MAARTSE GRIL, HET MOOISTE WOORD EN DE SCHOONHEID VAN.

Lenaerts is wakker. Net als ik wandelend gedreven door een te strakke wind, de duw in de rug, de kleren klevend op onze huid -gerimpeld onstabiel- gedraaid op armen en benen. Paraplu's in omgekeerde aanslag die ons ronddraait, tegen deze compositie van natuurkrachten halen we het niet.

Aan zee zwiepen vissersboten tegen de rubberen bescherming op de kaaimuur. De masten balanceren als een wilde dans. De golfslag staat op storm in de vaargeul. Familie Seagull doorkruist de lucht, ze krijsen grijnzend in het kluwen van hun vlucht. Aan de kaai is het dagelijks leven uit zijn scharnieren gelicht. De vaart naar zee is quasi niets en de verschillende viskraampjes blijven dicht bij dit helse weer.Het is de hoogste tijd om aan de zon te denken. In nip aan mijn vierde tas koffie en dompel me onder in het taalbad van eigen vermogen 
Ik wil geen "creep" zijn en mompel bij mezelf : na regen komt zonneschijn.

Maartse gril, het mooiste woord en de schoonheid van.

De schrale akkers ademen de maartse dagen uit. Langs de glooiende velden zwijgt stil een bomenrij. Dode dorre takken tussen het mos, restanten van een koud en nat seizoen. De eendenvijver luistert stil, opgeschrikt door een pauw die de ochtend hees inschalt terwijl een regiment mieren het juiste gelid zoekt. 
In het bos schuimt een vos -poten nat- behoedzaam door achtergebleven vogelpoep, langs het pad fladderen duiven om de lichtpalen heen benieuwd naar een achtergebleven doekje voor het bloeden op de grond. Rondom de dorpskerk zwaluwt een eerste “black and white”. Langs de gevels van een huizenrij hangt nog de sluier van de nacht, in slaapkamers probeert de nestwarmte een gevecht te winnen van een digitale wekdienst. 
Slaapoogjes nog zwevend in gevoelens groeten een nieuwe morgen. 
Ze had dwars door de nacht heen gereisd in gedachten, zijn zachte hand gevoeld en teder gewoeld over hun ware liefde. In een soort idyllische reis zag ze hun samen zilverdraden tot een waar liefdestapijt weven, tekenden ze een kader om de rand van alle keuzes en glimlachten ze heel even zichzelf de branding van de zee in. 
Haar vingers vol herinneringen bladeren door een boek.
Hoe ware liefde weemoed plengt in een traan, een liedje losmaakt en duidelijkheid enkel het punt zet bij de rust. De lijn der gedachten musiceert en zoekt de juiste noten. 
Bij de koffie krast ze op goed geluk de cijfertjes van een kansspel weg. 
Door het keukenraam ziet ze hoe twee bejaarde merels nog fluks over het tuinhek trippelen. Het regent, ze dragen nog de sporen van de seizoenen op hun veren maar vooral de tekening van de ware liefde voor elkaar. 
Als straks het eerste groen het zwart zal uitgommen en de lente geurend aanbreekt zullen ze een nieuw nestje bouwen. Op weg merkt ze dat het dorp deels al wakker is. De schoonheid van de omgeving raakt haar. Hier en in haar hart voelt en weet ze dat ware liefde mooi is maar verbijt ze wat haar hart – onuitgesproken- al lang weet.

Maartse gril, het mooiste woord en de schoonheid van.

In de schrijfkamer klinkt vanuit de verte nog bruine muziek door het portaal van een druk beklante herberg. De nostalgie van schaars geworden krakende 45-toeren plaatjes galmt de stad in. 
Aan de rand van de schrijftafel maakt de “rosse” zich op voor de eerste rare sprongen in een nieuwe dag. 
De tot de rand gevulde tas koffie, de pen met liefdesinscriptie en het doosje sigaren wachten geduldig, als statische toeschouwers op de eerste zinnen. Het ochtendvruchtje baart zich een verse dag in. 
Een vrucht over ware liefde die over seizoenen heen uitkijkt naar de nakende lente, over nestjes bouwen met rust en tedere zoentjes. 
Of lente-bloei-nestje-van-ware-liefde als woord kan stelt hij niet in vraag. Voor hem is het gewoon het mooiste woord.

Maartse gril, het mooiste woord en de schoonheid van.

In het kraambed, onder het nachtdeken dat de nestwarmte beschermt als een siamese tweeling, de rust naast de innerlijke vrede. 
De laatste regendruppels strelen de ontwakende populieren, een rij wilgen verknocht aan zichzelf waaien zichzelf een nieuwe dag in terwijl een klad duiven een scheervlucht oefenen a-la-façon
de Dourdan. 
In een soort eindeloze processie klieven vliegers van divers pluimage door grijze wolken, groeten de windmolen die een liefdeslied maalt en loeit vee op een boerderij het erf wakker. Het gekraai van de overjaarse haan maakt de zweem van gevangen vrijheid wakker. Het pad waarop ze dwaalde deze nacht laat zijn laatste zweetparels achter. Zachtjes opent ze het raam van haar gedachten. In een klein schriftje worden zinnen wakker. 
Het vluchtige handschrift over hoe harten elkaar vonden, lichamen de intensiteit van de verstrengeling vertederden en woorden niet hoefden, omdat ogen alles zeiden. Haar zwevend verlangen van ware liefde had zich geankerd, de evenwichtsoefening op een uitgerafelde koord was gelukt en de dagen dat de spiegel het verdriet in haar ogen kon lezen zijn voorbij. Plots heeft de stilte duizend klanken. 
Op de tafel staat naast een hoopje bijeen geveegde kruimels een fruitschaal vol druiven nog vol met zuur. De halflege tas koffie, nog wat kiwi en een boek in wacht-leesmodus, alles lijkt zo puur. De morgen is opgestaan. 
Op het plateau van schrijversdromen strooit een pen de eerste liefdeswoordjes. 
Over beminnen als een regendruppel die teder een wang raakt, een sneeuwvlok die haren nat maakt en rimpelende zachte handen die gloeien op een torso van waar geluk. Alleszeggend stil vlijen pennentrekken zich binnen het kader van ware liefde. 
De vliegers hebben rust gevonden, de molen heeft het liefdeslied gemaald en het vee koestert het warme stro. De haan schalt tevreden op mildere toon terwijl een klein schriftje gesloten zijn inhoud bewaart.