Ik ben het een beetje beu -en moe- tegelijk die regendagen. Het lijkt mij of wind en regen een ongeschreven samenwerkingscontract getekend hebben. Ergens op de digitale weg kwam ik deze tekst tegen en vond hem eigenlijk zel heel toepasselijk. Als het leven je een regenachtige dag geeft, speel dan in de plassen. Durven jullie dat? Spelen in plassen? Ik moet er eerlijk gezegd eens over nadenken. Ik wil het niet meteen aanhalen als mijn muze net wakker is, een kopje koffie drinkt -op haar eigen gracieuze wijze- en de “rosse” lustig spinnend de ochtend verwelkomt. Terwijl ze wat kiwi’s van haar jasje ontdoet vraagt ze mij hoe het afgelopen is met de ontmoeting -eerder deze week- met een vriend van mij, een keurige kakker (ja, supporter van Mechelen dus) overigens die me wilde spreken onder vier oren.
Na zijn telefoontje had ik voorgesteld om dat in de koffiecorner van Intratuin in Zwijndrecht. Hij voelde meer voor een ontbijtje in het keurige Le Tissu Hotel. Na kort aandringen won ik.
Het gesprek begon traag en raar. Hij wilde weten wat ik leuk vond aan die scootmobielhoekje van de Intratuin? Ik vroeg hem op mijn beurt wat er gezellig was aan het Le Tissu Hotel? We namen wat kleine en grotere wereldproblemen door. Al gauw ging het over de klimaatspijbelaars. ”Van onze belastingscenten”, mopperde hij en voegde er in één volzin nog aan toe dat die kids allemaal vliegend met vakantie gaan en dagelijks bij de plaatselijke McDonalds zitten. Nee, dan waren wij vroeger beter af met onze broodtrommeltjes. Harde korstjes, daarvan kregen er véél…juist ja Ik zei het waarschijnlijk nét iets te luid want aan de draaiende kopjes van alle andere koffieklanten kon ik merken dat zij mijn ongezouten uitspraak té luid -én dus té duidelijk hadden meegekregen. Ze claxonneerden als het ware instemmend. Ook mijn vriend – de kakker annex maneblusser- was het roerend met me eens. Heerlijk. Nu ja, we hebben de leeftijd voor dit soort saamhorige meningen. Zoals? Als ze willen protesteren doen ze dat maar beter maar in hun eigen tijd. Ik deed het overigens in 1981 met die kruisraketten ook. Vorige week las ik trouwens dat de meeste leerlingen op donderdag vrij zijn in verband met het chronische lerarentekort, maar dat hield ik hier wel stil. Laat de honden maar gezellig slapen.
Samen moesten we ook nog even smakelijk lachen om Stef Wauters, die steeds zo lief zijn best doet om intellectueel over te komen. Stef is ongetwijfeld lief, maar als nieuwsanker hou ik méér van een acuratere uitstraling. Schattige Stef mag er wezen. Nadat we het nog even hadden over de malaise bij Real Madrid merkte mijn vriend mij op dat niet alleen de Noord- en Zuidpool met zekere spoed smelten, maar dat ook de gletsjers in Hindoekoesj en de Himalaya in rap tempo verdwijnen. Maar liefst 1,9 miljard mensen zijn afhankelijk van dat water en komen daarna -zo goed als zeker- met bootjes onze kant op. Ze spoelen waarschijnlijk aan bij Oostende dat inmiddels verlost is van een Coucke-complex.
Ik vroeg mijn oude -maar beschaafde- vriend waarom hij mij eigenlijk wilde spreken. Simpele vraag : Of ik hem wilde vertellen over ware liefde. Ik zei hem: “ die vertelt je alles zelf, als je ze ontmoet.” Hij leek beduusd door mijn antwoord, ik zei dat ik weg moest. Bij de uitgang van het tuincentrum zag ik Gwendoline Rutten met een zakje kunstmest in haar karretje. En toen? Toen toeterde een scootmobiel en deed ik verbaasd én beleefd een stapje opzij.
Aan de keukentafel ben ik alleen achter gebleven. Mijn muze hoor ik boven volop bezig, de “rosse” is alwéér in Cats Dreamland en ik? Ik denk nog even na over Intratuin.
LENTEPOETS. Het is onmiskenbaar: Koning Winter heeft de aftocht geblazen en maakt plaats voor Prinses Voorjaar. Her en der mogen -ik kan zo meteen géén bergtop of land opnoemen- er dan nog hoopjes sneeuw liggen, de lente komt er aan! Dit mooie seizoen in wording draagt de belofte in zich van steeds langere dagen, méér buiten leven en een frisgroen ontwakende natuur. Alles wordt nieuw. Nieuw leven als er lammetjes worden geboren, nieuwe blaadjes die uit hun tere knoppen springen, nieuw zonlicht dat door de grauwsluier van de voorbije maanden heen breekt. Maar het is dadelijk ook de tijd om af te rekenen met even banale als vervelende zaken zoals: groene aanslag op je tuintegels, uitpuilende schuurtjes en stof, vuil en rotzooi in het algemeen. Juist ja, De Grote Schoonmaak. Op het moment dat de Lidl adverteert met motorpakken, de klok een uur vooruitgaat en op tv de wielerklassiekers al volop rondjes draaien, weet je dat je aan de bak moet. De lentepoets! Nu behoor ik zelf tot het neurotische type. Ik hang juist aan orde, netheid en regelmaat. Opruimen is bijna mijn tweede natuur. Maar de chaoten onder ons hebben er doorgaans meer moeite mee. Nu ja, ze zien er nog net niet als de Himalaya tegenop. Als ultieme smoes om niks te hoeven doen, poneren ze de stelling dat opruimen zinloos is. Het wordt immers toch in -no time- weer vies en rommelig, maar wonen in een huis dat er permanent uit ziet alsof er zojuist een bom is ontploft? Overigens komt dit slappe excuus vaker uit de mond van mannen, die gemiddeld immers een hogere vuildrempel hebben dan vrouwen. Maar er is ook een middencategorie. Dat zijn de Jekyll and Hyde-achtigen die qua opruimen een tweeslachtige persoonlijkheid hebben. Misschien ben jij wel zo iemand. Meestal slordig, maar soms ten prooi aan opruimwoede, vooral in het voorjaar? Yep! Ruim je meestal netjes op maar hou je een paar kamers gemakshalve altijd dicht omdat het daar één grote zwijnenstal is? Bingo! Veel chaoten en een deel van de Jekyll and Hyde-achtigen lijden vaak aan “perfection paralysis“: ze raken in een lichte staat van paniek als ze zien wat er allemaal gedaan moet worden. Omdat ze nooit alles gedaan krijgen en zich overweldigd voelen, doen ze uiteindelijk helemaal niks. Voor deze twee categorieën -heb ik ontdekt na opzoekwerk- is er toch licht aan het einde van de tunnel. Als je niet wilt opruimen om een schone leefomgeving te krijgen, doe het dan voor het welzijn van je geest. Want wetenschappelijke inzichten claimen dat opruimen niet alleen leidt tot orde en rust in je huis, maar ook in je hoofd. Ik durf zelfs te beweren dat een opgeruimd huis leidt tot feel good momenten als je iedere keer vindt wat je zoekt, en snel ook. Als je zo méér tijd overhoudt voor de dingen die echt belangrijk zijn in het leven. Als je bijna alles wat je in huis hebt ook daadwerkelijk gebruíkt. Dat is namelijk niks minder dan een kick, met de bijbehorende adrenalinestoot. Ook is er weinig zo bevredigend als het gevoel dat je bekruipt als je met een ferme zwaai alle puinzooi in de container mikt. En omdat dit gevoel verslavend werkt, voorspel ik zelfs dat je het ook opgeruimd zult willen houden. Aan de koffie – het is zaterdagochtend- merkt ik een soort bedenkelijke frons op het voorhoofd van mijn muze. Ze herleest mijn column. Het is stil in huis, lentepoets stil eigenlijk. Terwijl ik wat koffie bijschenk, de “rosse” spinnend wat aandacht komt vragen denk ik aan een feel good verhaal om vandaag dit werkstukje af te sluiten. Misschien dit? Het was al een tijd geleden dat ik met de trein op pad ging. Met mijn papieren krant en zwarte trolley val ik op, tussen het hippe volk met nieuwsapps en Starbucks koffiebekers. Ik duw mijn overjarige Tupperware trommel iets verder mijn valiesje in. Er is nog iemand die opvalt, een oud dametje op een bank bij het perron. Ze zit op haar gemak een appeltje te schillen, wit servetje uitgevouwen op schoot. Boodschappenkarretje naast zich, haren mooi in de krul en met een kleurige lentemantel voorbereid op een mooie dag. Ze wenkt me, schuift een beetje op we raken aan de praat. Wat brengt haar zo vroeg op pad? Net negen uur geweest en de zon amper op. Ze is op weg naar de verjaardag van haar broer in Gent. Vroeg vertrokken, net als ik. Zonder dat ik vragen stel vertelt ze honderduit. Ik voel me een soort priester die een levensverhaal aanhoort. Ik doe mijn uiterste best, toon interesse en begrip als ze vertelt dat haar broer herstelt van een hersenbloeding en niet zoveel contacten meer heeft. Ze blijft een paar dagen om te mantelzorgen. ‘Ook al ben ik zelf al 82 jaar’, glimlacht ze. ‘Hij is een nakomertje, ik was al 11 toen hij geboren werd. En al zijn we oud, hij blijft mijn kleine broertje.’ Ik knik begrijpend en diep vanbinnen vraag ik me af wie háár steunkousen aan hielp zo vroeg in de ochtend. Of háár hielp bij het aankleden. Op het moment dat ik de moed heb om het te vragen, komt de trein en zie ik haar behendig het karretje de wagon in wippen terwijl ze er zelf achteraan hupt. Die heeft noch steunkousen, noch hulp bij het opstarten nodig. En als ze zich dan ook nog eens soepel omdraait om uitbundig naar me te zwaaien, weet ik het zeker. De lentepoets en het lezen van mijn column gaan aan deze hoogbejaarde dame voorbij. Erg is dat niet. Ze zal het nooit weten hoe ons onderonsje -op een perron in Antwerpen Centraal- mijn dag een mooi randje gaf.
LENAERTS, HAN, TACO EN HET SPIEGELBEELD. Early morning! Lenaerts laat haar lopen over het strand waar ze diep wegzinkt in haar sporen terwijl de zee nog veraf ruist met de wind. De morgen is jong, de lucht ijl en de belofte vol. Zij is meer dan blij dit te mogen omhelzen. Verzonken in gedachten bedenkt ze : zou hij daar schuilen diep onder het wier of aan het oppervlak achter de horizon? Zonder antwoord huppelt ze verder. De ochtend draagt zijn nachtkleed over vermoeide ledematen en vloeiend danst het eerste licht. Het tovert een warm gevoel in haar mensenogen terwijl een frisse bries flora en fauna liefkoost. Hagar Peeters wrijft de slaap uit zijn ogen. Lente. De stilte is krols, een lach komt ten val aan geluk. Twee vliegen breken het raam, weten dat het je de das omdoet als je voorgoed je lijfsbehoud aan gene zijde ervan zoekt. Rommelt de lucht nabij, stommelt een vrouw op de trap. Geur van lokroep, verlaten vlinders bijtijds onderkomens om vogels, naar vlinders op zoek. Gevonden ben je allang. Hoe ben je anders bij mij. Lenaerts, Han, Taco en het spiegelbeeld. De lente neuriet haar eerste klanken. Op het tuinterras bloeien met stralende gezichten seringen. Bij een matig briesje fluisteren dikke bolle berken een nieuw ochtendlied, een espenblad trilt zichzelf de dag in terwijl naast een nog verlaten wandelpad de plataan een laatste dauwdruppel van zich afschudt. De winterse stal ontvlucht loeien koeien over het net geploegde veld heen als de dag binnensluipt. In de knopjes die de bomen krijgen ziet ze zijn gezicht als in verzonken gedachten de eenzaamheid en het gemis voorbij peddelen. De nestwarmte in de nieuwe lentemorgen doet haar goed. Tussen de lakens door vloeien herinneringen van a table for two naast een kabbelende rivier, wandelingen in de branding van een rustige zee getooid te midden van een helder blauwe lucht en concerten in het park zonder Natascha. Ontelbare malen hebben zijn zachte handen en woorden haar lichaam ontroerd, zoentjes haar tederheid geschonken en bekommernis haar hart omzwachteld. In een eigen taal van twee versmolten zielen prevelden ze ware liefde over afstanden heen. Het is heerlijk wakker worden met mooie gedachten. In de keuken wacht de goed gevulde koelkast op de nieuwe dag. Verse groenten en vlees broederlijk naast elkaar en een potje yohourt glunderend naast een flacon melk. Aan de ontbijttafel laat ze haar handen rusten naast een pak krantenknipsels, tuurt even door het keukenraam en nipt aan een eerste tasje koffie. Het dagblad van hun leven telt nog onbeschreven bladzijden waar de ware liefde nog letters zal inkleuren. Stil stromen haar gedachten aan en verdwijnen langs de geopende keukendeur in de lucht die zoet en warm aanvoelt. Terwijl vliegensvlugge vogels over het tuinhek scheren en het eerste getoeter van een auto schel klinkt door de landelijke stilte droomt ze nog even van hem. Tussen de stapels lectuur zoekt een stukje poezie wat aandacht. Voor ze de deur uitgaat leest ze de zinnen en denkt hoe mooi hun ware liefde voor elkaar is. SPIEGELBEELD Als jij ontwaakt mijn lief laat mij dan je spiegel zijn stap gerust uit je dromen ga dan voor me staan in mijn ogen laat ik je thuis komen kus me ik zal altijd met je meegaan voortaan Lenaerts, Han, Taco en het spiegelbeeld. In de wereldstad heerst nog rust. Ik nip aan mijn tweede tas koffie en denk aan Taco. Tacoo'tje wat gebeurt er, als ik dan simpel achter elkaar woorden neerschrijf, puur en teder het gevoelspad bewandel, de verstandssnelweg negeer en niet voorbijschiet aan het wezenlijke. De buikintuïtie. Als ik eruit gooi wat in mij opkomt, zoals de ochtendzon haar stralen verkoopt aan de straatstenen en ze er kwijtraak. De “rosse” en het juiste publiek, de liefhebbers zogenaamd, zo je wilt, gelijkgestemden. Eerste ingevingen uiten, blijkt ongewoon, zijn niet te rijmen, enkel bij toeval. Gisteren wist niet van ideeën van vandaag, stonden niet gepland, doen zich voor als 't oog er is. Een gedicht bouwt zich, een ochtendvruchtje toont zich onder mijn handen. Verder kneden is slechts fijn afstemming. Wat gebeurt er, als ik simpel achter elkaar woorden neerschrijf: dit dus, de “rosse” slaapt alwéér. Het is stil. In mijn mijmeringen zie ik ons kiezelsteentjes werpen in onze spiegelbeelden en laat ik de wereld weg zuchten. Altijd zijn er de twee woorden die van onze lippen valt : ware liefde. Ik laat je kijken in het zand waar geschreven staat, hier houdt de vloed voor eeuwig stand en zie vlinders fladderen door onze lijven. Mijn lief laat mij dan je spiegel zijn stap gerust uit je dromen ga dan voor me staan in mijn ogen laat ik je thuis komen kus me, ik zal altijd met je meegaan voortaan
KASSEIEN, CONCERTO EN ANDERE TIJDEN. Het wordt een lentedag vandaag. Een stralende vrijdag in een notendop, heerlijk tastbaar om te koesteren. Nog vroeg, klinkt In de kille donkere straat het snijdende harde ritme van een sirene. In het park vol natuur houden wolken nog even de adem in. In het geopende deurportaal, tussen nevel en schaduw van de ochtend,staan in de overwoekerde tuin twee verroeste fietswielen. Het zijn half spaken-loze getuigen van wielergeluk. Nu de voorjaarsklassiekers er aan komen en terwijl ik nip aan mijn tweede tas koffie denk ik hoe het een belediging is voor kasseien om er zachtjes overheen te rijden. De deur op een kier, groet ik de boom en de struiken. Wolken drijven weg terwijl de nieuwe dag zichzelf een nieuwe vierentwintig uur instruikelt. In mijn schrijfkamer die - door de jaren heen- meer is gaan lijken op een stapelmuseum wacht een thermos verse koffie. De nieuwe morgen laat zielsverlangens langsheen mijn hart stromen, terwijl een glimlach mij diep verwarmt. Kasseien, concerto en andere tijden. Geladen in laden huizen herinneringen, in bestanden worden gekoesterde foto's wakker. Als kostbaar lief kleinood koester ik haar glimlach. Bij het lenteweer en de ochtendgedachten bellen woorden aan. Over jaren van ware liefde die samen vastberaden knopen in verstrengelde handen leggen en littekens die niet meer denken aan waar ze waren en waar ze heen gaan. Hoe mooi is het niet, elkaars armen en schouders te zijn en samen een boek lezen bij het kaarslicht dat half lege wijnglazen kust. De koffiekoekjes blijven onaangeroerd, voeten en een half ontblote buik waar de balans is ontstaan tussen respect en begrip vermengd met spontaniteit. Dat bijzondere gevoel tussen twee mensen, geklonken en gehoord als een tedere muziektoon op repetitieve wijze die elke trilling waardevol maakt. Ware liefde is een speciale rijkdom. Buiten lijkt een mezenkoor een nieuw concerto voor haar en hem in te oefenen. Concerto del vero amore per due. Kasseien, concerto en andere tijden. Gisteren had ik op de digitale snelweg een gedachte gelezen over koppels die de handdoek in de ring gooien omdat niet alles 'perfect' is... het is een mooie gedachte. Levenslange inzet is niet wat de meeste mensen denken dat het is. Het is niet elke ochtend wakker worden om het ontbijt te maken en samen te eten. Het is niet elke avond knuffelen in bed tot jullie allebei in slaap vallen. Het is geen schoon huis gevuld met lachen en elke dag de liefde bedrijven. Het is iemand die het dekbed steelt, en snurkt. Het zijn af en toe slaande deuren en een paar harde woorden. Het is hardnekkig oneens zijn en elkaar negeren tot je hart terug openbloeit en je elkaar vergeeft. Ware liefde is elke dag thuis komen bij de persoon die je kent en om je geeft ondanks, en vanwege, van wie je bent. Het is lachen om de ene keer dat je per ongeluk iets stoms deed. Het gaat over vieze was en onopgemaakte bedden. Het gaat over het helpen van elkaar in het dagelijkse leven. Het gaat over het inslikken van de kwetsende woorden in plaats van ze hardop te zeggen. Het gaat over een snelle maaltijd klaarmaken en samen zitten op een laat uur, omdat jullie allebei een gekke dag hadden. Het is als je een emotionele inzinking hebt en je liefde bij je ligt, van je houdt, en je vertelt dat alles goed komt. En je het gelooft. Het gaat over nog steeds van iemand houden, ook maakt de wereld je soms helemaal gek. Van iemand houden is niet altijd makkelijk, soms is het moeilijk. Maar het is geweldig en troostend en één van de beste dingen die je kan ervaren. Als je gezegend bent om de juiste persoon in je leven te hebben dan kan je de hele wereld aan! Samen hoog en soms lager vliegen, opstijgen en landen maar alles samen trouw als een zwanenkoppel. De harmonie van leefbare fantasie maakt dat de wereld hier andere tijden kent. Gedachten creëren werkelijkheid, laten zich vangen in de melancholie van ware liefde. Aan de rand van het park rust en mediteert een vink, laten de bomen de lente in zich los en bespeelt de liefde gedijende longen. De verlaten pergola ziet dat het tweemans orkestje vervangen is door spelende tranen van puur wederzijds liefdesgeluk. Het samenspel knipoogt even naar elkaar. Hier kent de wereld andere tijden.
LENTE, VAN HOOF EN EEN KOMPAS. Lente! Eindelijk...dat spatje warmte méér. Het is ochtend en achter het glas voel ik bijna een zomerse zaligheid als een eerste lichtbron openspringt. In de milde wind zit een eerste lentemelodie. Het is een soort huppelend uitgelaten kind op een nog groenende berm terwijl in het nabij gelegen park de hazelaar zijn gele orgelpijpen schudt. Een grasspriet -de groei niet verleerd- recht zich terwijl in de letterbak, wat vastgeroest wekend en moeilijk los komend van de hechting, letters het mos op woorden zoeken. De “rosse” is wakker maar merkt niet hoe de volle lengte en breedte in liefdeswoorden me omklemt. Lente, van Hoof en een kompas. Watertanden op van Hoof's wijze. Een bootje, niet méér dan een in een cirkel opgerolde regenjas -met bodem tegen het zinken- dobbert wat aan. Een eiland in de verste verte niet te benaderen. Haar droge lippen likken zichzelf droger aan in zeewater gedoopte vingers. Het proviand dat opraakt, de zon die gek maakt en een gek die schrijft dat de zon op het water een schat de diepte in wijst. De vicieuze cirkel in het zeil, het gillen van meeuwen die loeren of er iets te rapen valt, wat van hun kan zijn. Het maakt allemaal niet uit, de haai zal toch vlugger zijn. Lente, van Hoof en een kompas. Aan de bosrand laat Lenaerts kikkers verzamelen in hun poel tussen het groen, muggen zwermen boven het stilstaande water en maken zich op om te socialiseren. Het is ochtend en de toon wordt gezet door de eerste kwaker terwijl het koor het nieuws beaamt uit de kikkerkrant. Bermen ontwaken, groenend uit beige stammen wordt de lente geboren. De weersvoorspellingen geven een zonnig weekend aan. De hectiek van van de afgelopen weken kan een rustpunt gebruiken als de duisternis tussen de bomen -nog half slaperig- merkt hoe een vleermuis langs de bosrand scheert. Op de velden van ware liefde rusten twee harten. Het slaapkamerraam is open. De wind blaast met geluk terwijl het hart hoop vangt. In het tapijt van haar dromen ziet zij hun wondertuin waar kleine bloemetjes kneuzingen verbergen. Geurende viooltjes sieren de welkomstpoort, ware liefde spreekt oprecht in woorden. Een geopende schelp tekent hun liefdesgeluk terwijl zachte vingertoppen de sporen van de mist wissen. In de combi van haar hart verstrengelen duurzaamheid en rede. Lente, van Hoof en een kompas. Terwijl de schrijver schokschoudert ontplooien zich in de ochtenddauw dierbare tedere herinneringen. Als de taal van de liefde zijn geest en pen vult vloeit een stroom van passie de kamer in. De akkers van zijn ziel omgeploegd bekijkt hij haar foto. Wat zou een boomgaard zijn zonder haar zonlicht? Was als hij géén schrijver maar een imker? Dan zij zijn koninginnebrij. Tollend door de poorten van zijn gedachten met nog half slapende ogen, bij een kleine kaarsvlam is verwachting een hoopvol woord. In zijn hart huisvest hij haar ware liefde. Een vierde tas koffie, op het vel papier volgt de ene letter de andere. De cirkels van het gemoed draaien nog een rondje, het klankbeeld van haar foto fluistert harder als de schreeuw om haar te omhelzen de kamer vult. Dralend door de ochtenduren spreekt de zekerheid. Zonder mits of ge-maar samen naar de overkant. Het kompas van twee harten en hetzelfde doel. Lente, van Hoof en een kompas. Lente en wat verlegen, maar zonder blos gromt de warmte van de muren in de te klein geworden schrijfkamer langsheen opgestapelde woorden. Dauwdruppels kleuren pas geboren groene bladeren, bomen ontwaken bij een muzikale intermezzo van een klad merels terwijl de schrijver stilletjes glimlacht naar de spinnende “rosse”. Bij de eerste gloed van een zonnestraaltje denkt hij aan een meisje aan een tafeltje té groot voor haar alleen. Het glas Cabernet Sauvignon met zachte afdronk en pasta smaakt beter met twee. Als een fluwelen mantel laat hij het blad papier zich vullen met omgorde lichamen vol ware liefde en stilte. Fluisterende harten ademen dan krachtige zuurstof in, en zal het parfum van zorgzame liefde voor elkaar zich steviger nestelen in de draagbaar gemaakte rugzak die elke nooduitgang kent. Als zijn vingertoppen over het klavier reizen lijkt het of hij haar huid, doorschijnend als melkglas streelt. De inhoud van de letters gevuld tot aan de rand nipt hij aan een volgende tas koffie. Hij laat hun ontrafelde anagram en de alchemie van ware liefde de ochtend groeten. Met een tussensprint holt een nieuwe liefdes psalm de dag in. Het lijkt of ze haar lippen zacht op zijn wangen drukt als de schrijver langs de vensterwanden naar de wolken tuurt. Nergens glijdt een wolk mooier als in een mijmering en de valuta van ware liefde geen dagwaarde kent.
ZANDLOPER, GEEN WAAROM EN LIGHT OF TRUE LOVE. In een soort ridderlijke zoektocht naar de morgen bestormen woorden als krijgers mijn hart. Het vertrouwen straalt in de kleur van twee pupillen, ogen vormen strakke wegwijzers bij een rauwe hese stem met beschermende staat. Mijn vingers vormen dijken die een ware liefdes oceaan met tedere standvastigheid beschermen. Het baken van een nieuw verhaal worstelt in alle vroegte met geboorteproblemen. De doopvont van mijn schrijversbestaan vult zich langzaam. Tussen een half gelezen krant en het aroma van een derde tas koffie ligt een vertraagde blik, op zoek naar tekst lachen witregels terwijl het klankbord van mijn ziel zich vult met doorspekte tederheid. Als de glorende dageraad haar foto belicht begint de pen te leven. Flarden zilte kussen, een strand vol zand en twee wijnglazen laten de muze dansen. Het zijn kleine stapjes van puur liefdesgeluk in het zand, een zandloper van ware liefde die eeuwig korrelt. Zandloper, géén waarom en light of true love. Op het bureau liggen papieren uitnodigend te wachten om als bootjes gevouwen te worden. In mijn mijmeringen staat in de lijn van haar hals een vuurtoren, rotsvast tussen de kliffen van woorden door. De kust van haar mond danst met de zoete smaak van haar lippen, in het duin van haar benen voelt de bedauwde ochtend innige aanwezigheid. De geankerde ware liefde overwint storm en ontij. Op een soort oeverloos eiland warmt getoetste taal mijn vingertoppen. Ware liefde is er zijn, ook als het even tegen slaat. Zij stookt het vuur aan terwijl mijn lijf en leden zich warmen denk ik hoe ware liefde geen waarom kent, geen oevers. Zandloper, géén waarom en light of true love. Het is nog vroeg als de lentezon het bed groet. Dorstige lenden dansen in woordeloze taal, warrige haren wrijven zich een nergens tegemoet, aangeraakt en in tere verstrengeling gebonden. Inééngesmolten taal van twee zielen vormen een stevig beleg. In een tijdloos even is er tussen de harten alleen huid. Het minnelied sluit af met een bis-nummer en verlaten kantelend het speelveld na de bloei. Intiem als een ongelezen gedachte opent de verse morgen opgeruimd zijn poorten. De lucht vliegt af en aan zonder zorgen terwijl in een wereldstad een letterkunstenaar zinnen pent gebonden en aaneengeknoopt door ware liefde. In de nestwarmte opent een sleutelwoord haar hart. In een dwarreling van tedere gedachten door een muur van letters en het alfabet heen verdroomt de pen. Voor de spiegel in de rimpels van het water het sjabloon van haar gezicht. Haar schuchtere schouders dragen de ware liefde met zich mee. In haar lijf met golvende hoogtij beweging stromen gedachten mee. Verliefde monden bij het ochtendontbijt. De schrijver, de prooi of hoe je ware liefde verwoordt. Smaak, pupillen met tastzin parelend tussen woordkruimels. Met de droom nog achter de ogen kleuren woorden vele eindeloze tedere momenten. De ingeschonken liefde geurt. Flarden zinnen kleden het vel papier aan met een al lang vermist verleden. In het summiere licht van een kaars gloeit nog even de light of true love.
