ROME, ONDERWEG EN EEN HANDPALM
Het is stil op het erf van boer Nest. In de nabij gelegen weide rukt een kudde geiten wat jonge scheuten van de wassende bomenrij. De lucht kleurt al blauw.
Lenaerts schrijft hoe een verwaaiende bloem, door de wind uitgekleed, wordt ontdaan van haar pracht. Velden verstuiven. Kluiten omgeploegde aarde, kiemkracht ontbrekend liggen er mistroostig bij. Een ekster bezoekt de heg en met regelmaat vliegt ze met iets weg, ze verleert het nooit. Langsheen de schuur -in de stilte van een hoekje- zit de poes van geluk te spinnen. 
Vader kauw doorklieft de morgen, hoog en hemelwaarts.
Rome, onderweg en een handpalm.
Gisteren keerden de klokken terug uit het verre Rome en speelden rondom de kerktoren. Langsheen de muren hield het grote woord zich in voor een zacht gebed. De grote dennen op het dorpsplein prevelen stil en teder hun ochtendlied. Het zijn een soort koningswachten, immer buigend. Aan de bosrand ontwaken narcissen. Het lijkt of ze iedereen toewuiven in hun gele uitbundigheid. Lief en aanstekelijk is het, net of ze vroege wandelaars willen uitnodigen zomaar te gaan dansen in de lentewind. 
Op de bank zit de dorpsfilosoof, eenzaam verzonken in gedachten. Uit een - "door de tijd getekend boekje” leest hij -zonder publiek- een schrijfsel. Over een huis van warmte maar ook van kilte waar een waarheid die het dak bedekt tussen de hanenbalken het verschil maakt. Wat nog is en niet verdween : de kamers met de oude bedden die kraken, de tafels waaraan de familie zich verenigde in goede en kwade dagen en de keuken met een dampkap als een schuiloord bij regen. Dagelijks leven, het speelgoed nog ergens in schuiven en bakken. 
De kasten met het keukengerei van potten, pannen en andere snuisterijen. Beeldjes, vazen, en al wat een naam heeft dat we leven en waar we geleefd worden. Het bezoek, het vertrek en al wat er gebeurt. 
Ze draagt het mee als een muildier in een harde langzame herinnering dat zoveel al is geweest en dat nog wel iets zal komen. Je zal het herkennen en zeggen: dat weet ik, we lijken op elkaar en we verschillen als de appel van een peer. Was het dat dan?
Rome, onderweg en een handpalm.
Nog slaapdronken. Ze leest. Het mooie van dit gedicht valt moeilijk te omschrijven. 
“ Ik heb alweer gedroomd met de lente aan mijn voeten. Ik zag je over het water lopen tot het huis aan de rots. We waren dromen op reis zonder enige zorg. De paradijsvogels waren onze genoten, ze brachten ons vrede in bonte bloesems. We hadden elkaar gevonden als twee verdwaalden onderweg. Soms liggen droom en realiteit samen in de zon.” Vanuit het vinden dat ze niet zocht dwingt ze zichzelf verder met een hart vol van hem.

Rome, onderweg en een handpalm.

Wereldstad. Schrijftafel en koffie. Bladzijde voor bladzijde opent de ochtend zich. 
De “rosse” slaapt nog. Ik stel het schrijven en het lezen uit. De digitale snelweg is wakker. Buiten in de tuin verhult klimop zijn leugens, misvattingen en zorgen, omsingelt en overgroeit gras oneffenheden. Een vroege vogel - zou het een leeuwrik zijn?- vlucht voor mij de wolken in. Ik volg. Een nieuwe dag ligt voor mijn voeten doordrongen van de lentezon. 
Ik aarzel om mij daar in te mengen, staar daarom maar naar het venster gelegen in mijn handpalm zonder doel. Gelukkig ken ik je naam en fluister hem stil. In de palm van je hand wil mijn lijf zich klein plooien, door vingertoppen gekoesterd en genieten van het zoetste onderkomen terwijl tijd zich in dromen twijnt
In mijn bewondering zijn géén grenzen. De zee wordt pas zee als je de branding door bent. Daar waar niemand ons kent als geliefden op het strand. Anomiem, alleen in de wereld op een dag in Oostende. Op het terras van een restaurant, een glas verse witte wijn. Ik praat, je lacht terwijl een accordeon voorbij gaat. Vijf liederen en de wolken die komen en gaan. In de koningin der badsteden, laagwater en kinderen spelend op het zand. Grootmoeders op de banken in de zon terwijl wij de binnenstad menigte vermijden. Onzichtbare toeristen.
Jij neemt me bij de hand, ik neem je bij de taille. Wij steken het strand over, verblind door de golven zo dichtbij. 
Zoals kinderen aan zee, niets behaagt ons meer dan samen zijn in de late namiddagzon. In je ogen te zien, je gelach in het water en nog een paar woorden. Recht vanuit de palm van je hand.