VISSER ZONDER NAAM, VROUWENMANTEL EN MORE. Het is ochtend. De wind huilt zijn gedicht als het buiten naar grijs neigt en wolken jachtig -met water in de buik- over de bosrand glijden. Oude eiken voelen hoe hij zijn woede in hun takken steekt,berken en platanen moeten zijn kuren weerstaan. Straks drinkt de aarde gretig gulzig water. Vogels- pluimage divers- hebben hun nest gebouwd en sjilpen de nieuwe morgen bij elkaar, hun jongen -al vluchtig- bedelen om voedsel. Het bos waar in de vijver een wulpse minnares -Lady Anatidae- een beetje verleidelijk drijft op het water is nog verlaten. Of toch niet? Aan de oever van het water zit hij dromerig te zijn, visser zonder naam, pêcheur sans nom. Geduldig zijn en wachten, de vissen bijten niet vandaag. In de verte blaft een hond, hij ontwaakt met tegenzin. In de dreef -dwars door het bos- fietst ze haar jeugd voorbij, ingepakt in gedachten terwijl heimwee haar bagagedrager vult. Visser zonder naam, vrouwenmantel en more. Het is ochtend.Op het slaapkamerraam zigzaggen druppels water ongeordend door elkaar. Aandoenlijk mooi beschrijft Oeyen de ochtend waarin een boeket gele gerbera's haar aandacht proberen te trekken. Het is nog vroeg dag. Bekoorlijk en elegant, een rechte stengel midden tussen wat takken proberen ze hun beste beentje voor te zetten. Ze kijkt naar buiten, ontdekt het nog jonge licht en is tevreden als ze ziet hoe natuurlijke schoonheid om haar heen bloeit. Haar ongereptheid laat menigeen verwonderd kijken naar schoonheid. Het blad van haar vrouwenmantel ademt naar zuurstof terwijl in haar tas -als zalige kruimels van ware liefde- woorden en zinnen met haar mee reizen. Na het zoete proeven van de ochtenduren geeft ze haar glimlach aan een kaartje waarop te lezen staat : de mooiste uren zijn deze dat jij er voor mij bent. Visser zonder naam, vrouwenmantel en more. Het is ochtend. Ooms vertelt...Neen, ik ben geen dichter. Af en toe brei ik wat woorden aan elkaar, tot sjaaltjes die je omhangen kan en waarvan ik hoop dat ze je hart verwarmen en je ziel omarmen… De “rosse” die in de bibliotheekkast ligt te soezen zwijgt, spint en beaamt mijn denken. Het is ochtend, ik nip aan mijn tweede tas koffie en denk hoe in enkelvoud er géén liefde bestaat. Voorbij de stilte in de schrijfkamer fluister ik jouw naam en haal langzaam adem. In deze zwijgzaamheid droom ik een gedicht waarin jij leeft. Ik herschrijf met hedendaagse inkt vier woorden : ik hou van jou. Op de radio vormen een piano en wat accordeonmuziek een bizar muzikaal duo. Melancholisch vragen ze zonder woorden ten dans. La Pasionaria. Ik denk aan Marbella, Firenze en Rome bij nacht..Guido zingt...In het park en rond het station snorren zacht de vespas.Geen geld voor een pension, geen mooie meisjes meer te zien. Homo of clochard door achterdocht verdoofd, zorg voor wat sfeer. Doorprikte romantiek, als achter mijn rug alweer een scooter wordt gepikt.Fles kapot, danst een lichtekooi de blues. Op de pechstrook van het leven ziet ze geen toekomst meer. Straks is het weer dag, toeristenpubliek geloosd. Op het zeildoek van de bots-autos de Sint Pieters basiliek, het oude Colosseum bestormt door clowns. De piazza Navona krijgt een Japanse vlag.Wat een toeristenfestijn.La Cappella Sistina en de Fontana di Trevi, massale consumptie van pizzas en gelati. Italiaanse meisjes fel begeerd. Vlammetjes en toverdrank. Ondertussen bij nacht, in het park aan het station wordt een knaapje verkracht. Niemand geeft er om. In de verte zingt een moderne caruso een dronken liefdeslied. De cavalier seul. Verborgen verdriet. Rome bij nacht, geen toerist die het ziet. Zelfs de saxofoon klinkt mistroostig.Rome bij nacht, zo anders en onverwacht. Visser zonder naam, vrouwenmantel en more. zonder naam, Het is ochtend. De “rosse” slaapt nog als ik stilletjes in je kijkdoos van een emapthische wereld induik. Ik luister naar het ritme van je leven, je fladdert en parkeert rond mijn derde tas koffie terwijl ik wacht op mooie zinnen. De letters lijken bouwverlof te hebben terwijl late klanten -samen eenzaam- het café wat verderop in de straat verlaten. Door het raam zie ik hoe een oudere man praat met een duif. Hier zoek ik naar de juiste woorden, tussen klinkers die twijfelen en het leggen van de juiste nadruk. Van Vliet aait over woorden die de jouwe kunnen zijn : wat we uiteindelijk weten, is dat niemand zijn eigen schoonheid ontdekken zal of het gevoel van eigen waarde kan waarnemen tot het teruggegeven wordt door die liefhebbende ander. Nog één koffie. In mijn hoofd wandelen jouw woorden, zinnen van prikkeling die mij rust geven in de contradictie van het geheel. Ik consumeer ze traag. Even is het stil. Ik bereken de kleur van je ogen en vermenigvuldig de uitkomst met hun afstand tot mijn huid. Kader je zinnen met een gouden rand en hoop in an english way : more. Verras mij, plots -suddenly- spontaan.
VERKIEZINGEN ANDERS. Morgen is het zover. Volgens diverse krantenkoppen moeten we kleur bekennen. Eénmaal gestemd weten we weer of uw politieke voorkeur al dan niet het gaspedaal wat dieper induwt. Maar stelt u zich eens voor… Er worden verkiezingen georganiseerd en zoals steeds staat er veel op het spel. In de aanloop er van organiseer ik een heus debat. Alle kandidaten voor de “te begeven postjes” voeren niet zelf het woord. Ze hebben allemaal een familielid meegenomen die namens hen het debat voert. De één laat zijn opa debatteren, want die is zo wijs en ervaren. Een ander zijn goedgebekte neef. En weer een andere kandidaat heeft voor het debat zijn favoriete oom naar voren geschoven, die zo grappig uit de hoek kan komen. Het is wordt een levendig debat vol oneliners en diverse spitsvondigheden. De debatterende familieleden weten niets over organisatie, marktomstandigheden of de dilemma’s. Des te fanatieker debatteren ze over de meest uiteenlopende maatschappelijke onderwerpen: economie, veiligheid en zelfs immigratie…Omdat er zoveel op het spel staat, heb ik als organisator van het debat er een mega spetterende amusementsshow van gemaakt. De familieleden komen op als gladiatoren en er is fanfaremuziek. Om te voorkomen dat het debat te inhoudelijk wordt, moeten deelnemers in gemiddeld 17 seconden hun punt maken en worden ze regelmatig zelfs binnen vijf seconden afgekapt. Om de sfeer te verhogen heb ik gezorgd voor wat vrienden uitgedost als voetbalsupporter. Elke afdeling heeft een eigen kleur shirt en mensen in het publiek worden aangemoedigd veel kabaal te maken elke keer als hun kandidaat aan het woord is -ongeacht wat er precies gezegd wordt-. Zoiets zou, anno nu, bij zo’n belangrijke verkiezing toch ondenkbaar zijn? Ach, er mag al eens gelachen worden hé Trouwens, vooraf hebben alle partijen reeds conclusies getrokken over uw stemgedrag aan de hand van belachelijke enquêtes. Als ik het allemaal (mag of zou) geloven hebben de open VLD-kiezers het meeste en de beste seks!, langs achter vlotjes gevolgd door de kiezers van NV-A. Om hun wekelijkse quota te halen, moeten ze wel gehaast op de baan zijn. De linkse kiezers doen het dan weer het minst tussen de lakens. De Groen!-kiezers geraken blijkbaar nooit op tijd bij de partner gefietst en moeten letterlijk en figuurlijk zelf hun plan trekken. Maar het kan echt wel anders! Om van de grond te gaan doen de groene kiezers dan maar het meest van allemaal aan yoga. Ook dat kwam reeds naar boven in 'wetenschappelijk' onderzoek. Samen met de christendemocraten houden ze ook het vaakst een dagboek bij. Kwestie van op geregelde tijdstippen bij jezelf te biecht te gaan voor de veelvuldige soloseks, zonde van de zelfbevlekking. Wat hebben we dan nog? O ja, zelfs uw kasticket van de supermarkt verraadt uw stemgedrag. Koopt u de A-merken dan zal u geneigd zijn op rechtse partijen te stemmen. De eigen huismerken worden links gelaten. Het zou allemaal te maken hebben met het feit dat de linkse kiezer nieuwe ervaringen durft aan te gaan en de rechtse vasthoudt aan bekende en vertrouwde producten. Zo eenvoudig kan 't leven dus zijn. En als je de lotto zou winnen, staat het zo goed als vast dat u op een rechtse partij zal stemmen. Enkele duizenden euro's winnen, blijkt reeds voldoende om uw politieke voorkeur naar rechts te laten opschuiven. Men weet vooralsnog niet wat er nu juist in de hoofden van die mensen omgaat -no pun intended - maar het blijkt dat economische voordelen, waaronder een lastenverlaging bijvoorbeeld, meer bepalend zijn dan morele waarden. Nooit geweten dat Vlaanderen zoveel lotto-winnaars telt. U speelt af en toe eens 'World of Warcraft' of 'The Elder Scrolls Online'? Wel, aan de hand van het game-gedrag kan men het stemgedrag nauwkeurig voorspellen. Kiest u voor een elf of een magiër bij het uitbouwen van uw personage dan zal u met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid en bolletje ter linkerzijde kleuren. Doet u dat niet dan zal het personage ongetwijfeld een trol zijn. Wat draagt u vandaag en morgen? Een blik in de straat en u kan zowat van iedereen juist gokken op wie hij of zij stemt. De belangrijkste kleur van de outfit komt overeen met de gekozen partij. En we gaan daarin, bewust of onbewust, vrij ver. Zelfs de keuze van kleur voor onze wagen zou politiek geïnspireerd zijn. Op de zatte trollen in rode Ferrari Testarossa's na die op weg naar die volgende wip tegen 200 km/h over onze wegen scheuren natuurlijk. En wat te denken van het feit dat uw lijfgeur uw politieke voorkeur prijsgeeft? Yep, progressieve kiezers halen er zo de conservatieve uit wanneer ze onder eerstgenoemde hun oksels mogen ruiken. Omgekeerd trouwens ook. Bij sommigen hangt er dus ook letterlijk een geurtje aan. Save the best for last. Op wie u stemt staat gewoon op jouw gezicht te lezen. Niet enkel de vorm van het gezicht maar vooral de manier waarop de haren al dan niet in de plooi liggen, zegt iets over het stemgedrag. Voor of na de seks, met het dak erop of eraf gecruised, dat is dan weer net niet onderzocht.
PAARDENKONT, EEN MEREL EN DE MOOISTE VIER WOORDEN.
PAARDENKONT, EEN MEREL EN DE MOOISTE VIER WOORDEN. Smalle dorpskern. De nachtwinkel -waar het neonlicht nog éénmaal aan-uit flitst- flirt met de ochtend. In het eikenbos vol van koppige bomen vertelt Lenaerts aan een oude boerenstam. Bedrogen vogels, hun nest leeg geroofd zoeken steun bij elkaar. Een groot boerenpaard – a horse with no name- stapt met de ploeg de kluiten aarde uit zware grond. Boer Nest zelf stuurt de ploeg achter de paardenkont, die kwikkelt en kwakkelt als wet van verleiding. Wolken breken traag, schuren de weidegrond en vormen een kraag. Heel zacht in het rond kruipt aarzelend het licht over de drassige bosgrond, waar het zich richt waar eekhoorns vertellen. Paardenkont, een merel en de mooiste vier woorden. In laden liggen herinneringen te wachten tot ze ontwaken. Sommige boeken dragen naamloos verdriet op hun witte bladzijden. Het lijkt even of de schaduw van de wind van Carlos Ruiz tot leven komt. At last, de zon laat zich eens zien de laatste dagen. De lente zoekt volop zijn weg, en dan moet de zomer nog komen. Door haar vingers heen glijden nog vragen en antwoorden over elkaar heen. Zijn foto stapt uit de mist der jaren, teder aaibare huid vol littekens . De binnenkant van toen, de muren ouder en op barsten zien hoe hij een stukje hemel wegknipt. De bangheid voor de zomer. Ontspiegeld zoekt zij gestolen zinnen in het kleine schriftje. De vermoeide dichter. Mijn ogen vallen bijna toe. Op 'ogen vallen bijna toe' rijmt niet toevallig: 'moe.' Voor mij een scherm en een klavier. Ik zucht en schrijf: 'Was jij maar hier.' Mijn geest valt stil. 't Is laat in mij. Al wat ik nog bedenken kan, is jij en jij en dan weer jij. Paardenkont, een merel en de mooiste vier woorden. Wereldstad. Ik zoek niet meer, ik heb gevonden. Hoogstens de weg naar de buitenlucht zoek ik nog. De weg naar rust. Een soort diefstal van iedere warme zonnestraal, mijn gemoed verblijdend. Je hart heb ik al eerder gestolen, jij het mijne. Met mijn krant en een warme kop koffie in de hand, nestel ik mij als een jonge vogel in de rieten tuinzetel die helaas te weinig gebruikt wordt. Vaak heb ik hem bekeken op te vroege ochtenden vanuit de deuropening of door het beslagen raam met regendruppeld, maar steeds denkend aan jou. Vandaag is het anders. Er is niemand thuis. Het alleen zijn doet goed. De oude buurman zijn vlijtige liesjes en purperen violetjes geuren op een onnavolgbare uitbundige wijze. Ik ga zitten aan het kleine ovale tafeltje -gekocht aan low budget tarief op een rommelmarkt- met enkel een cactus met stekelige glimlach als mijn gezelschap. Mijn mobiele telefoon leg ik er op neer. Een zonnebril hoef ik niet. Ik nip zuinig aan mijn tweede tas koffie, en sla de krant open. Plots zie ik een trotse mannetjes-merel die net mij heeft uitgekozen voor zijn liefdesserenade. Over de krant heen zie ik hem zitten op de rand van het dak. Hij ontlokt in mij zelfs een glimlach, tot hij plots in een soort -gewaagde- duikvlucht iets verder neerstrijkt op de wankele schutting. Bij de geslaagde landing veert zijn staart omhoog. Om zijn balans te houden, denk ik. Tot plots uit het niets zijn geliefde opduikt en zich meteen naast hem gaat nestelen. Een intermezzo van ware liefde, live uitvoering. Ik, het voorrecht hebbende als enige toeschouwer, denkend aan jou...aan ons.De prille zonnestralen verlammen me. Ze voeren me mee in gedachten, een reis van mooie momenten and more to come. Met de ogen gesloten beleef je alles intenser. Veel bewuster ook, in een stilte naar normale maatstaven zalig. Ik zoek een stukje fruit (ik weet het, ik eet het té weinig) , en diep uit de schaal naast mijn koffie een kers op. Typisch zoete smaak, die me doet denken aan de voorbije maanden. Het heeft iets van een zomer, waarvan wij dachten die gaat nooit meer voorbij dixit Gerard Cox en enkel wij die nu al weten dat er nog veel gaan komen. Sommige dingen veranderen nooit, zoals ware liefde. Ergens ben ik verbaasd hoe simpel gelukkig ik ben hier in deze buitenlucht,alleen en het toch lijkt alsof je naast me zit. Liefde, in kleine dingen maar puur. Soms niet binnen handbereik, op afstand maar in wezen ook niet. Ware liefde is onvoorwaardelijk. Misschien heb ik wel al 80.000 woorden of méér geschreven. Geen idee, maar de mooiste vier woorden die ik ken zijn : ik hou van jou!
