MA REINE ET LE COEUR A SES RAISONS. In het park overgoten met een lentezonsausje zat ik gisteren bij de kastanjeboom, de castanea sativa even te mijmeren over het verleden. Puberaal vroeger zat ik steevast vooraan in de klas, in het zicht van de juffrouw dus. Of het iets te maken had met mijn gestalte heb ik nooit geweten maar ik denk dat ze op een of andere manier een boontje voor mij had. Voor mij schonk juf Marleen me enkel wat dieptezicht. Een architect ben ik niet geworden. Tijdens de zomermaanden organiseerde ik, op de zand-en zavelbergen bij ons thuis de Tour de France. Op mijn okergeel gekleurde knieën knikkerde ik dat het een lieve lust was. Mijn schare vrienden kwam dan langs, bekeken de gemaakte lijst met uitslagen, klassementen en punten. De gele knikker was de gele trui en de groene die van sprintkoning. Op een wei voetbalden we, onze kleren -op hoopjes- waren de doelpalen en slalommend tussen koeienvlaaien speelden we the good,the bad and the ugly. Rond het blokje dat onze wijk vormde fietsten we om het rapst als volleerde tijdrijders. Achter de struiken deden we soms geniepige spelletjes. Op een braakliggend terrein hadden we een kamp. Een soort fort met bewakers, een gangenstelsel en valkuilen. Ik verzamelde sigarenbandjes en Panini-stickers. Op televisie volgde ik Mannix, Ivanhoe en Kapitein Zeppos. Verhalen van echte helden die op kwamen voor waarheden. Ik was zelden bang een stunt uit te halen. Als jonge gast heb ik mooie momenten beleefd. De vroegte van de ochtend, de “rosse” en haar foto vormen het heden van nu. Ik letter wat woorden en denk hoe hier gisteren, bij de nostalgische mijmeringen aan mijn verleden alles weg ebde als los zand als ik aan haar dacht. Zij is het allermooiste moment in mijn leven, geworden en voor eeuwig en altijd. Samen zwerven wij door ware liefdes vertellingen, lachen we om kleine dingen en vertederen waar ogen alles zeggen. Om woordjes zoals batterij, omdat er de letter R in voorkomt. Of om "kom we herbeginnen" als we de draad in een gesprek uitrafelen of als we lief en leed delen. Als we dingen benoemen, in een zure appel bijten en dagen aftellen. Le coeur a ses raisons. Ach, diep van binnen schuilt voor een stuk haar moeder in haar denk ik. Het moet beslist een eenvoudige, mooie maar in vele zaken ook verstandige vrouw zijn geweest. Een vrouw met groot, liefhebbend en warm luisterend hart. Zo is zij ook, mijn koningin van de ware liefde. Mijn eigen Queen! Of hoe jeugdherinneringen verdwijnen in de liefde voor die ene op de juiste plaats en op het juiste moment. Vive ma Reine!.
Morgen is het zover : De Ronde van Vlaanderen, de enige hoogmis die er toe doet, zal zich vanuit Antwerpen op gang trekken om uiteindelijk na 270 kilometer in de Minderbroedersstraat te Oudenaarde de winnaar te vieren van de 103de editie.
De koers van vandaag is anders geworden. Afgelopen week maakte ik nog een praatje met wielerfans in het park. Ik hoorde ze klagen over het feit dat de wedstrijden minder explosief zijn dan vroeger. Ik ben akkoord. Volgens mij ligt de verklaring daarvoor, ten eerste, in het feit dat renners minder aan het verboden goedje zitten, en, ten tweede, koers vandaag ook rekenkunde is geworden. Wielerploegen rijden zo gecontroleerd mogelijk, want renners kunnen zonder doping niet langer vijf keer na elkaar demarrerend hun duivels ontbinden. De krachten worden nu zo lang mogelijk opgespaard. Kopmannen worden haast op bestelling afgezet. Die ‘trend’ kunnen we niet tegenhouden, maar we kunnen er wel een mouw aan passen door renners en ploegleiders géén parcours te bieden dat hen helpt al te berekend te koersen. Maar het is niet alleen het parcours dat een koers maakt.
We missen eigenlijk ook een beetje een icoon, een renner in een wroetende stijl met verwrongen grimas. Een Briek Schotte anno 2019. Geen renner die het woord afzien beter symboliseerde dan deze in het rauwe arbeidersmilieu opgegroeide werker, met zijn van pijn doordrongen gelaat en holle ogen.Briek Schotte, dat was een combinatie van temperament, engagement, karakter en durf. Hij stamt uit een gouden generatie wielrenners die een maatschappelijke functie vervulden in de emancipatie van hun volk.
Briek,die twee wereldtitels pakte, was negentien jaar toen hij in 1939 prof werd. Hij debuteerde in de Franse rittenwedstrijd de Omloop van het Westen. Na drie dagen stond hij op kop. Maar toen moest de koers worden stilgelegd omdat de oorlog uitbrak. Vanuit Lorient nam hij de trein naar huis, in elk station wemelde het van de soldaten. In de carrière van Briek Schotte zorgde de oorlog voor een onderbreking van zes jaar. Er waren toen nauwelijks wedstrijden.
Toch werd de Ronde van Vlaanderen in 1942 wel georganiseerd. De renners werden toen langs secundaire wegen gestuurd, op de hoofdwegen stonden tanks, het waren beelden vol contrasten: sport en oorlog leefden naast elkaar. Schotte won, maar niemand schonk veel aandacht aan zijn zege. Er deden alleen maar Belgen en een handvol Fransen mee.
Maar de Ronde van Vlaanderen zou later wel uitgroeien tot de koers van Briek Schotte. Hij reed die wedstrijd twintig keer. De eerste als jongste en de laatste als oudste deelnemer. Naast twee overwinningen eindigde hij twee keer tweede en vier keer derde. Het profiel van de koers was hem op het lijf geschreven: een uitputtingsslag, een afvallingsrace langs bonkige kasseien, rijden en rijden, tot je erbij neervalt. De Ronde van Vlaanderen en Briek Schotte hoorden bij elkaar. Opmerkelijk was het daarom dat Schotte, in 2004, stierf op de dag dat de Ronde van Vlaanderen werd gereden. Het bericht van zijn dood bereikte de karavaan toen die in de nabijheid van Kanegem was. Kanegem, het West-Vlaamse dorpje waar nu een beeld staat van een renner in een wroetende stijl. Het is Briek Schotte. Soms passeerde de Ronde van Vlaanderen voorbij deze plek. Maar morgen zal dat niet het geval zijn. Het parcours is hertekend, Antwerpen is de startplaats geworden en dus rijden de renners nog amper op West-Vlaamse grond, alleen in de finale een paar honderden meters door Kerkhove.
Ik heb er geen idee van wie morgen wint. Misschien moet ik Bernadette Buysse, de moeder van Greg Van Avermaet, eens bellen. Uit haar tarotkaarten bleek dat haar zoon eerst Parijs-Roubaixzou winnen, en dan pas de Ronde van Vlaanderen.
STRAK GEKNOOPT, WITH LOVE EN DE SCHOONHEID. Wij vangen met een goed boek aan zoals men in een koud bed stapt. Wij beginnen er slechts genoegen in te vinden wanneer wij er een goede sfeer in hebben geschapen : de onze. Strak geknoopt, with love en de schoonheid. Terwijl het laatste nachtelijke uur vecht tegen de opkomende morgenstond denkt ze na. Vreemde dromen hadden haar in de ban gehouden terwijl de straat - nog in stilte- ontwaakt, de landelijke kerktoren de eerste zonnestralen vangt en de lente in strak en vastberaden amazone-houding, vast in het zadel de nieuwe dag begroet. Door een kier in de rolluiken vangt de nestwarmte een vers etmaal. De schaduw van ware liefde laat gevoelens zich nestelen rond en in haar schoot. Heel integer wrijft ze over de lakens alsof het zijn huid is. Buiten zweeft de ochtendmist gedragen door een lentebries als een laken van satijn over prille groene weilanden. Een wolk verliest wat werkterrein, de zon staat op en zal straks de wereld gaan verkennen. Bij de geboorte van een nieuwe dag denkt ze aan hun ware liefde. Hoe vragen en antwoorden de band sterker hadden gemaakt, hoe tedere momenten steeds te kort zijn en hun verstrengelde handen -nat van intensiteit- aan elkaar kleefden. Over mindere momenten heen had hun liefdesband zich nog sterker en strakker geknoopt. De schoonheid van ware liefde stralend op hun gezichten sprak zonder woorden. Strak geknoopt, with love en de schoonheid. Ergens in een tuin, ergens in een wereldstad. Gezeten aan een geimproviseerde schrijftafel droomt een eenvoudige jongen weg tussen boeken en een tas koffie. Op de muur ziet hij de schaduw van ware liefde. Hij wrijft zich in de ogen, memoriseert gesprekken en momenten en steelt ergens in dichtersland een tekst. De nieuwe dag -nu nog boven de doopvont- is een nieuwe aanvulling van de zovele voorbije maanden waarin ware liefde een gezicht kreeg. In het kleine schriftje pent hij zinnen, stolen sentences. Hij glimlacht als hij denkt dat op het stelen van een hart géén gevangenisstraf staat. Ware liefde, gepend in een boekje. Een nieuwe dag gaat van start met een dicht en een rijm, cosy samen zijn. With love from me to you! Strak geknoopt, with love en de schoonheid. Dankbaar om een nieuwe dag zoekt hij langsheen de snelweg van woorden. De horizon is stil als gedachten verpozen. In de slipstream van voorbij gegleden stapelwolken hoort hij heldere vogelklanken. Nevelslierten kwijnen weg, de statische bomenrij in het park beschermt het zandpad en een heidelucifer laat zijn innerlijke zon schijnen. Achteroverleunend hoort hij een grote lijster fluiten, hakt een specht een hartje in een oude eik en speelt hij met de aromatische ribbels van een derde tas verse koffie. In het dag begin ziet hij ze samen zitten aan een spiegelende vijver.Terwijl ze elkaar trakteren op rode wijn streelt hij haar zachte hongerige buikje. Zijn andere hand op haar knie, ondeugd-signalen vermengd met pianomuziek uitgevoerd door een twee-mans orkestje op de afschilferende vaal grijze pergola. Verdwaald in de tijd voelen ze de draagkracht van hun ware liefde. Ogen geven de liefdeswarmte mee die er woont. Lang geleden hadden de sleutelbewaarders van twee harten vrij spel gekregen. Hier kleurt de ware liefde en passie zich als een vlinder. Samen hoog en soms lager vliegen, opstijgen en landen maar alles samen trouw als een zwanenkoppel. De harmonie van leefbare fantasie maakt dat de wereld hier andere tijden kent. Gedachten creëren werkelijkheid, laten zich vangen in de melancholie van ware liefde. Strak geknoopt, with love en de schoonheid. Aan de bosrand rust en mediteert een vink, laten de bomen de lente in zich los en bespeelt de liefde gedijende longen. De ondertussen verlaten pergola ziet dat het twee-mans orkestje vervangen is door spelende tranen van puur wederzijds liefdesgeluk. Het samenspel knipoogt even naar elkaar. Hier kent de wereld andere tijden. Lenaerts zont in de lente van woorden. De schoonheid ervan, altijd even jong hups -en speels- bekoort diepere lagen, sijpelt naar wortels en wij drinken met grote teugen alle lente uit woorden.
LA VIE EST BELLE, ANTOINE EN EEN NIEUWE WEEK. Elke ware liefde is de geschiedenis van een groot geduld. Bij een oud boek geurt de nostalgie vermengd met het aroma van verse koffie. De kist vol herinneringen herbergt de indexen van liefdevolle momenten, hoofdstukken met omgevouwen hoekjes. Het is nog vroeg als ze zich de dag herinnert toen het lot een gigantische ware liefdestuk had uitgedeeld. Zachtjes scharnieren gedachten langs haar hart terwijl stil achter een damp van dauwdruppels de tijd een onzichtbare lasso gooit. Door het levensraam ziet ze er, weliswaar na een te korte nacht, stralend uit. Het is lente, bijna zomer al en in de gang wachten geduldig gepakte koffers. Emoties rollen in een wispelturige ton terwijl ergens in een wereldstad nicotine de schrijfkamer vult. In een klein schriftje de restanten van gelach om glijmiddel, over opvliegers en andere ongemakken van de menopauze en alleen zijn met de Goden. In hun wolkenatlas staat ware liefde vet gedrukt. Hij was een laatkomer (zonder suggestieve betekenis) en is gebleven. Akkoord, een regendag hadden ze wel eens gekend maar de vurige tongen façon Philippe Robrecht hadden altijd gedanst. Onvoltooide liefdesbrieven, neen die hadden ze elkaar nooit geschreven. Stilletjes bedenkt ze hoe deze dag had kunnen zijn met haar liefste, de enige persoon die ze zelfs mist als hij bij haar is. Zo mooi kan Sylvain Tesson haar gevoel verwoorden. Het leeslintje zoekt toenadering met een ansichtkaart uit Firenze. Eeuwige verbondenheid in ware liefde laat zich niet linten of aankaarten, het is de magie van woordeloos sprekende ogen. Het gemis als ingepakte koffers reizen, het dubbelgevoel dat golft door gedachten en uiteindelijk tedere lippen die “ik zie je graag” prevelen in een vakantiehuisjesspiegel. Ondertussen leest in een hotel zonder sterren een oude man een foto. Ware liefde, la vie est belle. Hoe dan ook... La vie est belle, Antoine en een nieuwe week. De boorden van de Schelde worden langzaam wakker terwijl hij heel stil luistert, door het fluisterbos van de ochtend heen, naar gearchiveerde lieve woordjes bij het gezang van een lijsterkolonie. Een zacht maar wispelturig windorkestje speelt rond de karmelietenkerk wanneer hij gewapend met inkt en papier ten strijde trekt. Woorden wandelen weer op de nevels van het ware liefdesgeluk. Herinneringen vloeien als kabbelende beekjes. Hij glimlacht als hij zichzelf de vraag stelt of poepjesgewrijf een correct woord is. Is koefer dat? Of koefelen en dan nen doef krijgen? Het is de luxe van de gedachte eigen aan een schrijver. In een oneindig mentale zandloper ziet hij hun bij elkaar als zandkorrels. Bij de euforie van de nieuwe morgen knipoogt een traan van puur liefdesgeluk. Hartkamers chambreren, intoxicatie ware liefde. Zonder doktersvoorschrift. De wispelturig door elkaar lopende levensfasen hadden hormonenvuurwerk opgeleverd. Hij koestert haar prinsessenpracht, en in de erkenning van haar ware liefde heeft zich op het schuim van de verse tas koffie een hartjescontour gevormd. In de lichtheid van het bestaan lijkt hij voor haar de kleine prins, weggestapt uit het moderne sprookje van Antoine de Saint-Exupéry. Ware liefde, niet op bestelling en zonder doktersvoorschrift. La vie est belle, Antoine en een nieuwe week. In de bibliotheek hengelt een dun boekje naar zijn aandacht. “Besluiteloosheid”. Het lijkt of sleutelwoorden zigzaggend door zijn lijf en leden razen. In een wirwar van emoties rolt een traan over zijn wang. Terwijl de dageraad de nieuwe dag in spoort kalmeert zijn ademhaling. Bij de buren scharniert piepend een hek, in de verte de echo van een sirene. In zijn hoofd speelt de dia voorstelling van hun ware liefde. Over hindernissen, obstakels met kruispunten en vele gaten in het asfalt zijn ze verder blijven gaan. Ze hadden braamstruiken ontweken, kasseiwegen uitgevlakt en puzzels gelegd. Samen hadden ze meer gesproken dan stembanden, inkt en gelezen gedachten intiem tussen lakens gedeeld. Dingen benoemd, rauw en puur onversneden onverbloemd. De deelzaamheid van ware liefde loopt dwars door alles heen, draait niet rond in cirkels. De morgen opent zijn poorten terwijl de koestering de roerloze stilte geurt. Herman van Veen zingt over liefde van later. La vie est belle, Antoine en een nieuwe week. Terwijl het laatste nachtelijke uur vecht tegen de opkomende morgenstond denkt ze na. Ze denkt de grillige verlangens van ochtenden weg. Vreemde dromen hadden haar in de ban gehouden, de listen van de duivel die gezworven hadden als mistige slierten over velden in de spraakloosheid van zijn lusten. De straat nog in stilte, een landelijke kerktoren die de eerste zonnestralen vangt zit de lente in strak en vastberaden in amazonehouding vast in het zadel. Door een kier in de rolluiken vangt de nestwarmte een nieuwe dag. De schaduw van ware liefde laat gevoelens zich nestelen rond en in haar schoot. Heel integer wrijft ze over de lakens alsof het zijn huid is. Buiten zweeft de ochtendmist gedragen door een lentebries als een laken van satijn over prille groene weilanden. Een wolk verliest wat werkterrein, de zon staat op en zal straks de wereld gaan verkennen. Bij de geboorte van een nieuwe week denkt ze aan hun ware liefde. De nieuwe week -nu nog boven de doopvont- is een nieuwe aanvulling van de zovele voorbije maanden waarin ware liefde een gezicht kreeg.
