LENTE, VAN HOOF EN EEN KOMPAS.
Lente! Eindelijk...dat spatje warmte méér. 
Het is ochtend en achter het glas voel ik bijna een zomerse zaligheid als een eerste lichtbron openspringt. 
In de milde wind zit een eerste lentemelodie. Het is een soort huppelend uitgelaten kind op een nog groenende berm terwijl in het nabij gelegen park de hazelaar zijn gele orgelpijpen schudt. Een grasspriet -de groei niet verleerd- recht zich terwijl in de letterbak, wat vastgeroest wekend en moeilijk los komend van de hechting, letters het mos op woorden zoeken. De “rosse” is wakker maar merkt niet hoe de volle lengte en breedte in liefdeswoorden me omklemt.
Lente, van Hoof en een kompas.
Watertanden op van Hoof's wijze. Een bootje, niet méér dan een in een cirkel opgerolde regenjas -met bodem tegen het zinken- dobbert wat aan. Een eiland in de verste verte niet te benaderen. Haar droge lippen likken zichzelf droger aan in zeewater gedoopte vingers. 
Het proviand dat opraakt, de zon die gek maakt en een gek die schrijft dat de zon op het water een schat de diepte in wijst. De vicieuze cirkel in het zeil, het gillen van meeuwen die loeren of er iets te rapen valt, wat van hun kan zijn. 
Het maakt allemaal niet uit, de haai zal toch vlugger zijn.
Lente, van Hoof en een kompas.
Aan de bosrand laat Lenaerts kikkers verzamelen in hun poel tussen het groen, muggen zwermen boven het stilstaande water en maken zich op om te socialiseren. Het is ochtend en de toon wordt gezet door de eerste kwaker terwijl het koor het nieuws beaamt uit de kikkerkrant. 
Bermen ontwaken, groenend uit beige stammen wordt de lente geboren. De weersvoorspellingen geven een zonnig weekend aan. De hectiek van van de afgelopen weken kan een rustpunt gebruiken als de duisternis tussen de bomen -nog half slaperig- merkt hoe een vleermuis langs de bosrand scheert. 
Op de velden van ware liefde rusten twee harten. 
Het slaapkamerraam is open. De wind blaast met geluk terwijl het hart hoop vangt. 
In het tapijt van haar dromen ziet zij hun wondertuin waar kleine bloemetjes kneuzingen verbergen. Geurende viooltjes sieren de welkomstpoort, ware liefde spreekt oprecht in woorden. 
Een geopende schelp tekent hun liefdesgeluk terwijl zachte vingertoppen de sporen van de mist wissen. In de combi van haar hart verstrengelen duurzaamheid en rede. 
Lente, van Hoof en een kompas.
Terwijl de schrijver schokschoudert ontplooien zich in de ochtenddauw dierbare tedere herinneringen. Als de taal van de liefde zijn geest en pen vult vloeit een stroom van passie de kamer in. De akkers van zijn ziel omgeploegd bekijkt hij haar foto. 
Wat zou een boomgaard zijn zonder haar zonlicht? Was als hij géén schrijver maar een imker? Dan zij zijn koninginnebrij.
Tollend door de poorten van zijn gedachten met nog half slapende ogen, bij een kleine kaarsvlam is verwachting een hoopvol woord. In zijn hart huisvest hij haar ware liefde. 
Een vierde tas koffie, op het vel papier volgt de ene letter de andere. De cirkels van het gemoed draaien nog een rondje, het klankbeeld van haar foto fluistert harder als de schreeuw om haar te omhelzen de kamer vult. 
Dralend door de ochtenduren spreekt de zekerheid.
Zonder mits of ge-maar samen naar de overkant. Het kompas van twee harten en hetzelfde doel. 
Lente, van Hoof en een kompas.
Lente en wat verlegen, maar zonder blos gromt de warmte van de muren in de te klein geworden schrijfkamer langsheen opgestapelde woorden.
Dauwdruppels kleuren pas geboren groene bladeren, bomen ontwaken bij een muzikale intermezzo van een klad merels terwijl de schrijver stilletjes glimlacht naar de spinnende “rosse”. 
Bij de eerste gloed van een zonnestraaltje denkt hij aan een meisje aan een tafeltje té groot voor haar alleen. Het glas Cabernet Sauvignon met zachte afdronk en pasta smaakt beter met twee. 
Als een fluwelen mantel laat hij het blad papier zich vullen met omgorde lichamen vol ware liefde en stilte. 
Fluisterende harten ademen dan krachtige zuurstof in, en zal het parfum van zorgzame liefde voor elkaar zich steviger nestelen in de draagbaar gemaakte rugzak die elke nooduitgang kent. Als zijn vingertoppen over het klavier reizen lijkt het of hij haar huid, doorschijnend als melkglas streelt. 
De inhoud van de letters gevuld tot aan de rand nipt hij aan een volgende tas koffie. 
Hij laat hun ontrafelde anagram en de alchemie van ware liefde de ochtend groeten. Met een tussensprint holt een nieuwe liefdes psalm de dag in. 
Het lijkt of ze haar lippen zacht op zijn wangen drukt als de schrijver langs de vensterwanden naar de wolken tuurt. Nergens glijdt een wolk mooier als in een mijmering en de valuta van ware liefde geen dagwaarde kent.