Ochtendvruchtje...

OCHTEND, OLYMPISCHE DISCIPLINE EN CUPIDO.

Ochtend. Ik nip aan een eerste tas koffie en denk aan dagen van teer geluk. In mijn gedachten doorheen het nog broze licht denk ik hoe jij de dageraad vult met door liefde gevulde ogen. Jij, die lacht en leest en me steeds wéér zegt wie ik echt ben. Wegdromend samen, luisterd naar het hooglied van late zeegeluiden en vlinderend tussen bloemen in toekomstige lentekleuren. Half zes, ochtend, Bert Deben is wakker. In zijn proza wandel ik en lees hoe leeg en broos het is allemaal. Woorden in dichtvorm.Ik noem jou teder mijn gemis, gruis dat ik wil samenrapen. Mijn vingers tasten in het duister en dwalen eenzaam door het bed. Ze tekenen de leegte nauwgezet terwijl ik naar ontberen luister. Na al die jaren nog steeds weg, een zwaluw vluchtend voor de kou en ik, hoe nuchter ook, een dromer als ik me ’s nachts weer naast jou leg. Ik fluister nog: "ik hou van jou, als je terugkomt wordt het zomer."

Ochtend, Olympische discipline en Cupido.

Ochtend en ik kruip in mijn pen. Plots bedenk ik hoe de titel van een ochtendvruchtje er steeds als laatste is. In het kraambed van de letterbak laat ik jou met je -ene hand nog onder de lakens- en met de andere aan je gezicht een kriebelend plukje eigenwijs haar uit je gezicht halen. In de intimiteit van het moment vloeien gedachten in elkaar. 
Jouw ogen weerkaatsen herinneringen van ware liefde. Ik laat je de geur van dicht bij elkaar zijn opvangen en schrijf in je hart de intensiteit van waar liefdesgeluk.
Het pure van jouw kwetsbaarheid adoreer ik, jij weet dat ik alleen je echt begrijp, respecteer en steun. 
De wijze en houding waarop vingers elkaar raken en verbinden spreken figuurlijke boekdelen. De wisselwerking van een goed uitgebalanceerde relatie schrijft zichzelf neer in alleszeggende ogen.
Energiewisselingen stromen met bestendigheid op een bedje van vertrouwen, toegankelijkheid voor elkaar en vol overgave. Passiespel van twee harten zonder publiek. 
Gestreel van en vol puurheid, all and on the way op het juiste spoor raken tedere zielen elkaar. Ware liefde koestert en waardeert. Een liefde die is en voor eeuwig blijft. In de stilte van geopende harten genieten gesloten ogen. 
Schommelend zoekend heeft de tijd de balans van ware liefde in eenheid haar schaal gevuld. 
De nestwarmte blijft loom achter in een kamer vol verhalen, de dichtgetrokken deur verzegelt geheimen terwijl twee verweven harten de voorbode van mooie nieuwe dagen met zich meedragen bij het buiten wandelen. 

Een ware liefdesgedachte, kortweg W.L., géén Olympische discipline!

Ochtend, Olympische discipline en Cupido.

Net wakker. De bij zichzelf gefluisterde woorden blaast ze weg door het half geopende vensterraam. 
De oude eik, schraal getekend door de winter smoort ze voor de opstekende wind. Terwijl een tedere lente omhelzing zich langzaam over het ontwakende landschap uitstrekt wiegt the old oak haar woorden. In de verte sluiert de dauw, dorpen ontwaken langzaam terwijl ze gekoesterd in de nestwarmte een boek dichtklapt en haar gedachten probeert te ordenen. De zon breekt haar vlies en bij een straaltje winterzon dwaalt ze door de wandelgangen in het grote bos. 
Ze ziet hun lopen terwijl kleine en iets grotere vogeltjes mens vriendelijk een goeie morgen kwetteren, ze de geuren van verdord groen snuiven en hun verstrengelde handen ware liefdes warmte delen. 
Met ontwakende slaapoogjes voor de spiegel voelt ze hoe vragen en antwoorden afwisselend hinken door haar hoofd.
In de wasmand ligt nog het puin van wijnvlekken op een blouse, op haar huid parelende zweetdruppels van een nieuwe morgen en in haar hart wentelen emoties. 
Het stromende water vormt een waterval aan tedere herinneringen aan hem. 
Aan de keukentafel, bij het uitgeknepen theebuiltje vechten antwoorden een laatste robbertje uit met de vragen. Een nieuwe morgen, na een week die in sneltreinvaart voorbij was gedenderd.

Ochtend, Olympische discipline en Cupido.
Aan de rand van het vel papier wachten de letters terwijl hij zonder echt te lezen bladert in een dichtbundel. 
Een oud kaartspel geschud door de wind glimlacht chagrijnig. Bij de koffie ligt een koekje onbeslist, de poes onbewust van een nieuwe dag geeuwt op lieflijke manier naar de schrijvers pen. Zijn half gesloten ogen vangen het silhouet van ware liefde. 
Cursief en met zachte hand bevrucht een eerste zin een pagina. Ware liefde heeft altijd de juiste antwoorden.
Hij nummert cijfers, ordent gedachten en schrijft over dagelijks smachten met gemis. Het vraagteken krijgt een veeg uit de pan van de gedeelde antwoorden, de komma kent zijn plaats en weet dat het uitroepteken de heerser is in de letterbak. Alles valt op zijn plaats. 
Ware liefde tekent zich doorheen geen idee. Ware liefde tekent zich door details heen. Ware liefde tekent zich iedere dag met volle lijnen, sterker en dwars door pijn heen. Het is de kracht en de magie van Cupido.

08-03-2019 om 09:12 geschreven door Books

INTERNATIONALE VROUWENDAG 2019
Het is vandaag weer Internationale Vrouwendag. 
Volgens de weerberichten gaat het regenen. Niet alleen de natuurelementen spelen vandaag mee, het zal weer pralines, boeketjes bloemen en ontbijtjes op bed regenen. 
Vandaag worden kranten, televisie en de radio gevuld met vrouwen. 
Ik denk dat vrouwen een hekel hebben aan zichzelf steeds te moeten herhalen, zonder gehoor te vinden. Weten jullie hoe moe je kan zijn van zich lenen om bezwete renners te zoenen als *bloemenhoeren*, in kleinerende bewoordingen te worden aangesproken en te worden weggelachen als ze het hebben over intimidatie en misbruik. 
Moe zijn van het feit dat spaghettibandjes niet zouden kunnen, dat een bikini een verkeerd signaal geeft en korte zomerjurken mannen hun hoofd op hol brengen maar ook dat naakt de noemer "artistiek" krijgt als een prominent regisseur er zijn naam onder plaatst maar vooral moe zijn van het feit dat mannen ware liefde zien in een potje vrijen als hun dat past. Rechten en plichten. 
Neen, vandaag wil ik een wel gemeend merci zeggen aan alle harde werkstertjes onder de vrouwen. Aan zij die zich iedere dag inzetten in hun vakgebied, zij die na de drukke dagtaak nog een gevecht aangaan met kookpotten en nadien empatisch de avond en nacht verorberen in stilte. 
Bij deze, mijn respect harde werkstertjes! 
Met een merci en mijn respect moeten jullie het vandaag doen, en dat gaat lukken.

08-03-2019 om 05:12 geschreven door Books

PASTA AMORE MET LIEFDES DUET GEDACHTE
De dagen van regen werden deze ochtend op gang gefloten door het vroege ochtendgezang van een onzichtbaar klein gevederd orkestje. 
De “rosse” had onrustig geslapen, net als ik. 
Bij een eerste tas koffie dwalen mijn gedachten af hoe straks haar slaapoogjes met kleine twinkelende deeltjes zullen versmelten met het prille morgenlicht. Ik zie ze als kleine mooie juweeltjes met de inscriptie van ware liefde. Mijn vlucht woorden strijken zachtjes neer op het vel papier terwijl aromatische geur van de vers gezette koffie de kamer vult. 
In gekoesterde seconden van ochtendstilte voel ik de kleur van haar liefde. Het rad van de wereld draait door terwijl zij in mijn gedachten aanwezig is in vrije beeldvorming. 
Het lijkt alsof de glorende ochtendstond zich vult met regen maar ook met doorspekte tederheid als een vers gebakken liefdesbrood met nog-meer-van-dat ingrediënten. 
Omlijste foto in handen, de pen geniet van een rustmoment op het half gevulde klad. De twee eenheid wentelt zich even in ware liefde, koesterende krachten van huisje wel te vree. 
De muze dwarrelt rond in kringetjes, dansend om verdwenen eenzaamheid en gevonden waar liefdesgeluk. Voorbij het raam vliegt een eenzame windvlaag naar nergens. Alles weeft de ware liefde nog inniger aan elkaar. 
In een ochtendvrucht zullen ze vanavond samen luisteren naar merels en het gelach van een groene specht bij een glas wijn. Tomaten pellen, lippen die kussen en saus proeven met vingertoppen. Pasta Amore, table for two. 
Liefdeslust ingekleurd door invallende duisternis gevangen in versmolten harten. 
Ergens, een beetje onbehouwen veegt iemand de broodkruimels van de ochtend uit haar mondhoeken. De valreep van de nieuwe dag slaakt een nieuw verhaal. Mijmerend aan de ontbijttafel denkt ze aan gegeven tedere kleinoden, tenderness vol ware liefde. 
Schillen van overrijp fruit, halflege tas koffie met wolkje melk bij gedachten aan een geplukt hart. Transistorradio halfzacht op het ritme van houden van, pyjamabroek vol beertjes met een waar liefdesgevoel. Het moment van onzekerheid ligt er uitgeteld en verslagen bij. 
De ware liefde viert en torst de zegepraal. Ze snuift al een beetje lentegeuren. 
In het prille ochtendlicht ziet ze hoe hij ware liefde een gezicht heeft gegeven. 
Zij werd het nieuwe begrip in zijn leven.
Nemen in eigenheid,niet primair het lijf. Troefkaart karakter, verpakking onbelangrijk in een geheel van respect en tederheid. Bloot gelegde liefdeskaarten lijken parels in de zee. 
Het oosten vult zich met de opkomende zon – nu nog vechtend- tegen een regenvlaag. In zweefvlucht doorklieft een zingende klad meeuwen de innigheid van haar denken. Bij de wegwijzer *juiste pad* dat gevoel omgezet in een eerste zoen. 
Aan haar vinger glinstert een ring met de ongeschreven tekst van hoezeer hij haar bemint. 
Wolkjes drijven zacht en fluisteren wat ware liefde allemaal vermag. 
Ochtendritueel met volgelopen hart aan mooie gedachten terwijl in de beslotenheid van een keuken een denkbeeldig duo een waar liefdesduet speelt.

07-03-2019 om 05:29 geschreven door Books

TELRAAM GEDACHTE
De ware liefde deed hun anders aankijken tegen de plussen en de minnen van het leven. Hij keek over het bord soep heen hoe ze zijn bril met een roze doekje netjes maakte. 
Kleine dingen die haar groot maken in wat ze betekent voor hem. De blos op haar wangen weerkaatst in het raam dat zachtjes geraakt wordt door een prille zonnestraal. 
Een weerklank waarin twee mensen elkaar door op dezelfde lijn te zitten begrijpen, hierdoor elkaar ruimte en vrijheid geven en geduld tonen door een luisterend oor aan te bieden.
Het intense liefdesgevoel met versmolten energie bronnen in een zoveelste zweefvlucht. Hun rijkdom uitgedrukt in twee harten met respect, begrip en ware liefde voor elkaar in vele kadertjes van mooie emoties. 
Het dienblad met de lege tassen soep decoratief element in een alledaags tafereel. 
Glimlachend naar elkaar, over het platte land van Jacques Brel van Snaai tot het grensoverschrijdende Roosendaal. Over bananen, batterijen en wollen sokjes.
In hun dromen wandelen ze langs met groen omgeven bospaden, wetende dat hun“eigen gras” voedzaam is door het goed te onderhouden, aandacht te schenken, elkaar sympathie, liefde en warmte te geven, daar en wanneer de behoefte er is.
Op tijd water geven, zegt hij. Ze sproeit een gulle lach om zich heen. 
Het momentum lacht mee met een tedere zoen, wuivende hand en liefdesgevoel. 
In huisje wel te vree rusten gekleurde knikkers op het telraam. Een rood bolletje weet dat het een etmaal verder mijlpaal zal betekenen.
De schoonheid van ware liefde zit vandaag verstopt in een kinderattribuut.

05-03-2019 om 05:33 geschreven door Books

05-03-2019 om 05:31 geschreven door Books

ZO VAN DIE DAGEN

Een zaterdag, de eerste van de maand maart. Het gaf iets (geef toe) een horde profwielrenners, alsof het jonge kalveren waren net verlost van de winterse geur in de stal, over de Vlaamse kasseien te zien denderen. Gestroomlijnde wielerfanaten met een Spaans zomerkleurtje werden als ware artiesten opgevoerd in het Gentse Kuipje alvorens richting Ninove te laveren. We hadden misschien dan wel een Belg als winnaar verwacht, maar ach, die Stybar (als half-Belg) rekenen we toch ook goed? “De kop is er af”, zei Michel Wuyts waarop José Decauwer opmerkte dat tournée minérale voorbij is en ik schrijf dat we complimentendag ook gehad hebben.Van die laatste heb ik persoonlijk niet veel gemerkt, maar dat hoefde nu ook niet. Iedere dag heeft voor mij wel iets speciaals. Gisteren, op de dag van de Omloop was het boerendag in Myanmar, dag van de vlag in Bangladesh en dag van de doktersassistente bij onze Nederlandse buren. 
Of het nu echt snel lente gaat worden weet ik niet, maar jullie kennen ongetwijfeld het leuke deuntje van Peter de Koning. Akkoord, in dit geval gaat het over een tandartsassistente maar ik ga niet muggenziften. 

Persoonlijk heb ik een eigen favoriete dag, niet echt een complimentendag maar een dag waarop de tijd geduld een beloning geeft. 
Ooit had ik op een onbewaakt moment in mijn gedachten een schattig muisje voorbij zien rennen, verzorgde haren met een rood hartje er in. Een mooi compliment van ergens denk ik. 
Ze had een sierlijke looppas alsof ze een soort nerveuze liefde naholde. Ik wou haar nog even wat suggesties geven maar ze verdween nog voor ik mijn monoloog kon beindigen. 
Ze kwam terug en luisterde hoe ik haar de raad gaf rust en leidraad in haar zoektocht te vinden aan een met berken omzoomde kapel. 
Ware liefde zoek je al met al niet, nu ja je kan het wel proberen maar beter is er voor open te staan en te wachten. Niet voor niets zegt men : geduld loont. 
Het muisje kroop soms weg in stilte... toch zou ze mijn woorden met zich meedragen en uiteindelijk haar eigen huisje wel-te-vree vinden. Ondanks haar zekere flitssnelheid in de passage was ik getroffen door haar hartje. 
Ik zag er een zekere broosheid in gecombineerd met een eerlijkheid die haar sierde. 
Ze verdiende haar eigen muizenliefdesgeluk. 
Knuffelend verwarmd te worden, liefdesgloed koesterend in slaap te dommelen en op de kalender iedere nieuwe dag aan te vinken als een etmaal van gelukzaligheid. 

Het moet zijn dat mijn woorden haar hadden geraakt want sindsdien is muizeke gebleven. Of het iets te maken heeft met toiletbezoeken weet ik niet, maar plagend noemt ze hem nu slurf.
Het was die bewuste dag dan wel geen complimentendag, voor mij is die dag nog steeds onze ware liefdesdag. En zo hebben sommige dagen voor elk van ons zijn speciale betekenis. Muizekesdag en slurfendag, komische namen voor een waar liefdespaar.

Het weekend kondige zich overigens met enige tristesse aan. Als we onze weermannen (en/of vrouwen) mogen geloven ging het behoorlijk regenen. Preventief had ik eraan gedacht een soort zetelmoment in te lassen zonder gezeur over doping en corruptie in de sport, een goed gebonden kom soep en wat binnenpretjes. Het bedenken van een naam voor zo een weekend zal nog wel enige tijd vragen maar er één vinden doe ik wel. Ach, weet je eigenlijk is schrijven als in een soort doolhof rondlopen terwijl je goed moet onthouden welk pad je al genomen hebt. Terwijl mijn muze mij een kopje koffie brengt zie ik zoveel emoties in haar ogen. Lieflijk teder eigenlijk (maar dat is ze altijd) en daarom zeg ik ook steeds dat zij menselijker is dan de meeste mensen. Ik verzwijg haar dat ik een naam zoek om vandaag (bij uitbreiding dit weekend) te benoemen. Na complimentendag, boerendag en dag van de vlag scheur ik in gedachten langsheen muizekes-en slurfendag. Ik kom er wel op, hoop ik. Terwijl “de rosse” zich komt neervlijen in mijn schoot om haar te warmen wens ik jullie allemaal een heel fijn leven toe.

03-03-2019 om 06:06 geschreven door Books

HORIZON,EIERSCHAAL EN VLEUGELS.
De horizon is nog leeg en de morgen lijkt wat donker. 
Het regent en hoge wolken weten zich wellustig weerspiegeld in regenplassen. 
Achter witte gordijnen schuilt de morgenstilte zonder enige voorwaarde. Terwijl ze zacht door de poort schuift van haar gekoesterde dromen, waar leefbaar wonen een bordje ware liefde heeft opgehangen, hoort ze de regen zachtjes zich neervlijen tegen het slaapkamerraam. 
Straks zullen flarden van de nacht een zweefvlucht nemen en dromen herinneringen worden. Weerloos van woorden zal de nieuwe morgen ontwaken. 
Het kraken van de nacht verliest zijn dagelijks gevecht tegen het krieken van de ochtend, zweetdruppels warm en zacht hunkeren naar een zachte hand. De dauwdruppels laten het raam tranen maar in haar hart voelt ze de warme gloed van ware liefde. Buiten zeurt de wind over kop en staart, dendert een eerste trein -jawel, stipt op tijd- door het vlakke land. In het klein stationnetje rilt spoor twee als drie reizigers diep in hun kragen ongekende gedachten verbergen.
Horizon, eierschaal en vleugels.
In de vroege ochtend snijdt de scherpte van de wind meedogenloos door de halfnaakte bomenrij. 
Eerder deze week had diezelfde wind mij nog met zekere ruwheid gestreeld in het flauwe zonnetje nabij het park. Het regent en twee krokussen in mijn straatbeeld -die de stoep eerder verrasten als een lentetuin - staan er mistroostig bij.
Ik nip aan mijn eerste tas koffie. In gedachten denk ik hoe dezelfde wind losse fragmenten van verkeerde levens met zich meegenomen had. Die wind die om golven vraagt als ik mijmer, gezeten op een duin. 
Jou zie voorbij wandelen met een glimlach die je leeftijd nooit zal verraden, jij waarvan ik weet dat je hart weet waar het echt thuishoort en een zeebries een andere dimensie geeft. 
De “rosse”ontwaakt. In een soort beleefde pirouette maar nog een beetje verlegen om wat de nieuwe dag brengen zal had zij mij snorrend – nog halfnacht- weer wakker gemaakt. Vanuit haar eigen denkwereld maar met een warm hart en aanhankelijk beschaafd zorgt ze op haar manier voor mij.
Vanuit de schrijfkamer merk ik hoe ze zichzelf op het aanrecht voorbij een lege verdwaalde eierschaal en een bananenschil welke de afvalemmer gisteren niet haalden laveert. 
Voor mij het blad nog onbeschreven, een beetje in "wait" wachtmodus tot de regen zijn laatste druppels aan de dag toe vertrouwt en zinnen krassend impressies zullen nalaten over ware liefde. 
Madame Soleil zal ongetwijfeld nog een robbertje uitvechten tegen natuurelementen terwijl ik een nieuwe emmer inspiratie probeer te verorberen.
Op de plank ligt een open boek waarin letters vrank en vrij staan voor alle woorden, geletterde verhalen liggend blijven onaangeroerd in de boekenkast. 
Horizon, eierschaal en vleugels.
Nog koffie. Mijn handen trillen lichtjes als ik schuifelend op mijn pantoffels de bloeddrukmeter zoek. 
Ik voel me een beetje als een fietser met pech, vervelend wachtend op een bus die alwéér te laat is. Het regent. 
De “rosse” lijkt samen met mij -in een soort mens/dier duet- de stilte te aanhoren met gelatenheid terwijl ik mijn adem piepend inhou. De lente lijkt ver weg, wat triest des morgens als weemoed onder kieren doorschuift gedragen op de wind die zachtjes aan de ramen rukt en rammelt. Ik waag een sprong, denk dat de nieuwe dag een rivier is en laat me meevoeren. 
Op het vel papier tover ik een glimlach op jouw broze gezicht terwijl mijn vingers liefdevol plooien strijken. Vandaag zit ware liefde, fris en geurig in een zacht glijdend vingergespeel schuilend langsheen littekens in de juiste plooi. 
Horizon, eierschaal en vleugels.
Het is al licht. Het lijkt of ik een ganse ochtend gevlogen heb tussen liefdeswoorden en gedichten. Fier als een oudere pauw hang ik mijn vleugels in hun bergplaats, denk aan jou en zie hoe de regen gestopt is. 
Teder leg ik een ochtendvruchtje “ter wieg”, aai het nog even alsof het je broze gelaat is en gooi een zoentje de stilte van de schrijfkamer in.

01-03-2019 om 05:36 geschreven door Books

KROKUSSEN,PASSIEDAUW EN EEN RODE BALLON.
Aan de bosrand fleuren de kale struiken -nu nog begroeid met pinnige bramen- helemaal op. 
De vijverrand krijgt langzaam een strik vol sneeuwklokjes waarlangs een ekster wandelt, fier zelfbewust in haar wit en zwart. In de schaduwen van de hazelaars lijken een stel jonge eekhoorns tikkertje te spelen. 
Lenaerts laat op papier insecten dansen bij een bijenhotel, het zijn de vliegen. Krokussen tussen rijm en dauw houden hun kelk nog even goed gesloten In het sprietig gras en wachten ze op de eerste nieuwe zon om te ontpoppen. 
Krokussen, passiedauw en een rode ballon.
Het is een stille morgen. Het dorp slaapt nog als op het perron een trein langzaam binnen rijdt. 
Een meisje -eenzaam verzonken in mijmeringen- blijft zitten op de bank terwijl reizigers uit en in stappen. 
Detrein trekt zich weer op gang, knarsende metaalklanken blijven hangen terwijl de laatste wagon verdwijnt. De trein is lijkt een slang, schichtige snelheid die door velden schiet van a naar b. Blinkende sporen in de ochtendzon laten haar raden waarheen de tijd heen rolt zonder weerstand en haar meesleept in gedachten. Rechtover het kleine stationnetje huilen minnende katten als een vondeling onder de ramen. 
In het grasperk -langs boorden vol ijzer en afval- zoeken orchideeën een eerste bloei, buigen koninklijk op hun hoge stengels. 
Krokussen, passiedauw en een rode ballon.
In de nestwarmte denkt ze hoe de morgen weemoed in zich meedraagt, de middag werkelijkheid uitstraalt en de avond restjes moed bij elkaar schraapt. De dag ontwaakt nu in taal van sluimer nevels, de zon ontsluiert. 
Door het slaapkamerraam ziet ze hoe in de morgenzon de spitse takken opvallend gestrekt staan. 
Ogen en oren herkennen elkaar soms niet, eigenaardig feit. De grote stilte van een nieuwe morgen laat alweer van zich horen. 
In een klein schriftje leest ze hoe voor zoveel maal zoveel lente is in uren van komen en gaan.Tussen schaduw en passiedauw een mijlpaal van genegenheid en grenzen. Gegraveerd in de harde kaft de gloeidaad, de macht van woorden in het geheugen. Tussen de plooien van de lakens laat ze een rivier ontspringen tussen denkbeeldige hemels en sterren. Ze sijpelt door de steenlagen van haar ware liefde en zet alle filters uit.
Krokussen, passiedauw en een rode ballon.
De morgen is nog jong. Ik nip aan een tweede tas koffie en ik vang door het raam de laatste glimp op van een morgenster waarin de hoop zit dat de dag zijn doen in de goede richting zal sturen. 
De “rosse” slaapt nog en merkt niets op hoe boodschappers van ingewikkelde processen en malafide praktijken tot leven lijken te komen in de bibliotheekkast. 
Het licht lengt, de vogels laten zich horen in het park verderop. Wilgen willen bloeien en het groen van hun lancetvormig blad zit nog in het bot. Ik lurk aan mij sigaar en vertel mezelf hoe mooi het is al die vormen van nieuw leven.
Daar moet ik aankloppen om de symboliek van de dingen en de dagen aan vast te knopen en mij taai te houden onder elk gesternte. 
In een poging een ochtendvruchtje door barensweeën te loodsen denk ik hoe de rook van woorden soms even je adem beneemt. 
Krokussen, passiedauw en een rode ballon.
Het is nog stil in mijn wereldstad. Langs de kantlijn van het blad waar ik mijn liefde voor jou heb ingeschreven in woorden die je altijd zullen omvatten teken ik een hartje. Ik zit vast in de eenzame gedachte van het gemis en noem het tot herhaling een “ergernisgemis” van ochtenden met ongewenst perfecte stilte. 
Mijn begrip voor jou, gedeeld met allen die de stilte roemen en ik hun de zwijgzaamheid der dagen geef in ruil voor betere stonden. Gemis valt echter naast de lijnen want ware liefde wint altijd. 
Ik stop een lieflijk verhaal in een rode ballon, vertrouw op de zachte wind en laat hem weg zweven naar jou toe. Eenvoudige woorden zijn het, als een zon die hopelijk stralen van liefde laten schijnen op je zachte gelaat.

20-02-2019 om 08:23 geschreven door Books

RIDDER VALENTIJN
Bij een kopje koffie zoekt de schrijver de juiste zinnen. 
De letters lijken vandaag een snipperdag te nemen. Zelfs de geopende mailbox staat er mistroostig bij als hij worstelend met zekere schrik aftastende vragen neerpent op zoek naar antwoorden die onbewust verborgen delen wakker maken. Gevoelens en gedachten raken hem. 
In een eenzame koestering herinnert en waardeert hij mooie momenten. Het zijn allemaal bijzondere dingen. 
Met lichtjes gesloten ogen mijmert hij over de onverzettelijke overwinningsdrang, het overleven om uiteindelijk gegroeid te zijn in een onafscheidelijke band. Bij een nieuwe zin met vraagteken weet hij dat antwoorden hem over pijngrenzen heen zullen dragen. 
Het inzicht van de waardering in de eerlijkheid van openheid die at last meer vreugde dan verdriet zal brengen.. 
Gisteren was hij nog met luid kloppend hart onder het deken van zijn comfortzone gekropen en terwijl hemels sterrenpracht schitterde in de nacht had hij deels vruchteloos gezocht naar de slaap. Hoe vaak hij vragen geteld en herhaald had weet hij niet meer. Lurkend aan een sigaar zoeken zijn zachte handen moeizaam de juiste aanslag. 
Vandaag maar - nog meer - morgen worden we overspoeld met liefdesteksten.
Ridder Valentijn trekt op zijn romantische tocht doorheen het land. 
Stilletjes denkt hij aan de mensen die het ware liefdesgeluk niet kennen. Ook zij verdienen de duurzame knusheid, de rust in hun leven met de juiste persoon aan hun zijde. 
De klok telt op dat ogenblik geen tijd meer, alleen maar de momenten. 
Een thuis staat niet meer voor een hoop bakstenen, maar wel voor een gevoel. 
Op die momenten hoor je de klanken van je hart niet meer, je voelt ze en wil ze blijvend delen met je geliefde. 
Mag het morgen voor iedereen een dag worden vol romantiek, kleine dingen die net dat ietsje meer zeggen dan wat onze consumptiemaatschappij ons voor ogen wil houden.
Een dag waarin ware liefde vervat kan zitten in een knipoog, een guitige lach of een tedere zoen. Vervat in bekommernis, deelzaamheid en eerlijkheid. 
Voor hen die ridder Valentijn nog niet zagen passeren, blijf jezelf. 
Ware liefde komt ooit voorbij, blijf geloven en droom verder.

15-02-2019 om 06:01 geschreven door Books

ZOMERS, VALENTIJN EN KLEIN GELUK
Terwijl de ochtendnevels nog drijven leest de schrijver in de gemoedelijke sfeer van de ochtendstilte hoe Valentijn zijn vriend Cupido een stevige handdruk had gegeven. 
Hij bekijkt haar foto en in een soort solo belevingsfeest ziet hij hoe ze samen spaghetti en rode wijn delen. Op de zachte pastelkleurige achtergrond maakt stemmige vioolmuziek haar glimlach extra fotogeniek.
Zachtjes laat hij zijn hand op haar knie rusten als ware het een kuis ondeugdsignaal. Haar innemendheid grijpt hem aan in lieflijke meelevende gevoelens. In haar ogen leest hij de levenswaarde van ware liefde en vullen lichamen zich met energie. Vragen zijn geen vragen gebleven. 
De gezamenlijke monologen werden licht gezeefd en stevig gebundeld met liefdevolle inzet. Het verleden had getekend, het heden kleurt. Op het speelveld van ware liefde liggen tedere kussen naast een traan op de sprei. 
Het lijkt of toekomst en verleden rusten in de nestwarmte. 
Met gesloten ogen en in gedachten verzonken ziet hij hoe ze een nieuwe dag ontkurken met innige hartstocht. Als de zomer weer zal komen en de lokroep van de zee schreeuwt zal hij haar dit gedicht lezen.
"Rotstekening"
De hemel vloeit blauw
langs de grauwrotsige hand
van het land.
Mijn liefste danst in het water.
Ze heeft haar been
als een vogel opgeheven
als een rose flamingo
Haar hoofd
wiegt op haar hals
Mijn liefste slaapt
in de zachtrode huid
van haar geurige lichaam.
Zal ik haar doen ontwaken
met de bloem van mijn mond?
Zal ik voorzichtig
haar hand aanraken?
Als de zomer weer zal komen zullen voeten woelen in korrels zand, hun beiden laten lachen en zal ware liefde zich teder wentelen in de zonnestralen. 
Zomer, Valentijn en klein geluk
Terwijl hij nipt aan een tweede tas koffie komt Rod Stewart langs. De muziek beroert zijn hart terwijl hij gezeten aan de schrijftafel een gesprek voert met het maagdelijk vel papier. 
Een monoloog over hoe hij de zachtheid van haar hart koestert. Hoe beminnen zich verschuilt in kleine dingen. Hoe haar zachte lippen en lieve glimlach hem telkens weer weten te raken. De zoete geuren hadden gisteren de kamer gevuld, nu vochten ze tegen het aroma van verse koffie. 
In de schaduw van het summiere licht ziet hij twee dansende kraanvogels.Verstrengelde snavels vol minnend liefdesgeluk. Hun harten en lichamen hadden elkaar gevonden, nimmer loslatende ware liefde. 
Het vel papier aanhoorde zijn mijmeringen en oefende geduld. Hij wreef zich even in de ogen. 
Schrijversgedachten, mooi en intens zijn nu alleen nog maar uitgesproken in de stilte van de ochtend, straks vereeuwigd op het zijn maagdelijkheid verliezend vel papier. Ware liefde in pennentrekken van vloeiende inkt, liefdestroom zonder waterval. 
De bladwijzer lacht.
In hun liefdesverhaal reist hij mee als anonieme getuige, hoofdstuk na hoofdstuk tot ze samen oud en gelukkig hun kleinkinderen de inhoud van ware liefde zullen door geven. 
Zomer, Valentijn en klein geluk.
Valentijn riddert zich vandaag in vele harten.
Het is donderdag. In mijn hart denk ik aan al diegenen die vandaag alleen zullen zijn, diegenen die dierbaren verloren hebben en mensen die vandaag een moeilijke tijd doormaken. Daarom wil ik schrijven dat je er nooit alleen voor staat en het kleine gebaren zijn die tellen. Mag dit ochtendvruchtje jullie hart vullen met tederheid en jullie even laten glimlachen. Als dat lukt ben ik een gelukkig mens.

15-02-2019 om 06:00 geschreven door Books

VOORSPELD AANGEVOELD EN REGEN VAN TEDERHEID

Voorspeld. Februari, de dagen tochten tussen de kieren. De regen drapeert zich rondom het vensterraam, géén vogel doorkruist het bos. En toch... Drie mussen spoeden zich van tak tot dak. Zij tsjilpen en het regent. In het hoogzwangere beekje spoelt een papieren ziel weg. Te water gelaten woorden -niet altijd gesproken- weggeschreven in etter door de inkt gemengd. Lejaeghere vraagt hoe de zin van tranen naar buiten vloeit en wie het woord zal opvangen. Gonggrijp schrijft over zo'n morgen waarin niets gebeurt, waarin sneeuw is voorspeld maar regen heerst in een soort onbewogen grijs van een stilstaande wereld. Een ochtend waarin takken tasten naar houvast en gebouwen doelloos voor zich uit staren. Elbert. Hoe alles anders kan worden, als je niets zeker weet.

Voorspeld aangevoeld en regen van tederheid.

Onder haar huid huist eeuwigdurende onrust. De nachtwarmte zit nog gegoten om haar lijf als een ode in de kantlijn. Aanvoelend als een soort februari-blues omkransen grijze nevels haar hart. Het regent. Weerspiegeld in de paden van blinkende plassen langsheen de bosrand drijven haar gedachten weg.

Ze leest Roovers. “ Wanneer gedachten vrij, van dogma's reizen door een binnenwereld zonder grenzen. Wanneer je zijn kunt wat je droomt, in een buitenwereld vol respectvolle mensen. Wanneer belemmeringen drempels zijn die je naar gelang kunt overwinnen. Wanneer je liefde ziet als vorm van vrijheid en je keuzevrij bent in wat te minnen. Wanneer je leven loopt langs jouw gekozen weg en niemand je richting wil bepalen, dan proef je vrijheid. Geniet daarvan want ware vrijheid duurt tot de dood je komt halen.”

Voorspeld aangevoeld en regen van tederheid.

Ochtend en Lenaerts leest voor. In het zwerven van herinneringen -achterna- het is overal waar die kleine warmte om jou uit zijn doosje springt. Het is een blik, een handdruk een woord van troost en dat maakt me "troostbaar " blij alsof ik een grote schat opgevist heb. Even kunnen kleuren de tijd niet juist meer duiden. Straks is er koffie en zullen foto's -die voorspelbaar niet schrikten- en vuurtorentjes wéér de juiste perseptie krijgen. Simons is wakker en fluistert langsheen de muren hoe als een poolwervel jouw beenderen verkilt, hij je warmt waar je rilt .

Voorspeld aangevoeld en regen van tederheid.

In een citatenbundel staan eenzaam en verlaten vijf woorden :alles van waarde is weerloos . Terwijl het wit nog wacht op mijn eerste woorden nip ik aan een tweede tas koffie. “De rosse” is net wakker, huppelt naar haar etensbakje terwijl ik denk aan hoe de stilte met ons alleszeggend zwijgend wordt gevuld. Ik verstop me -schrijversgewijs- onder een regentapijt dat ons vandaag verbindt. Verzwolgen door letters herlees ik een brokje poëzieweek. Schrijvers en dichters lievelustig pennend, hun ziel helemaal bloot leggend in vele naakte letters. Lezende ogen begrijpen duizend poëtische woorden openlijk neergeschreven in omfloerste liefdestaal. Uit mijn handen vloeit een handschrift dat vervluchtigde toen je mij begreep maar nog méér ik jou.

Voorspeld aangevoeld en regen van tederheid.

De regen, voorspeld. Stortbui van de ochtend die tikt aan mijn ruiten en mijn hart terwijl ik in de schrijfkamer het grijze verdrijf met een schemerlamp. Ik hou het trieste buiten. Eventjes vergeet ik de wereld, kruip wat dichter tegen je aan en voel hoe jij begrijpt wat ware liefde met mensen doet. Uit de letterbak heb ik het zeuralfabet verbannen, lees Geerts die een dakdichter een sonnet en een gat in de lucht laat fluiten op het dak. Koffie. In de schoonheid van Oeyen's woorden leg ik mijn ziel. Omdat geluk in kleine dingen schuilt en ware liefde elkaar kust in lieflijke zinnen bied ik je een boek vol woorden aan om te lezen, laat ik wat zon en wind in je haren spelen en schep ik een ijslaag op een vijver

03-02-2019 om 07:58 geschreven door Books

FLADDERENDE VLIEGERS IN EEN ANDER SOORT WERELD.

Nieuwpoort, Koksijde en Middelkerke slapen nog zonder vakantiegangers. De zee schuimt in de branding en schuurt op het strand. Een beetje radeloos draait en kolkt het schuim, water spat zilt en zout landinwaarts in. Géén mens die haar grollen door de wind hoort. Zeegrillen. Terwijl de zee zeurt van pijn lopen een stel meeuwen -speurend met argusogen- op de verlaten dijk. In de vroegte van de ochtend dendert een gestroomlijnde trein -sneller dan de wind- over de sporen. Aan de rand van het bos schudt een beuk met diepgewortelde rilling een klad spreeuwen los. Jonge kauwtjes zoeken een veilig toevluchtsoord. Net wakker hoort ze hoe de oude deur van het tuinhuis droog knarst in het roeste slot. De wind speelt om het huis als een fladderende vlieger zonder staart.

Fladderende vliegers in een ander soort wereld.

Langsheen de contouren van haar hart lopen de herinneringen aan zonnige dagen, aan de zee waar kleurrijke papieren vogels klapperen in vrijheid. Ze ziet ze zwalkend zonder draad onberekend zwenken, stuurloos dolen in onverwachte vlagen. Het lijken voor haar willoze kinderen zwierig zwevend op een ontbrekende thermiek. Een nieuwe dag. Terwijl het zonlicht nog even blijft talmen zoekt ze -net wakker- uitwegen. Een beetje vliegerachtig, in een grillige dynamiek van een onzeker begin van het nieuwe etmaal.Niet de nacht maar het sluiten van de ogen brengt verlossing. Op haar lippen landen schrijvers woorden, rusten even en vliegen door. In slaapwarm maakt het niet uit wat lippen zeggen als het hart weent en in de hemel kano’s vol troost schommelen. Zachtjes voelt ze hoe een ander soort wereld zichzelf toevoegt en in haar ziel bijt. Terwijl de fladderende vliegers verdwenen zijn aan de horizon blijft ze half naakt achter in de plooien van de nestwarmte waar ze stilletjes wezen was. Het is al licht als de nieuwe morgen insluipt door de kieren van lamellen en de geur van de ochtend niet meer brandt onder de dekens.

Fladderende vliegers in een ander soort wereld.

Grijze ochtend. Ik nip aan mijn eerste tas koffie en kijk naar buiten. Bij de tramhalte zie ik hoe de wind als een soort ijskoning -gemeen en nijdig- vroege forenzen hun gezichten geselt. Ik zie Groeneveld wandelen, dichtbundel onder de arm. Uit mijn bibliotheekkast haal ik een klein boekje, laat San vertellen dat soms het even niet weten goed en wijs is vooraleer ik lurkend aan een sigaar mijn – niet akoord- signeer. Want soms...soms is een momentum vergeten zich als begeven op glad ijs, waar alleen even ademen meer dan genoeg is. Soms is het niet geven maar ontvangen, kracht vinden zonder verlangen.

Fladderende vliegers in een ander soort wereld.

In de lade van mijn schrijftafel streel ik stiekem de inhoud van een fotokader. “De rosse” snapt me niet denk ik als ik bij mezelf -en eigenlijk ook voor haar- prevel hoe haar lieflijke glimlach van een uitzonderlijke soort is. Ik laat ze leven in een vruchtje waarin ik zinnen pen dat het minder met de lippen was dan met de ogen; het hele gezicht, het voorhoofd en de wangen die stralen van ware liefde.

Koffie. Hoe mooi is niet de aanraking van je handen en de geur van je haar die de dag nadien nog in mijn kleren hing. Je stem en de zachtheid van je lippen die de passie van ware liefde tot leven wekten. 
Je teder gefluister in mijn oor, een warme adem die mijn lichaam liet rillen. Mijn handen rond je middel, jij heupwiegde puberaal. De chaos van onrustigheid vloeide weg. Samen leunen, steunen op en bij elkaar en je geliefd voelen maakt de liefdesrust stil. Harten bonsen en vinden hetzelfde ritme. Handen streken op gevoelige snaren, vingers op zachte huid. Zachte ware liefde zonder woorden. 
Respectvol gekus, romantiek van eb en vloed. Ware liefde gaat er niet over om hoe en wanneer, het gaat erom met wie.Als Pieter Emmerechts zingt dansen we snel weer (in het donker) aan zee. Zijn er wéér fladderende vliegers en is een ander soort wereld even ver weg.

31-01-2019 om 09:09 geschreven door Books

UNTERLAUTEN, GONGGRIJP EN HET ZESDE ZINTUIG

"Sommige dingen kan je alleen maar vaststelllen." De lucht draagt weer grijs, als eentonig uniform in januaridagen. Boris, de hond van boer Nest stapt door het veld. Het regent hard, de aarde ligt nog diep te bed en de mist sluimert nog over de jonge morgen. In de greppels ligt het water uit de hemelsluizen er stil bij. De beek aan de bosrand voelt zich toch een beetje beduusd met al dat water in zich. Elbert (al vroeg wakker) bladert door grauwe velden die doorweekte stoppels vertonen. De krakende dode weilanden ten einde van droeve regendagen maken een loos gebaar. Het is kil voor wie de warmte mist. Een vogel zoekt -voorlopig vruchteloos- stro om een nest te maken.

Unterlauten, Gonggrijp en het zesde zintuig.

Vroeg, té vroeg wakker en terwijl ze op de klok kijkt draait ze zich nog even om. “Ik heb nog tijd”, denkt ze.

Elke nacht omhelst intiem haar dromen, een beetje dwalend in 't onverwerkte van een vervlogen dag. Wanneer de nacht bijna verkeken is, het eerste licht wakker maakt omarmt ze nog enigzins vermoeid haar dromen. Langsheen de rij vuurtorentjes tekent een veeg wind zich zonder betekenis. Verbinden -haaks op- verwerken overmand de nestwarmte terwijl op het kastje een omgeslagen bladzijde tot leven komt. Ook Bert Deben zoekt “de weg”.

Ik zocht nooit echt naar wat ik vond
er was gewoon een leven lang
een soort van vreemde samenhang
van wat moest zijn en reeds bestond

en als ik zocht, was het op plekken
waar leven meer een voelen was
geen wegenmap of geen kompas
ik zocht nooit echt, ik wou ontdekken

het lag, denk ik, al klaar voor mij
ik moest het enkel leren zien
en af en toe wat meer doorgronden

het meeste ging ook weer voorbij
ik zocht het nooit, het heeft misschien
veel eerder altijd mij gevonden.

Unterlauten, Gonggrijp en het zesde zintuig.

Gonggrijp heeft zijn paraplu bij. Ochtend, regen en wind. In een dichtbundel herschikken zinnen zich. Het regent je als zonet, het regent je klaarblijkelijk als tijd wint van nooit aflatend geduld en het zich laat blijken in zoals het schijnt. Lenaerts wandelt langsheen de muren. Geparafraseerd kronkelt verdriet zich in een schrijn dat zich af en toe opent. Haar ogen priemen zich vast op het dunne uitzicht uit het raam, het ijle licht als een Vermeer. Afwisselend knippert ze met en sluit ze haar ogen. Buiten bomen kaal en donker, kriskras door elkaar. Even lijkt het of een solist een vluchtige melodie speelt die ze kwijt is zodra ze opkijkt.

Unterlauten, Gonggrijp en het zesde zintuig.

Ik nip aan mijn derde tas koffie. Buiten vechten papraplu's een gevecht uit met natuurelementen. “De rosse” slaapt nog en hoort niet hoe ik me afvraag hoe het nog zou gaan met de mensen van Unterleuten? Mijn vraag krijgt géén antwoord. Met zachte aanslag schrijf ik een “JIJ ZIET ME GRAAG GEDACHTE”. Een kort verhaal waarin ik slaapoogjes -nog even vechtend tegen de nieuwe dag- lichtjes weggezonken in een hoofdkussen laat rusten.Ik laat haar denken aan tedere knuffels.Cursief laat ik hun samen zonder gepraat verstrengelen in elkaars armen om ware liefde te delen. Zijn lieve kusjes op haar voorhoofd zijn woorden uit een zoveelste boekdeel. Ik laat haar terug denken aan die mooie dagen aan zee, aan de zon en zijn grapjes. Herinneringen die stiekem onverwacht uit haar ogen komen vloeien uit de letterbak en rollen over haar wangen. Hier -zo op papier- ziet ze hem met haar half geopende oogjes en voelt ze hem in gedachten dichtbij. In haar kleine schriftje een prachtzin : * Jij ziet mij graag zoals ik ben* Zeven woorden, alleszeggend over haar ware liefde voor hem. 
Als de morgen het wint van de nacht laat ik haar naar beneden lopen. Met beide handen omknelt ze een warme mok geurende koffie en lijkt het of ze zijn warmte tussen haar vingers voelt. Glimlachend begint een nieuwe dag, waarin ze weer van hem houden zal.

Unterlauten, Gonggrijp en het zesde zintuig.

Maandagochtend, de radio op zacht. Nog koffie. Méér dan mijn bekommernis om de mensen van Unterlauten denk ik aan de littekens van haar ziel. Januaridagen, regen. Gisteren hadden regen en wind ook al hun eigenzinnig spel gespeeld. Terwijl ik lurk aan een eerste sigaar (ik weet het, no good) speelt mijn zesde zintuig mij parten. Een gevoelsmens als ik worstelt soms met gevoelens. Uit mijn bibliotheekkast pluk ik een werk weg van H.C.Berendt :”Voorgevoelens”. “De rosse” (ondertussen wakker) stoort er zich niet aan, zelfs niet als ik haar zeg dat voorkennis, of precognitie, niet bepaald een zeldzaam fenomeen is.”Ik heb/had het voorzien!” heeft iedereen al wel eens gezegd.

Unterlauten, Gonggrijp en het zesde zintuig.

Ik trek mijn jas aan. Wandelend in het park regent mijn gezicht vol. Haastige forenzen (die een short-cut nemen naar het station) hebben géén aandacht voor mijn mijmeringen. Op een doorweekt stukje papier schrijf ik neer (in vraagvorm) of de mensen van Unterlauten het goed stellen, of Gongrijp zijn paraplu het wel hield in de regenvlaag en of mijn zesde zintuig het allemaal goed inschatte.

28-01-2019 om 07:39 geschreven door Books

AFRIKAANSE KLEUREN, OMFLOERST MOMENT EN GEHECHTHEID.

Ochtend. Koud, kil terwijl een maanmuzikant zijn laatste noten speelt op een viool waarin verdriet verdampt. Op de hooizolder-op het erf van boer Nest- luisteren katten mee met grote oren. Even staat de tijd stil en zoekt zijn verloren wijzers. Straks is er het schitteren van de zon op de toren,het plein vol sneeuw rondom de ijskoude kiosk. De daken met ijskegels en kristallen die breken.

In Lenaerts gedachten staan in dit besneeuwde dorp -bij een kraam- moeder en kind (in die warme Afrikaanse kleuren) frieten te eten. Schijnbaar smaakt het hen. Gelukkig...Hoe ze hier terecht kwamen, god weet vanwaar en waarom. Stevig ingepakt kijkt de sneeuwman mee van over de muur.

Afrikaanse kleuren, omfoerst moment en gehechtheid.

Buiten op een tak stilte rouwt geen blad meer om winter, ze zijn gevallen. De wasdraad is dezer dagen eenzaam verlaten tot deze week zich sneeuw plooide rondom zijn strekking. Hij wordt ingedekt en verwarmd in gedachten. Het eitje waar een vogel zijn klaaglied zingt, al is het maar voor even iemand die luistert. Zo zijn wasdraad, vogel en sneeuw elkaars winter vrienden.

Tussen de plooien van de nestwarmte palaveren vraag en antwoord op zoek naar de kleur van haar ziel. Het is een soort mengproces tussen schimmen van stilte.Een weten zonder woorden zoals de meeuw die tuurt over het strand en een volzin wil stelen.

In gedachten laat ze hun woorden vliegen zonder vleugels. Nog half slaapdronken weet ze dat hun woorden elkaars gezicht weerspiegelen in de stilte van het water, dat het zich liet strelen om het zwijgen te laten in gedachten als een zending.

Afrikaanse kleuren, omfloerst moment en gehechtheid.

De verdwijnende duisternis baart een omfloerst moment. Poëziedagen liggen er stil bij, Nodigen uit tot het woord terwijl luisterbereidheid een witte vlag strijkt. Lenaerts zoekt tijd, een onzeker lichaam met dat oneindige harnas. Buiten bepaalt de natuur de regels in het landschap. Het is de wind die richting geeft aan het jaargetijde, 
vaak nat en diep is de aarde zwijgzaam. Een koppig kind stampvoetend zonder redenen, het water wild, uitzinnig in zijn kolken. Voor wiens rekening, denk je dan. . Dat hij het zelf niet weet wind wat hij is, en dan verdwijnt. Hij schuilt in stilte met zijn recht op adem van wie hij hem ontnam,vervormd naar de grillen waartussen overleven telt,zelfs dat landschap breekt op de muur van zijn tijd.

Afrikaanse kleuren, omfloerst moment en gehechtheid.

“De rosse” is wakker. Ik herlees een mooie tekst terwijl ik nip aan een eerste tas koffie.

“Vijfentwintig jaar getrouwd zijn en elkaar nog in de armen vliegen op het perron van de Gare du Nord zoals in een film noir van Jean Renoir. Langs de zee wandelen tot de broekspijpen nat zijn, en dan toch nog in dat chique restaurant gaan eten, en daarom lachen. Elkaar een boek voorlezen. Is dat romantisch? Ja, maar dat is de liefde ook, romantisch. Niet elke dag, maar van tijd tot tijd wel.”  Mooi hé. Het is nog vroeg. Terwijl ik denk dat woorden trager gaan in de koude, vlaagt er zacht wit dwalende zijde zacht een vlokje door de ochtend. Aarzelend tussen licht en donker komt de regen. Even wolkend smelten mijn gedachten weg in onze gehechtheid.

Afrikaanse kleuren, omfloerst moment en gehechtheid.

Het is zaterdag. Uit de letterkast wurmen zinnen zich naar het klavier. Ik schep een heerlijke thuis waar kaarsjes branden, de kachel zijn vurige rode gloed etaleert en zij rust in liefdevolle armen waarin ze weg droomt. Mooie en tedere momenten lopen voorbij terwijl ze zonder voorschrift geniet tedere geborgenheid. Met hun ware liefde voor elkaar wandelen ze nu samen door het leven. Ze kijken even elkaar aan, morgen gaan ze opnieuw een nieuwe mooie dag inslaan. Zachtjes rust het boek in haar schoot terwijl hij haar kort door de haren strijkt. Handen omarmen een mok koffie. straks strengelen de hare om de zijne. Het zijn winteravonden in nestje wel te vree zonder woorden. 
Ze sluit haar ogen en luistert stil. Gedachtengoed met muziek van de ruisende zee, orkest van achtergebleven voetstappen. Ware liefde vervat in stilte. Bruisend en cosy intiem als lichamen spreken in vloeiende bewegingen. De kachel en het boek stille getuigen, de kaarsjes langzaam dovend en zij beiden bedwelmd in een warme ware liefdesmood.

Afrikaanse kleuren, omfloerst moment en gehechtheid.

No more coffee, ik ga douchen. “De rosse” slaapt terug. Op een notitieblokje kriebel ik eerst nog snel : “garageke, kastje, afstandsbediening”, het is mijn eigen manier om kernwoorden te onthouden. Terwijl een fijn ochtendmoment wegebt draag ik haar liefde mee, probeer ik Afrikaanse kleuren te begrijpen en lees hoe een omfloerst moment begrijpende gehechtheid in ware liefde sterker maakt.

26-01-2019 om 13:18 geschreven door Books

Ochtendvruchtje...

WAT ZINNEN DOEN

De daken vol rijm, pannen lijken als wafels met suiker wit bestrooid. Op het erf van boer Nest vallen echte vlokken. Het sneeuwt, het ganse landschap wordt van witte orde ongerept zo blank als een kinderziel. In de kerk -net géén zeven- preparen kinderen zich voor de eerste biecht. Meisjes, die nog maagdelijk wit dromen, monsteren de ouwe pastoor met argusogen. Dreams.. Over een dag die wegglijdt in de rust van een avond waar ware liefde zich nestelt in een vertederende omarming. Aan het haardvuur popelende stapels houtblokken die een eigen spel willen spelen in het vuur. Ogen sprekend als stemmen zonder woorden, terwijl kriebels zich een weg vechten uit schoenen. Idyllische klanken sluipen uit harten terwijl twee glazen rode gloed wachten op verstrengelde handen. De ware liefdeswereld glimlacht zichzelf de zetel in. Het donzend deken, uitnodigend decor. Zachte handen reiken naar elkaar. Laat de nacht maar komen. Ware liefde, dat cosy gevoel.

Wat zinnen doen.

Ze is net wakker. Buiten is de taxushaag is wit, het terrasje ook. Sporen van een kleine vogel in het eerste laagje sneeuw lijken morse-tekens. Een lapjeskat op winterpoten sluipt heel leep en traag door het schaarse gras.

Tussen de plooien van de nestwarmte denkt ze hoe vaak ze soms een vogel volgt die de winter doorkruist en ' s avonds bij zonsondergang hoog achter de horizon schiet. Ze ziet hem in feite niet en waar hij gebleven is weet ze ook niet. Het zijn gedachten, terwijl de avond rookt uit de huizen in het blauwe tussen de scheiding van dag en nacht. Even blijft ze hemelwaarts wolken en sterren volgen, als een vreemde jurk van het seizoen die stil over de wereld waait in een stilte zonder woorden.

Wat zinnen doen.

Boris is wakker. Als een geoefende viervoetige krijger sluipt hij over het erf. Het is nog stil als het bevroren weiland probeert een nieuwe dag te groeten. Kleine -anonieme-voetstappen die sporen hebben gemaakt trekken Boris aandacht. Het lijkt of oude knotwilgen sidderen en hun geruis een eentonig concert spelen. Het is koud vanochtend. Summier licht schijnt in de kamer waar vragende ogen zoeken om helpende handen. Een zucht glijdt langsheen bevriezende naaktheid als het recht zich toe-eigenend triomfantelijk kraait. Negatieve temperaturen, ijsvorming en de werkelijkheid die met voldane blik een nieuwe dag winter inwandelt.

Wat zinnen doen.

Straks na de sneeuw zal de aarde weer een dag  grijs zijn. Het deken over de huizen, hun daken , de straat en het landschap verdwijnt. Niet alleen de winter is een bipolair seizoen, gespleten in schoonheid en gevaar dat loert achter hoeken en kanten. In een klein schriftje leest ze over een tijd van vertroebeling. Op het boekenrek Fjodor Michajlovitsj Dostojevski worstelend met schuld en boete.

Wat zinnen doen.

Koffie en verse “rosse” brokjes. Bij het dalen van de nacht in de fonkeling van het eerste licht bemerkt mijn geest dat je naar me kijkt. Een ster, daar bespeur ik jouw lach. Terwijl ik nip aan een eerste tas koffie stel ik me voor dat jij bij me bent. Jij, als een koele bries die in één moment mijn wang streelt. Ik voel jouw liefde die je zacht en ademloos met me deelt. Bij het summiere licht van het ochtendgloren en de stilte van de nieuwe morgen bekijk ik een foto. 
In een poging “schoonheid” te beschrijven kom ik aan deze zinnen. 
Een parel ben jij, een soort koningin dartelend op het strand aan de zee. Of mijn oester, zorgzaam gekoesterd. 
Lief, zorgzaam en aardig maar vooral rechtvaardig. Samen het ware liefdespad belopen, liefdesvuur niet te doven. Verzonken in gedachten monster ik telkens weer dat fotografisch beeld. Jouw glimlach en ogen zeggen zoveel over ware liefde.  Lurkend aan een sigaar denk ik hoe we wederzijds het geluk van mooie en intense momenten, maar ook mindere ogenblikken en tranen met elkaar delen.
Ware liefde zit vervat in kleine dingen, gevoelens en zonder woorden. Mijmeringen bij een kop heerlijk geurende koffie die de vlinders in mijn buik telkens weer tot leven brengen.
Ogenblikken van intens geluk en warme gloed, de start van een nieuwe dag...of wat zinnen met een mens kunnen doen. Ik voel me woorddronken.

24-01-2019 om 03:36 geschreven door Books

Ochtendvruchtje..

SUIKERGLAZUUR, ZILVERDRAAD EN JIJ

Op bevroren kleine plassen stapt koning Winter richting bosrand. Het lijkt of een soort geest -met raadselachtige glimlach- door het landschap dwaalt. Ijzig blauw de lucht, de stilte wintert. Een jonge buizerd roept kraakhelder de hulp in van zijn ouders, als hij opschrikt door het geluid van een in de verte razende vroege trein naar nergens.

Galmende kerkklokken klepelen zich vanaf de ietwat overhellende toren de koude ochtend in. De dorpskerk - nog verlaten- , bekers leeg voor de morgendauw en een kelk die wacht op zoete wijn.

Suikerglazuur, ziverdraad en jij.

Nog gekoesterd door de nestwarmte denkt ze aan de vele knuffels en vertroetelingen die haar ziel teder raakten. Het lijkt een puzzel van honderden stukjes, foto's en beelden van emoties die door haar gedachten lopen als vloeibaar suikerglazuur. Nostalgisch rekbaar omfloerst het haar hart. In een land zonder naam tovert iemand zilverdraden, zijn er toonladdersdie koorddansers laten balanceren in een spiegel van ware liefde. Het lijkt even of een viool haar ziel zoekt. Ze streelt fijnbesnaard langs de weemoed in haar hart. Binnenkamers buigt een licht gewelf, stokt haar adem en breekt een gesponnen zilverdraad.

Suikerglazuur, zilverdraad en jij.

In de verknipte werkelijkheid wil ze in het ijs schrijven wat zich bikkelhard uitspreekt in haar ziel.De realiteit. Knoestige knisperende ijzige vorst, rijpende nevel op een witte korst. Oranje gloed, zon bevrijd. Stilte heerst, bevroren tijd. Buiten hoort ze mensen praten -zo vaak als het goed gaat- maar muisstil zijn als de storm toeslaat. Principes brengen schoenen vol met lood, empathie vreet aan een voetzool. In het kleine schrifje herleest ze geschreven zinnen. “Als we respect geven, hoe dan ook
willen we op zijn minst begrip terug.” Haar hart gaat overboord.

Suikerglazuur, zilverdraad en jij.

Stad van duizend en één culturen. Vroeg wakker zie ik een wolk, eenzaam en verlaten door soortgenoten die hooghartig neerkijken- maar zo, prominent aanwezig, mij persoonlijk raakt. Een wolk neemt even het zonlicht wegvan de nieuwe morgen, vertaalt alle kleuren naar zijn grijs, terwijl jij mij vertelt in een paar tellen over zinloos gepreek, illusie van en nog zinlozer energieverlies. Ik luister en zwijg en hoop. Uit mijn knuffeldoosje pluk ik liefdeswarmte, verpak het in dun teder papier en laat het door het geopende raam wegwaaien.

Suikerglazuur, zilverdraad en jij.

Door-en langsheen mijn wereldstad slingert zich het Albertkanaal, rookt de vredespijp telkens als de opkomende zon vorst ontmoet. Ik laat Leanerts wandelen in haar eigen tekst. “De rosse” snapt het niet. Buiten geeft de lucht wat ze beloofde, de straat kleurt wit en de wind slaat striemen. Het lijken vlugge vingers die een koude bolster openen en zichzelf een weg naar binnen graven. Bij een vierde tas koffie moet ik denken aan de eenzame accordeonman die ik vaker zie zitten aan het station. Wankel krukje, doffe blik en een geblutste koekendoos als een soort geldkluis. Hij speelt ook steeds hetzelfde deuntje en fluistert in zichzelf ‘dat weten ze toch niet’. Barkoud tovert hij -zomaar uit zijn instrument- vinken, lijsters, nachtegalen in goud en zilver,in rood en blauw of purper tinten in een regenboog aan kleuren. De vogels, ze herhalen telkens weer hun stereotype strofenzang terwijl ik ze zie fladderen rondom zijn pet. Schrijversgewijs laat ik ze verdwijnen in de plooien van zijn accordeon. Wiegend en breed lachend buigt hij met zijn hoofd en werpt een schalkse kus langsheen de schuifelende forenzen. Soms komt hij ook bij mij terecht, die vrije vogel kus. Dan denk ik aan jou … aan suikerglazuur en zilverdraad.

22-01-2019 om 11:03 geschreven door Books

JONG LUIPAARD, TIJDSROVER EN BEETJE KOUD

In een wereldstad duikt uit de winterse mist de eerste bus op, als een soort reptiel op wielen sluipend reizend het binnenland in. De winter verbindt daklozen in de kou van hun aftandse jassen. Een jas als een jong luipaard met trendy ego, en toch heel alleen stapt huiswaarts.

Ik worstel nog met letters en laat mijmers langs mijn hart glijden.

Ik zie hoe ze mij -ochtendlijk vroeg- een kopje koffie brengt. Zij ziet hoe ik mijmerend naar het onbeschreven vel papier zit te staren. Haar vragende slaapoogjes ontlokken mij spontaan deze zin. 
* Vandaag wordt het een dag zoals die dag waarop jij mij de eerste keer gekust hebt, de dag waarop jij mijn woorden gestolen hebt met je lippen* 
Glimlachend llaat ik ze dan mijn werkkamer uitlopen. De tijd heeft ons samen gebracht in ware liefde uitgedrukt in eigen stijl.

Jong luipaard, tijdsrover en beetje koud.

Aan de bosrand vriest krakende stilte zich rondom de vijver. Een vroege eenzame wandelaar lijkt woorden te wandelen in de lichte winterstilte van januari. Als hij even halt houdt monstert hij het uitgemergelde riet waarin een winterspin zich doeloos laat zakken aan een draad. “Zinloos”, denkt hij wat ze doet. Het hiphoppen van een merel kort bij de beek heeft iets echt vrolijk. Rondom het erf van boer Nest ligt barre aarde in de kou te verstijven, het lijkt of het gras net uit een kapsalon gewandeld is “snit bros” terwijl de mist -treurig traag- zijn adem dicht plooit langsheen de schuur. Té oud geworden sleept -de vogel die niet meer vliegen kan- zijn vleugels over de gronden van het braakland waar hij wil vertrekken.

Oeyen schrijft een mooie zin over wolken heen. “Het ochtelijk licht draagt de kracht van levenslust traag naar de middag.”

Jong luipaard, tijdsrover en beetje koud.

In de tuin staan nog wat resten van kolen als een winterparaplu zonder doel. Knoestige kale takken van de beukenhaag hebben nog dorre blaadjes. Laag bij de grond blaast de gure noorderwind. Vinken slaan gretig om zich heen bij het voer op een tafeltje, familie Gull komt zoals dagelijks een groet kwetteren en ziet hoe vetbollen lonken. Ze leest in het kleine schrift hoe mooi Lenaerts momenten vangt in zinnen.”Een ogenblik tijd houdt zich geklampt aan de dringende doortocht. Lucht heeft zich kwistig gestreept, zwaarmoedig om het behoud van de aanblik. Maar niemand kan de tijdsrover hier vangen. Zelfs een witte krater weent om het vluchten bij het afleggen van zijn gescheurde mantel. Huivert voor deze tegenstelling, ook dit moment verlaat alweer zijn wortels.”

Jong luipaard, tijdsrover en beetje koud.

Schaakmat gezet blijft de dag nog even liggen. Het raam, de muren en de stilte. Ze hoort hoe de koude uit de bomen valt. Zo vroeg bij morgen, Intensief voelbaar In een indringende stroom van ijzige lucht die zich rondom haar slingert. Gevallen boek, gevallen doek...In een dichtbundel vraagt iemand zich af : wie kan mij zeggen wat niet te zeggen valt, dat ik bij jou wil zijn altijd hier en nu ook als het niet kan of wellcht niet mag. Dan nog zijn het koude harde noten te kraken tussen de tanden van de tijd, ik weet dat jij het begrijpt als ik brieven wil schrijven zonder woorden.
Als deze waarheid altijd verwrongen of ontkend en dan geen waarheid meer is, hoe dan de herfst in mij groeit zonder ooit de zomer te zijn van een blinkende hoogvlieger. Of hoe de liefde (ach, het woord) zich verkleedt voor vele goden die dan hun epos bevestigen zonder schaamte. Hou mij dan toch vast, laat me niet ontglippen op de adem van hoop die ik in jou nooit wil verliezen.

Jong luipaard, tijdsrover en beetje koud.

“De rosse” is wakker. “Het is een beetje koud”, stamel ik haar toe. Géén reactie. Ik nip aan mijn zesde kopje koffie, ik voel hoe iets in mij binnendringt alsof het een warme gloed is van een houtkachel. En toch... In een zonder woorden tafereel maar alles zeggend laat ik op papier twee mensen samen genieten van kleine dingen. De ontluikende nieuwe dag, de vrieskou en hun vrije dag. Stilletjes hoopten ze op sneeuw. Samen kuieren op het wit tapijt. Nadien onwijs romantisch en gezellig hun natte sokken in de wasmachine stoppen. Hun benen en lichtjes bevroren tenen laten verstrengelen. Blauwe plekken tellen na de glijpartij. Een goed boek en warme chocomelk, genesteld in de zetel. Hier laat ik hun rusten, zacht en teder in elkaars armen. Zonder woorden tafereel maar alles zeggend. Stijn's Lijsternest heet hier Ware Liefdesnest. Terwijl ik lurk aan een sigaar en “de rosse” al ontbeten heeft ebt de warme gloed weg. Ik tuur naar buiten. Door de vrieskou heen zie ik onzichtbare draden zinnen weven over afstanden heen. Het mooie van het onbegrijpbare is voelbaar. Telepathie, voorspelbaarheid als de tijdsrover wegrent zichzelf in een schaduw achterlatend. Een jas als een jong luipaard met trendy ego 
en toch heel alleen, is eveneens verdwenen. Als de sporen van zijn uitgewist, klaart de nieuwe morgen volop. Het werd een beetje koud...het was een beetje...

20-01-2019 om 08:32 geschreven door Books

ERGENS TUSSEN NIETS EN IETS

De nieuwe morgen ontwaakt. Langzaam wordt hij wakker in de verregende lucht, terwijl de wind zijn spel speelt in het langschap en aan de takken van de bomen schudt als een wildeman. In de voren tussen de weilanden, dichtgeslibd, verrichten de laatste bladeren hun trage dodendans. Aan de bosrand, langsheen drie kortgewiekte bruine maisakkers houdt familie Chew een onderonsje met professor Tawny Owl. Op een skeletvormige struik gaat het gezin Magpie wippend en bekvechtend tekeer. Neen, bessen vallen er niet meer te pikken. Het bos zwijgt zijn stilte terwijl een kille dag langzaam druipt tussen de takken. Een schichtige eekhoorn -moe en beu van het wachten op Godot- springt als een acrobaat van tak naar tak. In de stal van boer Nest liggen de koeien nog loom te herkauwen.

Ergens tussen niets en iets.

Tussen de plooien van de nestwarmte laat Lenaerts woorden glijden. Ze ontwaakt langzaam en ziet zichzelf bergen maken van hopen herinnering die ze beklimt. Soms verdwaalt ze in haar woorden op hun ruggen en vindt de rust in een bos met toekomstpoorten. Ze praat er met de dieren, oude vrienden en ziet nieuwe boodschapdragers aan de voet van de bergen. Soms overvalt haar honger en dorst maar proviand in een rugzak heeft zij altijd bij. Voor vandaag en ook voor morgen. Buiten waait de wind zacht en terwijl ze nog gevangen in dons de rug strekt, hoopt ze dat de wind haar woorden naar hem toe waait waar de tijd hun nu scheidt.

Ergens tussen niets en iets.

In de schrijfkamer heerst een soort weekendmodus. Uit de stapels ochtendvruchtjes herleeft een pagina. Het vertelt over hoe het is als de avond valt en de nestwarmte mij omarmt en schapen tel. Ik tel...tel nog meer hoeveel maal jij reeds verscheen. 
We wandelen samen door the streets of London. Monsterden vliegtuigen op London Stansted en dansten in gedachten bij een glas wijn een tango in Buenos Aires. 
In het hard geworden zand aan zee tekenden wij een hartje. De nacht als bühne en jij in de hoofdrol. Sterren fonkelen en verlichten de donkere paden. Mijn leven is een hemel, jij mijn favoriete ster. Ik koester mijn gedachte, maar nog meer mijn hoofdrolspeelster. Ik sluit mijn al half slapende ogen terwijl ik ons zie dansen in het donker.
Dit is het toneelstuk van ware liefde met constante extra verlengingen.

Ergens tussen niets en iets.

“De rosse” -al de zoveelste maal- weggezakt in een extra kattenslaapje merkt er niets van hoe ik nip aan mijn derde tas koffie en haar ondertussen bestudeer.

In de stilte van de ochtend aanhoort het aroma van een kop koffie mijn mijmeringen. Over haar met opgewaaide korrels zand vermengde glanzende haren, haar ogen vol twinkels en zoete zachte lippen. Hoe ze beiden hun hart volgden, elkaar plagen en samen lachen. Over hoe ware liefde altijd wint. 
Op mijn werktafel ligt een boek in wachtmodus. Buiten strekt de nieuwe dag zich uit. 
Ik sluit even de ogen, zie haar in gedachten en prevel bij mezelf ... ik zie je zo graag! 
Als ze straks de nestwarmte zal ruilen voor de ontbijttafel, hoop ik dat de volgende regels haar een glimlach om de lippen toveren. Want de schoonheid van ware liefde is....

Ergens tussen niets en iets lag het begin...Stilletjes te wachten op een tovervonk...
die JIJ wakker kuste...die eerste kus vol ware liefde dat is onze blijvende reden!

Ergens tussen niets en iets.

Het licht heeft gewonnen van de donkere nacht. Het is koud en kil, herfstige tijden vol wind en regen.

Het genoegen van een onzichtbare omhelzing vermengt zich met de geur van de schrijfkamer Buiten huilen de weergoden zachtjes, gevallen tranen tikken tegen het raam maar tussen onze harten schijnt een regenboog. Ware liefde is nooit verpakt in gekleurd toverpapier, maar schuilt in gevoel en bekommernis vertaald in oprechte lieflijk gedeelde woorden. En zo gaan ook vandaag mijn woorden hun eigen weg, ergens tussen niets en iets.

19-01-2019 om 07:17 geschreven door Books

BRIEF VAN HAAR HART
Nat als een waterhoen is de ochtend. Het is koud. 
Nog even en dan gaat de week in bad, schrobt zich helemaal schoon en zoekt nieuwe kleren. Weekend. Wakker. 
Tussen de stilte van de muren breekt de kilte. 
Zware luchten drijven een klad eksters over de velden als haar vertederende middelbare hart denkt aan teder blanco ontwaken. Zo net wakker lijkt vandaag mooier dan gisteren als ze denkt aan zijn guitige jongensogen. 
Op de met nestwarmte gevulde matras glippen gedachten haar hoofd binnen. 
In een parafraserende tekst verschuilt zich de waarheid. 
Met een dubbel beeld en gespleten tong speelt de geveinsde goede huisvader pater "omni potens" over zijn eigen bekrompen kleine rijk. Hij nodigt niet uit, verbergt zich in muffige gedachtenschuiven waar voorbedachtheid altijd om de hoek loert. 
Minzaam strijkt hij neer, klieft lijf en leden, aanmanend zachte toon in de schaduw van de schone schijn. Eventjes mag je nog eens je gedachten luchten, opgegeven braaf verzet en een minzame glimlach verder gekortwiekt.
Brief van het hart.
De denkbeeldig gespannen barrière van schrikdraad begeeft. 
Zoekende ogen, nauwe opwelling terwijl ze de ingehouden strakheid van een duwende handpalm voelt. Buiten speelt de strakke gure noorderwind om het huis als diep van binnenuit vezels zich verbijten en een blote bast mee buigt met de wind mee, als een zucht een bliksemschicht door de kamer jaagt. In het fluwelen kussen verschuilen zich doorstane stormen. Woorden zwijgen, alles gaat gedempt terwijl een gedachte breekt en zich laat meevoeren bij eb en vloed. 
De warmte van haar gedachtendroom spoelt weg als vingertoppen langzij drijven. De geest bevriest als vluchtig steigeren zich hult bij het summiere licht in een mantel van bedriegen wijl een lichaam liegt. 
Langzaam verwoestend gespeeld gestreeld, natte wang zwart geproefd. Dwangmatig gefriemel van een tong en poriën van de huid die vechtend verliezen van de melancholie. Schaduwschelfen in spiegelbeeld en gesnoerd vast in nevelen, verschrikt en verloren meewandelend denkend aan het huis van ware liefde, het is daar waar haar hart is. 
Geweten en gedachten navigeren een route. 
Brief van het hart.
Voor de spiegel werkt een aangezicht de rimpels der zorgen weg. Dat ze zichzelf soms niet meer is komt ze met wrevel tegen.Een spiegel verraadt niets, weerkaatst haar aan de buitenkant maar ziet de binnenkant niet en daar gebeurt iets dat haar tegen een muur drukt. Soms wil ze hem slopen om bovenop te gaan zitten en victorie te kraaien. 
De muur, keikop van gewapend beton die weet dat ze haarzelf zal bijstellen. Het is een raderwerk dat loopt in de tijd, met trage slag minuten aangeeft. Haar hoofd zoekt rust, de motor bijstellen en gedachten luchten. Ze hapt naar adem, voelt de wind die haar naar elders meevoert alsof hij haar naar ware liefde vleugelt.
Als de maand straks de deuren sluit wachten buiten bomen op de nieuwe lente. 
Regendruppels vangen nieuw licht als de schrijver enigszins stoïcijns en in het omslagpunt midden het geruis van zijn woorden lurkt aan een zoveelste sigaar en op een foto een schelp bekijkt die zanderig ligt te blinken.
Een echo van ware liefde schalt zichzelf de kamer in. 
Op het bureau rusten Ilja Leonard Pfeijffer zijn idyllen. Op de vertrouwde schouder die geboden wordt sterken alle tedere dappere liefdeskrachten zich in een extra veerkrachtige stap. 
Met veel begrip en bijna zonder woorden verstrengelen vingers zich in een verhaal. 
De deelzaamheid van gebundelde sterkte. De kracht van ware liefde in samen gedragen momenten. Volmaakte eenheid in gedeelde tranen.
Brief van het hart.
In de letterbak knuffelen wat vederwoorden elkaar. Lenaerts fluistert me toe over het geloof in schaduwstilte die ongevraagd komt, maar ook zo weer vertrekt. 
“De rosse” snort in poezendroomland terwijl ik voel hoe een goeie morgen een beetje uit de richting vloog maar zacht landt in mijn hart. Terwijl ik nip aan mijn zesde tas koffie deel ik het gekraak in een ziel, voel de deur van weemoed dicht vallen en geroep om wat troost. Ook al zie ik haar niet, ik lees de brief van haar hart. En ik denk, laat me eens wonen...ja daar.
Ridder Klaroen begrijpt me en knipoogt.

18-01-2019 om 05:37 geschreven door Books

Ochtendvruchtje...

ORATORIUM TROOST EN VRAAG

Akkers en weilanden sluimeren, doods zonder bedrijvigheid. Het januari landschap lijkt een blinde muur, wekt een waas van geheimzinnigheid op terwijl een witte nevel langsheen wachtende bomen glijdt en hun wenkt uit hun stam. Ochtend, geur en kleur met allerlei gezichten ontwaakt. Dreigend donker of bevrijdend lichten? Fluisterende bladeren zijn reeds al een tijd gestorven, aan de bosrand palaveren eekhoorns over 't laatste grote dierenbosnieuws terwijl op het erf van boer Nest haan Boris zijn kippenharem luidkeels wekt. Verborgen verlangens komen boven, dierengedoe. Op het tuinhek hebben koolmeesjes verzamelen geblazen, ze lijken euforisch. Er is nieuw leven op komst.

Wolken drijven zachtjes op het ritme van de wind, onbezorgd en doelloos.

Oratorium van troost en vraag.

Tussen de plooien van de nestwarmte sluipen gekartelde herinneringen. Foto's halen het verleden naar boven, gekneed tot vandaag in belevenissen van toen. Haar ogen glijden over een mandje vol bedenkingen in zoiets als : ach weet je nog? Zachtjes laat ze haar hand glijden over een imaginaire geoglief waar haar ware liefde in gegrift staat. Aan de muur -gevangen in een kader- lijkt de zee tot leven te komen. Rigoreus zou Elbert zeggen. Het is ochtend en ze hoort een stem die vertelt dat het leven dreint. Het strand schampert, briest en stroomt met éénzijdige verlangens naar binnen. Toornig is het melkwitte bruisen, storm en stampvoetend kolken. Langsheen de muren van haar hart schrijft onzichtbare inkt hoeveel gedogen er is in het mededogen, zolang de storm nog aanlijnd is in een koele schijn van even zijn.

Oratorium van troost en vraag.

In een klein schriftje liggen gesloten ogen die je niet hoeft te drogen. Langsheen de rand ligt het verstand, mist het hart vermogen en vraagt raad om tijd. Angst is wreedheid's vangst. Cursief de dwarrelingen van wrange nasmaak die als bevroren tranen naar beneden parelen. Onderaan glijdt moed langsheen verdwenen wolken. Dwalen met gesloten ogen, lippenzoekende liefdeslust tot je de ware liefde kust. Pagina vier, Audenaerd leest. “Wij zijn, tussen twee vingertopjes, elk woord dat jij zoekt. Dat steeds begint als een voorzichtig raken en dan verblindt, daarna...”

Oratorium van troost en vraag.

Ochtend van...de ruiten blijven ongeschonden, ook al dwarrelt haar blik naar buiten. De stoelen aan de keukentafel bezet, ellebogen op het tafelblad. Een gebruikte tas blijft onberoerd, de koffie blijft in de kan. De glazen kaarsenhouder – gisteren nog vol van vet en vuur- nu onbenut,
kaarsen helemaal opgebrand. De ruimte lijkt wel leeg, het gemoed vol. Buiten slingert een trein zich door het landschap. Digitale wegen verwerken aan kruissnelheid het verkeer. In een boek ontwaakt pagina zeven. Terwijl ze bladert merkt ze hoe haar bladwijzertje verdwenen is. Tussen pagina 77 en 78 vindt ze een handgeschreven papiertje. * VENI-VIDI- AMAVI*. 
Ze moet glimlachen.
Hier en nu dacht ze hoe hij haar telkens attentvol wist te verrassen. Deze drie woorden zeiden alles. In het Engels betekenen ze : we came, we saw and we loved. Dat hadden ze gedaan, dat doen ze voor eeuwig. Voor haar lijkt hij Julius Caesar wel. Stilletjes onderdrukt ze een lachje onderdrukken, denkt hoe ware liefde schuilt in herinneringen van momentopnames, maar ook er zijn in troost.

Oratorium van troost en vraag.

In mijn wereldstad, in dagen van grijze kou lijken mensen onbereikbaar in woord. Vroege forenzen -met de nacht achter hun voetstappen- als schuifelende schaduwen wennen aan de zachte duisternis op het asfalt. De ochtend is bitter streng, wil hun verbannen maar blijft roerloos steken bij een poging. “De rosse” bekijkt het allemaal met haar gekende poezenargwaan. Terwijl ik nip aan mijn zesde tas koffie bedenk ik hoeveel openingszinnen van ochtendvruchtjes ik al geschreven heb. Géén idee. Nu ik hier zo zit -in de stilte van een nieuwe ochtend- borrelen gevoelens op. Wanneer schrijf ik een openingszin in geloof bij een oratorium voor troost? Vandaag dan maar. Ik verpak ze in een teder zacht papier, stop er een -vrij te gebruiken- korte boodschap in voor jou en laat een ruiker stilte zich neervleien aan de voeten van onze liefdes boomstam. De horizon van zachte moed daagt op, een hand vol sterkte streelt je ziel en ik schrijf straks een slotzin in een toekomst op een heldere morgen.

Poging zonder nummer. Ingo fluistert me ongemerkt iets in mijn oor. ik kan slechts stil bevestigend zwijgen, het enkel schrijvend vragen. Ik zie je dan, jij regen in je haar wimpert mij toe. Het schemert in jouw ogen en in je ene hand ligt ’t verleden, in d’ andere de toekomst. Opengeslagen op het bed
wil ik zwemmen -traag in onze hemel- waar de klok geen wijzers kent. Dijen, jouw lippen glanzend nat als ik jouw lief met heel mijn zijn en vraag of je het wil. Stil bevestigend zwijgen in één handgebaar.

17-01-2019 om 05:59 geschreven door Books