FLADDERENDE VLIEGERS IN EEN ANDER SOORT WERELD.

Nieuwpoort, Koksijde en Middelkerke slapen nog zonder vakantiegangers. De zee schuimt in de branding en schuurt op het strand. Een beetje radeloos draait en kolkt het schuim, water spat zilt en zout landinwaarts in. Géén mens die haar grollen door de wind hoort. Zeegrillen. Terwijl de zee zeurt van pijn lopen een stel meeuwen -speurend met argusogen- op de verlaten dijk. In de vroegte van de ochtend dendert een gestroomlijnde trein -sneller dan de wind- over de sporen. Aan de rand van het bos schudt een beuk met diepgewortelde rilling een klad spreeuwen los. Jonge kauwtjes zoeken een veilig toevluchtsoord. Net wakker hoort ze hoe de oude deur van het tuinhuis droog knarst in het roeste slot. De wind speelt om het huis als een fladderende vlieger zonder staart.

Fladderende vliegers in een ander soort wereld.

Langsheen de contouren van haar hart lopen de herinneringen aan zonnige dagen, aan de zee waar kleurrijke papieren vogels klapperen in vrijheid. Ze ziet ze zwalkend zonder draad onberekend zwenken, stuurloos dolen in onverwachte vlagen. Het lijken voor haar willoze kinderen zwierig zwevend op een ontbrekende thermiek. Een nieuwe dag. Terwijl het zonlicht nog even blijft talmen zoekt ze -net wakker- uitwegen. Een beetje vliegerachtig, in een grillige dynamiek van een onzeker begin van het nieuwe etmaal.Niet de nacht maar het sluiten van de ogen brengt verlossing. Op haar lippen landen schrijvers woorden, rusten even en vliegen door. In slaapwarm maakt het niet uit wat lippen zeggen als het hart weent en in de hemel kano’s vol troost schommelen. Zachtjes voelt ze hoe een ander soort wereld zichzelf toevoegt en in haar ziel bijt. Terwijl de fladderende vliegers verdwenen zijn aan de horizon blijft ze half naakt achter in de plooien van de nestwarmte waar ze stilletjes wezen was. Het is al licht als de nieuwe morgen insluipt door de kieren van lamellen en de geur van de ochtend niet meer brandt onder de dekens.

Fladderende vliegers in een ander soort wereld.

Grijze ochtend. Ik nip aan mijn eerste tas koffie en kijk naar buiten. Bij de tramhalte zie ik hoe de wind als een soort ijskoning -gemeen en nijdig- vroege forenzen hun gezichten geselt. Ik zie Groeneveld wandelen, dichtbundel onder de arm. Uit mijn bibliotheekkast haal ik een klein boekje, laat San vertellen dat soms het even niet weten goed en wijs is vooraleer ik lurkend aan een sigaar mijn – niet akoord- signeer. Want soms...soms is een momentum vergeten zich als begeven op glad ijs, waar alleen even ademen meer dan genoeg is. Soms is het niet geven maar ontvangen, kracht vinden zonder verlangen.

Fladderende vliegers in een ander soort wereld.

In de lade van mijn schrijftafel streel ik stiekem de inhoud van een fotokader. “De rosse” snapt me niet denk ik als ik bij mezelf -en eigenlijk ook voor haar- prevel hoe haar lieflijke glimlach van een uitzonderlijke soort is. Ik laat ze leven in een vruchtje waarin ik zinnen pen dat het minder met de lippen was dan met de ogen; het hele gezicht, het voorhoofd en de wangen die stralen van ware liefde.

Koffie. Hoe mooi is niet de aanraking van je handen en de geur van je haar die de dag nadien nog in mijn kleren hing. Je stem en de zachtheid van je lippen die de passie van ware liefde tot leven wekten. 
Je teder gefluister in mijn oor, een warme adem die mijn lichaam liet rillen. Mijn handen rond je middel, jij heupwiegde puberaal. De chaos van onrustigheid vloeide weg. Samen leunen, steunen op en bij elkaar en je geliefd voelen maakt de liefdesrust stil. Harten bonsen en vinden hetzelfde ritme. Handen streken op gevoelige snaren, vingers op zachte huid. Zachte ware liefde zonder woorden. 
Respectvol gekus, romantiek van eb en vloed. Ware liefde gaat er niet over om hoe en wanneer, het gaat erom met wie.Als Pieter Emmerechts zingt dansen we snel weer (in het donker) aan zee. Zijn er wéér fladderende vliegers en is een ander soort wereld even ver weg.