Voorspeld. Februari, de dagen tochten tussen de kieren. De regen drapeert zich rondom het vensterraam, géén vogel doorkruist het bos. En toch... Drie mussen spoeden zich van tak tot dak. Zij tsjilpen en het regent. In het hoogzwangere beekje spoelt een papieren ziel weg. Te water gelaten woorden -niet altijd gesproken- weggeschreven in etter door de inkt gemengd. Lejaeghere vraagt hoe de zin van tranen naar buiten vloeit en wie het woord zal opvangen. Gonggrijp schrijft over zo'n morgen waarin niets gebeurt, waarin sneeuw is voorspeld maar regen heerst in een soort onbewogen grijs van een stilstaande wereld. Een ochtend waarin takken tasten naar houvast en gebouwen doelloos voor zich uit staren. Elbert. Hoe alles anders kan worden, als je niets zeker weet.
Voorspeld aangevoeld en regen van tederheid.
Onder haar huid huist eeuwigdurende onrust. De nachtwarmte zit nog gegoten om haar lijf als een ode in de kantlijn. Aanvoelend als een soort februari-blues omkransen grijze nevels haar hart. Het regent. Weerspiegeld in de paden van blinkende plassen langsheen de bosrand drijven haar gedachten weg.
Ze leest Roovers. “ Wanneer gedachten vrij, van dogma's reizen door een binnenwereld zonder grenzen. Wanneer je zijn kunt wat je droomt, in een buitenwereld vol respectvolle mensen. Wanneer belemmeringen drempels zijn die je naar gelang kunt overwinnen. Wanneer je liefde ziet als vorm van vrijheid en je keuzevrij bent in wat te minnen. Wanneer je leven loopt langs jouw gekozen weg en niemand je richting wil bepalen, dan proef je vrijheid. Geniet daarvan want ware vrijheid duurt tot de dood je komt halen.”
Voorspeld aangevoeld en regen van tederheid.
Ochtend en Lenaerts leest voor. In het zwerven van herinneringen -achterna- het is overal waar die kleine warmte om jou uit zijn doosje springt. Het is een blik, een handdruk een woord van troost en dat maakt me "troostbaar " blij alsof ik een grote schat opgevist heb. Even kunnen kleuren de tijd niet juist meer duiden. Straks is er koffie en zullen foto's -die voorspelbaar niet schrikten- en vuurtorentjes wéér de juiste perseptie krijgen. Simons is wakker en fluistert langsheen de muren hoe als een poolwervel jouw beenderen verkilt, hij je warmt waar je rilt .
Voorspeld aangevoeld en regen van tederheid.
In een citatenbundel staan eenzaam en verlaten vijf woorden :alles van waarde is weerloos . Terwijl het wit nog wacht op mijn eerste woorden nip ik aan een tweede tas koffie. “De rosse” is net wakker, huppelt naar haar etensbakje terwijl ik denk aan hoe de stilte met ons alleszeggend zwijgend wordt gevuld. Ik verstop me -schrijversgewijs- onder een regentapijt dat ons vandaag verbindt. Verzwolgen door letters herlees ik een brokje poëzieweek. Schrijvers en dichters lievelustig pennend, hun ziel helemaal bloot leggend in vele naakte letters. Lezende ogen begrijpen duizend poëtische woorden openlijk neergeschreven in omfloerste liefdestaal. Uit mijn handen vloeit een handschrift dat vervluchtigde toen je mij begreep maar nog méér ik jou.
Voorspeld aangevoeld en regen van tederheid.
De regen, voorspeld. Stortbui van de ochtend die tikt aan mijn ruiten en mijn hart terwijl ik in de schrijfkamer het grijze verdrijf met een schemerlamp. Ik hou het trieste buiten. Eventjes vergeet ik de wereld, kruip wat dichter tegen je aan en voel hoe jij begrijpt wat ware liefde met mensen doet. Uit de letterbak heb ik het zeuralfabet verbannen, lees Geerts die een dakdichter een sonnet en een gat in de lucht laat fluiten op het dak. Koffie. In de schoonheid van Oeyen's woorden leg ik mijn ziel. Omdat geluk in kleine dingen schuilt en ware liefde elkaar kust in lieflijke zinnen bied ik je een boek vol woorden aan om te lezen, laat ik wat zon en wind in je haren spelen en schep ik een ijslaag op een vijver
Nieuwpoort, Koksijde en Middelkerke slapen nog zonder vakantiegangers. De zee schuimt in de branding en schuurt op het strand. Een beetje radeloos draait en kolkt het schuim, water spat zilt en zout landinwaarts in. Géén mens die haar grollen door de wind hoort. Zeegrillen. Terwijl de zee zeurt van pijn lopen een stel meeuwen -speurend met argusogen- op de verlaten dijk. In de vroegte van de ochtend dendert een gestroomlijnde trein -sneller dan de wind- over de sporen. Aan de rand van het bos schudt een beuk met diepgewortelde rilling een klad spreeuwen los. Jonge kauwtjes zoeken een veilig toevluchtsoord. Net wakker hoort ze hoe de oude deur van het tuinhuis droog knarst in het roeste slot. De wind speelt om het huis als een fladderende vlieger zonder staart.
Fladderende vliegers in een ander soort wereld.
Langsheen de contouren van haar hart lopen de herinneringen aan zonnige dagen, aan de zee waar kleurrijke papieren vogels klapperen in vrijheid. Ze ziet ze zwalkend zonder draad onberekend zwenken, stuurloos dolen in onverwachte vlagen. Het lijken voor haar willoze kinderen zwierig zwevend op een ontbrekende thermiek. Een nieuwe dag. Terwijl het zonlicht nog even blijft talmen zoekt ze -net wakker- uitwegen. Een beetje vliegerachtig, in een grillige dynamiek van een onzeker begin van het nieuwe etmaal.Niet de nacht maar het sluiten van de ogen brengt verlossing. Op haar lippen landen schrijvers woorden, rusten even en vliegen door. In slaapwarm maakt het niet uit wat lippen zeggen als het hart weent en in de hemel kano’s vol troost schommelen. Zachtjes voelt ze hoe een ander soort wereld zichzelf toevoegt en in haar ziel bijt. Terwijl de fladderende vliegers verdwenen zijn aan de horizon blijft ze half naakt achter in de plooien van de nestwarmte waar ze stilletjes wezen was. Het is al licht als de nieuwe morgen insluipt door de kieren van lamellen en de geur van de ochtend niet meer brandt onder de dekens.
Fladderende vliegers in een ander soort wereld.
Grijze ochtend. Ik nip aan mijn eerste tas koffie en kijk naar buiten. Bij de tramhalte zie ik hoe de wind als een soort ijskoning -gemeen en nijdig- vroege forenzen hun gezichten geselt. Ik zie Groeneveld wandelen, dichtbundel onder de arm. Uit mijn bibliotheekkast haal ik een klein boekje, laat San vertellen dat soms het even niet weten goed en wijs is vooraleer ik lurkend aan een sigaar mijn – niet akoord- signeer. Want soms...soms is een momentum vergeten zich als begeven op glad ijs, waar alleen even ademen meer dan genoeg is. Soms is het niet geven maar ontvangen, kracht vinden zonder verlangen.
Fladderende vliegers in een ander soort wereld.
In de lade van mijn schrijftafel streel ik stiekem de inhoud van een fotokader. “De rosse” snapt me niet denk ik als ik bij mezelf -en eigenlijk ook voor haar- prevel hoe haar lieflijke glimlach van een uitzonderlijke soort is. Ik laat ze leven in een vruchtje waarin ik zinnen pen dat het minder met de lippen was dan met de ogen; het hele gezicht, het voorhoofd en de wangen die stralen van ware liefde.
Koffie. Hoe mooi is niet de aanraking van je handen en de geur van je haar die de dag nadien nog in mijn kleren hing. Je stem en de zachtheid van je lippen die de passie van ware liefde tot leven wekten. Je teder gefluister in mijn oor, een warme adem die mijn lichaam liet rillen. Mijn handen rond je middel, jij heupwiegde puberaal. De chaos van onrustigheid vloeide weg. Samen leunen, steunen op en bij elkaar en je geliefd voelen maakt de liefdesrust stil. Harten bonsen en vinden hetzelfde ritme. Handen streken op gevoelige snaren, vingers op zachte huid. Zachte ware liefde zonder woorden. Respectvol gekus, romantiek van eb en vloed. Ware liefde gaat er niet over om hoe en wanneer, het gaat erom met wie.Als Pieter Emmerechts zingt dansen we snel weer (in het donker) aan zee. Zijn er wéér fladderende vliegers en is een ander soort wereld even ver weg.
"Sommige dingen kan je alleen maar vaststelllen."De lucht draagt weer grijs, als eentonig uniform in januaridagen. Boris, de hond van boer Nest stapt door het veld. Het regent hard, de aarde ligt nog diep te bed en de mist sluimert nog over de jonge morgen. In de greppels ligt het water uit de hemelsluizen er stil bij. De beek aan de bosrand voelt zich toch een beetje beduusd met al dat water in zich. Elbert (al vroeg wakker) bladert door grauwe velden die doorweekte stoppels vertonen. De krakende dode weilanden ten einde van droeve regendagen maken een loos gebaar. Het is kil voor wie de warmte mist. Een vogel zoekt -voorlopig vruchteloos- stro om een nest te maken.
Unterlauten, Gonggrijp en het zesde zintuig.
Vroeg, té vroeg wakker en terwijl ze op de klok kijkt draait ze zich nog even om. “Ik heb nog tijd”, denkt ze.
Elke nacht omhelst intiem haar dromen, een beetje dwalend in 't onverwerkte van een vervlogen dag. Wanneer de nacht bijna verkeken is, het eerste licht wakker maakt omarmt ze nog enigzins vermoeid haar dromen. Langsheen de rij vuurtorentjes tekent een veeg wind zich zonder betekenis. Verbinden -haaks op- verwerken overmand de nestwarmte terwijl op het kastje een omgeslagen bladzijde tot leven komt. Ook Bert Deben zoekt “de weg”.
Ik zocht nooit echt naar wat ik vond er was gewoon een leven lang een soort van vreemde samenhang van wat moest zijn en reeds bestond
en als ik zocht, was het op plekken waar leven meer een voelen was geen wegenmap of geen kompas ik zocht nooit echt, ik wou ontdekken
het lag, denk ik, al klaar voor mij ik moest het enkel leren zien en af en toe wat meer doorgronden
het meeste ging ook weer voorbij ik zocht het nooit, het heeft misschien veel eerder altijd mij gevonden.
Unterlauten, Gonggrijp en het zesde zintuig.
Gonggrijp heeft zijn paraplu bij. Ochtend, regen en wind. In een dichtbundel herschikken zinnen zich. Het regent je als zonet, het regent je klaarblijkelijk als tijd wint van nooit aflatend geduld en het zich laat blijken in zoals het schijnt. Lenaerts wandelt langsheen de muren. Geparafraseerd kronkelt verdriet zich in een schrijn dat zich af en toe opent. Haar ogen priemen zich vast op het dunne uitzicht uit het raam, het ijle licht als een Vermeer. Afwisselend knippert ze met en sluit ze haar ogen. Buiten bomen kaal en donker, kriskras door elkaar. Even lijkt het of een solist een vluchtige melodie speelt die ze kwijt is zodra ze opkijkt.
Unterlauten, Gonggrijp en het zesde zintuig.
Ik nip aan mijn derde tas koffie. Buiten vechten papraplu's een gevecht uit met natuurelementen. “De rosse” slaapt nog en hoort niet hoe ik me afvraag hoe het nog zou gaan met de mensen van Unterleuten? Mijn vraag krijgt géén antwoord. Met zachte aanslag schrijf ik een “JIJ ZIET ME GRAAG GEDACHTE”. Een kort verhaal waarin ik slaapoogjes -nog even vechtend tegen de nieuwe dag- lichtjes weggezonken in een hoofdkussen laat rusten.Ik laat haar denken aan tedere knuffels.Cursief laat ik hun samen zonder gepraat verstrengelen in elkaars armen om ware liefde te delen. Zijn lieve kusjes op haar voorhoofd zijn woorden uit een zoveelste boekdeel. Ik laat haar terug denken aan die mooie dagen aan zee, aan de zon en zijn grapjes. Herinneringen die stiekem onverwacht uit haar ogen komen vloeien uit de letterbak en rollen over haar wangen. Hier -zo op papier- ziet ze hem met haar half geopende oogjes en voelt ze hem in gedachten dichtbij. In haar kleine schriftje een prachtzin : * Jij ziet mij graag zoals ik ben* Zeven woorden, alleszeggend over haar ware liefde voor hem. Als de morgen het wint van de nacht laat ik haar naar beneden lopen. Met beide handen omknelt ze een warme mok geurende koffie en lijkt het of ze zijn warmte tussen haar vingers voelt. Glimlachend begint een nieuwe dag, waarin ze weer van hem houden zal.
Unterlauten, Gonggrijp en het zesde zintuig.
Maandagochtend, de radio op zacht. Nog koffie. Méér dan mijn bekommernis om de mensen van Unterlauten denk ik aan de littekens van haar ziel. Januaridagen, regen. Gisteren hadden regen en wind ook al hun eigenzinnig spel gespeeld. Terwijl ik lurk aan een eerste sigaar (ik weet het, no good) speelt mijn zesde zintuig mij parten. Een gevoelsmens als ik worstelt soms met gevoelens. Uit mijn bibliotheekkast pluk ik een werk weg van H.C.Berendt :”Voorgevoelens”. “De rosse” (ondertussen wakker) stoort er zich niet aan, zelfs niet als ik haar zeg dat voorkennis, of precognitie, niet bepaald een zeldzaam fenomeen is.”Ik heb/had het voorzien!” heeft iedereen al wel eens gezegd.
Unterlauten, Gonggrijp en het zesde zintuig.
Ik trek mijn jas aan. Wandelend in het park regent mijn gezicht vol. Haastige forenzen (die een short-cut nemen naar het station) hebben géén aandacht voor mijn mijmeringen. Op een doorweekt stukje papier schrijf ik neer (in vraagvorm) of de mensen van Unterlauten het goed stellen, of Gongrijp zijn paraplu het wel hield in de regenvlaag en of mijn zesde zintuig het allemaal goed inschatte.
