ODE AAN BRIEK.

Morgen is het zover : De Ronde van Vlaanderen, de enige hoogmis die er toe doet, zal zich vanuit Antwerpen op gang trekken om uiteindelijk na 270 kilometer in de Minderbroedersstraat te Oudenaarde de winnaar te vieren van de 103de editie.

De koers van vandaag is anders geworden. Afgelopen week maakte ik nog een praatje met wielerfans in het park. Ik hoorde ze klagen over het feit dat de wedstrijden minder explosief zijn dan vroeger. Ik ben akkoord. Volgens mij ligt de verklaring daarvoor, ten eerste, in het feit dat renners minder aan het verboden goedje zitten, en, ten tweede, koers vandaag ook rekenkunde is geworden. Wielerploegen rijden zo gecontroleerd mogelijk, want renners kunnen zonder doping niet langer vijf keer na elkaar demarrerend hun duivels ontbinden. De krachten worden nu zo lang mogelijk opgespaard. Kopmannen worden haast op bestelling afgezet. Die ‘trend’ kunnen we niet tegenhouden, maar we kunnen er wel een mouw aan passen door renners en ploegleiders géén parcours te bieden dat hen helpt al te berekend te koersen. Maar het is niet alleen het parcours dat een koers maakt.

We missen eigenlijk ook een beetje een icoon, een renner in een wroetende stijl met verwrongen grimas. Een Briek Schotte anno 2019. Geen renner die het woord afzien beter symboliseerde dan deze in het rauwe arbeidersmilieu opgegroeide werker, met zijn van pijn doordrongen gelaat en holle ogen.Briek Schotte, dat was een combinatie van temperament, engagement, karakter en durf. Hij stamt uit een gouden generatie wielrenners die een maatschappelijke functie vervulden in de emancipatie van hun volk.

Briek,die twee wereldtitels pakte, was negentien jaar toen hij in 1939 prof werd. Hij debuteerde in de Franse rittenwedstrijd de Omloop van het Westen. Na drie dagen stond hij op kop. Maar toen moest de koers worden stilgelegd omdat de oorlog uitbrak. Vanuit Lorient nam hij de trein naar huis, in elk station wemelde het van de soldaten. In de carrière van Briek Schotte zorgde de oorlog voor een onderbreking van zes jaar. Er waren toen nauwelijks wedstrijden.

Toch werd de Ronde van Vlaanderen in 1942 wel georganiseerd. De renners werden toen langs secundaire wegen gestuurd, op de hoofdwegen stonden tanks, het waren beelden vol contrasten: sport en oorlog leefden naast elkaar. Schotte won, maar niemand schonk veel aandacht aan zijn zege. Er deden alleen maar Belgen en een handvol Fransen mee.

Maar de Ronde van Vlaanderen zou later wel uitgroeien tot de koers van Briek Schotte. Hij reed die wedstrijd twintig keer. De eerste als jongste en de laatste als oudste deelnemer. Naast twee overwinningen eindigde hij twee keer tweede en vier keer derde. Het profiel van de koers was hem op het lijf geschreven: een uitputtingsslag, een afvallingsrace langs bonkige kasseien, rijden en rijden, tot je erbij neervalt. De Ronde van Vlaanderen en Briek Schotte hoorden bij elkaar. Opmerkelijk was het daarom dat Schotte, in 2004, stierf op de dag dat de Ronde van Vlaanderen werd gereden. Het bericht van zijn dood bereikte de karavaan toen die in de nabijheid van Kanegem was. Kanegem, het West-Vlaamse dorpje waar nu een beeld staat van een renner in een wroetende stijl. Het is Briek Schotte. Soms passeerde de Ronde van Vlaanderen voorbij deze plek. Maar morgen zal dat niet het geval zijn. Het parcours is hertekend, Antwerpen is de startplaats geworden en dus rijden de renners nog amper op West-Vlaamse grond, alleen in de finale een paar honderden meters door Kerkhove.

Ik heb er geen idee van wie morgen wint. Misschien moet ik  Bernadette Buysse, de moeder van Greg Van Avermaet, eens bellen. Uit haar tarotkaarten bleek dat haar zoon eerst Parijs-Roubaix zou winnen, en dan pas de Ronde van Vlaanderen.

Is het morgen Greg-dag? Het zou kunnen.

06-04-2019 om 11:09 geschreven door Books

STRAK GEKNOOPT, WITH LOVE EN DE SCHOONHEID.
Wij vangen met een goed boek aan zoals men in een koud bed stapt. Wij beginnen er slechts genoegen in te vinden wanneer wij er een goede sfeer in hebben geschapen : de onze.
Strak geknoopt, with love en de schoonheid.
Terwijl het laatste nachtelijke uur vecht tegen de opkomende morgenstond denkt ze na. Vreemde dromen hadden haar in de ban gehouden terwijl de straat - nog in stilte- ontwaakt, de landelijke kerktoren de eerste zonnestralen vangt en de lente in strak en vastberaden amazone-houding, vast in het zadel de nieuwe dag begroet. Door een kier in de rolluiken vangt de nestwarmte een vers etmaal. De schaduw van ware liefde laat gevoelens zich nestelen rond en in haar schoot. 
Heel integer wrijft ze over de lakens alsof het zijn huid is. Buiten zweeft de ochtendmist gedragen door een lentebries als een laken van satijn over prille groene weilanden. 
Een wolk verliest wat werkterrein, de zon staat op en zal straks de wereld gaan verkennen. Bij de geboorte van een nieuwe dag denkt ze aan hun ware liefde. Hoe vragen en antwoorden de band sterker hadden gemaakt, hoe tedere momenten steeds te kort zijn en hun verstrengelde handen -nat van intensiteit- aan elkaar kleefden. 
Over mindere momenten heen had hun liefdesband zich nog sterker en strakker geknoopt. De schoonheid van ware liefde stralend op hun gezichten sprak zonder woorden. 
Strak geknoopt, with love en de schoonheid.
Ergens in een tuin, ergens in een wereldstad. Gezeten aan een geimproviseerde schrijftafel droomt een eenvoudige jongen weg tussen boeken en een tas koffie. Op de muur ziet hij de schaduw van ware liefde. 
Hij wrijft zich in de ogen, memoriseert gesprekken en momenten en steelt ergens in dichtersland een tekst. De nieuwe dag -nu nog boven de doopvont- is een nieuwe aanvulling van de zovele voorbije maanden waarin ware liefde een gezicht kreeg. 
In het kleine schriftje pent hij zinnen, stolen sentences. Hij glimlacht als hij denkt dat op het stelen van een hart géén gevangenisstraf staat. 
Ware liefde, gepend in een boekje. Een nieuwe dag gaat van start met een dicht en een rijm, cosy samen zijn. With love from me to you! 
Strak geknoopt, with love en de schoonheid.
Dankbaar om een nieuwe dag zoekt hij langsheen de snelweg van woorden. De horizon is stil als gedachten verpozen. In de slipstream van voorbij gegleden stapelwolken hoort hij heldere vogelklanken. 
Nevelslierten kwijnen weg, de statische bomenrij in het park beschermt het zandpad en een heidelucifer laat zijn innerlijke zon schijnen. Achteroverleunend hoort hij een grote lijster fluiten, hakt een specht een hartje in een oude eik en speelt hij met de aromatische ribbels van een derde tas verse koffie. 
In het dag begin ziet hij ze samen zitten aan een spiegelende vijver.Terwijl ze elkaar trakteren op rode wijn streelt hij haar zachte hongerige buikje. Zijn andere hand op haar knie, ondeugd-signalen vermengd met pianomuziek uitgevoerd door een twee-mans orkestje op de afschilferende vaal grijze pergola. 
Verdwaald in de tijd voelen ze de draagkracht van hun ware liefde. Ogen geven de liefdeswarmte mee die er woont. 
Lang geleden hadden de sleutelbewaarders van twee harten vrij spel gekregen. Hier kleurt de ware liefde en passie zich als een vlinder. 
Samen hoog en soms lager vliegen, opstijgen en landen maar alles samen trouw als een zwanenkoppel.
De harmonie van leefbare fantasie maakt dat de wereld hier andere tijden kent. Gedachten creëren werkelijkheid, laten zich vangen in de melancholie van ware liefde.
Strak geknoopt, with love en de schoonheid.
Aan de bosrand rust en mediteert een vink, laten de bomen de lente in zich los en bespeelt de liefde gedijende longen. De ondertussen verlaten pergola ziet dat het twee-mans orkestje vervangen is door spelende tranen van puur wederzijds liefdesgeluk. Het samenspel knipoogt even naar elkaar. Hier kent de wereld andere tijden. 
Lenaerts zont in de lente van woorden. 
De schoonheid ervan, altijd even jong hups -en speels- bekoort diepere lagen, sijpelt naar wortels en wij drinken met grote teugen alle lente uit woorden.

05-04-2019 om 07:05 geschreven door Books

LA VIE EST BELLE, ANTOINE EN EEN NIEUWE WEEK.
Elke ware liefde is de geschiedenis van een groot geduld. 
Bij een oud boek geurt de nostalgie vermengd met het aroma van verse koffie. De kist vol herinneringen herbergt de indexen van liefdevolle momenten, hoofdstukken met omgevouwen hoekjes. 
Het is nog vroeg als ze zich de dag herinnert toen het lot een gigantische ware liefdestuk had uitgedeeld. 
Zachtjes scharnieren gedachten langs haar hart terwijl stil achter een damp van dauwdruppels de tijd een onzichtbare lasso gooit. Door het levensraam ziet ze er, weliswaar na een te korte nacht, stralend uit. Het is lente, bijna zomer al en in de gang wachten geduldig gepakte koffers. 
Emoties rollen in een wispelturige ton terwijl ergens in een wereldstad nicotine de schrijfkamer vult. In een klein schriftje de restanten van gelach om glijmiddel, over opvliegers en andere ongemakken van de menopauze en alleen zijn met de Goden. 
In hun wolkenatlas staat ware liefde vet gedrukt. Hij was een laatkomer (zonder suggestieve betekenis) en is gebleven.
Akkoord, een regendag hadden ze wel eens gekend maar de vurige tongen façon Philippe Robrecht hadden altijd gedanst. Onvoltooide liefdesbrieven, neen die hadden ze elkaar nooit geschreven. Stilletjes bedenkt ze hoe deze dag had kunnen zijn met haar liefste, de enige persoon die ze zelfs mist als hij bij haar is. 
Zo mooi kan Sylvain Tesson haar gevoel verwoorden. 
Het leeslintje zoekt toenadering met een ansichtkaart uit Firenze. Eeuwige verbondenheid in ware liefde laat zich niet linten of aankaarten, het is de magie van woordeloos sprekende ogen. Het gemis als ingepakte koffers reizen, het dubbelgevoel dat golft door gedachten en uiteindelijk tedere lippen die “ik zie je graag” prevelen in een vakantiehuisjesspiegel. Ondertussen leest in een hotel zonder sterren een oude man een foto. 
Ware liefde, la vie est belle. Hoe dan ook...
La vie est belle, Antoine en een nieuwe week.
De boorden van de Schelde worden langzaam wakker terwijl hij heel stil luistert, door het fluisterbos van de ochtend heen, naar gearchiveerde lieve woordjes bij het gezang van een lijsterkolonie. 
Een zacht maar wispelturig windorkestje speelt rond de karmelietenkerk wanneer hij gewapend met inkt en papier ten strijde trekt. 
Woorden wandelen weer op de nevels van het ware liefdesgeluk. Herinneringen vloeien als kabbelende beekjes. Hij glimlacht als hij zichzelf de vraag stelt of poepjesgewrijf een correct woord is. Is koefer dat? Of koefelen en dan nen doef krijgen? Het is de luxe van de gedachte eigen aan een schrijver.
In een oneindig mentale zandloper ziet hij hun bij elkaar als zandkorrels. Bij de euforie van de nieuwe morgen knipoogt een traan van puur liefdesgeluk.
Hartkamers chambreren, intoxicatie ware liefde. Zonder doktersvoorschrift. De wispelturig door elkaar lopende levensfasen hadden hormonenvuurwerk opgeleverd. 
Hij koestert haar prinsessenpracht, en in de erkenning van haar ware liefde heeft zich op het schuim van de verse tas koffie een hartjescontour gevormd.
In de lichtheid van het bestaan lijkt hij voor haar de kleine prins, weggestapt uit het moderne sprookje van Antoine de Saint-Exupéry. Ware liefde, niet op bestelling en zonder doktersvoorschrift. 
La vie est belle, Antoine en een nieuwe week.
In de bibliotheek hengelt een dun boekje naar zijn aandacht. “Besluiteloosheid”. 
Het lijkt of sleutelwoorden zigzaggend door zijn lijf en leden razen. In een wirwar van emoties rolt een traan over zijn wang. Terwijl de dageraad de nieuwe dag in spoort kalmeert zijn ademhaling. 
Bij de buren scharniert piepend een hek, in de verte de echo van een sirene. In zijn hoofd speelt de dia voorstelling van hun ware liefde. Over hindernissen, obstakels met kruispunten en vele gaten in het asfalt zijn ze verder blijven gaan. Ze hadden braamstruiken ontweken, kasseiwegen uitgevlakt en puzzels gelegd. 
Samen hadden ze meer gesproken dan stembanden, inkt en gelezen gedachten intiem tussen lakens gedeeld. 
Dingen benoemd, rauw en puur onversneden onverbloemd. De deelzaamheid van ware liefde loopt dwars door alles heen, draait niet rond in cirkels. 
De morgen opent zijn poorten terwijl de koestering de roerloze stilte geurt. Herman van Veen zingt over liefde van later. 
La vie est belle, Antoine en een nieuwe week.
Terwijl het laatste nachtelijke uur vecht tegen de opkomende morgenstond denkt ze na. Ze denkt de grillige verlangens van ochtenden weg. 
Vreemde dromen hadden haar in de ban gehouden, de listen van de duivel die gezworven hadden als mistige slierten over velden in de spraakloosheid van zijn lusten. 
De straat nog in stilte, een landelijke kerktoren die de eerste zonnestralen vangt zit de lente in strak en vastberaden in amazonehouding vast in het zadel. Door een kier in de rolluiken vangt de nestwarmte een nieuwe dag. De schaduw van ware liefde laat gevoelens zich nestelen rond en in haar schoot. 
Heel integer wrijft ze over de lakens alsof het zijn huid is. Buiten zweeft de ochtendmist gedragen door een lentebries als een laken van satijn over prille groene weilanden. Een wolk verliest wat werkterrein, de zon staat op en zal straks de wereld gaan verkennen. Bij de geboorte van een nieuwe week denkt ze aan hun ware liefde. 
De nieuwe week -nu nog boven de doopvont- is een nieuwe aanvulling van de zovele voorbije maanden waarin ware liefde een gezicht kreeg.

01-04-2019 om 06:40 geschreven door Books

INTRATUIN.

Ik ben het een beetje beu -en moe- tegelijk die regendagen. Het lijkt mij of wind en regen een ongeschreven samenwerkingscontract getekend hebben. Ergens op de digitale weg kwam ik deze tekst tegen en vond hem eigenlijk zel heel toepasselijk. Als het leven je een regenachtige dag geeft, speel dan in de plassen. Durven jullie dat? Spelen in plassen? Ik moet er eerlijk gezegd eens over nadenken. Ik wil het niet meteen aanhalen als mijn muze net wakker is, een kopje koffie drinkt -op haar eigen gracieuze wijze- en de “rosse” lustig spinnend de ochtend verwelkomt. Terwijl ze wat kiwi’s van haar jasje ontdoet vraagt ze mij hoe het afgelopen is met de ontmoeting -eerder deze week- met een vriend van mij, een keurige kakker (ja, supporter van Mechelen dus) overigens die me wilde spreken onder vier oren.

Na zijn telefoontje had ik voorgesteld om dat in de koffiecorner van Intratuin in Zwijndrecht. Hij voelde meer voor een ontbijtje in het keurige Le Tissu Hotel. Na kort aandringen won ik.

Het gesprek begon traag en raar. Hij wilde weten wat ik leuk vond aan die scootmobielhoekje van de Intratuin? Ik vroeg hem op mijn beurt wat er gezellig was aan het Le Tissu Hotel? We namen wat kleine en grotere wereldproblemen door. Al gauw ging het over de klimaatspijbelaars. ”Van onze belastingscenten”, mopperde hij en voegde er in één volzin nog aan toe dat die kids allemaal vliegend met vakantie gaan en dagelijks bij de plaatselijke McDonalds zitten. Nee, dan waren wij vroeger beter af met onze broodtrommeltjes. Harde korstjes, daarvan kregen er véél…juist ja  Ik zei het waarschijnlijk nét iets te luid want aan de draaiende kopjes van alle andere koffieklanten kon ik merken dat zij mijn ongezouten uitspraak té luid -én dus té duidelijk hadden meegekregen. Ze claxonneerden als het ware instemmend. Ook mijn vriend – de kakker annex maneblusser- was het roerend met me eens. Heerlijk. Nu ja, we hebben de leeftijd voor dit soort saamhorige meningen. Zoals? Als ze willen protesteren doen ze dat maar beter maar in hun eigen tijd. Ik deed het overigens in 1981 met die kruisraketten ook. Vorige week las ik trouwens dat de meeste leerlingen op donderdag vrij zijn in verband met het chronische lerarentekort, maar dat hield ik hier wel stil. Laat de honden maar gezellig slapen. 

Samen moesten we ook nog even smakelijk lachen om Stef Wauters, die steeds zo lief zijn best doet om intellectueel over te komen. Stef is ongetwijfeld lief, maar als nieuwsanker hou ik méér van een acuratere uitstraling. Schattige Stef mag er wezen. Nadat we het nog even hadden over de malaise bij Real Madrid merkte mijn vriend mij op dat niet alleen de Noord- en Zuidpool met zekere spoed smelten, maar dat ook de gletsjers in Hindoekoesj en de Himalaya in rap tempo verdwijnen. Maar liefst 1,9 miljard mensen zijn afhankelijk van dat water en komen daarna -zo goed als zeker- met bootjes onze kant op. Ze spoelen waarschijnlijk aan bij Oostende dat inmiddels verlost is van een Coucke-complex. 

Ik vroeg mijn oude -maar beschaafde- vriend waarom hij mij eigenlijk wilde spreken. Simpele vraag : Of ik hem wilde vertellen over ware liefde. Ik zei hem: “ die vertelt je alles zelf, als je ze ontmoet.” Hij leek beduusd door mijn antwoord, ik zei dat ik weg moest. Bij de uitgang van het tuincentrum zag ik Gwendoline Rutten met een zakje kunstmest in haar karretje. En toen? Toen toeterde een scootmobiel en deed ik verbaasd én beleefd een stapje opzij.

Aan de keukentafel ben ik alleen achter gebleven. Mijn muze hoor ik boven volop bezig, de “rosse” is alwéér in Cats Dreamland en ik? Ik denk nog even na over Intratuin.

31-03-2019 om 09:43 geschreven door Books

LENTEPOETS.
Het is onmiskenbaar: Koning Winter heeft de aftocht geblazen en maakt plaats voor Prinses Voorjaar.
Her en der mogen -ik kan zo meteen géén bergtop of land opnoemen- er dan nog hoopjes sneeuw liggen, de lente komt er aan! 
Dit mooie seizoen in wording draagt de belofte in zich van steeds langere dagen, méér buiten leven en een frisgroen ontwakende natuur. Alles wordt nieuw. Nieuw leven als er lammetjes worden geboren, nieuwe blaadjes die uit hun tere knoppen springen, nieuw zonlicht dat door de grauwsluier van de voorbije maanden heen breekt.
Maar het is dadelijk ook de tijd om af te rekenen met even banale als vervelende zaken zoals: groene aanslag op je tuintegels, uitpuilende schuurtjes en stof, vuil en rotzooi in het algemeen. Juist ja, De Grote Schoonmaak. 
Op het moment dat de Lidl adverteert met motorpakken, de klok een uur vooruitgaat en op tv de wielerklassiekers al volop rondjes draaien, weet je dat je aan de bak moet. De lentepoets!
Nu behoor ik zelf tot het neurotische type. Ik hang juist aan orde, netheid en regelmaat. Opruimen is bijna mijn tweede natuur.
Maar de chaoten onder ons hebben er doorgaans meer moeite mee. Nu ja, ze zien er nog net niet als de Himalaya tegenop. 
Als ultieme smoes om niks te hoeven doen, poneren ze de stelling dat opruimen zinloos is. Het wordt immers toch in -no time- weer vies en rommelig, maar wonen in een huis dat er permanent uit ziet alsof er zojuist een bom is ontploft? Overigens komt dit slappe excuus vaker uit de mond van mannen, die gemiddeld immers een hogere vuildrempel hebben dan vrouwen.
Maar er is ook een middencategorie. 
Dat zijn de Jekyll and Hyde-achtigen die qua opruimen een tweeslachtige persoonlijkheid hebben. Misschien ben jij wel zo iemand. 
Meestal slordig, maar soms ten prooi aan opruimwoede, vooral in het voorjaar? Yep! Ruim je meestal netjes op maar hou je een paar kamers gemakshalve altijd dicht omdat het daar één grote zwijnenstal is? Bingo!
Veel chaoten en een deel van de Jekyll and Hyde-achtigen lijden vaak aan “perfection paralysis“: ze raken in een lichte staat van paniek als ze zien wat er allemaal gedaan moet worden. 
Omdat ze nooit alles gedaan krijgen en zich overweldigd voelen, doen ze uiteindelijk helemaal niks.
Voor deze twee categorieën -heb ik ontdekt na opzoekwerk- is er toch licht aan het einde van de tunnel. Als je niet wilt opruimen om een schone leefomgeving te krijgen, doe het dan voor het welzijn van je geest. Want wetenschappelijke inzichten claimen dat opruimen niet alleen leidt tot orde en rust in je huis, maar ook in je hoofd.
Ik durf zelfs te beweren dat een opgeruimd huis leidt tot feel good momenten als je iedere keer vindt wat je zoekt, en snel ook. Als je zo méér tijd overhoudt voor de dingen die echt belangrijk zijn in het leven. Als je bijna alles wat je in huis hebt ook daadwerkelijk gebruíkt. Dat is namelijk niks minder dan een kick, met de bijbehorende adrenalinestoot. Ook is er weinig zo bevredigend als het gevoel dat je bekruipt als je met een ferme zwaai alle puinzooi in de container mikt. En omdat dit gevoel verslavend werkt, voorspel ik zelfs dat je het ook opgeruimd zult willen houden.
Aan de koffie – het is zaterdagochtend- merkt ik een soort bedenkelijke frons op het voorhoofd van mijn muze. 
Ze herleest mijn column. Het is stil in huis, lentepoets stil eigenlijk. Terwijl ik wat koffie bijschenk, de “rosse” spinnend wat aandacht komt vragen denk ik aan een feel good verhaal om vandaag dit werkstukje af te sluiten. Misschien dit? 
Het was al een tijd geleden dat ik met de trein op pad ging. Met mijn papieren krant en zwarte trolley val ik op, tussen het hippe volk met nieuwsapps en Starbucks koffiebekers. Ik duw mijn overjarige Tupperware trommel iets verder mijn valiesje in.
Er is nog iemand die opvalt, een oud dametje op een bank bij het perron. 
Ze zit op haar gemak een appeltje te schillen, wit servetje uitgevouwen op schoot. Boodschappenkarretje naast zich, haren mooi in de krul en met een kleurige lentemantel voorbereid op een mooie dag. Ze wenkt me, schuift een beetje op we raken aan de praat. 
Wat brengt haar zo vroeg op pad? Net negen uur geweest en de zon amper op.
Ze is op weg naar de verjaardag van haar broer in Gent. Vroeg vertrokken, net als ik. Zonder dat ik vragen stel vertelt ze honderduit. 
Ik voel me een soort priester die een levensverhaal aanhoort. Ik doe mijn uiterste best, toon interesse en begrip als ze vertelt dat haar broer herstelt van een hersenbloeding en niet zoveel contacten meer heeft. Ze blijft een paar dagen om te mantelzorgen. ‘Ook al ben ik zelf al 82 jaar’, glimlacht ze. ‘Hij is een nakomertje, ik was al 11 toen hij geboren werd. 
En al zijn we oud, hij blijft mijn kleine broertje.’ 
Ik knik begrijpend en diep vanbinnen vraag ik me af wie háár steunkousen aan hielp zo vroeg in de ochtend. Of háár hielp bij het aankleden.
Op het moment dat ik de moed heb om het te vragen, komt de trein en zie ik haar behendig het karretje de wagon in wippen terwijl ze er zelf achteraan hupt. 
Die heeft noch steunkousen, noch hulp bij het opstarten nodig. En als ze zich dan ook nog eens soepel omdraait om uitbundig naar me te zwaaien, weet ik het zeker. 
De lentepoets en het lezen van mijn column gaan aan deze hoogbejaarde dame voorbij. Erg is dat niet. 
Ze zal het nooit weten hoe ons onderonsje -op een perron in Antwerpen Centraal- mijn dag een mooi randje gaf.

31-03-2019 om 09:39 geschreven door Books

LENAERTS, HAN, TACO EN HET SPIEGELBEELD.
Early morning! Lenaerts laat haar lopen over het strand waar ze diep wegzinkt in haar sporen terwijl de zee nog veraf ruist met de wind. De morgen is jong, de lucht ijl en de belofte vol. Zij is meer dan blij dit te mogen omhelzen. 
Verzonken in gedachten bedenkt ze : zou hij daar schuilen diep onder het wier of aan het oppervlak achter de horizon? Zonder antwoord huppelt ze verder. De ochtend draagt zijn nachtkleed over vermoeide ledematen en vloeiend danst het eerste licht. Het tovert een warm gevoel in haar mensenogen terwijl een frisse bries flora en fauna liefkoost. 
Hagar Peeters wrijft de slaap uit zijn ogen. Lente. 
De stilte is krols, een lach komt ten val aan geluk. Twee vliegen breken het raam, weten dat het je de das omdoet als je voorgoed je lijfsbehoud aan gene zijde ervan zoekt. Rommelt de lucht nabij, stommelt een vrouw op de trap. 
Geur van lokroep, verlaten vlinders bijtijds onderkomens om vogels, naar vlinders op zoek. Gevonden ben je allang. Hoe ben je anders bij mij.
Lenaerts, Han, Taco en het spiegelbeeld. 
De lente neuriet haar eerste klanken. Op het tuinterras bloeien met stralende gezichten seringen.
Bij een matig briesje fluisteren dikke bolle berken een nieuw ochtendlied, een espenblad trilt zichzelf de dag in terwijl naast een nog verlaten wandelpad de plataan een laatste dauwdruppel van zich afschudt. 
De winterse stal ontvlucht loeien koeien over het net geploegde veld heen als de dag binnensluipt. In de knopjes die de bomen krijgen ziet ze zijn gezicht als in verzonken gedachten de eenzaamheid en het gemis voorbij peddelen. De nestwarmte in de nieuwe lentemorgen doet haar goed. Tussen de lakens door vloeien herinneringen van a table for two naast een kabbelende rivier, wandelingen in de branding van een rustige zee getooid te midden van een helder blauwe lucht en concerten in het park zonder Natascha. 
Ontelbare malen hebben zijn zachte handen en woorden haar lichaam ontroerd, zoentjes haar tederheid geschonken en bekommernis haar hart omzwachteld. In een eigen taal van twee versmolten zielen prevelden ze ware liefde over afstanden heen. 
Het is heerlijk wakker worden met mooie gedachten.
In de keuken wacht de goed gevulde koelkast op de nieuwe dag. Verse groenten en vlees broederlijk naast elkaar en een potje yohourt glunderend naast een flacon melk. 
Aan de ontbijttafel laat ze haar handen rusten naast een pak krantenknipsels, tuurt even door het keukenraam en nipt aan een eerste tasje koffie. Het dagblad van hun leven telt nog onbeschreven bladzijden waar de ware liefde nog letters zal inkleuren. Stil stromen haar gedachten aan en verdwijnen langs de geopende keukendeur in de lucht die zoet en warm aanvoelt. 
Terwijl vliegensvlugge vogels over het tuinhek scheren en het eerste getoeter van een auto schel klinkt door de landelijke stilte droomt ze nog even van hem. Tussen de stapels lectuur zoekt een stukje poezie wat aandacht. 
Voor ze de deur uitgaat leest ze de zinnen en denkt hoe mooi hun ware liefde voor elkaar is. 
SPIEGELBEELD
Als jij ontwaakt mijn lief
laat mij dan je spiegel zijn
stap gerust uit je dromen
ga dan voor me staan
in mijn ogen
laat ik je thuis komen
kus me ik zal altijd
met je meegaan
voortaan
Lenaerts, Han, Taco en het spiegelbeeld. 
In de wereldstad heerst nog rust. Ik nip aan mijn tweede tas koffie en denk aan Taco. Tacoo'tje wat gebeurt er, als ik dan simpel achter elkaar woorden neerschrijf, puur en teder het gevoelspad bewandel, de verstandssnelweg negeer en niet voorbijschiet aan het wezenlijke. De buikintuïtie. 
Als ik eruit gooi wat in mij opkomt, zoals de ochtendzon haar stralen verkoopt aan de straatstenen en ze er kwijtraak. De “rosse” en het juiste publiek, de liefhebbers zogenaamd, zo je wilt, gelijkgestemden. 
Eerste ingevingen uiten, blijkt ongewoon, zijn niet te rijmen, enkel bij toeval. Gisteren wist niet van ideeën van vandaag, stonden niet gepland, doen zich voor als 't oog er is. Een gedicht bouwt zich, een ochtendvruchtje toont zich onder mijn handen. Verder kneden is slechts fijn afstemming. Wat gebeurt er, als ik simpel achter elkaar woorden neerschrijf: dit dus, de “rosse” slaapt alwéér. Het is stil. 
In mijn mijmeringen zie ik ons kiezelsteentjes werpen in onze spiegelbeelden en laat ik de wereld weg zuchten. Altijd zijn er de twee woorden die van onze lippen valt : ware liefde. 
Ik laat je kijken in het zand waar geschreven staat, hier houdt de vloed voor eeuwig stand en zie vlinders fladderen door onze lijven.
Mijn lief
laat mij dan je spiegel zijn
stap gerust uit je dromen
ga dan voor me staan
in mijn ogen
laat ik je thuis komen
kus me, ik zal altijd
met je meegaan voortaan

30-03-2019 om 08:24 geschreven door Books

KASSEIEN, CONCERTO EN ANDERE TIJDEN.
Het wordt een lentedag vandaag. Een stralende vrijdag in een notendop, heerlijk tastbaar om te koesteren.
Nog vroeg, klinkt In de kille donkere straat het snijdende harde ritme van een sirene. In het park vol natuur houden wolken nog even de adem in. In het geopende deurportaal, tussen nevel en schaduw van de ochtend,staan in de overwoekerde tuin twee verroeste fietswielen. 
Het zijn half spaken-loze getuigen van wielergeluk. Nu de voorjaarsklassiekers er aan komen en terwijl ik nip aan mijn tweede tas koffie denk ik hoe het een belediging is voor kasseien om er zachtjes overheen te rijden. 
De deur op een kier, groet ik de boom en de struiken. Wolken drijven weg terwijl de nieuwe dag zichzelf een nieuwe vierentwintig uur instruikelt. In mijn schrijfkamer die - door de jaren heen- meer is gaan lijken op een stapelmuseum wacht een thermos verse koffie. 
De nieuwe morgen laat zielsverlangens langsheen mijn hart stromen, terwijl een glimlach mij diep verwarmt. 
Kasseien, concerto en andere tijden.
Geladen in laden huizen herinneringen, in bestanden worden gekoesterde foto's wakker. Als kostbaar lief kleinood koester ik haar glimlach. Bij het lenteweer en de ochtendgedachten bellen woorden aan. 
Over jaren van ware liefde die samen vastberaden knopen in verstrengelde handen leggen en littekens die niet meer denken aan waar ze waren en waar ze heen gaan. Hoe mooi is het niet, elkaars armen en schouders te zijn en samen een boek lezen bij het kaarslicht dat half lege wijnglazen kust.
De koffiekoekjes blijven onaangeroerd, voeten en een half ontblote buik waar de balans is ontstaan tussen respect en begrip vermengd met spontaniteit. 
Dat bijzondere gevoel tussen twee mensen, geklonken en gehoord als een tedere muziektoon op repetitieve wijze die elke trilling waardevol maakt. 
Ware liefde is een speciale rijkdom. 
Buiten lijkt een mezenkoor een nieuw concerto voor haar en hem in te oefenen. Concerto del vero amore per due. 
Kasseien, concerto en andere tijden.
Gisteren had ik op de digitale snelweg een gedachte gelezen over koppels die de handdoek in de ring gooien omdat niet alles 'perfect' is... het is een mooie gedachte.
Levenslange inzet is niet wat de meeste mensen denken dat het is. Het is niet elke ochtend wakker worden om het ontbijt te maken en samen te eten. Het is niet elke avond knuffelen in bed tot jullie allebei in slaap vallen. 
Het is geen schoon huis gevuld met lachen en elke dag de liefde bedrijven.
Het is iemand die het dekbed steelt, en snurkt. Het zijn af en toe slaande deuren en een paar harde woorden.
Het is hardnekkig oneens zijn en elkaar negeren tot je hart terug openbloeit en je elkaar vergeeft.
Ware liefde is elke dag thuis komen bij de persoon die je kent en om je geeft ondanks, en vanwege, van wie je bent.
Het is lachen om de ene keer dat je per ongeluk iets stoms deed. Het gaat over vieze was en onopgemaakte bedden.
Het gaat over het helpen van elkaar in het dagelijkse leven.
Het gaat over het inslikken van de kwetsende woorden in plaats van ze hardop te zeggen. Het gaat over een snelle maaltijd klaarmaken en samen zitten op een laat uur, omdat jullie allebei een gekke dag hadden.
Het is als je een emotionele inzinking hebt en je liefde bij je ligt, van je houdt, en je vertelt dat alles goed komt. En je het gelooft.
Het gaat over nog steeds van iemand houden, ook maakt de wereld je soms helemaal gek.
Van iemand houden is niet altijd makkelijk, soms is het moeilijk. Maar het is geweldig en troostend en één van de beste dingen die je kan ervaren.
Als je gezegend bent om de juiste persoon in je leven te hebben dan kan je de hele wereld aan!
Samen hoog en soms lager vliegen, opstijgen en landen maar alles samen trouw als een zwanenkoppel.
De harmonie van leefbare fantasie maakt dat de wereld hier andere tijden kent. Gedachten creëren werkelijkheid, laten zich vangen in de melancholie van ware liefde. 
Aan de rand van het park rust en mediteert een vink, laten de bomen de lente in zich los en bespeelt de liefde gedijende longen. De verlaten pergola ziet dat het tweemans orkestje vervangen is door spelende tranen van puur wederzijds liefdesgeluk. 
Het samenspel knipoogt even naar elkaar. Hier kent de wereld andere tijden.

29-03-2019 om 06:50 geschreven door Books

LENTE, VAN HOOF EN EEN KOMPAS.
Lente! Eindelijk...dat spatje warmte méér. 
Het is ochtend en achter het glas voel ik bijna een zomerse zaligheid als een eerste lichtbron openspringt. 
In de milde wind zit een eerste lentemelodie. Het is een soort huppelend uitgelaten kind op een nog groenende berm terwijl in het nabij gelegen park de hazelaar zijn gele orgelpijpen schudt. Een grasspriet -de groei niet verleerd- recht zich terwijl in de letterbak, wat vastgeroest wekend en moeilijk los komend van de hechting, letters het mos op woorden zoeken. De “rosse” is wakker maar merkt niet hoe de volle lengte en breedte in liefdeswoorden me omklemt.
Lente, van Hoof en een kompas.
Watertanden op van Hoof's wijze. Een bootje, niet méér dan een in een cirkel opgerolde regenjas -met bodem tegen het zinken- dobbert wat aan. Een eiland in de verste verte niet te benaderen. Haar droge lippen likken zichzelf droger aan in zeewater gedoopte vingers. 
Het proviand dat opraakt, de zon die gek maakt en een gek die schrijft dat de zon op het water een schat de diepte in wijst. De vicieuze cirkel in het zeil, het gillen van meeuwen die loeren of er iets te rapen valt, wat van hun kan zijn. 
Het maakt allemaal niet uit, de haai zal toch vlugger zijn.
Lente, van Hoof en een kompas.
Aan de bosrand laat Lenaerts kikkers verzamelen in hun poel tussen het groen, muggen zwermen boven het stilstaande water en maken zich op om te socialiseren. Het is ochtend en de toon wordt gezet door de eerste kwaker terwijl het koor het nieuws beaamt uit de kikkerkrant. 
Bermen ontwaken, groenend uit beige stammen wordt de lente geboren. De weersvoorspellingen geven een zonnig weekend aan. De hectiek van van de afgelopen weken kan een rustpunt gebruiken als de duisternis tussen de bomen -nog half slaperig- merkt hoe een vleermuis langs de bosrand scheert. 
Op de velden van ware liefde rusten twee harten. 
Het slaapkamerraam is open. De wind blaast met geluk terwijl het hart hoop vangt. 
In het tapijt van haar dromen ziet zij hun wondertuin waar kleine bloemetjes kneuzingen verbergen. Geurende viooltjes sieren de welkomstpoort, ware liefde spreekt oprecht in woorden. 
Een geopende schelp tekent hun liefdesgeluk terwijl zachte vingertoppen de sporen van de mist wissen. In de combi van haar hart verstrengelen duurzaamheid en rede. 
Lente, van Hoof en een kompas.
Terwijl de schrijver schokschoudert ontplooien zich in de ochtenddauw dierbare tedere herinneringen. Als de taal van de liefde zijn geest en pen vult vloeit een stroom van passie de kamer in. De akkers van zijn ziel omgeploegd bekijkt hij haar foto. 
Wat zou een boomgaard zijn zonder haar zonlicht? Was als hij géén schrijver maar een imker? Dan zij zijn koninginnebrij.
Tollend door de poorten van zijn gedachten met nog half slapende ogen, bij een kleine kaarsvlam is verwachting een hoopvol woord. In zijn hart huisvest hij haar ware liefde. 
Een vierde tas koffie, op het vel papier volgt de ene letter de andere. De cirkels van het gemoed draaien nog een rondje, het klankbeeld van haar foto fluistert harder als de schreeuw om haar te omhelzen de kamer vult. 
Dralend door de ochtenduren spreekt de zekerheid.
Zonder mits of ge-maar samen naar de overkant. Het kompas van twee harten en hetzelfde doel. 
Lente, van Hoof en een kompas.
Lente en wat verlegen, maar zonder blos gromt de warmte van de muren in de te klein geworden schrijfkamer langsheen opgestapelde woorden.
Dauwdruppels kleuren pas geboren groene bladeren, bomen ontwaken bij een muzikale intermezzo van een klad merels terwijl de schrijver stilletjes glimlacht naar de spinnende “rosse”. 
Bij de eerste gloed van een zonnestraaltje denkt hij aan een meisje aan een tafeltje té groot voor haar alleen. Het glas Cabernet Sauvignon met zachte afdronk en pasta smaakt beter met twee. 
Als een fluwelen mantel laat hij het blad papier zich vullen met omgorde lichamen vol ware liefde en stilte. 
Fluisterende harten ademen dan krachtige zuurstof in, en zal het parfum van zorgzame liefde voor elkaar zich steviger nestelen in de draagbaar gemaakte rugzak die elke nooduitgang kent. Als zijn vingertoppen over het klavier reizen lijkt het of hij haar huid, doorschijnend als melkglas streelt. 
De inhoud van de letters gevuld tot aan de rand nipt hij aan een volgende tas koffie. 
Hij laat hun ontrafelde anagram en de alchemie van ware liefde de ochtend groeten. Met een tussensprint holt een nieuwe liefdes psalm de dag in. 
Het lijkt of ze haar lippen zacht op zijn wangen drukt als de schrijver langs de vensterwanden naar de wolken tuurt. Nergens glijdt een wolk mooier als in een mijmering en de valuta van ware liefde geen dagwaarde kent.

27-03-2019 om 07:10 geschreven door Books

ZANDLOPER, GEEN WAAROM EN LIGHT OF TRUE LOVE.
In een soort ridderlijke zoektocht naar de morgen bestormen woorden als krijgers mijn hart. 
Het vertrouwen straalt in de kleur van twee pupillen, ogen vormen strakke wegwijzers bij een rauwe hese stem met beschermende staat. Mijn vingers vormen dijken die een ware liefdes oceaan met tedere standvastigheid beschermen. Het baken van een nieuw verhaal worstelt in alle vroegte met geboorteproblemen. De doopvont van mijn schrijversbestaan vult zich langzaam. 
Tussen een half gelezen krant en het aroma van een derde tas koffie ligt een vertraagde blik, op zoek naar tekst lachen witregels terwijl het klankbord van mijn ziel zich vult met doorspekte tederheid. Als de glorende dageraad haar foto belicht begint de pen te leven. 
Flarden zilte kussen, een strand vol zand en twee wijnglazen laten de muze dansen. Het zijn kleine stapjes van puur liefdesgeluk in het zand, een zandloper van ware liefde die eeuwig korrelt. 
Zandloper, géén waarom en light of true love.
Op het bureau liggen papieren uitnodigend te wachten om als bootjes gevouwen te worden. In mijn mijmeringen staat in de lijn van haar hals een vuurtoren, rotsvast tussen de kliffen van woorden door. De kust van haar mond danst met de zoete smaak van haar lippen, in het duin van haar benen voelt de bedauwde ochtend innige aanwezigheid. De geankerde ware liefde overwint storm en ontij. Op een soort oeverloos eiland warmt getoetste taal mijn vingertoppen. Ware liefde is er zijn, ook als het even tegen slaat. Zij stookt het vuur aan terwijl mijn lijf en leden zich warmen denk ik hoe ware liefde geen waarom kent, geen oevers. 
Zandloper, géén waarom en light of true love. Het is nog vroeg als de lentezon het bed groet.
Dorstige lenden dansen in woordeloze taal, warrige haren wrijven zich een nergens tegemoet, aangeraakt en in tere verstrengeling gebonden. Inééngesmolten taal van twee zielen vormen een stevig beleg. 
In een tijdloos even is er tussen de harten alleen huid. Het minnelied sluit af met een bis-nummer en verlaten kantelend het speelveld na de bloei. 
Intiem als een ongelezen gedachte opent de verse morgen opgeruimd zijn poorten. 
De lucht vliegt af en aan zonder zorgen terwijl in een wereldstad een letterkunstenaar zinnen pent gebonden en aaneengeknoopt door ware liefde. 
In de nestwarmte opent een sleutelwoord haar hart. 
In een dwarreling van tedere gedachten door een muur van letters en het alfabet heen verdroomt de pen. 
Voor de spiegel in de rimpels van het water het sjabloon van haar gezicht. Haar schuchtere schouders dragen de ware liefde met zich mee. 
In haar lijf met golvende hoogtij beweging stromen gedachten mee. 
Verliefde monden bij het ochtendontbijt. De schrijver, de prooi of hoe je ware liefde verwoordt. 
Smaak, pupillen met tastzin parelend tussen woordkruimels. Met de droom nog achter de ogen kleuren woorden vele eindeloze tedere momenten. De ingeschonken liefde geurt. Flarden zinnen kleden het vel papier aan met een al lang vermist verleden.
In het summiere licht van een kaars gloeit nog even de light of true love.

26-03-2019 om 06:25 geschreven door Books

TORTELS, EEN NARCIS EN DE SLEUTEL VAN MIJN ZIEL.
Het is ochtend, té vroeg nog eigenlijk als de opdringerige lentelucht zich uitrekt op een groot -nog grijs- wolkentapijt. De wind duwt zachtjes in zijn rug. 
Buiten, aan de rand van het bos, is stilte de metgezel van een kwartet jolijtende eekhoorns. Gisteren nog werd hier getrimd en gekuurd door schoolkinderen -gelaards met opruimklauw- tussen en onder de bomen door. 
Papier, plastiek, blikjes alles in de blauwe zak . Plastiek eet plastiek, takken werden bij gezaagd, de bladeren van vorige winter werden in de humus korf gedropt. De verdwaasde blik als een kind merkte dat er een lange broek en ondergoed was blijven liggen. Wie doet nu zoiets? Niemand leverde commentaar. 
De tortels die aan hun nestbouw al begonnen zijn weten beter, zij trekken er zich niets van aan en zitten dicht bij elkaar.
Tortels, een narcis en de sleutel van mijn ziel.
Het is ochtend, net wakker. Door het slaapkamerraam lijkt het alsof de lucht een soort openbaringsgebied is, dat vaak op hol slaat. 
Op het erf van boer Nest, op het dak van de schuur, zit een blauwe reiger -een beetje uit koers geslagen lijkt het- zoekend naar vis of water. De wegen nog leeg, enkel kikkers en padden op trektocht naar eigen vijvers laveren langsheen het zebrapad. Het is zondag. Op de kerkhofmuur zoekt een eenzame narcis naar de bloei. De kerk staat er verlaten bij terwijl tussen de bomenrij de kapel uitnodigend wenkt naar vroege wandelaars. Het is stil. Ze verzinkt in herinneringen terwijl langs een vertikale vloedlijn tranen lopen, heel diep in het verdriet. Haar hart welt in het oog van de leegte die hij liet sinds zovele jaren. 
Eventjes maakt het niet meer uit of de wereldeconomie instort, haar lievelingszanger doodvalt of iemand op het parkeerterrein haar fiets gejat heeft. 
Tortels, een narcis en de sleutel van mijn ziel.
Het is ochtend. In het kleine schriftje zijn de zinnen van Lenaerts wakker. 
Zou ik het durven zeggen wat ik niet wil of zeggen wat ik niet durf? Soms wordt op de pond erg gewogen, elk woord in zijn gewicht om de kwetsbaarheid niet top te blazen maar vervolgens om ook de kwaliteit te garanderen. Wikken en wegen wordt een drukke bezigheid, een vorm van luxe terwijl spontaan zijn op zijn honger zit. Wat een vogel niet doet die fluit, die krijst, die slaat, die sjilpt en vliegt weg als het hem niet zint. Dat ik geen vogel ben moet geen bewijs. dat ik me bezondig aan lange overpeinzingen wel. Daar moet ik mezelf de laan uit sturen en zeggen laat de wereld draaien, draai je rondjes mee. 
Ergens tussenin hou ik mijn kerk in het midden, althans zo probeer ik het.
Tortels, een narcis en de sleutel van mijn ziel.
Het is ochtend. Nauwelijks een woord, gepanserde stilte. Zelfs de “rosse” merkt niet hoe de slapeloosheid van de voorbije nacht een beeld borduurt van haar pracht in mijn gedachten terwijl de geest van de ware liefde rond waart omheen de schrijftafel.
Buiten zoeken nevelslierten in een soort ontaarde tedere gebarentaal woorden, een doosje nieuwe balpennen staat er onwennig bij en oefent geduld voor het gemors van woord en zin. 
Het gemoed dirigeert met enige melancholie. 
De “rosse” is wakker en kijkt me met een matglazen glimlach aan. Ik stapel woorden in een eenzame omarming. 
Zachte tedere knuffelwoordjes vleien zich neer op het vel papier, iedere letter wordt met smaak opgediend. Binnen de glazen wanden van gedachten denk ik aan haar en tel de woorden en hun gewicht. 
In de mensenwereld van beminnen zullen straks de hommels in de lentezon van de rozentuin weer hun eldorado beleven. Kleuren spelen in een gedachtespel van een rollercoaster en het hindernissenparcours. 
In de opening van de deur, het derde kopje koffie in de hand vermengt de nicotine zich met de lentegeur. 
De bloempotten op de vensterbank kijken gespannen de wereld aan. 
Moe van moe slenter ik naar de schrijftafel. 
Een samenklank van gevoelens overmeestert de pen. Woorden ontsnappen in herinneringen terwijl ik met de rug naar het venster verder schrijf. Dat helpt. Vandaag begon de dag met haar onbewogen foto en de sleutel van mijn ziel.

24-03-2019 om 07:39 geschreven door Books

HET KALF, VAN VLIET EN DE KONINGINNENPAGE.
In een landelijk dorp klinkt de torenklok traag en triest op dit uur. Het is nog vroeg, wanneer aan de bosrand tussen torenhoge stapelwolken berken een ochtendlied prevelen. In de lauwe wind die hun beroert lijken het net een groep witte schutters – ongevaarlijk- op een uitkijkpost tussen dag en nacht voor de horizon van het landschap. Boer Nest is wakker. In de schuur monstert hij een pasgeboren kalf. De onschuld op vier poten van een trotse moeder koe snapt het nog allemaal niet.
Op de bank -onder de oude eik- zit een oude man. Sprakeloos voor zich uitstarend telt hij de jaren als laaghangende wolken in overeenstemming met de ouderdom. Met de rug naar de wereld tuurt hij over de velden tot aan de einder waar de lente een eenzame boom tot keizer kroont. Hier alleen -in de stilte van de ochtend ziet hij hoe schemeringen omtrekken moduleren. Met droefheid in de ogen kijkt hij silhouetten van meisjes na, die in te korte rokjes over langs het pad flaneren op weg naar het chirolokaal. De weemoed is meester geworden van zijn leven. 
Het kalf, Van Vliet en de koninginnenpage.
Net wakker. Van Vliet leest : boek zonder woorden. Waar de stilte zachte veelzeggendheid fluistert, meer dan de harde herrie van het nietszeggende gekrijs dat wordt overstemd. Het is de taal van liefde, wanneer ik kijk naar jou en jij naar mij. Hand in hand schrijven wij sprakeloos alles op in een boek zonder woorden. 
De dauw van een nieuwe dag ligt nog te rusten op de naar lente geurende velden. Een solitaire houtduif koert naar een klad spreeuwen dat het bijna Pasen is. Mussen en vinken preken vrede, een oude kerkuil oefent een psalm en een overvliegende kauw monstert de klokken in de kerktoren. 
Aan de vijverrand ruist het oeverriet een eentonige melodie, een verliefd vlinderpaar strijkt neer op het graszaad in de berm waar straks fietssporen een gloednieuw pad zullen aanleggen. 
De lente telt de eerste knoppen. 
In de berm vol bloemen naast het tuinhek huppelt een koolmeesje. 
Ze slaat het allemaal gade vanachter het slaapkamerraam terwijl een eerste zonnestraaltje teder knipoogt. Stilletjes vleit ze zich terug in de nestwarmte gevuld met zijn onzichtbare schaduw. De warmte in haar hart doet goed. Met gesloten ogen kan ze de wereld aan,ze mijmert over hoe ze ooit een palmtak had geplukt die haar gedachten een uitleg had gegeven. Beelden waren strakker geworden terwijl kleuren helderder leken te schijnen. 
Met enig cynisme om haar trillende lippen vraagt ze zich af of een late maartse grap de sereniteit van Pasen zal verstoren. Haar ogen in een stil gelaat denken enkel aan hem, aan de smaak van zijn woorden die de welvingen op haar tong hadden gestreeld. Zijn combinatie van ratio en gevoel van ware liefde maar ook de steun,bekommernis en begrip maken haar blij. Even kruipt ze nog dieper weg in het beschermend schild van het donsdeken.
Het ochtendlicht (vol van het lenteuur) straalt in schril contrast met de reflectie van haar lichaam in de spiegel.
Het kalf, Van Vliet en de koninginnenpage.
De koffie drinkt heerlijk weg. Black, géén melkschuim op de lippen waar eens water stond. 
De ochtend lacht om windvlagen en grient niet om méér of minder hemeldruppels. De “rosse” is wakker, het verdrietpijl gezakt wegens -géén verse brokjes” gisteren. Relativering proeft in verrukking de aanslag op het klavier terwijl ik genoegzaam mijn mond veeg. Ik verdwaal in raadsels, haal herinneringen op en voel nog de kus, dat eerste moment van elkaar raken. Kostbaar zonder woorden, een lippenspel als warme liefdesverklaring en de mooiheid van het elkaar aanvoelen. Een levende uitdaging om diep te duiken in bonte dromen. Zinnelijk raadsel van nabije verterende lippen, zacht fluisterend woorden van een eeuwige belofte.
In de verte zwijgt het met lentedauw bevangen park. Als de laatste kille nachtelijke bries ootmoedig zich neerlegt bij het verlies van de eerste zonnestraal groeten slaapoogjes zonder ondertiteling de nieuwe morgen. Beelden uit de map tedere momenten draperen de gedachten. 
Onzichtbaar werpt de tijd een lasso uit, vult de pen zich met een nieuwe vulling inkt en oefent het vel papier nog wat geduld. 
Aan de met moed gesloten poorten van het verleden berust de rugzak in het lot van de geschiedenis. Ingehouden adem twijfelend tussen cursief of vetgedrukt.
Echo's van het zielcontract weerkaatsen op stille muren, het aroma van de verse koffie danst zichzelf de kamer door. 
De hand van tederheid vermengt zich met een kus vol beloften. 
Mijmeringen als lentebriesjes zoeken de inktletters. In de rijen letters en de kroonluchter weerkaatsen glinsteringen van ware liefde. 
Bedwelmd door de stilte proberen vingers woorden te schrijven met intensiteit en passie. 
Het epos van zingende blijde vogels en glimmende berken in de zon, de doorkijkjes van het bos. 
Twee harten als kabbelende beekjes samengevloeid tot een kalme liefdesstroom.
In de werkelijkheid van dromen,lieflijk essentieel pent de schrijver een kort rijm. 
Gegriefd op een sokkel laat hij lezen hoe die dag majestueuze pracht hem een Koninginnenpage bracht.

23-03-2019 om 10:27 geschreven door Books

 LENTE, MIJNHEER MUS EN DROPS OF THE HEART

Ochtend. Lenaerts is al wakker en herleest een tekst. Het klaart verlangen naar lente, het doorschieten van krokus en narcissen in het vroegere ochtendgloren. Het is de nieuwe aarde in haar adem van verjonging, de fluitende vogels als nestbouwers aan de frivole zijde van bestaan. Ach, al was het dit ene moment van de groene salto in mijn hoofd, de lente feest haar welkom met méér licht en al dat nieuw leven op onvergetelijke momenten.

Ze staan er nog, de doorregende platanen in de tuin. In het bos, een ontwortelde beuk die de strijd verloor met de natuur, straks vindt hij zijn laatste rustplaats bij de stapel brandhout tegen het tuinhuis. Kwetterende mussen in conclaaf. In het traaglopende beekje kabbelt een waterkuikentje zijn eigen weg. Een kwieke merel scheert zich in alle vroegte naar het vertrouwde hek. Om zijn snavel hangt een zweem van tevredenheid. Het lijkt of de nakende lente hem nieuwe vleugels geschonken heeft, kracht om een nieuw nestje te bouwen. In de aanloop naar zijn favoriete landingsplaats ziet hij hoe boer Nest de winterschuur opent. De al naar de lente ruikende hand van deze noeste akkerbewerker aait de ploeg. Nog enkele dagen en het land krijgt een nieuw jasje. Neergestreken dartelt de merel over de smalle reling, zijn twinkelende oogjes proberen haar glimp op te vangen door de half geopende gordijnen.

Lente, mijnheer Mus en drops of the heart.

Hij ziet hoe de ochtend haar nestwarmte schaduw omstrengelt. Haar trage wakker worden in het bed van druilerige nachten laat parelende zweetdruppels na. Toen gisteren heer Slaap overmand door mevrouw Droom langs kwam had ze gezien hoe ze samen lachten in het bos. Hoe ze samen de branding van de kustlijn hadden gekliefd, rozen en dalen deelden met Nederlands accent maar ook tederheid hadden toegedekt in verstrengelde lichamen. Op het kruispunt hadden ze de juiste afslag genomen, op gevoel zonder digitaal besturingselement. Ze straalt als ze voelt hoe sterk ware liefde wel is.
Vanachter het bewaasde venster, uit de schaduwhoek van haar oog ziet ze de pas geboren bloemen naast het grasperk. De vruchten van de natuur kleuren mooi in de prille lentezon. In haar eigen tuin van bezinning telt ze narcissen, bloemen met een freudiaanse naam die hels kabalen. De grote gele trompetten schallen egoisme over de af-en opgeruimde eetplek. Op een briefje laat een angelsaksisch scheldwoord de frustratie en onbegrip achter. In de verte denderen treinen nooit-op-tijd over de rails. Klokkengeluid heeft het uur van de waarheid geslagen, de straatverlichting gaat uit en vanachter gevels komen de eerste forenzen naar buiten. Het werk roept en als de deur in het slot valt lijkt mijnheer Mus even te knipogen. Ze wuift even naar hem. In een soort ere saluut neemt hij nog een takje mee van de heg en vliegt zelf zijn nieuw nest tegemoet.

Lente, mijn heer Mus en drops of the heart.
Verbeeldend schrijvend nipt hij aan de derde tas koffie. Het lentegevoel waait over de stad. In het park zijn gevleugelde nestenbouwers al naarstig aan het werk. Nog even en het nestje met huisnummer ware liefde is klaar. En zo versmelt de natuur met de realiteit in a shake of true love.

De “rosse” slaapt nog als de verbeeldingskracht een traag dromenwalsje doet met de verse koffie. In de keuken, de weekheid van het lopend eitje dat nog zwerft in een te grote pan. Een fel vermagerd takje zoekt de lente zonnekracht. 
In het hotelletje van hoog gras ontwaakt een woelmuis terwijl bij de onwelriekende modderplas een familie vroeg wakkere kikkers eendracht preekt.
Het koffielepeltje roert zich door stille ochtenduren. Mijmerend ziet hij haar zitten aan de ontbijttafel waar ze al haar gedachten vouwt in een vogel van papier. Op haar lippen rust de ware liefde terwijl ze verdwaalt in haar boekenkast met traag slenterende ogen langs inmiddels onleesbaar geworden titels. 
Er zijn nog nagloeiende stoppels op haar wangen, de dauwdruppels van liefde. 
Als nachtraven hadden ze de nestwarmte gedeeld tot de klamheid van de lakens hun ware liefde vasthield. 
De fluisterende stilte gevuld met de stem van de vingers. Versmolten gemoedsrust van geliefden. 
Ze geurt nog naar de ware, hij de grote beer die haar telkens weer vertederd en liefdevol aankijkt en haar met geduld kracht en liefde schenkt, en immens begrip. 
Nachtmerries zijn geen paarden. Zo had hij ooit haar met eén van zijn guitige kwinkslagen haar blaasinhoud op de proef gesteld. Zijn kwajongensstreken leken geen vat te krijgen op zijn leeftijd.
Rodin, kussend uit een marmerblok gehouwen speelt zijn stille alles zeggende figurantenrol. 
De ritseling van de ontwakende ochtend en de spinnende “rosse”verbreken de verzadigde stilte. Golvend op liggende zinnen kompast hij de pen over het vel papier. 
Het letterkussen blijft onsterfelijk praten. terwijl de vacht van de geurende morgenzon de drops of the heart bedekt.

22-03-2019 om 06:31 geschreven door Books

TUINGROENTEN

Dezer dagen sluip ik soms incognito door het tuincentrum. Het liefst op een doordeweeksedag, tijdens een doodrustig middaguur, met een muts over mijn oren en een bril op mijn neus.Want een tuincentrum op pakweg een kilometer van je deur mag (en kan) dan wel praktisch zijn, de keerzijde van de medaille is, dat er altijd wel iemand is die je herkent. Is het géén buur, dan is het wel een trouwe lezer van deze internetkrant , een fan van mijn ochtendvruchtjes én deze column, een volger op mijn facebookpagina of iemand die interesse toont in mijn uitstraling.

Mensen staren nu éénmaal graag, en de grootste durvers spreken mij aan, terwijl ze ondertussen stiekem opvallend de inhoud van mijn winkelkarretje screenen. En laat ik net op zo een moment een zakje niet-biologisch bonenzaad gekocht hebben (na overleg thuis met mijn muze), omdat ik op de site gezien had dat de biologische versie uitverkocht was en wij dringende boontjes nodig hebben. Of vogelbollen met groene netjes eromheen, terwijl ik al de hele winter gelezen had dat je die ten alle tijde moet vermijden.

Altijd lijkt het -afgaande op de gelaatsuitdrukking van de screeners- wel iets fout in mijn winkelkar te liggen. Hoe moet een bekende kok zich voelen, denk ik dan, wanneer die snel een supermarkt binnenstapt voor een gemakkelijke hap, nadat hij een ganse week uitgebreid gekookt heeft in zijn restaurant of voor zijn dagelijke kookprogramma op eender willekeurige tv-zender. Zeker weten dat de mensen het zakje kant-en-klare sla en wortelen “gemengd” en de tube mayonnaise in zijn winkelkar onthouden, maar de volledig zelfgemaakte lasagne waar hij op TV méér dan een uur mee bezig was, vergeten. Ach, op zo een moment denkt onze kok waarschijnlijk : waar zijn mijn pruik en zonnebril als ik ze echt nodig heb?

Maart is eigenlijk een gevaarlijke maand. Als mijn muze en ik in januari de stad ingaan kunnen wij (enfin, ik dus) probleemloos een schoenenwinkel met '-70%' voorbijlopen, maar wandel ik nu een tuincentrum binnen, dan vervliegt alle ratio en slaat mijn koopwoede toe. Een extra kamerbegonia ('er is nog een plaatsje vrij op de keukenkast'), een klein zakje dahlia's ('zo'n mooie kleur heb ik nog nooit gezien') of een fles plantenvoeding voor onze uitgebluste terrasplanten die straks naar buiten mogen. Om dan thuis vast te stellen dat ik nog twee volle flessen in de kast staan heb. Kortom, génant.

Ach, ik probeer er iets aan te doen. Net zoals (zei mijn moeder zaliger toch altijd) het helpt om een groot glas water te drinken wanneer je een vreetbui voelt aankomen, bedwing ik mijn lentekoopdrang door mezelf eerst een klus in de tuin op te leggen, voor ik naar het tuincentrum mag. Siergrassen afknippen, onkruid wieden, houtsnippers op het pad strooien, of, de allerbeste remedie tegen koopwoede, tuinzaden sorteren. Om vast te stellen dat ik nog drie pakjes rode bietenzaad op voorraad heb, vier verschillende radijzen en twee zakjes snijsla. Ongeopend, over datum! Génant, alweer.

Op zo een moment ben je blij dat de “liefde van je leven” roept dat er koffie is. Ik weet het, in de moderne wereld heet de toog nu 'Twitter' en de koffiemachine 'Facebook' maar wij houden het op een ronde tafel gevuld met heerlijke croissants. Zou toeval bestaan? Het moet wel, want hoe verklaar je het anders dat tussen het ontbijt en de verdere zaterdagochtendklussen in, mijn muze opperde dat ik eens een column moest schrijven over onze tuin. Ze moet het gemerkt hebben aan mijn gelaatsuitdrukking dat ik het maar niets vond, dus zei ze snel “over” eten dan? Ik protesteerde onmiddellijk, want schrijven over eten vind ik niet leuk. Wat mij betreft wordt er al teveel geluld :eten moet je maken en dan opeten. Punt.

Dus werd het deze week een stukje over groene vingers, want wie anders bezoekt er tuincentra denken jullie? Ik dus, kompleet met muts tot diep over mijn oren en een bril op. Mochten jullie mij er alsnog tegen het lijf lopen, willen jullie alstublieft me géén aandacht schenken?

22-03-2019 om 05:37 geschreven door Books

MISSEN, LENTEVLEUGELS EN AMORE PER DUE.

Het schuchter straaltje zon maakt langzaam warm, het is wennen na al de maartse regendagen. Aan de bosrand zingen mijmeringen een prevelend gebed, een duet met wat vroege bosduiven. Hunkerende lentetranen op bladnerven zuchten. Straks dansen halgroene grashalmen op de melodie van de wind. 
In de nestwarmte geniet ze nog even van de gedachtenrust. Solitaire bomen gevangen door het raamkozijn doen haar aan hem denken. 
De optelsom van alle liefdevolle tedere momenten en beantwoorde verlangens, energie boost van ware liefde liggen verscholen onder het kussen. Achter het masker van haar glimlach voelt ze zijn zachte hand. 
Slapen in zijn warme vleugels, zaadjes tellen van puur liefdesgeluk.

 Het meisje met de uitgekomen ware liefdesdroom laat de jurk over haar lenden glijden. Door het geopende raam ziet ze de mist hangen als een deken over het gras terwijl blaasbloemen hun omhulsels verliezen in de wind. Hier beleeft ze de schoonheid en eenvoud van wat ze al wist, hoe mooi en teder ware liefde is.Aan de keukentafel, in de tijdelijkheid van het ochtendritueel schrijft ze zijn naam in de broodkruimels, maar in haar hart zal hij eeuwig blijven staan. Een nieuwe pagina begint met de woorden dat alles bij het leven hoort maar missen géén simpel woord is. 

Missen, lentevleugels en amore per due.
In een wereldstad zoekt een schrijver naar de juiste woorden die in staat zijn gevoelens uit te drukken zoals ze bedoeld zijn. Geplukte pennenvruchten zoeken zwemmend in een zoet liefdesbed haar lichaamscontouren terwijl de hebzucht van het vel papier liefdeszinnen slurpt. De inkt kust een nieuwe dag. De derde tas koffie is half leeg, koud ook als hij deze zin uit het klavier laat ontsnappen.

“Sprietjes, mos of pluizig schapenwol van jou ben ik overvol.” Het is de never ending feeling of true love by the writers fantasy.

Een eenzame bliksemschicht zoekt zijn weg door de donkere ochtend waarin in oneindige vormen schemeringen weg schuiven.
De morgendauw parelt druppels honing die smaken naar haar zoete en pure liefde. Spinnen morren zich wakker, ontluikende bladeren -in het park kortbij- ritselen en gedachten vullen het gemoed. Lentevleugels in de ochtendwind voeren ze mee.

Missen, lentevleugels en amore per due.
In de spiegel van de schrijver loopt ze schelpjes te rapen op het strand. Waaiende haren aan de vloedlijn, tenen gevuld met zand en de alertheid voor een natte hondenneus. Momenten van het leven, stevig omarmd en stil en zacht gekoesterd meegevoerd door het schuim van de koppen van de golven. 
De eerste rimpels herlezen het ware liefdesverhaal. 
Oude sterren belichten haar iedere nacht. Strelende lippen zachtjes geraakt is zij de adembenemende golf die over alles waakt. 
Ware liefde vloeit op het papier, over vlinders in haar buik en altijd blijven wie je bent. 
De pennenridder nipt aan een vijfde tas koffie en glimlacht de spiegel toe. 
Het gegooide kushandje doorkruist de schrijfkamer op weg naar het vangnet van de spiegeling. 
De nieuwe dag schrijft straks een nieuw verhaal, een caffè in amore per due.

20-03-2019 om 07:04 geschreven door Books

EEN KAARS, OCHTENDDAUW EN EEN REGENDAG.

Een woord is de tederste aanraking van het oor dat luistert. Het verleden heeft al lang de kaars gedoofd. De huizenrij, nog getekend door de voorbije winter en de regen oogt desolaat. 
De wegen van onzekerheid, wachtend op fel kleurende nieuwe wegmarkeringen oefenen geduld. In de ochtendglans wentelt, nog zonder vermoeden zich een toekomst. 
Als de wolken en de zon een eerste ochtendduet aanheffen straalt tussen de takken van bomen de dunne maar sterke draad van ware liefde. In de toren van de dorpskerk ontwaken bronzen klokken. Op het plein filosofeert een plataan tussen dorre bladeren wachtend op het nieuwe groen. Fiere eenden en hun kroost trekken langs het wandelpad. In een spel van licht en duisternis glijdt een zwaan, die nooit tweemaal sterft in hetzelfde water, naar de oever van de vijver. Weduwnaar reiger, steltig statig loert geduldig langs de waterkant. 
Takken zwellen al lichtjes op, knoppen blazen zichzelf als kleine ballonnen de ochtend in. De weilanden – nu nog dronken van het water- ademen straks de lente in en uit. 

In de baan van de eerste zonnestraal verstilt haar gedachte aan ware liefde. Door haar onderbroken slaap, woelige gedachten en zorgen had ze de breakdance van de mannetjes merel gemist deze morgen, hij haar ongetwijfeld ook. 
Door de ochtenddauw over de heidevelden heen voelt ze hoe hij met sferen van een nieuwe vlam haar hart verwarmt. Haar lijf van porselein hecht zich aan de ware liefde. 
Momentum van liefdevol geluk met herboren rust. 

Een kaars, ochtendauw en een regendag.
De dageraad nevelt herinneringen terwijl wolken hun velden verruimen.
Samen gelukkig trouw en oud geworden tortelduiven klieven door de lucht en een paar hazen zonder angst, vinden in elkaar, kornuiten. Op het melkmoment wachtende koeien ogen nog vermoeid.
Tedere tapijten van mos spelen licht harmonieën met het bos. Schemerochtend van geliefden, terwijl een traantje van puur geluk zich vermengd met reveldruppels. Zachtjes plukt ze de liefde van het raam en raakt er de puurheid van aan. 
De spiegel van haar ziel weerkaatst in het prille ochtendlicht. Zijn blik spreekt voor haar alle boekdelen. 
Ondeugend nadenkende en bijzondere kijkers die haar steeds weer zeggen te mogen zijn wie ze is. 
Zijn oren voor medeleven, behulpzame handen maar vooral een hart vol ware liefde.
In haar buik bloeit de passiebloem. Ze danst even weg achter haar droomgordijn waar zwijgende woorden bedwelmen. In de kriebel van haar ochtendlach voelt ze de streling van hem die ze beer noemt. De stilte in de kamer vertolkt op haar manier zieldromen terwijl aankomende lente kleurpatronen haar verder de weg wijzen. 
Zielen spinnen een nieuwe dag in met zoete gedachten aan voorbije nestwarmte. Het deurplaatje lacht mee. In haar gedachten een toepasselijke naam voor waar liefdesgeluk : zonnehaven!

Een kaars, ochtenddauw en een regendag.

In de schrijfkamer vechten de lettergrepen en de grammatica een robbertje uit, inktvlokjes vinden de regels weer terwijl de auteur in gedachten de muze streelt. Op het vel papier, in een soort schrijversgewijze nestwarmte laat hij haar schouders vol weemoed rusten terwijl het in haar hoofd lijkt alsof ze zich in een spiegeltent bevindt. Hij laat door het vensterraam haar gevleugelde vliegers zien -zoekend naar takjes- terwijl haar denken zich ordent. 
In een oude gedichtenbundel lijken teksten hem begrijpend aan te kijken. Zijlijn notities, over verdriet welke je meedraagt tussen schors en stam van je hoofd en lijf. De weggeveegde traan op zijn wang laat visueel dan wel geen sporen na, de betekenis er van des te meer. Herkauwend als een herbivoor met vier magen leest hij digitale woorden. Over ware liefde vloeiend door berg en dal, windvlagen en stormkracht 10 maar steeds als een schoolse rekenkomst met de juiste som als uitkomst. 
In de mixed emotions van het moment glijden wereldsteden voorbij. Rome bij nacht, streets of London, a night in Bangkok of nachten van Parijs. Herinneringen getekend in en met een eigen kader, randen van wit of zwart. 
Hier aan de rand van een nieuwe morgen met koffie aan zet voelt hij haar dichtbij. 
De vierde tas koffie luistert als hij denkt over morgen en in mijmeringen haar vertelt van gisteren. Op de zetel, nog lui maar met haar eigenzinnige kattenfierheid luistert de “rosse” naar zijn taal zonder woorden. Terwijl hij door zinnen ruist pent hij de belofte neer haar te zoeken tussen bloemen als de lente komt. 
Belletjes van binnenkomende digitale berichten verstoren zijn inspiratie.  
Het aroma van zijn sigaar vormt een grijze wolk in de schrijfkamer. Door het raam kleurt de horizon verhelderend en neemt de lucht gedragen door de wind antwoorden met zich mee. 
Terwijl de eerste nakende lentedagen verlangend turen naar vakantietijden vult hij even de pen met verse inkt. 
Hij schrijft een eerste regel, twijfelt door de aanslagen heen over een vraag- of een uitroepteken, nipt aan tas koffie “number five” en verfoeit een nieuwe regendag.

18-03-2019 om 05:54 geschreven door Books

INTRATUIN

Ik ben het een beetje beu en moe tegelijk, die regendagen. Het lijkt of wind en regen een ongeschreven samenwerkingscontract getekend hebben. Ergens op de digitale weg kwam ik deze tekst tegen en vond hem eigenlijk wel heel toepasselijk. Als het leven je een regenachtige dag geeft, speel dan in de plassen. Durven jullie dat? Spelen in plassen?

Ik moet er eerlijk gezegd eens over nadenken. Ik wil het niet meteen aanhalen als mijn muze net wakker is, een kopje koffie drinkt – op haar eigen gracieuze wijze - en de “rosse” lustig spinnend de ochtend verwelkomt. Terwijl ze wat kiwi's van hun jasje ontdoet vraagt ze mij hoe het afgelopen is met de ontmoeting – eerder deze week - met een vriend van mij, een keurige kakker (ja, supporter van Mechelen dus) overigens die me wilde spreken onder vier oren.

Na zijn telefoontje had ik voorgesteld om dat in de koffiecorner van Intratuin in Zwijndrecht te doen. Hij voelde meer voor een ontbijtje in het keurige Le Tissu Hotel. Na kort aandringen won ik.

Het gesprek begon traag er raar. Hij wilde weten wat ik leuk vond aan dat scootmobielhoekje van de Intratuin? Ik vroeg hem op mijn beurt wat er gezellig was aan het Le Tissu Hotel? We namen wat kleine en grotere wereldproblemen door. Al gauw ging het over de klimaatspijbelaars.”Van onze belastingcenten”, mopperde hij en voegde er in één volzin nog aan toe dat die kids allemaal vliegend met vakantie gaan en dagelijks bij de plaatselijke Mc Donalds zitten. Nee, dan waren wij vroeger beter af met onze broodtrommeltjes. Harde korstjes, daarvan kregen er véél... juist ja :). Ik zei het waarschijnlijk net iets te luid want aan de draaiende kopjes van alle andere koffieklanten kon ik merken dat zij mijn ongezouten uitspraak té luid – en dus té duidelijk – hadden meegekregen. Ze claxonneerden als het ware instemmend. Ook mijn vriend – de kakker annex maneblusser - was het roerend met me eens. Heerlijk. Nu ja, we hebben de leeftijd voor dit soort saamhorige meningen. Zoals? Als ze willen protesteren doen ze dat, maar beter maar in hun eigen tijd. Ik deed het overigens in 1981 met die kruisraketten ook. Vorige week las ik trouwens dat de meeste leerlingen op donderdag vrij zijn in verband met het chronische lerarentekort, maar dat hield ik hier wel stil. Laat de honden maar gezellig slapen.

Samen moesten we ook nog even smakelijk lachen om Stef Wauters, die steeds zo lief zijn best doet om intellectueel over te komen. Stef is ongetwijfeld lief, maar als nieuwsanker hou ik méér van een meer accurate uitstraling. Schattige Stef mag er wezen. Nadat we het nog even hadden over de malaise bij Real Madrid merkte mijn vriend mij op dat niet alleen de Noord -en Zuidpool met zekere spoed smelten, maar dat ook de gletsjers in Hindoekoesj en de Himalaya in rap tempo verdwijnen. Maar liefst 1,9 miljard mensen zijn afhankelijk van dat water en komen daarna – zo goed als zeker - met bootjes onze kant op. Ze spoelen waarschijnlijk aan in Oostende dat inmiddels verlost is van een Coucke-complex.

Ik vroeg mijn oude maar beschaafde vriend waarom hij mij eigenlijk wilde spreken. Simpele vraag : Of ik hem wilde vertellen over ware liefde. Ik zei hem: “ die vertelt je alles zelf, als je ze ontmoet.” Hij leek beduusd door mijn antwoord, ik zei dat ik weg moest. Bij de uitgang van het tuincentrum zag ik Gwendoline Rutten met een zakje kunstmes in haar karretje. En toen? Toen toeterde een scootmobiel en deed ik verbaasd én beleefd een stapje opzij.

Aan de keukentafel ben ik alleen achtergebleven. Mijn muze hoor ik boven volop bezig, de “rosse” is alwéér in Cats dreamland en ik? Ik denk nog even na over Intratuin.

16-03-2019 om 06:37 geschreven door Books

BALLET, VLINDERS EN EEN BUNDEL.
De nieuwe morgen dropt zich tegen het vale licht aan de horizon. Het regent blaasjes, het water gutst tegen de muren van de oude dorpskerk. 
Wolken formaties-méér dan 50 tinten grijs- als een groot verdriet hangen schreiend over de velden. Het is nog vroeg. Aan de bosrand, een oude man op een houten bank -de hond aandoenlijk mooi in zijn doorregende bruine vacht-, luistert als trouwe vriend zittend naast zijn baas in een taal zonder woorden. Een -nog niet lang wakker- fietsende dame probeert tevergeefs een knoop in de adem van de wind te leggen. Een zwanenkoppel siert de parkvijver met een ballet. Hun kunst oogt een matige bijval, zo vroeg in de ochtend. 
Ik denk dat Noah er met zijn ark langs moet varen om hen te redden. 
Het regent verdriet. Dakpannen rillen betraand langsheen een kapel. Hier worden smeekbedes verhoord, hangen restanten van wensen onzichtbaar in kaarsgeur en zoeken mensen antwoorden.
Ballet, vlinders en een bundel.
Net wakker. De pent trilt nog in haar hand als ze in het kleine schriftje noteert. Hoe geniet ik van het ogenblik wanneer je zachte ademhaling me meevoert naar een werkelijkheid, die dromen overbodig maakt en ik soelaas vind in ware liefde. Door het slaapkamerraam ziet ze hoe de lichte regenval en ochtendstilte een bed vormen voor de in barensnood verkerende lente. 
De laatste maartse gril houdt zijn laatste voorstelling, nog even persen en alles is herboren in fris groen. Tussen de warmte van de lakens, ware liefde die haar ogen en hart gegrifd heeft met onuitwisbare rode inkt. 
Al zijn woorden raken haar, ze leest zijn zinnen en diep in lijf en leden weet ze dat hij haar immens sterk aanvoelt. 
Ze sluiert haar gezicht met een glimlach terwijl de trage morgen plagend haar zichzelf laat hervinden met de zang van een merel. Herinneringen bellen aan in haar gedachten terwijl ze met een veerkrachtige stap de nieuwe dag begint. 
Liefde omgordt haar lenden, terwijl ze de vlinders vangt die haar buik vullen. Samen varen ze op hetzelfde kompas, zeezicht deinend op de golven. 
Het half geopende raam toneelt een klad vogels in dansvlucht terwijl een ekster het nog ongeploegde akkerland groet. Het bos in mozaïek van kleuren zal straks haar ware liefdesgeur snuiven. In de spiegel van gemoed zweeft haar werkelijkheid geworden droom voorbij. 
Ballet, vlinders en een bundel.
Ik nip aan mijn tweede tas koffie. In een soort boekbundel gedachte, de vlag die de lading dekt op een schip -wimpel erbij- verenigt met het schrijven.
Mijn ochtendlijk lentegevoel verweeft zich met zwevende gedachten aan tastbare momenten. Ware liefde verlicht het hart en verzwaart het met het dragen. 
Op het klankbord - zonder ruis op de lijn - klinkt het perfecte liefdesduet. 
Het is een soort tedere mimiek bij trillingen op tedere golfbewegingen die de muze laten spreken bij de frisse morgendauw vol regendruppels. De puzzel van het leven ligt er opgelost bij, ingekaderd met een dunne gouden liefdesrand.
Door het raam zie ik -wat verder weg- in het park de schoonheid van een ontwakende boom. Gesloten ogen weerspiegelen haar glimlach. 
Een nieuw etmaal ontwaakt en als de dag de deuren zal sluiten zal ik kijken naar de invallende duisternis en de muren van de stad die langzaam sluiten. 
Puur en onvoorwaardelijk smelt ware liefde bij het kopje koffie. De tikkende wandklok met enige jaloezie voor het ritme van het hart hangt er stil bij. De “rosse” is wakker en ziet hoe een glimlach mijn gezicht verlicht wanneer ik -weggevloeid in een mijmer- de echo hoor van haar stem.
Op de schrijftafel sla ik het boek van verborgen eenzaamheid open, herlees haar kwetsbare tederheid vermengd met plaaggeest zinnen. Ware liefde, gebonden bundel met gevoelens van twee harten.

15-03-2019 om 07:42 geschreven door Books

MAARTSE GRIL, HET MOOISTE WOORD EN DE SCHOONHEID VAN.

Lenaerts is wakker. Net als ik wandelend gedreven door een te strakke wind, de duw in de rug, de kleren klevend op onze huid -gerimpeld onstabiel- gedraaid op armen en benen. Paraplu's in omgekeerde aanslag die ons ronddraait, tegen deze compositie van natuurkrachten halen we het niet.

Aan zee zwiepen vissersboten tegen de rubberen bescherming op de kaaimuur. De masten balanceren als een wilde dans. De golfslag staat op storm in de vaargeul. Familie Seagull doorkruist de lucht, ze krijsen grijnzend in het kluwen van hun vlucht. Aan de kaai is het dagelijks leven uit zijn scharnieren gelicht. De vaart naar zee is quasi niets en de verschillende viskraampjes blijven dicht bij dit helse weer.Het is de hoogste tijd om aan de zon te denken. In nip aan mijn vierde tas koffie en dompel me onder in het taalbad van eigen vermogen 
Ik wil geen "creep" zijn en mompel bij mezelf : na regen komt zonneschijn.

Maartse gril, het mooiste woord en de schoonheid van.

De schrale akkers ademen de maartse dagen uit. Langs de glooiende velden zwijgt stil een bomenrij. Dode dorre takken tussen het mos, restanten van een koud en nat seizoen. De eendenvijver luistert stil, opgeschrikt door een pauw die de ochtend hees inschalt terwijl een regiment mieren het juiste gelid zoekt. 
In het bos schuimt een vos -poten nat- behoedzaam door achtergebleven vogelpoep, langs het pad fladderen duiven om de lichtpalen heen benieuwd naar een achtergebleven doekje voor het bloeden op de grond. Rondom de dorpskerk zwaluwt een eerste “black and white”. Langs de gevels van een huizenrij hangt nog de sluier van de nacht, in slaapkamers probeert de nestwarmte een gevecht te winnen van een digitale wekdienst. 
Slaapoogjes nog zwevend in gevoelens groeten een nieuwe morgen. 
Ze had dwars door de nacht heen gereisd in gedachten, zijn zachte hand gevoeld en teder gewoeld over hun ware liefde. In een soort idyllische reis zag ze hun samen zilverdraden tot een waar liefdestapijt weven, tekenden ze een kader om de rand van alle keuzes en glimlachten ze heel even zichzelf de branding van de zee in. 
Haar vingers vol herinneringen bladeren door een boek.
Hoe ware liefde weemoed plengt in een traan, een liedje losmaakt en duidelijkheid enkel het punt zet bij de rust. De lijn der gedachten musiceert en zoekt de juiste noten. 
Bij de koffie krast ze op goed geluk de cijfertjes van een kansspel weg. 
Door het keukenraam ziet ze hoe twee bejaarde merels nog fluks over het tuinhek trippelen. Het regent, ze dragen nog de sporen van de seizoenen op hun veren maar vooral de tekening van de ware liefde voor elkaar. 
Als straks het eerste groen het zwart zal uitgommen en de lente geurend aanbreekt zullen ze een nieuw nestje bouwen. Op weg merkt ze dat het dorp deels al wakker is. De schoonheid van de omgeving raakt haar. Hier en in haar hart voelt en weet ze dat ware liefde mooi is maar verbijt ze wat haar hart – onuitgesproken- al lang weet.

Maartse gril, het mooiste woord en de schoonheid van.

In de schrijfkamer klinkt vanuit de verte nog bruine muziek door het portaal van een druk beklante herberg. De nostalgie van schaars geworden krakende 45-toeren plaatjes galmt de stad in. 
Aan de rand van de schrijftafel maakt de “rosse” zich op voor de eerste rare sprongen in een nieuwe dag. 
De tot de rand gevulde tas koffie, de pen met liefdesinscriptie en het doosje sigaren wachten geduldig, als statische toeschouwers op de eerste zinnen. Het ochtendvruchtje baart zich een verse dag in. 
Een vrucht over ware liefde die over seizoenen heen uitkijkt naar de nakende lente, over nestjes bouwen met rust en tedere zoentjes. 
Of lente-bloei-nestje-van-ware-liefde als woord kan stelt hij niet in vraag. Voor hem is het gewoon het mooiste woord.

Maartse gril, het mooiste woord en de schoonheid van.

In het kraambed, onder het nachtdeken dat de nestwarmte beschermt als een siamese tweeling, de rust naast de innerlijke vrede. 
De laatste regendruppels strelen de ontwakende populieren, een rij wilgen verknocht aan zichzelf waaien zichzelf een nieuwe dag in terwijl een klad duiven een scheervlucht oefenen a-la-façon
de Dourdan. 
In een soort eindeloze processie klieven vliegers van divers pluimage door grijze wolken, groeten de windmolen die een liefdeslied maalt en loeit vee op een boerderij het erf wakker. Het gekraai van de overjaarse haan maakt de zweem van gevangen vrijheid wakker. Het pad waarop ze dwaalde deze nacht laat zijn laatste zweetparels achter. Zachtjes opent ze het raam van haar gedachten. In een klein schriftje worden zinnen wakker. 
Het vluchtige handschrift over hoe harten elkaar vonden, lichamen de intensiteit van de verstrengeling vertederden en woorden niet hoefden, omdat ogen alles zeiden. Haar zwevend verlangen van ware liefde had zich geankerd, de evenwichtsoefening op een uitgerafelde koord was gelukt en de dagen dat de spiegel het verdriet in haar ogen kon lezen zijn voorbij. Plots heeft de stilte duizend klanken. 
Op de tafel staat naast een hoopje bijeen geveegde kruimels een fruitschaal vol druiven nog vol met zuur. De halflege tas koffie, nog wat kiwi en een boek in wacht-leesmodus, alles lijkt zo puur. De morgen is opgestaan. 
Op het plateau van schrijversdromen strooit een pen de eerste liefdeswoordjes. 
Over beminnen als een regendruppel die teder een wang raakt, een sneeuwvlok die haren nat maakt en rimpelende zachte handen die gloeien op een torso van waar geluk. Alleszeggend stil vlijen pennentrekken zich binnen het kader van ware liefde. 
De vliegers hebben rust gevonden, de molen heeft het liefdeslied gemaald en het vee koestert het warme stro. De haan schalt tevreden op mildere toon terwijl een klein schriftje gesloten zijn inhoud bewaart. 

14-03-2019 om 10:18 geschreven door Books

WIND, REGEN AND A STORY

Hoe mooi is een nieuwe dag als Lenaerts wandelt in een huis van weinig adem, waar de jaren zijn vergleden -soms als kromme dagen- en de stilte als mist hangt in een jonge kinderziel. Wij waren de bomen zonder water, het gras was vergeeld en de lente zat bij de buren. Wij kregen de herfst als gezel en toch hebben we groen veroverd.

Terwijl deze drie mooie zinnen zich neervlijen op het papier, ik naar buiten kijk door het raam bedenk ik dat het tussen de wind en mij nooit meer goed komt. Na gisteren weet ik het zeker, hij deugt niet , aan geen kanten. Hij is gewoon weg grof en brutaal, ongemanierd in zijn onstuimige lentekracht. Hij raast en daast als een kip zonder kop, blaast de pannen van daken, ook het riet scheurt hij weg.Hij ontwortelt bomen en veroorzaakt storm over land en zee.
Hij rukt de takken weg, plooit de bomen tot slaven die moeten buigen in volle kromming.
Blaast de fietsers in het gezicht en zet ze op happen naar adem.Hij blaast de voetganger van het pad, stuift het stof en het zand in onze ogen. Hij huilt in schouwen zijn ellendig klaaglied, zijn hoge tonen van barbarij en snode verspilde krachten. Hij blaast het vuur aan, jaagt de brand op stang als volmaakt vernieler.
Een ongelooflijk aantal daden die de criminele grens van onze levenswijze overtreffen. Wij kunnen hem niet temmen, aan banden leggen, hij rukt zich los uit elke keten. Neen, het wordt nooit iets met de nukken van de wind en zijn grillen.

Wind, regen and a story.

Het had geregend. In de vroegte van het nieuwe gloren lopen takken uit, de boom opent zijn vensters voor de nakende lente.De lawaaierige wind had vannacht haar dromen wakker gemaakt. Haar nachtschaduw had zich afgetekend tegen de muren terwijl ze liefdesvonkjes liet dwarrelen in de rusteloze nacht. Het had iets magisch, de leegte die kleurde als een robijn en de nestwarmte die tederheid omhelsde. 
Terwijl de hunkering kwam aangeslopen zag ze de ondertussen vaal geworden getekende hartjes in het zand, achtergebleven naast de vuurtoren in het schitterlicht van verliefde ogen. Ze reist door haar gedachten. 
Een eerste prille en schuchtere zonnestraal aan de horizon vertelt haar een teder verhaal, over verbondenheid met een onzichtbaar lint van ware liefde zwevend tussen de wolken. De rusthalte van een nieuwe morgen waar ware liefde wacht zonder woorden, gebonden door gevoelens in de zindering van verstrengelde lichamen. Wanneer ze zich even uitrekt gloeit de warmte van de echt-en puurheid van ware liefde nog na. Tedere sporen in haar ziel kruisen met haar aangeraakte hart. 
Rechtopzittend tuurt ze door het raam naar de geboorte van een verse dag, de rust van een nieuw etmaal doet goed. Gevleugelde vliegers scheren langs, in de verte het geraas van de eerste wagens vermengd met het klokkengeluid van de wakker geworden klepels. Stil luistervinkt ze naar alle geluiden. 
Wind, regen and a story.

In een wereldstad -somewhere langsheen de oevers van de Schelde- verdampt de inkt op een vel papier.Hij schrijft een verhaal over morgens. 
A story over lieflijke dromen, een bladzijde over ware liefde gevangen in tenderness en more than feelings. Opgesloten gedachten vloeien zinnen die de droom vertalen. 
Aan de bushalte, aan de overkant zie ik hoe een oudere dame geduldig wacht alsof hier de ware liefde een halte heeft. Haar ogen nog gevuld met de vermoeidheid van een eerder verleden zoeken aankomsttijden terwijl ze haar grijze haren beschermt tegen de wind. 
Doordat de “rosse” plots interesse betoont voor het klavier mis ik of ze de bus neemt. 
Bij een zoveelste tas koffie strijken mijn vingers met tussenpozen neer op de letters. De gevangen gedachten hebben een rivier geschapen, de zucht van de morgen heeft zichzelf verorberd in de deelzaamheid van ware liefde. Een nieuwe dag, een zucht en een verdoken geplengde traan. 
Ik schrijf met zachte hand een nieuwe pagina in a story of true love!

11-03-2019 om 06:48 geschreven door Books

Ik mis het even. Ik heb het nu even niet. En ik ben ook bang dat het ook even niet gaat komen. Inspiratie met een hoofdletter i. Ik weet het, ik heb jullie beloofd om iedere zaterdag een vlammend, inspirerend of scherp stukje Seven aan te leveren. Maar ik heb het gewoon even niet. Sorry. En dat gebrek aan inspiratie ligt volgens mij aan de maand maart. Ik heb namelijk helemaal niets met deze maand en vind het eigenlijk een net-niet-maand. De winter ligt achter ons en de lente is nog lang niet in zicht. Het is iets er tussenin, noem het linter of wente of weet ik veel. Voor mij is maart zo’n typische ik-weet-niet-welke-jas-ik-aan-moet-maand. En hoe maart z’n staart ook roert, ik merk er niets van. Maart doet mij nou eenmaal helemaal niets. Nooit gedaan ook. Ik denk ook dat ik lijd aan de Maart Blues. Eenendertig dagen vol melancholie afwachten tot het voorbij is en in de tussentijd hopen dat het snel april wordt. Eigenlijk ben ik één dag blij in de maand maart, maar dat is persoonlijk. Maart is ook de maand waarin Internationale Vrouwendag valt. Volgens de weerberichten ging het toen regenen, en de weergoden kwamen hun belofte na. Akkoord, nadien werd het zonnig en regende het alleen nog pralines, boeketjes bloemen en ontbijtjes op bed. Het was - zoals ieder jaar- een dag waarop kranten, radio en televisie gevuld werd met én door vrouwen. Eigenlijk, als ik er over nadenk, denk ik dat vrouwen een grondige hekel hebben aan zichzelf steeds maar te moeten herhalen, zonder gehoor te vinden. Nu het wielercircus uit zijn winterslaap ontwaakt is, Vlaamse kasseien weer kennis maken met glimmende rennersbenen vraag ik me af of jullie wel weten hoe moe je als vrouw wel kan zijn van het zich lenen om bezwete renners te zoenen als een soort “bloemenhoeren”. Vergeef me dat laatste woord, maar in kleinerende bewoordingen worden aangesproken en te worden weggelachen als het gaat over intimidatie en misbruik, neen dat pikt niemand. Straks als de lente -en nog wat verder weg- de zomer er aankomt zullen véél vrouwen het hebben over hoe moe ze worden van het feit dat spaghettibandjes niet zouden kunnen, dat een bikini een verkeerd signaal geeft en korte zomerjurken mannen hun hoofd op hol brengen maar ook dat naakt de noemer "artistiek" krijgt als een prominent regisseur er zijn naam onder plaatst maar vooral moe zijn van het feit dat mannen ware liefde zien in een potje vrijen als hun dat past. Rechten en plichten. 

Neen, ik deed het eerder in een ander medium maar ook vandaag wil ik nog eens een wel gemeend merci zeggen aan alle harde werksters onder de vrouwen. Aan zij die zich iedere dag inzetten in hun vakgebied, zij die na de drukke dagtaak nog een gevecht aangaan met kookpotten en nadien empatisch de avond en nacht verorberen in stilte. Bij deze, mijn respect harde werkers! Met een merci en mijn respect moeten jullie een jaar verder, en dat gaat lukken. Het is zaterdagochtend. Er is koffie, mijn muze en “de rosse” zijn wakker. Deze laatste negeert mijn vragen die ik mij bij mezelf stel. Waarom ga ik zitten voor een boek van 500 bladzijden, terwijl ik ook een samenvatting van één A4-tje kan lezen? Waarom fietst iemand dagenlang van Gent naar Parijs terwijl je er met de trein in een middagdutje bent? Waarom beklimt iemand met veel moeite die hoge berg met dat prachtige uitzicht, terwijl er ook een kabelbaan naartoe gaat die hem er in 10 minuten brengt? Het lijken absurde vragen hé. Ik zie het anders, of zou de maand maart hierin een rol spelen? De reis naar de eindbestemming is blijkbaar niet minder belangrijk dan daadwerkelijk op de eindbestemming aankomen. In de meeste gevallen is die reis ook nódig. Om arts te worden moet je (gelukkig maar…) minstens 6 jaar lang met je neus in de boeken en eindeloze uurtjes meekijken bij de specialisten. Als je een huis bouwt ben je maandenlang bezig, heb je verschillende vakmannen nodig, laat het één op het ander wachten en heb je veel geduld nodig voor alle onverwachte tegenslagen.De weg ergens naartoe is dus in veel gevallen belangrijker dan (of op z’n minst even belangrijk als) de eindbestemming. Tijdens het schrijven hou ik me deze gedachte vaak voor. Ware liefde is niet gekoppeld aan een dag, maand of leeftijd. Neen, de weg er naartoe bewandelen we echt niet alleen maar fluitend. Ook al ben ik een man, ik wil het vergelijken met een zwangerschap (waar ik géénszins ervaring mee heb). Momenten van euforie en momenten waarbij je adrenaline- en endorfineniveau (in goede zin) piekt. Maar ook de momenten van onzekerheid, ongemak, stress en pijn. En daarna, na het hardste werken, opnieuw dat moment van euforie. Mijn muze en ik kijken er telkens naar uit, naar dat gevoel van euforie. Maar deze reis, de hobbelige weg er naartoe: wij hebben samen ingezien hoe belangrijk en waardevol hij is. Onmisbaar en nodig. Een geschenk. Net als wij de tedere lieve betrokkenen. We zijn er dankbaar voor. Daar kan de maand maart, een Internationale Vrouwendag of zelfs Maart Blues géén speld tussen krijgen.

10-03-2019 om 06:57 geschreven door Books