RIDDER VALENTIJN Bij een kopje koffie zoekt de schrijver de juiste zinnen. De letters lijken vandaag een snipperdag te nemen. Zelfs de geopende mailbox staat er mistroostig bij als hij worstelend met zekere schrik aftastende vragen neerpent op zoek naar antwoorden die onbewust verborgen delen wakker maken. Gevoelens en gedachten raken hem. In een eenzame koestering herinnert en waardeert hij mooie momenten. Het zijn allemaal bijzondere dingen. Met lichtjes gesloten ogen mijmert hij over de onverzettelijke overwinningsdrang, het overleven om uiteindelijk gegroeid te zijn in een onafscheidelijke band. Bij een nieuwe zin met vraagteken weet hij dat antwoorden hem over pijngrenzen heen zullen dragen. Het inzicht van de waardering in de eerlijkheid van openheid die at last meer vreugde dan verdriet zal brengen.. Gisteren was hij nog met luid kloppend hart onder het deken van zijn comfortzone gekropen en terwijl hemels sterrenpracht schitterde in de nacht had hij deels vruchteloos gezocht naar de slaap. Hoe vaak hij vragen geteld en herhaald had weet hij niet meer. Lurkend aan een sigaar zoeken zijn zachte handen moeizaam de juiste aanslag. Vandaag maar - nog meer - morgen worden we overspoeld met liefdesteksten. Ridder Valentijn trekt op zijn romantische tocht doorheen het land. Stilletjes denkt hij aan de mensen die het ware liefdesgeluk niet kennen. Ook zij verdienen de duurzame knusheid, de rust in hun leven met de juiste persoon aan hun zijde. De klok telt op dat ogenblik geen tijd meer, alleen maar de momenten. Een thuis staat niet meer voor een hoop bakstenen, maar wel voor een gevoel. Op die momenten hoor je de klanken van je hart niet meer, je voelt ze en wil ze blijvend delen met je geliefde. Mag het morgen voor iedereen een dag worden vol romantiek, kleine dingen die net dat ietsje meer zeggen dan wat onze consumptiemaatschappij ons voor ogen wil houden. Een dag waarin ware liefde vervat kan zitten in een knipoog, een guitige lach of een tedere zoen. Vervat in bekommernis, deelzaamheid en eerlijkheid. Voor hen die ridder Valentijn nog niet zagen passeren, blijf jezelf. Ware liefde komt ooit voorbij, blijf geloven en droom verder.
ZOMERS, VALENTIJN EN KLEIN GELUK Terwijl de ochtendnevels nog drijven leest de schrijver in de gemoedelijke sfeer van de ochtendstilte hoe Valentijn zijn vriend Cupido een stevige handdruk had gegeven. Hij bekijkt haar foto en in een soort solo belevingsfeest ziet hij hoe ze samen spaghetti en rode wijn delen. Op de zachte pastelkleurige achtergrond maakt stemmige vioolmuziek haar glimlach extra fotogeniek. Zachtjes laat hij zijn hand op haar knie rusten als ware het een kuis ondeugdsignaal. Haar innemendheid grijpt hem aan in lieflijke meelevende gevoelens. In haar ogen leest hij de levenswaarde van ware liefde en vullen lichamen zich met energie. Vragen zijn geen vragen gebleven. De gezamenlijke monologen werden licht gezeefd en stevig gebundeld met liefdevolle inzet. Het verleden had getekend, het heden kleurt. Op het speelveld van ware liefde liggen tedere kussen naast een traan op de sprei. Het lijkt of toekomst en verleden rusten in de nestwarmte. Met gesloten ogen en in gedachten verzonken ziet hij hoe ze een nieuwe dag ontkurken met innige hartstocht. Als de zomer weer zal komen en de lokroep van de zee schreeuwt zal hij haar dit gedicht lezen. "Rotstekening" De hemel vloeit blauw langs de grauwrotsige hand van het land. Mijn liefste danst in het water. Ze heeft haar been als een vogel opgeheven als een rose flamingo Haar hoofd wiegt op haar hals Mijn liefste slaapt in de zachtrode huid van haar geurige lichaam. Zal ik haar doen ontwaken met de bloem van mijn mond? Zal ik voorzichtig haar hand aanraken? Als de zomer weer zal komen zullen voeten woelen in korrels zand, hun beiden laten lachen en zal ware liefde zich teder wentelen in de zonnestralen. Zomer, Valentijn en klein geluk Terwijl hij nipt aan een tweede tas koffie komt Rod Stewart langs. De muziek beroert zijn hart terwijl hij gezeten aan de schrijftafel een gesprek voert met het maagdelijk vel papier. Een monoloog over hoe hij de zachtheid van haar hart koestert. Hoe beminnen zich verschuilt in kleine dingen. Hoe haar zachte lippen en lieve glimlach hem telkens weer weten te raken. De zoete geuren hadden gisteren de kamer gevuld, nu vochten ze tegen het aroma van verse koffie. In de schaduw van het summiere licht ziet hij twee dansende kraanvogels.Verstrengelde snavels vol minnend liefdesgeluk. Hun harten en lichamen hadden elkaar gevonden, nimmer loslatende ware liefde. Het vel papier aanhoorde zijn mijmeringen en oefende geduld. Hij wreef zich even in de ogen. Schrijversgedachten, mooi en intens zijn nu alleen nog maar uitgesproken in de stilte van de ochtend, straks vereeuwigd op het zijn maagdelijkheid verliezend vel papier. Ware liefde in pennentrekken van vloeiende inkt, liefdestroom zonder waterval. De bladwijzer lacht. In hun liefdesverhaal reist hij mee als anonieme getuige, hoofdstuk na hoofdstuk tot ze samen oud en gelukkig hun kleinkinderen de inhoud van ware liefde zullen door geven. Zomer, Valentijn en klein geluk. Valentijn riddert zich vandaag in vele harten. Het is donderdag. In mijn hart denk ik aan al diegenen die vandaag alleen zullen zijn, diegenen die dierbaren verloren hebben en mensen die vandaag een moeilijke tijd doormaken. Daarom wil ik schrijven dat je er nooit alleen voor staat en het kleine gebaren zijn die tellen. Mag dit ochtendvruchtje jullie hart vullen met tederheid en jullie even laten glimlachen. Als dat lukt ben ik een gelukkig mens.
