LENTE, LENAERTS EN EEN SPIEGEL.
Er hangt mist over de velden terwijl de dauw van de nieuwe dag nog even rust. Heimwee op het slaapkamerraam terwijl buiten er was zit in de beukenhaag. Er zit lente in een vers gebouwd nest.
Een solitaire houtduif koert naar een klad spreeuwen dat het Pasen is. Mussen en vinken preken vrede, een oude kerkuil ratelt een psalm en een overvliegende kauw monstert snel de klokken in de kerktoren. 
Aan de vijverrand ruist het oeverriet een eentonige melodie, een verliefd vlinderpaar strijkt neer op het graszaad in de berm waar straks fietssporen een gloednieuw pad zullen aanleggen. De lente telt de eerste knoppen. 
Nog even en blij wakker geworden kinderen zullen de weekend-zoektocht starten naar heerlijke chocolade eieren. In de berm vol bloemen naast het tuinhek huppelt een koolmeesje. 
Ze slaat het allemaal gade vanachter het slaapkamerraam terwijl een eerste zonnestraaltje teder knipoogt. Stilletjes vleit ze zich terug in de nestwarmte gevuld met zijn onzichtbare schaduw. De warmte in haar hart doet goed. Met gesloten ogen kan ze de wereld aan,ze mijmert over hoe ze ooit een palmtak had geplukt die haar gedachten een uitleg had gegeven. Beelden waren strakker geworden terwijl kleuren helderder leken te schijnen. 
Lente, Lenaerts en een spiegel.
Op het kastje een boek waarin Lenaerts vertelt hoe elke stilte haar eigenheid draagt. Ze doet het vanzelf, ze knijpt of knelt. Ze omvat, ze verstilt of verinnerlijkt de boodschap die we zelf willen invullen. Wij weten best waarom dan ook nog, waar en wanneer ze ons tegemoet komt. Daar waar wij scheiden kan ze drukken, waar ze ons ontvangt zijn we bij wijlen een bloem of een afgerukt blad. 
Stilte is zo veelzijdig in de schaduw van haar invalshoek door haar ambivalentie. Ik geef ze het voordeel van de twijfel. 
Met enig cynisme om haar trillende lippen vraagt ze zich af of een late maartse grap de sereniteit van Pasen zal verstoren. Haar ogen in een stil gelaat denken enkel aan hem, aan de smaak van zijn woorden die de welvingen op haar tong hadden gestreeld. Zijn combinatie van ratio en gevoel van ware liefde maar ook de steun,bekommernis en begrip maken haar blij. Even kruipt ze nog dieper weg in het beschermend schild van het donsdeken.
Het ochtendlicht (vol van het zomeruur) -nog pril- straalt in schril contrast met het met waas omgeven badkamermoment waar het onvoorspelbare voorspelbare langsheen de witte muren dwaalt. Pasen, er valt eigenlijk niets te vieren. 
Aan de schrijftafel leest een schrijver uit een klein schriftje een tekst. Af en toe nipt hij even aan een tas koffie, stokt zijn adem en denkt hij hoe ware liefde over pijngrenzen heen zoeter smaakt als twee zielen verse wonden delen. 
Zachtjes prevelt hij de tekst alsof het een Paasgebed is op een dag dat er niets te vieren valt. Het gedicht verdwijnt tussen het geluid van het eerste beiaaardgeluid en de eerste blij wakker geworden kinderen. 
Pasen, onschuldige blije kindergezichten en een gedicht. 
De oude healer zei tegen de ziel:
Het is niet je rug die pijn doet,
maar de last die je draagt.
Het zijn niet je ogen die pijn doen,
maar het onrecht dat je ziet.
Het is niet je hoofd dat pijn doet, 
maar je gedachten die je pijn doen.
Het is niet je keel,
maar dat wat je niet durft vertellen.
Het is niet je buik,
maar je ziel die niet kan verteren wat er rond jou gebeurt.
Het is niet je lever die pijn doet,
maar de boosheid vanbinnen.
Het is niet je hart dat pijn doet, 
maar de liefde.
Het verlangen naar liefde, de liefde die je wil delen, ...
En het is liefde zelf, 
wat al deze pijn kan genezen.
Het meest krachtige medicijn! 
Lente, Lenaerts en een spiegel.
De “rosse” is wakker. Terwijl een zacht windje doorheen het geopende raam naar binnen waait glijden trage waardeloze beelden voorbij. In de inkt van de gevulde pen verschuilen zich nog zinnen terwijl verdriet zich verslikt zich in het ontkennen van de realiteit. Het gepuzzel van scherven, het glas van gisteren -wat was- viel in foute verwachtingen uit elkaar. De schrijver puzzelt, laat haar versmelten tot een nieuw geheel en verdrijft een moeilijk ogenblik. 
Straks zal de spiegel haar enkel vertellen wat ze zo graag wil horen. 
Oude gewoonten zullen ook deze keer goede voornemens in de kiem versmoren. Zonder bereidheid tot pijn is reflectie enkel schijn. 
Ze puzzelt scherven, weerlegt...legt weer...zonder haast, bang dat het laatste stuk niet zal passen met het slechte voorbeeld ernaast. Té bang dat zij al te lang een rol speelt, nooit genoeg lef had in het tonen van het origineel. 
De helaasheid van de ochtend waarin ze zichzelf altijd handig verschool in ontwijken. Spiegels breken...vergeefs ontweken. Hoe mooi is ware liefde als je dwars door een spiegel heen de band voelt tussen twee harten.