JONG LUIPAARD, TIJDSROVER EN BEETJE KOUD

In een wereldstad duikt uit de winterse mist de eerste bus op, als een soort reptiel op wielen sluipend reizend het binnenland in. De winter verbindt daklozen in de kou van hun aftandse jassen. Een jas als een jong luipaard met trendy ego, en toch heel alleen stapt huiswaarts.

Ik worstel nog met letters en laat mijmers langs mijn hart glijden.

Ik zie hoe ze mij -ochtendlijk vroeg- een kopje koffie brengt. Zij ziet hoe ik mijmerend naar het onbeschreven vel papier zit te staren. Haar vragende slaapoogjes ontlokken mij spontaan deze zin. 
* Vandaag wordt het een dag zoals die dag waarop jij mij de eerste keer gekust hebt, de dag waarop jij mijn woorden gestolen hebt met je lippen* 
Glimlachend llaat ik ze dan mijn werkkamer uitlopen. De tijd heeft ons samen gebracht in ware liefde uitgedrukt in eigen stijl.

Jong luipaard, tijdsrover en beetje koud.

Aan de bosrand vriest krakende stilte zich rondom de vijver. Een vroege eenzame wandelaar lijkt woorden te wandelen in de lichte winterstilte van januari. Als hij even halt houdt monstert hij het uitgemergelde riet waarin een winterspin zich doeloos laat zakken aan een draad. “Zinloos”, denkt hij wat ze doet. Het hiphoppen van een merel kort bij de beek heeft iets echt vrolijk. Rondom het erf van boer Nest ligt barre aarde in de kou te verstijven, het lijkt of het gras net uit een kapsalon gewandeld is “snit bros” terwijl de mist -treurig traag- zijn adem dicht plooit langsheen de schuur. Té oud geworden sleept -de vogel die niet meer vliegen kan- zijn vleugels over de gronden van het braakland waar hij wil vertrekken.

Oeyen schrijft een mooie zin over wolken heen. “Het ochtelijk licht draagt de kracht van levenslust traag naar de middag.”

Jong luipaard, tijdsrover en beetje koud.

In de tuin staan nog wat resten van kolen als een winterparaplu zonder doel. Knoestige kale takken van de beukenhaag hebben nog dorre blaadjes. Laag bij de grond blaast de gure noorderwind. Vinken slaan gretig om zich heen bij het voer op een tafeltje, familie Gull komt zoals dagelijks een groet kwetteren en ziet hoe vetbollen lonken. Ze leest in het kleine schrift hoe mooi Lenaerts momenten vangt in zinnen.”Een ogenblik tijd houdt zich geklampt aan de dringende doortocht. Lucht heeft zich kwistig gestreept, zwaarmoedig om het behoud van de aanblik. Maar niemand kan de tijdsrover hier vangen. Zelfs een witte krater weent om het vluchten bij het afleggen van zijn gescheurde mantel. Huivert voor deze tegenstelling, ook dit moment verlaat alweer zijn wortels.”

Jong luipaard, tijdsrover en beetje koud.

Schaakmat gezet blijft de dag nog even liggen. Het raam, de muren en de stilte. Ze hoort hoe de koude uit de bomen valt. Zo vroeg bij morgen, Intensief voelbaar In een indringende stroom van ijzige lucht die zich rondom haar slingert. Gevallen boek, gevallen doek...In een dichtbundel vraagt iemand zich af : wie kan mij zeggen wat niet te zeggen valt, dat ik bij jou wil zijn altijd hier en nu ook als het niet kan of wellcht niet mag. Dan nog zijn het koude harde noten te kraken tussen de tanden van de tijd, ik weet dat jij het begrijpt als ik brieven wil schrijven zonder woorden.
Als deze waarheid altijd verwrongen of ontkend en dan geen waarheid meer is, hoe dan de herfst in mij groeit zonder ooit de zomer te zijn van een blinkende hoogvlieger. Of hoe de liefde (ach, het woord) zich verkleedt voor vele goden die dan hun epos bevestigen zonder schaamte. Hou mij dan toch vast, laat me niet ontglippen op de adem van hoop die ik in jou nooit wil verliezen.

Jong luipaard, tijdsrover en beetje koud.

“De rosse” is wakker. “Het is een beetje koud”, stamel ik haar toe. Géén reactie. Ik nip aan mijn zesde kopje koffie, ik voel hoe iets in mij binnendringt alsof het een warme gloed is van een houtkachel. En toch... In een zonder woorden tafereel maar alles zeggend laat ik op papier twee mensen samen genieten van kleine dingen. De ontluikende nieuwe dag, de vrieskou en hun vrije dag. Stilletjes hoopten ze op sneeuw. Samen kuieren op het wit tapijt. Nadien onwijs romantisch en gezellig hun natte sokken in de wasmachine stoppen. Hun benen en lichtjes bevroren tenen laten verstrengelen. Blauwe plekken tellen na de glijpartij. Een goed boek en warme chocomelk, genesteld in de zetel. Hier laat ik hun rusten, zacht en teder in elkaars armen. Zonder woorden tafereel maar alles zeggend. Stijn's Lijsternest heet hier Ware Liefdesnest. Terwijl ik lurk aan een sigaar en “de rosse” al ontbeten heeft ebt de warme gloed weg. Ik tuur naar buiten. Door de vrieskou heen zie ik onzichtbare draden zinnen weven over afstanden heen. Het mooie van het onbegrijpbare is voelbaar. Telepathie, voorspelbaarheid als de tijdsrover wegrent zichzelf in een schaduw achterlatend. Een jas als een jong luipaard met trendy ego 
en toch heel alleen, is eveneens verdwenen. Als de sporen van zijn uitgewist, klaart de nieuwe morgen volop. Het werd een beetje koud...het was een beetje...