Ochtendvruchtje..

SUIKERGLAZUUR, ZILVERDRAAD EN JIJ

Op bevroren kleine plassen stapt koning Winter richting bosrand. Het lijkt of een soort geest -met raadselachtige glimlach- door het landschap dwaalt. Ijzig blauw de lucht, de stilte wintert. Een jonge buizerd roept kraakhelder de hulp in van zijn ouders, als hij opschrikt door het geluid van een in de verte razende vroege trein naar nergens.

Galmende kerkklokken klepelen zich vanaf de ietwat overhellende toren de koude ochtend in. De dorpskerk - nog verlaten- , bekers leeg voor de morgendauw en een kelk die wacht op zoete wijn.

Suikerglazuur, ziverdraad en jij.

Nog gekoesterd door de nestwarmte denkt ze aan de vele knuffels en vertroetelingen die haar ziel teder raakten. Het lijkt een puzzel van honderden stukjes, foto's en beelden van emoties die door haar gedachten lopen als vloeibaar suikerglazuur. Nostalgisch rekbaar omfloerst het haar hart. In een land zonder naam tovert iemand zilverdraden, zijn er toonladdersdie koorddansers laten balanceren in een spiegel van ware liefde. Het lijkt even of een viool haar ziel zoekt. Ze streelt fijnbesnaard langs de weemoed in haar hart. Binnenkamers buigt een licht gewelf, stokt haar adem en breekt een gesponnen zilverdraad.

Suikerglazuur, zilverdraad en jij.

In de verknipte werkelijkheid wil ze in het ijs schrijven wat zich bikkelhard uitspreekt in haar ziel.De realiteit. Knoestige knisperende ijzige vorst, rijpende nevel op een witte korst. Oranje gloed, zon bevrijd. Stilte heerst, bevroren tijd. Buiten hoort ze mensen praten -zo vaak als het goed gaat- maar muisstil zijn als de storm toeslaat. Principes brengen schoenen vol met lood, empathie vreet aan een voetzool. In het kleine schrifje herleest ze geschreven zinnen. “Als we respect geven, hoe dan ook
willen we op zijn minst begrip terug.” Haar hart gaat overboord.

Suikerglazuur, zilverdraad en jij.

Stad van duizend en één culturen. Vroeg wakker zie ik een wolk, eenzaam en verlaten door soortgenoten die hooghartig neerkijken- maar zo, prominent aanwezig, mij persoonlijk raakt. Een wolk neemt even het zonlicht wegvan de nieuwe morgen, vertaalt alle kleuren naar zijn grijs, terwijl jij mij vertelt in een paar tellen over zinloos gepreek, illusie van en nog zinlozer energieverlies. Ik luister en zwijg en hoop. Uit mijn knuffeldoosje pluk ik liefdeswarmte, verpak het in dun teder papier en laat het door het geopende raam wegwaaien.

Suikerglazuur, zilverdraad en jij.

Door-en langsheen mijn wereldstad slingert zich het Albertkanaal, rookt de vredespijp telkens als de opkomende zon vorst ontmoet. Ik laat Leanerts wandelen in haar eigen tekst. “De rosse” snapt het niet. Buiten geeft de lucht wat ze beloofde, de straat kleurt wit en de wind slaat striemen. Het lijken vlugge vingers die een koude bolster openen en zichzelf een weg naar binnen graven. Bij een vierde tas koffie moet ik denken aan de eenzame accordeonman die ik vaker zie zitten aan het station. Wankel krukje, doffe blik en een geblutste koekendoos als een soort geldkluis. Hij speelt ook steeds hetzelfde deuntje en fluistert in zichzelf ‘dat weten ze toch niet’. Barkoud tovert hij -zomaar uit zijn instrument- vinken, lijsters, nachtegalen in goud en zilver,in rood en blauw of purper tinten in een regenboog aan kleuren. De vogels, ze herhalen telkens weer hun stereotype strofenzang terwijl ik ze zie fladderen rondom zijn pet. Schrijversgewijs laat ik ze verdwijnen in de plooien van zijn accordeon. Wiegend en breed lachend buigt hij met zijn hoofd en werpt een schalkse kus langsheen de schuifelende forenzen. Soms komt hij ook bij mij terecht, die vrije vogel kus. Dan denk ik aan jou … aan suikerglazuur en zilverdraad.