Ik mis het even. Ik heb het nu even niet. En ik ben ook bang dat het ook even niet gaat komen. Inspiratie met een hoofdletter i. Ik weet het, ik heb jullie beloofd om iedere zaterdag een vlammend, inspirerend of scherp stukje Seven aan te leveren. Maar ik heb het gewoon even niet. Sorry. En dat gebrek aan inspiratie ligt volgens mij aan de maand maart. Ik heb namelijk helemaal niets met deze maand en vind het eigenlijk een net-niet-maand. De winter ligt achter ons en de lente is nog lang niet in zicht. Het is iets er tussenin, noem het linter of wente of weet ik veel. Voor mij is maart zo’n typische ik-weet-niet-welke-jas-ik-aan-moet-maand. En hoe maart z’n staart ook roert, ik merk er niets van. Maart doet mij nou eenmaal helemaal niets. Nooit gedaan ook. Ik denk ook dat ik lijd aan de Maart Blues. Eenendertig dagen vol melancholie afwachten tot het voorbij is en in de tussentijd hopen dat het snel april wordt. Eigenlijk ben ik één dag blij in de maand maart, maar dat is persoonlijk. Maart is ook de maand waarin Internationale Vrouwendag valt. Volgens de weerberichten ging het toen regenen, en de weergoden kwamen hun belofte na. Akkoord, nadien werd het zonnig en regende het alleen nog pralines, boeketjes bloemen en ontbijtjes op bed. Het was - zoals ieder jaar- een dag waarop kranten, radio en televisie gevuld werd met én door vrouwen. Eigenlijk, als ik er over nadenk, denk ik dat vrouwen een grondige hekel hebben aan zichzelf steeds maar te moeten herhalen, zonder gehoor te vinden. Nu het wielercircus uit zijn winterslaap ontwaakt is, Vlaamse kasseien weer kennis maken met glimmende rennersbenen vraag ik me af of jullie wel weten hoe moe je als vrouw wel kan zijn van het zich lenen om bezwete renners te zoenen als een soort “bloemenhoeren”. Vergeef me dat laatste woord, maar in kleinerende bewoordingen worden aangesproken en te worden weggelachen als het gaat over intimidatie en misbruik, neen dat pikt niemand. Straks als de lente -en nog wat verder weg- de zomer er aankomt zullen véél vrouwen het hebben over hoe moe ze worden van het feit dat spaghettibandjes niet zouden kunnen, dat een bikini een verkeerd signaal geeft en korte zomerjurken mannen hun hoofd op hol brengen maar ook dat naakt de noemer "artistiek" krijgt als een prominent regisseur er zijn naam onder plaatst maar vooral moe zijn van het feit dat mannen ware liefde zien in een potje vrijen als hun dat past. Rechten en plichten. 

Neen, ik deed het eerder in een ander medium maar ook vandaag wil ik nog eens een wel gemeend merci zeggen aan alle harde werksters onder de vrouwen. Aan zij die zich iedere dag inzetten in hun vakgebied, zij die na de drukke dagtaak nog een gevecht aangaan met kookpotten en nadien empatisch de avond en nacht verorberen in stilte. Bij deze, mijn respect harde werkers! Met een merci en mijn respect moeten jullie een jaar verder, en dat gaat lukken. Het is zaterdagochtend. Er is koffie, mijn muze en “de rosse” zijn wakker. Deze laatste negeert mijn vragen die ik mij bij mezelf stel. Waarom ga ik zitten voor een boek van 500 bladzijden, terwijl ik ook een samenvatting van één A4-tje kan lezen? Waarom fietst iemand dagenlang van Gent naar Parijs terwijl je er met de trein in een middagdutje bent? Waarom beklimt iemand met veel moeite die hoge berg met dat prachtige uitzicht, terwijl er ook een kabelbaan naartoe gaat die hem er in 10 minuten brengt? Het lijken absurde vragen hé. Ik zie het anders, of zou de maand maart hierin een rol spelen? De reis naar de eindbestemming is blijkbaar niet minder belangrijk dan daadwerkelijk op de eindbestemming aankomen. In de meeste gevallen is die reis ook nódig. Om arts te worden moet je (gelukkig maar…) minstens 6 jaar lang met je neus in de boeken en eindeloze uurtjes meekijken bij de specialisten. Als je een huis bouwt ben je maandenlang bezig, heb je verschillende vakmannen nodig, laat het één op het ander wachten en heb je veel geduld nodig voor alle onverwachte tegenslagen.De weg ergens naartoe is dus in veel gevallen belangrijker dan (of op z’n minst even belangrijk als) de eindbestemming. Tijdens het schrijven hou ik me deze gedachte vaak voor. Ware liefde is niet gekoppeld aan een dag, maand of leeftijd. Neen, de weg er naartoe bewandelen we echt niet alleen maar fluitend. Ook al ben ik een man, ik wil het vergelijken met een zwangerschap (waar ik géénszins ervaring mee heb). Momenten van euforie en momenten waarbij je adrenaline- en endorfineniveau (in goede zin) piekt. Maar ook de momenten van onzekerheid, ongemak, stress en pijn. En daarna, na het hardste werken, opnieuw dat moment van euforie. Mijn muze en ik kijken er telkens naar uit, naar dat gevoel van euforie. Maar deze reis, de hobbelige weg er naartoe: wij hebben samen ingezien hoe belangrijk en waardevol hij is. Onmisbaar en nodig. Een geschenk. Net als wij de tedere lieve betrokkenen. We zijn er dankbaar voor. Daar kan de maand maart, een Internationale Vrouwendag of zelfs Maart Blues géén speld tussen krijgen.

10-03-2019 om 06:57 geschreven door Books

Ochtendvruchtje...

OCHTEND, OLYMPISCHE DISCIPLINE EN CUPIDO.

Ochtend. Ik nip aan een eerste tas koffie en denk aan dagen van teer geluk. In mijn gedachten doorheen het nog broze licht denk ik hoe jij de dageraad vult met door liefde gevulde ogen. Jij, die lacht en leest en me steeds wéér zegt wie ik echt ben. Wegdromend samen, luisterd naar het hooglied van late zeegeluiden en vlinderend tussen bloemen in toekomstige lentekleuren. Half zes, ochtend, Bert Deben is wakker. In zijn proza wandel ik en lees hoe leeg en broos het is allemaal. Woorden in dichtvorm.Ik noem jou teder mijn gemis, gruis dat ik wil samenrapen. Mijn vingers tasten in het duister en dwalen eenzaam door het bed. Ze tekenen de leegte nauwgezet terwijl ik naar ontberen luister. Na al die jaren nog steeds weg, een zwaluw vluchtend voor de kou en ik, hoe nuchter ook, een dromer als ik me ’s nachts weer naast jou leg. Ik fluister nog: "ik hou van jou, als je terugkomt wordt het zomer."

Ochtend, Olympische discipline en Cupido.

Ochtend en ik kruip in mijn pen. Plots bedenk ik hoe de titel van een ochtendvruchtje er steeds als laatste is. In het kraambed van de letterbak laat ik jou met je -ene hand nog onder de lakens- en met de andere aan je gezicht een kriebelend plukje eigenwijs haar uit je gezicht halen. In de intimiteit van het moment vloeien gedachten in elkaar. 
Jouw ogen weerkaatsen herinneringen van ware liefde. Ik laat je de geur van dicht bij elkaar zijn opvangen en schrijf in je hart de intensiteit van waar liefdesgeluk.
Het pure van jouw kwetsbaarheid adoreer ik, jij weet dat ik alleen je echt begrijp, respecteer en steun. 
De wijze en houding waarop vingers elkaar raken en verbinden spreken figuurlijke boekdelen. De wisselwerking van een goed uitgebalanceerde relatie schrijft zichzelf neer in alleszeggende ogen.
Energiewisselingen stromen met bestendigheid op een bedje van vertrouwen, toegankelijkheid voor elkaar en vol overgave. Passiespel van twee harten zonder publiek. 
Gestreel van en vol puurheid, all and on the way op het juiste spoor raken tedere zielen elkaar. Ware liefde koestert en waardeert. Een liefde die is en voor eeuwig blijft. In de stilte van geopende harten genieten gesloten ogen. 
Schommelend zoekend heeft de tijd de balans van ware liefde in eenheid haar schaal gevuld. 
De nestwarmte blijft loom achter in een kamer vol verhalen, de dichtgetrokken deur verzegelt geheimen terwijl twee verweven harten de voorbode van mooie nieuwe dagen met zich meedragen bij het buiten wandelen. 

Een ware liefdesgedachte, kortweg W.L., géén Olympische discipline!

Ochtend, Olympische discipline en Cupido.

Net wakker. De bij zichzelf gefluisterde woorden blaast ze weg door het half geopende vensterraam. 
De oude eik, schraal getekend door de winter smoort ze voor de opstekende wind. Terwijl een tedere lente omhelzing zich langzaam over het ontwakende landschap uitstrekt wiegt the old oak haar woorden. In de verte sluiert de dauw, dorpen ontwaken langzaam terwijl ze gekoesterd in de nestwarmte een boek dichtklapt en haar gedachten probeert te ordenen. De zon breekt haar vlies en bij een straaltje winterzon dwaalt ze door de wandelgangen in het grote bos. 
Ze ziet hun lopen terwijl kleine en iets grotere vogeltjes mens vriendelijk een goeie morgen kwetteren, ze de geuren van verdord groen snuiven en hun verstrengelde handen ware liefdes warmte delen. 
Met ontwakende slaapoogjes voor de spiegel voelt ze hoe vragen en antwoorden afwisselend hinken door haar hoofd.
In de wasmand ligt nog het puin van wijnvlekken op een blouse, op haar huid parelende zweetdruppels van een nieuwe morgen en in haar hart wentelen emoties. 
Het stromende water vormt een waterval aan tedere herinneringen aan hem. 
Aan de keukentafel, bij het uitgeknepen theebuiltje vechten antwoorden een laatste robbertje uit met de vragen. Een nieuwe morgen, na een week die in sneltreinvaart voorbij was gedenderd.

Ochtend, Olympische discipline en Cupido.
Aan de rand van het vel papier wachten de letters terwijl hij zonder echt te lezen bladert in een dichtbundel. 
Een oud kaartspel geschud door de wind glimlacht chagrijnig. Bij de koffie ligt een koekje onbeslist, de poes onbewust van een nieuwe dag geeuwt op lieflijke manier naar de schrijvers pen. Zijn half gesloten ogen vangen het silhouet van ware liefde. 
Cursief en met zachte hand bevrucht een eerste zin een pagina. Ware liefde heeft altijd de juiste antwoorden.
Hij nummert cijfers, ordent gedachten en schrijft over dagelijks smachten met gemis. Het vraagteken krijgt een veeg uit de pan van de gedeelde antwoorden, de komma kent zijn plaats en weet dat het uitroepteken de heerser is in de letterbak. Alles valt op zijn plaats. 
Ware liefde tekent zich doorheen geen idee. Ware liefde tekent zich door details heen. Ware liefde tekent zich iedere dag met volle lijnen, sterker en dwars door pijn heen. Het is de kracht en de magie van Cupido.

08-03-2019 om 09:12 geschreven door Books

INTERNATIONALE VROUWENDAG 2019
Het is vandaag weer Internationale Vrouwendag. 
Volgens de weerberichten gaat het regenen. Niet alleen de natuurelementen spelen vandaag mee, het zal weer pralines, boeketjes bloemen en ontbijtjes op bed regenen. 
Vandaag worden kranten, televisie en de radio gevuld met vrouwen. 
Ik denk dat vrouwen een hekel hebben aan zichzelf steeds te moeten herhalen, zonder gehoor te vinden. Weten jullie hoe moe je kan zijn van zich lenen om bezwete renners te zoenen als *bloemenhoeren*, in kleinerende bewoordingen te worden aangesproken en te worden weggelachen als ze het hebben over intimidatie en misbruik. 
Moe zijn van het feit dat spaghettibandjes niet zouden kunnen, dat een bikini een verkeerd signaal geeft en korte zomerjurken mannen hun hoofd op hol brengen maar ook dat naakt de noemer "artistiek" krijgt als een prominent regisseur er zijn naam onder plaatst maar vooral moe zijn van het feit dat mannen ware liefde zien in een potje vrijen als hun dat past. Rechten en plichten. 
Neen, vandaag wil ik een wel gemeend merci zeggen aan alle harde werkstertjes onder de vrouwen. Aan zij die zich iedere dag inzetten in hun vakgebied, zij die na de drukke dagtaak nog een gevecht aangaan met kookpotten en nadien empatisch de avond en nacht verorberen in stilte. 
Bij deze, mijn respect harde werkstertjes! 
Met een merci en mijn respect moeten jullie het vandaag doen, en dat gaat lukken.

08-03-2019 om 05:12 geschreven door Books

PASTA AMORE MET LIEFDES DUET GEDACHTE
De dagen van regen werden deze ochtend op gang gefloten door het vroege ochtendgezang van een onzichtbaar klein gevederd orkestje. 
De “rosse” had onrustig geslapen, net als ik. 
Bij een eerste tas koffie dwalen mijn gedachten af hoe straks haar slaapoogjes met kleine twinkelende deeltjes zullen versmelten met het prille morgenlicht. Ik zie ze als kleine mooie juweeltjes met de inscriptie van ware liefde. Mijn vlucht woorden strijken zachtjes neer op het vel papier terwijl aromatische geur van de vers gezette koffie de kamer vult. 
In gekoesterde seconden van ochtendstilte voel ik de kleur van haar liefde. Het rad van de wereld draait door terwijl zij in mijn gedachten aanwezig is in vrije beeldvorming. 
Het lijkt alsof de glorende ochtendstond zich vult met regen maar ook met doorspekte tederheid als een vers gebakken liefdesbrood met nog-meer-van-dat ingrediënten. 
Omlijste foto in handen, de pen geniet van een rustmoment op het half gevulde klad. De twee eenheid wentelt zich even in ware liefde, koesterende krachten van huisje wel te vree. 
De muze dwarrelt rond in kringetjes, dansend om verdwenen eenzaamheid en gevonden waar liefdesgeluk. Voorbij het raam vliegt een eenzame windvlaag naar nergens. Alles weeft de ware liefde nog inniger aan elkaar. 
In een ochtendvrucht zullen ze vanavond samen luisteren naar merels en het gelach van een groene specht bij een glas wijn. Tomaten pellen, lippen die kussen en saus proeven met vingertoppen. Pasta Amore, table for two. 
Liefdeslust ingekleurd door invallende duisternis gevangen in versmolten harten. 
Ergens, een beetje onbehouwen veegt iemand de broodkruimels van de ochtend uit haar mondhoeken. De valreep van de nieuwe dag slaakt een nieuw verhaal. Mijmerend aan de ontbijttafel denkt ze aan gegeven tedere kleinoden, tenderness vol ware liefde. 
Schillen van overrijp fruit, halflege tas koffie met wolkje melk bij gedachten aan een geplukt hart. Transistorradio halfzacht op het ritme van houden van, pyjamabroek vol beertjes met een waar liefdesgevoel. Het moment van onzekerheid ligt er uitgeteld en verslagen bij. 
De ware liefde viert en torst de zegepraal. Ze snuift al een beetje lentegeuren. 
In het prille ochtendlicht ziet ze hoe hij ware liefde een gezicht heeft gegeven. 
Zij werd het nieuwe begrip in zijn leven.
Nemen in eigenheid,niet primair het lijf. Troefkaart karakter, verpakking onbelangrijk in een geheel van respect en tederheid. Bloot gelegde liefdeskaarten lijken parels in de zee. 
Het oosten vult zich met de opkomende zon – nu nog vechtend- tegen een regenvlaag. In zweefvlucht doorklieft een zingende klad meeuwen de innigheid van haar denken. Bij de wegwijzer *juiste pad* dat gevoel omgezet in een eerste zoen. 
Aan haar vinger glinstert een ring met de ongeschreven tekst van hoezeer hij haar bemint. 
Wolkjes drijven zacht en fluisteren wat ware liefde allemaal vermag. 
Ochtendritueel met volgelopen hart aan mooie gedachten terwijl in de beslotenheid van een keuken een denkbeeldig duo een waar liefdesduet speelt.

07-03-2019 om 05:29 geschreven door Books

TELRAAM GEDACHTE
De ware liefde deed hun anders aankijken tegen de plussen en de minnen van het leven. Hij keek over het bord soep heen hoe ze zijn bril met een roze doekje netjes maakte. 
Kleine dingen die haar groot maken in wat ze betekent voor hem. De blos op haar wangen weerkaatst in het raam dat zachtjes geraakt wordt door een prille zonnestraal. 
Een weerklank waarin twee mensen elkaar door op dezelfde lijn te zitten begrijpen, hierdoor elkaar ruimte en vrijheid geven en geduld tonen door een luisterend oor aan te bieden.
Het intense liefdesgevoel met versmolten energie bronnen in een zoveelste zweefvlucht. Hun rijkdom uitgedrukt in twee harten met respect, begrip en ware liefde voor elkaar in vele kadertjes van mooie emoties. 
Het dienblad met de lege tassen soep decoratief element in een alledaags tafereel. 
Glimlachend naar elkaar, over het platte land van Jacques Brel van Snaai tot het grensoverschrijdende Roosendaal. Over bananen, batterijen en wollen sokjes.
In hun dromen wandelen ze langs met groen omgeven bospaden, wetende dat hun“eigen gras” voedzaam is door het goed te onderhouden, aandacht te schenken, elkaar sympathie, liefde en warmte te geven, daar en wanneer de behoefte er is.
Op tijd water geven, zegt hij. Ze sproeit een gulle lach om zich heen. 
Het momentum lacht mee met een tedere zoen, wuivende hand en liefdesgevoel. 
In huisje wel te vree rusten gekleurde knikkers op het telraam. Een rood bolletje weet dat het een etmaal verder mijlpaal zal betekenen.
De schoonheid van ware liefde zit vandaag verstopt in een kinderattribuut.

05-03-2019 om 05:33 geschreven door Books

05-03-2019 om 05:31 geschreven door Books