ARDEENSE HOOGTES, BELCANTO EN DREAMS. Ze kijkt door het raam. Ardeense hoogtes, er komt géén haas voorbij. Met een wolf loert het gevaar op een schaap terwijl de straat erbij ligt alsof niets haar nog beroeren kan. Langs de berm een ongeopende roos. Ze houdt de kelk nog even veilig warm tot de zon aanklopt. Het is nog vroeg. In de verte een boer op zijn tractor. Hij rijdt als een automaat over de nog kille akkers. Het is mei, er ligt sneeuw. Door de smalle geasfalteerde straat, een fietser. Al wat ouder, stapt hij af en zet zijn fiets op de stander. Met hoge passen -een beetje eigen aan Poelman- loopt hij door het veld, ontloopt de prikkeldraad en springt lenig over een modderplas. Hij bukt zich en plukt kamille, sigaren, korenbloemen, aren en goudsbloem. Hij lacht als weinig later op het stuur een klein koninklijk boeket prijkt en merkt niet hoe op hem wordt gelet. Een man die zijn vrouw gaat verrassen. Ardeense hoogtes, Belcanto en dreams. De nieuwe morgen ontwaakt in een wereldstad. Terwijl ik nip aan mijn derde tas koffie hoor ik roepen : “rien ne va plus”. Het is alsof de dag nog even treuzelt voor hij een nieuw etmaal ingaat, herinneringen binnen glippen en me teder en geruisloos mee nemen. Ze palmen stoelen en banken in, nestelen zich in mijn zetel, lezen mijn vruchtjes en passen mijn kleren. Ze neuzen in kasten en in lades, dragen mijn lievelingsgeur op hun huid en in hun haren. In de zomer volgen ze me naar het terras, drinken wijn uit hoge glazen, lachen om niets en blijven steeds dicht bij mij. Belcanto muziek herhaalt eindeloos dezelfde passen terwijl ik ze wil herschikken, herroepen en herdopen. Ze zetten hun tanden en nagels erin, plooien wijd hun stekels open terwijl ik lurk aan een sigaar. Ardeense hoogtes, Belcanto en dreams. Zainab leest hoe papiersnippers met traag vliegende letters dwarrelen door de lucht. Het zijn verscheurde woorden nooit verstuurd. Ellenlange brieven geschreven op doorzichtige papieren vellen, als cellen verspreid in de oceaan van zoute tranen. Nooit vond ze deugdelijke termen om haar zuchten te luchten, samen te brengen in die ene brief verteerd door smartelijk kermen. Ik begrijp haar. In de branding van haar twijfels en moed laat ik de snippers achter, op het strand in de juiste volgorde van definitief begrip. Ardeense hoogtes, Belcanto en dreams. De “rosse” zit voor de schrijftafel, haar borstkas ritmitsch wiegend luistert ze ademloos naar licht klassiek. Ze is al wat ouder geworden onder zang, pianospel en koormuziek. Eén instrument kan haar -zo vroeg in de ochtend- niet echt bekoren. Bij het geluid van blokfluiten pletten zich haar oren. Ze poogt er mauwend bovenuit te komen, een sprong maakt een einde aan de hoge tonen. Ik neem een vierde tas koffie. De “rosse”, haar naam is niet Händel, hervat haar slaapje op de zonverwarmde vloer. Ardeense hoogtes, Belcanto en dreams. Terwijl de stilte tussen de woorden versmelt met de nieuwe dag schenkt haar foto mij een vredige liefdevolle blik. Op de achtergrond de lofzang van een mannenkoor, de gedachten die ware liefde bezingen terwijl woorden spelen om van te houden. In de bibliotheekkast ligt de cursus faalangst er stevig ingebonden bij. In het dons van mijn ziel rust -naast haar zachtmoedigheid- : de bekommernis. De gedachtegang vult zich met een knipoog en verweeft zich met zweetparels van intense momenten. Terwijl het gemis knaagt, open ik een klein doosje waarin herinneringen veilig bewaard een eigen plaatsje gevonden hebben. Gedachten zinken weg in een meimoment, dat ons-moment. US-time, de foto glimlacht . Samen delen van begrip en geduld, dromen van een verlaten huisje verscholen achter een duinenrij. Sfeerbewegingen dansen een vreemd spel met het vijfde geurende kopje koffie. Goeie morgen. Vandaag smelt emotie en passie opnieuw samen in herinneringen. Het leven met ware liefde of gewoon het bordje aan de muur : “never let go of your dreams”.
SCHUTTERS IN TIJDEN VAN ANGST. De Belgen spelen op 8 en 11 juni aanstaande hun twee volgende kwalificatiewedstrijden voor Euro 2020. Kazakhstan en Schotland lijken (op papier) hapklare brokjes. Let wel : spelen, staat niet synoniem voor bespelen. In dat laatste is vooral de media een topspits. Mij valt het meer en meer op dat men de mensen bang probeert te maken. Het mag dan wel al als waarschuwing bedoeld zijn, maar toch... Bang voor een aanslag, bang voor 1 of andere besmetting, bang voor een alcoholcontrole, bang voor losgeslagen hooligans en bang voor wilde schutters. De schutter heeft het altijd gedaan, dat is waar. Ik vroeg me eigenlijk af, of de media al eens een artikel van mij zou promoten. Enfin, promoten is niet het juiste woord. Eerder breed uitsmeren. Liefst als frontpagina nieuws. Het zou dan klinken als...ANONIEME SCHUTTER AAN DE KUST. Na de ganse historie en hysterie omtrent de Waasland wolf, welke opdook in Stekene rond het jaar 2000 wil ik de media een loer draaien. Als anonieme bron hun opzadelen met een verhaaltje dat afgelopen dagen er aan de kust een schutter rondliep. Om niet op te vallen vermomd als een doorsnee toerist, anoniem meedeinend met de massa op één of andere markt. Als getuige had ik hem persoonlijk zien lopen, proevend van lekkere zeeproducten terwijl hij zwijgzaam broedde op zijn plan. Met een kompaan, dat laat ik dan uitschijnen - ook al is die er niet-. Misschien er ook nog aan toevoegen dat het gesprek (welke ik opving) ging over een vluchtroute en over een paal omver schieten. Geoefend had hij in de douche, kwestie van toch enig detail mee te geven. Verdoken achter een viskraampje had ik ook iets gehoord over een natte snor. Misschien een vermomming? Een hint?
In gedachten was mijn hoofd bij de paal. Welke paal bedoelde hij? Hoe en wanneer zou hij schieten? Een salvo?, één wel gemikte voltreffer? Who knows. Aan het station zorgde een naderende trein voor lawaai. Ik kon niets meer opvangen. Hij stapte op, ging zitten aan het venster en vouwde een krant open. Terwijl de trein het station verliet, dacht ik...waar gaat hij schieten? Met dit verhaal moest ik de media wel op en naar mijn hand krijgen. Dit zou mensen bang maken.
In tijden van angst gaat het woord schutter scoren. Helaas, er is niet geschoten de afgelopen dagen.Toch niet aan de kust of het moet op moment van verschijnen van dit stukje gebeuren. Een soort "breaking news" dat inslaat als een bom met een strik en kaartje rond. De schutter had als tekst "het is gebeurd" gebruikt, gestolen woorden van een quizmaster. Soit, mijn naam is haas. Ik weet van niets (of nog van niets). Beunhazen of angsthazen, ze bestaan. Schutters ook. Op deze maandagdagochtend ga ik eens naar het plaatselijke marktje. Een frisse neus halen, inspiratie op doen en mezelf incognito infiltreren in de slenterende mensenzee. Schieten zit er niet in. Ik ben geen schutter, dus heb ik het nooit gedaan! Straks volg ik wel de berichtgeving want schutters zijn hoe dan ook onvoorspelbaar.
DROGE WORSTEN- BAL Vanavond ben ik niet thuis. Naar jaarlijkse gewoonte ga ik naar het droge worsten bal. De uitnodiging -persoonlijk aan mijn persoon gericht- viel verleden week in de brievenbus. Niet te missen dit jaarlijks gebeuren! Iedere rechtschapen en zichzelf respecterende man uit mijn landelijk dorp wil en is er ook bij. Uiterlijkheden en vetgehalte spelen voor één keer geen rol. Het is enkel te doen om de droge worst. Van worsten moet je überhaupt verstand hebben, anders kan je nooit een stoeltje krijgen in de plaatselijke jury. Ook dit jaar worden de harde houten zitjes ingenomen door Marie-Helena, Brigitte en Amandine. Stuk voor stuk "connaisseuses du saucisson sec". Hun vettige kin als teken dat ze er eentje geproefd hebben. Marie-Helena is als voorzitster de absolute publiekslieveling. Haar wulpse boezem wipt telkens weer eventjes op als ze de worst zachtjes glijdend haar lippen laat raken. Ze nipt er als het ware aan, met tongpunt. Amandine als vrouw van onze burgemeester is suggestiever. Ze wrijft eerst de worst even onder haar neus, alsof ze eerst het aroma wil opsnuiven. Brigitte slokt gelijk de worst naar binnen. Op de muziek van het plaatselijke orkest kent niemand hier nog enige schroom, en terwijl de mannen zich volgieten met goedkoop bier uit de plaatselijke brouwerij zal ik mij straks wel een plaatsje zoeken dichtbij de jurytafel. De dames nodigen uit. Ook dat is een vast geroeste gewoonte op het droge worstenbal. Meestal lokken ze je de dansvloer op door uitdagend te heupwiegen, jij hun vervolgens een worst voor de ogen tovert om dan figuurlijk te verdrinken in hun fel ruikend parfum. Worsten moeten naturel zijn. Hoe later op de avond, en zeker in de ochtendlijke uren hoe natter ze worden. Overgoten door gemorst bier hangen ze er maar te hangen. Wat doen worsten anders, behalve hangen? The day after merken veel dames nog dat ze het droge worstenbal afgesloten hebben met een inmiddels opgedroogde kin. In de spiegel denken ze, was het maar iedere dag droge worstenbal. Mij zal het worst wezen! Als het van mij afhangt, ik zou een ander bal organiseren. Een...natte neuzenbal...in een Eskimo-tent op het omgeploegde veld van boer Nest. Ten slotte : Rookworst zonder R is ook worst hé
MEIDAGEN, WEZELMOED EN DE VERDOVING. Het park, vol bomen en vijvers ligt er nog verlaten bij. Een eenzame wandelaar treedt binnen in de stilte van een langzaam pad. Het is nog vroeg als het ontwakende groen zijn stappen dempt. Terwijl het vale licht stilletjes nog even spreekt van de duisternis en zich traag uit de nacht opheft denkt hij bij zichzelf, hoe de tijd steeds sneller gaat en hij veel trager wordt bij levenswet. Hier zwijgt de stilte van zware dracht in het ochtendlijke bos. Hoge wolken jagen op de tijd in hun clair-obscur fataliteit, oneindig en torenhoog tegenover de ontwakende dag. Waar gaan ze heen? Het antwoord verwacht hij niet, het blijft bij een stil en weemoedig solitair mijmeren. Langs de gebroken spiegelspanning aan de oever van de vijver, een eenzame reiger. Verder weg op het dorpsplein, de kermis. Folklore met een versleten jasje op uitkijk naar wat de dag brengen zal. De molens van de verkiezingen draaien op volle toeren. In de oude kermistent dobbert een eendje eenzaam op de band. Op de glijbaan van meidagen schaatsen mensen met vallen en opstaan. Meidagen, wezelmoed en de verdoving. Vanuit het geopende slaapkamerraam ziet ze de bloeiende heg, die statig haar bloemen draagt alsof het een stralende bruidsjurk is. Zachtjes tokkelt hagelslag op het dak terwijl in het boek van Lenaerts de tijd zomerwaarts en gestadig, uit de mond van de morgen zijn groei lepelt. Op de schouders van de ochtend hangen, onder de kieren van de deur en aan het raam, talloze herinneringen. In de zonnestralen van de lente veroveren madeliefjes een stukje onvruchtbare grond, een jong koolwitje wenkt teder naar de nakende zomer terwijl een nachtegaal een nieuw fluitconcert oefent. Door het raam ziet ze hoe een rhododendron "met blos" haar hart wil stelen, een blijkbaar verdwaalde jonge merel schreeuwt om moeders hulp en in de verte de ochtendmist haar tapijt oprolt. In de nestwarmte vleien plooiend zich lakens als een fluwelen mantel zich om haar heen. Haar vlinderziel penseelt wat wezelmoed. In de rustige vervoering van de ochtend denkt ze aan hem. Hoe ze hem wil omarmen, lopend in de vloedlijn van hun ware liefde voor elkaar. Zijn zachte handen in de hare, zilte lippen nippend aan elkaar langs de kustlijn van de rust brengende zee. Over de plaats waar de rust als een zijden deken over hun heen valt, avonden van horizon turen en tederheid die spreekt zonder woorden. Meidagen, wezelmoed en de verdoving. Wereldstad, een dag in kleur. Ik nip zuinig aan mijn tweede tas koffie. Ik ben ondergedompeld in klank en kleur van de ochtend, van trage vierkanten in reflectie en het licht van een regenboog. Ik voel me vederlicht in de karbonkels van jouw ogen. Ze vermogen het samenvloeien in jou en mij en worden ons verlangen. We staan boven slijk, eb en groeven. Ik streel je gezicht dat mijn oever wordt waar ik te dromen lig. Vannacht , ja vannacht ga ik voor jou de sterren plukken in een caleidoscoop van kleurenregen. Weet je, ik heb je gekust vol ontroering toen alweer eens dat afscheid zich meldde, toen de kleuren vervaagden en duisternis weer aan de horizon verscheen. In de schrijfkamer zoeken geknunstelde woorden naar het zondagse canvas. De rede vraagt om begiftiging.Nog koffie! Er moet één of ander vreemd, raar en duister geheim in zout verborgen liggen. Het is zowel in onze tranen als in de zee. Morning has broken. Op mijn schrijftafel ligt nu een nieuwe pen - met ware liefde inscriptie - gekregen exemplaar. Toegegeven, ik koester ze meer dan ik er mee schrijf. Vroeger droop de inkt overal. Ik maakte dan kleine cursieve krulletjes met mijn pen en tekende hartjes in de hoeken van vellen papier. De oude pen is ondertussen niet meer. Gestorven, “in the tin line of duty” zeg maar.Het azerty klavier is nu eenmaal in vaste loondienst. Het klavier -wachtmodus tekst- merkt hoe ik -al vier tassen koffie verder- schuil in mezelf. Schijnbaar achteloos bladerend van wit naar bonte kleuren teken ik lippen en vul ze met de nasmaak van geproefde ware liefde. Naast een steen- geheel symbolisch- staat een half leeg sigarendoosje, gevuld met gedeelde momenten op een kier. In het “nachtschriftje” pen ik mijn eigen versie van geroofde zinnen. Over een gebroken dauwweb, schaduwwoorden zonder rechten en echt groen gras. Met vensters, als omkaderingen van liefdevolle plaatjes van twee. Over een trotse Griek , zandkorrels bewandeld door de -met rust en tederheid- vervulde muze. Over drukpunten van de juiste snaar in de felle lentezon en gekoesterde verlangens. In de lagune van het kleine plekje "ONS" laat ik je nog eens struikelen over schoentjes van in het park spelende kinderen. Jeugd van vroeger, die echt groen gras verkopen midden in de stad terwijl anderen -gezeten op een bank- boeken stuk lezen op zoek naar hun eigen verhaal. Rest de vraag, waar zal de zomer staan als de vakantie, het herweven dauwweb weer zal breken en de warmte van de junizon is weggegaan? Het kleine -gekregen- bladwijzertje zit geklemd rondom een notitiebriefje. “In de verdoving van de verrassing”. Terwijl ik de keuken inloop komt de “rosse” wat geaai bedelen. Terug aan de schrijftafel herlees ik - in korte woorden vervat- ware liefde. Het is stil. Neen, codeïne helpt niet bij een verdoving door de verrassing!
WILLEN, BOSTEELS EN MEIKLOKJES. "Je hoeft het niet te kunnen, je moet het WILLEN." Het is ochtend. Leegte, die open plek die haar volheid mist vraagt om wat troost als Lenaerts pent. Op dromen ligt de dag van vandaag prinsheerlijk in zijn lentebed. Een meiboom met veel kleurige linten nodigt ten dans. Straks zullen vroege fietsers merken hoe een fris en pril lentebriesje probeert zijn weg te vinden tussen de bladeren. In de frisse ochtend zal een lijsterorkestje vergaderen, zonnestralen hun weg zoeken om hun gouden gloed te etaleren en zullen ergens in de nestwarmte warme momenten gedeeld worden. Boer Nest is wakker. Door het geopende vensterraam ziet hij hoe overvol gezwollen de waterton dreigt te begeven, een klad kippen -balancerend op de rand er van- zich laaft en in de verte de kerkklokken luidkeels gelovigen lijken te lokken. Willen, Bosteels en meiklokjes. In een klein schriftje klinkt zacht een gedicht. Bosteels leest : “Ik wil alleen zijn met de zee, ik wil alleen zijn met het strand. ik wil mijn ziel wat laten varen,niet mijn lijf en mijn verstand.Ik wil gewoon een beetje dromen rond de dingen die ik voel en de zee, ik weet het zeker,dat ze weet wat ik bedoel. Ik wil alleen zijn met de golven, 'k wil alleen zijn met de lucht en luist'ren naar mijn adem. ik wil luisteren naar mijn zucht. Ik wil luisteren naar mijn zwijgen,daarna zal ik verder gaan en de zee, ik weet het zeker, zal mijn zwijgen wel verstaan.” Willen, Bosteels en meiklokjes. De “rosse”, gekruld in de slaap der gelukzalige poezen merkt niet hoe ik dwaal in mijn gedachtengang. Op onze pleisterplaats -waar wij naast elkaar liggen- wisselen we geraamten van de feiten uit. We meten hun lengte en impact op onze stemming. We spannen koorden waarop we dansen. Het Jagt. Eerlijk gedicht, repliek wanneer ik iets wilde vertellen en woorden plots kon vinden, valt een schaduw over mijn ogen en strengen vingers zich ineen. Wanneer ik nodeloos haper kijken muren misduidend mee, ik haal diep adem terwijl letters woorden rijgen in een zin. Ergens buiten in een nauwe straatje -verlaten en blozend in zijn hemd- , klinkt een zachte zucht vederlicht als bijna uitgestorven, langs de ochtend van oplichtende lucht als iets wat onterecht was verworven. Willen, Bosteels en meiklokjes. In de vroege morgen kust nevel de lippen. Het is eigenlijk deels nog nacht, de slaap is al wakker.Tergend traag neemt de nieuwe dag -in stilte- haar bezit. Het is koud en het ochtendlicht kruipt over jonge weiden, ontplooit haar zachte licht en beroert teder de bomen in een zucht van streling. In de beslotenheid van mijn schrijfkamer wacht ik tot straks de eerste lichtstralen zich zullen verweven met de stadsrand. Bij een derde tas koffie proeven gedachten van ware liefde, een momentum alsof ik verdrink in een beker hartstocht. e schrijftafel telt de doorstane stiltes terwijl mijn kort geknipte parelgrijze haren de juiste plooi zoeken. Splinters van puur liefdesgeluk scheren als vogels in een duikvlucht door mijn hoofd, een fotobestand vol weemoed titelt woordeloos “houden van”. Ik orden en letter wat woorden, laat de vroegte van de morgen gevoelens wekken terwijl ik in een klein schrift een quote lees en herlees. Terwijl de ontluikende dageraad de nacht overwint beven mijn vingers door bladzijden tekst heen. Ik aai de “rosse”, nipt aan een vierde tas koffie en lees een nieuwe paragraaf in een anonieme dichtbundel. Ik moet denken aan boer Nest en zijn overvolle waterton. “Het is nooit de laatste druppel die een vat laat overlopen”. Bij de buren scharniert piepend een hek, in de verte de echo van een sirene. Herman van Veen zingt over liefde van later. Het is een ochtend, het is mei. Meiklokjes brengen geluk én ware liefde.
Gisterenavond, op de televisie legde een filosoof uit dat we erg rijk zijn en erg gelukkig. Dit kan gemeten worden. Tegelijk hebben we méér behoefte aan psychiatrische hulp dan ooit. Als ik het allemaal goed begreep is de oorzaak: groei. Alles moet steeds beter worden, alles moet groeien. Hij legde uit dat dit onvermijdelijk op oorlog moet uitlopen, de oude Grieken wisten dit al. De oude Grieken hebben tegenwoordig groot gezag, in tegenstelling tot de moderne Grieken, die bij ons nog vaak op een zekere hoon kunnen rekenen.
In het leven moet men keuzes maken. Als ik iets zou moeten kiezen, zou het de toekomst zijn. Daar denk ik vooral aan als ik fiets in de binnenstad. Nu auto's er geweerd worden denk ik vaak aan mijn buurman die (ik denkhet niet, het zijn zijn eigen woorden) veertien jaar geleden een nieuwe had gekocht, een auto met dieselmotor. Iemand had hem uitgelegd dat een dieselmotor minder bewegende delen heeft dan een benzinemotor. Dus gaat hij langer mee, dus is hij beter voor het milieu, enzovoort. Ik heb ook kennissen (en zelfs vrienden) die uitrekenen dat je een nieuwe auto moet kopen die je dan na anderhalf jaar inruilt. Dat is het beste voor je portemonnee, voor de belastingaftrek, voor je positie en voor het milieu. Op al deze gebieden ben ik ongeschoold en dus onkundig. De bewegende delen geven de doorslag. Nu het ogenblik daar is dat mijn buurman de grote steden met zijn nog steeds puntgave en goed onderhouden diesel moet mijden fiets ik nog méér. Niet alleen in eigen land, niet alleen in Antwerpen maar ook in Duitsland, het machtigste land van Europa, met een zo verschrikkelijk oorlogsverleden dat het misschien uit schaamte nog wel een eeuw het beste met ons voor zal hebben.
Gisteren ontmoette ik een jonge vrouw bij Albert Heijn met wie ik aan de praat raakte. Ze was op vakantie - had het Rivierenhof al ontdekt- waar zij wegdroomde , maar in het dagelijks leven stond ze midden in de toekomst. Ze was ambtenaar in Oostende en had als taak samen met andere ambtenaren de bewoners van de koningin der badsteden klaar te stomen voor de toekomst. Ze waren nu al bezig met het kneden.Ik dacht dat ze net als ik naar de sombere conclusie van de filosoof had geluisterd, maar dat was een misvatting. Zij vond het moderne leven prachtig, inspirerend, uitdagend. Bij de deur draaide ze zich nog even om en zwaaide. Daarna stapte ze inderdaad in een elektrische auto. Ik heb het verteld aan mijn muze, ze moest eens lachen.
Ach, onze buurman heeft een avontuurlijk leven gehad, hij was monteur bij een bedrijf dat grote broodbakmachines maakt en exporteert. Hij ging niet alleen mee met de plaatsing, hij moest ook op reis als er belangrijke reparaties te doen waren. Hij is wel in vijftig landen geweest. Nu zit hij thuis, hij is gepensioneerd en heeft een auto met een dieselmotor. Soms maken we eens een praatje en als ik hem vraag of hij nog verlangens heeft, antwoordt hij: televisie. Hij snakt ernaar op de televisie te komen. Niet als anonieme toehoorder in een praatprogramma, hij wil als gast zijn eigen verhaal vertellen, liefst in zijn eentje, een paar uur achter elkaar.
Eerder deze week -in een heerlijke lentezon- hadden we het samen over het schrijven van brieven. Armand, zo heet onze buurman vroeg of ik een brief wilde schrijven. Ik pakte mijn pen, een Parker Duofold, in de jaren dertig vervaardigd in Toronto Canada, en schreef daarmee een brief in forse letters. Armand noemt het een kattebelletje. Ik voel me een beetje beledigd, hij heeft wel erg veel noten op z'n zang. Daarna schreef ik het een fictief buitenlands adres op de enveloppe: Vachères-en-Quint, 26150, France.
Dit is natuurlijk allemaal onecht, toneelspel. Iedereen weet dat ook, het toneelspel is een zeer belangrijk deel van ons leven. Daarom ben ik zo blij dat er nu een stukje werkelijkheid aan bod komt, de postzegels. Ik heb honderden postzegels in huis, maar die moeten we zoeken. Armand, mijn muze en ik liepen door vijf kamers met tientallen stapels boeken, tijdschriften, kranten, brieven en aanmaningen. De postzegels zijn onvindbaar, maar Armand vindt er toch twee. In het bos achter ons huis staat een brievenbus. Daar postte ik de brief. Géén idee wie op dat bewuste adres woont in Frankrijk maar een brief krijgen doet plezier. Ergens zal ons stukje toneel misschien gesmaakt worden. Het is zaterdag. Er is koffie, mijn muze en de “rosse” zijn wakker. Ik zwijg in alle talen over mijn column. Ook Armand weet van niets, nog niet.
ZUUR, ZOET EN EERLIJK GEDICHT. Als de stilte over het bos valt, kippen al lang op stok zijn en het zandmannetje een eerste wandeling begint spreekt de nacht vaak een eigen taal. Op het smalle wandelpad rusten de restanten van een milde nachtelijke regenvlaag. In het bos schudden bomen de laatste druppels van hun bladertapijt weg, langzaam ontwaakt ergens een dorp of een stad. De met bloemen getooide pergola wordt langzaam gevuld met koolmeesjes, de eerste nevelsierten glijden over een lege verlaten koeienwei en op een erf -stoel gedraaid- praat boer Nest bij zichzelf over de komende oogst. De ochtend oogt veelbelovend vandaag. Vanuit de nestwarmte ziet ze door het half geopende raam hoe lente frisse bladeren wanhopig proberen nog even wat dauwdruppels vast te houden. Bij het wakker worden is Argus nooit ver weg. Nog een beetje slaapdronken denkt ze aan de zee. Hoe symbolisch aangespoeld wrakhout wel is, op het strand geworpen en dan toch weer meegenomen worden door het water. Het is alsof het verleden wegspoelt. Zeilschepen -zij aan zij- in een soort ware liefde met elkaar glijden naar de einder. Ze laat zich meevoeren op hun deinende ritme, denkt aan hem en knuffelt heel even een stukje ledikant. Als ze haar ogen sluit voelt ze zijn warme zachte handen vol tederheid, hoort ze zijn stem vol van bekommernis en wijze raad, ziet ze zijn ogen vol luisterbereidheid en begrip maar denkt ze vooral hoe geduldig hij omgaat met haar. Zo schoon is ware liefde. Zuur, zoet en eerlijk gedicht. Naast haar een -half gelezen- boek waarin geen antwoorden te vinden zijn. Een beetje weemoedig flitsen in haar eigen denkwereld oplossingen door elkaar heen, herleest ze haar leven, wikt en weegt. Geankerd in haar hart zijn rationele woorden vol waarheid, de duidelijkheid van ‘’forever’’ in goeie en mindere dagen. Het neemt een zekere angst weg, sterkt de hoop dat dromen geen bedrog zijn. De moes van een zure appel kan nooit winnen van de zoete smaak van hun ware liefde voor elkaar. Terwijl de eerste prille zonnestralen de dag van gisteren vergeten, hebben haar wonden en tranen de juiste weg gevonden. Hij had ze gevangen in zijn liefdesmuur van ware liefde en verlangen. Vol herboren is niets inniger dan samen zijn. De lentezon gaf het borduurwerk van hun ware liefde een aparte uitstraling.
Ze kende zijn open relatie met letters en woordenstromen van bedenkingen, de bekommernis, hun ware liefde voor elkaar en vertederde bij zijn aanrakingen en buikschodderde om zijn kwajongensstreken. Diep van binnen verbonden met hem deelt ze haar ziel. Bij de trilling van hun lichaamstaal kleden ze hun eigen wereld aan. Zwanger van liefdesgedachten deelden ze wijn aan de woktafel. Het onderscheid van het kleine en het fragiele van het bijzondere voelbaar als handen elkaar raken. Een mandje meizoentjes met amandelsmaak laten zich aaien door een lentebries. Zuur, zoet en eerlijk gedicht. De nieuwe morgen! Een wereldstad ontwaakt. De lente maakt een schijnbeweging terwijl door de schrijver inspirerende gedachten gevangen worden. De kleine klankkast omhelst Guido Belcanto, ware liefde in concert bij een derde tas koffie. De tijd lijkt even stil te staan en weegt de waarde van gevoelstaal : onbetaalbaar!. Dagjesmensen in de stad proberen hoekige straatstenen te verschalken, de eerste terrasjes geduldig wachtend op ‘’volzet’’ terwijl anonieme daklozen ‘’blij met de temperaturen’’ ontwaken. In de schrijfkamer zoekt een cursief en krullend alfabet naar woorden. Het klavier zwijgt. Met een pen -heel behoedzaam- probeert hij haar naam een kaligrafische toets te geven. Het kleine ‘’nachtschrift’’ vult zich met schoon schrift, signatuur ware liefde. In de digitale wachtkamer ontwaakt een eerlijk gedicht. Nog even trappelt het ter plaatse, wacht...maar zal straks bij de bestemmeling gehoor vinden. De “rosse”, voldaan van de ochtendlijke aandacht tuurt vanuit de geopende deur naar de laatste sterren. Terwijl hij worstelt met de tekst van een nieuw vruchtje bekijkt hij haar foto. De momentopname spreekt zonder woorden, hij nipt vluchtig aan een verse tas koffie en schrijft een quote die hun een mensenleven lang –in en van vol ware liefde- zal bij blijven. ‘’De moes van een zure appel kan nooit winnen van de zoete smaak van ware liefde’’.
LENTE, LENAERTS EN EEN SPIEGEL. Er hangt mist over de velden terwijl de dauw van de nieuwe dag nog even rust. Heimwee op het slaapkamerraam terwijl buiten er was zit in de beukenhaag. Er zit lente in een vers gebouwd nest. Een solitaire houtduif koert naar een klad spreeuwen dat het Pasen is. Mussen en vinken preken vrede, een oude kerkuil ratelt een psalm en een overvliegende kauw monstert snel de klokken in de kerktoren. Aan de vijverrand ruist het oeverriet een eentonige melodie, een verliefd vlinderpaar strijkt neer op het graszaad in de berm waar straks fietssporen een gloednieuw pad zullen aanleggen. De lente telt de eerste knoppen. Nog even en blij wakker geworden kinderen zullen de weekend-zoektocht starten naar heerlijke chocolade eieren. In de berm vol bloemen naast het tuinhek huppelt een koolmeesje. Ze slaat het allemaal gade vanachter het slaapkamerraam terwijl een eerste zonnestraaltje teder knipoogt. Stilletjes vleit ze zich terug in de nestwarmte gevuld met zijn onzichtbare schaduw. De warmte in haar hart doet goed. Met gesloten ogen kan ze de wereld aan,ze mijmert over hoe ze ooit een palmtak had geplukt die haar gedachten een uitleg had gegeven. Beelden waren strakker geworden terwijl kleuren helderder leken te schijnen. Lente, Lenaerts en een spiegel. Op het kastje een boek waarin Lenaerts vertelt hoe elke stilte haar eigenheid draagt. Ze doet het vanzelf, ze knijpt of knelt. Ze omvat, ze verstilt of verinnerlijkt de boodschap die we zelf willen invullen. Wij weten best waarom dan ook nog, waar en wanneer ze ons tegemoet komt. Daar waar wij scheiden kan ze drukken, waar ze ons ontvangt zijn we bij wijlen een bloem of een afgerukt blad. Stilte is zo veelzijdig in de schaduw van haar invalshoek door haar ambivalentie. Ik geef ze het voordeel van de twijfel. Met enig cynisme om haar trillende lippen vraagt ze zich af of een late maartse grap de sereniteit van Pasen zal verstoren. Haar ogen in een stil gelaat denken enkel aan hem, aan de smaak van zijn woorden die de welvingen op haar tong hadden gestreeld. Zijn combinatie van ratio en gevoel van ware liefde maar ook de steun,bekommernis en begrip maken haar blij. Even kruipt ze nog dieper weg in het beschermend schild van het donsdeken. Het ochtendlicht (vol van het zomeruur) -nog pril- straalt in schril contrast met het met waas omgeven badkamermoment waar het onvoorspelbare voorspelbare langsheen de witte muren dwaalt. Pasen, er valt eigenlijk niets te vieren. Aan de schrijftafel leest een schrijver uit een klein schriftje een tekst. Af en toe nipt hij even aan een tas koffie, stokt zijn adem en denkt hij hoe ware liefde over pijngrenzen heen zoeter smaakt als twee zielen verse wonden delen. Zachtjes prevelt hij de tekst alsof het een Paasgebed is op een dag dat er niets te vieren valt. Het gedicht verdwijnt tussen het geluid van het eerste beiaaardgeluid en de eerste blij wakker geworden kinderen. Pasen, onschuldige blije kindergezichten en een gedicht. De oude healer zei tegen de ziel: Het is niet je rug die pijn doet, maar de last die je draagt. Het zijn niet je ogen die pijn doen, maar het onrecht dat je ziet. Het is niet je hoofd dat pijn doet, maar je gedachten die je pijn doen. Het is niet je keel, maar dat wat je niet durft vertellen. Het is niet je buik, maar je ziel die niet kan verteren wat er rond jou gebeurt. Het is niet je lever die pijn doet, maar de boosheid vanbinnen. Het is niet je hart dat pijn doet, maar de liefde. Het verlangen naar liefde, de liefde die je wil delen, ... En het is liefde zelf, wat al deze pijn kan genezen. Het meest krachtige medicijn! Lente, Lenaerts en een spiegel. De “rosse” is wakker. Terwijl een zacht windje doorheen het geopende raam naar binnen waait glijden trage waardeloze beelden voorbij. In de inkt van de gevulde pen verschuilen zich nog zinnen terwijl verdriet zich verslikt zich in het ontkennen van de realiteit. Het gepuzzel van scherven, het glas van gisteren -wat was- viel in foute verwachtingen uit elkaar. De schrijver puzzelt, laat haar versmelten tot een nieuw geheel en verdrijft een moeilijk ogenblik. Straks zal de spiegel haar enkel vertellen wat ze zo graag wil horen. Oude gewoonten zullen ook deze keer goede voornemens in de kiem versmoren. Zonder bereidheid tot pijn is reflectie enkel schijn. Ze puzzelt scherven, weerlegt...legt weer...zonder haast, bang dat het laatste stuk niet zal passen met het slechte voorbeeld ernaast. Té bang dat zij al te lang een rol speelt, nooit genoeg lef had in het tonen van het origineel. De helaasheid van de ochtend waarin ze zichzelf altijd handig verschool in ontwijken. Spiegels breken...vergeefs ontweken. Hoe mooi is ware liefde als je dwars door een spiegel heen de band voelt tussen twee harten.
ROME, ONDERWEG EN EEN HANDPALM Het is stil op het erf van boer Nest. In de nabij gelegen weide rukt een kudde geiten wat jonge scheuten van de wassende bomenrij. De lucht kleurt al blauw. Lenaerts schrijft hoe een verwaaiende bloem, door de wind uitgekleed, wordt ontdaan van haar pracht. Velden verstuiven. Kluiten omgeploegde aarde, kiemkracht ontbrekend liggen er mistroostig bij. Een ekster bezoekt de heg en met regelmaat vliegt ze met iets weg, ze verleert het nooit. Langsheen de schuur -in de stilte van een hoekje- zit de poes van geluk te spinnen. Vader kauw doorklieft de morgen, hoog en hemelwaarts. Rome, onderweg en een handpalm. Gisteren keerden de klokken terug uit het verre Rome en speelden rondom de kerktoren. Langsheen de muren hield het grote woord zich in voor een zacht gebed. De grote dennen op het dorpsplein prevelen stil en teder hun ochtendlied. Het zijn een soort koningswachten, immer buigend. Aan de bosrand ontwaken narcissen. Het lijkt of ze iedereen toewuiven in hun gele uitbundigheid. Lief en aanstekelijk is het, net of ze vroege wandelaars willen uitnodigen zomaar te gaan dansen in de lentewind. Op de bank zit de dorpsfilosoof, eenzaam verzonken in gedachten. Uit een - "door de tijd getekend boekje” leest hij -zonder publiek- een schrijfsel. Over een huis van warmte maar ook van kilte waar een waarheid die het dak bedekt tussen de hanenbalken het verschil maakt. Wat nog is en niet verdween : de kamers met de oude bedden die kraken, de tafels waaraan de familie zich verenigde in goede en kwade dagen en de keuken met een dampkap als een schuiloord bij regen. Dagelijks leven, het speelgoed nog ergens in schuiven en bakken. De kasten met het keukengerei van potten, pannen en andere snuisterijen. Beeldjes, vazen, en al wat een naam heeft dat we leven en waar we geleefd worden. Het bezoek, het vertrek en al wat er gebeurt. Ze draagt het mee als een muildier in een harde langzame herinnering dat zoveel al is geweest en dat nog wel iets zal komen. Je zal het herkennen en zeggen: dat weet ik, we lijken op elkaar en we verschillen als de appel van een peer. Was het dat dan? Rome, onderweg en een handpalm. Nog slaapdronken. Ze leest. Het mooie van dit gedicht valt moeilijk te omschrijven. “ Ik heb alweer gedroomd met de lente aan mijn voeten. Ik zag je over het water lopen tot het huis aan de rots. We waren dromen op reis zonder enige zorg. De paradijsvogels waren onze genoten, ze brachten ons vrede in bonte bloesems. We hadden elkaar gevonden als twee verdwaalden onderweg. Soms liggen droom en realiteit samen in de zon.” Vanuit het vinden dat ze niet zocht dwingt ze zichzelf verder met een hart vol van hem.
Rome, onderweg en een handpalm.
Wereldstad. Schrijftafel en koffie. Bladzijde voor bladzijde opent de ochtend zich. De “rosse” slaapt nog. Ik stel het schrijven en het lezen uit. De digitale snelweg is wakker. Buiten in de tuin verhult klimop zijn leugens, misvattingen en zorgen, omsingelt en overgroeit gras oneffenheden. Een vroege vogel - zou het een leeuwrik zijn?- vlucht voor mij de wolken in. Ik volg. Een nieuwe dag ligt voor mijn voeten doordrongen van de lentezon. Ik aarzel om mij daar in te mengen, staar daarom maar naar het venster gelegen in mijn handpalm zonder doel. Gelukkig ken ik je naam en fluister hem stil. In de palm van je hand wil mijn lijf zich klein plooien, door vingertoppen gekoesterd en genieten van het zoetste onderkomen terwijl tijd zich in dromen twijnt In mijn bewondering zijn géén grenzen. De zee wordt pas zee als je de branding door bent. Daar waar niemand ons kent als geliefden op het strand. Anomiem, alleen in de wereld op een dag in Oostende. Op het terras van een restaurant, een glas verse witte wijn. Ik praat, je lacht terwijl een accordeon voorbij gaat. Vijf liederen en de wolken die komen en gaan. In de koningin der badsteden, laagwater en kinderen spelend op het zand. Grootmoeders op de banken in de zon terwijl wij de binnenstad menigte vermijden. Onzichtbare toeristen. Jij neemt me bij de hand, ik neem je bij de taille. Wij steken het strand over, verblind door de golven zo dichtbij. Zoals kinderen aan zee, niets behaagt ons meer dan samen zijn in de late namiddagzon. In je ogen te zien, je gelach in het water en nog een paar woorden. Recht vanuit de palm van je hand.
STAIRWAY Moegestreden als een oude krijger, getekend door wijlen Willy Vandersteen in De Rode Ridder zat de man in zijn zetel naast de warmte van zijn houtkachel. De laatste keer had hij deze gevuld met zelf gekliefde oude eiken balkjes. De warmte deed goed. Ingetogen en berustend dacht hij terug aan zijn leven. Hoe hij de akker ploegde, de hooischuur vulde en ravottende kinderen over de velden zag lopen. Iedere ochtend, vaak bij de nog optrekkende mist had hij de koeien gemolken. Bijna klokvast was hij altijd geweest. De kippen die hem kakelend een groet brachten, de haan fier bovenop de mesthoop. Jantje, de golden retriever geen vin wijkend van zijn zijde. Moeder aan de haard, de opgroeiende zonen en de kleinkinderen. De avondlijke klimpartij trapsgewijs naar de slaapkamer. Nu rest hem enkel nog de stairway to heaven. Het leek hem alsof het allemaal gisteren was. De balans van een rijk leven is slecht een notedop. Met deze gedachte sloot hij de ogen.
MA REINE ET LE COEUR A SES RAISONS. In het park overgoten met een lentezonsausje zat ik gisteren bij de kastanjeboom, de castanea sativa even te mijmeren over het verleden. Puberaal vroeger zat ik steevast vooraan in de klas, in het zicht van de juffrouw dus. Of het iets te maken had met mijn gestalte heb ik nooit geweten maar ik denk dat ze op een of andere manier een boontje voor mij had. Voor mij schonk juf Marleen me enkel wat dieptezicht. Een architect ben ik niet geworden. Tijdens de zomermaanden organiseerde ik, op de zand-en zavelbergen bij ons thuis de Tour de France. Op mijn okergeel gekleurde knieën knikkerde ik dat het een lieve lust was. Mijn schare vrienden kwam dan langs, bekeken de gemaakte lijst met uitslagen, klassementen en punten. De gele knikker was de gele trui en de groene die van sprintkoning. Op een wei voetbalden we, onze kleren -op hoopjes- waren de doelpalen en slalommend tussen koeienvlaaien speelden we the good,the bad and the ugly. Rond het blokje dat onze wijk vormde fietsten we om het rapst als volleerde tijdrijders. Achter de struiken deden we soms geniepige spelletjes. Op een braakliggend terrein hadden we een kamp. Een soort fort met bewakers, een gangenstelsel en valkuilen. Ik verzamelde sigarenbandjes en Panini-stickers. Op televisie volgde ik Mannix, Ivanhoe en Kapitein Zeppos. Verhalen van echte helden die op kwamen voor waarheden. Ik was zelden bang een stunt uit te halen. Als jonge gast heb ik mooie momenten beleefd. De vroegte van de ochtend, de “rosse” en haar foto vormen het heden van nu. Ik letter wat woorden en denk hoe hier gisteren, bij de nostalgische mijmeringen aan mijn verleden alles weg ebde als los zand als ik aan haar dacht. Zij is het allermooiste moment in mijn leven, geworden en voor eeuwig en altijd. Samen zwerven wij door ware liefdes vertellingen, lachen we om kleine dingen en vertederen waar ogen alles zeggen. Om woordjes zoals batterij, omdat er de letter R in voorkomt. Of om "kom we herbeginnen" als we de draad in een gesprek uitrafelen of als we lief en leed delen. Als we dingen benoemen, in een zure appel bijten en dagen aftellen. Le coeur a ses raisons. Ach, diep van binnen schuilt voor een stuk haar moeder in haar denk ik. Het moet beslist een eenvoudige, mooie maar in vele zaken ook verstandige vrouw zijn geweest. Een vrouw met groot, liefhebbend en warm luisterend hart. Zo is zij ook, mijn koningin van de ware liefde. Mijn eigen Queen! Of hoe jeugdherinneringen verdwijnen in de liefde voor die ene op de juiste plaats en op het juiste moment. Vive ma Reine!.
Morgen is het zover : De Ronde van Vlaanderen, de enige hoogmis die er toe doet, zal zich vanuit Antwerpen op gang trekken om uiteindelijk na 270 kilometer in de Minderbroedersstraat te Oudenaarde de winnaar te vieren van de 103de editie.
De koers van vandaag is anders geworden. Afgelopen week maakte ik nog een praatje met wielerfans in het park. Ik hoorde ze klagen over het feit dat de wedstrijden minder explosief zijn dan vroeger. Ik ben akkoord. Volgens mij ligt de verklaring daarvoor, ten eerste, in het feit dat renners minder aan het verboden goedje zitten, en, ten tweede, koers vandaag ook rekenkunde is geworden. Wielerploegen rijden zo gecontroleerd mogelijk, want renners kunnen zonder doping niet langer vijf keer na elkaar demarrerend hun duivels ontbinden. De krachten worden nu zo lang mogelijk opgespaard. Kopmannen worden haast op bestelling afgezet. Die ‘trend’ kunnen we niet tegenhouden, maar we kunnen er wel een mouw aan passen door renners en ploegleiders géén parcours te bieden dat hen helpt al te berekend te koersen. Maar het is niet alleen het parcours dat een koers maakt.
We missen eigenlijk ook een beetje een icoon, een renner in een wroetende stijl met verwrongen grimas. Een Briek Schotte anno 2019. Geen renner die het woord afzien beter symboliseerde dan deze in het rauwe arbeidersmilieu opgegroeide werker, met zijn van pijn doordrongen gelaat en holle ogen.Briek Schotte, dat was een combinatie van temperament, engagement, karakter en durf. Hij stamt uit een gouden generatie wielrenners die een maatschappelijke functie vervulden in de emancipatie van hun volk.
Briek,die twee wereldtitels pakte, was negentien jaar toen hij in 1939 prof werd. Hij debuteerde in de Franse rittenwedstrijd de Omloop van het Westen. Na drie dagen stond hij op kop. Maar toen moest de koers worden stilgelegd omdat de oorlog uitbrak. Vanuit Lorient nam hij de trein naar huis, in elk station wemelde het van de soldaten. In de carrière van Briek Schotte zorgde de oorlog voor een onderbreking van zes jaar. Er waren toen nauwelijks wedstrijden.
Toch werd de Ronde van Vlaanderen in 1942 wel georganiseerd. De renners werden toen langs secundaire wegen gestuurd, op de hoofdwegen stonden tanks, het waren beelden vol contrasten: sport en oorlog leefden naast elkaar. Schotte won, maar niemand schonk veel aandacht aan zijn zege. Er deden alleen maar Belgen en een handvol Fransen mee.
Maar de Ronde van Vlaanderen zou later wel uitgroeien tot de koers van Briek Schotte. Hij reed die wedstrijd twintig keer. De eerste als jongste en de laatste als oudste deelnemer. Naast twee overwinningen eindigde hij twee keer tweede en vier keer derde. Het profiel van de koers was hem op het lijf geschreven: een uitputtingsslag, een afvallingsrace langs bonkige kasseien, rijden en rijden, tot je erbij neervalt. De Ronde van Vlaanderen en Briek Schotte hoorden bij elkaar. Opmerkelijk was het daarom dat Schotte, in 2004, stierf op de dag dat de Ronde van Vlaanderen werd gereden. Het bericht van zijn dood bereikte de karavaan toen die in de nabijheid van Kanegem was. Kanegem, het West-Vlaamse dorpje waar nu een beeld staat van een renner in een wroetende stijl. Het is Briek Schotte. Soms passeerde de Ronde van Vlaanderen voorbij deze plek. Maar morgen zal dat niet het geval zijn. Het parcours is hertekend, Antwerpen is de startplaats geworden en dus rijden de renners nog amper op West-Vlaamse grond, alleen in de finale een paar honderden meters door Kerkhove.
Ik heb er geen idee van wie morgen wint. Misschien moet ik Bernadette Buysse, de moeder van Greg Van Avermaet, eens bellen. Uit haar tarotkaarten bleek dat haar zoon eerst Parijs-Roubaixzou winnen, en dan pas de Ronde van Vlaanderen.
STRAK GEKNOOPT, WITH LOVE EN DE SCHOONHEID. Wij vangen met een goed boek aan zoals men in een koud bed stapt. Wij beginnen er slechts genoegen in te vinden wanneer wij er een goede sfeer in hebben geschapen : de onze. Strak geknoopt, with love en de schoonheid. Terwijl het laatste nachtelijke uur vecht tegen de opkomende morgenstond denkt ze na. Vreemde dromen hadden haar in de ban gehouden terwijl de straat - nog in stilte- ontwaakt, de landelijke kerktoren de eerste zonnestralen vangt en de lente in strak en vastberaden amazone-houding, vast in het zadel de nieuwe dag begroet. Door een kier in de rolluiken vangt de nestwarmte een vers etmaal. De schaduw van ware liefde laat gevoelens zich nestelen rond en in haar schoot. Heel integer wrijft ze over de lakens alsof het zijn huid is. Buiten zweeft de ochtendmist gedragen door een lentebries als een laken van satijn over prille groene weilanden. Een wolk verliest wat werkterrein, de zon staat op en zal straks de wereld gaan verkennen. Bij de geboorte van een nieuwe dag denkt ze aan hun ware liefde. Hoe vragen en antwoorden de band sterker hadden gemaakt, hoe tedere momenten steeds te kort zijn en hun verstrengelde handen -nat van intensiteit- aan elkaar kleefden. Over mindere momenten heen had hun liefdesband zich nog sterker en strakker geknoopt. De schoonheid van ware liefde stralend op hun gezichten sprak zonder woorden. Strak geknoopt, with love en de schoonheid. Ergens in een tuin, ergens in een wereldstad. Gezeten aan een geimproviseerde schrijftafel droomt een eenvoudige jongen weg tussen boeken en een tas koffie. Op de muur ziet hij de schaduw van ware liefde. Hij wrijft zich in de ogen, memoriseert gesprekken en momenten en steelt ergens in dichtersland een tekst. De nieuwe dag -nu nog boven de doopvont- is een nieuwe aanvulling van de zovele voorbije maanden waarin ware liefde een gezicht kreeg. In het kleine schriftje pent hij zinnen, stolen sentences. Hij glimlacht als hij denkt dat op het stelen van een hart géén gevangenisstraf staat. Ware liefde, gepend in een boekje. Een nieuwe dag gaat van start met een dicht en een rijm, cosy samen zijn. With love from me to you! Strak geknoopt, with love en de schoonheid. Dankbaar om een nieuwe dag zoekt hij langsheen de snelweg van woorden. De horizon is stil als gedachten verpozen. In de slipstream van voorbij gegleden stapelwolken hoort hij heldere vogelklanken. Nevelslierten kwijnen weg, de statische bomenrij in het park beschermt het zandpad en een heidelucifer laat zijn innerlijke zon schijnen. Achteroverleunend hoort hij een grote lijster fluiten, hakt een specht een hartje in een oude eik en speelt hij met de aromatische ribbels van een derde tas verse koffie. In het dag begin ziet hij ze samen zitten aan een spiegelende vijver.Terwijl ze elkaar trakteren op rode wijn streelt hij haar zachte hongerige buikje. Zijn andere hand op haar knie, ondeugd-signalen vermengd met pianomuziek uitgevoerd door een twee-mans orkestje op de afschilferende vaal grijze pergola. Verdwaald in de tijd voelen ze de draagkracht van hun ware liefde. Ogen geven de liefdeswarmte mee die er woont. Lang geleden hadden de sleutelbewaarders van twee harten vrij spel gekregen. Hier kleurt de ware liefde en passie zich als een vlinder. Samen hoog en soms lager vliegen, opstijgen en landen maar alles samen trouw als een zwanenkoppel. De harmonie van leefbare fantasie maakt dat de wereld hier andere tijden kent. Gedachten creëren werkelijkheid, laten zich vangen in de melancholie van ware liefde. Strak geknoopt, with love en de schoonheid. Aan de bosrand rust en mediteert een vink, laten de bomen de lente in zich los en bespeelt de liefde gedijende longen. De ondertussen verlaten pergola ziet dat het twee-mans orkestje vervangen is door spelende tranen van puur wederzijds liefdesgeluk. Het samenspel knipoogt even naar elkaar. Hier kent de wereld andere tijden. Lenaerts zont in de lente van woorden. De schoonheid ervan, altijd even jong hups -en speels- bekoort diepere lagen, sijpelt naar wortels en wij drinken met grote teugen alle lente uit woorden.
LA VIE EST BELLE, ANTOINE EN EEN NIEUWE WEEK. Elke ware liefde is de geschiedenis van een groot geduld. Bij een oud boek geurt de nostalgie vermengd met het aroma van verse koffie. De kist vol herinneringen herbergt de indexen van liefdevolle momenten, hoofdstukken met omgevouwen hoekjes. Het is nog vroeg als ze zich de dag herinnert toen het lot een gigantische ware liefdestuk had uitgedeeld. Zachtjes scharnieren gedachten langs haar hart terwijl stil achter een damp van dauwdruppels de tijd een onzichtbare lasso gooit. Door het levensraam ziet ze er, weliswaar na een te korte nacht, stralend uit. Het is lente, bijna zomer al en in de gang wachten geduldig gepakte koffers. Emoties rollen in een wispelturige ton terwijl ergens in een wereldstad nicotine de schrijfkamer vult. In een klein schriftje de restanten van gelach om glijmiddel, over opvliegers en andere ongemakken van de menopauze en alleen zijn met de Goden. In hun wolkenatlas staat ware liefde vet gedrukt. Hij was een laatkomer (zonder suggestieve betekenis) en is gebleven. Akkoord, een regendag hadden ze wel eens gekend maar de vurige tongen façon Philippe Robrecht hadden altijd gedanst. Onvoltooide liefdesbrieven, neen die hadden ze elkaar nooit geschreven. Stilletjes bedenkt ze hoe deze dag had kunnen zijn met haar liefste, de enige persoon die ze zelfs mist als hij bij haar is. Zo mooi kan Sylvain Tesson haar gevoel verwoorden. Het leeslintje zoekt toenadering met een ansichtkaart uit Firenze. Eeuwige verbondenheid in ware liefde laat zich niet linten of aankaarten, het is de magie van woordeloos sprekende ogen. Het gemis als ingepakte koffers reizen, het dubbelgevoel dat golft door gedachten en uiteindelijk tedere lippen die “ik zie je graag” prevelen in een vakantiehuisjesspiegel. Ondertussen leest in een hotel zonder sterren een oude man een foto. Ware liefde, la vie est belle. Hoe dan ook... La vie est belle, Antoine en een nieuwe week. De boorden van de Schelde worden langzaam wakker terwijl hij heel stil luistert, door het fluisterbos van de ochtend heen, naar gearchiveerde lieve woordjes bij het gezang van een lijsterkolonie. Een zacht maar wispelturig windorkestje speelt rond de karmelietenkerk wanneer hij gewapend met inkt en papier ten strijde trekt. Woorden wandelen weer op de nevels van het ware liefdesgeluk. Herinneringen vloeien als kabbelende beekjes. Hij glimlacht als hij zichzelf de vraag stelt of poepjesgewrijf een correct woord is. Is koefer dat? Of koefelen en dan nen doef krijgen? Het is de luxe van de gedachte eigen aan een schrijver. In een oneindig mentale zandloper ziet hij hun bij elkaar als zandkorrels. Bij de euforie van de nieuwe morgen knipoogt een traan van puur liefdesgeluk. Hartkamers chambreren, intoxicatie ware liefde. Zonder doktersvoorschrift. De wispelturig door elkaar lopende levensfasen hadden hormonenvuurwerk opgeleverd. Hij koestert haar prinsessenpracht, en in de erkenning van haar ware liefde heeft zich op het schuim van de verse tas koffie een hartjescontour gevormd. In de lichtheid van het bestaan lijkt hij voor haar de kleine prins, weggestapt uit het moderne sprookje van Antoine de Saint-Exupéry. Ware liefde, niet op bestelling en zonder doktersvoorschrift. La vie est belle, Antoine en een nieuwe week. In de bibliotheek hengelt een dun boekje naar zijn aandacht. “Besluiteloosheid”. Het lijkt of sleutelwoorden zigzaggend door zijn lijf en leden razen. In een wirwar van emoties rolt een traan over zijn wang. Terwijl de dageraad de nieuwe dag in spoort kalmeert zijn ademhaling. Bij de buren scharniert piepend een hek, in de verte de echo van een sirene. In zijn hoofd speelt de dia voorstelling van hun ware liefde. Over hindernissen, obstakels met kruispunten en vele gaten in het asfalt zijn ze verder blijven gaan. Ze hadden braamstruiken ontweken, kasseiwegen uitgevlakt en puzzels gelegd. Samen hadden ze meer gesproken dan stembanden, inkt en gelezen gedachten intiem tussen lakens gedeeld. Dingen benoemd, rauw en puur onversneden onverbloemd. De deelzaamheid van ware liefde loopt dwars door alles heen, draait niet rond in cirkels. De morgen opent zijn poorten terwijl de koestering de roerloze stilte geurt. Herman van Veen zingt over liefde van later. La vie est belle, Antoine en een nieuwe week. Terwijl het laatste nachtelijke uur vecht tegen de opkomende morgenstond denkt ze na. Ze denkt de grillige verlangens van ochtenden weg. Vreemde dromen hadden haar in de ban gehouden, de listen van de duivel die gezworven hadden als mistige slierten over velden in de spraakloosheid van zijn lusten. De straat nog in stilte, een landelijke kerktoren die de eerste zonnestralen vangt zit de lente in strak en vastberaden in amazonehouding vast in het zadel. Door een kier in de rolluiken vangt de nestwarmte een nieuwe dag. De schaduw van ware liefde laat gevoelens zich nestelen rond en in haar schoot. Heel integer wrijft ze over de lakens alsof het zijn huid is. Buiten zweeft de ochtendmist gedragen door een lentebries als een laken van satijn over prille groene weilanden. Een wolk verliest wat werkterrein, de zon staat op en zal straks de wereld gaan verkennen. Bij de geboorte van een nieuwe week denkt ze aan hun ware liefde. De nieuwe week -nu nog boven de doopvont- is een nieuwe aanvulling van de zovele voorbije maanden waarin ware liefde een gezicht kreeg.
Ik ben het een beetje beu -en moe- tegelijk die regendagen. Het lijkt mij of wind en regen een ongeschreven samenwerkingscontract getekend hebben. Ergens op de digitale weg kwam ik deze tekst tegen en vond hem eigenlijk zel heel toepasselijk. Als het leven je een regenachtige dag geeft, speel dan in de plassen. Durven jullie dat? Spelen in plassen? Ik moet er eerlijk gezegd eens over nadenken. Ik wil het niet meteen aanhalen als mijn muze net wakker is, een kopje koffie drinkt -op haar eigen gracieuze wijze- en de “rosse” lustig spinnend de ochtend verwelkomt. Terwijl ze wat kiwi’s van haar jasje ontdoet vraagt ze mij hoe het afgelopen is met de ontmoeting -eerder deze week- met een vriend van mij, een keurige kakker (ja, supporter van Mechelen dus) overigens die me wilde spreken onder vier oren.
Na zijn telefoontje had ik voorgesteld om dat in de koffiecorner van Intratuin in Zwijndrecht. Hij voelde meer voor een ontbijtje in het keurige Le Tissu Hotel. Na kort aandringen won ik.
Het gesprek begon traag en raar. Hij wilde weten wat ik leuk vond aan die scootmobielhoekje van de Intratuin? Ik vroeg hem op mijn beurt wat er gezellig was aan het Le Tissu Hotel? We namen wat kleine en grotere wereldproblemen door. Al gauw ging het over de klimaatspijbelaars. ”Van onze belastingscenten”, mopperde hij en voegde er in één volzin nog aan toe dat die kids allemaal vliegend met vakantie gaan en dagelijks bij de plaatselijke McDonalds zitten. Nee, dan waren wij vroeger beter af met onze broodtrommeltjes. Harde korstjes, daarvan kregen er véél…juist ja Ik zei het waarschijnlijk nét iets te luid want aan de draaiende kopjes van alle andere koffieklanten kon ik merken dat zij mijn ongezouten uitspraak té luid -én dus té duidelijk hadden meegekregen. Ze claxonneerden als het ware instemmend. Ook mijn vriend – de kakker annex maneblusser- was het roerend met me eens. Heerlijk. Nu ja, we hebben de leeftijd voor dit soort saamhorige meningen. Zoals? Als ze willen protesteren doen ze dat maar beter maar in hun eigen tijd. Ik deed het overigens in 1981 met die kruisraketten ook. Vorige week las ik trouwens dat de meeste leerlingen op donderdag vrij zijn in verband met het chronische lerarentekort, maar dat hield ik hier wel stil. Laat de honden maar gezellig slapen.
Samen moesten we ook nog even smakelijk lachen om Stef Wauters, die steeds zo lief zijn best doet om intellectueel over te komen. Stef is ongetwijfeld lief, maar als nieuwsanker hou ik méér van een acuratere uitstraling. Schattige Stef mag er wezen. Nadat we het nog even hadden over de malaise bij Real Madrid merkte mijn vriend mij op dat niet alleen de Noord- en Zuidpool met zekere spoed smelten, maar dat ook de gletsjers in Hindoekoesj en de Himalaya in rap tempo verdwijnen. Maar liefst 1,9 miljard mensen zijn afhankelijk van dat water en komen daarna -zo goed als zeker- met bootjes onze kant op. Ze spoelen waarschijnlijk aan bij Oostende dat inmiddels verlost is van een Coucke-complex.
Ik vroeg mijn oude -maar beschaafde- vriend waarom hij mij eigenlijk wilde spreken. Simpele vraag : Of ik hem wilde vertellen over ware liefde. Ik zei hem: “ die vertelt je alles zelf, als je ze ontmoet.” Hij leek beduusd door mijn antwoord, ik zei dat ik weg moest. Bij de uitgang van het tuincentrum zag ik Gwendoline Rutten met een zakje kunstmest in haar karretje. En toen? Toen toeterde een scootmobiel en deed ik verbaasd én beleefd een stapje opzij.
Aan de keukentafel ben ik alleen achter gebleven. Mijn muze hoor ik boven volop bezig, de “rosse” is alwéér in Cats Dreamland en ik? Ik denk nog even na over Intratuin.
LENTEPOETS. Het is onmiskenbaar: Koning Winter heeft de aftocht geblazen en maakt plaats voor Prinses Voorjaar. Her en der mogen -ik kan zo meteen géén bergtop of land opnoemen- er dan nog hoopjes sneeuw liggen, de lente komt er aan! Dit mooie seizoen in wording draagt de belofte in zich van steeds langere dagen, méér buiten leven en een frisgroen ontwakende natuur. Alles wordt nieuw. Nieuw leven als er lammetjes worden geboren, nieuwe blaadjes die uit hun tere knoppen springen, nieuw zonlicht dat door de grauwsluier van de voorbije maanden heen breekt. Maar het is dadelijk ook de tijd om af te rekenen met even banale als vervelende zaken zoals: groene aanslag op je tuintegels, uitpuilende schuurtjes en stof, vuil en rotzooi in het algemeen. Juist ja, De Grote Schoonmaak. Op het moment dat de Lidl adverteert met motorpakken, de klok een uur vooruitgaat en op tv de wielerklassiekers al volop rondjes draaien, weet je dat je aan de bak moet. De lentepoets! Nu behoor ik zelf tot het neurotische type. Ik hang juist aan orde, netheid en regelmaat. Opruimen is bijna mijn tweede natuur. Maar de chaoten onder ons hebben er doorgaans meer moeite mee. Nu ja, ze zien er nog net niet als de Himalaya tegenop. Als ultieme smoes om niks te hoeven doen, poneren ze de stelling dat opruimen zinloos is. Het wordt immers toch in -no time- weer vies en rommelig, maar wonen in een huis dat er permanent uit ziet alsof er zojuist een bom is ontploft? Overigens komt dit slappe excuus vaker uit de mond van mannen, die gemiddeld immers een hogere vuildrempel hebben dan vrouwen. Maar er is ook een middencategorie. Dat zijn de Jekyll and Hyde-achtigen die qua opruimen een tweeslachtige persoonlijkheid hebben. Misschien ben jij wel zo iemand. Meestal slordig, maar soms ten prooi aan opruimwoede, vooral in het voorjaar? Yep! Ruim je meestal netjes op maar hou je een paar kamers gemakshalve altijd dicht omdat het daar één grote zwijnenstal is? Bingo! Veel chaoten en een deel van de Jekyll and Hyde-achtigen lijden vaak aan “perfection paralysis“: ze raken in een lichte staat van paniek als ze zien wat er allemaal gedaan moet worden. Omdat ze nooit alles gedaan krijgen en zich overweldigd voelen, doen ze uiteindelijk helemaal niks. Voor deze twee categorieën -heb ik ontdekt na opzoekwerk- is er toch licht aan het einde van de tunnel. Als je niet wilt opruimen om een schone leefomgeving te krijgen, doe het dan voor het welzijn van je geest. Want wetenschappelijke inzichten claimen dat opruimen niet alleen leidt tot orde en rust in je huis, maar ook in je hoofd. Ik durf zelfs te beweren dat een opgeruimd huis leidt tot feel good momenten als je iedere keer vindt wat je zoekt, en snel ook. Als je zo méér tijd overhoudt voor de dingen die echt belangrijk zijn in het leven. Als je bijna alles wat je in huis hebt ook daadwerkelijk gebruíkt. Dat is namelijk niks minder dan een kick, met de bijbehorende adrenalinestoot. Ook is er weinig zo bevredigend als het gevoel dat je bekruipt als je met een ferme zwaai alle puinzooi in de container mikt. En omdat dit gevoel verslavend werkt, voorspel ik zelfs dat je het ook opgeruimd zult willen houden. Aan de koffie – het is zaterdagochtend- merkt ik een soort bedenkelijke frons op het voorhoofd van mijn muze. Ze herleest mijn column. Het is stil in huis, lentepoets stil eigenlijk. Terwijl ik wat koffie bijschenk, de “rosse” spinnend wat aandacht komt vragen denk ik aan een feel good verhaal om vandaag dit werkstukje af te sluiten. Misschien dit? Het was al een tijd geleden dat ik met de trein op pad ging. Met mijn papieren krant en zwarte trolley val ik op, tussen het hippe volk met nieuwsapps en Starbucks koffiebekers. Ik duw mijn overjarige Tupperware trommel iets verder mijn valiesje in. Er is nog iemand die opvalt, een oud dametje op een bank bij het perron. Ze zit op haar gemak een appeltje te schillen, wit servetje uitgevouwen op schoot. Boodschappenkarretje naast zich, haren mooi in de krul en met een kleurige lentemantel voorbereid op een mooie dag. Ze wenkt me, schuift een beetje op we raken aan de praat. Wat brengt haar zo vroeg op pad? Net negen uur geweest en de zon amper op. Ze is op weg naar de verjaardag van haar broer in Gent. Vroeg vertrokken, net als ik. Zonder dat ik vragen stel vertelt ze honderduit. Ik voel me een soort priester die een levensverhaal aanhoort. Ik doe mijn uiterste best, toon interesse en begrip als ze vertelt dat haar broer herstelt van een hersenbloeding en niet zoveel contacten meer heeft. Ze blijft een paar dagen om te mantelzorgen. ‘Ook al ben ik zelf al 82 jaar’, glimlacht ze. ‘Hij is een nakomertje, ik was al 11 toen hij geboren werd. En al zijn we oud, hij blijft mijn kleine broertje.’ Ik knik begrijpend en diep vanbinnen vraag ik me af wie háár steunkousen aan hielp zo vroeg in de ochtend. Of háár hielp bij het aankleden. Op het moment dat ik de moed heb om het te vragen, komt de trein en zie ik haar behendig het karretje de wagon in wippen terwijl ze er zelf achteraan hupt. Die heeft noch steunkousen, noch hulp bij het opstarten nodig. En als ze zich dan ook nog eens soepel omdraait om uitbundig naar me te zwaaien, weet ik het zeker. De lentepoets en het lezen van mijn column gaan aan deze hoogbejaarde dame voorbij. Erg is dat niet. Ze zal het nooit weten hoe ons onderonsje -op een perron in Antwerpen Centraal- mijn dag een mooi randje gaf.
LENAERTS, HAN, TACO EN HET SPIEGELBEELD. Early morning! Lenaerts laat haar lopen over het strand waar ze diep wegzinkt in haar sporen terwijl de zee nog veraf ruist met de wind. De morgen is jong, de lucht ijl en de belofte vol. Zij is meer dan blij dit te mogen omhelzen. Verzonken in gedachten bedenkt ze : zou hij daar schuilen diep onder het wier of aan het oppervlak achter de horizon? Zonder antwoord huppelt ze verder. De ochtend draagt zijn nachtkleed over vermoeide ledematen en vloeiend danst het eerste licht. Het tovert een warm gevoel in haar mensenogen terwijl een frisse bries flora en fauna liefkoost. Hagar Peeters wrijft de slaap uit zijn ogen. Lente. De stilte is krols, een lach komt ten val aan geluk. Twee vliegen breken het raam, weten dat het je de das omdoet als je voorgoed je lijfsbehoud aan gene zijde ervan zoekt. Rommelt de lucht nabij, stommelt een vrouw op de trap. Geur van lokroep, verlaten vlinders bijtijds onderkomens om vogels, naar vlinders op zoek. Gevonden ben je allang. Hoe ben je anders bij mij. Lenaerts, Han, Taco en het spiegelbeeld. De lente neuriet haar eerste klanken. Op het tuinterras bloeien met stralende gezichten seringen. Bij een matig briesje fluisteren dikke bolle berken een nieuw ochtendlied, een espenblad trilt zichzelf de dag in terwijl naast een nog verlaten wandelpad de plataan een laatste dauwdruppel van zich afschudt. De winterse stal ontvlucht loeien koeien over het net geploegde veld heen als de dag binnensluipt. In de knopjes die de bomen krijgen ziet ze zijn gezicht als in verzonken gedachten de eenzaamheid en het gemis voorbij peddelen. De nestwarmte in de nieuwe lentemorgen doet haar goed. Tussen de lakens door vloeien herinneringen van a table for two naast een kabbelende rivier, wandelingen in de branding van een rustige zee getooid te midden van een helder blauwe lucht en concerten in het park zonder Natascha. Ontelbare malen hebben zijn zachte handen en woorden haar lichaam ontroerd, zoentjes haar tederheid geschonken en bekommernis haar hart omzwachteld. In een eigen taal van twee versmolten zielen prevelden ze ware liefde over afstanden heen. Het is heerlijk wakker worden met mooie gedachten. In de keuken wacht de goed gevulde koelkast op de nieuwe dag. Verse groenten en vlees broederlijk naast elkaar en een potje yohourt glunderend naast een flacon melk. Aan de ontbijttafel laat ze haar handen rusten naast een pak krantenknipsels, tuurt even door het keukenraam en nipt aan een eerste tasje koffie. Het dagblad van hun leven telt nog onbeschreven bladzijden waar de ware liefde nog letters zal inkleuren. Stil stromen haar gedachten aan en verdwijnen langs de geopende keukendeur in de lucht die zoet en warm aanvoelt. Terwijl vliegensvlugge vogels over het tuinhek scheren en het eerste getoeter van een auto schel klinkt door de landelijke stilte droomt ze nog even van hem. Tussen de stapels lectuur zoekt een stukje poezie wat aandacht. Voor ze de deur uitgaat leest ze de zinnen en denkt hoe mooi hun ware liefde voor elkaar is. SPIEGELBEELD Als jij ontwaakt mijn lief laat mij dan je spiegel zijn stap gerust uit je dromen ga dan voor me staan in mijn ogen laat ik je thuis komen kus me ik zal altijd met je meegaan voortaan Lenaerts, Han, Taco en het spiegelbeeld. In de wereldstad heerst nog rust. Ik nip aan mijn tweede tas koffie en denk aan Taco. Tacoo'tje wat gebeurt er, als ik dan simpel achter elkaar woorden neerschrijf, puur en teder het gevoelspad bewandel, de verstandssnelweg negeer en niet voorbijschiet aan het wezenlijke. De buikintuïtie. Als ik eruit gooi wat in mij opkomt, zoals de ochtendzon haar stralen verkoopt aan de straatstenen en ze er kwijtraak. De “rosse” en het juiste publiek, de liefhebbers zogenaamd, zo je wilt, gelijkgestemden. Eerste ingevingen uiten, blijkt ongewoon, zijn niet te rijmen, enkel bij toeval. Gisteren wist niet van ideeën van vandaag, stonden niet gepland, doen zich voor als 't oog er is. Een gedicht bouwt zich, een ochtendvruchtje toont zich onder mijn handen. Verder kneden is slechts fijn afstemming. Wat gebeurt er, als ik simpel achter elkaar woorden neerschrijf: dit dus, de “rosse” slaapt alwéér. Het is stil. In mijn mijmeringen zie ik ons kiezelsteentjes werpen in onze spiegelbeelden en laat ik de wereld weg zuchten. Altijd zijn er de twee woorden die van onze lippen valt : ware liefde. Ik laat je kijken in het zand waar geschreven staat, hier houdt de vloed voor eeuwig stand en zie vlinders fladderen door onze lijven. Mijn lief laat mij dan je spiegel zijn stap gerust uit je dromen ga dan voor me staan in mijn ogen laat ik je thuis komen kus me, ik zal altijd met je meegaan voortaan
KASSEIEN, CONCERTO EN ANDERE TIJDEN. Het wordt een lentedag vandaag. Een stralende vrijdag in een notendop, heerlijk tastbaar om te koesteren. Nog vroeg, klinkt In de kille donkere straat het snijdende harde ritme van een sirene. In het park vol natuur houden wolken nog even de adem in. In het geopende deurportaal, tussen nevel en schaduw van de ochtend,staan in de overwoekerde tuin twee verroeste fietswielen. Het zijn half spaken-loze getuigen van wielergeluk. Nu de voorjaarsklassiekers er aan komen en terwijl ik nip aan mijn tweede tas koffie denk ik hoe het een belediging is voor kasseien om er zachtjes overheen te rijden. De deur op een kier, groet ik de boom en de struiken. Wolken drijven weg terwijl de nieuwe dag zichzelf een nieuwe vierentwintig uur instruikelt. In mijn schrijfkamer die - door de jaren heen- meer is gaan lijken op een stapelmuseum wacht een thermos verse koffie. De nieuwe morgen laat zielsverlangens langsheen mijn hart stromen, terwijl een glimlach mij diep verwarmt. Kasseien, concerto en andere tijden. Geladen in laden huizen herinneringen, in bestanden worden gekoesterde foto's wakker. Als kostbaar lief kleinood koester ik haar glimlach. Bij het lenteweer en de ochtendgedachten bellen woorden aan. Over jaren van ware liefde die samen vastberaden knopen in verstrengelde handen leggen en littekens die niet meer denken aan waar ze waren en waar ze heen gaan. Hoe mooi is het niet, elkaars armen en schouders te zijn en samen een boek lezen bij het kaarslicht dat half lege wijnglazen kust. De koffiekoekjes blijven onaangeroerd, voeten en een half ontblote buik waar de balans is ontstaan tussen respect en begrip vermengd met spontaniteit. Dat bijzondere gevoel tussen twee mensen, geklonken en gehoord als een tedere muziektoon op repetitieve wijze die elke trilling waardevol maakt. Ware liefde is een speciale rijkdom. Buiten lijkt een mezenkoor een nieuw concerto voor haar en hem in te oefenen. Concerto del vero amore per due. Kasseien, concerto en andere tijden. Gisteren had ik op de digitale snelweg een gedachte gelezen over koppels die de handdoek in de ring gooien omdat niet alles 'perfect' is... het is een mooie gedachte. Levenslange inzet is niet wat de meeste mensen denken dat het is. Het is niet elke ochtend wakker worden om het ontbijt te maken en samen te eten. Het is niet elke avond knuffelen in bed tot jullie allebei in slaap vallen. Het is geen schoon huis gevuld met lachen en elke dag de liefde bedrijven. Het is iemand die het dekbed steelt, en snurkt. Het zijn af en toe slaande deuren en een paar harde woorden. Het is hardnekkig oneens zijn en elkaar negeren tot je hart terug openbloeit en je elkaar vergeeft. Ware liefde is elke dag thuis komen bij de persoon die je kent en om je geeft ondanks, en vanwege, van wie je bent. Het is lachen om de ene keer dat je per ongeluk iets stoms deed. Het gaat over vieze was en onopgemaakte bedden. Het gaat over het helpen van elkaar in het dagelijkse leven. Het gaat over het inslikken van de kwetsende woorden in plaats van ze hardop te zeggen. Het gaat over een snelle maaltijd klaarmaken en samen zitten op een laat uur, omdat jullie allebei een gekke dag hadden. Het is als je een emotionele inzinking hebt en je liefde bij je ligt, van je houdt, en je vertelt dat alles goed komt. En je het gelooft. Het gaat over nog steeds van iemand houden, ook maakt de wereld je soms helemaal gek. Van iemand houden is niet altijd makkelijk, soms is het moeilijk. Maar het is geweldig en troostend en één van de beste dingen die je kan ervaren. Als je gezegend bent om de juiste persoon in je leven te hebben dan kan je de hele wereld aan! Samen hoog en soms lager vliegen, opstijgen en landen maar alles samen trouw als een zwanenkoppel. De harmonie van leefbare fantasie maakt dat de wereld hier andere tijden kent. Gedachten creëren werkelijkheid, laten zich vangen in de melancholie van ware liefde. Aan de rand van het park rust en mediteert een vink, laten de bomen de lente in zich los en bespeelt de liefde gedijende longen. De verlaten pergola ziet dat het tweemans orkestje vervangen is door spelende tranen van puur wederzijds liefdesgeluk. Het samenspel knipoogt even naar elkaar. Hier kent de wereld andere tijden.
LENTE, VAN HOOF EN EEN KOMPAS. Lente! Eindelijk...dat spatje warmte méér. Het is ochtend en achter het glas voel ik bijna een zomerse zaligheid als een eerste lichtbron openspringt. In de milde wind zit een eerste lentemelodie. Het is een soort huppelend uitgelaten kind op een nog groenende berm terwijl in het nabij gelegen park de hazelaar zijn gele orgelpijpen schudt. Een grasspriet -de groei niet verleerd- recht zich terwijl in de letterbak, wat vastgeroest wekend en moeilijk los komend van de hechting, letters het mos op woorden zoeken. De “rosse” is wakker maar merkt niet hoe de volle lengte en breedte in liefdeswoorden me omklemt. Lente, van Hoof en een kompas. Watertanden op van Hoof's wijze. Een bootje, niet méér dan een in een cirkel opgerolde regenjas -met bodem tegen het zinken- dobbert wat aan. Een eiland in de verste verte niet te benaderen. Haar droge lippen likken zichzelf droger aan in zeewater gedoopte vingers. Het proviand dat opraakt, de zon die gek maakt en een gek die schrijft dat de zon op het water een schat de diepte in wijst. De vicieuze cirkel in het zeil, het gillen van meeuwen die loeren of er iets te rapen valt, wat van hun kan zijn. Het maakt allemaal niet uit, de haai zal toch vlugger zijn. Lente, van Hoof en een kompas. Aan de bosrand laat Lenaerts kikkers verzamelen in hun poel tussen het groen, muggen zwermen boven het stilstaande water en maken zich op om te socialiseren. Het is ochtend en de toon wordt gezet door de eerste kwaker terwijl het koor het nieuws beaamt uit de kikkerkrant. Bermen ontwaken, groenend uit beige stammen wordt de lente geboren. De weersvoorspellingen geven een zonnig weekend aan. De hectiek van van de afgelopen weken kan een rustpunt gebruiken als de duisternis tussen de bomen -nog half slaperig- merkt hoe een vleermuis langs de bosrand scheert. Op de velden van ware liefde rusten twee harten. Het slaapkamerraam is open. De wind blaast met geluk terwijl het hart hoop vangt. In het tapijt van haar dromen ziet zij hun wondertuin waar kleine bloemetjes kneuzingen verbergen. Geurende viooltjes sieren de welkomstpoort, ware liefde spreekt oprecht in woorden. Een geopende schelp tekent hun liefdesgeluk terwijl zachte vingertoppen de sporen van de mist wissen. In de combi van haar hart verstrengelen duurzaamheid en rede. Lente, van Hoof en een kompas. Terwijl de schrijver schokschoudert ontplooien zich in de ochtenddauw dierbare tedere herinneringen. Als de taal van de liefde zijn geest en pen vult vloeit een stroom van passie de kamer in. De akkers van zijn ziel omgeploegd bekijkt hij haar foto. Wat zou een boomgaard zijn zonder haar zonlicht? Was als hij géén schrijver maar een imker? Dan zij zijn koninginnebrij. Tollend door de poorten van zijn gedachten met nog half slapende ogen, bij een kleine kaarsvlam is verwachting een hoopvol woord. In zijn hart huisvest hij haar ware liefde. Een vierde tas koffie, op het vel papier volgt de ene letter de andere. De cirkels van het gemoed draaien nog een rondje, het klankbeeld van haar foto fluistert harder als de schreeuw om haar te omhelzen de kamer vult. Dralend door de ochtenduren spreekt de zekerheid. Zonder mits of ge-maar samen naar de overkant. Het kompas van twee harten en hetzelfde doel. Lente, van Hoof en een kompas. Lente en wat verlegen, maar zonder blos gromt de warmte van de muren in de te klein geworden schrijfkamer langsheen opgestapelde woorden. Dauwdruppels kleuren pas geboren groene bladeren, bomen ontwaken bij een muzikale intermezzo van een klad merels terwijl de schrijver stilletjes glimlacht naar de spinnende “rosse”. Bij de eerste gloed van een zonnestraaltje denkt hij aan een meisje aan een tafeltje té groot voor haar alleen. Het glas Cabernet Sauvignon met zachte afdronk en pasta smaakt beter met twee. Als een fluwelen mantel laat hij het blad papier zich vullen met omgorde lichamen vol ware liefde en stilte. Fluisterende harten ademen dan krachtige zuurstof in, en zal het parfum van zorgzame liefde voor elkaar zich steviger nestelen in de draagbaar gemaakte rugzak die elke nooduitgang kent. Als zijn vingertoppen over het klavier reizen lijkt het of hij haar huid, doorschijnend als melkglas streelt. De inhoud van de letters gevuld tot aan de rand nipt hij aan een volgende tas koffie. Hij laat hun ontrafelde anagram en de alchemie van ware liefde de ochtend groeten. Met een tussensprint holt een nieuwe liefdes psalm de dag in. Het lijkt of ze haar lippen zacht op zijn wangen drukt als de schrijver langs de vensterwanden naar de wolken tuurt. Nergens glijdt een wolk mooier als in een mijmering en de valuta van ware liefde geen dagwaarde kent.
ZANDLOPER, GEEN WAAROM EN LIGHT OF TRUE LOVE. In een soort ridderlijke zoektocht naar de morgen bestormen woorden als krijgers mijn hart. Het vertrouwen straalt in de kleur van twee pupillen, ogen vormen strakke wegwijzers bij een rauwe hese stem met beschermende staat. Mijn vingers vormen dijken die een ware liefdes oceaan met tedere standvastigheid beschermen. Het baken van een nieuw verhaal worstelt in alle vroegte met geboorteproblemen. De doopvont van mijn schrijversbestaan vult zich langzaam. Tussen een half gelezen krant en het aroma van een derde tas koffie ligt een vertraagde blik, op zoek naar tekst lachen witregels terwijl het klankbord van mijn ziel zich vult met doorspekte tederheid. Als de glorende dageraad haar foto belicht begint de pen te leven. Flarden zilte kussen, een strand vol zand en twee wijnglazen laten de muze dansen. Het zijn kleine stapjes van puur liefdesgeluk in het zand, een zandloper van ware liefde die eeuwig korrelt. Zandloper, géén waarom en light of true love. Op het bureau liggen papieren uitnodigend te wachten om als bootjes gevouwen te worden. In mijn mijmeringen staat in de lijn van haar hals een vuurtoren, rotsvast tussen de kliffen van woorden door. De kust van haar mond danst met de zoete smaak van haar lippen, in het duin van haar benen voelt de bedauwde ochtend innige aanwezigheid. De geankerde ware liefde overwint storm en ontij. Op een soort oeverloos eiland warmt getoetste taal mijn vingertoppen. Ware liefde is er zijn, ook als het even tegen slaat. Zij stookt het vuur aan terwijl mijn lijf en leden zich warmen denk ik hoe ware liefde geen waarom kent, geen oevers. Zandloper, géén waarom en light of true love. Het is nog vroeg als de lentezon het bed groet. Dorstige lenden dansen in woordeloze taal, warrige haren wrijven zich een nergens tegemoet, aangeraakt en in tere verstrengeling gebonden. Inééngesmolten taal van twee zielen vormen een stevig beleg. In een tijdloos even is er tussen de harten alleen huid. Het minnelied sluit af met een bis-nummer en verlaten kantelend het speelveld na de bloei. Intiem als een ongelezen gedachte opent de verse morgen opgeruimd zijn poorten. De lucht vliegt af en aan zonder zorgen terwijl in een wereldstad een letterkunstenaar zinnen pent gebonden en aaneengeknoopt door ware liefde. In de nestwarmte opent een sleutelwoord haar hart. In een dwarreling van tedere gedachten door een muur van letters en het alfabet heen verdroomt de pen. Voor de spiegel in de rimpels van het water het sjabloon van haar gezicht. Haar schuchtere schouders dragen de ware liefde met zich mee. In haar lijf met golvende hoogtij beweging stromen gedachten mee. Verliefde monden bij het ochtendontbijt. De schrijver, de prooi of hoe je ware liefde verwoordt. Smaak, pupillen met tastzin parelend tussen woordkruimels. Met de droom nog achter de ogen kleuren woorden vele eindeloze tedere momenten. De ingeschonken liefde geurt. Flarden zinnen kleden het vel papier aan met een al lang vermist verleden. In het summiere licht van een kaars gloeit nog even de light of true love.
