TORTELS, EEN NARCIS EN DE SLEUTEL VAN MIJN ZIEL. Het is ochtend, té vroeg nog eigenlijk als de opdringerige lentelucht zich uitrekt op een groot -nog grijs- wolkentapijt. De wind duwt zachtjes in zijn rug. Buiten, aan de rand van het bos, is stilte de metgezel van een kwartet jolijtende eekhoorns. Gisteren nog werd hier getrimd en gekuurd door schoolkinderen -gelaards met opruimklauw- tussen en onder de bomen door. Papier, plastiek, blikjes alles in de blauwe zak . Plastiek eet plastiek, takken werden bij gezaagd, de bladeren van vorige winter werden in de humus korf gedropt. De verdwaasde blik als een kind merkte dat er een lange broek en ondergoed was blijven liggen. Wie doet nu zoiets? Niemand leverde commentaar. De tortels die aan hun nestbouw al begonnen zijn weten beter, zij trekken er zich niets van aan en zitten dicht bij elkaar. Tortels, een narcis en de sleutel van mijn ziel. Het is ochtend, net wakker. Door het slaapkamerraam lijkt het alsof de lucht een soort openbaringsgebied is, dat vaak op hol slaat. Op het erf van boer Nest, op het dak van de schuur, zit een blauwe reiger -een beetje uit koers geslagen lijkt het- zoekend naar vis of water. De wegen nog leeg, enkel kikkers en padden op trektocht naar eigen vijvers laveren langsheen het zebrapad. Het is zondag. Op de kerkhofmuur zoekt een eenzame narcis naar de bloei. De kerk staat er verlaten bij terwijl tussen de bomenrij de kapel uitnodigend wenkt naar vroege wandelaars. Het is stil. Ze verzinkt in herinneringen terwijl langs een vertikale vloedlijn tranen lopen, heel diep in het verdriet. Haar hart welt in het oog van de leegte die hij liet sinds zovele jaren. Eventjes maakt het niet meer uit of de wereldeconomie instort, haar lievelingszanger doodvalt of iemand op het parkeerterrein haar fiets gejat heeft. Tortels, een narcis en de sleutel van mijn ziel. Het is ochtend. In het kleine schriftje zijn de zinnen van Lenaerts wakker. Zou ik het durven zeggen wat ik niet wil of zeggen wat ik niet durf? Soms wordt op de pond erg gewogen, elk woord in zijn gewicht om de kwetsbaarheid niet top te blazen maar vervolgens om ook de kwaliteit te garanderen. Wikken en wegen wordt een drukke bezigheid, een vorm van luxe terwijl spontaan zijn op zijn honger zit. Wat een vogel niet doet die fluit, die krijst, die slaat, die sjilpt en vliegt weg als het hem niet zint. Dat ik geen vogel ben moet geen bewijs. dat ik me bezondig aan lange overpeinzingen wel. Daar moet ik mezelf de laan uit sturen en zeggen laat de wereld draaien, draai je rondjes mee. Ergens tussenin hou ik mijn kerk in het midden, althans zo probeer ik het. Tortels, een narcis en de sleutel van mijn ziel. Het is ochtend. Nauwelijks een woord, gepanserde stilte. Zelfs de “rosse” merkt niet hoe de slapeloosheid van de voorbije nacht een beeld borduurt van haar pracht in mijn gedachten terwijl de geest van de ware liefde rond waart omheen de schrijftafel. Buiten zoeken nevelslierten in een soort ontaarde tedere gebarentaal woorden, een doosje nieuwe balpennen staat er onwennig bij en oefent geduld voor het gemors van woord en zin. Het gemoed dirigeert met enige melancholie. De “rosse” is wakker en kijkt me met een matglazen glimlach aan. Ik stapel woorden in een eenzame omarming. Zachte tedere knuffelwoordjes vleien zich neer op het vel papier, iedere letter wordt met smaak opgediend. Binnen de glazen wanden van gedachten denk ik aan haar en tel de woorden en hun gewicht. In de mensenwereld van beminnen zullen straks de hommels in de lentezon van de rozentuin weer hun eldorado beleven. Kleuren spelen in een gedachtespel van een rollercoaster en het hindernissenparcours. In de opening van de deur, het derde kopje koffie in de hand vermengt de nicotine zich met de lentegeur. De bloempotten op de vensterbank kijken gespannen de wereld aan. Moe van moe slenter ik naar de schrijftafel. Een samenklank van gevoelens overmeestert de pen. Woorden ontsnappen in herinneringen terwijl ik met de rug naar het venster verder schrijf. Dat helpt. Vandaag begon de dag met haar onbewogen foto en de sleutel van mijn ziel.
HET KALF, VAN VLIET EN DE KONINGINNENPAGE. In een landelijk dorp klinkt de torenklok traag en triest op dit uur. Het is nog vroeg, wanneer aan de bosrand tussen torenhoge stapelwolken berken een ochtendlied prevelen. In de lauwe wind die hun beroert lijken het net een groep witte schutters – ongevaarlijk- op een uitkijkpost tussen dag en nacht voor de horizon van het landschap. Boer Nest is wakker. In de schuur monstert hij een pasgeboren kalf. De onschuld op vier poten van een trotse moeder koe snapt het nog allemaal niet. Op de bank -onder de oude eik- zit een oude man. Sprakeloos voor zich uitstarend telt hij de jaren als laaghangende wolken in overeenstemming met de ouderdom. Met de rug naar de wereld tuurt hij over de velden tot aan de einder waar de lente een eenzame boom tot keizer kroont. Hier alleen -in de stilte van de ochtend ziet hij hoe schemeringen omtrekken moduleren. Met droefheid in de ogen kijkt hij silhouetten van meisjes na, die in te korte rokjes over langs het pad flaneren op weg naar het chirolokaal. De weemoed is meester geworden van zijn leven. Het kalf, Van Vliet en de koninginnenpage. Net wakker. Van Vliet leest : boek zonder woorden. Waar de stilte zachte veelzeggendheid fluistert, meer dan de harde herrie van het nietszeggende gekrijs dat wordt overstemd. Het is de taal van liefde, wanneer ik kijk naar jou en jij naar mij. Hand in hand schrijven wij sprakeloos alles op in een boek zonder woorden. De dauw van een nieuwe dag ligt nog te rusten op de naar lente geurende velden. Een solitaire houtduif koert naar een klad spreeuwen dat het bijna Pasen is. Mussen en vinken preken vrede, een oude kerkuil oefent een psalm en een overvliegende kauw monstert de klokken in de kerktoren. Aan de vijverrand ruist het oeverriet een eentonige melodie, een verliefd vlinderpaar strijkt neer op het graszaad in de berm waar straks fietssporen een gloednieuw pad zullen aanleggen. De lente telt de eerste knoppen. In de berm vol bloemen naast het tuinhek huppelt een koolmeesje. Ze slaat het allemaal gade vanachter het slaapkamerraam terwijl een eerste zonnestraaltje teder knipoogt. Stilletjes vleit ze zich terug in de nestwarmte gevuld met zijn onzichtbare schaduw. De warmte in haar hart doet goed. Met gesloten ogen kan ze de wereld aan,ze mijmert over hoe ze ooit een palmtak had geplukt die haar gedachten een uitleg had gegeven. Beelden waren strakker geworden terwijl kleuren helderder leken te schijnen. Met enig cynisme om haar trillende lippen vraagt ze zich af of een late maartse grap de sereniteit van Pasen zal verstoren. Haar ogen in een stil gelaat denken enkel aan hem, aan de smaak van zijn woorden die de welvingen op haar tong hadden gestreeld. Zijn combinatie van ratio en gevoel van ware liefde maar ook de steun,bekommernis en begrip maken haar blij. Even kruipt ze nog dieper weg in het beschermend schild van het donsdeken. Het ochtendlicht (vol van het lenteuur) straalt in schril contrast met de reflectie van haar lichaam in de spiegel. Het kalf, Van Vliet en de koninginnenpage. De koffie drinkt heerlijk weg. Black, géén melkschuim op de lippen waar eens water stond. De ochtend lacht om windvlagen en grient niet om méér of minder hemeldruppels. De “rosse” is wakker, het verdrietpijl gezakt wegens -géén verse brokjes” gisteren. Relativering proeft in verrukking de aanslag op het klavier terwijl ik genoegzaam mijn mond veeg. Ik verdwaal in raadsels, haal herinneringen op en voel nog de kus, dat eerste moment van elkaar raken. Kostbaar zonder woorden, een lippenspel als warme liefdesverklaring en de mooiheid van het elkaar aanvoelen. Een levende uitdaging om diep te duiken in bonte dromen. Zinnelijk raadsel van nabije verterende lippen, zacht fluisterend woorden van een eeuwige belofte. In de verte zwijgt het met lentedauw bevangen park. Als de laatste kille nachtelijke bries ootmoedig zich neerlegt bij het verlies van de eerste zonnestraal groeten slaapoogjes zonder ondertiteling de nieuwe morgen. Beelden uit de map tedere momenten draperen de gedachten. Onzichtbaar werpt de tijd een lasso uit, vult de pen zich met een nieuwe vulling inkt en oefent het vel papier nog wat geduld. Aan de met moed gesloten poorten van het verleden berust de rugzak in het lot van de geschiedenis. Ingehouden adem twijfelend tussen cursief of vetgedrukt. Echo's van het zielcontract weerkaatsen op stille muren, het aroma van de verse koffie danst zichzelf de kamer door. De hand van tederheid vermengt zich met een kus vol beloften. Mijmeringen als lentebriesjes zoeken de inktletters. In de rijen letters en de kroonluchter weerkaatsen glinsteringen van ware liefde. Bedwelmd door de stilte proberen vingers woorden te schrijven met intensiteit en passie. Het epos van zingende blijde vogels en glimmende berken in de zon, de doorkijkjes van het bos. Twee harten als kabbelende beekjes samengevloeid tot een kalme liefdesstroom. In de werkelijkheid van dromen,lieflijk essentieel pent de schrijver een kort rijm. Gegriefd op een sokkel laat hij lezen hoe die dag majestueuze pracht hem een Koninginnenpage bracht.
Ochtend. Lenaerts is al wakker en herleest een tekst. Het klaart verlangen naar lente, het doorschieten van krokus en narcissen in het vroegere ochtendgloren. Het is de nieuwe aarde in haar adem van verjonging, de fluitende vogels als nestbouwers aan de frivole zijde van bestaan. Ach, al was het dit ene moment van de groene salto in mijn hoofd, de lente feest haar welkom met méér licht en al dat nieuw leven op onvergetelijke momenten.
Ze staan er nog, de doorregende platanen in de tuin. In het bos, een ontwortelde beuk die de strijd verloor met de natuur, straks vindt hij zijn laatste rustplaats bij de stapel brandhout tegen het tuinhuis. Kwetterende mussen in conclaaf. In het traaglopende beekje kabbelt een waterkuikentje zijn eigen weg. Een kwieke merel scheert zich in alle vroegte naar het vertrouwde hek. Om zijn snavel hangt een zweem van tevredenheid. Het lijkt of de nakende lente hem nieuwe vleugels geschonken heeft, kracht om een nieuw nestje te bouwen. In de aanloop naar zijn favoriete landingsplaats ziet hij hoe boer Nest de winterschuur opent. De al naar de lente ruikende hand van deze noeste akkerbewerker aait de ploeg. Nog enkele dagen en het land krijgt een nieuw jasje. Neergestreken dartelt de merel over de smalle reling, zijn twinkelende oogjes proberen haar glimp op te vangen door de half geopende gordijnen.
Lente, mijnheer Mus en drops of the heart.
Hij ziet hoe de ochtend haar nestwarmte schaduw omstrengelt. Haar trage wakker worden in het bed van druilerige nachten laat parelende zweetdruppels na. Toen gisteren heer Slaap overmand door mevrouw Droom langs kwam had ze gezien hoe ze samen lachten in het bos. Hoe ze samen de branding van de kustlijn hadden gekliefd, rozen en dalen deelden met Nederlands accent maar ook tederheid hadden toegedekt in verstrengelde lichamen. Op het kruispunt hadden ze de juiste afslag genomen, op gevoel zonder digitaal besturingselement. Ze straalt als ze voelt hoe sterk ware liefde wel is. Vanachter het bewaasde venster, uit de schaduwhoek van haar oog ziet ze de pas geboren bloemen naast het grasperk. De vruchten van de natuur kleuren mooi in de prille lentezon. In haar eigen tuin van bezinning telt ze narcissen, bloemen met een freudiaanse naam die hels kabalen. De grote gele trompetten schallen egoisme over de af-en opgeruimde eetplek. Op een briefje laat een angelsaksisch scheldwoord de frustratie en onbegrip achter. In de verte denderen treinen nooit-op-tijd over de rails. Klokkengeluid heeft het uur van de waarheid geslagen, de straatverlichting gaat uit en vanachter gevels komen de eerste forenzen naar buiten. Het werk roept en als de deur in het slot valt lijkt mijnheer Mus even te knipogen. Ze wuift even naar hem. In een soort ere saluut neemt hij nog een takje mee van de heg en vliegt zelf zijn nieuw nest tegemoet.
Lente, mijn heer Mus en drops of the heart. Verbeeldend schrijvend nipt hij aan de derde tas koffie. Het lentegevoel waait over de stad. In het park zijn gevleugelde nestenbouwers al naarstig aan het werk. Nog even en het nestje met huisnummer ware liefde is klaar. En zo versmelt de natuur met de realiteit in a shake of true love.
De “rosse” slaapt nog als de verbeeldingskracht een traag dromenwalsje doet met de verse koffie. In de keuken, de weekheid van het lopend eitje dat nog zwerft in een te grote pan. Een fel vermagerd takje zoekt de lente zonnekracht. In het hotelletje van hoog gras ontwaakt een woelmuis terwijl bij de onwelriekende modderplas een familie vroeg wakkere kikkers eendracht preekt. Het koffielepeltje roert zich door stille ochtenduren. Mijmerend ziet hij haar zitten aan de ontbijttafel waar ze al haar gedachten vouwt in een vogel van papier. Op haar lippen rust de ware liefde terwijl ze verdwaalt in haar boekenkast met traag slenterende ogen langs inmiddels onleesbaar geworden titels. Er zijn nog nagloeiende stoppels op haar wangen, de dauwdruppels van liefde. Als nachtraven hadden ze de nestwarmte gedeeld tot de klamheid van de lakens hun ware liefde vasthield. De fluisterende stilte gevuld met de stem van de vingers. Versmolten gemoedsrust van geliefden. Ze geurt nog naar de ware, hij de grote beer die haar telkens weer vertederd en liefdevol aankijkt en haar met geduld kracht en liefde schenkt, en immens begrip. Nachtmerries zijn geen paarden. Zo had hij ooit haar met eén van zijn guitige kwinkslagen haar blaasinhoud op de proef gesteld. Zijn kwajongensstreken leken geen vat te krijgen op zijn leeftijd. Rodin, kussend uit een marmerblok gehouwen speelt zijn stille alles zeggende figurantenrol. De ritseling van de ontwakende ochtend en de spinnende “rosse”verbreken de verzadigde stilte. Golvend op liggende zinnen kompast hij de pen over het vel papier. Het letterkussen blijft onsterfelijk praten. terwijl de vacht van de geurende morgenzon de drops of the heart bedekt.
Dezer dagen sluip ik soms incognito door het tuincentrum. Het liefst op een doordeweeksedag, tijdens een doodrustig middaguur, met een muts over mijn oren en een bril op mijn neus.Want een tuincentrum op pakweg een kilometer van je deur mag (en kan) dan wel praktisch zijn, de keerzijde van de medaille is, dat er altijd wel iemand is die je herkent. Is het géén buur, dan is het wel een trouwe lezer van deze internetkrant , een fan van mijn ochtendvruchtjes én deze column, een volger op mijn facebookpagina of iemand die interesse toont in mijn uitstraling.
Mensen staren nu éénmaal graag, en de grootste durvers spreken mij aan, terwijl ze ondertussen stiekem opvallend de inhoud van mijn winkelkarretje screenen. En laat ik net op zo een moment een zakje niet-biologisch bonenzaad gekocht hebben (na overleg thuis met mijn muze), omdat ik op de site gezien had dat de biologische versie uitverkocht was en wij dringende boontjes nodig hebben. Of vogelbollen met groene netjes eromheen, terwijl ik al de hele winter gelezen had dat je die ten alle tijde moet vermijden.
Altijd lijkt het -afgaande op de gelaatsuitdrukking van de screeners- wel iets fout in mijn winkelkar te liggen. Hoe moet een bekende kok zich voelen, denk ik dan, wanneer die snel een supermarkt binnenstapt voor een gemakkelijke hap, nadat hij een ganse week uitgebreid gekookt heeft in zijn restaurant of voor zijn dagelijke kookprogramma op eender willekeurige tv-zender. Zeker weten dat de mensen het zakje kant-en-klare sla en wortelen “gemengd” en de tube mayonnaise in zijn winkelkar onthouden, maar de volledig zelfgemaakte lasagne waar hij op TV méér dan een uur mee bezig was, vergeten. Ach, op zo een moment denkt onze kok waarschijnlijk : waar zijn mijn pruik en zonnebril als ik ze echt nodig heb?
Maart is eigenlijk een gevaarlijke maand. Als mijn muze en ik in januari de stad ingaan kunnen wij (enfin, ik dus) probleemloos een schoenenwinkel met '-70%' voorbijlopen, maar wandel ik nu een tuincentrum binnen, dan vervliegt alle ratio en slaat mijn koopwoede toe. Een extra kamerbegonia ('er is nog een plaatsje vrij op de keukenkast'), een klein zakje dahlia's ('zo'n mooie kleur heb ik nog nooit gezien') of een fles plantenvoeding voor onze uitgebluste terrasplanten die straks naar buiten mogen. Om dan thuis vast te stellen dat ik nog twee volle flessen in de kast staan heb. Kortom, génant.
Ach, ik probeer er iets aan te doen. Net zoals (zei mijn moeder zaliger toch altijd) het helpt om een groot glas water te drinken wanneer je een vreetbui voelt aankomen, bedwing ik mijn lentekoopdrang door mezelf eerst een klus in de tuin op te leggen, voor ik naar het tuincentrum mag. Siergrassen afknippen, onkruid wieden, houtsnippers op het pad strooien, of, de allerbeste remedie tegen koopwoede, tuinzaden sorteren. Om vast te stellen dat ik nog drie pakjes rode bietenzaad op voorraad heb, vier verschillende radijzen en twee zakjes snijsla. Ongeopend, over datum! Génant, alweer.
Op zo een moment ben je blij dat de “liefde van je leven” roept dat er koffie is. Ik weet het, in de moderne wereld heet de toog nu 'Twitter' en de koffiemachine 'Facebook' maar wij houden het op een ronde tafel gevuld met heerlijke croissants. Zou toeval bestaan? Het moet wel, want hoe verklaar je het anders dat tussen het ontbijt en de verdere zaterdagochtendklussen in, mijn muze opperde dat ik eens een column moest schrijven over onze tuin. Ze moet het gemerkt hebben aan mijn gelaatsuitdrukking dat ik het maar niets vond, dus zei ze snel “over” eten dan? Ik protesteerde onmiddellijk, want schrijven over eten vind ik niet leuk. Wat mij betreft wordt er al teveel geluld :eten moet je maken en dan opeten. Punt.
Dus werd het deze week een stukje over groene vingers, want wie anders bezoekt er tuincentra denken jullie? Ik dus, kompleet met muts tot diep over mijn oren en een bril op. Mochten jullie mij er alsnog tegen het lijf lopen, willen jullie alstublieft me géén aandacht schenken?
Het schuchter straaltje zon maakt langzaam warm, het is wennen na al de maartse regendagen. Aan de bosrand zingen mijmeringen een prevelend gebed, een duet met wat vroege bosduiven. Hunkerende lentetranen op bladnerven zuchten. Straks dansen halgroene grashalmen op de melodie van de wind. In de nestwarmte geniet ze nog even van de gedachtenrust. Solitaire bomen gevangen door het raamkozijn doen haar aan hem denken. De optelsom van alle liefdevolle tedere momenten en beantwoorde verlangens, energie boost van ware liefde liggen verscholen onder het kussen. Achter het masker van haar glimlach voelt ze zijn zachte hand. Slapen in zijn warme vleugels, zaadjes tellen van puur liefdesgeluk.
Het meisje met de uitgekomen ware liefdesdroom laat de jurk over haar lenden glijden. Door het geopende raam ziet ze de mist hangen als een deken over het gras terwijl blaasbloemen hun omhulsels verliezen in de wind. Hier beleeft ze de schoonheid en eenvoud van wat ze al wist, hoe mooi en teder ware liefde is.Aan de keukentafel, in de tijdelijkheid van het ochtendritueel schrijft ze zijn naam in de broodkruimels, maar in haar hart zal hij eeuwig blijven staan. Een nieuwe pagina begint met de woorden dat alles bij het leven hoort maar missen géén simpel woord is.
Missen, lentevleugels en amore per due. In een wereldstad zoekt een schrijver naar de juiste woorden die in staat zijn gevoelens uit te drukken zoals ze bedoeld zijn. Geplukte pennenvruchten zoeken zwemmend in een zoet liefdesbed haar lichaamscontouren terwijl de hebzucht van het vel papier liefdeszinnen slurpt. De inkt kust een nieuwe dag. De derde tas koffie is half leeg, koud ook als hij deze zin uit het klavier laat ontsnappen.
“Sprietjes, mos of pluizig schapenwol van jou ben ik overvol.” Het is de never ending feeling of true love by the writers fantasy.
Een eenzame bliksemschicht zoekt zijn weg door de donkere ochtend waarin in oneindige vormen schemeringen weg schuiven. De morgendauw parelt druppels honing die smaken naar haar zoete en pure liefde. Spinnen morren zich wakker, ontluikende bladeren -in het park kortbij- ritselen en gedachten vullen het gemoed. Lentevleugels in de ochtendwind voeren ze mee.
Missen, lentevleugels en amore per due. In de spiegel van de schrijver loopt ze schelpjes te rapen op het strand. Waaiende haren aan de vloedlijn, tenen gevuld met zand en de alertheid voor een natte hondenneus. Momenten van het leven, stevig omarmd en stil en zacht gekoesterd meegevoerd door het schuim van de koppen van de golven. De eerste rimpels herlezen het ware liefdesverhaal. Oude sterren belichten haar iedere nacht. Strelende lippen zachtjes geraakt is zij de adembenemende golf die over alles waakt. Ware liefde vloeit op het papier, over vlinders in haar buik en altijd blijven wie je bent. De pennenridder nipt aan een vijfde tas koffie en glimlacht de spiegel toe. Het gegooide kushandje doorkruist de schrijfkamer op weg naar het vangnet van de spiegeling. De nieuwe dag schrijft straks een nieuw verhaal, een caffè in amore per due.
Een woord is de tederste aanraking van het oor dat luistert. Het verleden heeft al lang de kaars gedoofd. De huizenrij, nog getekend door de voorbije winter en de regen oogt desolaat. De wegen van onzekerheid, wachtend op fel kleurende nieuwe wegmarkeringen oefenen geduld. In de ochtendglans wentelt, nog zonder vermoeden zich een toekomst. Als de wolken en de zon een eerste ochtendduet aanheffen straalt tussen de takken van bomen de dunne maar sterke draad van ware liefde. In de toren van de dorpskerk ontwaken bronzen klokken. Op het plein filosofeert een plataan tussen dorre bladeren wachtend op het nieuwe groen. Fiere eenden en hun kroost trekken langs het wandelpad. In een spel van licht en duisternis glijdt een zwaan, die nooit tweemaal sterft in hetzelfde water, naar de oever van de vijver. Weduwnaar reiger, steltig statig loert geduldig langs de waterkant. Takken zwellen al lichtjes op, knoppen blazen zichzelf als kleine ballonnen de ochtend in. De weilanden – nu nog dronken van het water- ademen straks de lente in en uit.
In de baan van de eerste zonnestraal verstilt haar gedachte aan ware liefde. Door haar onderbroken slaap, woelige gedachten en zorgen had ze de breakdance van de mannetjes merel gemist deze morgen, hij haar ongetwijfeld ook. Door de ochtenddauw over de heidevelden heen voelt ze hoe hij met sferen van een nieuwe vlam haar hart verwarmt. Haar lijf van porselein hecht zich aan de ware liefde. Momentum van liefdevol geluk met herboren rust.
Een kaars, ochtendauw en een regendag. De dageraad nevelt herinneringen terwijl wolken hun velden verruimen. Samen gelukkig trouw en oud geworden tortelduiven klieven door de lucht en een paar hazen zonder angst, vinden in elkaar, kornuiten. Op het melkmoment wachtende koeien ogen nog vermoeid. Tedere tapijten van mos spelen licht harmonieën met het bos. Schemerochtend van geliefden, terwijl een traantje van puur geluk zich vermengd met reveldruppels. Zachtjes plukt ze de liefde van het raam en raakt er de puurheid van aan. De spiegel van haar ziel weerkaatst in het prille ochtendlicht. Zijn blik spreekt voor haar alle boekdelen. Ondeugend nadenkende en bijzondere kijkers die haar steeds weer zeggen te mogen zijn wie ze is. Zijn oren voor medeleven, behulpzame handen maar vooral een hart vol ware liefde. In haar buik bloeit de passiebloem. Ze danst even weg achter haar droomgordijn waar zwijgende woorden bedwelmen. In de kriebel van haar ochtendlach voelt ze de streling van hem die ze beer noemt. De stilte in de kamer vertolkt op haar manier zieldromen terwijl aankomende lente kleurpatronen haar verder de weg wijzen. Zielen spinnen een nieuwe dag in met zoete gedachten aan voorbije nestwarmte. Het deurplaatje lacht mee. In haar gedachten een toepasselijke naam voor waar liefdesgeluk : zonnehaven!
Een kaars, ochtenddauw en een regendag.
In de schrijfkamer vechten de lettergrepen en de grammatica een robbertje uit, inktvlokjes vinden de regels weer terwijl de auteur in gedachten de muze streelt. Op het vel papier, in een soort schrijversgewijze nestwarmte laat hij haar schouders vol weemoed rusten terwijl het in haar hoofd lijkt alsof ze zich in een spiegeltent bevindt. Hij laat door het vensterraam haar gevleugelde vliegers zien -zoekend naar takjes- terwijl haar denken zich ordent. In een oude gedichtenbundel lijken teksten hem begrijpend aan te kijken. Zijlijn notities, over verdriet welke je meedraagt tussen schors en stam van je hoofd en lijf. De weggeveegde traan op zijn wang laat visueel dan wel geen sporen na, de betekenis er van des te meer. Herkauwend als een herbivoor met vier magen leest hij digitale woorden. Over ware liefde vloeiend door berg en dal, windvlagen en stormkracht 10 maar steeds als een schoolse rekenkomst met de juiste som als uitkomst. In de mixed emotions van het moment glijden wereldsteden voorbij. Rome bij nacht, streets of London, a night in Bangkok of nachten van Parijs. Herinneringen getekend in en met een eigen kader, randen van wit of zwart. Hier aan de rand van een nieuwe morgen met koffie aan zet voelt hij haar dichtbij. De vierde tas koffie luistert als hij denkt over morgen en in mijmeringen haar vertelt van gisteren. Op de zetel, nog lui maar met haar eigenzinnige kattenfierheid luistert de “rosse” naar zijn taal zonder woorden. Terwijl hij door zinnen ruist pent hij de belofte neer haar te zoeken tussen bloemen als de lente komt. Belletjes van binnenkomende digitale berichten verstoren zijn inspiratie. Het aroma van zijn sigaar vormt een grijze wolk in de schrijfkamer. Door het raam kleurt de horizon verhelderend en neemt de lucht gedragen door de wind antwoorden met zich mee. Terwijl de eerste nakende lentedagen verlangend turen naar vakantietijden vult hij even de pen met verse inkt. Hij schrijft een eerste regel, twijfelt door de aanslagen heen over een vraag- of een uitroepteken, nipt aan tas koffie “number five” en verfoeit een nieuwe regendag.
