ZOMERS, VALENTIJN EN KLEIN GELUK
Terwijl de ochtendnevels nog drijven leest de schrijver in de gemoedelijke sfeer van de ochtendstilte hoe Valentijn zijn vriend Cupido een stevige handdruk had gegeven. 
Hij bekijkt haar foto en in een soort solo belevingsfeest ziet hij hoe ze samen spaghetti en rode wijn delen. Op de zachte pastelkleurige achtergrond maakt stemmige vioolmuziek haar glimlach extra fotogeniek.
Zachtjes laat hij zijn hand op haar knie rusten als ware het een kuis ondeugdsignaal. Haar innemendheid grijpt hem aan in lieflijke meelevende gevoelens. In haar ogen leest hij de levenswaarde van ware liefde en vullen lichamen zich met energie. Vragen zijn geen vragen gebleven. 
De gezamenlijke monologen werden licht gezeefd en stevig gebundeld met liefdevolle inzet. Het verleden had getekend, het heden kleurt. Op het speelveld van ware liefde liggen tedere kussen naast een traan op de sprei. 
Het lijkt of toekomst en verleden rusten in de nestwarmte. 
Met gesloten ogen en in gedachten verzonken ziet hij hoe ze een nieuwe dag ontkurken met innige hartstocht. Als de zomer weer zal komen en de lokroep van de zee schreeuwt zal hij haar dit gedicht lezen.
"Rotstekening"
De hemel vloeit blauw
langs de grauwrotsige hand
van het land.
Mijn liefste danst in het water.
Ze heeft haar been
als een vogel opgeheven
als een rose flamingo
Haar hoofd
wiegt op haar hals
Mijn liefste slaapt
in de zachtrode huid
van haar geurige lichaam.
Zal ik haar doen ontwaken
met de bloem van mijn mond?
Zal ik voorzichtig
haar hand aanraken?
Als de zomer weer zal komen zullen voeten woelen in korrels zand, hun beiden laten lachen en zal ware liefde zich teder wentelen in de zonnestralen. 
Zomer, Valentijn en klein geluk
Terwijl hij nipt aan een tweede tas koffie komt Rod Stewart langs. De muziek beroert zijn hart terwijl hij gezeten aan de schrijftafel een gesprek voert met het maagdelijk vel papier. 
Een monoloog over hoe hij de zachtheid van haar hart koestert. Hoe beminnen zich verschuilt in kleine dingen. Hoe haar zachte lippen en lieve glimlach hem telkens weer weten te raken. De zoete geuren hadden gisteren de kamer gevuld, nu vochten ze tegen het aroma van verse koffie. 
In de schaduw van het summiere licht ziet hij twee dansende kraanvogels.Verstrengelde snavels vol minnend liefdesgeluk. Hun harten en lichamen hadden elkaar gevonden, nimmer loslatende ware liefde. 
Het vel papier aanhoorde zijn mijmeringen en oefende geduld. Hij wreef zich even in de ogen. 
Schrijversgedachten, mooi en intens zijn nu alleen nog maar uitgesproken in de stilte van de ochtend, straks vereeuwigd op het zijn maagdelijkheid verliezend vel papier. Ware liefde in pennentrekken van vloeiende inkt, liefdestroom zonder waterval. 
De bladwijzer lacht.
In hun liefdesverhaal reist hij mee als anonieme getuige, hoofdstuk na hoofdstuk tot ze samen oud en gelukkig hun kleinkinderen de inhoud van ware liefde zullen door geven. 
Zomer, Valentijn en klein geluk.
Valentijn riddert zich vandaag in vele harten.
Het is donderdag. In mijn hart denk ik aan al diegenen die vandaag alleen zullen zijn, diegenen die dierbaren verloren hebben en mensen die vandaag een moeilijke tijd doormaken. Daarom wil ik schrijven dat je er nooit alleen voor staat en het kleine gebaren zijn die tellen. Mag dit ochtendvruchtje jullie hart vullen met tederheid en jullie even laten glimlachen. Als dat lukt ben ik een gelukkig mens.