AFRIKAANSE KLEUREN, OMFLOERST MOMENT EN GEHECHTHEID.
AFRIKAANSE KLEUREN, OMFLOERST MOMENT EN GEHECHTHEID.
Ochtend. Koud, kil terwijl een maanmuzikant zijn laatste noten speelt op een viool waarin verdriet verdampt. Op de hooizolder-op het erf van boer Nest- luisteren katten mee met grote oren. Even staat de tijd stil en zoekt zijn verloren wijzers. Straks is er het schitteren van de zon op de toren,het plein vol sneeuw rondom de ijskoude kiosk. De daken met ijskegels en kristallen die breken.
In Lenaerts gedachten staan in dit besneeuwde dorp -bij een kraam- moeder en kind (in die warme Afrikaanse kleuren) frieten te eten. Schijnbaar smaakt het hen. Gelukkig...Hoe ze hier terecht kwamen, god weet vanwaar en waarom. Stevig ingepakt kijkt de sneeuwman mee van over de muur.
Afrikaanse kleuren, omfoerst moment en gehechtheid.
Buiten op een tak stilte rouwt geen blad meer om winter, ze zijn gevallen. De wasdraad is dezer dagen eenzaam verlaten tot deze week zich sneeuw plooide rondom zijn strekking. Hij wordt ingedekt en verwarmd in gedachten. Het eitje waar een vogel zijn klaaglied zingt, al is het maar voor even iemand die luistert. Zo zijn wasdraad, vogel en sneeuw elkaars winter vrienden.
Tussen de plooien van de nestwarmte palaveren vraag en antwoord op zoek naar de kleur van haar ziel. Het is een soort mengproces tussen schimmen van stilte.Een weten zonder woorden zoals de meeuw die tuurt over het strand en een volzin wil stelen.
In gedachten laat ze hun woorden vliegen zonder vleugels. Nog half slaapdronken weet ze dat hun woorden elkaars gezicht weerspiegelen in de stilte van het water, dat het zich liet strelen om het zwijgen te laten in gedachten als een zending.
Afrikaanse kleuren, omfloerst moment en gehechtheid.
De verdwijnende duisternis baart een omfloerst moment. Poëziedagen liggen er stil bij, Nodigen uit tot het woord terwijl luisterbereidheid een witte vlag strijkt. Lenaerts zoekt tijd, een onzeker lichaam met dat oneindige harnas. Buiten bepaalt de natuur de regels in het landschap. Het is de wind die richting geeft aan het jaargetijde, vaak nat en diep is de aarde zwijgzaam. Een koppig kind stampvoetend zonder redenen, het water wild, uitzinnig in zijn kolken. Voor wiens rekening, denk je dan. . Dat hij het zelf niet weet wind wat hij is, en dan verdwijnt. Hij schuilt in stilte met zijn recht op adem van wie hij hem ontnam,vervormd naar de grillen waartussen overleven telt,zelfs dat landschap breekt op de muur van zijn tijd.
Afrikaanse kleuren, omfloerst moment en gehechtheid.
“De rosse” is wakker. Ik herlees een mooie tekst terwijl ik nip aan een eerste tas koffie.
“Vijfentwintig jaar getrouwd zijn en elkaar nog in de armen vliegen op het perron van de Gare du Nord zoals in een film noir van Jean Renoir. Langs de zee wandelen tot de broekspijpen nat zijn, en dan toch nog in dat chique restaurant gaan eten, en daarom lachen. Elkaar een boek voorlezen. Is dat romantisch? Ja, maar dat is de liefde ook, romantisch. Niet elke dag, maar van tijd tot tijd wel.” Mooi hé. Het is nog vroeg. Terwijl ik denk dat woorden trager gaan in de koude, vlaagt er zacht wit dwalende zijde zacht een vlokje door de ochtend. Aarzelend tussen licht en donker komt de regen. Even wolkend smelten mijn gedachten weg in onze gehechtheid.
Afrikaanse kleuren, omfloerst moment en gehechtheid.
Het is zaterdag. Uit de letterkast wurmen zinnen zich naar het klavier. Ik schep een heerlijke thuis waar kaarsjes branden, de kachel zijn vurige rode gloed etaleert en zij rust in liefdevolle armen waarin ze weg droomt. Mooie en tedere momenten lopen voorbij terwijl ze zonder voorschrift geniet tedere geborgenheid. Met hun ware liefde voor elkaar wandelen ze nu samen door het leven. Ze kijken even elkaar aan, morgen gaan ze opnieuw een nieuwe mooie dag inslaan. Zachtjes rust het boek in haar schoot terwijl hij haar kort door de haren strijkt. Handen omarmen een mok koffie. straks strengelen de hare om de zijne. Het zijn winteravonden in nestje wel te vree zonder woorden. Ze sluit haar ogen en luistert stil. Gedachtengoed met muziek van de ruisende zee, orkest van achtergebleven voetstappen. Ware liefde vervat in stilte. Bruisend en cosy intiem als lichamen spreken in vloeiende bewegingen. De kachel en het boek stille getuigen, de kaarsjes langzaam dovend en zij beiden bedwelmd in een warme ware liefdesmood.
Afrikaanse kleuren, omfloerst moment en gehechtheid.
No more coffee, ik ga douchen. “De rosse” slaapt terug. Op een notitieblokje kriebel ik eerst nog snel : “garageke, kastje, afstandsbediening”, het is mijn eigen manier om kernwoorden te onthouden. Terwijl een fijn ochtendmoment wegebt draag ik haar liefde mee, probeer ik Afrikaanse kleuren te begrijpen en lees hoe een omfloerst moment begrijpende gehechtheid in ware liefde sterker maakt.
De daken vol rijm, pannen lijken als wafels met suiker wit bestrooid. Op het erf van boer Nest vallen echte vlokken. Het sneeuwt, het ganse landschap wordt van witte orde ongerept zo blank als een kinderziel. In de kerk -net géén zeven- preparen kinderen zich voor de eerste biecht. Meisjes, die nog maagdelijk wit dromen, monsteren de ouwe pastoor met argusogen. Dreams.. Over een dag die wegglijdt in de rust van een avond waar ware liefde zich nestelt in een vertederende omarming. Aan het haardvuur popelende stapels houtblokken die een eigen spel willen spelen in het vuur. Ogen sprekend als stemmen zonder woorden, terwijl kriebels zich een weg vechten uit schoenen. Idyllische klanken sluipen uit harten terwijl twee glazen rode gloed wachten op verstrengelde handen. De ware liefdeswereld glimlacht zichzelf de zetel in. Het donzend deken, uitnodigend decor. Zachte handen reiken naar elkaar. Laat de nacht maar komen. Ware liefde, dat cosy gevoel.
Wat zinnen doen.
Ze is net wakker. Buiten is de taxushaag is wit, het terrasje ook. Sporen van een kleine vogel in het eerste laagje sneeuw lijken morse-tekens. Een lapjeskat op winterpoten sluipt heel leep en traag door het schaarse gras.
Tussen de plooien van de nestwarmte denkt ze hoe vaak ze soms een vogel volgt die de winter doorkruist en ' s avonds bij zonsondergang hoog achter de horizon schiet. Ze ziet hem in feite niet en waar hij gebleven is weet ze ook niet. Het zijn gedachten, terwijl de avond rookt uit de huizen in het blauwe tussen de scheiding van dag en nacht. Even blijft ze hemelwaarts wolken en sterren volgen, als een vreemde jurk van het seizoen die stil over de wereld waait in een stilte zonder woorden.
Wat zinnen doen.
Boris is wakker. Als een geoefende viervoetige krijger sluipt hij over het erf. Het is nog stil als het bevroren weiland probeert een nieuwe dag te groeten. Kleine -anonieme-voetstappen die sporen hebben gemaakt trekken Boris aandacht. Het lijkt of oude knotwilgen sidderen en hun geruis een eentonig concert spelen. Het is koud vanochtend. Summier licht schijnt in de kamer waar vragende ogen zoeken om helpende handen. Een zucht glijdt langsheen bevriezende naaktheid als het recht zich toe-eigenend triomfantelijk kraait. Negatieve temperaturen, ijsvorming en de werkelijkheid die met voldane blik een nieuwe dag winter inwandelt.
Wat zinnen doen.
Straks na de sneeuw zal de aarde weer een dag grijs zijn. Het deken over de huizen, hun daken , de straat en het landschap verdwijnt. Niet alleen de winter is een bipolair seizoen, gespleten in schoonheid en gevaar dat loert achter hoeken en kanten. In een klein schriftje leest ze over een tijd van vertroebeling. Op het boekenrek Fjodor Michajlovitsj Dostojevski worstelend met schuld en boete.
Wat zinnen doen.
Koffie en verse “rosse” brokjes. Bij het dalen van de nacht in de fonkeling van het eerste licht bemerkt mijn geest dat je naar me kijkt. Een ster, daar bespeur ik jouw lach. Terwijl ik nip aan een eerste tas koffie stel ik me voor dat jij bij me bent. Jij, als een koele bries die in één moment mijn wang streelt. Ik voel jouw liefde die je zacht en ademloos met me deelt. Bij het summiere licht van het ochtendgloren en de stilte van de nieuwe morgen bekijk ik een foto. In een poging “schoonheid” te beschrijven kom ik aan deze zinnen. Een parel ben jij, een soort koningin dartelend op het strand aan de zee. Of mijn oester, zorgzaam gekoesterd. Lief, zorgzaam en aardig maar vooral rechtvaardig. Samen het ware liefdespad belopen, liefdesvuur niet te doven. Verzonken in gedachten monster ik telkens weer dat fotografisch beeld. Jouw glimlach en ogen zeggen zoveel over ware liefde. Lurkend aan een sigaar denk ik hoe we wederzijds het geluk van mooie en intense momenten, maar ook mindere ogenblikken en tranen met elkaar delen. Ware liefde zit vervat in kleine dingen, gevoelens en zonder woorden. Mijmeringen bij een kop heerlijk geurende koffie die de vlinders in mijn buik telkens weer tot leven brengen. Ogenblikken van intens geluk en warme gloed, de start van een nieuwe dag...of wat zinnen met een mens kunnen doen. Ik voel me woorddronken.
Op bevroren kleine plassen stapt koning Winter richting bosrand. Het lijkt of een soort geest -met raadselachtige glimlach- door het landschap dwaalt. Ijzig blauw de lucht, de stilte wintert. Een jonge buizerd roept kraakhelder de hulp in van zijn ouders, als hij opschrikt door het geluid van een in de verte razende vroege trein naar nergens.
Galmende kerkklokken klepelen zich vanaf de ietwat overhellende toren de koude ochtend in. De dorpskerk - nog verlaten- , bekers leeg voor de morgendauw en een kelk die wacht op zoete wijn.
Suikerglazuur, ziverdraad en jij.
Nog gekoesterd door de nestwarmte denkt ze aan de vele knuffels en vertroetelingen die haar ziel teder raakten. Het lijkt een puzzel van honderden stukjes, foto's en beelden van emoties die door haar gedachten lopen als vloeibaar suikerglazuur. Nostalgisch rekbaar omfloerst het haar hart. In een land zonder naam tovert iemand zilverdraden, zijn er toonladdersdie koorddansers laten balanceren in een spiegel van ware liefde. Het lijkt even of een viool haar ziel zoekt. Ze streelt fijnbesnaard langs de weemoed in haar hart. Binnenkamers buigt een licht gewelf, stokt haar adem en breekt een gesponnen zilverdraad.
Suikerglazuur, zilverdraad en jij.
In de verknipte werkelijkheid wil ze in het ijs schrijven wat zich bikkelhard uitspreekt in haar ziel.De realiteit. Knoestige knisperende ijzige vorst, rijpende nevel op een witte korst. Oranje gloed, zon bevrijd. Stilte heerst, bevroren tijd. Buiten hoort ze mensen praten -zo vaak als het goed gaat- maar muisstil zijn als de storm toeslaat. Principes brengen schoenen vol met lood, empathie vreet aan een voetzool. In het kleine schrifje herleest ze geschreven zinnen. “Als we respect geven, hoe dan ook willen we op zijn minst begrip terug.” Haar hart gaat overboord.
Suikerglazuur, zilverdraad en jij.
Stad van duizend en één culturen. Vroeg wakker zie ik een wolk, eenzaam en verlaten door soortgenoten die hooghartig neerkijken- maar zo, prominent aanwezig, mij persoonlijk raakt. Een wolk neemt even het zonlicht wegvan de nieuwe morgen, vertaalt alle kleuren naar zijn grijs, terwijl jij mij vertelt in een paar tellen over zinloos gepreek, illusie van en nog zinlozer energieverlies. Ik luister en zwijg en hoop. Uit mijn knuffeldoosje pluk ik liefdeswarmte, verpak het in dun teder papier en laat het door het geopende raam wegwaaien.
Suikerglazuur, zilverdraad en jij.
Door-en langsheen mijn wereldstad slingert zich het Albertkanaal, rookt de vredespijp telkens als de opkomende zon vorst ontmoet. Ik laat Leanerts wandelen in haar eigen tekst. “De rosse” snapt het niet. Buiten geeft de lucht wat ze beloofde, de straat kleurt wit en de wind slaat striemen. Het lijken vlugge vingers die een koude bolster openen en zichzelf een weg naar binnen graven. Bij een vierde tas koffie moet ik denken aan de eenzame accordeonman die ik vaker zie zitten aan het station. Wankel krukje, doffe blik en een geblutste koekendoos als een soort geldkluis. Hij speelt ook steeds hetzelfde deuntje en fluistert in zichzelf ‘dat weten ze toch niet’. Barkoud tovert hij -zomaar uit zijn instrument- vinken, lijsters, nachtegalen in goud en zilver,in rood en blauw of purper tinten in een regenboog aan kleuren. De vogels, ze herhalen telkens weer hun stereotype strofenzang terwijl ik ze zie fladderen rondom zijn pet. Schrijversgewijs laat ik ze verdwijnen in de plooien van zijn accordeon. Wiegend en breed lachend buigt hij met zijn hoofd en werpt een schalkse kus langsheen de schuifelende forenzen. Soms komt hij ook bij mij terecht, die vrije vogel kus. Dan denk ik aan jou … aan suikerglazuur en zilverdraad.
