANTO EN DREAMS. Ze kijkt door het raam. Ardeense hoogtes, er komt géén haas voorbij. Met een wolf loert het gevaar op een schaap terwijl de straat erbij ligt alsof niets haar nog beroeren kan. Langs de berm een ongeopende roos. Ze houdt de kelk nog even veilig warm tot de zon aanklopt. Het is nog vroeg. In de verte een boer op zijn tractor. Hij rijdt als een automaat over de nog kille akkers. Het is mei, er ligt sneeuw. Door de smalle geasfalteerde straat, een fietser. Al wat ouder, stapt hij af en zet zijn fiets op de stander. Met hoge passen -een beetje eigen aan Poelman- loopt hij door het veld, ontloopt de prikkeldraad en springt lenig over een modderplas. Hij bukt zich en plukt kamille, sigaren, korenbloemen, aren en goudsbloem. Hij lacht als weinig later op het stuur een klein koninklijk boeket prijkt en merkt niet hoe op hem wordt gelet. Een man die zijn vrouw gaat verrassen. Ardeense hoogtes, Belcanto en dreams. De nieuwe morgen ontwaakt in een wereldstad. Terwijl ik nip aan mijn derde tas koffie hoor ik roepen : “rien ne va plus”. Het is alsof de dag nog even treuzelt voor hij een nieuw etmaal ingaat, herinneringen binnen glippen en me teder en geruisloos mee nemen. Ze palmen stoelen en banken in, nestelen zich in mijn zetel, lezen mijn vruchtjes en passen mijn kleren. Ze neuzen in kasten en in lades, dragen mijn lievelingsgeur op hun huid en in hun haren. In de zomer volgen ze me naar het terras, drinken wijn uit hoge glazen, lachen om niets en blijven steeds dicht bij mij. Belcanto muziek herhaalt eindeloos dezelfde passen terwijl ik ze wil herschikken, herroepen en herdopen. Ze zetten hun tanden en nagels erin, plooien wijd hun stekels open terwijl ik lurk aan een sigaar. Ardeense hoogtes, Belcanto en dreams. Zainab leest hoe papiersnippers met traag vliegende letters dwarrelen door de lucht. Het zijn verscheurde woorden nooit verstuurd. Ellenlange brieven geschreven op doorzichtige papieren vellen, als cellen verspreid in de oceaan van zoute tranen. Nooit vond ze deugdelijke termen om haar zuchten te luchten, samen te brengen in die ene brief verteerd door smartelijk kermen. Ik begrijp haar. In de branding van haar twijfels en moed laat ik de snippers achter, op het strand in de juiste volgorde van definitief begrip. Ardeense hoogtes, Belcanto en dreams. De “rosse” zit voor de schrijftafel, haar borstkas ritmitsch wiegend luistert ze ademloos naar licht klassiek. Ze is al wat ouder geworden onder zang, pianospel en koormuziek. Eén instrument kan haar -zo vroeg in de ochtend- niet echt bekoren. Bij het geluid van blokfluiten pletten zich haar oren. Ze poogt er mauwend bovenuit te komen, een sprong maakt een einde aan de hoge tonen. Ik neem een vierde tas koffie. De “rosse”, haar naam is niet Händel, hervat haar slaapje op de zonverwarmde vloer. Ardeense hoogtes, Belcanto en dreams. Terwijl de stilte tussen de woorden versmelt met de nieuwe dag schenkt haar foto mij een vredige liefdevolle blik. Op de achtergrond de lofzang van een mannenkoor, de gedachten die ware liefde bezingen terwijl woorden spelen om van te houden. In de bibliotheekkast ligt de cursus faalangst er stevig ingebonden bij. In het dons van mijn ziel rust -naast haar zachtmoedigheid- : de bekommernis. De gedachtegang vult zich met een knipoog en verweeft zich met zweetparels van intense momenten. Terwijl het gemis knaagt, open ik een klein doosje waarin herinneringen veilig bewaard een eigen plaatsje gevonden hebben. Gedachten zinken weg in een meimoment, dat ons-moment. US-time, de foto glimlacht . Samen delen van begrip en geduld, dromen van een verlaten huisje verscholen achter een duinenrij. Sfeerbewegingen dansen een vreemd spel met het vijfde geurende kopje koffie. Goeie morgen. Vandaag smelt emotie en passie opnieuw samen in herinneringen. Het leven met ware liefde of gewoon het bordje aan de muur : “never let go of your dreams”.
SCHUTTERS IN TIJDEN VAN ANGST. De Belgen spelen op 8 en 11 juni aanstaande hun twee volgende kwalificatiewedstrijden voor Euro 2020. Kazakhstan en Schotland lijken (op papier) hapklare brokjes. Let wel : spelen, staat niet synoniem voor bespelen. In dat laatste is vooral de media een topspits. Mij valt het meer en meer op dat men de mensen bang probeert te maken. Het mag dan wel al als waarschuwing bedoeld zijn, maar toch... Bang voor een aanslag, bang voor 1 of andere besmetting, bang voor een alcoholcontrole, bang voor losgeslagen hooligans en bang voor wilde schutters. De schutter heeft het altijd gedaan, dat is waar. Ik vroeg me eigenlijk af, of de media al eens een artikel van mij zou promoten. Enfin, promoten is niet het juiste woord. Eerder breed uitsmeren. Liefst als frontpagina nieuws. Het zou dan klinken als...ANONIEME SCHUTTER AAN DE KUST. Na de ganse historie en hysterie omtrent de Waasland wolf, welke opdook in Stekene rond het jaar 2000 wil ik de media een loer draaien. Als anonieme bron hun opzadelen met een verhaaltje dat afgelopen dagen er aan de kust een schutter rondliep. Om niet op te vallen vermomd als een doorsnee toerist, anoniem meedeinend met de massa op één of andere markt. Als getuige had ik hem persoonlijk zien lopen, proevend van lekkere zeeproducten terwijl hij zwijgzaam broedde op zijn plan. Met een kompaan, dat laat ik dan uitschijnen - ook al is die er niet-. Misschien er ook nog aan toevoegen dat het gesprek (welke ik opving) ging over een vluchtroute en over een paal omver schieten. Geoefend had hij in de douche, kwestie van toch enig detail mee te geven. Verdoken achter een viskraampje had ik ook iets gehoord over een natte snor. Misschien een vermomming? Een hint?
In gedachten was mijn hoofd bij de paal. Welke paal bedoelde hij? Hoe en wanneer zou hij schieten? Een salvo?, één wel gemikte voltreffer? Who knows. Aan het station zorgde een naderende trein voor lawaai. Ik kon niets meer opvangen. Hij stapte op, ging zitten aan het venster en vouwde een krant open. Terwijl de trein het station verliet, dacht ik...waar gaat hij schieten? Met dit verhaal moest ik de media wel op en naar mijn hand krijgen. Dit zou mensen bang maken.
In tijden van angst gaat het woord schutter scoren. Helaas, er is niet geschoten de afgelopen dagen.Toch niet aan de kust of het moet op moment van verschijnen van dit stukje gebeuren. Een soort "breaking news" dat inslaat als een bom met een strik en kaartje rond. De schutter had als tekst "het is gebeurd" gebruikt, gestolen woorden van een quizmaster. Soit, mijn naam is haas. Ik weet van niets (of nog van niets). Beunhazen of angsthazen, ze bestaan. Schutters ook. Op deze maandagdagochtend ga ik eens naar het plaatselijke marktje. Een frisse neus halen, inspiratie op doen en mezelf incognito infiltreren in de slenterende mensenzee. Schieten zit er niet in. Ik ben geen schutter, dus heb ik het nooit gedaan! Straks volg ik wel de berichtgeving want schutters zijn hoe dan ook onvoorspelbaar.
DROGE WORSTEN- BAL Vanavond ben ik niet thuis. Naar jaarlijkse gewoonte ga ik naar het droge worsten bal. De uitnodiging -persoonlijk aan mijn persoon gericht- viel verleden week in de brievenbus. Niet te missen dit jaarlijks gebeuren! Iedere rechtschapen en zichzelf respecterende man uit mijn landelijk dorp wil en is er ook bij. Uiterlijkheden en vetgehalte spelen voor één keer geen rol. Het is enkel te doen om de droge worst. Van worsten moet je überhaupt verstand hebben, anders kan je nooit een stoeltje krijgen in de plaatselijke jury. Ook dit jaar worden de harde houten zitjes ingenomen door Marie-Helena, Brigitte en Amandine. Stuk voor stuk "connaisseuses du saucisson sec". Hun vettige kin als teken dat ze er eentje geproefd hebben. Marie-Helena is als voorzitster de absolute publiekslieveling. Haar wulpse boezem wipt telkens weer eventjes op als ze de worst zachtjes glijdend haar lippen laat raken. Ze nipt er als het ware aan, met tongpunt. Amandine als vrouw van onze burgemeester is suggestiever. Ze wrijft eerst de worst even onder haar neus, alsof ze eerst het aroma wil opsnuiven. Brigitte slokt gelijk de worst naar binnen. Op de muziek van het plaatselijke orkest kent niemand hier nog enige schroom, en terwijl de mannen zich volgieten met goedkoop bier uit de plaatselijke brouwerij zal ik mij straks wel een plaatsje zoeken dichtbij de jurytafel. De dames nodigen uit. Ook dat is een vast geroeste gewoonte op het droge worstenbal. Meestal lokken ze je de dansvloer op door uitdagend te heupwiegen, jij hun vervolgens een worst voor de ogen tovert om dan figuurlijk te verdrinken in hun fel ruikend parfum. Worsten moeten naturel zijn. Hoe later op de avond, en zeker in de ochtendlijke uren hoe natter ze worden. Overgoten door gemorst bier hangen ze er maar te hangen. Wat doen worsten anders, behalve hangen? The day after merken veel dames nog dat ze het droge worstenbal afgesloten hebben met een inmiddels opgedroogde kin. In de spiegel denken ze, was het maar iedere dag droge worstenbal. Mij zal het worst wezen! Als het van mij afhangt, ik zou een ander bal organiseren. Een...natte neuzenbal...in een Eskimo-tent op het omgeploegde veld van boer Nest. Ten slotte : Rookworst zonder R is ook worst hé
MEIDAGEN, WEZELMOED EN DE VERDOVING. Het park, vol bomen en vijvers ligt er nog verlaten bij. Een eenzame wandelaar treedt binnen in de stilte van een langzaam pad. Het is nog vroeg als het ontwakende groen zijn stappen dempt. Terwijl het vale licht stilletjes nog even spreekt van de duisternis en zich traag uit de nacht opheft denkt hij bij zichzelf, hoe de tijd steeds sneller gaat en hij veel trager wordt bij levenswet. Hier zwijgt de stilte van zware dracht in het ochtendlijke bos. Hoge wolken jagen op de tijd in hun clair-obscur fataliteit, oneindig en torenhoog tegenover de ontwakende dag. Waar gaan ze heen? Het antwoord verwacht hij niet, het blijft bij een stil en weemoedig solitair mijmeren. Langs de gebroken spiegelspanning aan de oever van de vijver, een eenzame reiger. Verder weg op het dorpsplein, de kermis. Folklore met een versleten jasje op uitkijk naar wat de dag brengen zal. De molens van de verkiezingen draaien op volle toeren. In de oude kermistent dobbert een eendje eenzaam op de band. Op de glijbaan van meidagen schaatsen mensen met vallen en opstaan. Meidagen, wezelmoed en de verdoving. Vanuit het geopende slaapkamerraam ziet ze de bloeiende heg, die statig haar bloemen draagt alsof het een stralende bruidsjurk is. Zachtjes tokkelt hagelslag op het dak terwijl in het boek van Lenaerts de tijd zomerwaarts en gestadig, uit de mond van de morgen zijn groei lepelt. Op de schouders van de ochtend hangen, onder de kieren van de deur en aan het raam, talloze herinneringen. In de zonnestralen van de lente veroveren madeliefjes een stukje onvruchtbare grond, een jong koolwitje wenkt teder naar de nakende zomer terwijl een nachtegaal een nieuw fluitconcert oefent. Door het raam ziet ze hoe een rhododendron "met blos" haar hart wil stelen, een blijkbaar verdwaalde jonge merel schreeuwt om moeders hulp en in de verte de ochtendmist haar tapijt oprolt. In de nestwarmte vleien plooiend zich lakens als een fluwelen mantel zich om haar heen. Haar vlinderziel penseelt wat wezelmoed. In de rustige vervoering van de ochtend denkt ze aan hem. Hoe ze hem wil omarmen, lopend in de vloedlijn van hun ware liefde voor elkaar. Zijn zachte handen in de hare, zilte lippen nippend aan elkaar langs de kustlijn van de rust brengende zee. Over de plaats waar de rust als een zijden deken over hun heen valt, avonden van horizon turen en tederheid die spreekt zonder woorden. Meidagen, wezelmoed en de verdoving. Wereldstad, een dag in kleur. Ik nip zuinig aan mijn tweede tas koffie. Ik ben ondergedompeld in klank en kleur van de ochtend, van trage vierkanten in reflectie en het licht van een regenboog. Ik voel me vederlicht in de karbonkels van jouw ogen. Ze vermogen het samenvloeien in jou en mij en worden ons verlangen. We staan boven slijk, eb en groeven. Ik streel je gezicht dat mijn oever wordt waar ik te dromen lig. Vannacht , ja vannacht ga ik voor jou de sterren plukken in een caleidoscoop van kleurenregen. Weet je, ik heb je gekust vol ontroering toen alweer eens dat afscheid zich meldde, toen de kleuren vervaagden en duisternis weer aan de horizon verscheen. In de schrijfkamer zoeken geknunstelde woorden naar het zondagse canvas. De rede vraagt om begiftiging.Nog koffie! Er moet één of ander vreemd, raar en duister geheim in zout verborgen liggen. Het is zowel in onze tranen als in de zee. Morning has broken. Op mijn schrijftafel ligt nu een nieuwe pen - met ware liefde inscriptie - gekregen exemplaar. Toegegeven, ik koester ze meer dan ik er mee schrijf. Vroeger droop de inkt overal. Ik maakte dan kleine cursieve krulletjes met mijn pen en tekende hartjes in de hoeken van vellen papier. De oude pen is ondertussen niet meer. Gestorven, “in the tin line of duty” zeg maar.Het azerty klavier is nu eenmaal in vaste loondienst. Het klavier -wachtmodus tekst- merkt hoe ik -al vier tassen koffie verder- schuil in mezelf. Schijnbaar achteloos bladerend van wit naar bonte kleuren teken ik lippen en vul ze met de nasmaak van geproefde ware liefde. Naast een steen- geheel symbolisch- staat een half leeg sigarendoosje, gevuld met gedeelde momenten op een kier. In het “nachtschriftje” pen ik mijn eigen versie van geroofde zinnen. Over een gebroken dauwweb, schaduwwoorden zonder rechten en echt groen gras. Met vensters, als omkaderingen van liefdevolle plaatjes van twee. Over een trotse Griek , zandkorrels bewandeld door de -met rust en tederheid- vervulde muze. Over drukpunten van de juiste snaar in de felle lentezon en gekoesterde verlangens. In de lagune van het kleine plekje "ONS" laat ik je nog eens struikelen over schoentjes van in het park spelende kinderen. Jeugd van vroeger, die echt groen gras verkopen midden in de stad terwijl anderen -gezeten op een bank- boeken stuk lezen op zoek naar hun eigen verhaal. Rest de vraag, waar zal de zomer staan als de vakantie, het herweven dauwweb weer zal breken en de warmte van de junizon is weggegaan? Het kleine -gekregen- bladwijzertje zit geklemd rondom een notitiebriefje. “In de verdoving van de verrassing”. Terwijl ik de keuken inloop komt de “rosse” wat geaai bedelen. Terug aan de schrijftafel herlees ik - in korte woorden vervat- ware liefde. Het is stil. Neen, codeïne helpt niet bij een verdoving door de verrassing!
