ZUUR, ZOET EN EERLIJK GEDICHT.
Als de stilte over het bos valt, kippen al lang op stok zijn en het zandmannetje een eerste wandeling begint spreekt de nacht vaak een eigen taal. Op het smalle wandelpad rusten de restanten van een milde nachtelijke regenvlaag. 
In het bos schudden bomen de laatste druppels van hun bladertapijt weg, langzaam ontwaakt ergens een dorp of een stad.
De met bloemen getooide pergola wordt langzaam gevuld met koolmeesjes, de eerste nevelsierten glijden over een lege verlaten koeienwei en op een erf -stoel gedraaid- praat boer Nest bij zichzelf over de komende oogst. De ochtend oogt veelbelovend vandaag. 
Vanuit de nestwarmte ziet ze door het half geopende raam hoe lente frisse bladeren wanhopig proberen nog even wat dauwdruppels vast te houden. Bij het wakker worden is Argus nooit ver weg. 
Nog een beetje slaapdronken denkt ze aan de zee. 
Hoe symbolisch aangespoeld wrakhout wel is, op het strand geworpen en dan toch weer meegenomen worden door het water. Het is alsof het verleden wegspoelt. Zeilschepen -zij aan zij- in een soort ware liefde met elkaar glijden naar de einder. Ze laat zich meevoeren op hun deinende ritme, denkt aan hem en knuffelt heel even een stukje ledikant. 
Als ze haar ogen sluit voelt ze zijn warme zachte handen vol tederheid, hoort ze zijn stem vol van bekommernis en wijze raad, ziet ze zijn ogen vol luisterbereidheid en begrip maar denkt ze vooral hoe geduldig hij omgaat met haar. Zo schoon is ware liefde. 
Zuur, zoet en eerlijk gedicht.
Naast haar een -half gelezen- boek waarin geen antwoorden te vinden zijn. Een beetje weemoedig flitsen in haar eigen denkwereld oplossingen door elkaar heen, herleest ze haar leven, wikt en weegt. Geankerd in haar hart zijn rationele woorden vol waarheid, de duidelijkheid van ‘’forever’’ in goeie en mindere dagen. Het neemt een zekere angst weg, sterkt de hoop dat dromen geen bedrog zijn. 
De moes van een zure appel kan nooit winnen van de zoete smaak van hun ware liefde voor elkaar. 
Terwijl de eerste prille zonnestralen de dag van gisteren vergeten, hebben haar wonden en tranen de juiste weg gevonden. Hij had ze gevangen in zijn liefdesmuur van ware liefde en verlangen. Vol herboren is niets inniger dan samen zijn. De lentezon gaf het borduurwerk van hun ware liefde een aparte uitstraling.

Ze kende zijn open relatie met letters en woordenstromen van bedenkingen, de bekommernis, hun ware liefde voor elkaar en vertederde bij zijn aanrakingen en buikschodderde om zijn kwajongensstreken. Diep van binnen verbonden met hem deelt ze haar ziel. Bij de trilling van hun lichaamstaal kleden ze hun eigen wereld aan. 
Zwanger van liefdesgedachten deelden ze wijn aan de woktafel. Het onderscheid van het kleine en het fragiele van het bijzondere voelbaar als handen elkaar raken. Een mandje meizoentjes met amandelsmaak laten zich aaien door een lentebries. 
Zuur, zoet en eerlijk gedicht.
De nieuwe morgen! Een wereldstad ontwaakt. 
De lente maakt een schijnbeweging terwijl door de schrijver inspirerende gedachten gevangen worden. 
De kleine klankkast omhelst Guido Belcanto, ware liefde in concert bij een derde tas koffie. De tijd lijkt even stil te staan en weegt de waarde van gevoelstaal : onbetaalbaar!.
Dagjesmensen in de stad proberen hoekige straatstenen te verschalken, de eerste terrasjes geduldig wachtend op ‘’volzet’’ terwijl anonieme daklozen ‘’blij met de temperaturen’’ ontwaken. 
In de schrijfkamer zoekt een cursief en krullend alfabet naar woorden. Het klavier zwijgt. Met een pen -heel behoedzaam- probeert hij haar naam een kaligrafische toets te geven. Het kleine ‘’nachtschrift’’ vult zich met schoon schrift, signatuur ware liefde. 
In de digitale wachtkamer ontwaakt een eerlijk gedicht. Nog even trappelt het ter plaatse, wacht...maar zal straks bij de bestemmeling gehoor vinden. De “rosse”, voldaan van de ochtendlijke aandacht tuurt vanuit de geopende deur naar de laatste sterren. 
Terwijl hij worstelt met de tekst van een nieuw vruchtje bekijkt hij haar foto. 
De momentopname spreekt zonder woorden, hij nipt vluchtig aan een verse tas koffie en schrijft een quote die hun een mensenleven lang –in en van vol ware liefde- zal bij blijven.
‘’De moes van een zure appel kan nooit winnen van de zoete smaak van ware liefde’’.