KASSEIEN, CONCERTO EN ANDERE TIJDEN.
Het wordt een lentedag vandaag. Een stralende vrijdag in een notendop, heerlijk tastbaar om te koesteren.
Nog vroeg, klinkt In de kille donkere straat het snijdende harde ritme van een sirene. In het park vol natuur houden wolken nog even de adem in. In het geopende deurportaal, tussen nevel en schaduw van de ochtend,staan in de overwoekerde tuin twee verroeste fietswielen. 
Het zijn half spaken-loze getuigen van wielergeluk. Nu de voorjaarsklassiekers er aan komen en terwijl ik nip aan mijn tweede tas koffie denk ik hoe het een belediging is voor kasseien om er zachtjes overheen te rijden. 
De deur op een kier, groet ik de boom en de struiken. Wolken drijven weg terwijl de nieuwe dag zichzelf een nieuwe vierentwintig uur instruikelt. In mijn schrijfkamer die - door de jaren heen- meer is gaan lijken op een stapelmuseum wacht een thermos verse koffie. 
De nieuwe morgen laat zielsverlangens langsheen mijn hart stromen, terwijl een glimlach mij diep verwarmt. 
Kasseien, concerto en andere tijden.
Geladen in laden huizen herinneringen, in bestanden worden gekoesterde foto's wakker. Als kostbaar lief kleinood koester ik haar glimlach. Bij het lenteweer en de ochtendgedachten bellen woorden aan. 
Over jaren van ware liefde die samen vastberaden knopen in verstrengelde handen leggen en littekens die niet meer denken aan waar ze waren en waar ze heen gaan. Hoe mooi is het niet, elkaars armen en schouders te zijn en samen een boek lezen bij het kaarslicht dat half lege wijnglazen kust.
De koffiekoekjes blijven onaangeroerd, voeten en een half ontblote buik waar de balans is ontstaan tussen respect en begrip vermengd met spontaniteit. 
Dat bijzondere gevoel tussen twee mensen, geklonken en gehoord als een tedere muziektoon op repetitieve wijze die elke trilling waardevol maakt. 
Ware liefde is een speciale rijkdom. 
Buiten lijkt een mezenkoor een nieuw concerto voor haar en hem in te oefenen. Concerto del vero amore per due. 
Kasseien, concerto en andere tijden.
Gisteren had ik op de digitale snelweg een gedachte gelezen over koppels die de handdoek in de ring gooien omdat niet alles 'perfect' is... het is een mooie gedachte.
Levenslange inzet is niet wat de meeste mensen denken dat het is. Het is niet elke ochtend wakker worden om het ontbijt te maken en samen te eten. Het is niet elke avond knuffelen in bed tot jullie allebei in slaap vallen. 
Het is geen schoon huis gevuld met lachen en elke dag de liefde bedrijven.
Het is iemand die het dekbed steelt, en snurkt. Het zijn af en toe slaande deuren en een paar harde woorden.
Het is hardnekkig oneens zijn en elkaar negeren tot je hart terug openbloeit en je elkaar vergeeft.
Ware liefde is elke dag thuis komen bij de persoon die je kent en om je geeft ondanks, en vanwege, van wie je bent.
Het is lachen om de ene keer dat je per ongeluk iets stoms deed. Het gaat over vieze was en onopgemaakte bedden.
Het gaat over het helpen van elkaar in het dagelijkse leven.
Het gaat over het inslikken van de kwetsende woorden in plaats van ze hardop te zeggen. Het gaat over een snelle maaltijd klaarmaken en samen zitten op een laat uur, omdat jullie allebei een gekke dag hadden.
Het is als je een emotionele inzinking hebt en je liefde bij je ligt, van je houdt, en je vertelt dat alles goed komt. En je het gelooft.
Het gaat over nog steeds van iemand houden, ook maakt de wereld je soms helemaal gek.
Van iemand houden is niet altijd makkelijk, soms is het moeilijk. Maar het is geweldig en troostend en één van de beste dingen die je kan ervaren.
Als je gezegend bent om de juiste persoon in je leven te hebben dan kan je de hele wereld aan!
Samen hoog en soms lager vliegen, opstijgen en landen maar alles samen trouw als een zwanenkoppel.
De harmonie van leefbare fantasie maakt dat de wereld hier andere tijden kent. Gedachten creëren werkelijkheid, laten zich vangen in de melancholie van ware liefde. 
Aan de rand van het park rust en mediteert een vink, laten de bomen de lente in zich los en bespeelt de liefde gedijende longen. De verlaten pergola ziet dat het tweemans orkestje vervangen is door spelende tranen van puur wederzijds liefdesgeluk. 
Het samenspel knipoogt even naar elkaar. Hier kent de wereld andere tijden.