LA VIE EST BELLE, ANTOINE EN EEN NIEUWE WEEK.
Elke ware liefde is de geschiedenis van een groot geduld. 
Bij een oud boek geurt de nostalgie vermengd met het aroma van verse koffie. De kist vol herinneringen herbergt de indexen van liefdevolle momenten, hoofdstukken met omgevouwen hoekjes. 
Het is nog vroeg als ze zich de dag herinnert toen het lot een gigantische ware liefdestuk had uitgedeeld. 
Zachtjes scharnieren gedachten langs haar hart terwijl stil achter een damp van dauwdruppels de tijd een onzichtbare lasso gooit. Door het levensraam ziet ze er, weliswaar na een te korte nacht, stralend uit. Het is lente, bijna zomer al en in de gang wachten geduldig gepakte koffers. 
Emoties rollen in een wispelturige ton terwijl ergens in een wereldstad nicotine de schrijfkamer vult. In een klein schriftje de restanten van gelach om glijmiddel, over opvliegers en andere ongemakken van de menopauze en alleen zijn met de Goden. 
In hun wolkenatlas staat ware liefde vet gedrukt. Hij was een laatkomer (zonder suggestieve betekenis) en is gebleven.
Akkoord, een regendag hadden ze wel eens gekend maar de vurige tongen façon Philippe Robrecht hadden altijd gedanst. Onvoltooide liefdesbrieven, neen die hadden ze elkaar nooit geschreven. Stilletjes bedenkt ze hoe deze dag had kunnen zijn met haar liefste, de enige persoon die ze zelfs mist als hij bij haar is. 
Zo mooi kan Sylvain Tesson haar gevoel verwoorden. 
Het leeslintje zoekt toenadering met een ansichtkaart uit Firenze. Eeuwige verbondenheid in ware liefde laat zich niet linten of aankaarten, het is de magie van woordeloos sprekende ogen. Het gemis als ingepakte koffers reizen, het dubbelgevoel dat golft door gedachten en uiteindelijk tedere lippen die “ik zie je graag” prevelen in een vakantiehuisjesspiegel. Ondertussen leest in een hotel zonder sterren een oude man een foto. 
Ware liefde, la vie est belle. Hoe dan ook...
La vie est belle, Antoine en een nieuwe week.
De boorden van de Schelde worden langzaam wakker terwijl hij heel stil luistert, door het fluisterbos van de ochtend heen, naar gearchiveerde lieve woordjes bij het gezang van een lijsterkolonie. 
Een zacht maar wispelturig windorkestje speelt rond de karmelietenkerk wanneer hij gewapend met inkt en papier ten strijde trekt. 
Woorden wandelen weer op de nevels van het ware liefdesgeluk. Herinneringen vloeien als kabbelende beekjes. Hij glimlacht als hij zichzelf de vraag stelt of poepjesgewrijf een correct woord is. Is koefer dat? Of koefelen en dan nen doef krijgen? Het is de luxe van de gedachte eigen aan een schrijver.
In een oneindig mentale zandloper ziet hij hun bij elkaar als zandkorrels. Bij de euforie van de nieuwe morgen knipoogt een traan van puur liefdesgeluk.
Hartkamers chambreren, intoxicatie ware liefde. Zonder doktersvoorschrift. De wispelturig door elkaar lopende levensfasen hadden hormonenvuurwerk opgeleverd. 
Hij koestert haar prinsessenpracht, en in de erkenning van haar ware liefde heeft zich op het schuim van de verse tas koffie een hartjescontour gevormd.
In de lichtheid van het bestaan lijkt hij voor haar de kleine prins, weggestapt uit het moderne sprookje van Antoine de Saint-Exupéry. Ware liefde, niet op bestelling en zonder doktersvoorschrift. 
La vie est belle, Antoine en een nieuwe week.
In de bibliotheek hengelt een dun boekje naar zijn aandacht. “Besluiteloosheid”. 
Het lijkt of sleutelwoorden zigzaggend door zijn lijf en leden razen. In een wirwar van emoties rolt een traan over zijn wang. Terwijl de dageraad de nieuwe dag in spoort kalmeert zijn ademhaling. 
Bij de buren scharniert piepend een hek, in de verte de echo van een sirene. In zijn hoofd speelt de dia voorstelling van hun ware liefde. Over hindernissen, obstakels met kruispunten en vele gaten in het asfalt zijn ze verder blijven gaan. Ze hadden braamstruiken ontweken, kasseiwegen uitgevlakt en puzzels gelegd. 
Samen hadden ze meer gesproken dan stembanden, inkt en gelezen gedachten intiem tussen lakens gedeeld. 
Dingen benoemd, rauw en puur onversneden onverbloemd. De deelzaamheid van ware liefde loopt dwars door alles heen, draait niet rond in cirkels. 
De morgen opent zijn poorten terwijl de koestering de roerloze stilte geurt. Herman van Veen zingt over liefde van later. 
La vie est belle, Antoine en een nieuwe week.
Terwijl het laatste nachtelijke uur vecht tegen de opkomende morgenstond denkt ze na. Ze denkt de grillige verlangens van ochtenden weg. 
Vreemde dromen hadden haar in de ban gehouden, de listen van de duivel die gezworven hadden als mistige slierten over velden in de spraakloosheid van zijn lusten. 
De straat nog in stilte, een landelijke kerktoren die de eerste zonnestralen vangt zit de lente in strak en vastberaden in amazonehouding vast in het zadel. Door een kier in de rolluiken vangt de nestwarmte een nieuwe dag. De schaduw van ware liefde laat gevoelens zich nestelen rond en in haar schoot. 
Heel integer wrijft ze over de lakens alsof het zijn huid is. Buiten zweeft de ochtendmist gedragen door een lentebries als een laken van satijn over prille groene weilanden. Een wolk verliest wat werkterrein, de zon staat op en zal straks de wereld gaan verkennen. Bij de geboorte van een nieuwe week denkt ze aan hun ware liefde. 
De nieuwe week -nu nog boven de doopvont- is een nieuwe aanvulling van de zovele voorbije maanden waarin ware liefde een gezicht kreeg.