HET KALF, VAN VLIET EN DE KONINGINNENPAGE.
In een landelijk dorp klinkt de torenklok traag en triest op dit uur. Het is nog vroeg, wanneer aan de bosrand tussen torenhoge stapelwolken berken een ochtendlied prevelen. In de lauwe wind die hun beroert lijken het net een groep witte schutters – ongevaarlijk- op een uitkijkpost tussen dag en nacht voor de horizon van het landschap. Boer Nest is wakker. In de schuur monstert hij een pasgeboren kalf. De onschuld op vier poten van een trotse moeder koe snapt het nog allemaal niet.
Op de bank -onder de oude eik- zit een oude man. Sprakeloos voor zich uitstarend telt hij de jaren als laaghangende wolken in overeenstemming met de ouderdom. Met de rug naar de wereld tuurt hij over de velden tot aan de einder waar de lente een eenzame boom tot keizer kroont. Hier alleen -in de stilte van de ochtend ziet hij hoe schemeringen omtrekken moduleren. Met droefheid in de ogen kijkt hij silhouetten van meisjes na, die in te korte rokjes over langs het pad flaneren op weg naar het chirolokaal. De weemoed is meester geworden van zijn leven. 
Het kalf, Van Vliet en de koninginnenpage.
Net wakker. Van Vliet leest : boek zonder woorden. Waar de stilte zachte veelzeggendheid fluistert, meer dan de harde herrie van het nietszeggende gekrijs dat wordt overstemd. Het is de taal van liefde, wanneer ik kijk naar jou en jij naar mij. Hand in hand schrijven wij sprakeloos alles op in een boek zonder woorden. 
De dauw van een nieuwe dag ligt nog te rusten op de naar lente geurende velden. Een solitaire houtduif koert naar een klad spreeuwen dat het bijna Pasen is. Mussen en vinken preken vrede, een oude kerkuil oefent een psalm en een overvliegende kauw monstert de klokken in de kerktoren. 
Aan de vijverrand ruist het oeverriet een eentonige melodie, een verliefd vlinderpaar strijkt neer op het graszaad in de berm waar straks fietssporen een gloednieuw pad zullen aanleggen. 
De lente telt de eerste knoppen. 
In de berm vol bloemen naast het tuinhek huppelt een koolmeesje. 
Ze slaat het allemaal gade vanachter het slaapkamerraam terwijl een eerste zonnestraaltje teder knipoogt. Stilletjes vleit ze zich terug in de nestwarmte gevuld met zijn onzichtbare schaduw. De warmte in haar hart doet goed. Met gesloten ogen kan ze de wereld aan,ze mijmert over hoe ze ooit een palmtak had geplukt die haar gedachten een uitleg had gegeven. Beelden waren strakker geworden terwijl kleuren helderder leken te schijnen. 
Met enig cynisme om haar trillende lippen vraagt ze zich af of een late maartse grap de sereniteit van Pasen zal verstoren. Haar ogen in een stil gelaat denken enkel aan hem, aan de smaak van zijn woorden die de welvingen op haar tong hadden gestreeld. Zijn combinatie van ratio en gevoel van ware liefde maar ook de steun,bekommernis en begrip maken haar blij. Even kruipt ze nog dieper weg in het beschermend schild van het donsdeken.
Het ochtendlicht (vol van het lenteuur) straalt in schril contrast met de reflectie van haar lichaam in de spiegel.
Het kalf, Van Vliet en de koninginnenpage.
De koffie drinkt heerlijk weg. Black, géén melkschuim op de lippen waar eens water stond. 
De ochtend lacht om windvlagen en grient niet om méér of minder hemeldruppels. De “rosse” is wakker, het verdrietpijl gezakt wegens -géén verse brokjes” gisteren. Relativering proeft in verrukking de aanslag op het klavier terwijl ik genoegzaam mijn mond veeg. Ik verdwaal in raadsels, haal herinneringen op en voel nog de kus, dat eerste moment van elkaar raken. Kostbaar zonder woorden, een lippenspel als warme liefdesverklaring en de mooiheid van het elkaar aanvoelen. Een levende uitdaging om diep te duiken in bonte dromen. Zinnelijk raadsel van nabije verterende lippen, zacht fluisterend woorden van een eeuwige belofte.
In de verte zwijgt het met lentedauw bevangen park. Als de laatste kille nachtelijke bries ootmoedig zich neerlegt bij het verlies van de eerste zonnestraal groeten slaapoogjes zonder ondertiteling de nieuwe morgen. Beelden uit de map tedere momenten draperen de gedachten. 
Onzichtbaar werpt de tijd een lasso uit, vult de pen zich met een nieuwe vulling inkt en oefent het vel papier nog wat geduld. 
Aan de met moed gesloten poorten van het verleden berust de rugzak in het lot van de geschiedenis. Ingehouden adem twijfelend tussen cursief of vetgedrukt.
Echo's van het zielcontract weerkaatsen op stille muren, het aroma van de verse koffie danst zichzelf de kamer door. 
De hand van tederheid vermengt zich met een kus vol beloften. 
Mijmeringen als lentebriesjes zoeken de inktletters. In de rijen letters en de kroonluchter weerkaatsen glinsteringen van ware liefde. 
Bedwelmd door de stilte proberen vingers woorden te schrijven met intensiteit en passie. 
Het epos van zingende blijde vogels en glimmende berken in de zon, de doorkijkjes van het bos. 
Twee harten als kabbelende beekjes samengevloeid tot een kalme liefdesstroom.
In de werkelijkheid van dromen,lieflijk essentieel pent de schrijver een kort rijm. 
Gegriefd op een sokkel laat hij lezen hoe die dag majestueuze pracht hem een Koninginnenpage bracht.